Keizersnee-ervaringen

Ik heb niet het gevoel gefaald te hebben. Maar kan me enorm goed voorstellen dat vrouwen dat wel hebben. Waar ik nog ontzettend veel moeite mee heb is dat ik Bram na de bevalling niet bij me had. Dat ziet er in alle programma's zo geweldig uit. Hem helemaal kunnen bewonderen en alle eerste geluidjes horen. Nadat hij nagekeken was heb ik hem wel heel eventjes gezien maar toen werd ik niet goed en moest hij weg. Hij is toen met zijn vader naar beneden gegaan waar hij gewassen en gewogen is. Ik hem ongeveer een uur later weer gezien want ik lag heel lang op de verkoeverkamer. Peet is met hem naar de verkoeverkamer gekomen want hij vond het ook veels te lang duren allemaal. (ze waren nog aan het wachten op bloeduitslagen of ik een bloedtransfusie moest) Dat we eindelijk naar de afdeling weer gingen is hij gelukkig wel aangelegd, ik zou dat helemaal vergeten zijn te vragen, ik was nog helemaal beduusd. Dat de verpleegkundige hem daarna ging verschonen en temperaturen heeft hij de nieuwe luier en de thermometer ondergepiest en heeft ze hem halfbloot dus even bij mij neergelegd omdat ze een nieuwe luier ging halen. Dat vond ik wel heerlijk. Toch stom dat je dan zelf de puf niet hebt om dat te zeggen, dat je hem eigenlijk wel even helemaal bloot op je buik wilt hebben. Dat zou ik bij een eventuele volgende keer dus wel doen, hem gewoon uitkleden en dan helemaal bewonderen.
Dat ik weer eens een bevallingsprogramma durfde te kijken zag ik dat ze de placenta lieten zien. Ook dat heb ik gemist en vind het echt vreselijk jammer. Ik had wel graag willen zien waar hij al die tijd van geleefd had.
Maar waar ik het meeste van gebaald heb is dat ik hem de eerste dagen niet heb kunnen verzorgen. De eerste luier heb ik pas verschoond toen hij 4 dagen oud was. Ik heb hem voor het eerst in bad gedaan toen hij een dag of 7 was. En daar heb ik in het begin enorm veel last van gehad. Iedereen liep maar met mijn kind te leuren en ik kon niets. Hij had voor mijn gevoel een grotere band met de nachtverpleegkundige dan met mij. Ik was dan ook erg blij dat ik weer naar huis toe mocht, dan was hij 's nachts echt van mij. Heel stom gevoel. Maar ik heb de tijd in het ziekenhuis niet als vervelend ervaren. Ze waren echt verschrikkelijk lief allemaal. Ik vond het wel genant af en toe. Dat ik afgedroogd moest worden met de eerste keer douchen, de verpleegkundige stond tussen mijn tenen af te drogen. Toen heb ik wel even staan janken. Of dat ik op een po moest piesen omdat ze mijn catheter er na een paar uur al uitgehaald hadden en ik nog niet mijn bed uitkon. Maar gelukkig wordt je al snel weer wat zelfstandiger.

Voordat ik zelf die keizersnee had gehad keek ik er veel te licht tegenaan. En dat ik in bladen las dat vrouwen er zo'n schuldgevoel oid over hadden vond ik dat wel een beetje overdreven. Je had toch een kind? Maakt toch niet uit hoe je dat gekregen had. Nu denk ik daar wel wat anders over.
Mijn litteken is nog steeds enorm rood eromheen. En een groot deel van mijn buik eromheen is gevoelloos. Het ziet er ook niet uit, er hangt een grote kwab over dat litteken heen. Ik hoop dat dat nog een beetje goedkomt als ik wat afgevallen ben.

Ik heb een collega die een paar weekjes voor mij is bevalling van haar 2e zoon via een keizersnee en zij had ervan geleerd. Zij heeft dus gewoon haar zoon helemaal uitgekleed en op haar buik gelegd. Dat ik dat dus hoorde van haar had ik echt zoiets van "waarom ben ik daar zelf niet op gekomen". En waarom denken verpleegkundigen daar niet aan he?

