* Small was oorspronkelijk een klein boeredorpje dat al eeuwen geleden op het eiland was gesticht. Het was nooit uitgegroeid tot een grote stad of nederzetting, toch werden er muren en torens gebouwd ter verdediging. De inwoners waren daar zelf zeer blij mee. Want het dorp droeg een groot geheim met zich mee. Het dorp telde verschillende bijzondere bewoners en geheimzinnige plekken die het liever niet wilde hebben. Mede vanwege dit geheim, trok het dorp altijd avonturiers en helden die hun heil en avontuur hier zochten. In de loop der tijd veranderde het dorp toch in een kleine stad en werd de naam al gauw veranderd in Smalltown.
* Beleef hier je avonturen, en ontdek de geheimen die Smalltown zo bijzonder maken.
Beste man, kunt U mij de weg wijzen naar Molgar the Mighty?
* Tegelijkertijd legde hij een koningsmunt in de beker van de arme sloeber. Deze wuifde met zijn ene hand richting links.
Dank U.
* Bar_the_Grey vervolgde zijn weg en zag het uithangbord hangen boven een klein huisje. Molgar the Mighty, Sage and Sorcerer. Geen twijfel meer mogelijk dit was de bestemming van zijn reis. Vreemd genoeg stond de deur open. Voorzichtig opende hij de deur. Binnen was het een enorme bende, de grond lag bezaaid met perkamenten en glas van gebroken potjes en kruiken. Op dat moment klonk er gestommel van boven, gevolgd door het breken van een ruit.
* Bar_the_Grey keek achterom en van het dak kwam een gedaante in het zwart gerold die wegvluchtte door de donkere steegjes. Van boven kwam nu een oude man aangesneld heftig vloekend en nog gekleed in zijn nachtjapon. Beneden aangekomen ontdekte hij pas dat er iemand in de troep van zijn winkel stond.
Bar? Bar the Grey? Ben jij het werkelijk?
Molgar, trouwe vriend hoe is het met jou?
* Beide mannen schudden ferm de hand en sloegen elkaar op de schouders.
Zo te zien probeerde er iemand bij je in te breken?
Ja, dat dievegespuis probeert het altijd weer, het is een soort ontgroening voor nieuwe leden, ze weten dat ik magische voorwerpen in huis heb, maar ook dat het de bescherming geniet van de beschermvrouwe. Nou ja dat en mijn magische beveiligingsspreuken. Maar vertel wat brengt jou hier, of nee laat me raden, je hebt de invloed van het kwaad in de stad ook gevoeld?
Ja mijn beste, er is iets wat op springen staan. Je mag van geluk spreken dat Smalltown genoeg helden trekt, want ik denk dat er iets staat te gebeuren, met het verslaan van het het leger van de Naamloze zijn ook zijn Liches en andere machtige wezens over het eiland gaan zwerven. Ik denk dat ze hier ook zitten. We moeten een groepje helden zien te vinden die de stad uitkamt, te beginnen in de riolen.
Een grote beloning trekt voldoende aandacht? Dat weet je toch?
Zullen we maar beginnen met op diverse punten aanplakbiljetten te hangen dan.
Nee, ik weet iets beters kom mee. Ow wacht even de boel hier opruimen
* Molgar prevelde een bezwering en zijn winkeltje zag er weer volledig onaangeroerd en intact uit. Hij strekte zijn hand uit en van de kapstok kwam zijn mantel en hoed aangevlogen. Bar the Grey volgde zijn oude vriend en gezamelijk kwamen ze bij een volgeladen herberg aan met het bord:The Dancing Mermaid. Molgar opende de deur en binnen was het een drukte van jewelste. Beide keken de herberg rond, er zaten genoeg helden en avonturiers die ze zouden kunnen vragen voor hulp in ruil voor een goede buidel goud en roem.
* Terwijl Bar en Molgar in de herberg bezig waren voltrokken zich nog andere gebeurtenissen in Smalltown. Want ondertussen......
[Dit bericht is gewijzigd door Bar_the_Grey op 06-05-2003 12:59]
Terwijl de rook naar het zwartgeblakerde plafond zweeft, neemt hij af en toe een slok van de pul bier die de waard hem net gebracht heeft.
De man kijkt de herberg nog een keer rond, de drukte in de herberg is bijna niet te overzien en ziet van allemaal soorten mensen van avonturiers tot gewone mensen uit de stad.
als opeens de deur open gaat en samen met een koude windvlaag twee mannen binnen komen.
De man voelt een lichte magische uitstraling die rond deze twee mannen hangt en hij bekijkt ze nog eens goed.
Maar verder heeft hij er geen belangstelling meer voor, hij komt wel vreemdere figuren tegen.
Hij besluit zijn pijp maar weer een keer op te steken want die is weer voor de zoveelste keer uitgegaan.
In zich zelf vragend wat hij hier in dit kleine stadje voor avontuur zou beleven neemt hij de laatste slokken van zijn bier en wacht tot de waard of 1 van zijn meiden hem weer een nieuwe pul bier komt brengen
Ik zou even voorstellen wie deze man is en wat hij hier komt doen
Zoals jullie misschien al begrepen is deze man nieuw is de stad
Het is een geheimzinnige reiziger de al veel dingen heeft gezien en meegemaakt waaronder een paar bloedige gevechten en daardoor is zijn gezicht ook doorkruist met grote littekens.
Zijn echte naam doet er niet toe, en er zijn ook weinig mensen die zijn echte naam weten en waar hij vandaan komt.
voor het gemak noemen we hem mendur, maar dat is maar 1 van de zovele namen die hij heeft gekregen in de loop van de tijd.
Hij is hier toevallig in de stad terecht gekomen en op zoek naar avontuur.
Ik hoop dat ik zo genoeg over deze persoon vertelt heb, wat hij zou beleven dat lezen jullie de volgende weken wel vanzelf.
Het ziet er oud en versleten uit maar schijn bedriegt,
de spullen die er verhandeld worden zijn erg goed.
In de winkel staan twee mensen te kibbelen, de een een
echte tovenaarstype met bijbehorende puntmuts staat achter
de toonbank, de winkelier, terwijl de de ander, een overaktief
klein springerig mannetje al gebarend in discussie is met de winkelier.
Waar de discussie overgaat geen idee maar ze hebben er allebei plezier
in en het gesprek eindigt met de vraag van het kleine mannetje.
Sinaasappeltje ?
* Waarna de winkelier in lachen uitbarst en roept.
Magie bestond toch niet...
* De twee nemen afscheidt vanelkaar en het kleine mannetje gaat op
zoek naar de herberg voor een pull bier en een maaltijd.
De dansende zeemeermin
Hmm leuke naam voor een herberg, blijkbaar heeft
de gene die de naam heeft verzonnen in de haven gewerkt of heeft er een kroeg gehad.
* denkt het kleine mannetje alvorens hij naar binnen stapt.
* de herberg is rokerig, druk , maar gezellig en diverse soorten
mensen zijn er aan wezig. Het mannetje (Nakur is zijn naam) loopt naar een tafeltje
waar drie mensen aanzitten en op het moment dat hij er is staan de mensen op en
kan hij de tafel in beslag nemen. Al snel komt er een bediende en Nakur bestelt
een pull bier en een bord ribs met brood. Daarna pakt hij z'n lange pijp, een
geschenk van een dwerg en paft er lustig op los.
