Sinds een tijdje ben ik het FokForum intensief aan het volgen. Ik kwam er eigenlijk toevallig terecht, maar de sfeer die er (vooral in dit subforum) heerst, sprak me erg aan. Ik ben ook op een ander forum actief, maar dat is een voetbalforum. Tot nu toe heb ik eigenlijk alleen gelezen, maar met deze post wil ik mijn actieve deelname aan het forum beginnen. De reden dat ik er mee gewacht heb is dat mijn hoofd op het moment overloopt van emoties, ik ongelooflijk veel vragen heb, maar niet weet hoe te beginnen. Ik voel de behoefte om over mijn problemen te praten, en hoop hier eigenlijk gewoon een luisterend oor te vinden. Ik moet mijn verhaal kwijt. Misschien zijn er mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt, al is dat niet te hopen.
Mijn vader ondergaat zo ongeveer de ergste nachtmerrie die er maar te bedenken is. Een nachtmerrie die al 3 maanden duurt, en nu waarschijnlijk zo ongeveer op zijn einde loopt. Geen happy end alleen, hij ligt op sterven.
Op 11 februari, de dag dat mijn zusje en moeder verjaren, heeft mijn vader te horen gekregen dat er vlekjes op de lever waren geconstateerd. De dag daarna werd ons verteld dat dit uitzaaiingen waren van iets dat in de darmen zat, darmkanker dus, en dat is met de huidige medische kennis helaas niet te genezen. Uiteraard stortte onze wereld volledig in. Mijn vader is 55 en nog nooit ziek geweest. Hij ging naar de dokter omdat hij wat bleekjes was, wat sneller moe was. De dokter constateerde een bloedarmoede waarbij het eigenlijk niet eens mogelijk was om normaal te functioneren. Terwijl mijn vader nog gewoon werkte en sportte. Het moet er dus heel langzaam ingeslopen zijn, zijn lichaam heeft zich gewoon aangepast.
De dagen na dit nieuws waren een drama. De eerste dag dat je wakker wordt en in eerste instantie denkt dat je een slechte droom hebt gehad, de ontluistering daarna, verschrikkelijk. Veel bezoek gehad, veel kaarten, veel gehuild ook. Maar je moet door.
Zondag 16 februari gingen mijn ouders zoals gewoonlijk kaarten met vrienden, dat stond vast voor ons pap. Maar het ging voor geen meter, hij was heel afwezig en liet kaarten uit zijn handen vallen. De volgende dag heeft mijn moeder de dokter gebeld en die vond het beter dat hij opgenomen werd. Met de ambulance zijn ze naar het ziekenhuis gegaan, ik ben ze met de auto achterna gereden. Ik trof mijn vader aan op de eerste hulp, met mijn moeder lijkbleek erlangs. Mijn vader had een herseninfarct gehad en was aan de linkerzijde volledig verlamd. Hij werd intensief gecontroleerd, maar de dokter kwam ons vertellen dat hij er erg slecht aan toe was. En als hij nu een longontsteking of een andere complicatie zou krijgen, dan zouden ze hem gezien zijn toestand niet meer proberen te reanimeren. Dat zouden we toch wel begrijpen...
De eerste dagen bleef dit gevaar op de loer liggen. Ik heb met de telefoon langs mijn bed geslapen, en werd elke ochtend weer opgelucht wakker. Langzaam herstelde mijn vader, maar hij verkeerde in een enorm slechte conditie uiteraard. Zijn linkerbeen kon hij weer een beetje bewegen, maar zijn linkerarm was absoluut gevoelloos, en het ergste was nog dat zijn slikmechanisme niet werkte, waardoor hij aan sondevoeding gebonden was en niks kon eten of drinken. Dit terwijl hij een strijd moest aangaan waarbij een sterk fit lichaam absoluut noodzaak was. Op dinsdag 18 feb zou hij eigenlijk een darmonderzoek hebben, dit kon hij in deze conditie echter absoluut niet aan. Hij moest eerst kracht opdoen. Daar gingen een aantal weken overheen en uiteindelijk heeft dat onderzoek toch plaatsgevonden. Ik ben er zelf bij geweest en heb op tv de tumor die zijn complete darmgang blokkeerde mogen aanschouwen. De definitieve uitslag van het onderzoek kregen we op 19 maart, de trouwdag van mijn vader en moeder. Een aggressieve darmtumor, gecombineerd met vele uitzaaiingen in de lever. De darmtumor zou operatief worden weggehaald, maar de uitzaaiingen, die waren te talrijk om er iets tegen te ondernemen. Het enige wat ze konden proberen zou chemotherapie zijn, puur om het proces te controleren en hopelijk te remmen. Maar daar zou mijn vader wel een goede conditie voor moeten hebben. De arts zei dat ze hun best gingen doen, maar dat de vooruitzichten niet positief waren. Ze zouden het per maand gaan bekijken, niet per jaar.
Na deze nieuwe aanslag, na flink janken, balen en vloeken, probeerden we toch de draad weer op te pakken. Mijn vader voorop, die leverde elke dag topsport. Elke dag probeerde hij weer een stukje verder te komen met de fysiotherapeut, werkte met alle macht aan zijn herstel. En met kleine succesjes ook, zijn linkerbeen werd steeds beter, voor de rest echter niks. De dag van de operatie kwam, een operatie die mijn vader weer een stuk terug zou gooien in zijn revalidatie. Maar uiteraard moest hij gebeuren. Met mijn 2 zusjes en mijn moeder bleven wij wachten in het ziekenhuis, het zou een zware operatie zijn. Uiteindelijk kwam de opererende arts ons inlichten; het bleek niet eens zon zware operatie te zijn geweest. Maar, gezien de gesteldheid van ons pap, was het maar zeer de vraag hoe hij hier uit kwam. De arts was daar helemaal niet positief over, liet weten dat we er serieus rekening mee moesten houden dat hij aan de beademing zou moeten blijven en erger zelfs, aan de operatie zou komen te overlijden. Dat was ons vantevoren dus nooit verteld, en we waren totaal van slag, bang dat de laatste keer dat we met onze vader hadden gesproken opeens al zomaar geweest was. De opluchting was groot toen wij hem een paar uur later op de intensive care vrolijk konden begroeten. Maar opnieuw bleef het kritiek, en sliep ik thuis weer enkele dagen met de telefoon langs mijn bed. Lichamelijk was mijn vader ook weer opnieuw bij af, maar hij werkte weer net zo vlot aan zijn herstel. De vechtlust die hij tentoonspreidde oogste lof en bewondering bij het verplegend personeel van het ziekenhuis, hij was ook een bron van energie voor ons. De operatie leek uiteindelijk toch een succes, en op 16 april zouden de hechtingen verwijderd worden. Ik was op dat moment op mijn stage, maar werd s middags opeens gebeld. De hechtingen waren eruit gehaald maar de wond bleek onderhuids niet aan elkaar gegroeid te zijn, en daarvoor zou hij opnieuw onder het mes moeten. En wel dezelfde dag nog. De verjaardag van mijn zusje...
Opnieuw een terugslag, opnieuw herstellen. Langs een pad, waar je inmiddels al twee keer geweest bent. Nogmaals die energie opbrengen, nogmaals dezelfde oefeningen doen, elke dag weer. Het viel niet mee, maar het moest. En dus gebeurde het. Er lag een nieuw doel om voor te werken, zijn thuiskomst. Ook al kon mijn vader absoluut niks zelf, we wilden hem thuis hebben. Het ziekenhuis kwam hem na al die tijd zijn neus uit en hij wilde niks liever dan terug naar zijn vertrouwde omgeving. Daar zou hij misschien ook van opknappen, en wie weet kon hij nog iets tegen zijn kanker beginnen, de kanker die tot nu toe vooral op de achtergrond had gespeeld. Langzaam maakte mijn vader weer stapjes vooruit, en ondertussen zorgden wij dat ons pap thuis in een gespreid bedje zou komen. We leerden hoe we hem moesten verzorgen, en zorgden dat we alles in huis hadden wat nodig was. Echter, de stapjes voouit bleken opeens elke dag weer wat kleiner, en uiteindelijk ging hij zelfs achteruit. Zijn conditie verslechterde, en een dreigende longontsteking speelde hem parten. Zijn thuiskomst leek in gevaar te komen maar uiteindelijk kregen we toch te horen dat het doorging, en op 6 mei werd ons pap met de ambulance weer thuisgebracht, waar wij voor een perfect onderkomen hadden gezorgd. Dolblij was hij daarmee, terug in zijn vertrouwde omgeving met de mensen die hij liefhad. Plus een overbezetting aan personeel, en geen chagrijnige nachtzusters meer. Het ziekenhuis had hij duidelijk gehad.
Maar helaas begon zijn lever hem steeds meer op te spelen, hij raakte steeds vermoeider. In het ziekenhuis kwam hij zijn bed nog wel eens uit, om met de fysiotherapeut te lopen of om met ons in een rolstoel in een gastenverblijf te zitten. Eenmaal thuis werd dit hem al snel te veel. Hij kwam maar maximaal een uurtje per dag zijn bed uit, maar zat dan wel met zijn rolstoel op zijn oude vertrouwde plekje voor het raam.
