Bang :(

FOK!forum / Relaties & Psychologie / Bang :(

Jumparound	donderdag 1 februari 2001 @ 23:01
	Misschien is dit meer voor een ander gedeelte van fok! maar ik moet het nu echt kwijt. Sinds een week ofzo ben ik ontzettend bang. Gewoon het gevoel dat, dat, dat..... Ik weet het niet, maat het komt er op neer dat ik bang ben om te leven. Klinkt misschien raar, maar ik zie er enorm tegen op om "oud" te worden. Vooral als ik bedenk wat het leven nog voor pijn in vooruitzicht heeft. Ik merk het nu pas goed, als ik kijk naar mijn ouders dan merk ik het al. Hoe zou ik verder moeten als hun bijvoorbeeld dood gaan. Ik weet niet hoe ik het anders moet omschrijven, en ik weet ook niet hoe ik er mee om moet gaan, weet niet met wie ik er over moet praten. Het is gewoon een kut gevoel. En kom er ook maar niet vanaf. Gelukkig heb ik het niet de hele dag, maar af en toe dan (zoals nu) dan voel ik het weer, en het jaagt me gewoon angst aan. Ik hoop dat iemand het ook heeft mee gemaakt, en me gerust kan stellen ofzo (het lijkt wel een bericht in villa achterwerk ) Zoww, mijn hart gelucht. En nu weer verder met leven. groetjes sjoerd
Catootje	donderdag 1 februari 2001 @ 23:03
	Ja maar: dat gevoel is er toch niet zomaar ineens? Wat is er gebeurd dan dat je dat voelt?
Jer	donderdag 1 februari 2001 @ 23:03
	Tegen de tijd dat jou ouders sterven zul je waarschijnlijk iemand bij je hebben die van je houd. En kijk je naar je kinderen die nog een leven voor zich hebben. Dat zal je waarschijnlijk een rust geven. Van alle situaties word je sterker en je kunt meer aan dan denkt. Nu bang zijn is onnodig. Je kunt er toch niets over zeggen wat wanneer gebeurt.
Xamira	donderdag 1 februari 2001 @ 23:06
	Ken dat gevoel inderdaad ook maar heb er gelukkig geen last meer van. Het is logisch dat er een moment komt dat je beseft dat het leven niet eindeloos is , maar buiten het feit dat normaliter je ouders eerder doodgaan als jij, kom je straks ook op een punt dat je een heel eigen leven.gezin hebt, en ik denk dat je dan weer te maken krijgt met andere gevoelens (kinderen e.d.) Tevens denk ik dat je dan ook anders gaat redeneren over het feit dat je niet oud wilt worden omdat je dan misschien inmiddels kinderen hebt waar je voor wilt blijven leven. Of zie ik dat verkeerd Sjoerd?
Jumparound	donderdag 1 februari 2001 @ 23:14
	Helemaal niets, ik ben pas 20 verdomme, eigelijk zou ik nog midden in het leven moeten staan, en dat lukt ook wel. Maar voor al de laatste tijd voel ik me zo ongeloofelijk klote. Ik weet niet wat het is. Ik heb leuk werk als assistent inkoper bij een bedrijf in leiden. Heb genoeg vrienden, en een leuke vriendin. Doe van alles, leef helemaal naar het weekend toe. Maar nu dus af en toe zo een aanval. Ik ben niet claustrofobisch, maar zo zou het kunnen voelen (geen idee hoe je het schrijft). Was het dan toch niet slim om van school te gaan? Ik heb gewoon het idee dat het leven echt aan me voorbij schiet, ik kijk er tegen op om ouoder te worden. Nu weet ik het helemaal niet meer Maar ik denk maar zo, een nieuwe dag, nieuwe kansen. Ik ben nog gewoon te jong om zo te moeten denken, maar dat zeggen ze ook al jaren tegen me. Ik hoop dat het nu weer ff weg blijft, want ik moet gaan slapen. PS: bedank Jer en Xamira, jullie hebben gelijk, maar ik wil geen kinderen (dat is weer een hele andere discusie). Ik ga het licht uit doen, en hoop dat het snel weer weg is. Bedankt nogmaal en alvast weltruste groetjes Sjoerd
Jer	donderdag 1 februari 2001 @ 23:18
	Ik moet wel zeggen dat ik nog vaak naar mijn mavo tijd terug verlang. Gewoon lekker rotzooien op school, om 3 uur naar huis en doen waar je zin in hebt. Dat is nu wel anders... Gelukkig zie ik wel in dat ik in de toekomst nog hele mooie dingen ga meemaken.. dus maakt ouder worden me niet uit. Ik kan eigenlijk niet wachten tot ik mijn zoon/dochter voor het eerst door mijn huis zie wachelen .. daar verheug ik me echt op en dat is voorlopig nog niet aan de orde.. dus voor mij is ouder worden en toekomst alleen maar leuk. Suc6 !