Lag jij ook met meerdere mensen op zaal daarna? Ik vond dat dus helemaal niets. Dat die na een paar dagen naar huis gingen kon ik pas een beetje uitrusten. Die kinderen van hun hadden alletwee verschrikkelijk last van krampjes, was de een niet aan het janken was het de andere wel. En dan kwam de verpleging 's avonds vragen of ze naar de babykamer moesten en dan lag ik dus te duimen dat ze ja zeiden. Een keer zei eentje ook ja maar na een kwartier wou ze het kind alweer naast haar hebben.
Ik heb Bram wel 1 nachtje naar de babykamer laten gaan. De 2e nacht, ik had echt slaap nodig, was compleet kapot. Wel onder de voorwaarde dat ze hem echt kwamen brengen voor de voeding en dat deden ze gelukkig. Maarja toen lag ik dus regelmatig wakker vanwege die andere babies. Dus de nacht erop maar naast me laten staan, had ik tenminste wat te kijken als ik wakker was.

Ik heb ook nog foto's van de keizersnee zelf. Ik weet niet of iemand daarop zit te wachten maar dan moet ik ze nog even inscannen.

En inderdaad, thuis heb ik amper meer op bed gelegen. Alleen verplicht een middagdutje. Mijn verloskundige bleef erop hameren dat ik op bed moest liggen maar dat wou ik niet hoor. Ik was er wel klaar mee.

[Dit bericht is gewijzigd door Karin op 18-06-2003 23:14]

Mijn ervaring :
Ik heb niet het gevoel dat ik het niet heb afgemaakt ,
gelukkig had ik ook gekozen om in het ziekenhuis te bevallen.
De bevalling verliep opzich goed,alleen de ontsluiting liet opzich wachten.
Ík moest ongeveer 2 uur lang persweeen tegen houden,geen makkelijke
opgave,dat zullen jullie eens zijn.
Tegen 7 uur s'morgens kwam er steeds vaker een zuster kijken ,hoe het met het hartje ging .
Het werd snel duidelijk dat de wee te vaak en te hard kwam ,het hartje werd steeds minder actief.
Om 7.30 kwam een dokter binnen,die vertelde dus dat hij het erg vond om te zeggen,maar ik een spoedkeizersnede moest ondergaan,
Tewijl hij dat zei ,kwam er een brancare binnen.hup lag ik erop en ging.
Mitchel is geboren om 8.24 dus het heeft toch nog een poosje geduurd.
Ik werd op de "uitslaapkamer"een beetje wakker _{5 min.hooguit}
ik kreeg m'n ogen niet open,maar voelde dat er iemand naast me stond..
Die vertelde "deze mevrouw heeft een zoon gekregen"
Mitchel ging er door me heen.
En ik viel weer in slaap,ik zag hem voor het eerst de 2e dag na de bealling,hij is op zaterdag 8.24 geboren en ik zag hem maandag morgen.
Ik wist gelijk wie mijn schatje was , dinsdag mocht hij gewoon bij mij op de kamer ,s'nachts brachten ze alle baby's naar een apart kamertje.
De vrijdag erna gingen we samen naar huis
Van mijn litteken heb ik geen last ,alleen wat weinig/geen gevoel rond die plek. het is al 10 jaar geleden,neem aan dat dat ook niet meer zal veranderen,is ook geen probleem
Ik ben reuze trots op mijn zoon

quote:

---

Op woensdag 18 juni 2003 22:53 schreef Dinus het volgende:
Fijn topic! Ik kom een deze dagen ook m'n verhaal even doen

---

quote:

---

Op donderdag 19 juni 2003 18:18 schreef Bengeltje een heel verhaal:

---

Ik ben zelf met een keizersnee geboren, Lois ook. Als ik dan van onze moeder hoor hoe het in die tijd ging, brrrr. Zij is na een paar dagen met haar bed eventjes naar de kinderafdeling gereden om naar haar kind te kijken. Toen gingen de kinderen ook nog de couveuze in na een keizersnee. Lois is geboren met rood haar, dat kwam ook heel veel voor in de familie dus dat ik geboren was en mijn moeder eindelijk naar mij mocht gaan kijken (vanachter een raam dus, ik bleef gewoon op de kinderkamer en zij mocht buiten kijken) lag ze te kijken naar een kind met rood haar. Dat was ik dus niet, ik was had een kop met zwart haar.

quote:

---

Op donderdag 19 juni 2003 21:05 schreef Aernout het volgende:
Kun je het na afloop ook extra strak laten dichtnaaien ?