De gesprekken en onderzoeken die nog gepland stonden in het ziekenhuis werden meteen door de huisarts gecancelled. Ze hadden simpelweg geen toegevoegde waarde. Ik ben nog met mijn moeder op gesprek geweest op het ziekenhuis, en dat was vrij pijnlijk. Waar wij altijd gehoopt hadden dat mijn vader nog zon lang mogelijke tijd gegeven was, daar hoopte de arts eigenlijk dat het zo kort mogelijk zou duren en mijn vader veel leed bespaard zou blijven. Dan word je wel even met de neus op de feiten gedrukt...
Op dit moment heb ik mijn vader nog. Op de achtergrond hoor ik hem slapen, hoor ik hem ademen. Dalijk ga ik slapen, en neem de alarmbel mee. Ik hoop dat hij me vaak wakker belt, zodat ik er lekker vaak naar toe kan, en misschien zelfs nog even met hem kan praten. Ik hou zo veel van hem, ik kan hem echt nog niet missen. Maar ik zal wel moeten, ik denk niet dat hij hemelvaart haalt.
Het is zo moeilijk om hiermee om te gaan, al zijn we inmiddels allemaal eersteklas verplegers. Het is zo zielig om hem zo te zien liggen, de man waar ik toch altijd tegenop keek. Een lijdensweg waarin hij zoveel vechtlust en wilskracht getoond heeft, maar waarin hij geen schijn van kans heeft gehad. Het herstellen van zijn herseninfarct en de operaties is naadloos overgegaan in de aftakeling van zich lichaam door de kanker. Hij heeft niet eens de mogelijkheid gehad om nog écht van het leven te genieten.. Hij kan niet eens een glas water drinken, niet eens zelf plassen. En dat al 3 maanden. Het gevoel dat ik krijg als ik mezelf in mijn vader verplaats dat kan ik niet verwerken, niet met verdriet, en niet met woede. Het gaat te diep, is te intens. Eerst werd hem verteld dat hij niet meer lang te leven had, en meteen daarna werd hem alles afgenomen.
Het enige waar ik me op dit moment prettig bij voel, is lekker dicht bij mijn vader zijn. Liefst als hij wakker is, maar ook de overige 20 uur. Gewoon langs hem zitten, naar hem kijken, voor zolang het nog kan. Ik wou dat ik de tijd kon stilzetten, terugzetten liefst, maar de klok is onverbiddelijk.
Ik ben zo bang voor de toekomst.
[Dit bericht is gewijzigd door Grandi_joost op 23-05-2003 01:13]
Enne..sterkte.
Helaas is dit erg herkenbaar voor mij, ongeveer twee jaar geleden heb ik hetzelfde meegemaakt...in mijn geval was het borstkanker en mijn moeder...ze heeft het helaas niet gered en nog elke dag voel ik de pijn...
Het enige wat ik tegen je kan zeggen is, geniet zoveel mogelijk van de tijd die je nog met je vader hebt, zorg dat het gelukkige en memorabele dagen worden, zodat als je, als het eenmaal zover is, daar nog op terug kunt kijken met een mooi gevoel...
Mijn moeder ging ineens in twee dagen sterk achteruit en ons was niet verteld dat de kans erin zat dat ze het niet zou overleven....Wat mij het meest dwars zit, is dat ik niet meer heb kunnen vertellen hoeveel ik van haar hou...
Sorry, ik weet niet of je iets aan mijn verhaal hebt....maar ik wens je ontzettend veel sterkte de komende tijd!! 
Ik heb een paar jaar geleden mijn oom verloren aan kanker, hij was 47.. Het was de oom waarmee ik het meeste contact had van mijn hele familie, pas na zijn dood merkte ik eigenlijk hoeveel ik hem mis.. Nog steeds denk ik heel veel aan hem, zeker nu mijn tante over een tijdje gaat hertrouwen.. Dat zou mijn oom zo gewild hebben, dat weet ik zeker, maar toch, het wordt nooit meer zoals het was..
Ik denk dat je inderdaad heel blij moet zijn dat je op dit moment zo dichtbij je vader staat.. Je kunt er in ieder geval nog dingen tegen zeggen, maar zelfs al zou je dat niet kunnen dan denk ik dat je vader wel doorheeft en voelt dat je van hem houdt.. Dat hele intense gevoel als je dichtbij iemand bent, letterlijk en figuurlijk, ken ik maar al te goed en da's een heel fijn gevoel.. Hou daaraan vast, ook als je vader er straks misschien niet meer is..
Heel veel sterkte en maak zoveel mogelijk van de tijd met je vader die je nog hebt..
Je hebt prachtig beschreven wat je voor hem voelt, dat laat aan duidelijkheid niets te wensen over.
Wij kunnen je alleen maar wat lullig 'sterkte' wensen,
en al dekt dat de lading niet, het is wel gemeend.
Joost, probeer alles te halen uit de tijd die jullie nog samen hebben, en schroom niet om ook tegen hem te zeggen hoe je je voelt,
en dat je van hem houdt.
Het is je vader, die de grote sterke man hoort te zijn,
en dat hij nu zo moet lijden is gruwelijk om te moeten zien.
Ik hoop dat je je irl ook zo kunt uiten als je nu in deze post deed,
en ik wens je heel veel kracht toe de komende tijd.
Uitgezaaid vanuit haar baarmoeder (waar het 8 jaar geleden weggehaald is!).
Ze is nog niet in het stadium waarin jouw vader verkeert, maar wie weet hoe dichtbij dat is. Ze is uitbehandeld en is nu thuis. Op zich gaat het wel goed, maar ik zie dat het steeds zwaarder wordt. Mijn vader is continu thuis, gaat niet meer naar zijn werk.
Het is zo'n agressieve ziekte... Zo oneerlijk ook....
Ik wens je in elk geval nog veel fijne momenten met je vader en alvast heel veel sterkte voor straks!!!
quote:Idd...
Op vrijdag 23 mei 2003 01:22 schreef shmoopy het volgende:
Ik ben zelden zo geraakt door iets wat ik hier op Fok las.
Je hebt prachtig beschreven wat je voor hem voelt, dat laat aan duidelijkheid niets te wensen over.
Sterkte knul.
Voor de nabestaanden zal de rouwtijd toch niet anders worden, alleen op een ander tijdstip.
Hoe dan ook, sterkte!
Je verhaal is zo herkenbaar voor me. Te herkenbaar... Ik krijg nu eigenlijk geen zinnig woord eruit.. het enige wat ik kan zeggen is dat ik jullie veel sterkte wens..
Ik moet daarbij toch ook weer denken aan hoe het geweest zou zijn als ik mijn vader wel gezien en gekend zou hebben.
Hij is ook overleden aan kanker, toen ik een jaar of 4 was. Ik heb 'm dus nooit gezien/gesproken.
Nu ik dit topic gelezen heb, realiseer ik me ineens dat ik nu ongeveer even oud ben als dat hij geworden is.
Ik wens je heel veel sterkte en voor wat het waard is, wees blij met elk moment dat je hem hebt mogen leren kennen.
Ik denk dat door deze zeer aangrijpende post van je, er veel Fokkers aan je zullen denken de komende dagen/weken.
Nogmaals sterkte. Ik kan me niet goed voorstellen wat jij nu door moet maken.
Heel veel sterkte.
Ik denk ook dat dat het enige (en beste) is dat je nu kunt doen; zoveel mogelijk bij je pa zijn zolang het nog kan.
Het is een grote lap tekst die je als eerste post neergezet hebt,..
Helaas maak ik (samen met mijn broer, ma en pa) hetzelfde mee. Heel veel herkenbare gedeeltes in jouw tekst komen mij uiterst bekend voor.
Ik kan natuurlijk ook mijn verhaal neerzetten, maar daar bereik ik momenteel niets mee.
Het ergste wat we nu doorstaan thuis is, dat mijn vader duidelijk laat merken dat hij er alleen voor staat. Hij is lichamelijk niet alleen (mensen en aandacht genoeg) maar de ziekte, het psychische gedeelte ervan maakt hem eenzaam en alleen. Dat ik heel erg moeilijk om daar mee om te gaan.
Er vanuit gaande dat jullie thuis dezelfde situatie hebben, zal het uiterst herkenbaar voor je zijn. Je zult nu wel weten wat èchte vrienden en direkte familie voor jullie kunnen betekenen.
Wat mezelf heel erg sterk houdt is, dat het in de meeste gevallen althans, 'normaal' is dat je ouders jou eerder alleen zullen laten (achter laten) dan jezelf of je broers/zussen. Alleen is de manier waarop dat gebeurt nooit leuk. Ik ben vaak thuis (woon op mezelf) en zie telkens weer dat het achteruit gaat,.. lichamelijk én geestelijk, maar ik kan er nog steeds niet over uit dat ik hem niet bij kan staan zodat hij niet geestelijk alleen is.
Het enigste wat ik je en je familie kan wensen is sterkte, maar daar heb je zo weinig aan. Maar toch doe ik dat,.. sterkte!
