quote:De psychologe vond dat ik mezelf goed kende en ik vind dat ook.
Op donderdag 5 juni 2003 23:41 schreef R_ON het volgende:
En toch vind ik het opvallend dat uit de tests blijkt dat je van jezelf vervreemd bent en vervolgens geef je aan dat je een goed inzicht hebt in wie je bent. Die 2 spreken elkaar behoorlijk tegen.
Maar uit de tests (ellenlange vragenlijsten) kwam naar voren dat ik van mezelf vervreemd was.
Ik weet eerlijk gezegd niet precies wat dat betekent. Heb het dus ook gevraagd maar men kon het ook niet uitleggen.
quote:Nee dat is het probleem niet. En als ik eens wist wat het wel was liep ik hier nu niet te posten..
Waar zit 'm dan de knoop? Dat je het moeilijk vindt om te accepteren dat je bent wie je bent?
wat wil je dan doen? je hele leven blijven klagen dat het allemaal zo moeilijk is maar er ondertussen geen f*k aan doen?
Door je diagnose op internet te zetten kun je laten zien dat je een persoonlijkheid bent, niet 'zomaar' een simpele ziel. De wereld mag dat (eindelijk eens) weten en beseffen.
Zoals je zelf schrijft: een vervelende jeugd waar mensen je niet voor vol aanzagen. Daarna een vriendin die je kleineert en vervolgens neemt je hele omgeving je niet meer serieus door haar roddels.
En dan komen er, wat jij noemt, een stel "prutsers", die door je eigen kennis, inzicht en gedrag, van jou een complexe persoonlijkheid maken. De ene diagnose naar de ander volgt, maar je blijkt zo "ingewikkeld" dat ze je maar niet kunnen doorgronden. Voor jou weer een kans om te laten zien dat je iemand bent.
Het zou 'zomaar' een levenspatroon kunnen zijn en wie weet zit ik er niet eens zo ver naast?
(Stel dat het zou kloppen - je bent er handig genoeg in om het weer op een dwaalspoor te zetten), dus succes daarmee
[Dit bericht is gewijzigd door R_ON op 06-06-2003 14:17]
Maybe
but all this time I've tried to walk with dignity and pride
[Dit bericht is gewijzigd door R_ON op 06-06-2003 19:20]
Maybe
but all this time I've tried to walk with dignity and pride
Ik weet wel dat hulpverlening alleen helpt als je geholpen wil worden . De vraag is dan ook wil je wel geholpen worden.
quote:Misschien is het wel meer onmacht dan onwil?
Op vrijdag 6 juni 2003 14:52 schreef addicted_to_jellybeans het volgende:
Patronen zijn er om gebroken te worden maar het kan zijn dat op een of andere manier je lekker voelt in de patronen.
Ik weet wel dat hulpverlening alleen helpt als je geholpen wil worden . De vraag is dan ook wil je wel geholpen worden.
Maybe
but all this time I've tried to walk with dignity and pride
quote:Zou dat van mij ook niet cynisch bedoeld kunnen zijn? Is je kennelijk ontgaan.
Op vrijdag 6 juni 2003 09:35 schreef sushi-nori het volgende:[..]
*zucht* Kon dat soms ook cynisch bedoeld zijn MoonaMoonah?
Ik word er wel eens vervelend van hoor zoals jij elke keer breed moet uitmeten hoe geweldig je bent.
quote:Jíj wordt persoonlijk onder het mom van 'open en eerlijk, want dat zijn ze op De Viersprong toch ook'.
Terwijl je maar een tikje hoeft te hebben of je gaat op oorlogspad om op een hatelijke manier je gelijk te halen.
Ik vind nog steeds niet dat ik hatelijk ben geweest. Mss wel hard.
Bovendien hoef ik absoluut mijn gelijk niet te halen.
Dat speelt niet zo'n rol in mijn leven.
quote:Luister goed. Ik ben in dit topic erg geduldig met je geweest. Ik heb je mijn uiterst positieve ervaringen geschetst. Als jij eea continu blijft 'zwartzien' of iig positieve opmerkingen bijna negeert, dan word ik daar een beetje moe van ja. Mijn geduld is niet eindeloos.
En als je er dan wat van zegt, kom je aan met "ja maar ik zeg gewoon hoe je op mij overkomt" daaag!
Ík heb mijn geluk gevonden, oa door heel hard te werken op De Viersprong. En ja, daar ben ik trots op.
