Namelijk bewust of onbewust, de geluidsexperimenten met elektronica, draaitafels en samplers bouwen voort op de verworvenheden van de klassieke avant-garde. Al in het begin van de twintigste eeuw doorbrak Arnold Schoenberg de schijnbaar vastgeroeste tonaliteit in de muziek. John Cage gebruikte in 1939 voor zijn Imaginary Landscap No1 twee draaitafels en platen met testtonen als muziekinstrument, maakte later muziek met radio's en bedacht de beginselen van de toevalsmuziek.
In de jaren vijftig verkenden de Belg Karel Goeyvaerts en Karlheinz Stockhausen de grenzen van de eerste elektronische apparatuur, toverden Pierre Henry en Pierre Schaeffer gevonden geluiden om tot musique concrete en elektro-akoestische muziek en componeerde Iannis Xenakis volgens mathematische modellen.
Tien jaar later tekenden Terry Reley, La Monte Young, Steve Reich en Philip Glass de krijtlijnen uit van de minimale muziek.
Van samplers, synthesizers en computers was er toen uiteraard nog geen sprake. Elektronische muziek was het resultaat van een haast wetenschappelijke en ambachtelijke benadering van geluidsgolven, van fel geexperimenteer in kamers vol draden. De tapecollages die toen in zwang raakten, kwamen tot stand door het minuscuul verknippen en weer aan elkaar plakken van tapes. Niet alleen is dat met de technologie van vandaag haast kinderspel, dat muziek gedistilleerd wordt uit alledaagse geluiden en elektronische signalen is momenteel zelfs gemeengoed geworden.
Een ooit revolutionaire aanpak wordt nu haast als een tweede natuur ervaren. Maar de avant-gardistische ideeen en opvattingen over muziek als geluidsonderzoek, eerder dan een zoeken naar harmonieen, toonsoorten of akkoorden, zijn intact gebleven en vinden in de experimentele techno een voortzetting
Het ontwikkelen van interactieve software, het opwaarderen van de analoge synthesizers of het arsenaal aan digitale effecten die muzikanten in hun computer heben, zijn immers gericht op het zoeken naar en continu bewerken van nieuwe of andersoortige klanken.
Het hoeft dus niet te verwonderen dat de jonge generatie een ode brengt aan de voorouders, dat Aphex Twin samenwerkte met Philip Glass, dat scanner Stockhousen bewerkte of dat er van Steve Reich en Pierre Henry remix cd's verschenen. De techno-intelligentsia mag dan al of niet een verre familie zijn van de avant-garde uit de klassieke hoek, het is hoe dan ook opmerkelijk hoe de nieuwe dansmuziek de meest geraffineerde ideeen van de 'high art' blijkbaar moeiteloos transformeert naar de popcultuur.
Wat eens veelal in de marge van het klassieke muziekcircuit werd ondernomen, in een academische en noodgedwongen elitaire sfeer, vindt nu zijn weerslag op de dansvloer en bij een nieuwe generatie die van de westerse klassieke muziek of avant-gardemanifesten geen pap gegeten heeft.
quote:Niks.
Op zaterdag 28 juni 2003 16:18 schreef Seborik het volgende:
Interessant betoog, maar wat is er gebeurd met de experimentele muziek uit de rockhoek vanaf de jaren 60?
quote:Dat is dan problematisch.
Op zaterdag 28 juni 2003 16:19 schreef zodiakk het volgende:[..]
Niks.
quote:mmm, experimentele muziek vanaf de jaren 60, begonnen in mijn optiek met groepen als Soft Machine en Pink Floyd met verregaande improvisaties, losse muzikale structuren waarin alleen een begin en een eindthema te ontwarren waren en bizarre elektronische geluiden hadden ze een veel experimentelere, avant-gardistische houding. De muziek klonk vooral als lange en uiterst luide improvisaties, op de rand van muzikale anarchie: minimalistische structuren, zenuwslopende solo's en breemdende harmonien.
Op zaterdag 28 juni 2003 16:18 schreef Seborik het volgende:
Interessant betoog, maar wat is er gebeurd met de experimentele muziek uit de rockhoek vanaf de jaren 60?