Verder hoop ik dat je de meerwaarde van Fok! in een situatie als deze ook voor jou duidelijk is en dat je weet dat zelfs anonieme mensen (want dat is elke fokker op dit moment voor jou) iets voor je kunnen betekenen.
Succes en sterkte!
Vincent
PS: ik hoop dat het een beetje te volgen is, maar ik ben niet van plan mijn verhaal aan te passen. Ik heb het naar mijn gevoel geschreven en ik voel me er op dit moment beter door dan 15 minuten geleden
Ik was elf jaar toen hij stierf, hij had botkanker, lonkanker en kanker in de slokdarm..overal uitzaaiingen.Hij was al eerder geopereerd aan de maag enzo omdat daar ook kanker zat.Wij huilen wij bidden maar met die maag kwam het wel goed.Toen op Mijn 10e begonnen de symptomen te komen van de kanker die mijn vader heeft doen overlijden.
Zoveel maanden heb ik als klein jochie aan zn sterfbed gezeten, elke dag dat ik wakker werd en naar mijn vader toeging die op een ziekenhuisbed lag in de woonkamer zag ik hem achteruitgaan.Hij kreeg steeds meer pijn, de pijn werd ondraaglijk.Kanker in je botten can you imagine.
Later begon het kankergezwel in de longen e.d ook op te spelen, je kon mn vader horen piepen wanneer hij naar een beetje lucht hapte.Zo erg, zo een man zo zien aftakelen zo kapot zien gaan.De laatste dag, gewoon naar school geweest als klein jochie, heb afscheid genomen zoals ik elke dag deed, maar die dag was hij er zo erg aan toe echt zo erg.Ik kwam terug en daar was de dokter en kennissen en familie die aan het huilen waren, daar lag mn vader onder het deken.
Ik heb hem nog een zoen gegeven, hij voelde zo koud en ik barstte in huilen uit.
Het is zo een ongelooflijke rot ziekte, en ik wens jou en jouw familie veel sterkte toe en laat je niet uit het veld slaan, het leven gaat gewoon door, al ondervind ik daar nu problemen van.DIe dingen die zijn gebeurd hebben zo een impact gemaakt en ik hebdat zo slecht verwerkt dat het nu erg opspeelt.
maar iig ik weet hoe het is en geniet van de tijd die jou en je vader nog rest.
[Dit bericht is gewijzigd door Darkinforcer op 23-05-2003 02:50]
Ik mag van geluk spreken dat ik niet in jouw schoenen hoef te staan!
Ik snap hoe machteloos je je nu wel niet moet voelen...
Maar dat is verstandelijk begrijpen... gelukkig hoef ik het niet te voelen..
Ik leef ontzettend met je mee, en wens je heel veel sterkte!
Trouwens; DOE iets met de tekst die je schreef.. hij is ontzettend goed geschreven, en t verwoord je gevoel!
Draag hem voor aan je vader, nu het nog kan.
Ik weet niet wat ik je verder nog kan zeggen, ik weet alleen dat ik hoop dat jij, je moeder en je zusje (en de andere achterblijvers) er niet aan onderdoor zullen gaan.
Je vader heeft jullie het goeie voorbeeld gegeven; heeft heel lang gevochten. En dan is het heel erg om te zien dat het vechten hem nu onmogelijk gemaakt wordt.
Veel sterkte in deze moeilijke tijd, en vooral ook de tijd die nog komen gaat! Probeer er iig open over te blijven communiceren. Ik denk dat dit 'in real life' veel belangrijker is dan op een forum... Vertel mensen wat en hoe je je voelt... Gedeelde smart is halve smart...
Gebruik de resterende tijd om hem het gevoel te geven dat jullie er zijn en van hem houden.
Ik leef met je mee.
Ken je het liedje Papa, van Stef Bos?
Ik heb dezelfde ogen en ik krijg jouw trekken om mijn mond
Vroeger was ik driftig, vroeger was jij driftig
Maar we hebben onze rust gevonden
En we zitten naast elkaar en we zeggen niet zoveel
Voor alles wat jij doet heb ik hetzelfde ritueel
Maar papa ik lijk steeds meer op jou
Ik heb dezelfde handen en ik krijg jouw rimpels in mijn huid
Jij hebt jouw ideeën en ik heb mijn ideeën
En zwerven in gedachten, maar we komen altijd thuis
De waarheid die je zocht en die je nooit hebt gevonden
Ik zoek haar ook en tevergeefs zo lang ik leef
maar papa ik lijk steeds meer op jou
Vroeger kon je streng zijn en god ik heb je soms gehaat
Maar jouw woorden, ze liggen op mijn lippen
En ik praat nu zoals jij vroeger praatte
Ik heb een goddeloos geloof en ik hou van elke vrouw
En misschien ben ik geworden wat jij helemaal niet wou
Maar papa ik lijk steeds meer op jou
Jij gelooft in god, dus jij gaat naar de hemel
En ik geloof in niks, dus we komen elkaar na de dood
Na de dood nooit meer tegen
Maar papa ik hou steeds meer van jou
En nu zit ik hier godverdomme gewoon met tranen in mijn ogen 
Sterkte man!
[Dit bericht is gewijzigd door Kwark op 23-05-2003 16:48]
quote:GVD
Op vrijdag 23 mei 2003 03:07 schreef Kwark het volgende:
Hoi kerel, ik lees je verhaal met een brok in mijn keel, en een knoop in mijn maag van schuld dat ik niet wat meer tijd met mijn eigen vader doorbreng. Hij is nu nog gezond, maar dat zomaar ineens van je worden afgenomen, dat blijkt maar weer eens. Zo fucking oneerlijk is het, als zo'n jong iemand ineens de rode kaart krijgt terwijl hij er zelf helemaal niks aan kan doen...ik word hier heel stil van.Ken je het liedje Papa, van Stef Bos?
Ik heb dezelfde ogen en ik krijg jouw trekken om mijn mond
Vroeger was ik driftig, vroeger was jij driftig
Maar we hebben onze rust gevondenEn we zitten naast elkaar en we zeggen niet zoveel
Voor alles wat jij doet heb ik hetzelfde ritueel
Maar papa ik lijk steeds meer op jouwIk heb dezelfde handen en ik krijg jouw rimpels in mijn huid
Jij hebt jouw idee en ik heb mijn idee
En zwerven in gedachten, maar we komen altijd thuis
De waarheid die je zocht en die je nooit hebt gevonden
Ik zoek haar ook en tevergeefs zo lang ik leef
maar papa ik lijk steeds meer op jouwVroeger kon je streng zijn en god ik heb je soms gehaat
Maar jouw woorden, ze liggen op mijn lippen
En ik praat nu zoals jij vroeger praatte
Ik heb een goddeloos geloof en ik hou van elke vrouw
En misschien ben ik geworden wat jij helemaal niet wou
Maar papa ik lijk steeds meer op jouwJij gelooft in god, dus jij gaat naar de hemel
En ik geloof in niks, dus we komen elkaar na de dood
Na de dood nooit meer tegenMaar papa ik hou steeds meer van jou
En nu zit ik hier godverdomme gewoon met tranen in mijn ogen
Sterkte man!
had je nou net dat nummer ff niet kunnen posten
Darkinforcer heeft het niet meer
quote:Precies mijn gedachte
Op vrijdag 23 mei 2003 01:22 schreef shmoopy het volgende:
Ik ben zelden zo geraakt door iets wat ik hier op Fok las.
Je hebt prachtig beschreven wat je voor hem voelt, dat laat aan duidelijkheid niets te wensen over.Wij kunnen je alleen maar wat lullig 'sterkte' wensen,
en al dekt dat de lading niet, het is wel gemeend.Joost, probeer alles te halen uit de tijd die jullie nog samen hebben, en schroom niet om ook tegen hem te zeggen hoe je je voelt,
en dat je van hem houdt.Het is je vader, die de grote sterke man hoort te zijn,
en dat hij nu zo moet lijden is gruwelijk om te moeten zien.
Ik hoop dat je je irl ook zo kunt uiten als je nu in deze post deed,
en ik wens je heel veel kracht toe de komende tijd.
heel veel sterkte aan jou & je familie
quote:je haalt me de woorden uit me mond
Op vrijdag 23 mei 2003 01:22 schreef shmoopy het volgende:
Ik ben zelden zo geraakt door iets wat ik hier op Fok las.
Je hebt prachtig beschreven wat je voor hem voelt, dat laat aan duidelijkheid niets te wensen over.Wij kunnen je alleen maar wat lullig 'sterkte' wensen,
en al dekt dat de lading niet, het is wel gemeend.Joost, probeer alles te halen uit de tijd die jullie nog samen hebben, en schroom niet om ook tegen hem te zeggen hoe je je voelt,
en dat je van hem houdt.Het is je vader, die de grote sterke man hoort te zijn,
en dat hij nu zo moet lijden is gruwelijk om te moeten zien.
Ik hoop dat je je irl ook zo kunt uiten als je nu in deze post deed,
en ik wens je heel veel kracht toe de komende tijd.
