Keizersnee-ervaringen

_{volgens mij is mijn verhaal wel bekend maar voor de mensen die het nog niet weten}
Voor mij was het nogal een shock om 2 dagen voor mijn bevalling te horen dat het waarschijnlijk een keizersnee zou worden. Ik had nog helemaal niet bij die mogelijkheid stilgestaan. En die 5 dagen ziekenhuis die daarna zouden volgen vond ik nog veel erger. Ik heb mijn hele zwangerschap geroepen dat ik het gewoon thuis wou doen, in mijn eigen vertrouwde omgeving en daarna heerlijk in mijn eigen bed de kraamtijd doorbrengen. Na een tijdje wel - geen keizersnee discussie is uiteindelijk besloten om mij in te leiden. Na 2 x gel braken spontaan mijn vliezen en kreeg ik een enorme weeenstorm (om de minuut een wee, dus 1 minuut een wee, 1 minuut rust). Na 5 uurtjes kreeg ik persdrang en werd de gyn opgeroepen. Hij voelde en riep meteen "dit wordt niets waarschijnlijk. Ga maar een half uurtje persen met de verpleging en dan kom ik terug om te kijken of er vorderingen zijn, maar ga maar uit van een keizersnee". En hij had helaas gelijk. Ik heb nog een uur moeten wachten (en persweeen wegzuchten) voordat we naar de operatiekamer gingen en ik eindelijk een ruggeprik kreeg. Dat was een enorme verademing.
Het operatiepersoneel waren enorme lieverds. Ik vond het ook heel genant om te horen hoe de gynaecoloog ruzie met ze stond te schoppen tijdens de operatie.

Ik heb niet het gevoel gefaald te hebben. Maar kan me enorm goed voorstellen dat vrouwen dat wel hebben. Waar ik nog ontzettend veel moeite mee heb is dat ik Bram na de bevalling niet bij me had. Dat ziet er in alle programma's zo geweldig uit. Hem helemaal kunnen bewonderen en alle eerste geluidjes horen. Nadat hij nagekeken was heb ik hem wel heel eventjes gezien maar toen werd ik niet goed en moest hij weg. Hij is toen met zijn vader naar beneden gegaan waar hij gewassen en gewogen is. Ik hem ongeveer een uur later weer gezien want ik lag heel lang op de verkoeverkamer. Peet is met hem naar de verkoeverkamer gekomen want hij vond het ook veels te lang duren allemaal. (ze waren nog aan het wachten op bloeduitslagen of ik een bloedtransfusie moest) Dat we eindelijk naar de afdeling weer gingen is hij gelukkig wel aangelegd, ik zou dat helemaal vergeten zijn te vragen, ik was nog helemaal beduusd. Dat de verpleegkundige hem daarna ging verschonen en temperaturen heeft hij de nieuwe luier en de thermometer ondergepiest en heeft ze hem halfbloot dus even bij mij neergelegd omdat ze een nieuwe luier ging halen. Dat vond ik wel heerlijk. Toch stom dat je dan zelf de puf niet hebt om dat te zeggen, dat je hem eigenlijk wel even helemaal bloot op je buik wilt hebben. Dat zou ik bij een eventuele volgende keer dus wel doen, hem gewoon uitkleden en dan helemaal bewonderen.
Dat ik weer eens een bevallingsprogramma durfde te kijken zag ik dat ze de placenta lieten zien. Ook dat heb ik gemist en vind het echt vreselijk jammer. Ik had wel graag willen zien waar hij al die tijd van geleefd had.
Maar waar ik het meeste van gebaald heb is dat ik hem de eerste dagen niet heb kunnen verzorgen. De eerste luier heb ik pas verschoond toen hij 4 dagen oud was. Ik heb hem voor het eerst in bad gedaan toen hij een dag of 7 was. En daar heb ik in het begin enorm veel last van gehad. Iedereen liep maar met mijn kind te leuren en ik kon niets. Hij had voor mijn gevoel een grotere band met de nachtverpleegkundige dan met mij. Ik was dan ook erg blij dat ik weer naar huis toe mocht, dan was hij 's nachts echt van mij. Heel stom gevoel. Maar ik heb de tijd in het ziekenhuis niet als vervelend ervaren. Ze waren echt verschrikkelijk lief allemaal. Ik vond het wel genant af en toe. Dat ik afgedroogd moest worden met de eerste keer douchen, de verpleegkundige stond tussen mijn tenen af te drogen. Toen heb ik wel even staan janken. Of dat ik op een po moest piesen omdat ze mijn catheter er na een paar uur al uitgehaald hadden en ik nog niet mijn bed uitkon. Maar gelukkig wordt je al snel weer wat zelfstandiger.