---

Onze oudste dochter is nu 18 maanden. Ze is geboren dmv een geplande keizersnede. Vanaf dat ik ongeveer 20 weken zwanger was, lag de kleine in stuitligging. Ze zou nog wel gaan draaien was de verwachting. Ook had ik vanaf die tijd al zon beetje last van een hoge bloeddruk waardoor ik veel en vaak hoofdpijn had.
Vanaf die tijd is ze ook steeds in stuit blijven liggen. Toen ik ongeveer 38 weken zwanger was werd er een poging gedaan om haar in de buik te laten omkeren. Ondanks twee gyns die al hun krachten gebruikten (dr. Vogel zette zich schrap op zn klompen) en mijn gepuf om dit te kunnen doorstaan lukte dit niet.

Ik was tegen die tijd helemaal op, en omdat het ook al een zware baby leek te zijn werd besloten een geplande keizersnee te doen. Er werd gebeld met de afdeling en er was een plekje vrij op 5 december 2001. Dat was een week later. We moeten er om lachen en gaan akkoord met de datum.

Op 4 december werd ik s middags opgenomen. We waren erg vrolijk, er zou een eind komen aan de zwangerschap die intussen door de hoge bloeddruk best vervelend was, en we zouden binnen afzienbare tijd ons meisje kunnen zien, voelen en ruiken. Die avond kletsen we nog wat in mijn kamer in het ziekenhuis, de laatste avond met z;n tweetjes. Het is moeilijk afscheid nemen maar mijn lief gaat naar huis om wat slaap te pakken en ik installeer me met wat tijdschriften in het ziekenhuisbed dat ik toen nog heel comfortabel vond J

De volgende ochtend is het druk aan mn bed. Ik word geschoren, krijg een infuus en een katheter. Die katheter doet heel erg zeer, door de grote baby in mn buik. Ik verlang dan ook erg naar de ruggenprik. Ze komen vertellen dat ik nog een tijd moet wachten, er is een spoedoperatie tussendoor gekomen. Daar lig ik dan in operatiehemd, de katheter doet enorm pijn en het duurt langer voor we ons kindje zien. Tranen dus.

Dan is het eindelijk zover, er stormen twee verpleegkundigen naar binnen en die melden dat we gaan. Meteen! Ze rijden in volle vaart met me door de gang en de adrenaline giert door me heen. Ik zie nog het plafond van het ziekenhuis voor me, tijdens die tocht door de gang.
In de operatiekamer aangekomen wordt mijn vriend meegenomen om een groen marsmannetjespak aan te doen, en leggen ze mij op een heel gekke smalle brancard die schuin ligt. Je hebt het gevoel dat je er zo vanaf rolt. Het is nog stil, de anesthesist en een verpleegkundige vragen zich af waar het operatieteam blijft. We zijn erg melig en grappen wat met elkaar, misschien zijn ze ons vergeten zegt de Belgische anesthesist . weten ze dat u hier vandaag bent, hebt u uw verzekeringspremie wel betaald zegt hij. Dan komen er ineens allerlei mensen binnen en wordt het heel druk en voor mij chaotisch maar al die mensen weten blijkbaar precies wat ze moeten doen.
Ik word rechtop gezet op de brancard en leun op de schouders van een verpleger. Ik krijg koude gel op mn rug en dan de ruggenprik waar ik niets van voel door de kou.
Binnen een paar seconden trekt er een gek warm gevoel door mn benen, en raken ze gevoelloos. Het gaat erg snel, en nu valt mn ene been dus echt van de brancard af.
Iedereen doet van alles en niemand let op mij, lijkt het. Mijn hoofd wordt koud en ik heb even het gevoel dat ik het loodje leg. het gaat niet goed hier roep ik. Meteen komt er iemand aan, die legt mn been terug en zegt dat het prima gaat. Dat zal dan wel, het koude gevoel trekt ook al weer weg. Er wordt een groen zeil gespannen en ik krijg een bloeddrukmeter en zon knijpergeval aan een vinger van mn andere hand. Ik hoor overal van die Emergency room bliepjes en piepjes.

