- poetsaanvallen: ik heb een halve fles Cif verbruikt voor de woonkamer, waarin ik werkelijk alles heb afgestoft: de verwarmingsbuizen, de stopcontacten...en ik moet nog acht kamers.. 
- huilbuien: sowieso vreselijk emotioneel, maar dus ook huilbuien (en ik ben echt geen jankerd, normaliter)..ik huil bij reclames, bij slechte tv, bij de kassa van de super....
- Koopaanvallen: en dan liefst de megatruttige dingen...zo heb ik een sleutel gekocht met een lieveheersbeestjesmotief....
Nu jullie!!! Make my day.....
....maar daarna ben ik weer triestig...
"alles is tegen me, zelfs het weer" En het dement zijn. Ik kon op een gegeven moment niet meer op namen komen van mensen van andere afdelingen maar waar ik wel regelmatig mee samenwerkte. Ik probeerde zoveel mogelijk om die naam dan niet te hoeven zeggen maar soms ontkom je daar niet aan. Ik vond het echt heel knullig om dan om hun naam te vragen.
Verder vergeet ik (nog steeds!!!) van alles, echt als mijn kop niet vast zat vergat ik die ook nog.
Ik maak een boodschappenlijstje zodat ik niets zal vergeten en en vergeet gewoon helemaal om boodschappen te doen.
Ik breng Jasper naar de peuterspeelzaal, ga lekker naar huis en als het een half uurtje later is vind ik het zo stil in huis en twijfel ik of Jasper wel op de psz is en bel gewoon op om ff te controleren 
Als mn vriend een geintje maakt ben ik helemaal overstuur omdat ik denk dat hij het echt meent ook al zegt hij dat het een geintje is.
Moet ik nog ff doorgaan??
en dat vergeten doe ik ook: weet niet meer hoe bepaald handelingen gaan (denk ik dan ineens), denk dat de deur op slot is, blijkt van niet en had ik de hond nu al uitgelaten?
....maar daarna ben ik weer triestig...
Niks doen als in, voor me uit staren, een kandelaar het hele huis door verplaatsen om te kijken waar die het leukste staat .... Eten koken en dan alles in eens uit draaien omdat ik er toch weer geen zin in heb. Ergens heen fietsen en niet meer weten waarom. Janken om alles en niks enz enz enz enz enz
- huilen, veel huilen, om alles om niets...gewoon heel emotioneel
- aarbeien met slagroom waren niet aan te slepen.
- haaruitval, hele bossen tegelijk kwamen eruit
- zwangerschaps dementie
- het ene moment was ik een schat die alles voor haar over had, het volgende een ongevoelige bal gehakt die alleen aan mezelf dacht
- Voornamelijk zwangerschapsdementie!
- Huilen, verschrikkelijk huilen en dan lachen tegelijk.
- Heel veel lachen en niet bij kunnen komen van het lachen.
- Ontzettende stinkwinden laten...
- En heel makkelijk zijn, de zin "ach. laat maar gaan, niet belangerijk" heb ik erg vaak gedacht...
A je to!
quote:Dat was bij mij ook het ergste! Normaal maken wij de meest sarcastische grappen tegen elkaar maar tijdens de zwangerschap kon ik dat echt niet hebben. Brullen zo af en toe! En dan hij weer: 'schat, het was een grapje, ik meende het niet'.
Op vrijdag 13 juni 2003 11:52 schreef coolbabe het volgende:
Als mn vriend een geintje maakt ben ik helemaal overstuur omdat ik denk dat hij het echt meent ook al zegt hij dat het een geintje is.
Verder ook poetswoede.
En een onverzadigbare trek in broodjes gezond en Hertog Zuivelzacht groene Appel/Kiwi 
Van koffie en sigaretten (lucht) ging ik over mijn nek 
En ik was vaak ontzettend sacherijnig 
En verder weet ik het dus niet meer zo heel goed. Raar he, toch maar twee jaar geleden. Dementie hoorde er trouwens wel bij.
Poetswoede heb ik niet, een hoop poetswerk wel, helaas...
Verder chagarijnig en emotioneel. Gelukkig niks geks met eten en/of poetsen of zo.
quote:Een optie voor je gevonden, het is namelijk wetenschappelijk onderzocht dat het bestaat, ooit is er een artikel over verschenen, maar die kan ik niet vinden...