Voordat ik zelf die keizersnee had gehad keek ik er veel te licht tegenaan. En dat ik in bladen las dat vrouwen er zo'n schuldgevoel oid over hadden vond ik dat wel een beetje overdreven. Je had toch een kind? Maakt toch niet uit hoe je dat gekregen had. Nu denk ik daar wel wat anders over.
Mijn litteken is nog steeds enorm rood eromheen. En een groot deel van mijn buik eromheen is gevoelloos. Het ziet er ook niet uit, er hangt een grote kwab over dat litteken heen. Ik hoop dat dat nog een beetje goedkomt als ik wat afgevallen ben.

Fijn topic! Ik kom een deze dagen ook m'n verhaal even doen

Ja ik was woensdagavond bevallen en stond vrijdag ook onder de douche. Wat was dat heerlijk zeg!! Want die donderdag heeft een verpleegkundige mij op bed gewassen, was ookal zo lekker genant vond ik _{vooral het maandverband verwissel-gebeuren, wat vond ik dat erg}.

Ik heb een collega die een paar weekjes voor mij is bevalling van haar 2e zoon via een keizersnee en zij had ervan geleerd. Zij heeft dus gewoon haar zoon helemaal uitgekleed en op haar buik gelegd. Dat ik dat dus hoorde van haar had ik echt zoiets van "waarom ben ik daar zelf niet op gekomen". En waarom denken verpleegkundigen daar niet aan he?

Lag jij ook met meerdere mensen op zaal daarna? Ik vond dat dus helemaal niets. Dat die na een paar dagen naar huis gingen kon ik pas een beetje uitrusten. Die kinderen van hun hadden alletwee verschrikkelijk last van krampjes, was de een niet aan het janken was het de andere wel. En dan kwam de verpleging 's avonds vragen of ze naar de babykamer moesten en dan lag ik dus te duimen dat ze ja zeiden. Een keer zei eentje ook ja maar na een kwartier wou ze het kind alweer naast haar hebben.
Ik heb Bram wel 1 nachtje naar de babykamer laten gaan. De 2e nacht, ik had echt slaap nodig, was compleet kapot. Wel onder de voorwaarde dat ze hem echt kwamen brengen voor de voeding en dat deden ze gelukkig. Maarja toen lag ik dus regelmatig wakker vanwege die andere babies. Dus de nacht erop maar naast me laten staan, had ik tenminste wat te kijken als ik wakker was.

Ik had een geplande keizersnede en ik denk dat dat heel veel uitmaakt. Ik hoor bijvoorbeeld toch veel verhalen over de keizersnee die ik niet herken. Ik kon Katja bijvoorbeeld al de 2e of 3e dag zelf verschonen en ik heb haar ook in het ziekenhuis al zelf gebadderd, dus dat was waarschijnlijk de 4e dag. Eenmaal thuis heb ik nooit het gevoel gehad dat ik beperkingen had met het verzorgen van Katja. Sterker nog, ik heb vriendinnen die na een zware bevalling veel langer zwak waren en minder konden dan ik. Ik ben dan ook gewoon weer na 3 maanden gaan werken. Ik had alleen erg veel last van pijn in mijn rug, maar of dat alleen van de keizersnee kwam weet ik niet.
Maar nogmaals, ik denk dat het heel veel uitmaakt of je uitgerust een keizersnee meemaakt of dat je in de hectiek van een bevalling, na urenlange weeën, onderwijl persweeën wegpuffend, toch wel min of meer in een panieksituatie een keizersnede ondergaat.