* Hij ziet hoe verschillende soorten mensen komen en gaan, hoe een vechtpartijtje Nakur geniet van z'n bier, z'n eten en de pull bier en overdenkt rustig z'n belevenissen
snel uiteen wordt geslagen door de herbergier die de twee vechtenden met een
tafelpoot bewerkt en ze daarna de deur uit gooit.
in de rust aan z'n tafel in de hoek.
Ik tap een biertje van het vat en neem een slok. Ook de waard mag genieten van zijn bier, wat ik nota bene zelf brouw. Het is een mooi vol biertje, een beetje donker, maar erg geprezen in de wijde omtrek.
Het personeel loopt bedrijvig door rond om bestellingen op te nemen of neer te zetten. De kassa rinkelt bijna onophoudelijk en ik mag weer tevreden zijn. Ik ben blij dat ik mijn avontuurlijke leventje op heb kunnen zeggen voor dit heerlijke baantje.
Ik loop een beetje door de herberg heen om te kijken of ik ergens een helpende hand kan bieden. De ene tafel is gevuld met dwergen, aan een andere zitten twee mannen in mantels zacht te fluisteren. Twee tafels verder zitten twee elven rustig van hun eten te genieten. Ook de andere tafels zijn bezet, met volk uit heinde en verre, maar ook de stamgasten die hier vaak komen zie ik terug. In deze kleine stad ken ik veel mensen. Ik kijk verrast als ik Molgar binnen zie stappen. Zijn luide basstem schalt mij te gemoet als ik hem begroet. Ik wenk een bediende die snel terug komt met twee pullen gevuld met bier.
Van het huis Molgar, één voor jou, en één voor je vriend. Bent u al lang in Smalltown heer? Ik heb u nog niet eerder gezien.
- "Ik ben vandaag aangekomen beste waard."
Mocht u op zoek zijn naar een kamer, ik kan de beste kamers van Smalltown voor u klaar laten maken.
- "Ik red me wel, dank u vriendelijk."
Geen probleem. Nog een fijne avond heren, ik moet verder. Het is weer enorm gezellig, maar wel druk.
* Na een korte groet van de twee loop ik verder de herberg door. Het is over gemoedelijk en rustig, maar overal gonst het van gezelligheid. Tevreden ga ik op een krukje achter de bar zitten en vul ik mijn pijpje met wat pijptabak.
Op weg naar de herberg, The dancing mermaid, wordt sylph gepasseerd door twee mannen. Een van hen herkend zij als de machtige magier Molgar. Hij had haar speciale gaves als eerste ontdekt en haar ouders geadviseerd om haar naar de tempel van Yu Huang Shang Ti in het verre oosten te sturen om de juiste training te krijgen. Ze geeft de mannen wat voorsprong om niet opgemerkt te worden en treed na enige tijd de herberg binnen.
De herberg is druk en sylph neemt haar omgeving goed in zich op, iedere gast bekijkend, beoordelend. Ze ziet een vrij plekje in een raamkozijn en besluit om daar plaats te nemen. Ze bestelt wat eten en een pul bier bij een van de bediendes en opnieuw bekijkt ze tersluiks haar omgeving, iedereen taxeerend op hun kracht, waakzaamheid, zwakheden en nog meer kenmerken die haar zijn bijgebracht door het Gilde. Het is een tweede natuur voor haar geworden.
Zo brengt sylph de tijd door terwijl ze wacht in het raamkozijn, wachtend op een teken...
Als hij bezig is met smeden zijn er altijd kinderen die aandachtig naar het vuur en de vonken kijken en dan stopt Isgranur met smeden en gaat op een boomstronk zitten om de kinderen weer één van z'n legendes te vertellen.
De moeders van de kinderen laten hem rustig vertellen want z'n geschiedenis is bekend bij de bewoners van Smalltown. Isgranur was een smids in een dorpje in de noordelijke gebieden. toen hij op een dag terug kwam van z'n reis naar de dwergenmijnen om de kunst van het smeden beter onder de knie te krijgen vond hij z'n dorpje in as en z'n vrouw en kinderen samen met de rest van de dorpsbewoners afgeslacht terug. Enkele mannen die het dorp hebben geprobeerd te verdedigen hingen gevild aan de dwarsbalken van de oude kerk.
Hij weet niet wie er verantwoordelijk is geweest voor de slachtpartij en na een speurtocht van vele maanden is hij niets wijzer geworden en toen weggegaan uit het noorden en in smalltown terecht gekomen. Daar hij de smidse vergenomen van een oude smid die hem de fijne kneepjes van het gewone smeden en het smeden van wapentuig nog beter heeft bijgebracht.
Nu is Isgranur een gewaardeerd ambachtsman en gelieft bij de kinderen. Aan hertrouwen heeft hij wel eens gedacht maar nog niet de ware vrouw gevonden. Na het vertellen van het verhaal stuiven de kinderen de smederij uit en Isgranur stookt het vuur weer op en gaat verder met het smeden. In de smederij hangen wat voorbeelden van z'n ambacht, waaronder wat hoefijzers, een zeis, een paar zwaarden, een hellebaard en ook sieranden, kunstig gesmeede armbanden en kettingen, zelfs een medaillon met een edelsteentje er in van goud.
Isgranur hoopt dat er meer mensen wat komen bestellen bij hem. Stilzitten hoeft hij niet maar hij houdt van uitdagingen in de smeedkunst.
Hey, vervloekte Akeï. Wakker worden!
* De bewaker liet in tegenstelling tot bij andere gevangenen ditmaal een schop achterwege. Deze gevangene was namelijk een rasechte barbaar. een Akeï nog wel. Hij had van de stadswacht het verschrikelijke verhaal uit eerste hand gehoord. De Barbaar stond verdwaasd op en keek versuft de bewaker aan. Nog geketend kwam de Barbaar bij het wachthuis. Daar werden zijn boeien afgedaan en werden zijn spullen hem teruggegeven. De poort van de gevangenis ging open en hij stond weer sneller dan verwacht buiten.
aah, dank Kronos weer buiten. Op naar een goede kroeg
* Terwijl de barbaar in het donker verdween, gooide de bewaker nog eens zijn buidel met goud op. Merkwaardig dat er iemand voor de vrijlating van de barbaar wenstte te betalen. Snel hief hij zijn schouders op en dacht aan de vele nachten die hij bij de gezelschapsdames kon doorbrengen dankzij de gouden dukaten. In het donker stond een figuur in een zwarte mantel die de vrijlating van de barbaar gade sloeg. zachtjes mompelde de figuur in zichzelf:
Dit is de laatste keer dat ik je help, Zarr. Ik heb inmiddels ruimschoots mijn schuld bij je ingelost.
* In de verte was een eenzame stem te horen, die een bekend drinklied uit volle borst zong. Langzaam werd het zachter naarmatte de afstand groter werd. Uiteindelijk stapte de mysterieuze figuur uit de schaduwen tevoorschijn en liep weg naar zijn volgende bestemming.
De herberg binnenlopend komt dranklucht en gezang hem tegemoet en hij gaat in een donkere hoek aan een tafel zitten zodat hij een goed overzicht heeft. Rust.. even rust.. en zijn gedachten dwalen af naar vroeger.. toen hij nog gelukkig was...