Ik gun jou net zo goed je geluk. Juíst omdat ik eea herken in je verhaal.
Ik wilde jou duidelijk maken dat het de moeite waard kan zijn om over je angsten heen te stappen.
Kennelijk ben je daar niet aan toe.
Erg jammer voor je.
Maar verwijt mij geen dingen die niet bij mij horen.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
quote:Waarom zou het dom zijn?
Op vrijdag 6 juni 2003 16:38 schreef sushi-nori het volgende:
Nou Ron, je zit inderdaad op je praatstoel! verder weet ik niet zo goed wat ik er allemaal van moet denken.. is het misschien een beetje dom geweest om dit topic te openen? *zucht*
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
quote:Dat is idd een optie.
Op vrijdag 6 juni 2003 09:41 schreef -Artemis- het volgende:
wat wil je dan doen? je hele leven blijven klagen dat het allemaal zo moeilijk is maar er ondertussen geen f*k aan doen?
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Als Sushi niet naar De Viersprong wil dan is hij natuurlijk niet gelijk een zeur die z'n situatie niet zou willen veranderen.
Ik kan me ook verplaatsen in Sushi's situatie:
Je bent al jaren bezig met gesprekken, therapieën en behandelingen en elke keer probeert hij weer en draait het uit op niets. Dat werkt niet bepaald motiverend.
Er komt toch een moment dat je niet weeeeeer wilt "falen", want zo voel je dat vaak. Ik kan me de twijfel van Sushi goed voorstellen.
Niet elke groep, therapeut, mens is hetzelfde.
Maybe
but all this time I've tried to walk with dignity and pride
quote:Nee, logisch toch om ervaringen te willen horen?
Op vrijdag 6 juni 2003 16:38 schreef sushi-nori het volgende:
Nou Ron, je zit inderdaad op je praatstoel! verder weet ik niet zo goed wat ik er allemaal van moet denken.. is het misschien een beetje dom geweest om dit topic te openen? *zucht*
Echter, als ik jou was zou ik denk ik m'n dossier willen inzien, kennelijk is het nog enigszinds vaag ofzo, wbt het psychologisch profiel (?) Als een psycholoog het niet goed kan uitleggen moet je zelf maar wat werk gaan doen lijkt mij.
Ook wbt doelstellingen aangaande therapie. Lijkt me niet zo vreemd in jouw situatie.
quote:heb ik je gevraagd om "geduldig met me te zijn" dan? je kunt me ook gewoon met rust laten.
Op vrijdag 6 juni 2003 16:47 schreef Moonah het volgende:
Luister goed. Ik ben in dit topic erg geduldig met je geweest. Ik heb je mijn uiterst positieve ervaringen geschetst. Als jij eea continu
quote:Je vroeg om ervaringen.
Op zaterdag 7 juni 2003 15:28 schreef sushi-nori het volgende:[..]
heb ik je gevraagd om "geduldig met me te zijn" dan? je kunt me ook gewoon met rust laten.
Die geef ik je.
Dat het niet hetgeen is dat je uiteindelijk wil horen, kan ik ook niets aan doen.
Je kunt ook zeggen: "Hey, Moonah, bedankt voor je verhaal. Wat fijn dat eea zo positief voor jou is geweest."
En dan zou ik kunnen zeggen: "Ja, sushi-nori, graag gedaan. Ik hoop dat het voor jou ook zo kan uitpakken."
Dat zou toch zo maar kunnen zeg. 
Maar weet je wat?
Ik ga je niet met rust laten, ik ga gewoon geen energie meer aan je verspillen.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
quote:Als je met rust gelaten wilt worden moet je niet met je problemen aankomen kakken op fok! waar bijna iedereen in dit topic je probeerd te helpen... kijk eens vanaf een afstandje wat je nu aan het doen bent... je bijt de hand die voedt.
Op zaterdag 7 juni 2003 15:28 schreef sushi-nori het volgende:[..]
heb ik je gevraagd om "geduldig met me te zijn" dan? je kunt me ook gewoon met rust laten.
Mijn advies... hulp zoeken of je gaat er aan kapot.
-laatste opmerking in dit topic-
[Dit bericht is gewijzigd door Vampier op 08-06-2003 00:34]
Dit zijn m'n gedachten erover.