Ja, dat een beetje krom lopen (dat bedoel je waarschijnlijk Rewimo?) dat herken ik heel sterk. Ik heb ook het idee dat daar mijn rugpijn vandaan kwam. En inderdaad, ik heb in het ziekenhuis zoveel op een bed gelegen (er valt daar nou eenmaal weinig te lopen) dat ik eenmaal thuis absoluut overdag niet meer naar bed wilde, tot wanhoop van mijn kraamverzorgster.

Ik op de verkoeverkamer:

Ik heb ook nog foto's van de keizersnee zelf. Ik weet niet of iemand daarop zit te wachten maar dan moet ik ze nog even inscannen.

En inderdaad, thuis heb ik amper meer op bed gelegen. Alleen verplicht een middagdutje. Mijn verloskundige bleef erop hameren dat ik op bed moest liggen maar dat wou ik niet hoor. Ik was er wel klaar mee.

[Dit bericht is gewijzigd door Karin op 18-06-2003 23:14]

Fijn om andermans verhalen over een keizersnede te lezen

Mijn ervaring :
Ik heb niet het gevoel dat ik het niet heb afgemaakt ,
gelukkig had ik ook gekozen om in het ziekenhuis te bevallen.
De bevalling verliep opzich goed,alleen de ontsluiting liet opzich wachten.
Ík moest ongeveer 2 uur lang persweeen tegen houden,geen makkelijke
opgave,dat zullen jullie eens zijn.
Tegen 7 uur s'morgens kwam er steeds vaker een zuster kijken ,hoe het met het hartje ging .
Het werd snel duidelijk dat de wee te vaak en te hard kwam ,het hartje werd steeds minder actief.
Om 7.30 kwam een dokter binnen,die vertelde dus dat hij het erg vond om te zeggen,maar ik een spoedkeizersnede moest ondergaan,
Tewijl hij dat zei ,kwam er een brancare binnen.hup lag ik erop en ging.
Mitchel is geboren om 8.24 dus het heeft toch nog een poosje geduurd.
Ik werd op de "uitslaapkamer"een beetje wakker _{5 min.hooguit}
ik kreeg m'n ogen niet open,maar voelde dat er iemand naast me stond..
Die vertelde "deze mevrouw heeft een zoon gekregen"
Mitchel ging er door me heen.
En ik viel weer in slaap,ik zag hem voor het eerst de 2e dag na de bealling,hij is op zaterdag 8.24 geboren en ik zag hem maandag morgen.
Ik wist gelijk wie mijn schatje was , dinsdag mocht hij gewoon bij mij op de kamer ,s'nachts brachten ze alle baby's naar een apart kamertje.
De vrijdag erna gingen we samen naar huis
Van mijn litteken heb ik geen last ,alleen wat weinig/geen gevoel rond die plek. het is al 10 jaar geleden,neem aan dat dat ook niet meer zal veranderen,is ook geen probleem
Ik ben reuze trots op mijn zoon

quote:

---

Op woensdag 18 juni 2003 22:53 schreef Dinus het volgende:
Fijn topic! Ik kom een deze dagen ook m'n verhaal even doen

---

Ik ook, . Heb er nu geen tijd voor. .

quote:

---

Op donderdag 19 juni 2003 18:18 schreef Bengeltje een heel verhaal:

---

Wat is er dan toch een hoop veranderd he in 10 jaar. Dat jij pas je zoon 2 dagen later zag is toch vreselijk! Maar lekker dat hij daarna bij je op de kamer mocht.
Jij hebt natuurlijk ook een narcose gekregen. Ben heel blij dat ik een ruggeprik had nu ik dit lees. Dat je wakker wordt en dat je van de verpleging moet horen dat je een zoon hebt gekregen. Lijkt me niet echt leuk.