RUsaneIam	donderdag 1 februari 2001 @ 23:20
	Heb ik vroeger ook gehad, bang voor het onbekende, bang om te sterven, om een geliefde of familielid te verliezen, bang om geen controle over je eigen leven te hebben, bang voor wat de toekomst mag brengen. Je kunt om een heleboel dingen 'bang' zijn, het meeste is uiteindelijk onzin, want je weet dat je ooit zult sterven, dus haal alles uit het leven. Je weet dat geliefden/familieleden ooit zullen sterven/verdwijnen en daar doe je verdomd weinig tegen, dus accepteer het hoe moeilijk het ook is. Controle heb je over je eigen leven al lijkt dat soms niet zo, probeer wat te onthaasten, alles moet tegenwoordig al snel, snel, snel en waarom. En voor de toekomst moet je niet bang zijn, maar spannend vinden, de ontwikkelingen in verschillende gebieden gaan zo snel (heb je dat woord weer), dat moet je interesseren, niet negeren. Wat heb je eraan om bang te wezen, het is een gedachte die tijd kost en niets levert. Have fun, get crazy from time to time, do something, life's short, so make the best of it
Xamira	donderdag 1 februari 2001 @ 23:30
	Hey, ik schreef nergens dat ik graag kinderen wil Sjoerd (nee dus, en daar heb ik ook zo mijn redenen voor) Je schrijft dat je denkt dat het misschien stom is dat je van school af bent gegaan (EN je bent PAS 20.)Als je werkelijk twijfels hebt daarover, kijk eens om je heen wat voor leuke opleidingsmogelijkheden er zijn, al dan niet in deeltijd . Je bent idd hardstikke jong, dus mogelijkheden zat om te gaan studeren, hoeven geen lange trajecten te zijn maar sluit niets uit!! [Dit bericht is gewijzigd door Xamira op 01-02-2001 23:32]
TARAraboemdijee	vrijdag 2 februari 2001 @ 00:03
	ik gooi dit ff naar Relaties/Psychologie, waar het beter tot z'n recht komt
original	vrijdag 2 februari 2001 @ 00:52
	Ik denk dat iedereen zo af en toe wel nadenkt over de zin van het leven! Vooral als je dan gaat kijken wat je waarschijnlijk nog allemaal mee gaat en moet maken kan dit soms angst en onzekerheid oproepen! Zelf heb ik hier ook wel eens last van, vooral als je net een sterfgeval achter de rug hebt of als iemand in je naaste omgeving ernstig ziek wordt of is! Voor een jaartje terug is mijn buurjongetje van 14 overleden aan kanker! Toen heb ik heel lang nagedacht over de zin van dit leven! Ik kwam tot de conclusie dat ik het allemaal maar op mij af moet laten komen want je hebt er toch geen invloed op! Als je er telang bij stil staat word je hartsikke gek, pak zo snel mogelijk weer je leven op en laat het op je afkomen!