Het gaat beginnen, mijn lief zit achter mij en we kijken elkaar nog even nerveus lachend aan. Ik word nu opengemaakt, vertelt de anesthesist die over het doek kijkt. Ik heb heel veel moeite met ademhalen. Ik meldt dit aan hem. Hij test met een ijsblokje tot hoe ver ik verdoofd ben. Veel te hoog, tot aan mijn sleutelbeentjes! Ik krijg een kapje met zuurstof dat ik zelf vast mag houden. Even later krijg ik een slangetje in de neus. Dat is beter maar ik ben op het randje van paniek. Om mezelf onder controle te houden sabbel ik op een vinger van mijn lief, die ruikt nog naar de tabak van de peuk die hij net nog gerookt heeft. Zo blijf ik een beetje bij de werkelijkheid. Ik ben als de dood dat ik doorsla en onder narcose gebracht wordt. Rustig blijven zeg ik tegen mezelf en probeer rustig te ademen. Mijn vriend blijft me continu gerust stellen door tegen me te praten. Dat geeft toch een beetje een veilig gevoel en letterlijk en figuurlijk houvast

Het gaat er ruig aan toe, ik voel geen pijn maar lig helemaal heen en weer te rollen door het gewroet in de buik. Na betrekkelijk korte tijd wordt er een kindje dat onder het huidsmeer zit omhooggehouden, ze heeft een heel bol toetje, Esther!!
We mogen haar eventjes bekijken en het hele team is enthousiast. Dan nemen ze haar mee voor de gebruikelijke controles en word ik dichtgenaaid. De klus zit er op, de rest is routine lijkt het. Een deel van het team verdwijnt, ze lopen langs ons om te feliciteren. Een paar mensen blijven maar over, en die kletsen ondertussen over het drukke verkeer op weg naar een bepaalde vakantiebestemming.

Dan gaat het doek weg, de bloeddruk- en hartslagmeters worden van me afgehaald en word ik nadat de arts afscheid heeft genomen naar de verkoeverkamer gereden. Daar lig ik tussen twee gordijnen. Links is iemand aan het overgeven en rechts is een oudere man die steeds vermanend wordt toegesproken, hij moet zelf ademen!

We hebben een kind zeg ik steeds tegen mezelf en ik doe verder niks dan proberen m;n tenen te bewegen want als ik dat weer kan mag ik naar de afdeling, naar Esther. Mijn vriend zit bij me, ook een beetje bij te komen van alles. Hij is met me mee omdat ik me nog paniekerig voelde. We kletsen een beetje, en vinden van elkaar dat de ander het zo goed gedaan heeft.

Het duurt nog best lang om daar zo te liggen wachten en als ze eindelijk vinden dat ik weg mag duurt het nog even voor ze me komen halen. Maar dan eindelijk mogen we gaan, en komen we terug in mn kamer, waar een prachtig klein mensje lekker ingepakt in een ziekenhuiswiegje op ons ligt te wachten. Ze had erg zuigdrang vertelt de verpleegkundige en ze wordt meteen aangelegd. Het is een natuurtalentje, ze zuigt meteen hoewel ze natuurlijk nog niet veel binnen krijgt. Maar dat hoeft ook niet. Ze is meteen helemaal ons kind, helemaal verliefd zijn we!

Na een paar uur word ik gewassen en krijg ik weer een eigen pyjama aan. Alles doet zeer en gelukkig mag ik veel pijnstillers. De buik voelt zo gek, een lege blubberige zak, maar zo heerlijk dat ze er uit is! En ik verbaas me over de wond. Er komt een heel kind doorheen en er zit alleen maar een witte pleister over de hechtingen. De volgende dag schuifel ik aan de infuusstander naar het toilet en de dag daarop douche ik zelfstandig. Ik herstel snel. Op woensdag geopereerd, en op zondagmorgen mogen we samen met Esther naar huis.

Ik vond het geen slechte ervaring. Het is jammer dat het niet op een natuurlijk manier is gebeurd, maar ik voelde me meteen Esthers moeder en heb ook niet het gevoel gehad dat ik faalde. Dit is net zo goed een prestatie. Gelukkig vind iedereen in mn omgeving dat ook en heb ik van niemand te horen gekregen dat ik het maar makkelijk heb gehad.