Ik ben zelf met een keizersnee geboren, Lois ook. Als ik dan van onze moeder hoor hoe het in die tijd ging, brrrr. Zij is na een paar dagen met haar bed eventjes naar de kinderafdeling gereden om naar haar kind te kijken. Toen gingen de kinderen ook nog de couveuze in na een keizersnee. Lois is geboren met rood haar, dat kwam ook heel veel voor in de familie dus dat ik geboren was en mijn moeder eindelijk naar mij mocht gaan kijken (vanachter een raam dus, ik bleef gewoon op de kinderkamer en zij mocht buiten kijken) lag ze te kijken naar een kind met rood haar. Dat was ik dus niet, ik was had een kop met zwart haar.

quote:

---

Op donderdag 19 juni 2003 21:05 schreef Aernout het volgende:
Kun je het na afloop ook extra strak laten dichtnaaien ?

---

Dat had ik gevraagd, of ie meteen een stukkie buikvet ook weg wou halen. Mijn gyn kon er niet om lachen Hij was dan ook een in rotbui volgens mij.

In het Brabants Dagblad van vanmorgen stond trouwens dat de troonopvolger standaard met een keizersnede gehaald werd. Wat is dat nou weer voor raars. Als het nodig is, dan is het uiteraard prima, maar als het niet nodig is dan doe je dit toch niet? Of is het soms zo belangrijk dat een kindje er niet verfrommeld uitziet of zo. Ik heb mij er echt boos over gemaakt!
(Maar dit heeft natuurlijk niet echt iets met het topic te maken, sorry!)

Ik denk het niet hoor... Een keizersnede geeft meer risico voor moeder en kind.
Diana (van Engeland) is indertijd toch ook "normaal" bevallen?

Vroeger werd dat gedaan om het risico van zuurstofgebrek bij de troonopvolger uit te sluiten. Bij een normale bevalling was daar meer risico op.

Mijn ervaringen met een keizersnede, ik schrijf eerst het verhaal van de geplande keizersnee op, en dan later nog de onverwachte.

Onze oudste dochter is nu 18 maanden. Ze is geboren dmv een geplande keizersnede. Vanaf dat ik ongeveer 20 weken zwanger was, lag de kleine in stuitligging. Ze zou nog wel gaan draaien was de verwachting. Ook had ik vanaf die tijd al zon beetje last van een hoge bloeddruk waardoor ik veel en vaak hoofdpijn had.
Vanaf die tijd is ze ook steeds in stuit blijven liggen. Toen ik ongeveer 38 weken zwanger was werd er een poging gedaan om haar in de buik te laten omkeren. Ondanks twee gyns die al hun krachten gebruikten (dr. Vogel zette zich schrap op zn klompen) en mijn gepuf om dit te kunnen doorstaan lukte dit niet.

Ik was tegen die tijd helemaal op, en omdat het ook al een zware baby leek te zijn werd besloten een geplande keizersnee te doen. Er werd gebeld met de afdeling en er was een plekje vrij op 5 december 2001. Dat was een week later. We moeten er om lachen en gaan akkoord met de datum.

Op 4 december werd ik s middags opgenomen. We waren erg vrolijk, er zou een eind komen aan de zwangerschap die intussen door de hoge bloeddruk best vervelend was, en we zouden binnen afzienbare tijd ons meisje kunnen zien, voelen en ruiken. Die avond kletsen we nog wat in mijn kamer in het ziekenhuis, de laatste avond met z;n tweetjes. Het is moeilijk afscheid nemen maar mijn lief gaat naar huis om wat slaap te pakken en ik installeer me met wat tijdschriften in het ziekenhuisbed dat ik toen nog heel comfortabel vond J

De volgende ochtend is het druk aan mn bed. Ik word geschoren, krijg een infuus en een katheter. Die katheter doet heel erg zeer, door de grote baby in mn buik. Ik verlang dan ook erg naar de ruggenprik. Ze komen vertellen dat ik nog een tijd moet wachten, er is een spoedoperatie tussendoor gekomen. Daar lig ik dan in operatiehemd, de katheter doet enorm pijn en het duurt langer voor we ons kindje zien. Tranen dus.

