heb zojuist een email gestuurd naar mijn schoonfamilie dat ik geen contact meer met ze wil.
Aan de ene kant voel ik me opgelucht,
aan de andere kant weer niet.
Al een jaar hebben we geen contact meer met mijn man zijn ouders.
Reden daarvan = dat mijn schoonfamilie altijd negatief is over anderen ,en wat betreft matriele dingen troefen ze elkaar af.
De een moet nog beter,mooier hebben als de ander.
We hadden nog wel contact met mijn man zijn zusters,maar dat was ook sporadisch,alleen met verjaardagen eigenlijk.
Dan kwamen we alleen,omdat we niet kwamen als pa en ma er waren.
Nou en dan werd er opgeschept wat ze allemaal gekocht hadden e.d
Wat kan mij dat nou verrekken.
Normaal praten kon niet,want pa en ma hadden zo zitten stoken dat ze niet naar onze kant van het verhaal wilden luisteren want dat was toch niet waar!!
En elk bezoek zit je met een ongemakkelijk gevoel op de stoel,te wikken en te wegen wat je wel en niet kan zeggen,omdat alle info toch naar mijn schoonouders gingen.
iemand hier ervaring mee???
(sorry k moest dit ff kwijt)
Nadat nog meer van dit soort dingen waren voorgevallen heb ik het contact verbroken, wel vertelde ik mijn vriendin dat zij natuurlijk naar haar moeder moest gaan als zij daar behoefte aan had echter ik ging niet meer. Hierna voelde ik me ontzettend opgelucht, ik ben er dan ook nooit meer geweest. Geen verjaardag, niet met kerst gewoon nooit meer.
Ik zou zeggen succes met je keuze en denk maar zo het zegt meer over hen dan over jou....
Als ze geīnformeerd zou hebben hoe het ging had ze geweten dat mijn dochter met een hartkwaal inmiddels naar een ziekenhuis in een andere stad was gebracht.Toen ze daar eenmaal achter was had ze geen tientje over om met de trein op bezoek te komen.
Toen ze na 2 weken uiteindelijk bij mij thuis op bezoek kwam was ik 1 dag zelf uit het ziekenhuis. Ze was teleurgesteld dat mijn vriend er niet was (die was op dat moment bij onze dochter)en nog een paar dagen later kwam ze langs en zei "dat het kind toch wel niet van hem zou zijn", "ik was op zijn geld uit"
(hij was huisman en ik werkte!) etc. etc. Ik heb haar toen het huis uitgegooid en gezegd dat ze er alleen nog in kwam als ik er niet was.
Als ik haar nu op straat tegenkom moet ik nog steeds dingen doorgeven aan mijn (inmiddels) ex. Op zijn verjaardag een paar weken terug plofte ze gezellig naast mij neer...
Maar om op je verhaal terug te komen: lijkt me verschrikkelijk als je zo in onmin leeft met schoonouders. Maar het is JULLIE leven en laat dat vooral niet verzieken door mensen die duidelijk niet het beste met hun kind voorhebben anders zouden ze wel inzien dat ze jullie op deze manier alleen maar ongelukkig maken.
...ben jij het aardige zusje van Loedertje of zo, Larissa.
Ik hoop dat het nog goed komt.
In mijn vorige topic (zijn alle schoonouders draken)had ik het al over de band met mijn schoonouders, die dus ook dachten dat mijn vrouw niet naar ze toe kwam omdat ze dat niet van mij mocht.
Net alsof ik daar wat over te zeggen heb.
Uiteindelijk hebben wij dus na een jaar of zes de boel uitgesproken hoewel je na die 6 jaar nog maar weinig van je argumenten weet.
Nu worden nog steeds afspraken niet nagekomen en zo maar het is me het allemaal niet waard.
Natuurlijk, ik hoor als vent het geld te verdienen en geen huisman te zijn.
Maar als de ander gemiddeld 500 piek per maand meer kan verdienen omdat ze de juiste papiertjes heeft gehaald, moet die dan ondanks al die scholing maar gewoon aan de pappot gaan zitten ?
Ik hoop dat het met je dochter goed is gekomen,wil ik eigenlijk wel weten of is het dan slowchat, (ken het hele woord niet) bij ons liep het minder leuk af.
Berna, we tikken er lekker over verder via ICQ !
Voordat je dat doet is er waarschijnlijk al een jarenlange periode van ergernis voorbijgegaan!
Je onderneemt zoiets niet ondoordacht.
Je zei al dat je de meeste alleen nog zag met een verjaardag, dus kun je denken; wat raak ik kwijt? Niet veel waarschijnlijk.
