Seborik | zaterdag 28 juni 2003 @ 16:42 |
De blinde fan. (En Carl McCoy, de musicus die alles goed doet.) Ja, waarom ook niet. Een topic over de blinde adoratie van sommige mensen voor hun lievelingsartiest, kijk als het nu Carl McCoy was, zou ik het kunnen begrijpen, maar sommige mensen houden er de vreemdste keuzes op na, waar je dan ook constant mee geconfronteerd wordt. In Muziek zie je het ook. Mensen die geen slecht woord over hun helden en heldinnen kunnen verdragen. Het lijkt soms wel op een moderne religie. Elke artiest een nieuwe god. Verwijten over en weer indien iemand zijn mond open durft te trekken. Iemand die dat doet is al snel dom, niet slim genoeg om de muziek te begrijpen, of moet nog maar eens honderd keer gaan luisteren, want hij heeft de ware boodschap niet gehoord. Kijk, ik begrijp best dat niet iedereen de geweldige teksten van Carl McCoy kan doorgronden, maar daar moet ik dan maar mee leren leven. Ook de ietwat mindere fan die wel eens een kritische noot kan laten vallen over hun bandje, moet het bij de echte fan ontgelden. Een heftige scheldpartij ja! Een twijfel over de echtheid van het fan zijn! En meer van dat soort verwijtens worden hem opgedrongen. Kijk, bij Carl McCoy is het makkelijk, die muziek kun je onmogelijk niet goed vinden en er bestaan ook geen gradaties in. Er zijn zelfs psychologische theorieën op dit soort dingen van toepassing. Neem nu eens Festinger's cognitieve dissonantie theorie, een prachtig voorbeeld. Voor de geïnteresseerde lezer is dat natuurlijk altijd terug te lezen op een website of in de bibliotheek. Helaas mag je in die laatste gelegenheid geen muziek van de Fields of The Nephilim draaien, hoewel ik zeker weet dat die muziek en de diepe stem van Carl McCoy het leerproces ten goede zullen komen, maar goed. Weer verder met mijn relaas. Ik kan me er soms dood aan ergeren, maar een andere keer kan ik me er ook om kapot lachen. De zoveelste reactie over het onzinnig zijn van de kritiek, de ontoegankelijkheid voor niet-Britney-fans en meer van dat soort schoolvoorbeelden. Prachtig. De échte fan is als een modelpatiënt bij een arts. Iemand die precies op tijd de pillen slikt (wat overigens vaak niet het geval is, maar dat is weer een ander verhaal, we gaan er voor het gemak maar even uit van wel), netjes het receptje volgt en op tijd zijn potje laat bijvullen. Ja, wat de band ook doet, ik vind het goed, want de band wil het zo. Geweldig lijkt me dat, helaas heb ik dat bij geen enkele band behalve bij de Fields of The Nephilim, maar wie heeft dat nu niet bij die band... Ik wou dat ik een échte fan was... | |
dantes_inferno86 | zaterdag 28 juni 2003 @ 16:50 |
Spot eens niet met mij. ![]() | |
dr.dunno | zaterdag 28 juni 2003 @ 16:50 |
ik ruik een slotje... | |
dr.dunno | zaterdag 28 juni 2003 @ 16:51 |
quote:ik wilde dat ik wist wie Carl McCoy was; meer info? | |
MuadDib | zaterdag 28 juni 2003 @ 17:27 |
Iedereen die iets slechts over Robert Fripp beweert kan de vuist van MuadDib met flinke kracht in z'n hol verwachten. | |
Zander | zaterdag 28 juni 2003 @ 17:37 |
St. Anger is wel goed! | |
Grobbel | zaterdag 28 juni 2003 @ 17:47 |
quote:Al is dat toch meer het probleem van de dove fan. ![]() | |
Seborik | zaterdag 28 juni 2003 @ 18:23 |
quote:Carl McCoy is god, dat is aan jouw soort niet-fans besteed, anders had je hem wel gekend. [Dit bericht is gewijzigd door Seborik op 28-06-2003 18:31] | |
Wodan | zaterdag 28 juni 2003 @ 18:26 |
quote:Ja, Sebje, ze zijn je op het spoor. | |
Tony_Montana67 | zaterdag 28 juni 2003 @ 18:37 |
Blinde adoratie is wel makkelijk, want het beperkt de manier van het benaderen. Door er van te voren al vanuit te gaan dat het goed is lijkt het misschien wel goed. Een soort self-fullfilling prophecy. Het is een veilige gedachte dat jou favoriete artiest alleen maar top materiaal uitbrengt. Als iemand zich daar tegen verzet wordt je veiligheidsgevoel aangetast en dus ga je je ertegen verzetten, misschien omdat je onbewust het idee hebt dat anderen ook wel eens gelijk kunnen hebben. Door harder te schreeuwen heb je zelf het idee dat jou positie versterkt wordt en dat jij toch weer gelijk hebt In Amsterdam probeer ik wel eens een cd van The Fields of The Nephilim te bemachtigen | |
Seborik | zaterdag 28 juni 2003 @ 20:02 |
Carl McCoy is natuurlijk de geweldige zanger van de Fields of The Nephilim. | |
Seborik | zondag 29 juni 2003 @ 12:18 |
Weinig echte fans hier. | |
MuadDib | zondag 29 juni 2003 @ 20:44 |
quote:allemaal blind | |
Seborik | zondag 29 juni 2003 @ 20:50 |
quote:Ze willen me niet zien. ![]() | |
MuadDib | zondag 29 juni 2003 @ 20:54 |
quote:Of ze kunnen je niet zien... | |
Seborik | zondag 29 juni 2003 @ 20:55 |
quote:Misschien schrikt die geweldige foto van Carl McCoy mensen af: | |
HomoDib | zondag 29 juni 2003 @ 20:58 |
quote: ![]() | |
Seborik | zondag 29 juni 2003 @ 23:15 |
Ik zie het topic niet meer. | |
MuadDib | zondag 29 juni 2003 @ 23:15 |
quote:Maar op de tast toch gevonden? | |
Wodan | zondag 29 juni 2003 @ 23:16 |
quote:Brailletopiclist. | |
hoppe | zaterdag 19 juli 2003 @ 12:32 |
quote:. . ![]()
McCoy gebruikte beide bands om de extremen van het menselijke bestaan met poëzie en bekentenissen te belichten in een aparte muzikale mengeling van emotie en kracht. Zijn woorden en prenten hebben hun eigen dramatische klimaat. Mogelijk heeft hij zich door Joy Division, Wagner en Ministry laten beïnvloeden bij zijn composities. | |
Kirke | zaterdag 19 juli 2003 @ 14:25 |
Ik ken het niet, Fields of the Nephilim (lijkt me trouwens geen vrolijke muziek?), maar wel het gevoel helemaal enthousiast te worden, dat je de muziek wel op kan vreten of erin kan verzuipen. Ik heb dat bij Motorpsycho's latere werk, Jeff Buckley en oude jazzgiganten als Billie, Nina, Chet, Stan, Miles... |