Dan is het eindelijk zover, er stormen twee verpleegkundigen naar binnen en die melden dat we gaan. Meteen! Ze rijden in volle vaart met me door de gang en de adrenaline giert door me heen. Ik zie nog het plafond van het ziekenhuis voor me, tijdens die tocht door de gang.
In de operatiekamer aangekomen wordt mijn vriend meegenomen om een groen marsmannetjespak aan te doen, en leggen ze mij op een heel gekke smalle brancard die schuin ligt. Je hebt het gevoel dat je er zo vanaf rolt. Het is nog stil, de anesthesist en een verpleegkundige vragen zich af waar het operatieteam blijft. We zijn erg melig en grappen wat met elkaar, misschien zijn ze ons vergeten zegt de Belgische anesthesist . weten ze dat u hier vandaag bent, hebt u uw verzekeringspremie wel betaald zegt hij. Dan komen er ineens allerlei mensen binnen en wordt het heel druk en voor mij chaotisch maar al die mensen weten blijkbaar precies wat ze moeten doen.
Ik word rechtop gezet op de brancard en leun op de schouders van een verpleger. Ik krijg koude gel op mn rug en dan de ruggenprik waar ik niets van voel door de kou.
Binnen een paar seconden trekt er een gek warm gevoel door mn benen, en raken ze gevoelloos. Het gaat erg snel, en nu valt mn ene been dus echt van de brancard af.
Iedereen doet van alles en niemand let op mij, lijkt het. Mijn hoofd wordt koud en ik heb even het gevoel dat ik het loodje leg. het gaat niet goed hier roep ik. Meteen komt er iemand aan, die legt mn been terug en zegt dat het prima gaat. Dat zal dan wel, het koude gevoel trekt ook al weer weg. Er wordt een groen zeil gespannen en ik krijg een bloeddrukmeter en zon knijpergeval aan een vinger van mn andere hand. Ik hoor overal van die Emergency room bliepjes en piepjes.

Het gaat beginnen, mijn lief zit achter mij en we kijken elkaar nog even nerveus lachend aan. Ik word nu opengemaakt, vertelt de anesthesist die over het doek kijkt. Ik heb heel veel moeite met ademhalen. Ik meldt dit aan hem. Hij test met een ijsblokje tot hoe ver ik verdoofd ben. Veel te hoog, tot aan mijn sleutelbeentjes! Ik krijg een kapje met zuurstof dat ik zelf vast mag houden. Even later krijg ik een slangetje in de neus. Dat is beter maar ik ben op het randje van paniek. Om mezelf onder controle te houden sabbel ik op een vinger van mijn lief, die ruikt nog naar de tabak van de peuk die hij net nog gerookt heeft. Zo blijf ik een beetje bij de werkelijkheid. Ik ben als de dood dat ik doorsla en onder narcose gebracht wordt. Rustig blijven zeg ik tegen mezelf en probeer rustig te ademen. Mijn vriend blijft me continu gerust stellen door tegen me te praten. Dat geeft toch een beetje een veilig gevoel en letterlijk en figuurlijk houvast

Het gaat er ruig aan toe, ik voel geen pijn maar lig helemaal heen en weer te rollen door het gewroet in de buik. Na betrekkelijk korte tijd wordt er een kindje dat onder het huidsmeer zit omhooggehouden, ze heeft een heel bol toetje, Esther!!
We mogen haar eventjes bekijken en het hele team is enthousiast. Dan nemen ze haar mee voor de gebruikelijke controles en word ik dichtgenaaid. De klus zit er op, de rest is routine lijkt het. Een deel van het team verdwijnt, ze lopen langs ons om te feliciteren. Een paar mensen blijven maar over, en die kletsen ondertussen over het drukke verkeer op weg naar een bepaalde vakantiebestemming.

