Het grote dieet-topic!

Om me heen kijkend in dit forum zie ik de ik-ben-te-zwaar en de hoe-val-je-af? topics met grootse kracht uit de grond schieten, en omdat het al weer februari is en de Goede Voornemens beginnen te knagen, besluit ik maar weer eens te doen wat ik al twee keer eerder heb gedaan, één keer toen ik 6 was, en één keer hier, live op fok!; afvallen.
Om alle mensen hier te motiveren, zal ik hier verslag uitbrengen. Aangezien ik momenteel "between jobs" ben, moet ik daar zeker tijd voor kunnen vinden!
ik ben alleen wel hard op zoek naar een andere baan, dus kan niet beloven hoe lang ik verslag zal blijven doen.
Omdat je natuurlijk een duidelijk begin moet stellen, zal ik vanaf morgen mezelf eens aan een kritische blik onderwerpen, 's ochtends op de weegschaal klimmen (wat een krachtinspanning!) en bepalen waar we voor gaan!
Ik wil overigens even als disclaimer hierbij zetten dat ik momenteel lichtelijk grieperig ben, en daar sinds vandaag ook medicatie voor heb, dus als ik daar extreem op reageer (de blijsluiter bericht optimistisch over misselijkheid, diaree en braken, alsof dat nou niet juist is waar ik van af wil) worden alle plannen weer even in het ijs gezet!

Zijn er mensen die al bezig zijn en met mij mee doen? En weet iemand waar je op internet ergens lan berekenen wat je gezonde gewicht is?

Huiver en zie!