Dat ik Esther de eerste dagen niet zelf kon verzorgen daarvan heb ik helemaal geen last gehad, ik maakte dat voor mezelf (en haar) goed door haar urenlang bij me in bed te houden en te besnuffelen en te koesteren.
Waar ik wel last van heb gehad is dat we Esther alleen hebben gelaten, tijdens het wachten in de uitslaapkamer. Ik voelde me egoïstisch omdat ik mijn lief zelf nodig had, hij had bij haar moeten zijn vond ik achteraf. Dat zou ik een eventuele volgende keer anders willen.

Poeh, nog een heel verhaal geworden. Binnenkort schrijf ik over de tweede keer, die toch heel anders was..
(en dat is ook gebeurd!)

Poeh, nog een heel verhaal geworden. Binnenkort schrijf ik over de tweede keer, die toch heel anders was..

[Dit bericht is gewijzigd door Dinus op 19-06-2003 23:28]

quote:

---

Op donderdag 19 juni 2003 22:04 schreef Karin het volgende:
Vroeger werd dat gedaan om het risico van zuurstofgebrek bij de troonopvolger uit te sluiten. Bij een normale bevalling was daar meer risico op.

---

mja,
ik heb 2 gezonde kids, 18 en 20
ook met een keizersnee, maar dat wist ik al meteen,
normaal bevallen ging gewoon niet. [ ik blij] als ik dat zie knijp ik mijn tenen bij elkaar......mja, t is de natuur.

je stelt je er wel op in, maar met een volledige narcose is best eng,
wat me bij blijft is dat ik me bestolen voelde, je gaat onder zeil, en dan wordt je wakker met veel pijn, en niks meer in je buik., bedoel t vertrouwdw gevoel van je baby is ineens weg, en je ziet m niet.
ik pas na een dag bij de eerste,
maar t was wel mijn kind meteen, die verwondering alleen al. wat perfect!

bij de 2 e werd ik wakker met t hechten, op de OK , om half 9 is hij geboren, en half 11 had ik mm in mijn armen.

weet je, ik ben levenslang gehandikapt, omdat ze dat toen niet konden of niet deden,
en daar heb ik meer last van als dat ik mijn kinderen niet zelf heb kunnen baren,
en wat is er zo belangrijk aan, je loopt er 9 maandan mee, ben blij dat t zo ook gaat, die schade die je een kind aanricht door t perse moeten ...bij mij wisten ze niet beter, denk ik maar,

niet doen.
ik hou van die 2
en de rest is nog intact gebleven

die bikinee snee... och ja, dat is bijna niet te zien, en wat dan nog?

_{Lijkt me ook best vaag, als daar zo het bevallingsteam bij Bea in d'r muts aan het staren is of het hoofdje al staat. Zou natuurlijk niet moeten, het blijft de natuur, maar ja het blijft ook de Koningin.}

quote:

---

Op woensdag 18 juni 2003 20:32 schreef Rewimo het volgende:

Had je een geplande of een ongeplande ks? (Ik denk dat dat een wezenlijk verschil maakt - maar misschien is dat niet zo)

Had je er achteraf moeite mee? Het gevoel dat je het niet (helemaal) zelf gedaan hebt?

Heb je nog last van het litteken of andere verschijnselen?

Andere dingen die je erover kwijt wilt?

---

Mijn man was erbij, wat wel prettig was. Ruggeprik dus.
Aangezien de eerste bevalling een hel was en ik tengevolge daarvan 3 hersteloperaties heb gehad, ervoer ik deze keizersnee als een verademing.

Ik had vantevoren tegen de anaestesist gezegd dat ik niet verdoofd wilde blijven na de bevalling. Dus de ruggeprik meteen verwijderen. Ik wilde weten wat ik voelde.
Heb daarna nog één keer een prik in mijn been gehad tegen de pijn, meer niet.

Bevalling was maandagmorgen en ik stond dinsdagmorgen al weer onder de douche.

Had vanaf die dinsdag ook absoluut geen pijn meer, en had na mijn ontslag ook geen hulp in huis nodig.

Van het litteken heb ik geen last gehad, was vrij vlug genezen.

Het prettige van een keizersnee is dat het kind er zo mooi uitziet. Geen punthoofd, niet rood en zo.
Mijn zoontje was net een pop, zo mooi, zo gaaf.

quote:

---

Op donderdag 19 juni 2003 21:12 schreef Karin het volgende:

[..]

Dat had ik gevraagd, of ie meteen een stukkie buikvet ook weg wou halen. Mijn gyn kon er niet om lachen Hij was dan ook een in rotbui volgens mij.