BE	vrijdag 2 februari 2001 @ 09:28
	Ik ken dit en vraag mij dan ook af of het normaal is van iemand van mijn leeftijd (25). Ik kan echt heel bang worden als ik eraan denk dat mijn vriend bijvoorbeeld eerder zal overlijden dan ik. Ik kan idd ook niet precies omschrijven wat het dan is, maar het lijkt me gewoon zo kut, als iedereen om je heen wegvalt. En dat je eigenlijk een soort van gaat zitten wachten tot je de volgende ochtend niet meer wakker wordt. Ik denk dan wel eens aan mijn Opa en Oma, mijn Opa is 92 en dan vraag ik me echt af wat hij denkt elke avond voor hij gaat slapen. Het lijkt me zo raar, ik zou me echt iedere keer afvragen of ik de volgende ochtend nog wel wakker zou worden. Ik weet niet hoor, maar dat vindt ik echt doodeng. Ik heb hier niet altijd last van, maar soms heb ik van die buien. Ik ben ook superblij dat ik niet meer thuis woon, want als ik mijn vader wel eens hoorde hoesten in de badkamer 's ochtends dan lag ik echt stijf in mijn bed, als de dood dat hij erin bleef. Nu 'maak ik dat niet meer zo van dichtbij mee'. Ik bedoel hij is niet ziek of zo, maar ik kon daar wel eens heel bang van worden. Het is meer een soort bang zijn voor de sterfelijkheid van anderen dan van mezelf. Ik weet niet of dit verhaal je iets helpt, Sjoerd, maar je bent iig niet de enige. J. [Dit bericht is gewijzigd door Brighteyes op 02-02-2001 09:30]
Jewel	vrijdag 2 februari 2001 @ 10:31
	quote: Op 02 februari 2001 09:28 schreef Brighteyes het volgende: Ik ken dit en vraag mij dan ook af of het normaal is van iemand van mijn leeftijd (25). Dat vraag ik me ook wel eens af. Ik heb er nog nooit op deze manier last van gehad, maar je hoort het zo vaak van mensen van begin 20. Dat ik zo af en toe denk dat het geen toeval meer kan zijn.
Paddo	vrijdag 2 februari 2001 @ 14:03
	quote: Op 02 februari 2001 10:31 schreef Jewel het volgende: Dat vraag ik me ook wel eens af. Ik heb er nog nooit op deze manier last van gehad, maar je hoort het zo vaak van mensen van begin 20. Dat ik zo af en toe denk dat het geen toeval meer kan zijn. Tussen je 18e en je 25ste verandert je maatschappelijke positie. Van kind zonder eigen verantwoordelijkheid wordt je in een vrij korte termijn een volwassene, waarbij de maatschappij eisen aan je kan gaan stellen die als een blok aan je been fungeren. Kortom:het leven voor de lol is voorbij, en sommige mensen gaan dan net als met een midlife crisis hun leven 'evalueren'.
bixister	vrijdag 2 februari 2001 @ 15:23
	precies. en meer verantwoordelijkheden krijgen IS ook best eng. dus die angst vind ik echt niet zo vreemd hoor. alleen jammer als 't je helemaal verlamt, en je daardoor niet meer de leuke kanten van 'volwassen worden' kunt genieten. bijvoorbeeld het feit dat je meer vrijheid krijgt om je leven in te richten zoals jij dat wil.
Kleintje	vrijdag 2 februari 2001 @ 17:12
	Dit is dus bij mij ook heel erg bekend. Ik ben nu 27 en ik vind het leven maar raar in elkaar zitten. Ben als de dood om mijn ouders, mijn vriend en mijn huisdieren (konijn en kat) te verliezen. Hun zijn de mensen voor wie ik leef. Nu ben ik al helemaal een zeikerd hoor, ik vind het hele leven eng, ik vind mensen om me heen eng, vreemde mensen al helemaal en alleen over straat gaan... brrrr. Zo denk ik dus ook heel veel na en dan meestal de negatieve kant op. Wat is dan de zin van het leven? Studeren, werken, je voortplanten en dan doodgaan? Is er geen diepere betekenis voor ons mensen weggelegd in het leven? Je bent dus niet de enige. Hoe kom je hier overeen? Van jezelf leren houden en leren genieten van kleine dingen. Makkerlijker gezegd dan gedaan! Succes!