Het Grote Dieetproject
Dag 1

Vanochtend aanschouw ik vrolijk mijn pc, jawel, iemand heeft voor mij de url opgescharreld van die zogenaamde Q-index! Daadkrachtig beklim ik de weegschaal, hij is wit en plakkerig, omdat de fles jif er altijd op staat, vraag me niet waarom dat zo is. Jarenlang hebben mijn vader en ik elkaar en onszelf gefopt door op een kapotte weegschaal te gaan staan, maar sinds mijn moeder er een heeft gekocht die echt werkt moet ik mezelf altijd weer even aanmoedigen er op te gaan staan. En niet stiekem het wijzertje een kilo voordeliger te zetten. En niet scheef kijken, en niet heen en weer wiebelen. Afijn, geen bedrog meer dus.
64
Ik zucht, nou, dat viel nog best mee, aangezien het begin januari nog 67 was!
Als ik weer achter mijn pc plaats neem, slaat de Q-index me even met stomheid. "Ideaal gewicht!" roept het ding me optimistisch toe. Ideaal gewicht, sorry?
Maar na even goochelen zie ik dat ik met 75 en met 55 ook nog ideaal gewicht ben, hoewel ik mezelf met 75 kilo toch niet het ideaalste zu vinden. Meteen vrees ik nu het harde Isabeau-oordeel, die zegt dat slanke mensjes niet mogen zeuren.
Maarja, dat lieve berekenmachientje weet natuurlijk niet dat achter mijn pc geen 64 kilootjes spier, maar overgrootgedeelte vetcellen heeft plaatsgenomen. In ieder geval kan ik veilig afvallen als 55 ook nog ideaal is!
Ik besluit voor me zelf dat 60 het streven wordt; een mooi rond getal! Om maar vast meteen goed te beginnen stel ik voor mezelf twee soorten lichaamsbeweging in: wandelen en zwemmen. Dus ik grijp met vlijt naar de riemen van mijn twee lieve hondjes om ze te tracteren op een flinke wandeling op de hei!
Ik merk al snel dat ik niet het doorsnee-type heiwandelaar ben. Mensen kijken nogal raar naar de rugzak die ik met me meesjouw, maar ja, dat is noodzaak! Anderen hebben misschien genoeg aan het gekwinkelier van de vogeltjes en het geritsel der bladerendak, maar ik heb toch echt een behoorlijke greep uit mijn cd-collectie nodig om me audieel gezien bezig te houden tijdens het wandelen.
Het begint al meteen goed, een jongen die een meter of tien voor mij loopt gaat steeds langzamer lopen en zit duidelijk verlegen om een praatje. Demonstratief zet ik mijn discman harder en ga overduidelijk op in mijn muziek. Hij heeft een zwarte hond bij zich, een reu, die overmatig veel belangstelling toont voor mijn dames. Ik ga steeds sneller lopen en wordt lichtelijk geirriteerd, vooral als hij bij een splitsing overduidelijk gaat staan wachten totdat ik voorbij ben en dan achter me aan loopt. Ook de zwarte hond is een doorzetter.
Dan ben ik het zat.
Ik ben het zat.
Met een ruk zet ik mijn koptelefoon van mijn hoofd.
Ik kijk naar zijn hond.
Ik kijk boos naar zijn hond.
Ik roep naar zijn hond.
"Ga weg hond!"
Ik val behoorlijk uit naar zijn hond; mijn dames en ik zijn niet gediend van vreemde, opdringerige mannen!
De jongen begint zijn hond te roepen, ik zet (nog demonstratiever) mijn koptelefoon weer op en loop hard door. Kennelijk kan de jongen schreeuwen wat hij wil, de hond is net zo goed in negeren als ik.
Ik ben het nu heel erg zat, ik ben hier aan het afslanken en daarbij heb ik geen behoefte aan vreemde hondenfiguren, snapt de man dat dan niet?
Ik blijf staan, en zorg er nog net voor niet te stampvoeten. Ik roep mijn honden, ze komen direct en gaan als in militaire discipline braaf voor me zitten.
Ik sta paf, maar dan ook echt compleet. Dat ze zo goed luisteren is een unicum, maar ik trek een dit-is-de-normaalste-zaak-van-de-wereld-gezicht en wacht tot de jongen zijn hond heeft aangelijnd en ze samen een andere kant op afdruipen.
Opgelucht kan ik weer doorlopen, denkend aan hoe gezond ik wel niet bezig ben!
Na anderhalf uur zie ik dat de oudste van mijn honden een beetje stijfjes begint te lopen, wat een goed excuus is om naar huis te gaan.
Als ik eindelijk de moed bij elkaar gegrabbeld heb om te gaan zwemmen, komt mijn zieke (en dus thuise) broertje met een verontrustende mededeling; de oudste hond staat niet meer op.
Ik ga naar mevrouw, die vol zelfbeklag op haar kussen ligt. Maar dit keer blijkt er ook echt iets aan de hand te zijn, ik bel mijn moeder op haar werk; de hulptroepen rukken uit.
Opstaan doet ze niet meer, lopen al helemaal niet, er lijkt iets grondig mis met haar achterpoten. Van de hond dus voor de duidelijkheid, niet mijn moeder natuurlijk. Ik til haar op en we rijden snel richting dierenarts.
De tien minuten die we spenderen in de wachtkamer, laten zien dat mevrouw zichzelf heus wel erg aangedaan en zielig vind, maar het er geheel niet mee eens is dat daar een dierenarts bij moet komen; de goede man belichaamt haar idee van satan en dus wend ze diverse trucken aan om te kunnen ontsnappen, wat ik probeer te belemmeren natuurlijk. Ik hou haar in een stevige houdgreep op mijn schoot, terwijl zij haar behendigheid toont in het zich-afzetten-met-de-voorpoten, het zeer-zielige-piepen en het overstuur-raken-door-te-hyperventileren. Ook blijkt ze zeer bekwaam in diverse fop-maneuvres, waarbij ze zich eerst heel stil zet, en dan met haar hele zielige lijf alle kanten op kronkelt.
Ik bedenk dat mijn zwemmen niet doorgaat, maar dat ik in ieder geval nog een stukje krachttraining verricht.
Als we eindelijk naar binnen mogen strompelt ze zielig door de spreekkamer, en wat ik al vreesde gebeurd; ze moet daar blijven voor foto's, de arts vreest artrose, en een baarmoederontsteking vanwege de dikke buik die ze heeft. En wij maar denken dat ze gewoon te veel restjes mee-at!

Nu zit ik naast de telefoon en eet een stuk pizza. Dieten allemaal leuk en aardig verdomme, maar dan moet er niet iets met mijn lieve hondje zijn!

[Dit bericht is gewijzigd door sataN op 06-02-2001 14:39]

Nou, dieetdag twee zit er ook weer op!