Josst, heel veel sterkte, geniet van de tijd die je nog samen met hem hebt en je hebt het echt heel goed verwoord en hou ons op de hoogte!
Probeer op de goede dagen optimaal te genieten en te beleven samen. Ik kan niet veel zeggen om de pijn voor je te verzachten. Maar heel veel sterkte.
hij zal altijd bij je zijn
Heel veel sterkte!
quote:Gadverdamme wat gevoeloos zeg!!
Op vrijdag 23 mei 2003 01:10 schreef golfer het volgende:
Indrukwekkend verhaal, maar probeer je post wat aan te passen met af en toe een [enter] ertussen? Maakt het wat leesbaarder?Enne..sterkte.
Daar denk je na zo'n verhaal toch niet gelijk aan!!
(Ja ik ben best wel geemotioneerd na dit verhaal, maar toch vind ik die reactie niet nodig!!)
Heel veel sterkte!! Damn als ik mijn vader in jou verhaal zet dan moet ik zowat janken man..
quote:idd, was beter geweest als hij het niet gelijk in zijn 1e post gezet had, ik stoorde me er ook erg aan
Op vrijdag 23 mei 2003 13:57 schreef HenkieSpankie het volgende:[..]
Gadverdamme wat gevoeloos zeg!!
Daar denk je na zo'n verhaal toch niet gelijk aan!!(Ja ik ben best wel geemotioneerd na dit verhaal, maar toch vind ik die reactie niet nodig!!)
Heel veel sterkte!! Damn als ik mijn vader in jou verhaal zet dan moet ik zowat janken man..
Ook ik weet jammergenoeg wat je doormaakt......mijn man is 4 jaar terug op 26 jarige overleden aan deze k** ziekte..hij liet mij en twee kinderen van toen 5 en 2 jaar achter.....
Ben zeer blij met de intense tijd die ik met heb door mogen brengen tijdens zijn ziekte...maar oo wat was het verschrikkelijk zwaar en wat was het verschrikkelijk oneerlijk....
Echt heel veel sterkte en "geniet" van de tijd die jullie nog hebben.....
Wens je ontzettend veel sterkte en heel veel kracht toe in deze zware tijd. Uit je post komt naar voren hoeveel jij en je familie om je vader geven.
Geniet zoveel mogelijk van alle tijd die jullie samen kunnen zijn, dat is iets wat ze je nooit kunnen afnemen.
Na het lezen realiseer je maar weer hoe breekbaar en kostbaar het leven is, en dat we van iedere moment moeten genieten die we met elkaar kunnen door brengen..
Sterkte....
Is hij nog een beetje aanwezig? Mijn oom heeft dit ook gehad alleen bij hem was het in zijn oog begonnen. Hoe weet niemand, maar op de dag dat er tegen mijn oom gezegd was dat hij nog maar een paar dagen had, heeft hij het toch nog een dikke 2 maanden volgehouden.
Ik wilde hier alleen maar mee zeggen dat ik hoop dat jouw vader net zo sterk is, al blijft de komst van die ene dag helaas onvermijdelijk.... heel veel sterkte voor jou en je familie....
heel veel sterkte gewenst
Vanmiddag is de dokter langsgeweest, en die constateerde opnieuw een (verwachte) achteruitgang. Hij ademt steeds moeilijker, zit vol met slijm waarvoor hij de kracht niet meer heeft om het op te hoesten. De dokter zei ons dat het verstandig was als er ook iemand beneden ging slapen. Hij verwachtte niet dat ons pa het nog een week zou volhouden..
Gelukkig heeft hij weinig tot geen pijn, dat is dan het enige, weliswaar zeer belangrijke, positieve aan deze vorm van kanker. De lever wordt steeds groter en dat zorgt wel voor enige pijnen, maar hevige pijn zoals inderdaad bij botkanker het geval is blijft hem voorlopig gespaard. Gelukkig maar, mijn vader heeft twee broers aan kanker verloren, en was als de dood dat hij ook nog eens dezelfde martelgang door moest gaan als zij.
Dit betekent ook dat hij relatief weinig pijnstilling krijgt. Hij krijgt wel morfine, maar dermate weinig dat het niet echt invloed heeft op zijn gestel. Wel heeft hij natuurlijk te kampen met de naweeën van zijn herseninfarct, wat tot gevolg heeft dat hij erg emotioneel kan zijn. Dit is ook behoorlijk vervelend. Moeilijke momenten heeft mijn vader genoeg gehad, logisch natuurlijk. Maar of die emoties deels voortkomen uit een mogelijke karaktervervorming dat kan je simpelweg niet zeggen.
Ik heb het er ook erg moeilijk mee dat ik mijn vader niet geestelijk bij kan staan in zijn lijdensweg. Ik heb zelf een heel naar gevoel bij de dood, altijd al gehad en ik kan het niet van me afzetten. Als de dood dichterbij komt zoeken veel mensen houvast in het geloof. Ik kan dat niet. Ik zou het heel graag willen, maar ik geloof gewoon niet in een God, of in reïncarnatie. Ik sluit ook niks uit, maar ik kan er niets mee. Ik zit al tijden met deze kwellingen in mijn hoofd en was heel bang dat mijn vader met dezelfde angsten zat.
Een paar dagen geleden, een dag voordat hij zijn eerste morfinepleister kreeg, heb ik echter een heel goed gesprek met hem gehad, waarvan ik veel van mezelf kwijt kon, maar ook een aantal brandende vragen heb kunnen stellen. Mijn vader heeft ook geen duidelijk beeld bij de dood, net als ik, maar hij heeft geen angst. Waarom weet ik niet, maar er viel een last van mijn schouders. Het lijkt me vreselijk om in angst te moeten sterven.
Neemt niet weg dat hij er nog niet aan toe is. Ongeveer een week geleden vroeg hij onze huisarts nog of er een second opinion mogelijk was. Dat was enorm pijnlijk om te zien, omdat hij er totaal geen baat bij zal hebben.
Een second opinion is wel iets dat ik achteraf misschien nog wel zou willen laten doen. Ik ben zelf zo bezig geweest met mijn vaders ziekteproces. Zoveel ziekenhuizen, zoveel behandelmethodes. Ik heilig het principe "Twee weten meer dan één", en ik weet hoeveel mensen er baat gehad hebben wij een andere benadering van hun ziekte. Al had ik hem de wereld over moeten laten reizen, aan mij zou het niet gelegen hebben. Ik heb me van het begin af aan voorgenomen er ten alle tijde voor te zorgen dat ik later nergens spijt van zou kunnen krijgen. Ik zou mezelf voor mn kop slaan als achteraf zou blijken dat een andere, nieuwe behandeling het leven van mijn vader had kunnen redden, of in ieder geval kunnen verlengen.
Helaas is de natuur altijd een stapje voor op ons geweest. Dat is enorm frustrerend. Diëten, nieuwe methodes, alternatieve methodes, ik had het allemaal binnen die 5 dagen al onderzocht. Ik heb de verhalen gehoord van mensen die hun leven volledig in handen van de behandelende artsen leggen, ik was dat juist níet van plan. Ik heb fouten genoeg gezien in het ziekenhuis, denk zelfs dat wij zelf door alert te zijn al levensverlengend zijn bezig geweest.
En natuurlijk thuis, hij is ons zichtbaar dankbaar voor wat we voor hem doen. Zegt het niet met woorden, ook omdat hij daar gewoonweg de energie niet voor heeft, maar het straalt van hem af. En af en toe die blijk van waardering, dat is heel veel waard. Je leert wel te relativeren.
Mijn vader kan niks drinken, en wil daarom af en toe met wat water spoelen. Gewoon het even in zijn mond houden en dan weer uitspugen. Ongelofelijk, maar hij kan er echt van genieten. "Zolang als ik nog leef, zal ik van dit aardse genot nog zoveel mogelijk proberen te genieten". Probeer dan nog maar eens kwaad te zijn als je een keer de bus mist.
Stef Bos - Papa...
Treffend dat dat nummer genoemd wordt. Ik heb er altijd al enorm veel mee gehad, het staat ook op een cd met de lievelingsnummers van mijn vader die ik hem ooit heb gegeven, met dat nummer als bonustrack van mij zeg maar. Ik heb het nummer niet meer gedraaid sinds dit alles begon, het zou me denk ik teveel worden. Maar mijn enige "eis" voor de begrafenis is dat dat liedje gedraaid gaat worden. Ik zal het liedje daarna waarschijnlijk nooit meer normaal kunnen horen, maar ik verbind het graag voor altijd aan mijn vader.
Ik heb geprobeerd een beetje te antwoorden op sommige reacties, en daarbij nog een beetje over het ziektebeeld van mijn vader te vertellen. Ik praat er genoeg over in mijn omgeving, praat er ook makkelijk over. Mijn vader is een toch wel behoorlijk geliefd persoon, stond altijd voor iedereen klaar. Een paar dagen na zijn thuiskomst heeft hij een oorkonde van verdienste gekregen, voor alle jaren dat hij vrijwilligerswerk gedaan heeft. Aan aandacht geen gebrek dus, soms zelfs een teveel aan. Maar ik merk wel dat ik niet alles kwijt kan. Het kost al genoeg energie om elke keer weer een negatiever beeld te moeten schetsen dan dat de mensen al hebben, laat staan dat ik er toe kom om op de zaken waar ik verder nog mee zit in te gaan. Het is wel prettig om met mensen te praten die mijn vader níet kennen. Ook om met mensen die zelf ook zoiets tragisch hebben meegemaakt.