Jumparound	vrijdag 2 februari 2001 @ 19:57
	Zo, het was idd een nieuwe dag Veel leuke dingen gedaan op mijn werk, en gewoon een dag gehad zoals vele andere. Maak me ook geen zorgen meer, maar het blijft vreemd. Dat gevoel bedoel ik. Ik ben ondertussen al een jaar van school af, en heb een hele hoop meegemaakt in dat jaar. Een van de dingen zullen jullie wel weten, maar er is ook een hoop veranderd in een andere zin. Werk bijvoorbeeld, ik merk nu pas hoe makkelijk het me af gaat, veel makkelijker als school, maar die vertrouwde (on)zekerheid is wel weg, op school heb je meer het idee dat je weet wat er de volgende dag komt. Misschien dat dat nu ook van toepassing is......(maar dan in omgekeerde zin) Ik merk wel dat ik een stuk anders tegen het leven aankijk dan een jaar geleden. Ik denk ook veel meer aan kansen, op school had ik dat niet. Klink raar, maar ik weet niet hoe ik het anders moet uitleggen, in ieder geval ga ik weer positief het weekend in, en bedank jullie allemaal voor de goede raad en ervaringen. Het zal wel de leeftijd zijn. Maar ik weet zeker dat ik nu het beste er van moet maken, anders heb je nooit plezier van je leven, je bent maar een keer jong....... (of is er toch reincarnatie). Fijn weekend allemaal! PS Xamira, via je werk valt ook veel te leren, en ook dingen die je nodig hebt, dus op die mannier zal ik aan mijn papieren proberen te komen (het is tenslotte maar een stuk papier)
Reticulin	zaterdag 3 februari 2001 @ 01:50
	quote: Op 02 februari 2001 19:57 schreef Jumparound het volgende: (het is tenslotte maar een stuk papier) precies, je typt dan toch gewoon zelf ff een diploma? Ik denk eigenlijk dat de angst voor de dood erger is dan de dood zelf, dan heb ik 't niet over mezelf maar over anderen...Ik ben zelf helemaal niet bang voor de dood, ik vind 't eigenlijk wel een geruststellende gedachte dat alle teringzooi in dit leven ooit 's op zal houden (nee, ik ben niet (echt) depressief ofzo, en heb ook geen zelfmoordneigingen, maar het lijkt me niet erg om dood te gaan) Het gevoel dat je mensen waar je van houdt van het ene op het andere moment kwijt bent is wel heel erg, maar dat gevoel vind ik nog erger dan dat 't daadwerkelijk gebeurt, zo maak ik 't tenminste mee, als je iemand kwijtraakt leer je daar op een gegeven moment mee omgaan. Op de een of andere manier heb ik een soort ingebouwde bescherming ofzo, 't is nl. zo dat zodra iemand dood is ik 't gevoel heb dat ik diegene weer terug zal zien...Ik geloof niet echt in een hemel ofzo en ook niet in reincarnatie, als ik er over nadenk denk ik eerder dat 't na dit leven helemaal ophoudt, maar er zit gewoon een gevoel in me dat ik de mensen die ik verloren heb ooit weer terug zal zien...Dat gaat met al 't logische nadenken niet weg en misschien is dat maar goed ook, want als het gevoel dat ik ze echt nooit meer terug zal zien goed doordringt zou ik echt doordraaien denk ik.
mythe	zaterdag 3 februari 2001 @ 16:03
	quote: Op 02 februari 2001 17:12 schreef Kleintje het volgende: Dit is dus bij mij ook heel erg bekend. Ik ben nu 27 en ik vind het leven maar raar in elkaar zitten. Ben als de dood om mijn ouders, mijn vriend en mijn huisdieren (konijn en kat) te verliezen. Hun zijn de mensen voor wie ik leef. Nu ben ik al helemaal een zeikerd hoor, ik vind het hele leven eng, ik vind mensen om me heen eng, vreemde mensen al helemaal en alleen over straat gaan... brrrr. Zo denk ik dus ook heel veel na en dan meestal de negatieve kant op. Wat is dan de zin van het leven? Studeren, werken, je voortplanten en dan doodgaan? Is er geen diepere betekenis voor ons mensen weggelegd in het leven? Je bent dus niet de enige. Hoe kom je hier overeen? Van jezelf leren houden en leren genieten van kleine dingen. Makkerlijker gezegd dan gedaan! Succes! Ik heb dus ook van die momenten dat ik denk aan een tijd dat mijn ouders er niet meer zullen zijn. Er wordt gezegd dat je dan zelf een partner en kinderen zult hebben en het gemis dus minder zal zijn. Tja, als dat zo is, dan is het minder eng om over na te denken, maar toch.... Ik heb namelijk ook nog eens het idee dat ik voor eeuwig single blijf. Nu heb ik het naar mijn zin, ben tevreden enzo, voel mij goed, maar wat als ik over een tijdje alleen overblijf? Wat dan? Brrr, ..., maar niet te lang bij stilstaan. En inderdaad maar gewoon genieten van wat je nu hebt en van alle plannen dromen.