---

quote:

---

Op vrijdag 20 juni 2003 15:12 schreef Rewimo het volgende:
Dat deden ze standaard vroeger, je kreeg dan een zogeheten sluitlaken om. Dat hielp om alles weer in zijn gewone vorm te krijgen. Mijn moeder (3 gewone bevallingen) heeft dat ook gehad.

---

Ook "gewoon" bevallen maar 7 dagen ingesnoerd geweest dag en nacht daarna alleen de nachten tot de 10 dagen voorbij waren. Mijn baarmoeder stond 9 vingers na de bevalling, 2 dagen er na nog maar 3 vingers.

Leek me juist erg lekker, na de ks zwabberde mijn buik toch al zo en dat gezwabber maakte het pijnlijker vond ik.

quote:

---

Op vrijdag 20 juni 2003 20:31 schreef Leah het volgende:
Ik had een sluitlaken gekocht voor na de bevalling, alleen weigerde de verpleging het ding om te doen

---

quote:

---

Op vrijdag 20 juni 2003 12:47 schreef Gia het volgende:

[..]Het prettige van een keizersnee is dat het kind er zo mooi uitziet. Geen punthoofd, niet rood en zo.
Mijn zoontje was net een pop, zo mooi, zo gaaf.

---

alleen bij de 2 e
om t grof te zeggen, ik werd opengesneden, en t klapte met alle zooi door de operatiekamer,
toen duurde t langer als normaal, en kreeg de baby ook iets van mijn volledige narcose binnen,
2 dagen heeft hij overgegeven,
maar alles is goed gekomen., lijkt mij wel
maf kind is t toch wel , en lief

Vlak na de operatie (de eerste 10 dagen zeg maar) had ik net een soort van "weeen" gevoel in de rug, het klopte en kwam dan langzaam omhoog en dan hield het weer op. Maar nu heb ik regelmatig last van een stijf gevoel in de onderrug, ik heb ook wel moeite met als ik een tijd gezeten heb weer rechtop te komen.

Of zouden dat de nog steeds zwakke buikspieren zijn?

Tevens nog een pluim voor jullie dapperheid! Dat geldt uiteraard ook voor mijn eigen lieve moeder. Dat is me wat, zo'n operatie. Zeker als dergelijke complicaties meespelen. Dat doet geen man jullie na, onthoud dat maar!

Ik ben trouwens wel benieuwd naar jouw 2e keizersnee-verhaal. Ook omdat jij zowel de geplande als de ongeplande keizersnee hebt meegemaakt en de verschillen kan aangeven.

_{Ik heb nog heel lang niet gehuppeld}

Volgens mij herstel je van een vaginale bevalling over het algemeen toch sneller.

Nu ik erover nadenk zou dat misschien ook wel door de HELLP gekomen kunnen zijn, dat zal ook zijn weerslag wel gehad hebben.

_{Mijn vriendin belde na de geboorte van Freek en zei; "Nou ja, je moet maar zo denken, je doos is nog heel." Mijn lachstuip was niet goed voor de wond....}

quote:

---

Op woensdag 16 juli 2003 21:18 schreef Rewimo het volgende:

Dat zal zeker meegespeeld hebben. Ik heb er een vriendin aan verloren

---

Maar goed, ik zou een eventuele volgende keer niet direct voor een keizersnede kiezen, als ik de keus zou hebben.

Mijn kz was erg onverwachts. Ik zal in het kort mijn verhaal vertellen.
Snachts om 2 uur braken spontaan 2,5 week mijn vliezen. Daarvoor had ik nog helemaal geen weeen. maar na het breken van mijn vliezen begonnen de weeen.
Omdat ik niet zeker wist of Dave goed ingedaald was, hebben we toch maar de verloskundige gebeld. Zij was er binnen 5 minuten. en het bleek dat ik al 4cm had.
om 5 uur gingen we naar het ziekenhuis, dit niet omdat we daar wilden bevallen, maar omdat Dave een nierafwijking heeft. Hier waren we achter gekomen na het maken van een pretecho. Dat ik naar het ziekenhuis moest vond ik vreselijk. Ik wilde thuis bevallen. Maar achteraf ben ik toch blij dat ik al in het ziekenhuis was.

om 6 uur had ik al volledige ontsluiting en begon ik met persen. Maar al heel gauw gaf ik aan dat het niet ging lukken. Ik had ontzettende pijn in mijn buik, Maar de verloskundige (een ouwe tang) wilde daar niets van weten en zij dat ik min. 2 uur moest persen voor ze een arts er bij ging halen.
Die twee uur heb ik alleen maar op de klok gekeken en was ook erg blij dat de twee uren voorbij waren, maar nog geen arts. Na nogeens een half uur persen kwam er een co-arts kijken, en zij kon gelijk vertellen dat het een kz ging worden, omdat mijn bekkens veel te klein waren, dat hoofdje kon daar nooit door heen.