Lagen The stooges en MC5 aan de basis van de punkrock en koos Pink Floyd voor sympfonische rock, de krautrock stelde zich in de jaren 70 extremer op en Can is volgens mij de meest invloedrijke groep geweest van die experimente rockperiode met o.a. Czukay en Schmit die bij Karlheinz Stockhausen aan het studeren waren. Het resultaat is nog altijd verbluffend: verregaande elektronische experimenten en tapecollages, het charmante geluid van allerlei zelfgemaakte instrumenten en soms ook etnische klanken. Ook Kraftwerk wordt door sommigen onder de noemer krautrock gevat, maar zijn benadering stond verder af van wat de anderen deden. Toch is zijn electropop niet minder avant-gardistisch. Kinderlijke naieve melodieen gaan bij Krafwerk gepaard met strakke mechanische beats en elektronische experimenten.
De experimentele groepen van de late jaren 60 en de krautrock van de jaren 70 mochten popmuziek dan al verregaand hebben vernieuwd, hun aanpak was nog braafjes in vergelijking met de zogenaamde postpunk avant-garde. Postpunk is een vaag begrip en niet eenduidig in te vullen, het wijst veeleer op een basisgevoel dat staat voor het opengooien van de grenzen van wat als muzikaal wordt gezien.
Experimentel rochmuziek liep over in de Noise, no wave en industrieele muziek, daarna de minimale songs als Throbbing Gristle en Einsturzende Neubauten, vervolgens zie ik als experimentele rockmuziek bands als Sonic Youth, en niet te vergeten de collagetechniek die gehanteerd werd door noise-groepen. (ontwikkeld door Brion Gysin en WIlliam Burroughs) Veelal gebruikt door bands als Psychic TV of Coil en als voorloper The Residents. Vervolgens kwamen bands als Test Dept. en vooral Laibach die wijst op ironische, zelfs sarcastische manier van tal van vormen van massamanipulatie die de westerse samenleving kenmerken.
Verder beschouw ik artiesten als This Heat, Pere Ubu, Mark Stewart, Jah Wobble, David Byrne, Brian Eno, James CHance, Rip, RIg + Panic, WIre, New Order en Tuxedomoon ook als erg invloedrijk.
Uiteindelijk zijn naar mijn mening de experimentele rockbands van vandaag: Front 242, Ministry, Godflesh, Fear Factory, Rammstein of Nick Cave, Michael Gira. Verder PJ Harvey, Sonic Youth nog steeds, Tortiose, Slint en Talk talk.
Sorry dat het zo afgeraffeld is, maar geen tijd meer 
Ik mis de experimentele jazzrock van Miles Davis overigens nog in het overzicht, met platen als 'Bitches Brew', 'Live-Evil' of 'On The Corner' kun je ook tegenwoordig de mensen nog makkelijk in de gordijnen jagen, en het klinkt nog steeds nogal vooruitstrevend.
quote:Kan je voorbeelden noemen?
Op zaterdag 28 juni 2003 16:55 schreef Zander het volgende:
Het is wel jammer dat veel van die experimentele muziek zo'n hoog piep-knars-knor-gehalte heeft en soms vraag ik me ook af of mensen het nou echt mooi vinden, of dat het gewoon interessantdoenerij is. Ik ben zelf ook wel een liefhebber van wat minder toegankelijke klanken, maar veel experimentele muziek heeft ook een hoog 'nieuwe kleren van de keizer'-gehalte.
quote:Tja, het vergt natuurlijk een totaal andere manier van het interpreteren van muziek. Ik persoonlijk had gewoon zwaar genoeg van de standaard voorgekauwde muziek, nu kan ik toch iets van mezelf kwijt als ik aan het luisteren ben, zeg maar....
Op zaterdag 28 juni 2003 16:55 schreef Zander het volgende:
Het is wel jammer dat veel van die experimentele muziek zo'n hoog piep-knars-knor-gehalte heeft en soms vraag ik me ook af of mensen het nou echt mooi vinden, of dat het gewoon interessantdoenerij is.
quote:Mjah, als ik echt met namen kom, dan krijg ik ongetwijfeld het verwijt dat ik die artiest niet 'snap', of dat die muziek te 'ontoegankelijk' voor me is, dat trucje ken ik inmiddels wel.