De draak die verder geen kwaad in de zin heeft, wordt in dit stadje aangetrokken door de verzameling van machtige tovenaars en tovenaressen. Een zo grote energetische lading op 1 plek kan nooit lang onopgemerkt blijven.
De draak gaat tot schrik van de bewoners steeds lager vliegen. Ze ziet er prachtig uit in het maanlicht. Haar schubben lijken de ene keer goudkleurig, dan weer zilverkleurig en vervolgens stralen ze alle kleuren van de regenboog uit.
Verbouwereerd door de schoonheid die de draak ten grond legt, reageert de toegestroomde menigte niet als de draak midden op het marktplein soepeltjes land. De draak brult een keer en wordt daarna in een fel wit licht gehuld.
Als de menigte weer een beetje is bijgekomen van de eerste schrik en hun ogen weer aan het licht gewend zijn, zien ze tot hun verbazing een beeldschone vrouw staan. Ze lijkt omhuld door een gouden gloed in de donkere nacht. Zachtjes stelt de vrouw een vraag.
* Mijn naam is Ashlynn, waar kan ik de herberg de Dancing Mermaid vinden?
Als antwoord op de vraag van de beeldschone Ashlynn, wijst iedereen die toe is komen stromen naar dit spektakel dezelfde kant op. De richting van de Dancing Mermaid.
Tevreden in zichzelf lachend begint Ashlynn in de richting van de herberg te lopen....
Onderweg poogt een zakkenroller zijn beurs te stelen maar met een welgemikt tik met de staf op z'n vingers kiest de zakenroller het hazenpad en kan Puc ongestoord verder lopen.
Hij is van mening dat magie niet als showobject moet dienen, maar als middel dat het liefst zo min mogenlijk gebruikt moet worden. Hij denkt even aan de Nymph die hij gered heeft en aan de tovenaar die het vast niet leuk vond dat z'n bezwering zo bruut werd beeindigd.
Inmiddels is hij aangekomen bij de herberg en hij bekijkt het uithangbord, hmm een meermin. Hij stapt naar binnen en kan nog net een dronkaard ontwijken die naar buiten strompeld. Dan kijkt hij rustig rond op zoek naar een zitplaats. de tafels zijn vol dus hij besluit maar aan de bar wat te drinken. In z'n lange zwarte mantel ziet hij er meer uit als een priester van een hoge orde dan als een magiër.
Puc praat wat met z'n medebargenoten en met de mensen achter de bar. Hij krijgt te horen dat hij het beste bij de smid hiernaast kan gaan kijken voor een nieuwe onderstoot plaat voor z'n staf en ook het bewerken van de staf doet de smid graag. Voor de rest zijn het de normale praatjes en natuurlijk de verandering van de draak in een mooie vrouw is een hoogtepunt van het geprek.
Het eerste wat ze hoort zijn de gesprekken van de bewonders over een draak die in een betoverende vrouw is verandert.
* Jammer dat ik niet iets eerder ben gearriveerd, dat had ik graag willen zien.
Ik had gedacht dat deze bewoners, alles wel hadden gezien, blijkbaar was dat een aparte verschijning.
Ik hoop dat ik voor ik vertrek, deze verandering mag aanschouwen, lijkt me erg interresant, dat zie je namelijk niet elke dag.
Door de straten van Smaltown lopend verbaasd Chovexani zich erover wat een verscheidenheid aan figuren hier rondlopen, zelfs op al haar reizen heeft Chovexani nooit zo veel verschillende figuren bijelkaar gezien.
Ze ziet dat ze in gedachten bij de magische winkel is aangekomen en stapt naar binnen op zoek naar spullen voor haar winkel.
[Dit bericht is gewijzigd door Amethist op 09-05-2003 13:52]
Chaos Wizards zijn niet de meest geliefde magiërs.
* Bij een groot zwart gebouw gekomen gaat de man een deur door en wordt opgeslokt door de duisternis binnen in het gebouw. De mensen die hem daar naar binnen zagen gaan huiveren eventjes bij de gedachte wat daar binnen huist. Op de voorkant van het gebouw is een soort symbool getekent
[Dit bericht is gewijzigd door Loth op 09-05-2003 13:16]
Overal in de herberg klinken geluiden van het vele bier dat word gedronken en van de gezelligheid, het zijn geluiden van wezens die het naar hun zin hebben.
Atalanta kijkt om zich heen, ze is namelijk op zoek naar een bepaald iemand, maar op dit moment kan ze diegene nog niet ontdekken, maar het is vroeger dan ze hadden afgesproken, ze wilde namelijk eerst nog even genieten van de geluiden om haar heen.
Zo was ze ook een tijd geleden, iemand die gewoon zonder zorgen van het leven kon genieten, ze was zo, maar nu niet meer, dat is een tijd geleden.
Op dat moment ziet ze de man op wie ze wachtte binnen komen stappen en ze loopt op hem af om hem te begroeten.
Hij veegt een lok van zijn lange zwarte haar uit zijn gezicht en heel even glijdt zijn duim over het lange litteken op zijn rechterwang, voordat hij zijn weg door de stadspoorten hervat. Mensen wijken terug voor zijn grimmige gestalte en een pad opent zich. Snel loopt Cormac de stad in, geen ruimte meer voor twijfels. Even rusten zijn handen op de twee korte zwaarden, die aan zijn zijde hangen alsof ze deel van hem uitmaken, en snel loopt hij een straat in. Hij weet hier de weg, en voor nu leidt die weg hem naar een herberg; The Dancing Mermaid...
* sylph doet haar kap naar beneden en haar zwartblauwe haar valt los over schouders. Ze doet haar mantel af en legt deze naast haar neer. Haar angst dat ze herkend zou worden was irrationeel, er waren al twintig lentes gepasseerd sinds zij hier laatst was. Wat meer op haar gemak en gerustgesteld kijkt ze nogmaals de herberg rond. Langzaam begint ze zich af te vragen of de opdrachtgever wel bij zinnen was. Legendes en verhalen over helden en heldinnen, machtige krijgers en sluwe magiërs spoken door haar gedachtes. Volgens haar opdrachtgever, een ziener, zouden de snaren van het noodlot wederom Smalltown in zijn greep houden.
Met een moedeloze blik kijkt de huurlinge naar buiten, zich afvragend of ze het teken wel zal herkennen. Want wie weet hoe men een held of heldin herkend....
BIER!
* De luide stem van de barbaar trok onmiddelijk de aandacht van de herbergier die eerst een hoge stem wilde opzetten, maar daar wijselijk vanaf zag.
Vooraf betalen en je houdt je hier rustig, Ik wil geen gedonder. Er doen zich verhalen over jou de ronde in de stad.
Whah! Jij niet bang hoeven zijn bierschenker, Zarr braaf, heus waar is.
Dat is je maar geraden zie je die twee pottige kerels bij de deur? Dat zijn Awe en Gurkh. Die houden hier de orde dus je bent gewaarschuwd.
Owh, dat veranderd de zaken....