Ik snap dat het vervelend is, vooral voor je man, omdat hij (jij ook) toch een soort gevoel hebt van; het is toch familie?
Maar familie zoek je niet zelf uit, die krijg je er gratis bij.
En als je dan volwassen bent en het klikt gewoonweg niet, dan ben je niet verplicht deze relatie in stand te houden. Want doe je dat wel (zoals jij en je man waarschijnlijk al hebben gemerkt) dan levert dit voor jullie zelf zo ontzettend veel stress op.
Ik merk uit je verhaal dat het vooral met de ouders een probleem is.
Je zou dus kunnen overwegen om schriftelijk/telefonisch/ of hoe je dat wilt, contact op te nemen met diegenen waarvan je het gevoel hebt er wel wat mee overweg te kunnen. Je kunt dan uitleggen hoe jullie je voelen. Je zou bv aan kunnen geven dat hij/zij altijd welkom is wanneer er iets is. Dat je dan klaarstaat.
Wil je helemaal geen contact meer, laat het dan bij datgeen dat je nu hebt gedaan. Je zult zien dat er een hoop spanning wegvalt!
Sterkte!!!!
Ik heb ook zoiets meegemaakt en het contact met mijn vader moeten verbreken.
Maar uiteindelijk kan je gewoon niets anders meer en weet je ook dat het nooit meer beter wordt. Er heeft denk ik al heel wat vooraf gespeeld voordat je deze beslissing hebt moeten maken.
Voor mij is het nu alweer 10 jaar geleden en hoop niet dat je al dat gezeik van buitenstaanders over je heen krijgt zoals bij mij.
Al die lui die denken dat ze het beter weten en adviezen willen geven. Levert alleen nog maar meer onrust op.
Ik hoop dat het je goed gaat.
quote:
Op 03 februari 2001 00:00 schreef berney het volgende:
Ik voel me ontzettend kut nou!
heb zojuist een email gestuurd naar mijn schoonfamilie dat ik geen contact meer met ze wil.
Aan de ene kant voel ik me opgelucht,
aan de andere kant weer niet.
ik denk dat dat altijd ambivalent is. Je vind het naar dat je niet een normaal contact hebt maar ook naar dat je gedwongen wordt zulke zelfbeschermende beslissingen te moeten nemen
Al een jaar hebben we geen contact meer met mijn man zijn ouders.
Reden daarvan = dat mijn schoonfamilie altijd negatief is over anderen ,en wat betreft matriele dingen troefen ze elkaar af.
De een moet nog beter,mooier hebben als de ander.
We hadden nog wel contact met mijn man zijn zusters,maar dat was ook sporadisch,alleen met verjaardagen eigenlijk.
Dan kwamen we alleen,omdat we niet kwamen als pa en ma er waren.
Nou en dan werd er opgeschept wat ze allemaal gekocht hadden e.d
Wat kan mij dat nou verrekken.Normaal praten kon niet,want pa en ma hadden zo zitten stoken dat ze niet naar onze kant van het verhaal wilden luisteren want dat was toch niet waar!!
jullie verhaal vertellen is vragen om begrip en erkenning, als je dat niet krijgt kun je maar beter idd gewoon stoppen met jullie verhaal verklaren (verspilde moeite, geeft alleen maar frustraties
En elk bezoek zit je met een ongemakkelijk gevoel op de stoel,te wikken en te wegen wat je wel en niet kan zeggen,omdat alle info toch naar mijn schoonouders gingen.
ik ken dit, maar dit zegt iets over de veiligheid van de mensen waar jullie op bezoek zijn, kennelijk hebben jouw schoonouders een erg dominante rol in hun gezin, dat ze zich verplicht voelen alles op te biechten wat gezegd isiemand hier ervaring mee???
ja, het stopt als jij uit de machtsstrijd stapt en ook hun verhalen niet meer van/via anderen wil horen
(sorry k moest dit ff kwijt)
geen sorry zeggen, is niet nodig. Het is een moeilijke maar goede beslissing om letterlijk afstand te nemen, ook naar jouw partner toe is het goed dat je afstand neemt van jouw irritatiebron (het zijn zijn ouders) laat hem alleen gaan maar bescherm jezelf tegen stress van schoonfamilies en geef je grenzen duidelijk aan. Zo laat jij iig zien hoe jij wilt dat er met jou wordt omgegaan en hoe niet. Kan goedkomen tussen hen en jou of niet (ook dat dien je te respecteren. Door duidelijk stelling te nemen heeft jouw partner niet het gevoel er tussen te staan, wat ruzies en ergenissen wel vaak veroorzaakt. Sterkte hiermee
Vanmiddag de ogen uit mn kop gehuild.