Het is een verschrikkelijke ziekte, hard en meedogenloos, zonder aanziens des persoons. Ik wil ook iedereen sterkte wensen die dezelfde klap in zijn gezicht heeft gekregen als ik. Ik zou willen dat ik kon zeggen hoe je ermee om moet gaan, maar ik doe zelf ook maar wat.
Sorry dat ik opnieuw een veel te lang stuk heb geschreven, was niet de bedoeling. Mijn vader is ook een veel te interessant onderwerp. Hij is de allerliefste vader ter wereld. Net als die van jullie denk ik.
[Dit bericht is gewijzigd door Grandi_joost op 24-05-2003 00:59]
echt tranen in de ogen..
quote:
Op vrijdag 23 mei 2003 03:07 schreef Kwark het volgende:
Hoi kerel, ik lees je verhaal met een brok in mijn keel, en een knoop in mijn maag van schuld dat ik niet wat meer tijd met mijn eigen vader doorbreng. Hij is nu nog gezond, maar dat zomaar ineens van je worden afgenomen, dat blijkt maar weer eens. Zo fucking oneerlijk is het, als zo'n jong iemand ineens de rode kaart krijgt terwijl hij er zelf helemaal niks aan kan doen...ik word hier heel stil van.Ken je het liedje Papa, van Stef Bos?
Ik sta hier ook volledig achter.
Heel veel sterkte, ik kan niet meer zeggen.
Uit je gevoelens ook naar je papa, dat doet hem goed, of het nou huilen is of lachen of wat dan ook.Kan slecht typen met tranen in mijn ogen, dus dan is het goed.
Ik heb dezelfde ogen en ik krijg jouw trekken om mijn mond
Vroeger was ik driftig, vroeger was jij driftig
Maar we hebben onze rust gevondenEn we zitten naast elkaar en we zeggen niet zoveel
Voor alles wat jij doet heb ik hetzelfde ritueel
Maar papa ik lijk steeds meer op jouIk heb dezelfde handen en ik krijg jouw rimpels in mijn huid
Jij hebt jouw ideeën en ik heb mijn ideeën
En zwerven in gedachten, maar we komen altijd thuis
De waarheid die je zocht en die je nooit hebt gevonden
Ik zoek haar ook en tevergeefs zo lang ik leef
maar papa ik lijk steeds meer op jouVroeger kon je streng zijn en god ik heb je soms gehaat
Maar jouw woorden, ze liggen op mijn lippen
En ik praat nu zoals jij vroeger praatte
Ik heb een goddeloos geloof en ik hou van elke vrouw
En misschien ben ik geworden wat jij helemaal niet wou
Maar papa ik lijk steeds meer op jouJij gelooft in god, dus jij gaat naar de hemel
En ik geloof in niks, dus we komen elkaar na de dood
Na de dood nooit meer tegenMaar papa ik hou steeds meer van jou
En nu zit ik hier godverdomme gewoon met tranen in mijn ogen
Sterkte man!
quote:Zo dit raakt me diep. Mijn vader was vorig jaar ook levensbedreigend ziek. Mocht het een troost zijn: je lijkt me fijne vent. Sterkte kerel.
Op vrijdag 23 mei 2003 22:32 schreef Grandi_joost het volgende:
Hij is de allerliefste vader ter wereld. Net als die van jullie denk ik.
Probeer deze draad te bewaren. Kun je over 10 jaar nog eens je gevoelens doorlezen.
quote:Mijn vader is inderdaad ook de allerliefste van de hele wereld, net als de jouwe...en ik zit alweer te janken, je verhaal raakt me tot in de kern.
Op vrijdag 23 mei 2003 22:32 schreef Grandi_joost het volgende:
-prachtig verhaal-
Geen idee wat jij hier aan zou hebben, maar ik ga gewoon eens wat neerschrijven.
Een jaar of twee geleden was ik in Amsterdam. Het was geen fijne gelegenheid. Het was koud buiten, en het broertje van de beste vriendin van mijn toenmalige vriendinnetje was net overleden. Hij was achttien, en ik weet niet eens wat zijn naam was, alleen dat hij ook na een lange, dappere strijd aan hersenkanker overleden was, en dat hij in mijn herinnering, stil en mager liggend in zijn kist, leek op Edward Furlong.
We zaten in die hele grote kerk, familieleden vertelden over hem, de priester vertelde een bijbels verhaal. Tocht joeg onder de houten banken, en soms klonk een gesmoorde snik door de stilte van de kerk. Een ingetogen dienst.
Toen klommen een paar jongens in onhandige zwarte pakken op het podium. Edward Furlong's vrienden vertelden verhalen over hun grote, dode vriend. Over dingen die ze met hem hadden meegemaakt, over keren dat ze met elkaar hadden gelachen, over hoe ze achter de wijven aan waren gegaan en over streken die ze hadden uitgehaald.
En het begon zachtjes, maar steeds harder begon een duivelse stem door de kerk te klinken...ze draaiden daar, in die kerk, een Thunderdome CD van die jongen.
Zo mooi was dat...speciaal voor hem.
Ik heb al te veel begrafenissen meegemaakt. Van hem, van mijn moeder, mijn oma, een andere vriendin van datzelfde vriendinnetje van toen, en van Rob, de beste maat van mijn vader die ook mijn grote vriend was. Ik was nog maar elf ofzo, maar harder dan toen heb ik nooit meer gejankt. Misschien nog wel het meest om het lint op het boeket dat mijn ouders voor hem hadden besteld: Rob, we zullen je missen stond daarop. Zo simpel, zo lief.
Ik heb niet echt een punt dat ik wil maken, het zijn gewoon herinneringen aan kleine, maar zo ontzettend veelbetekenende dingetjes die komen bovendrijven als ik je verhaal lees.
Het is alweer kwart voor acht. en hopenlijk heeft je lieve vader een behouden nacht gehad, heeft 'ie je alleen wakker hoeven rinkelen zodat je even zijn mond kon spoelen met fris water.
Hou van hem voor altijd, en hou hem vast zolang het nog kan.
Ook mijn vader heeft deze lijdensweg bewandelt..... hij was 42 toen hij het te horen kreeg, Darmkanker. Vervolgens tuimel je in een mallemolen van dokters ziekenhuizen onderzoeken en operaties. 3 weken na dat hij het te horen kreeg kon hij al terecht voor een operatie in het Venloosche ziekenhuis. Deze operatie liep uit op een drama. Ze hebben hem opengesneden en ook meteen weer dichtgemaakt, er waren teveel uitzaaiingen aanwezig. hier konden zij niks aan doen.
De volgende dag wil je er zo snel mogelijk naar toe. Ik kwam op zijn kamer en kreeg meteen de meest verschrikkelijke verwensingen naar mn hoofd geslingerd. "Rustig maar" zei mijn moeder "dat is de morfine, hij weet niet wat hij zegt."
Een halve week later was hij alweer thuis, ook hij hield het geen dag langer uit in het ziekenhuis. Thuis krijg je dan hetgene wat altijd in het ziekhuis werd gedaan op je brood. Leren stoma's te verwisselen, catheters af te tappen enzovoort.(dit was na de operatie allemaal aangebracht) In de tijd dat hij ziek was heeft mijn moeder onderzoek gedaan naar andere behandelingen, hierdoor kwam ze uit bij het Anthonie van Leeuwenhoekziekenhuis in Amsterdam. Hier hadden ze een nieuw ontwikkelde methode. In de operatie werden alle gezwellen en uitzaaiingen verwijderd, waarna er een zware chemokuur door het lichaam gespoeld werd. Hier was echter een loting voor, gelukkig kwam hij er wel door.
Na de operatie in Amsterdam leek hij zienderogen op te knappen, lopen ging weer beter, hij kon langer wakker blijven, zelfs zijn biertje s'avonds smaakte hem weer( 
ik moet lachen als ik er aan terugdenk "kom jong dan drinke we dr same eine!")
toen in Oktober ging het weer mis. Hij begon zogenaamde "Uitvallen" te krijgen. Koffiekoppen kon hij niet meer vasthouden, Sigaretten liet hij vallen enz. enz. Na onderzoek wederom in Amsterdam (Het vertrouwen in venlo waren we helemaal kwijt) bleek dat er uizaaiingen naar de hersenen waren. Ze gaven hem nog maximaal een half jaar... Dagen achter elkaar loop je als een zombie rond, je doet alles op de automatische piloot.