* Maar nog voordat Zarr een stap wil zetten, verschuift zijn aandacht naar een donkere hoek waar een groepje personen luidruchtig aan het genieten is om een armworstelwedstrijd. Met de mok bier in zijn hand duwt hij onzachtzinnig iedereen weg die hem voor de voeten lopen. Een oudere man in wit gewaad kan nog net zijn evenwicht bewaren dankzij zijn wandelstaf. Hoofdschudend kijkt hij de barbaar na. Maar die slaat geen acht op hem. Zarr praat in zichzelf gefixeerd op de gaande armworstelwedstrijd.
Zarr, meedoen. Zarr goed in armworstel.
* Al snel is Zarr opgenomen in het groepje personen en neemt hij zelfverzekerd de plaats in van de verliezer. In een zucht wint Zarr zijn eerste partij en gejuich klinkt door de gelagkamer.
Bij KRONOS!
* De Herbergier, is onder de indruk van de kracht die de barbaar ten toon spreid. Misschien is dit wel zijn kampioen voor het komende festival. Zijn herberg heeft tenslotte nog geen kampioen.
* Maar daar waar de Herbergier vrolijk wordt, bij de gedachte dat zijn Herberg de kampioen van dit jaar zal leveren, zijn andere figuren minder blij met de komst van de Akeï Warrior.
Terwijl hij een weerbarstige lok haar uit zijn gezicht veegt bestelt hij een glas wijn bij de waard en keert hij zich richting het schouwspel verderop, waar de barbaar inmiddels aan een partijtje armworstelen begonnen is...
Langzaam laat hij zijn ogen over de aanwezigen gaan, en tot zijn verbazing herkent hij tussen de gasten een bekend gezicht....
* Zo mijn verdediging is opgezet. In deze vorm ben ik kwetsbaarder dan in mijn drakenvorm, dus een beetje extra bescherming is nooit weg. Laten we nu maar eens kijken wat er binnen te beleven valt.
Op het moment dat Ashlynn de deur open doet, komt er inene een hoop geschreeuw uit de hoek waar een aantal mensen armpje zitten te drukken. Een grote barbaar staat met een woeste bliktegenover iemand die blijkbaar iets verkeerds heeft gezegd. Even kijkt Ashlynn de barbaar aan.
De barbaar die nog nooit zo een mooie dame heeft gezien, probeert snel de andere kant op te kijken. Maar te laat, gevangen door de ogen van Ashlynn moet hij haar wel aan blijven kijken. Des te langer hij naar Ashlynn kijkt, des te kalmer wordt zijn gemoed. Dan hoort hij de zachte stem van Ashlynn
* Beste barbaar, hoewel ik makkelijk achter je naam kan komen. Doe ik dit niet. Ik weet wat voor hekel je aan magie hebt. Maar ik zou je willen verzoeken om deze herberg in ieder geval nog een tijdje enigszins met rust te laten. Er staan belangrijke dingen te gebeuren en daarbij kunnen we niet gerbuiken dat er tegen jou gevochten dient te worden omdat je in een rage gaat.
Even kijkt de barbaar Ashlynn aan en gaat dan weer op zijn plek zitten. Snel is hij alweer overgegaan op de orde van de dag. Het armpje drukken. Tevreden kijkt Ashlynn de gelagkamer rond, onderwijl naar iedereen kleine magiestootjes verzendend. Deze manier van magiegerbuik door Ashlynn zegt veel over de mensen die zich in de gelagkamer bevinden. De mensen die totaal geen magie bezitten worden er zo snel tussen uitgehaald.
Dan blijft Ashlynn haar blik rusten op een man in een effen wit gewaad en zijn schijnbare partner. Snel laat ze haar blik verdergaan.
* Who, wat een macht gaat er van die twee uit zeg. Zullen dit de personen zijn die ik zoek. Waarom ik naar dit gehucht ben gekomen. De verzamelde magie van die twee is enorm.
Dan kijkt ze naar de Bar. Ze krijgt een verbaasde uitdrukking op haar gezicht als ze Puc de zwarte herkent. Zij en Puc hebben al een lange geschiedenis achter de rug. Ooit was hij haar leermeester. Maar die tijd is al een aantal decennia voorbij. Decennia ja, je zou het verder niet zeggen, maar Ashlynn is al bijna 150 jaar oud. En eigenlijk pas net volwassen naar de maatstaven van haar ras. Even blijft ze besluiteloos staan. dan kijkt ze even in het rond en gaat aan een lege tafel zitten.
Een van de bedienden komt aangelopen en vraagt wat ze wil drinken. Water is het antwoord, want Ashlynn guwelt van de Alcoholische dranken van de mensen. Op het moment dat de bediende wegloopt hoort hij achter zich nog net dat Ashlynn iets tegen zichzelf mompelt.
* Ik weet niet wat Puc hier doet. Misschien weet hij waarom al deze machtige personen hier aanwezig zijn. We zullen eerst maar eens afwachten of hij incognito wil blijven of dat wij samen onze verdere weg uitstippelen. *zucht* Geduld is een schone zaak. Ik zal het wel zien. *zucht*
Het rijk der goden is in gevaar, u zal zich wel afvragen, waarom de goden zichzelf dan niet beschermen, maar een vloek is over hun uitgesproken, een vloek zoals het lijkt die niet gebroken kan worden.
Ik was zelf op dat moment niet op de godenberg aanwezig, maar ik alleen heb niet de kracht om dit ongedaan te maken.
Nu vraagt u zich misschien af, waarom ik juist in dit stadje met u afspreek.
Ik heb gehoord dat hier een speciaal drankje is om deze bepaalde vloek te voorkomen, u weet misschien wel iemand die dit stadje zo goed kent dat hij of zij me kan vertellen, waar ik dit kan halen.
Uit haar lange kledij haalt ze een groot stuk papier te voorschijn, op het papier lijken allemaal vreemde tekens te staan, voor mensen die de godentaal niet beheersen, maar de man naast haar doet dat wel en zo leest hij de woorden die er staan.
Tja hier zal moeilijk aan te komen zijn en het zal erg gevaarlijk worden, maar ik denk dat zij je wel kan helpen, waarschijnlijk weet ze er al vanaf, zulk nieuws blijft niet lang geheim.
* Hij wijst met zijn vinger naar een gestalte ergens in de herberg, die haar hoofd op dat moment naar hun toedraait en Atalanta recht aankijkt en ziet hoe de man naast haar naar haar wijst.
Ik wens je veel sterkte met deze opdracht, ik hoop dat het je lukt, het word een gevaarlijke onderneming, mocht je mijn hulp nodig hebben, dan weet je me te bereiken.
* En met deze woorden in haar hoofd gaat Atalanta op weg naar de aangewezen persoon om haar te helpen, ze hoopt alleen met heel haar hart, dat die persoon haar dan wel wil en kan helpen
Met deze gedachte loopt Chovexani weer door Smalltown en komt langs de herberg.
* Hier is het erg druk, dan zal het drinken en eten hier wel goed zijn, ik heb eigenlijk wel honger, dus kan ik net zo goed hier even wat eten
En zo loopt Chovexani de herberg in en kijkt eerst even om haar heen naar alle verschillende rassen die hier vertegenwoordigd lijken te zijn.
Ze ziet net twee mensen bij de bar vandaan lopen en stapt op de overgebleven lege plaats af.
Bij de herbergier besteld ze wat te eten en drinken en rust even lekker uit van de lange reis die ze gemaakt heeft om in dit stadje te komen.