Op zaterdag 28 juni 2003 16:59 schreef zodiakk het volgende:
Kan je voorbeelden noemen?
Sommige artiesten brengen nu eenmaal wel erg gemakkelijk nieuw werk uit en omdat ze nu eenmaal de naam hebben 'vooruitstrevend' te zijn, kunnen ze wegkomen met de meest gemakzuchtige trucs. Aphex Twin (ach shit, nou noem ik toch een naam) is daar wel een aardig voorbeeld van, de man heeft een aantal briljante dingen gedaan, maar ook (in mijn oren) een aardige berg broddelwerk uitgebracht. De man weet zelf ook wel dat een selecte groep fans alles kritiekloos bejubelt (en hier heb ik weer aansluiting bij Seboriks nieuwe topic) en moet er vast zelf het hardste om lachen.
quote:Ik vind bands als Fear Factory, Rammstein of Nick Cave nou niet zo experimenteel? Neem dan bands als ulver, gorguts. Dat is ook extreem en experimenteel?
Op zaterdag 28 juni 2003 16:50 schreef HAL9000S het volgende:[..]
Uiteindelijk zijn naar mijn mening de experimentele rockbands van vandaag: Front 242, Ministry, Godflesh, Fear Factory, Rammstein of Nick Cave, Michael Gira. Verder PJ Harvey, Sonic Youth nog steeds, Tortiose, Slint en Talk talk.
Klaus Schulze's studio 2002 
quote:Ja, krijg ik nou nooit eens het voordeel van de twijfel,
Op zaterdag 28 juni 2003 17:12 schreef Zander het volgende:[..]
Mjah, als ik echt met namen kom, dan krijg ik ongetwijfeld het verwijt dat ik die artiest niet 'snap', of dat die muziek te 'ontoegankelijk' voor me is, dat trucje ken ik inmiddels wel.
.quote:Is het niet zo dat het afhankelijk is van de artiest of hij/zij rekening houd met werken en technieken uit het verleden en voorgaande stromingen voor gezien houd? Kan je werk überhaupt experimenteel genoemd worden wanneer je als artiest bijvoorbeeld lak hebt post-avantgardistische werken en je afzonderd van alle invloeden van buiten?
Op zaterdag 28 juni 2003 16:07 schreef HAL9000S het volgende:
Wat eens veelal in de marge van het klassieke muziekcircuit werd ondernomen, in een academische en noodgedwongen elitaire sfeer, vindt nu zijn weerslag op de dansvloer en bij een nieuwe generatie die van de westerse klassieke muziek of avant-gardemanifesten geen pap gegeten heeft.
quote:hier ben ik het gedeeltelijk mee eens. Quote uit ander topic:
Op zaterdag 28 juni 2003 17:12 schreef Zander het volgende:[..]
Sommige artiesten brengen nu eenmaal wel erg gemakkelijk nieuw werk uit en omdat ze nu eenmaal de naam hebben 'vooruitstrevend' te zijn, kunnen ze wegkomen met de meest gemakzuchtige trucs. Aphex Twin (ach shit, nou noem ik toch een naam) is daar wel een aardig voorbeeld van, de man heeft een aantal briljante dingen gedaan, maar ook (in mijn oren) een aardige berg broddelwerk uitgebracht.
quote:
Op vrijdag 6 juni 2003 18:35 schreef HAL9000S het volgende:[..]