Kerst en nieuwjaar gingen nog redelijk ( hij wou perse het nieuwe millennium mee maken) Daarna begon hij af te takelen, werd steeds zwakker, kreeg hallucinaties, herkende mijn broertje en mij soms niet meer. Ook ik heb nachtenlang beneden gewaakt(Er was een ziekhuisbed van de thuiszorg bij ons neergezet)
15 maart 2000 is hij overleden......
Nu drie jaar later kan ik er nog steeds moeilijk mee omgaan. Het is allemaal zo oneerlijk.
Ik kan er gelukkig met mijn moeder en mijn vriendin goed over praten, vooral mijn moeder vind het fijn als we het weer eens over "ozze pap" hebben.
Mijn vriendin en ik kregen een relatie 4 dagen voor hij overleed, zij heeft hem weliswaar nooit gekend, maar ik heb haar wel alle verhalen erover verteld, waar zij altijd geduldig naar luisterde. Ze trooste me ook als ik weer eens last had van huilbuien of woedeaanvallen....
Dit was mijn verhaal... de eerste keer dat ik het zo uitgebreid op FOK! vertel...
Zorg dat je nog veel met je vader praat, vertel hem de dingen die je altijd had willen zeggen maar wat je nooit durfde. Zeg hem dat je van hem houd ook al zou je dat normaal NOOIT doen. Geloof me het geeft je echt rust als je dat eenmaal gedaan hebt.
sterkte. gr. Maikel
P.S luister dit nummer ook eens, ik had er veel steun aan.
K's Choice - Dad
I was a kid, you were my dad
I didn't always understand
I wanted freedom, you got mad
You were concerned, I got upset
I didn't recognize you yet
And did you cry, I know I did
When I lied to you
I didn't want to hurt you
I just never knew I did
You never told me that you loved me
I know you didn't know how
I guess that shows we're much the same
'Cause I love you too and until now
I've never said those words out loud
I hope you're proud
To be my dad...
What are your secrets, do you pray
Is there a god that shows your way
I wish I knew...
Do you have crazy fantasies
What happens in your dreams
I want to know...
I guess you'll always be a mystery to me
But you taught me how to value life
And what else do I need
I have a dad who watches over me
Vanochtend is mijn vader overleden.
Even geen zin in mooie woorden. Klotezooi.
quote:gecondoleerd
Op zaterdag 24 mei 2003 23:12 schreef Grandi_joost het volgende:
Het ritueel van slechter nieuws moeten brengen dan feitelijk al het geval is lijkt zich ook vrolijk op Fok! voort te zetten.Vanochtend is mijn vader overleden.
Even geen zin in mooie woorden. Klotezooi.
Behalve het standaart sterkte en gecondoleerd kan ik niets zeggen.
sterkte
ik kreeg tranen in me ogen toen ik je bericht las.
Dat de goeie en mooie herinneringen een beetje de leegte in je hart opvullen.
Je hebt fantastisch gedaan.
Het klinkt hard maar je moet je voorbereiden en ervoor zorgen dat alles wat je ook maar zou willen zeggen en alle wensen van je vader weet zodat je later geen spijt krijgt van onopgeloste dingen. Je zal je moeten voorbereiden op een harde klap en een grote verandering. Niks gaat eerlijk in het leven en niemand verdiend dit soort dingen........
Kort geleden heb ik een dierbare verloren....een familielid. Ik weet nu wel dat de eeuwige strijd over is en dat diegene geen pijn meer heeft. Dit is aan de ene kant een opluchting en aan de andere kant een hele pijnlijke ervaring. Je hebt het niet in de hand en je doet wat je kan doen.
Wat er ook gebeurd, geef de moed nooit op en zorg ook voor jezelf en andere dierbaren. Alles heeft tijd nodig om te verwerken en praten heeft zeker zin.....ook als je niet wil praten....je moet het natuurlijk op je eigen manier verwerken....maar mensen om je heen zullen je een stuk beter begrijpen en je "helpen" om verder te gaan.
Ik hoop natuurlijk voor je dat het uiteindelijk beter gaat of dat je het hoofdstuk afsluit zonder spijtgevoelens en met de goede gevoelens in gedachten.
Ik wens je veel sterkte toe.
Je verwoordt je gevoel erg mooi. Ik hoop dat dat voor je bijdraagt aan de verwerking van deze onrechtvaardigheid. Heel veel sterkte...
Ik voel met je mee en hoop dat ik op die manier afscheid kan nemen van mensen die mij lief zijn ......
Sterkte
[Dit bericht is gewijzigd door RaGNaRoK-GoaT op 25-05-2003 20:41]
Ik ken je niet, jij kent mij niet maar ik voel me even heel erg verbonden met je.
Jouw verhaal had de mijne kunnen zijn, mijn vader had ook kanker en heeft het ook niet gered.
Eigenlijk heb ik je niet veel te zeggen, of eigenlijk ook weer wel .....
Je hebt het fantastisch gedaan. Je hebt hem verzorgd en al wil je het nu niet geloven, maar het feit dat je zo dicht bij hem bent geweest en zo weinig mogelijk aan anderen hebt overgelaten, gaat je sterken !
Ik weet zeker dat waar je vader ook is, hij trots op je zal zijn !
Ik wens je heel veel sterkte met het verlies van je vader
heel veel sterkte ermee
de tranen sprongen me in de ogen door je verhaal, ook omdat mij ouders gescheiden zijn, en ik mijn pa maar eens in de drie weken zie.
En ik weet dat ik dit ooit ook eens zal moeten meemaken.
nogmaals veel sterkte
Ik wens je alle sterkte van de wereld om dit verlies te kunnen dragen...
(ik lees het topic nu in 1 keer door en kreeg bij het lezen van het verhaal zwaar kippenvel....)
wat jij doorheen bent gegaan, en je vader, ik kan er echt in komen, aangezien ik zelfde ook had meegemaakt, met mijn opa die als een vader voor mij was
ik vind mede door mijn ervaringen met mijn opa het altijd belangrijk om te kijken hoe iemand had geleefd gedurende zijn leven, en nadat ik jouw verhaal had gelezen, je vader heeft tot voor kort een leven gehad, in goede gezondheid, met veel geluk, en alhoewel laatste maanden dat natuurlijk niet geld, hij had toch een gelukkig leven met weinig klachten, en het helpt, om dat te weten, ook al helpt het een beetje.
Heel veel sterkte
Sterkte!
Ik ken je dan wel niet, maar heel veel sterkte met dit moeilijke verlies.
Ik hoop dat je met een goed gevoel terug kan kijken op de laatste tijd, hoe moeilijk het ook is geweest.
Sterkte!
Sterkte jong....
'het verlies van een dierbare is tevens de geboorte van een blijvende herinnering'
Gecondoleerd. echt veel meer zou ik niet kunnen zeggen.. en sterkte voor de toekomst.
quote:Zeg dan niets.
Op maandag 26 mei 2003 16:15 schreef Yodaah het volgende:
'het verlies van een dierbare is tevens de geboorte van een blijvende herinnering'
quote:Hou liever zelf je mond dan, wat is er mis met die zin ? Degene die hem postte deed dat alleen maar om een beetje steun te bieden.
Op maandag 26 mei 2003 18:23 schreef Xenia het volgende:[..]
Zeg dan niets.
Aan topicstarter...gaat t nog een beetje kerel ?
quote:OMG gecondoleerd jongen.
Op zaterdag 24 mei 2003 23:12 schreef Grandi_joost het volgende:
Het ritueel van slechter nieuws moeten brengen dan feitelijk al het geval is lijkt zich ook vrolijk op Fok! voort te zetten.Vanochtend is mijn vader overleden.
Even geen zin in mooie woorden. Klotezooi.
En heel veel sterkte toegewenst.
quote:
Op maandag 26 mei 2003 16:15 schreef Yodaah het volgende:
'het verlies van een dierbare is tevens de geboorte van een blijvende herinnering'
Mooie uitspraak.
quote:Als je denkt dat het steunt om een blijvende herinnering te hebben aan het doodgaan van iemand waarvan je vreselijk veel houdt, snap je er duidelijk niets van. Mijn hoofd zit vol met afgrijselijke, mensonterende, gruwelijke blijvende herinneringen. Een wegterend lichaam, gruwelijke pijn, doodsnood, doodsangst, verstikking, lichaamsfuncties die er een voor een mee ophouden, wanhopig vechten tegen de dood, inmens verdriet, strontbroeken opruimen, steeks verwisselen, wegrottende lichaamsdelen insmeren, nachten lang waken aan een bed. Gecombineerd met het verschrikkelijke wanhopige besef dat je degene waar je zo ontzettend van houdt, gaat verliezen, het een verloren strijd is. En daarna de nachtmerries erover die steeds terugkeren. Kom dan maar lekker aan met je steun aan de blijvende herinneringen door het verlies van een dierbare. Mensen die inderdaad een dierbaar iemand tot aan het eind hebben bijgestaan, snappen ongetwijfeld wat me irriteert aan die ontzettend domme spreuk. Ja, er is een blijvende herinnering geboren, maar eentje die te gruwelijk is en die ik niemand gun en ook nooit meer hoop mee te hoeven maken. Dus nee, het is geen troost. Maar als ik 1 ding geleerd heb de afgelopen periode, is dat iemand die niet iets dergelijks heeft meegemaakt (en dan bedoel ik het verlies van een vader, moeder, partner of kind aan een slopende ziekte), geen benul heeft waar die het over heeft. En dan komen ze met dat soort domme zogenaamd troostende spreuken. Zeg dan niets.