Met plezier kijkt ze daarna om haar heen, ze vind het altijd leuk om naar zoveel verschillende rassen te kijken en dan te zien hoe goed het vaak met elkaar omgaat.
Dan ziet hij een mooie vrouw binnen komen, Hij voelt de streling van haar aftastende magie en het schokje als ze hem herkent. Hij merkt hoe ze de barbaar tot rust brengt en hoe ze de twee andere magiers op een afstand gade slaat. Twee magiers van een hoge orde zijn het. Puc weet ook niet precies wat hij er mee aan moet, hij weet ook niet wat Ashlynn hier doet, en waarom ze zo opzichtig is aankomen waaien. Hij kijkt naar haar en ziet haar zoals ze vroeger was. Hij droomt even weg.. Wat gaat 150 jaar toch snel en wat is ze nog steeds mooi' denkt hij.
Hij knikt even bijna onmerkbaar naar haar als een blijk van herkenning. Hij wil nog niet aanwezig zijn maar geeft wel op die manier dat hij open staat voor een praatje. Ondertussen houdt hij de omgeving scherp in de gaten en let hij vooral op mensen die zich op de achtergrond houden. Toch wordt z'n aandacht af en toe afgeleid door Ashlynn en vooral haar manier van aankomst. Een draak.. hij krijgt een traan in z'n oog en veegt die snel weg met de punt van z'n mantel. De laatste grote draak die hij zag was een Orakeldraak. dat was vroeger in een heel ander leven lijkt het wel.
Puc wacht geduldig en drinkt nog een glaasje wijn. Hij ziet een bediende lopen en geeft die een dubbel koperstuk en vraagt of hij naar de smid wil gaan om een nieuwe stoot plaat voor z'n staf de maken. Hij geeft een papiertjke mee met het ontwerp. De bediende kijkt naar een barman die knikt en vervolgens gaat de bediende naar de smid. Een barman vertelt Puc dat hij een vermoeden heeft dat alle verzamelden hier zijn voor een legende of een geheime uitdaging of zo. Althans zo lijkt het.
Het stadje heeft al vaker een aantrekkings kracht gehad op vreemde lui, maar nog niet eerder is er zoveel aan macht vertegenwoordigd. Puc vraagt hem hoe hij het weet. en De barman haalt daarop een amulet tevoorschijnt dat zacht groen licht afgeeft, hij vertelt erbij dat een oud vrouwtje hem deze amulet gaf als wijze van betaling en dat als er magie gebruikt wordt de amulet gloeit. De barman vertelt verder dat het amulet erg handig is om oplichters die magie gebruiken te scheiden van de normale gasten.
Ondertussen stropmpelt een grote man pijnlijk naar z'n arm kijkend naar buiten waar hij een keer vloekt op de barbaar die zo gemakkelijk van hem won. Hij kan later aan z'n kleinkinderen vertellen dat hij nog een armworsteling heeft gehad met een van de grote gevaarlijke barbaren uit de onherbergzame noorderlijke gebieden.
Meester smid, Ik heb een opdracht voor u van Heer Puc.
* Isgranur geeft de jongen en koperstuk en bekijkt de opdracht. Een stootplaat voor een staf met ingewikelde runen en sierlijke krullen er op gemaakt van goud en zilver. In z'n hoofd begint zich een beeld te vormen van hoe het ontwerp gaat worden. Maar eerst maakt hij z'n huidige opdracht af, een set hoefijzers met spikes voor een paard dat over de ijsvlakten moete kunnen lopen. Het is een opdracht van een pelsjager die in de noordelijke gebieden jaagt. Na dat hij klaar is en de pelsjager de hoefijzers heeft opgehaald en betaald gaat Isgranur de materialen voor de stootplaat bij elkaar zoeken. uit een afgesloten bescgen kist haalt hij een rolletje goud en een rolletje zilver draad. Hij stookt het vuur hoog op en begint met het maken van de basis van de stootplaat van gelaagd staal. al vouwend en hammerend smeed hij het staal tot een hoogwaardig product dat vele schedels zal kunnen breken. Isgranur maakt het basis ontwerp verder en door het proces van koelen en verhitten wordt het metaal sterk. dan monteerd hij het basis onwerp op het einde van een voorbeeldstaf en bewerkt het ontwerp zo dat het straks op de staf van Puc gaat passen. Na het grove smeedwerk Isgranur voelt de magie van de runen in het smeedwerk en een zacht blauw licht van de runen geeft aan dat ze goed zijn aangebracht. Isgranur is door z'n training een van de besten in z'n vak en aangezien het hem plezier doet om te smeden verveelt het vak hem niet en heeft elk stuk wat Isgranur gaat dan verder met z'n hobby, het maken van een dwergenstrijdhamer. Het smeedwerk is hij nog niet aan begonnen maar wel met het houtsnijden van de steel , houtsnedes van runes sierlijke krullen en oude dwergen taal maakt hij in het hout. Hij is daar rustig mee bezig terwijl de wereld rustig verder draait.
gaat hij aan het fijne werk beginnen, het raster van de krullen en runes op het metaal. ongestoord werkt hij door aan de stotplaat. onder z'n handen ontstaat een waar kunstwerk. De magie van z'n ambacht laat z'n kunsten zien. Als of het echte magie is beginnen de aangebrachte runen te stralen als er steeds een rune aan toe wordt gevoegt. OOk de krullen schitteren in het licht van de toortsen en het smeedvuur.
hij smeed z'n volle aandacht. Als hij klaar is houdt hij de stootplaat tegen het licht en geniet van de straling en kracht die er vanaf komt. Het werk is klaar Nu rustig wachten tot Puc het komt halen.
* sylph laat haar blik glijden over de nieuwkomers en dan rust haar blik op hem. De man kijkt haar grimmig aan en geluidloos vormen haar lippen een woord, Cormac.... Ze schudt haar hoofd en bant de herinneringen uit haar geheugen. Dat was toen, de tijden zijn veranderd. sylph kijkt nog tersluiks naar Cormac en verstijfd als ze hem voor zich ziet staan.
Vlug wendt zij haar blik af en veinst interesse in de menigte, maar herinneringen dansen voor haar ogen.
"Van alle plaatsen op de wereld waar hij zijn bescherming kan verkopen komt hij uitgerekend hier!" Ze zucht diep en denkt terug aan haar listen en haar bedrog. Haar gedachten dwalen af naar enkele jaren geleden, toen zij net nieuw was in Het Gilde en zich voordeed als jonkvrouw. Toen zij Cormac ontmoette....
"Cormac, dat is lang geleden...."
Jij Zarr bestelen? Jij dood willen?
* De man stond duizend doodsangsten uit en hij bevochtigde zichzelf, het druppelde langs zijn broekspijp naar beneden. De overige personen waren inmiddels gestopt met lachen en juichen en keken verbaasd naar de Barbaar die de man nog steeds in de lucht hield. In zijn hand hield de man de buidel van de Barbaar en onder aan de buidel rinkelde een paar belletjes. Zarr had de buidel met het alarmtruukje ooit van een handig iemand gekregen, als dank omdat Hij hem had helpen ontsnappen uit een slavenkamp. Dat Zarr daar zelf tegen zijn zin in verzeild was geraakt en eruit wilde, maakte hen toendertijd vrienden. Zarr schudde de man hard op en neer.