Op vrijdag 13 juni 2003 20:06 schreef livelink het volgende:
Zwangerschapsdementie! Heeft iemand daar een wetenschappelijk artikel of iets over, want op mijn werk loopt het op het moment de spuigaten uit, met vandaag als dieptepunt. Ik wist echt helemaal niks meer en bovendien maak ik veel fouten. Ik moet op één of andere manier aan mijn collega's bewijzen dat zwangerschapsdementie echt bestaat, want zo langzamerhand geloven ze me niet meer.Verder chagarijnig en emotioneel. Gelukkig niks geks met eten en/of poetsen of zo.
http://www.babyplein.nl/index.html:
De tijd begint te dringen en zeker de laatste weken ben je alleen nog maar bezig met de nieuwe wereldburger. Een logische gevolg zou kunnen zijn dat je gaat leiden aan een vorm van vergeetachtigheid in de volksmond wel eens spottend zwangerschapsdementie genoemd. De ene vrouw ervaart het als komisch wanneer ze plotseling telefoonnummers niet meer kan herinneren de andere vrouw ergert zich hier intens aan. Gelukkig is deze klacht direct na de bevalling totaal verdwenen.
A je to!
quote:O ja? Dan ben ik een uitzondering vrees ik....
Op vrijdag 13 juni 2003 23:33 schreef melonovy het volgende:Gelukkig is deze klacht direct na de bevalling totaal verdwenen.
Komt misschien omdat je prioriteiten nu anders liggen?
everybody sees you're blown apart, everbody sees the wind blow.
)ik zeg vaak heel andere dingen dan ik bedoel, dat is soms heel lastig (zeker bij het lesgeven) maar vaak ook wel grappig.
verder ben ik niet chagrijniger, maar wel emotioneler dan voorheen. en ik moet huilen bij zowat alle bevallingsverhalen, iets wat me vroeger niks deed.
Verder heb ik liters karnemelk gedronken, terwijl ik dit nu echt niet wegkrijg.
Ook sliep ik heel veel.
FOK LEZEN !!
Misschien wordt hij iets minder verdrietig als blijkt dat hij niet de enige is die met een " Gruwella Hormonella " samenwoont...
zo noemt hij mij in ieder geval op het moment...
en het ergste is...
Hij heeft nog gelijk ook...
Huilen.. inderdaad... veel huilen... en je ook ècht verdrietig en ongelukkig voelen , gevolgd door vaak een agressieve bui.... die ik afreageer door ijverig te gaan afwassen..... en doe ik dat niet.. dan veeg ik de afwas zo wel van het aanrecht.. KABOEM kletterdekletter.. alles op de grond.
Terwijl ik mij voorheen àltijd volledig onder controle had.
Een half uur later schiet ik in de lach.. juist òm mijn bui en gevoelens..of de situatie waar ik daarvoor nog helemaal overstuur van was... en ben ik heel luchtig en heb ik de grootste lol.
Vergeetachtig.. ach ja.. ik ben laatst zelfs een afspraak bij de verloskunduge vergeten.. en andere regeldingen.. daar begin ik wel aan.. maar ze komen gewoonweg niet af.. ik geloof dat ik ondertussen even wegloop naar de wc ofzo en gewoon niet meer verderga..waarop ik het vergeet ?
Het gebeurd iig gewoon niet.
En de " goede zorgen " daar kan ik helemaal door over de zeik gaan..
Iedere (boodschappen) tas die ik draag is volgens mijn man te zwaar.. ( lief maar het haalt het bloed onder mijn nagels vandaan.. ik ben niet invalide ! )
En " ga maar even slapen ".. ik ga verdorie slapen als ik daar zin in heb !
Klusjes in huis... tsja.. als ik iets wil.. dan wil ik het momenteel NU.. en neit straks of morgen.. want dan verwatert het weer... en ik kan niet verwachten van een ander dat die het NU voor mij doet.. dus doe ik het zelf..
en dan krijg ik commentaar " je moet niet boven je hoofd werken.. " of " dat kan ik toch ook voor je doen ? "...
Wurg !
Heel lief.. maar op het moment moet je me gewoon laten doen wat ik wil.
ik HOU wel van mijn poepie hoor 
Sir Winston Churchill
quote:Het is voor een goed doel. Even volhouden nog.
Op zondag 15 juni 2003 12:01 schreef Mirage het volgende:Heel verhaal.
En geloof me, zodra jullie dat hummeltje in de armen sluiten zijn jullie dit allemaal vergeten.
quote:*grijns* Ik zie me nog in de keuken staan: stampvoetend omdat ik iets uit m'n handen had laten vallen, om vervolgens alles wat ik nog vast had en maar achteraan te gooien.