Op dinsdag 27 mei 2003 08:56 schreef CoolGuy het volgende:
Hou liever zelf je mond dan, wat is er mis met die zin ? Degene die hem postte deed dat alleen maar om een beetje steun te bieden.
quote:ben het helemaal met je eens!.
Op dinsdag 27 mei 2003 18:22 schreef Xenia het volgende:[..]
Als je denkt dat het steunt om een blijvende herinnering te hebben aan het doodgaan van iemand waarvan je vreselijk veel houdt, snap je er duidelijk niets van. Mijn hoofd zit vol met afgrijselijke, mensonterende, gruwelijke blijvende herinneringen. Een wegterend lichaam, gruwelijke pijn, doodsnood, doodsangst, verstikking, lichaamsfuncties die er een voor een mee ophouden, wanhopig vechten tegen de dood, inmens verdriet, strontbroeken opruimen, steeks verwisselen, wegrottende lichaamsdelen insmeren, nachten lang waken aan een bed. Gecombineerd met het verschrikkelijke wanhopige besef dat je degene waar je zo ontzettend van houdt, gaat verliezen, het een verloren strijd is. En daarna de nachtmerries erover die steeds terugkeren. Kom dan maar lekker aan met je steun aan de blijvende herinneringen door het verlies van een dierbare. Mensen die inderdaad een dierbaar iemand tot aan het eind hebben bijgestaan, snappen ongetwijfeld wat me irriteert aan die ontzettend domme spreuk. Ja, er is een blijvende herinnering geboren, maar eentje die te gruwelijk is en die ik niemand gun en ook nooit meer hoop mee te hoeven maken. Dus nee, het is geen troost. Maar als ik 1 ding geleerd heb de afgelopen periode, is dat iemand die niet iets dergelijks heeft meegemaakt (en dan bedoel ik het verlies van een vader, moeder, partner of kind aan een slopende ziekte), geen benul heeft waar die het over heeft. En dan komen ze met dat soort domme zogenaamd troostende spreuken. Zeg dan niets.
Alhoewel ik de uitspraak wel 'mooi' vind voor _sommige_ situaties is dat hier naar mijn idee absoluut niet het geval. Als et gewoon plotseling gebeurt ja, dan kan ik et nog wel begrijpen.
Maar deze uitspraak is in dit geval idd erg ongepast
Met 
groet,
Miesjel.
quote:Ik denk niet dattie zo bedoeld is, welke dood is nu wel mooi of goed oid? (bijna) geen enkele lijkt mij.
Op dinsdag 27 mei 2003 18:22 schreef Xenia het volgende:[..]
Als je denkt dat het steunt om een blijvende herinnering te hebben aan het doodgaan van iemand waarvan je vreselijk veel houdt, snap je er duidelijk niets van.
(jouw verhaal was voor mij een reden me als gebruiker te registeren, zodat ik kon reageren op je post en je virtueel wat steun kon geven)
quote:Dan zal je deze opmerking van mij: gecondoleerd!
Op dinsdag 27 mei 2003 18:22 schreef Xenia het volgende:[..]
Als je denkt dat het steunt om een blijvende herinnering te hebben aan het doodgaan van iemand waarvan je vreselijk veel houdt, snap je er duidelijk niets van. Mijn hoofd zit vol met afgrijselijke, mensonterende, gruwelijke blijvende herinneringen. Een wegterend lichaam, gruwelijke pijn, doodsnood, doodsangst, verstikking, lichaamsfuncties die er een voor een mee ophouden, wanhopig vechten tegen de dood, inmens verdriet, strontbroeken opruimen, steeks verwisselen, wegrottende lichaamsdelen insmeren, nachten lang waken aan een bed. Gecombineerd met het verschrikkelijke wanhopige besef dat je degene waar je zo ontzettend van houdt, gaat verliezen, het een verloren strijd is. En daarna de nachtmerries erover die steeds terugkeren. Kom dan maar lekker aan met je steun aan de blijvende herinneringen door het verlies van een dierbare. Mensen die inderdaad een dierbaar iemand tot aan het eind hebben bijgestaan, snappen ongetwijfeld wat me irriteert aan die ontzettend domme spreuk. Ja, er is een blijvende herinnering geboren, maar eentje die te gruwelijk is en die ik niemand gun en ook nooit meer hoop mee te hoeven maken. Dus nee, het is geen troost. Maar als ik 1 ding geleerd heb de afgelopen periode, is dat iemand die niet iets dergelijks heeft meegemaakt (en dan bedoel ik het verlies van een vader, moeder, partner of kind aan een slopende ziekte), geen benul heeft waar die het over heeft. En dan komen ze met dat soort domme zogenaamd troostende spreuken. Zeg dan niets.
"Ik hoop dat je met een goed gevoel terug kan kijken op de laatste tijd, hoe moeilijk het ook is geweest.", waarschijnlijk ook vreselijk vinden.
Het einde verschilt per persoon. Mijn oma is aan kanker overleden en ondanks dat ik het niet van dichtbij heb meegemaakt, geloof ik niet dat de laatste weken waren zoals jij beschrijft. De laatste tijd was juist heel vredig en ze vocht er niet meer tegen. De laatste dag zei ze zelfs dat het wel erg lang duurde. Mijn ervaring is dus heel anders dan die van jou. En toch is het een beetje hetzelfde. Je kan het iemand niet kwalijk nemen als hij iets zegt dat bij jou verkeerd valt. Hij bedoelde het goed. Ik neem tenminste aan dat je niet alleen slechte herinneringen over hebt gehouden.
quote:ik begrijp de consternatie wel omtrent mijn 'zin', voor sommigen ongepast, voor mij gepast omdat deze zin ook op mijn eigen ervaring sloeg. Voor diegene die het ongepast vonden, mijn excuses.
Op dinsdag 27 mei 2003 18:22 schreef Xenia het volgende:[..]
Als je denkt dat het steunt om een blijvende herinnering te hebben aan het doodgaan van iemand waarvan je vreselijk veel houdt, snap je er duidelijk niets van. Mijn hoofd zit vol met afgrijselijke, mensonterende, gruwelijke blijvende herinneringen. Een wegterend lichaam, gruwelijke pijn, doodsnood, doodsangst, verstikking, lichaamsfuncties die er een voor een mee ophouden, wanhopig vechten tegen de dood, inmens verdriet, strontbroeken opruimen, steeks verwisselen, wegrottende lichaamsdelen insmeren, nachten lang waken aan een bed. Gecombineerd met het verschrikkelijke wanhopige besef dat je degene waar je zo ontzettend van houdt, gaat verliezen, het een verloren strijd is. En daarna de nachtmerries erover die steeds terugkeren. Kom dan maar lekker aan met je steun aan de blijvende herinneringen door het verlies van een dierbare. Mensen die inderdaad een dierbaar iemand tot aan het eind hebben bijgestaan, snappen ongetwijfeld wat me irriteert aan die ontzettend domme spreuk. Ja, er is een blijvende herinnering geboren, maar eentje die te gruwelijk is en die ik niemand gun en ook nooit meer hoop mee te hoeven maken. Dus nee, het is geen troost. Maar als ik 1 ding geleerd heb de afgelopen periode, is dat iemand die niet iets dergelijks heeft meegemaakt (en dan bedoel ik het verlies van een vader, moeder, partner of kind aan een slopende ziekte), geen benul heeft waar die het over heeft. En dan komen ze met dat soort domme zogenaamd troostende spreuken. Zeg dan niets.
quote:Ok, en sorry voor mijn ontvlamming. Ik snap dat je het goed bedoelde.
Op woensdag 28 mei 2003 12:27 schreef Yodaah het volgende:ik begrijp de consternatie wel omtrent mijn 'zin', voor sommigen ongepast, voor mij gepast omdat deze zin ook op mijn eigen ervaring sloeg. Voor diegene die het ongepast vonden, mijn excuses.
quote:Nee, dat is anders. Je presenteert het niet als een feit, maar als iets dat je hoopt. Dat het niet zo is, kun jij niets aan doen.
Op woensdag 28 mei 2003 11:46 schreef Fio het volgende:
Dan zal je deze opmerking van mij: gecondoleerd!
"Ik hoop dat je met een goed gevoel terug kan kijken op de laatste tijd, hoe moeilijk het ook is geweest.", waarschijnlijk ook vreselijk vinden.
quote:Voordat mijn moeder overleed, dacht ik ook dat ik snapte hoe het voelde voor anderen. Want mijn opa's en oma zijn ook dood. Maar het is niet vergelijkbaar met een vader of moeder. Maar dat weet je pas als je het mee hebt gemaakt.