Vreemd genoeg was ik opeens een stuk minder gemotiveerd gisteren, maar waarschijnlijk kwam dat omdat het echt zo'n dag was, en dan was ik nog niet eens ongesteld.
Heb me alweer bezondigd aan een stuk pizza, maar nu is dan ook alle pizza het huis uitgewerkt (lees; opgegeten), dus die fout kan ik niet meer maken!
Ik heb wel weer een heel stuk met mijn hondje gewandeld, en heb tot mijn groot genoegen een stuk hei gevonden zonder opdringerige mensen, er stond welliswaar een hek omheen, maar dat mocht de pret niet drukken.
Ik schrijf dat ik heb gewandeld met mijn ene hondje, mijn andere ligt namelijk momenteel geveld in haar mandje. Het deskundige oordeel van de dierenarts: een partieel gescheurde kruisband (oftewel; een pijnlijk knietje) en een vervetting in haar buik door (medische term) die als we het niet stoppen suikerziekte of (medische term) kan veroorzaken.
Goed, madame heeft nu dus twee weken rust en een dieet voorgeschreven gekregen. De rust komt er op neer dat wij haar nu het hele huis doorsjouwen, omdat ze bijna niet kan lopen, maar toch zo graag bij ons wil zijn dat ze met uiterste krachtinspanning en met behulp van haar voorpootjes naar ons toetijgert. Ook zie je ons nu regelmatig met een hond in onze armen naar buiten zeulen, het beest plaatsen, waar zij nuffig een kwartier snuffelt alvorens haar behoefte te doen, en daarna wordt ze weer naar binnen gedragen. Het dieet bij haar houdt geen ingewikkelde tabellen of indexen in, het betekend gewoon: sperziebonen eten.
Volgens de dierenarts zitten in sperziebonen alle voedingsstoffen die ze nodig heeft, en geen vet, en dus krijgt mevrouw niets dan haricots verts.
Op het eerste bakje weat ik voor haar neus plaatste werd nogal afkeurend gereageerd; mevrouw prefereert het vertrouwde droogvoer als ontbijt. Maar tegen de avond leek ze zich in de situatie geschikt te hebben.
Bij deze zal ik jullie dus ook op de hoogte houden van het dieet van mijn hond, wat natuurlijk ook weer een mentale steun is.
Er moet twee pond per maand af, dus dat zijn lekker veel sperziebonen.
Moet je overigens voor de grap eens proberen; met een stalen gezicht 8 blikken van de goedkoopste sperziebonen afrekenen bij de supermarkt zónder vreemde blikken te krijgen. Lukt dus niet.

Als het goed is vandaag weer zwemmen, ik bereid me vast geestelijk voor!

Dieet Dag Drie.