Dan gaat het doek weg, de bloeddruk- en hartslagmeters worden van me afgehaald en word ik nadat de arts afscheid heeft genomen naar de verkoeverkamer gereden. Daar lig ik tussen twee gordijnen. Links is iemand aan het overgeven en rechts is een oudere man die steeds vermanend wordt toegesproken, hij moet zelf ademen!

We hebben een kind zeg ik steeds tegen mezelf en ik doe verder niks dan proberen m;n tenen te bewegen want als ik dat weer kan mag ik naar de afdeling, naar Esther. Mijn vriend zit bij me, ook een beetje bij te komen van alles. Hij is met me mee omdat ik me nog paniekerig voelde. We kletsen een beetje, en vinden van elkaar dat de ander het zo goed gedaan heeft.

Het duurt nog best lang om daar zo te liggen wachten en als ze eindelijk vinden dat ik weg mag duurt het nog even voor ze me komen halen. Maar dan eindelijk mogen we gaan, en komen we terug in mn kamer, waar een prachtig klein mensje lekker ingepakt in een ziekenhuiswiegje op ons ligt te wachten. Ze had erg zuigdrang vertelt de verpleegkundige en ze wordt meteen aangelegd. Het is een natuurtalentje, ze zuigt meteen hoewel ze natuurlijk nog niet veel binnen krijgt. Maar dat hoeft ook niet. Ze is meteen helemaal ons kind, helemaal verliefd zijn we!

Na een paar uur word ik gewassen en krijg ik weer een eigen pyjama aan. Alles doet zeer en gelukkig mag ik veel pijnstillers. De buik voelt zo gek, een lege blubberige zak, maar zo heerlijk dat ze er uit is! En ik verbaas me over de wond. Er komt een heel kind doorheen en er zit alleen maar een witte pleister over de hechtingen. De volgende dag schuifel ik aan de infuusstander naar het toilet en de dag daarop douche ik zelfstandig. Ik herstel snel. Op woensdag geopereerd, en op zondagmorgen mogen we samen met Esther naar huis.

Ik vond het geen slechte ervaring. Het is jammer dat het niet op een natuurlijk manier is gebeurd, maar ik voelde me meteen Esthers moeder en heb ook niet het gevoel gehad dat ik faalde. Dit is net zo goed een prestatie. Gelukkig vind iedereen in mn omgeving dat ook en heb ik van niemand te horen gekregen dat ik het maar makkelijk heb gehad.

Dat ik Esther de eerste dagen niet zelf kon verzorgen daarvan heb ik helemaal geen last gehad, ik maakte dat voor mezelf (en haar) goed door haar urenlang bij me in bed te houden en te besnuffelen en te koesteren.
Waar ik wel last van heb gehad is dat we Esther alleen hebben gelaten, tijdens het wachten in de uitslaapkamer. Ik voelde me egoïstisch omdat ik mijn lief zelf nodig had, hij had bij haar moeten zijn vond ik achteraf. Dat zou ik een eventuele volgende keer anders willen.

Poeh, nog een heel verhaal geworden. Binnenkort schrijf ik over de tweede keer, die toch heel anders was..
(en dat is ook gebeurd!)

Poeh, nog een heel verhaal geworden. Binnenkort schrijf ik over de tweede keer, die toch heel anders was..

[Dit bericht is gewijzigd door Dinus op 19-06-2003 23:28]

quote:

---

Op donderdag 19 juni 2003 22:04 schreef Karin het volgende:
Vroeger werd dat gedaan om het risico van zuurstofgebrek bij de troonopvolger uit te sluiten. Bij een normale bevalling was daar meer risico op.