Op een gegeven moment was intelligent techno, net als ambient, ook een modefenomeen geworden. Dergelijke progressieve tendensen kwamen er niet alleen doordat de makers zich van anderen wilden onderscheiden, ook omdat er een publiek voor was. Wanneer de afzetmarkt en een zekere mate van succes bij voorbaat kunnen worden ingeschat, verandert progressie al snel in conformisme. IDM werd dan ook een geijkt en voorspelbaar recept en een hol begrip. Het was hip om dansmuziek een 'intellectueel' tintje mee te geven, maar de waas van progressie was vaak makkelijk door te prikken, maar dat betekende in mijn optiek echter niet dat het progressieve gedachtegoed verdween. Integendeel, juist doordat veel IDM verwaterde, vonden anderen een extra motivatie om een stap verder te gaan. Telkens staan er zo nieuwe artiesten op die vanuit ambient of techno op geluidsverkenning willen gaan en zich profileren als de nieuwe avant-garde.
Waarschijnlijk is hij het meest bekend door zijn composities die door Warner Brothers vanaf 1943 in tekenfilms zoals Bugs Bunny worden gebruikt.
Naast componist was hij ook uitvinder. In 1946 richtte hij Manhatten Research Inc op, en ontwerpt in de jaren daarna een grote hoeveelheid electronische muziek-apparatuur.
Een groot aantal van zijn electronische opnames uit de periode 1953 - 1969 staan op de prachtige dubbel cd MANHATTAN RESEARCH INC.
De cd's bevatten 69 zeer verschillende opnames, waaronder muziek voor reclamespotjes, en samenwerkingen met Jim Henson (meer bekend van de Muppets).
Aanrader !
Early Pioneers Of Electronic Music
is wel interessant
gaat van eind jaren '40 naar '70/80
het meeste is een beetje, uuh, loze bliepjes en ambient
quote:even specifiek tussendoor, wat is die berg broddelwerk die hij heeft uitgebracht? ik kan maar 1 of 2 dingetjes bedenken waarvan je zou kunnen zeggen dat het een grapje is om te kijken of z'n fans debiel zijn, (en daarover valt dan ook nog te twisten)
Op zaterdag 28 juni 2003 17:12 schreef Zander het volgende:[..]
Mjah, als ik echt met namen kom, dan krijg ik ongetwijfeld het verwijt dat ik die artiest niet 'snap', of dat die muziek te 'ontoegankelijk' voor me is, dat trucje ken ik inmiddels wel.
Sommige artiesten brengen nu eenmaal wel erg gemakkelijk nieuw werk uit en omdat ze nu eenmaal de naam hebben 'vooruitstrevend' te zijn, kunnen ze wegkomen met de meest gemakzuchtige trucs. Aphex Twin (ach shit, nou noem ik toch een naam) is daar wel een aardig voorbeeld van, de man heeft een aantal briljante dingen gedaan, maar ook (in mijn oren) een aardige berg broddelwerk uitgebracht. De man weet zelf ook wel dat een selecte groep fans alles kritiekloos bejubelt (en hier heb ik weer aansluiting bij Seboriks nieuwe topic) en moet er vast zelf het hardste om lachen.
quote:Deze ?
Op zondag 30 november 2003 09:47 schreef roer-ei het volgende:
er is zo'n triple-cd set
Early Pioneers Of Electronic Musicis wel interessant
gaat van eind jaren '40 naar '70/80
het meeste is een beetje, uuh, loze bliepjes en ambient
OHM: The Early Gurus of Electronic Music 1948-1980
Ziet er leuk uit !
Raymond Scott, Steve Reich, Terry Reily, Eno, Cage ,Varese, Stockhausen en veel meer. Gaan we een keer naar op zoek.
quote:yup, die
Op zondag 30 november 2003 10:45 schreef fripper het volgende:[..]
Deze ?
OHM: The Early Gurus of Electronic Music 1948-1980
Ziet er leuk uit !
Raymond Scott, Steve Reich, Terry Reily, Eno, Cage ,Varese, Stockhausen en veel meer. Gaan we een keer naar op zoek.
ik heb hem alleen op mp3
maar ik vind het meer interessant dan vet
quote:Die wil ik eigenlijk ook wel ns horen, kunnen we niet iets regelen?
Op zondag 30 november 2003 11:44 schreef roer-ei het volgende:[..]
yup, die
ik heb hem alleen op mp3
maar ik vind het meer interessant dan vet
Hoe vind je de cd's trouwens? (of heb ik dat al ns gevraagd..)