Er wordt niet gezegd wat de behandeling inhoudt die me geadviseerd wordt. Niet door de psychologe die me heeft onderzocht en niet door de Viersprong.
Ik krijg te horen dat ik een intrapsychisch conflict heb zodat ik altijd een probleem zal hebben.
Ze kunnen er nadrukkelijk niks over zeggen of een behandeling zin zou hebben, ook al ga ik na de Viersprong en zet ik me voor honderd procent in.
Er wordt maar het zwaarste middel geadviseerd, voor mijn gevoel onder het motto baat het niet dan schaadt het niet.
Verschillende mensen zeggen dat ze slechte ervaringen hebben in de Viersprong omdat je er niet serieus wordt genomen. Dat deed bij mij wel alarmbellen rinkelen. Ik ben daar bang voor. Als ik niet als volwassene zou worden behandeld, zie ik mezelf daar binnen een dag vertrekken.
En wie weet wat voor wonden ze dan bij me opengehaald hebben.
Hard werken, pijn en moeite zie ik helemaal niet tegen op. Integendeel, ik geloof dat zo'n behandeling alleen maar waardevol kan zijn als het moeilijk is. Je kunt niet verwachten dat dit soort problemen passief opgelost kunnen worden zoals bijvoorbeeld een gebroken been wordt genezen. Maar dingen zoals niet serieus worden genomen, waardoor je in je waardigheid wordt aangetast, die kunnen me dus wel schelen.
Er wordt uiterst "professioneel" met je omgegaan. Je wordt gezien als een ziekte, en voor zover de therapeuten persoonlijk met je begaan zijn, laten ze dat niet merken omdat dat niet professioneel is.
Dat ze op resultaten uit zijn en onderzoeken doen onder hun patienten vind ik alleen maar goed, maar dat je als "geval" gezien en behandeld wordt, daar kan ik niet mee leven.
Wat mijn onderzoekspsychologe betreft, vind ik het bijvoorbeeld al heel vervelend dat ze niet aandringt op het advies dat ze geeft, maar alleen maar blijft benadrukken dat het mijn eigen keuze is en dat ik me niet door hen moet laten leiden. Als je een advies geeft, dan probeer je het toch te verkopen? En duidelijk te maken waarom het zo'n goed advies is? Maar niets van dat alles. En dan moet ik zeker wel enthousiast zijn..
Het stigma dat bij een psychiatrische opname hoort, weegt voor mij heel zwaar. Laten we er niet omheen draaien, een baas zit niet te wachten op ex-psychiatrisch patienten, en een minnares ook niet. Er wordt hier bij hoog en bij laag geroepen dat dat ontzettend meevalt, maar dan wel door mensen die dat stigma al hebben, dus ja, die kunnen niet anders.
Het opgeven van mijn zelfstandigheid en me te onderwerpen aan regels van een inrichting is iets waar ik bepaald niet naar uit zie. Ik denk zelfs vaak, ik ben liever ongelukkig en zelfstandig. Mijn zelfstandigheid en zelfbeschikking is het enige dat ik altijd gehad heb.
Ik vind het raar dat er niet gereageerd wordt op email. Ik vind het raar dat er op hun website vrijwel alleen "fictieve verhalen" van patienten staan. Ik vind het raar dat ze de regel hebben dat je niet met je auto van hun centrum naar huis mag rijden. Dat gaat me te ver in het aantasten van iemands eigen beslissingen. Dat ze het adviseren kan ik begrijpen, maar als regel?
Op nog een teleurstelling zit ik niet te wachten.
Dan vind ik liever mijn eigen weg. En als ik dan fouten maak, dan zijn het tenminste mijn eigen fouten waar ik zelf voor verantwoordelijk ben, en dan kan en zal ik ook niet naar een ander wijzen. Ga ik er dan aan kapot, dan is dat jammer, maar wel mijn eigen verantwoordelijkheid, en kom ik er bovenop, dan heb ik dat ook zelf bereikt.
Ik geloof trouwens nooit dat ik er toe zou worden gelaten, zelfs al zou ik beslissen om een intake te doen.
Je wordt dan tenslotte nog eens door de Viersprong gefileerd, en een van de dingen waar ze achter proberen te komen is hoe gemotiveerd je bent en hoe graag je wilt. Bij mij zouden ze er zo achter zijn dat ik eigenlijk helemaal niet wil.