---

ja dat is de reden, en ergens groot gelijk.
ik ben geboren met een zuurstof tekort, "mijn bevalling " heeft 3 dagen gekost.
als 4 e van de tien, met 2 miskramen, een van een tweeling. de rest is wel gezond.

mja,
ik heb 2 gezonde kids, 18 en 20
ook met een keizersnee, maar dat wist ik al meteen,
normaal bevallen ging gewoon niet. [ ik blij] als ik dat zie knijp ik mijn tenen bij elkaar......mja, t is de natuur.

je stelt je er wel op in, maar met een volledige narcose is best eng,
wat me bij blijft is dat ik me bestolen voelde, je gaat onder zeil, en dan wordt je wakker met veel pijn, en niks meer in je buik., bedoel t vertrouwdw gevoel van je baby is ineens weg, en je ziet m niet.
ik pas na een dag bij de eerste,
maar t was wel mijn kind meteen, die verwondering alleen al. wat perfect!

bij de 2 e werd ik wakker met t hechten, op de OK , om half 9 is hij geboren, en half 11 had ik mm in mijn armen.

weet je, ik ben levenslang gehandikapt, omdat ze dat toen niet konden of niet deden,
en daar heb ik meer last van als dat ik mijn kinderen niet zelf heb kunnen baren,
en wat is er zo belangrijk aan, je loopt er 9 maandan mee, ben blij dat t zo ook gaat, die schade die je een kind aanricht door t perse moeten ...bij mij wisten ze niet beter, denk ik maar,

niet doen.
ik hou van die 2
en de rest is nog intact gebleven

die bikinee snee... och ja, dat is bijna niet te zien, en wat dan nog?

Volgens mij was dat van die keizersnedes bij het koninklijk huis alleen als de Koningin zelf moest bevallen. Om allerlei risico's te beperken.
Volgens mij kan/mag Maxima het gewoon allemaal zelf doen.

_{Lijkt me ook best vaag, als daar zo het bevallingsteam bij Bea in d'r muts aan het staren is of het hoofdje al staat. Zou natuurlijk niet moeten, het blijft de natuur, maar ja het blijft ook de Koningin.}

quote:

---

Op woensdag 18 juni 2003 20:32 schreef Rewimo het volgende:

Had je een geplande of een ongeplande ks? (Ik denk dat dat een wezenlijk verschil maakt - maar misschien is dat niet zo)

Had je er achteraf moeite mee? Het gevoel dat je het niet (helemaal) zelf gedaan hebt?

Heb je nog last van het litteken of andere verschijnselen?

Andere dingen die je erover kwijt wilt?

---

Ik had een geplande keizersnee bij de tweede. (Totaalruptuur bij de eerste en fouten bij het hechten hiervan waren de oorzaak. Ik mocht nooit meer normaal bevallen.)
Ik wist dus al drie maanden vantevoren de geboortedatum. Was wel grappig.

Mijn man was erbij, wat wel prettig was. Ruggeprik dus.
Aangezien de eerste bevalling een hel was en ik tengevolge daarvan 3 hersteloperaties heb gehad, ervoer ik deze keizersnee als een verademing.

Ik had vantevoren tegen de anaestesist gezegd dat ik niet verdoofd wilde blijven na de bevalling. Dus de ruggeprik meteen verwijderen. Ik wilde weten wat ik voelde.
Heb daarna nog één keer een prik in mijn been gehad tegen de pijn, meer niet.

Bevalling was maandagmorgen en ik stond dinsdagmorgen al weer onder de douche.

Had vanaf die dinsdag ook absoluut geen pijn meer, en had na mijn ontslag ook geen hulp in huis nodig.

Van het litteken heb ik geen last gehad, was vrij vlug genezen.

Het prettige van een keizersnee is dat het kind er zo mooi uitziet. Geen punthoofd, niet rood en zo.
Mijn zoontje was net een pop, zo mooi, zo gaaf.