Spreek, wat wilde jij doen? Stelen?
* Toen viel er een tand op tafel. Een blauwgeverfde tand. Verschrikt liet Zarr de man los en deze viel hard op de grond en maakte dat hij wegkwam om recht in de handen van Awh en Gurk te lopen. Die wisten wel raad met de dief en hielpen hem niet geheel zachtzinnig naar buiten. Zarr had geen oog meer voor de dief en gadegeslagen door de personen om hem heen pakte hij de blauwe tand op. De doodse stilte vanuit de hoek waar net nog gejuich en kabaal klonk, viel ook de rest van de gelagkamer op.
W...Wie? Wie gooide de blauwe tand? Wie?
* Zarr keek om zich heen, hopende dat iemand zich bekend zou maken. Zou zeggen dat hij of zij het was die dat had gedaan. Dit was niet zomaar iets, een blauwe tand had een diepe betekenis voor een Akeï Warrior. En degene die deze tand had geworpen wist dat ook. Zarr moest deze persoon vinden, bij de wil van Kronos.
Hij was jong toen...jong en naïef...Als beginnend zwaardvechter met een reputatie was hij door een rijke koopman als bescherming ingehuurd...Zo had hij Sylph ontmoet...Ze had zich voorgedaan als jonkvrouwe en hij was verliefd op haar geworden...En zij ook op hem, zo leek het, en gedurende een paar weken was hij de gelukkigste man op het eiland geweest...Totdat Sylph op een dag verdwenen was en zijn opdrachtgever was vermoord...Ze had hem gebruikt en voorgelogen...
Enkele dagen later had hij Smalltown verlaten, om er in de jaren die volgden nooit meer terug te keren....In die jaren had hij een reputatie opgebouwd als een zwaardmeester die nooit faalde...professioneel en genadeloos...Maar het gebeuren was al die tijd aan hem blijven knagen, en dus, toen hij hier een opdracht aangeboden kreeg, had hij besloten terug te keren naar Smalltown om de spoken uit zijn verleden te confronteren...En daar zat ze dan...Sylph....nog net zo mooi als al die jaren geleden...
Cormac rechtte zijn schouders en verliet zijn plaats bij de bar....Hij had een besluit genomen...
"Dag, Sylph....dat is lang geleden....."
En?
8 en jij?
5 maar wel een groepje dat samen optrekt.
Het is niet genoeg weet je wat, dit vraagt om meer drastische maatregelen.
Wat ben je van plan?
Wacht maar even....
* Bar_the_Grey klom op een dichtbijzijnde tafel juist toen het wat stiller werd in de hoek waar het armpje drukken bezig was. de aanwezigen om hem heen keken hem aan alsof hij zijn verstand verloren was, maar dit was niet zo. Toen hij in het midden op de tafel stond sloeg hij tweemaal met zijn wandelstaf op het houten tafelblad. De gesprekken verstomden en hij werd aangestaard door de meeste aanwezigen, benieuwd als ze waren naar wat hij te vertellen had.
Beste aanwezigen,
Mag ik mij even voorstellen. Mijn naam is de Grijze en dit hier is mijn goede vriend de Witte.
* Bar_the_Grey wees met zijn staf naar een hevig nee-knikkende Molgar die nu ook een hand voor zijn gezicht hield ter afkeuring.
Wij,..... wij zijn op zoek naar een voorwerp. Voor de vondst van dat voorwerp willen we ruim betalen. Het voorwerp dat wij zoeken is een boek. Een boek dat ons ontvreemd is. Nou ja ons,... dat wil zeggen de orde waar wij bij horen is het boek kwijt. Namens hen heb ik de dief of dieven weten op te sporen tot hier Smalltown. Mijn laatste informatie verteld dat het boek in de westelijkeriolen zou moeten liggen. Ongeveer hier onder de Herberg dus..... Zoals U weet is het daar niet echt veilig, dus laten wij de zoektocht binnen de riolen liever over aan wat jeugdigere en sterkere personen. Dus, mocht U geïntereseerd zijn in een goede beloning van 1000 gouden eilandkronen voor het opspeuren van een simpel boek? Dan kunt U op pad gaan. U kunt ons bereiken in de magie winkel van Molgar of hier in de herberg The Dancing Mermaid. Dank U voor uw aandacht.
* Behendig stapte de oude man van de tafel af.
Zo dat is weer gebeurd.
Bar, er was toch verteld dat zo weinig mogelijk personen mochten weten van de verdwijning van het boek?
Beste Molgar, ze weten toch niet welk boek? Daarbij ga ik ervan uit dat ze niet in het boek geïntereseerd zullen zijn, maar in de beloning. Kom dan tracteer ik je op een heerlijk drankje gemaakt op waterbasis.
* Verschillende avonturiers verlieten de herberg zeer tegen de zin van de herbergier, deze keek dan ook niet bepaald vrolijk toen de twee oude mannen wat te drinken bestelden. Alsof ze gedachten konden lezen werd er een robijn voor de neus van de herbergier geschoven.
Dit compenseert onze ronselactie mag ik hopen?
Maar natuurlijk heer, een vorstelijke betaling, Dank U heer.
* Een moment later hadden de beide oudjes hun drankjes toen de eerste nieuwsgierige avonturier al om aanvullende informatie kwam vragen. In een mum van tijd stonden er verschillende om de twee magïers heen en tegen allen zeiden ze hetzelfde, dat de beloning vaststond, 1000 gouden kronen en niet meer, het boek lag in dit deel van de riolen en moest teruggevonden worden. Dat was alle informatie die ze wilden delen. Voor nu in ieder geval.
Even daarna komt er achter een bosje een vrouw met bruine ogen en bruin haar vandaan.
Ik heb een rustplaats nodig, na dagen te hebben gevlogen, misschien dat er hier in het stadje een plek is om te slapen.
* Ze loopt het stadje in en wat als eerste opvalt is de drukte in de herberg, daar aangekomen hoort ze een stem, wat word gevolgt door een aantal opgewonden stemmen, waarna een hoop mensen de herberg uit komen lopen, opgewonden pratend met elkaar over een boek in een riool.
Lavinia begrijpt er niks van.
Hier kan ze misschien wel een nachtje overnachten en stapt de herberg binnen
[Dit bericht is gewijzigd door Lavinia op 23-05-2003 14:09]
Net als hij het aan de waard wilt vragen, klimt er in een hoek van de gelagkamer een man op een tafel en slaat met zijn staf twee keer op de tafel, die zich voorstelt als de grijze en begint te spreken over dat hij met zijn goede vriend iets zochten.
Om precies te zijn een boek die ergens hier onder de herberg in de westelijke riolen zou moeten liggen en dat ze een beloning uitloven van 1000 gouden eilandkronen.
Nadat de grijze uitgesproken was verlaten veel bezoekers onder luid gepraat de herberg om in de riolen het boek te zoeken.
Mendur vond het maar dom dat de grijze zomaar iedereen de riolen instuurde en hij wist wel om welk boek het ging omdat hij zelf er ook naar zocht.
Hij besloot maar naar het tweetal te gaan om zijn hulp aan te bieden.
Terwijl hij op de mannen toeloopt, verlaten net de laatste avonturiers die om de twee mannen heen stonden de herberg.