-edit- persoonlijke aanval verwijdert 
[Dit bericht is gewijzigd door Frenkie op 10-06-2003 13:31]
p.s. over dat stigma; volgens mij valt dat wel mee als je nadien je leven gewoon weer op kan pakken. Voor diegene die dat niet echt kunnen, ja die blijven altijd een soort zielepoot ofzo, daar blijft het wel aan kleven.
quote:En daar kom je nu mee. Daar had je dan wel eerder in de thread mee mogen beginnen, frenky
-edit- persoonlijke aanval verwijdert
fokje: nee, ik heb nu geen begeleiding. Heb daar ook niet om gevraagd en heb het op het moment ook niet nodig. Ik heb goede vrienden, dat is me op dit moment even duizend keer meer waard dan wat voor te gekke therapie dan ook 
quote:Als je graag wil dat ik een en ander aanpas, kan je dat hier: [Centraal] Moderatie R&P aangeven of naar me mailen
Op woensdag 11 juni 2003 00:50 schreef sushi-nori het volgende:
En daar kom je nu mee. Daar had je dan wel eerder in de thread mee mogen beginnen, frenky
Ik kan je in ieder geval zeggen dat de KKP mij veel goeds heeft opgeleverd. In 2002 heb ik van mei t/m juli hier een traject gelopen en het is ook echt niet altijd fijn geweest. Ik vond het erg wennen om steeds in een groep te zijn en dat de dingen die je doet of zegt continu onder de loep worden genomen. Maar achteraf is dat wel een goede spiegel geweest, waardoor ik heel veel van mezelf heb kunnen leren. De eerste periode na zo´n traject gaat het ook niet fantastisch, maar ik ben inmiddels ruim een jaar verder en kan je zeggen dat ik het weer prima naar mijn zin heb. Ik heb veel meer zelfvertrouwen en -waardering gekregen, heb inmiddels een andere baan (dus ook dat is geen belemmering) en veel fijne vrienden.
Ik hoop dat ik je hiermee toch nog heb kunnen helpen. Veel succes en sterkte bij je keuze!
Tja Sushi- Nori,quote:Op dinsdag 3 juni 2003 14:24 schreef sushi-nori het volgende:
Waarschijnlijk heb je allang iets besloten of zit je al in therapie ergens maar toch voor jou en iedereen die nu hierover nadenkt of aan het dubben is, hetvolgende.
Het meest belangrijk voor het wel of niet slagen van een behandeling is het simpele:'klikt het of klikt het niet'. Je kunt overal therapien volgen maar een therapie die voor anderen heel goed werkt, hoeft voor jou niet per definitie te werken. De Viersprong biedt verschillende therapien, in verschillende settings (opgename, deeltijd, etcetc). Bij iedere therapiesoort gelden een aantal basisregels die overal hetzelfde zijn en een aantal additionele regels, toegespitst op de intensiviteit en behandelmethode van de specifieke invalshoeken van de therapie.
Ik heb zelf een jaar therapie gevolgd bij De Viersprong en heb er een erg slechte ervaring mee. Maar dat wil nog niet zeggen dat een ander dat ook zo zou ervaren. Mijn groepsgenoten verklaren allemaal dat het ze erg heeft geholpen om om te gaan met hun eigen gedrag en de reaktie van anderen. Dat kan voor jou ook gelden. Ga op gesprek en kijk of het klikt.
Blijf bij je gevoel en ga als je het niet weet, toch ook eens kijken bij een GGZ of een vrijgevestigde Psycholoog die aangesloten is bij het Nederlands Instituut voor Psychologen (erg belangrijk qua kwaliteit en patientenrechten/plichten!).
Zelf heb ik de negatieve ervaring van het 'niet serieus genomen' worden. Wel de kritiek van anderen uitpluizen en er achter komen dat de motivaties die anderen je toedichten toch niet de jouwe zijn, maar hierin niet geloofd worden. Welnu ik kan toch echt geen gedrag veranderen omdat anderen er motivaties in zien als ik die motivaties niet herken. Anderen zijn ook subjectief in hun waarneming namelijk. En kunnen het dus mis hebben. Ik kreeg bijna geen handvaten door de therapie (ook na een jaar nog niet) en trok aan de bel bij De Viersprong. Waar men mij puur therapeutisch benaderde: 'goh, hoe voelt dit nu voor jou, dat je je niet serieus genomen voelt / je je niet herkent in de therapie / je geen handvaten krijgt uit de therapie"....Men ging gewoon verder met IN therapie blijven, terwijl ik op meta niveau serieus OVER de werkzaamheid van de therapie voor mij, wilde praten. Telkens bleef mijn mij therapeutisch benaderen, men ging niet in op mijn vragen. Dit heeft mij uiteindelijk doen besluiten om een Second Opinion aan te vragen bij een psychiatrische afdeling van een gerenomeerd ziekenhuis.