Op zondag 15 juni 2003 12:01 schreef Mirage het volgende:
..... en doe ik dat niet.. dan veeg ik de afwas zo wel van het aanrecht.. KABOEM kletterdekletter.. alles op de grond.
Het dieptepunt was het moment dat we op het vliegveld in Tokyo stonden -maandje of 5 zwanger- en de luchtvaartmaatschappij onze poesjes niet mee wilde nemen naar Guam. Ze hadden de regels (n.a.v. 11 september 2001; het was een paar weken daarna) veranderd, en de KLM, die ons het ticket had verkocht, was daar niet van op de hoogte geweest. We hadden er net een uur of 12 vliegen opzitten, het was iets van 1 uur 's nachts Nederlandse tijd, en ze wilden mijn babies niet meenemen!!!! Hubby ging de discussie aan, maar natuurlijk moest ik me er ook mee bemoeien. Geen goed idee Uiteindelijk hebben ze gekletst tot het vliegtuig was vertrokken, en werden we 'vriendelijk' doorverwezen naar NorthWest. Daar probeerde een meneer ons in een hotel te parkeren (no way!) en door te verwijzen naar de JAL (idem!). Zijn probleem was dat het misschien wel te warm zou zijn op Guam en de poesjes zouden dood kunnen gaan. Waarop ik heb dreigend heb toegebeten dat in een klein kooitje zitten ook niet zo goed voor ze was. En dat het ook niet goed voor mij was. En dat de baby misschien wel dood zou gaan Toen mochten de poesjes wel mee
quote:You´ve just made my day !
Op maandag 16 juni 2003 04:52 schreef Gaoxing het volgende:[..]
wat dat laatste betreft...
Hihi
Er waren wat dingen ( klusjes ) in huis die onder normale omstandigheden al meestal door een man worden gedaan.. bijvoorbeeld het zetten van een muurtje.
Ik vind het ontzettend leuk om zelf te doen.
Maarrrrr dat vond mijn man geen goed idee.. en al helemaal niet tijdens de zwangerschap. In mijn ogen had het ook een beetje haast dat dat ding er kwam.
Hijzelf had er echter op dat moment ook geen tijd voor
( héél druk op het werk.. en als hij thuis was hadden we wel andere gezelliger dingen te doen ). Ik wilde overdag bezig zijn... dus wij de discussie aan..
ZIJN argumenten betroffen voornamelijk dat het niet goed is voor de baby.. mijn antwoord steenvast
" NOU stress !! ook niet !! ".
Sir Winston Churchill
Ik was lekker aan het dolen in de stad... zit er plots één aan mijn handtas terwijl ik bij de prulletjes in de marskramer aan het snuffelen ben.
Ik weet niet wat die beste man precies gezien heeft in mij... maar hij deed een hele grote stap achteruit.. hij stamelde " sorry, sorry ".. en liep weg.. ik berispte hemm nog achterna " Dat zou ik óók denken JA !! ".
Hetgeen er de 1e sec nadat ik hem betrapte door mij heen gingt is absoluut niet iets van mij ... ik voelde me ontzettend boos, beledigd.. en agressief.. ik zag mezelf hem al helemaal in puin rammen zodat hij op de grond neer zou vallen en ik op zijn hoofd kon springen tot zijn schedel zou barsten...
Het enige dat mij op dat moment terug floot.. godzijdank.. is de gedachte aan mijn man die over de zeik zou gaan, omdat je tegenwoordig niemand meer scheef aan hoeft te kijken of je krijgt een mes tussen je ribben...
Dergelijke gevoelens zijn mij totaal vreemd en zijn toch niet gezond ?
Ik was er echt toe in staat.. ik was zóó boos en " beledigd ". Hij kwam in " mijn territorium ", waar haalt hij het lef vandaan ?
hormonale " gekte " is een heel juiste topictitel, wak krijg ook echt het idee af en toe dat ik niet helemaal 100 meer ben.
Sir Winston Churchill
...ze chaamde zich dood! Schijnbaar is je lijf zo gericht op 'kindbehoud' dat al dat soort dingen als bedreiging worden gezien...
....maar daarna ben ik weer triestig...
Toen ik zwanger was van Esther zijn er op m'n werk wat dingen gebeurt (lang verhaal, doet er niet toe) die ze nu uit willen zoeken, maar ik heb dus een complete black-out van die eerste maanden. Ik herinner me alleen nog maar dingen die met mezelf te maken hadden zoals hoe ik me voelde, de reacties van anderen, m'n urenrooster.... heb echt op de automatische piloot gewerkt blijkbaar. Gelukkig werkte ik in een groot team, genoeg die het nog wel weten
|
|