Bij de mannen aankomen, kijken ze op naar hem en Mendur voelt nog steeds de magische kracht die om deze mannen heen hangt en stelt zich voor .
* Gegroet waarde heren mijn naam is Mendur ik weet al hoe jullie heten hoewel het niet jullie echte namen zullen zijn.
Ik hoorde dat jullie een boek zochten en ik heb een vermoede om welk boek het gaat en ik vind het maar een domme actie om zomaar iedereen de gevaarlijke riolen in te sturen zonder een georganiseerde groep te vormen.Want nu lopen er naast de normale gevaren nu ook allemaal dieven en andere gespuis rond.
Ik ben al lang op zoek naar het boek om het aan de gerechtmatige eigenaren terug te geven en niet om het geld.
Maar omdat als het in vreemde handen terecht komt het een gevaarlijk boek
Kan zijn.
Daarom bied ik mijn diensten aan omdat jullie bij de orde horen van wie het boek is.
Nadat hij uitvertelt is, bestelt Mendur bij de waard nog maar een pul bier wachtend wat ze zullen zeggen.
Op dit moment gebeuren er een aantal dingen tegelijk. Ashlynn ziet een vouwelijke gedaante zich en weg door de menigte banen.
* Zo te zien komt die vrouw recht op mij af. Ik vraag me af wat ze wil. Nou ja, we zullen het vanzelf zien.
Dan komt er een hoop gevloek en getier uit de hoek waar de armworstel wedstrijden worden gehouden. Alle toeschouwers in de herberg zien de barbaar met een man in zijn handen staan. Blijkbaar heeft de man iets bij de barbaar geprobeerd. Dan ziet Ashlynn iemand uit het publiek een blauwe tand naar de barbaar gooien. Hier schrikt hij zo van, dat hij de man loslaat die onmiddelijk op de vlucht slaat. Maar bij de deur wordt gegrepen door de twee wachters die wel raad weten met de man.
Ook de vrouw die op Ashlynn kwam aflopen blijft staan kijken naar het schouwspel. Vlak voordat ze verder kan lopen klimt er een van de twee tovenaars op de tafel. Hij vraagt om stilte. Het wordt muisstil in de herberg op het gedeelte van de herberg na waar de barbaar staat te schreeuwen. Hij wil weten wie de blauwe tand heeft geworpen.
Even sluit Ashlynn haar ogen en zend een mentale boodschap naar de barbaar.
* Beste Zarr. Ja, ik weet je naam. Net zoals ik elke naam in deze herberg ken. We zullen het later hebben over de blauwe tand. Maar wees nu even stil. Ik ben nieuwsgierig wat de tovenaar te zeggen heeft.
Zarr kijkt verbaasd om zich heen waar de boodschap vandaan komt. Hij is woedend dat er iemand zijn gedachten heeft kunnen lezen. Dan valt zijn blik op Ashlynn. Zijn woede neemt af bij de aanblik van de beeldschone vrouw. Dan ziet hij haar even knikken als bevestiging dat zij de boodschap naar hem heeft gestuurd. Langzaam neemt de barbaar weer plaats op zijn stoel.
De tovenaar begint te spreken en looft een beloning uit voor degene die het boek uit de riolen onder de stad vandaan haalt. Als de tovenaar is uitgesproken en van de tafel af is geklommen krijgt hij een preek van de andere tovenaar. Als deze uitgeraasd is lopen de twee naar de bar, alwaar ze snel omringd zijn door een aantal vrijwilligers.
Ashlynn zit met verschrikte ogen te kijken.
* Het boek. Hoe kunnen ze zo openlijk praten over het boek. Voor zo een machtig man is het niet slim om zo openlijk over het boek te beginnen. Hoe minder wezens van dit boek weten, hoe beter het is. Ik moet met Puc praten. We moeten iets doen
Ashlynn staat op en snelt naar de bar. Voor even de vrouw vergetend die op haar af kwam lopen. Puc staat bij de bar al te wachten op Ashlynn. Ook Puc heeft een bezorgde blik in zijn ogen. Ashlynn heeft Puc in zijn hele leven nog niet zo bezorgd zien kijken. Als Ashlynn bij Puc is aangekomen begint ze te praten.
* Het mogen dan wel twee machtige tovenaars zijn die naar het boek zoeken. En op het eerste gezicht een zuiver hard hebben. Maar het blijft niet slim om zo over dat boek te beginnen. Als dat boek in de verkeerde handen valt dan is de hele wereld, nee het hele universum in gevaar. En daar kunnen wij zelfs niets aan doen als we tegen die tijd nog leven.
Voordat Puc wat kan antwoorden, begint Ashlynn weer te spreken.
* Er kwam net trouwens een vrouw op me afgelopen. Ik denk dat er veel meer achter haar verschijning zit dan ze doet voorkomen. Ik ben bezorgd. Van iedereen in de herberg kan ik een bepaalde indruk krijgen. Zelfs van jou Puc. Maar die vrouw, ik krijg geen hoogte van haar. Wat denk je kunnen we haar vertrouwen?
Vragend kijkt Ashlynn Puc aan.
[Dit bericht is gewijzigd door Ashlynn op 24-05-2003 17:16]
Zarr genoeg leuk gehad, even praten met iemand.
* Zarr sprak dit tegen niemand in het bijzonder maar het groepje maakte plaats om hem door te laten en onder begeleiding van een schouderklop, een genoegzame knik of kreet als ondersteuning voor deelname aan het komende festival. Zarr had hier echter geen oog voor. Zijn blik was gevestigd op die van de beeldschone dame die tot hem had gesproken. Zijn glimlach was verdwenen en zijn gezicht stond op onweer. Langzaam kwam hij dichterbij, ze merkte hem niet op want ze stond met de rug naar hem toe in een gesprek gewikkeld met een man die ze blijkbaar kende.
* Zarr snoof eens goed en ruikte nu duidelijk de magie. Het was een tovenaar met wie ze praatte en zelf was ze.... Nee dat kon de AkeÏ Warrior niet helemaal thuisbrengen. Ze was duidelijk een heks. Maar er was nog meer, maar wat dat wist hij niet.
* Toen Zarr bij haar aankwam greep hij haar bij de schouder en draaide haar om.
Luister Heks, je laat me met rust of het zal je hetzelfde vergaan als deze hier.
* Zarr toonde met zijn linkerhand de halsketting die vol met tanden hing, zijn rechterhand wees een groepje tanden aan. Tanden van tovenaars die hij aan zijn zwaard had geregen.
Zarr houdt niet van magie en ook niet van tovenaars of heksen. En zeker niet van leugenaars die iets beloven maar niet hun woord kunnen houden....
Dus laat me met rust. Dit is een eenmalige waarschuwing.
* Zarr keek niet alleen naar de dame maar ook naar de tovenaar die bij haar stond. Hij stonk naar magie. Ze zagen dat hij het meende want zijn ogen waren bloeddoorlopen en leken wel van vuur. Beide personen lieten hun blikken echter vol walging rusten op de tanden. Zonder een reactie af te wachten, liet Zarr zijn ketting los en maakte zijn tas open om de blauwe tand erin te stoppen. Toen, slechts een moment, was daar het verfrommelde papier met magische runetekens zichtbaar. Ashlynn en Puk schrikken van verbazing. Maar Zarr begaf zich al richting de uitgang van de herberg en verdween tussen de aanwezige gasten.