Daar werd 'geen enkele psychiatrische stoornis of problematiek in engere zin' geconstateerd. Met andere woorden: niet alleen constateerde men geen Borderlineproblematiek of stoornis (terwijl er in De Viersprong een ernstige Borderlinsstoornis was geconstateerd. Ook constateerde de psychiater van het ziekenhuis dat er sprake was van 'geen enkele andere psychiatrische stoornis'. Dat je inmiddels 'genezen' zou zijn, is geen mogelijkheid volgens de psychiater. Omdat je zo'n stoornis al vanaf je jonste kindertijd hebt en deze met de DSM IV methode en door de expertise van de psychiater altijd naar voren komt. Gek is ook (volgens de UWV arts) dat men mij bij De Viersprong heeft gediagnostiseerd op een moment dat ik zwaar depressief was. Dan geef je namelijk je antwoord op de vragen die helpen om een diagnose te stellen, vanuit een bepaalde (donkere, radicale) invalshoek. Dit mag niet. De Viersprong was van deze depressie op de hoogte vanuit de Bedrijfshulpverlenings- doorverwijsbrief.
Daarnaast stelt men niet voor niets een diagnose. Je mag toch hopen dat diagnosestelling in de Psychiatrie alhoewel het niet om een 'gebroken been' gaat, WEL betrouwbaar en enigzins eenduidig bij verschillende instellingen gesteld kan worden. Waarvoor zouden er anders uberhaupt diagnoses afgenomen moeten worden? Dat zou betekenen dat iemand met een ernstige Borderlinestoornis in de ene kliniek een speciaal toegespitste ingrijpende behandeling kan ondergaan en in de andere kliniek kerngezond de deur uit (en de maatschappij in wordt gestuurd!). Dat betekent ook dat niet alleen ik maar ook anderen behandeld worden waarvan de diagnose en dus de noodzaak van behandeling in feite discutabel is!
Ikzelf ging met volle overtuiging en blijdschap dat het uberhaupt nog mogelijk was om therapie te kunnen volgen, de therapie in. Ik dacht dat het klikte. De Viersprong ziet er goed uit, modern, en ruimdenkend. Pas na een driekwart jaar intensieve therapie, begonnen de eerste twijfels te rijzen (zo kan het dus ook!). Ik ben er klein en onzeker uitgekomen. En heb nu (op eigen verzoek, de psychiater achtte het niet noodzakelijk maar raadde mij aan te doen wat ik zelf voelde dat nodig was) eens per 2 weken een gesprek met de psychiater die mijn second opinion heeft gedaan. Langzaam voel ik me weer zekerder worden en kom erachter dat ik hier wel de steun krijg die ik nodig heb: het gaat steeds beter met mij, ik voel me hier zeer serieus genomen en herken mijzelf in de gesprekken.
Kortom het belangrijkste is:
1. Loop je daadwerkelijk tegen dezelfde dingen aan, waardoor je grote moeite hebt met functioneren.
2. Is dit niet van andere (op te lossen) oorzaken afhankelijk (zoals bij mij: een depressie door veranderde omgevingsfactoren).
3.Heel belangrijk als je hulp zoekt: klikt het/blijft het klikken. Er is onderzoek gedaan naar de werkzaamheid van therapien, slecht 20% werkt en als het werkt is dit hier in hoge mate afhankelijk van of het 'klikt' met de behandelaar. Je moet jezelf wel kritisch in de gaten houden, zodat je niet gaat zeggen dat het niet klikt, zodra dingen niet gaan zoals jij dat had gewild. Maar blijft het gevoel aanhouden, dan moet je jezelf toch wel serieus nemen.
Neem dit mee Sushi Nori! En blijf vooral luisteren naar jouw eigen gevoel erbij.
Groetjes,
Doornroos
[ Bericht 1% gewijzigd door Doornroos op 30-05-2006 13:45:12 ]
"Dear life, when I asked whether or not my day could get any worse, it was meant as a rethorical question, not a challenge!"