Ik kreeg een email terug v/d zwager van mn man,
die waren zeer verontwaardigd,en noemde mij onvolwassen dat dit via email moet gebeuren!!!
ze waren gemakshalve vergeten ,toen hij in het ziekenhuis lag wij dat achteraf ook via email hadden gehoord.
Maar ook vergeten ,dat we wel degelijk mondeling geprobeerd hadden te "praten
"wat zij dus niet wilden.
Anyway, er moet toch iemand de schuld krijgen.
Dat bewijst al wat voor type mensen het zijn
quote:mn man staat volledig achter me,en wil ook geen contact meer
Op 04 februari 2001 19:47 schreef Acnaib het volgende:
Waarom... dat vragen een boel mensen zich af vooral omdat ze niet het hele verhaal kennen.
Mijn man heeft een hele zware jeugd gehad. Zijn ouders hebben namelijk een hekel aan jongetjes
waarom weet ik niet maar goed.Hij is op zijn 16e het huis uitgeschopt... hij vond na een dagje school zijn spullen op straat en de sloten waren in huis veranderd.... en is toen opgevangen door de ouders van een goeie vriend van hem die voor hem en mij een stel surrogaat (schoon)ouders zijn en dus ook surrogaat opa en oma van onze kleine vent.
We hebben het wel nog een aantal keren geprobeerd om contact met zijn echte ouders te houden.
Nadat hij een jaar ongeveer bij de ouders van die vriend had gewoond heeft hij zelf weer contact gezocht met zijn ouders samen met mij en we gingen daar toen op een geven moment weer langs. Iedere zondag avond en dan was het best gezellig. Zolang het niet over al te zware onderwerpen ging.
We zijn er ook welens boos weggegaan door bepaalde voorvallen maar dat spraken we dan altijd wel weer uit.
Tot 1999 ging dit vrij goed en toen raakte ik zwanger van onze zoon.
De eerste reactie was "HET MOET EEN MEID WORDEN" niet gefeliciteerd ofzo dat was pas later aan de orde.
Mijn schoonmoeder heeft wel nog een beer, een quilt en een gehaakt schilderijtje gemaakt die we kregen bij de geboorte van onze zoon. Zij kwamen pas drie weken na de geboorte op visite en hebben mijn zoon niet vastgehouden. Alleen maar gekeken. Toen ging het ook bergafwaarts.
We kregen wel nog met sinterklaas een paar kadootjes afgeleverd en met kerst een bankstel van ze
en we hebben nix meer van ze gehoord.Ik kom ze af en toe nog wel tegen bij het boodschappen doen en dan zeggen ze nix en lopen ze hard de winkel uit.
Ze weten volgens mij wel dat ik nu zwanger ben van de tweede (je kan er moeilijk omheen nu) maar ik heb ze nu al anderhalf jaar niet meer gesproken en wij hebben er ook absoluut geen behoefte meer aan.
Een geboortekaartje hoeven ze niet verwachten van me want ik ga er geen postzegels meer aan besteden.
En toch knaagt het ergens wel aan me... ok ze hebben ook geen contact meer met de rest van de familie waar wij nog wel contact mee hebben. Ze hebben gewoon alle banden doorgesneden en willen naar friesland gaan verhuizen.
Maar waarom op deze manier, wij hebben ze nix misdaan... waarom geen contact met je enig kleinzoon.... waarom geen contact met je enige zoon.... waarom waarom waarom???
MIjn man zegt er vrede mee te hebben maar dat geloof ik niet zo.... hij zit niet voor nix al twee jaar aan de efexor....
Er zijn maar twee dingen die mij weerhouden van contact zoeken en het te vragen. Dat is ten eerste mijn trots en ten tweede omdat mijn man het niet wil.
Eigenlijk drie dingen wwant ik wil ook niet dat ze nu opeens de leuke opa en oma gaan uithangen voor mijn kinders (als de tweede dan straks geboren is) en dan weer opeens geen contact meer willen.
Dan maar liever zo.... maar het knaagt toch wel.
Elke keer kwetsende opmerkingen, was pas 17 toen ik hoorde dat ik een half broer en half zus had en mijn moeder zei er meteen bij dat ze me dat nooit heb willen vertellen en ze hebben nog meer van dat soort geintjes.
Ze zijn ook jaloers op mijn schoonouders, ook omdat we daar vaker komen dan bij hun, maar bij mijn schoonouders zit je gezellig en bij mijn ouders kijk je elkaar alleen maar aan, van wat moet ik nu weer vertellen.De meeste mensen begrijpen het niet, want het zijn toch je ouders maar ja, ze kennen de situatie niet.