Het einde verschilt per persoon. Mijn oma is aan kanker overleden en ondanks dat ik het niet van dichtbij heb meegemaakt, geloof ik niet dat de laatste weken waren zoals jij beschrijft. De laatste tijd was juist heel vredig en ze vocht er niet meer tegen. De laatste dag zei ze zelfs dat het wel erg lang duurde. Mijn ervaring is dus heel anders dan die van jou. En toch is het een beetje hetzelfde.
quote:Jawel. Er is niks goeds of moois aan haar ziekte, de gevolgen daarvan en haar overlijden.
Je kan het iemand niet kwalijk nemen als hij iets zegt dat bij jou verkeerd valt. Hij bedoelde het goed. Ik neem tenminste aan dat je niet alleen slechte herinneringen over hebt gehouden.
Maar hij bedoelde het inderdaad goed en ik had niet moeten ontvlammen.
-------------------------------------------------------------------------------------
Dankbaarheid, voor de herinneringen die hij achterlaat, is de strekking van de meeste stukjes nagedachtenis. Maar het is moeilijk om dankbaar te zijn, als je je vader zo machteloos aan je voorbij hebt zien gaan. Onze hoop, onze verwachtingen, we hebben ze eigenlijk altijd naar beneden bij moeten stellen.
Ons pap heeft geen kans gehad, zijn strijd was vreselijk oneerlijk. Maar de vechtlust die hij getoond heeft, is niet voor niets geweest. Zijn wilskracht oogstte lof en bewondering van iedereen in zijn omgeving. Het gaf ons de energie die nodig was om hem bij te staan. Hij heeft gestreden voor elke minuut die hij nog bij ons kon zijn, en hij was zo blij met de tijd die we samen nog thuis konden doorbrengen.
De kwelling van het niet meer kunnen eten of drinken was enorm, maar de manier waarop ons pap daar mee omging, het is eigenlijk in geen woorden te vatten.
Zolang als ik nog leef, zal ik nog zoveel mogelijk van dit aardse genot proberen te genieten, zei hij, toen hij een slok water nam, om die meteen weer te moeten uitspugen.
En van ons samenzijn, voegde hij eraan toe. Onze bruine ogen vonden elkaar, en we waren even heel erg gelukkig.
En zo komen we toch uit bij een stukje dankbaarheid. Dankbaar dat we die korte tijd ook nog zo van elkaar hebben mogen genieten. De liefde en humor die overbleven, zoals je zelf zei, ze waren in overvloede aanwezig. De tranen die je met mama liet, de grappen waarop je de verplegers en het bezoek trakteerde, we zullen ze nooit vergeten.
Dankbaar dat mijn vader, gewoon mijn vader was. Want uiteindelijk zijn het niet de jaren van je leven die tellen, maar het leven in die jaren. En mijn vader heeft ondanks alles een fantastisch leven gehad. Ons gezinnetje was compleet, moeilijke tijden hebben we eigenlijk nooit gekend. Ons pap had vele vrienden, hij was een bekend figuur in dit dorp. Als leraar, maar vooral als mens. De verhalen die ik overal over hem hoor, ze vervullen me met trots.
Ik ben blij dat we de orde van verdienste nog aan hem hebben kunnen uitreiken. Die waardering, hij heeft het er nooit voor gedaan, maar hij was er ongelofelijk blij mee. Hij heeft hem voor de volle honderd procent verdiend.
Op het moment dat het einde van iemands leven nadert, bedenken mensen altijd wat ze nog moeten uitpraten, welke gevoelens van spijt ze nog uit de wereld moeten helpen. Ik heb zitten denken, maar ik kon alleen op de lekke band komen die ik nog steeds niet geplakt heb. Ik had ook wel eens woorden met mijn vader, maar ik had een geweldige band met hem. We lijken op elkaar, in doen en laten, in opvattingen en overtuigingen. En hoewel die band alleen maar hechter is geworden, hij weet hoe erg ik het vind dat ik niet heb kunnen laten zien waar ik in het leven toe in staat ben. Dat ik niets kan terug laten zien van wat hij me gegeven en geleerd heeft. Maar de korte tijd waarin de rollen helaas omgedraaid waren, heb ik ten volle proberen te benutten, uit liefde en uit dankbaarheid. En ik hoop, dat hij bij leven, trots op me is geweest.
Lieve papa, waar heb je dit toch aan verdiend,
Mijn coach, mijn vader, en mijn allerbeste vriend.
-----------------------------------------------------------------------------------
(Gevolgd door "Papa - Stef Bos"...)
Sterkte nog.....
*geen woorden*jongen, gecondoleerd en heel veel sterkte om dit te verwerken.
wat is het toch oneerlijk om zo een dierbaar iemand te verliezen.
probeer je verdriet te uiten en niet op te kroppen!
Het aangehaalde Dad van K's Choice moet je zeker ook eens luisteren, heb ik zelf 2,5 jaar geleden in eenzelfde situatie heel veel aan gehad.
Ik weet niet of je religieus bent, ik kreeg zelf paar maanden na het overlijden van mijn vader deze tekst opgestuurd en hier heb ik ook heel veel aan gehad. (ben hem ook al eens op Fok tegen gekomen)
---------------
Voor iedereen die een dierbare verloren heeft......
als je van me houdt, huil niet.
als je het ondoorgrondelijke mysterie van de hemel
waar ik me in bevind zou kennen,
zou je nooit om me huilen.
we hielden voor eeuwig van elkaar in het leven,
maar alles was toen vluchtig en beperkt.
denk aan deze prachtige plek waar er geen dood is
en waar ik vlak bij de onuitputtelijke bron
van geluk en liefde ben.
als je echt van me houdt, huil dan niet om mij.
ik ben in vrede
-------
heel veel sterkte de komende tijd
Ik wens jou en je familie heel veel sterkte, gecondoleerd.
sterkte 
quote:Ik zie nu dat je vader overleden is. Veel sterkte met dit verlies.
Op zaterdag 24 mei 2003 23:12 schreef Grandi_joost het volgende:
Het ritueel van slechter nieuws moeten brengen dan feitelijk al het geval is lijkt zich ook vrolijk op Fok! voort te zetten.Vanochtend is mijn vader overleden.
Even geen zin in mooie woorden. Klotezooi.
Ikzelf heb ook een aantal (3) vrienden en familieleden verloren aan kanker...
mijn grootmoeder aan borstkanker
mijn overgrootvader ook an darm + lever...
en een goede vriend aan een hersentumor (+ kanker)...
Je moet vooral geen schrik je gevoelens te tonen, en vooral, zoek een goede gesprekpartner, het is heel moeilijk om er over te praten (vind ik persoonlijk, en dat zullen andere mensen ook vinden). Maar praten is belangrijk, je mag het niet proberen te vergeten, het is een erge gebeurtenis, maar die je moet je juist goed onthouden, maar met een vertrouwenspersoon erover praat helpt heel veel, dan kan je het een beetje verwerken...
Het is ook belangrijk dat je je vader vaak "bezoekt", voor iedereen, voor jou, om toffe herinneringen op te halen, en spijtig ook minder toffe. Ook voor de hele familie, zodat ze beseffen dat je vader belangrijk voor je was, en dus ook voor de rest van dee familie...
Ik vind ook slim dat je je verhaal hier durft zeggen, op Fok! zitten veel goede mensen die je graag helpen en zeker een luisterend oor zijn..
En, je moet niet altijd mooie woordengebruiken, soms moet je het gewoon zeggen wat je denkt, schreeuw het uit!!
Je pa was een geweldig man, dat zie ik zo, elke keer opnieuw had de moed en kracht (die jullie hem ook gaven), om er terug bovenop te komen. klasse, er zijn weinig die zoveel kunnen...
Ik wens je dus veel moed en kracht!
met tranen in me ogen, heel veel sterkte
Ik heb het hele topic doorgelezen en was erg onder de indruk, temeer daar ik een paar jaar geleden een dierbare oom ben verloren aan kanker.
Hoewel het misschien erg cliché klinkt en woorden hier misschien tekort schieten, wil ik je toch sterkte wensen met het verwerken van het verlies.
quote:sluit me hier volledig bij aan, heel veel sterkte ts.
Op dinsdag 3 juni 2003 21:04 schreef DaMart het volgende:
Nog gedondoleerd.Ik heb het hele topic doorgelezen en was erg onder de indruk, temeer daar ik een paar jaar geleden een dierbare oom ben verloren aan kanker.
Hoewel het misschien erg cliché klinkt en woorden hier misschien tekort schieten, wil ik je toch sterkte wensen met het verwerken van het verlies.
een late reactie, maar helaas heb ik dit topic na mijn 1e reactie niet meer gezien.
Ook ik lees het topic nu pas weer door na mijn eerdere post....
Sterkte jongen, probeer over je gevoelens te praten en stop het asjeblieft niet weg, je komt dan uiteindelijk toch alleen jezelf tegen.
Het is een alleen maar een goeie raad.
grtz. Maikel
Kun je je verhaal kwijt of loop je tegen de muren op? Probeer je verdriet te uiten en niet op te kroppen!!!!
Veel sterkte, je hebt inmiddels wel ervaren dat heel veel mensen op FOK met je meeleven. En laat je dat tot steun zijn!