Dus op naar de ok. Om even voor half 10 is onze zoon op de wereld geholpen en had hij een grote bult op zijn kopje omdat hij vast had gezeten in mijn bekkens.

Dave werd even in de lucht aan mij laten zien en ging er toen gelijk vandoor met de artsen en mijn man (op mijn verzoek). Na de onderzoeken etc, kreeg ik Dave even op mijn borst en daarna ging hij naar de kraamafdeling en ik naar de uitslaapkamer. DIt vond ik het vreselijkste van alles. mijn man wist niet waar ik was en ik wist niet waar zij waren, na ruim 2 uur kwam ik ook op de kraamafdeling en in de kamer waren mijn schoonmoeder en mijn ouders al aanwezig. Gelukkig hadden zij hem nog niet vast gehouden. Want ik vond het helemaal niet leuk om te zien dat zij er al waren. en dat zij hem al beter hadden kunnen bewonderen dan ikzelf.

Na ruim een 8 dagen zijn wij eindelijk naar huis toegegaan. Dave moest namelijk aan de antibiotica etc ivm zijn nieren en ik kreeg hoge koorts.
Dave heeft twee dagen bij mij gelegen op de kamer en daarna moest hij naar de kinderafdeling. dit omdat hij niet wilde groeien en de gehaltes in zijn bloed en urine niet goed waren.
Maar gelukkig kon ik wel elk moment van de dag naar hem toe.

Door mijn verhaal vaak op te schrijven ben ik er een beetje overheen gekomen, maar ik denk er nog vaak aan.

Het lijkt me ook niet leuk als je uit de verkoeverkamer komt en de familie zit er al. Wij hadden afgesproken dat we eerst tijd met elkaar zouden nemen en dan kwam er pas familie bij. Zo is het ook gegaan en het was precies goed, want na zo'n 1,5 uur hadden we ook erg veel zin om de kleine te showen!

hoe dat zou zit met de rugpijn die ik nog heb zou ik wel eens willen weten, het kan inderdaad ook van de operatie zijn, en misschien ook wel van de nog slappe buikspieren.

Ik ben nog steeds van plan om onze tweede keizersnee-ervaring op te schrijven, maar wanneer weet ik niet. Het zal wel in een opwelling gebeuren net als mijn andere verhaal. Het is ook wel bijzonder als blijkt dat je verhaal bij andere mensen weer iets oproept.

Ik vind het erg leuk om de andere ervaringen te lezen, veel dingen zijn herkenbaar.
Soms roept het ook nieuwe vragen op. Waarom heb ik beide keren mijn baby in de verkoeverkamer niet bij me gehad, bedenk ik nu ik die foto van Karin met Bram gezien heb.

En ook vraag ik me af waarom ik geen placenta en navelstreng heb gezien, helemaal niks. Daarentegen zijn er vooral bij de eerste ks prachtige gedetaileerde foto's gemaakt door iemand die er gevoel voor had. Daar ben ik erg blij mee.

Ik denk toch wel graag aan beide ervaringen terug merk ik, aan hoe het allemaal ging. Vlak na de geboorte van Jennifer was ik teleurgesteld en boos op het ziekenhuis omdat ik twee weken overtijd was, de baby 9,5 pond en toen uiteindelijk na 48 uur weeen toch een ks kreeg.
Iedereen leek er ook van uit te gaan dat ik wel boos zou zijn.
Maar naarmate de weken verstreken ging ik steeds positiever denken.
Ze hebben echt hun best gedaan om de beste keuze's te maken voor mij en de baby.
Als ik 100 jaar geleden had geleefd of ergens in Roemenie ofzo dan had ik deze zwangerschap vast en zeker niet kunnen navertellen.