Vanochtend heb ik ineens zin in Brinta. En dan niet zomaar een beetje zin, nee, echt ontzettend heel veel zin in Brinta!
Gelukkig hebben wij dat altijd in de kast staan, dus vrolijk ruk ik diep bord en lepel te voorschijn, om dan te concluderen dat er lang geen vier eetlepels, benodigd volgens de hoe-maak-je-Brinta-aanwijzing, meer in het pak zitten.
Nu moet ik naar de supermarkt.
Nu moet ik godverdomme naar de supermarkt.
Nu lijkt het op zich niet zo erg dat ik naar de supermarkt moet fietsen, ik heb toch niets beters te doen en het is weer wat lichaamsbeweging, dat gedeelte vind ik ook helemaal niet erg. Nee, het is die supermarkt zelf die de ramp vormt.
Ik ben namelijk de perfecte supermarkt-klant; ik ben de absolute supermarkt doelgroep. Ik weet niet wat zo'n winkel met mij doet, maar als ik niet oppas sla ik helemaal door. Ik ben het klaphekje nog niet door, of ik zie al allemaal dingen die ik eigenlijk zou moeten hebben!
Allerlei soorten groentes en fruit stallen zich verlokkelijk uit, mijn handen willen grijpen naar kant en klare pasta's, ik zie geen bevroren schijf in plastic, ik zie een overheerlijke pizza op een klein terrasje in Rome. Wel honderd soorten yoghurt met nog meer smaken die ik al romig in mijn mond voel lopen, tachtig soorten jam allemaal overheerlijk en vol fruit, duizenden soorten snoep en chips, broden in allerlei vormen en soorten en smaken, al dan niet thuis vers af te bakken, boter, kaas, ijs, spinazie en eieren! Panty's, kaarsen, tandpasta, wattenschijfjes, hondevoer en ijsbergsla. ALLES moet ik hebben!
Mijn zintuigen worden overmatig geprikkeld; als ik een bord "Nu extra voordelig!" zie staan, dan geloof ik ook dat dat voordelig is. Bij "NU twee voor de prijs van één!" ben ik al helemaal niet meer te houden. Het liefst zou ik met mijn mandje door de winkel rennen en alles meenemen. Conserven, verse bolletjes, tapenade, hete saus! Nagellak, soja, brie en broccoli!
De mensen van de supermarkt doen mij smachten naar een drie-granen afbakstokbrood in een plasticje, en ik sta te talmen bij de olijfolie. Vanuit de schappen zingen de producten vanuit hun verpakking hun verleidelijk lied, maar deze Loreleien zullen mij op hun klippen doen lopen. Verleidelijk tikken zij op het glas, pronkend in indirect licht, verleidelijk en zoet. Alsof er geen prijs betaald moet worden! Alle tijdschriften ordelijk in rijen, met de veelbelovende koppen op de voorkant roepen naar me, de peren draaien hun verleidelijke rondingen in mijn gezichtsveld.
Brinta!
Denk ik.
Brinta moet ik hebben, en meer NIET!
Ik verlang naar oogkleppen, en vind dan uiteindelijk toch het schap met ontbijtproducten, de Brinta heb ik snel gevonden. Maar ernaast staan cruesly, en muesly, en eronder staat havermout. Ook allemaal hebben! Bevend slaag ik erin slechts de Brinta te pakken. Opgelucht draai ik me om, en sta opeens oog in ook met wel vijftig thee soorten. "Thee!" Slaak ik verlicht uit, thee moet ik hebben! Nog net weet ik me te bedwingen.
Ook bij de melk wordt het weer moeilijk, ik moet maar één pak magere, maar daar schijnen tegenwoordig ook vele variaties op te bestaan.
Uitgeput en opgejaagd bereik ik dan toch de kassa, waar gelukkig geen rij staat, zodat ik snel het pand weer kan verlaten.
"f 4,60" zegt de kassa juffrouw. Hijgend sta ik weer buiten. Voor mijn buik omklemmen mijn armen trots niets meer dan een pak Brinta en een pak magere melk.
En ik ben daarna nog gaan zwemmen ook.

Nog nooit eerder smaakte pap zo goed.

OP Dieet Dag Vier is het tijd voor De Grote Gevreesde Weegschaal.

's Ochtends ga ik slim éérst naar de wc (heb wel eens gehoord dat al dat vocht flink in gewicht scheelt) en daarna moet ik er toch echt aan geloven.
Ik ga staan, ik kijk, nee, ik tuur.
Nu zit het zo, onze weegschaal is te wit. Véél te wit. Daar waar je op staat, dat is wit, het plaatje waar de cijfertjes op staan is wit, en het wijzertje is ook al wit. Gelukkig hebben ze de cijfers dan nog zwart gemaakt, anders was er al helemaal niets meer aan.
Maar door al dit wit kan ik nou net niet zijn of de wijzer op 63 of op 64 staat.
Ik krijg een lumineuze inval, en ga door mijn knieen om de afstand tussen mijn 's ochtends niet zo goed zienerige ogen en het wijzertje te verkleinen. Meteen zie ik de naald uitslaan naar over de zeventig, en van schrik spring ik weer omhoog, waarna het ding terug slaat naar 50.
Verwonderd blijf ik even naar mijn voeten turen.
Tijd voor een experiment; ik maak een paar diepe kniebuigingen, en zie tot mijn verwondering dat ik op mijn hurken zo'n twintig kilo zwaarder ben dan op mijn tenen. Ook het gewicht verplaatsen van hakken naar tenen zorgt voor danige schommelingen in mijn lichaamsmassa.
Zo relatief is gewicht dus maar weer.
Ik stap van de weegschaal af en bekijk het ding wantrouwig, want wie zegt mij nou wat mijn werkelijke gewicht is?
Ik bepaal voor mezelf maar dat ik niet zo goed kan zien of het nou 63 of 64 is, omdat het wijzertje er precies tussenin stond, en dat er dus een halve kilo af is.
Fluitend loop ik naar mijn klerenkast en ruk er een vrij strak truitje uit en mijn nieuwe broek, ik smeer wat nagellak en bekijk tevreden het resultaat. Het is Vrijdag en ik ben een halve kilo kwijt, tijd voor een feestje!

Ik ben momenteel een beetje behoorlijk ziek, dus het dieet gaat even in de diepvries...