Bah, Herberg stinkt naar magie. Zarr, naar buiten gaan.
* Zarr stond buiten in het donker. Het was al redelijk laat en het was niet al te warm. Nog mokkend om de tovenaar en de heks, werd Zarr plots opgeschrikt uit zijn gedachten.
* Een klein zwevend lichtje niet groter dan een knikker verscheen uit het niets en cirkelde om het hoofd van de barbaar. Deze vond het geweldig en maakte sprongetjes om het lichtje te grijpen. Maar deze wist handig buiten bereik van de barbaar te blijven. Het zweefde op een afstand van een paar meter voor de barbaar.
Hier blijven lichtje, Zarr wil spelen met jou. Leuk. Grappig, Haha. Jij grappig lichtje zijn.
* Het lichtje bleef echter buiten bereik van de barbaar en lokte hem zo weg van de Herberg, de donkere straatjes in. Op weg naar een nog onbekende bestemming. Een lachende barbaar onbewust van dit alles, volgde gedwee. Even later was de straat voor de Herberg nagenoeg leeg, met in de verte nog een lach wegebbend door de straten.
[Dit bericht is gewijzigd door Zarr op 26-05-2003 00:35]
wat heerlijk zo die mensen en hun uitstralingen * mompelt Nakur. een van de avonturiers die veel groter en breder is dan Nakur komt met z'n strijdmakker bij nakur aan tafel staat
Hey ! klein manneke, je zit aan onze tafel dus wegwezen. * Brult de grootste van de twee. Nakur glimlacht tegen de twee en wijst ze met een klein woordje naar de bar toe. De twee mannen keren zich om verontschulden zich tegen Nakur en stampen naar de bar toe. magie bestaat niet * zegt Nakur in zichzelf. Het gebeuren is natuurlijk niet onopvallend gebleven en verschillende magiers kijken even naar het afzichtelijk ventje dat alleen aan de tafel in de hoek zit.
* dan valt de blik van Nakur op de korte confrontatie tussen de Barbaar, Puc en de vrouwe die Nakur vaag bekend voorkomt. Ook Nakur ziet het documentje en als Zarr de herberg verlaat volgt Nakur hem onopvallend. Hij ziet hoe Zarr wordt weggevoerd door het "dwaallichtje" en volgt hem. Voor iemand die beweerd dat magie niet bestaat is Nakur prima in staat om zich met allerlei truukjes te verdedigen, zelfs de meest grote magiërs hebben respect voor het onoogelijke mannetje als ze wisten dat hij het was. Hij weet zeker dat Puc hem heeft herkend maar de rest vast niet, onder tussen volgt Nakur de dwalende barbaar.
Ze kijkt hem recht in de ogen en ziet dat hij nog maar weinig affectie voor haar heeft.
"Het is inderdaad lang geleden Cormac. Wat brengt jou naar deze contreien?"
"Ik zal niet weer dezelfde fout maken sylph en mijn informatie klakkeloos aan jou vertellen. Straks moet ik het weer tegen jou opnemen en de laatste keer ligt nog vers in mijn geheugen. Niet zo verwonderlijk met het aandenken wat je mij hebt gegeven."
* Kort raakt de man zijn litteken aan als hij de laatste woorden op een bijtende toon naar haar toe slingert en sylph bijt op haar lip om niet tegen hem uit te vallen. Dan wordt haar aandacht getrokken door twee mannen, waaronder Molgar, die een korte toespraak houden. Allerlei mensen spoeden zich naar de mannen die een beloning hebben uitgeloofd voor een boek. Een zacht briesje blaast door de herberg heen als vele mensen naar buiten gaan op zoek naar het boek en de riolen. sylph kijkt ietwat bezorgd om zich heen als de wind haar verteld dat niet alleen de riolen duistere wezens bevat. Dan valt haar blik weer op Cormac.
"Maak je maar niet druk Cormac. Dit keer ben ik niet ingehuurd om te moorden, maar om te beschermen. Als u mij wilt excuseren, ik ga mij bij het groepje gelukszoekers voegen....."
Maar Mendur dat is uitstekend nieuws, ik dacht dat Bar hier de enige in naam van de orde hier was. Het is goed om te weten dat behalve wij, jij ook namens de orde op zoek bent naar dat ene boek. Je weet toch wel om welk boek het gaat? Het is geschreven in de oude Yrrab taal, slechts weinigen kunnen die lang vergeten taal lezen. Het zou me verbazen als behalve mijn goede vriend Bar hier en ik nog meer personen in smalltown zijn die dit kunnen lezen.
* Bar_the_Grey kijkt de herberg nog eens rond en antwoord gelijk daarop.
Daarin zou je je nog weleens kunnen vergissen mijn beste vriend. Maar laten we op pad gaan naar jouw woning daar kunnen we veilig praten.
* Bar_the_Grey roept de waard om af te rekenen en dan verlaten de drie mannen gezamenlijk de Herberg.
* Onderweg wordt er door Bar en Molgar gezellig gepraat, maar Mendur stopt enkele malen om te zien of ze niet achtervolgd of bespiedt worden. Overtuigt dat dit niet het geval is, vervolgen ze zo hun wandeltocht door de straatjes van Smalltown. Aangekomen bij het huis van Molgar, wachten Bar en Mendur beleefd tot de sleutel in het slot wordt gestoken en omgedraaid. De deur gaat open en ze gaan naar binnen. Daarna wordt de deur weer op slot gedaan en doet Molgar een bescherming bezwering uitspreken. Mendur kijkt verschrikt, maar Bar stelt hem snel gerust dat dit slechts is om dieven en inbrekers op afstand te houden. Dan volgen ze met zijn tweeën Molgar naar boven de winkel waar hij woont.
Neem plaats in een comfortabele stoel we hebben veel te bespreken Mendur. Wat weet je van het boek? Tot hoever ben je op de hoogte?
Nee wacht Molgar ik zal mijn verhaal wel doen. Maar het is toch wel veilig mag ik hopen?
Zolang die magische vogel geen geluid maakt is het veilig.
Heb jij een Paroca vogel? Nee maar, wat ben je toch een geluksvogel Molgar. Weet je hoe zeldzaam en gevraagd deze vogels zijn?
Ja en daarom houdt ik deze ook boven en is hij niet beneden in mijn winkel te koop. Een handelaar had deze voor me uit Trandofir gehaald bij een dame die een magische winkel heeft aldaar. In ruil heb ik haar weer een zeldzaam iets gegeven waarnaar zij aan het zoeken was. Voor wat hoort wat in deze business.
* Mendur bekijkt tijdens het gesprek van de twee oude mannen de vogel en vind de vogel maar raar, het ziet er een beetje dik uit, een grote snavel en korte vleugels. Te kort om daadwerkelijk te vliegen. Daarbij veranderd het soms van kleur en lijkt het wel alsof de huid lichtkorreltjes in zich heeft. Geïntrigeerd door deze feiten besluit hij om Molgar met zijn bevindingen te confronteren.
Ben je niet bang dat de vogel wegvliegt dan? Hij zit op een plateau?
Paroca vogels, houden zich op waar ze zich gemakelijk voelen.
Blijkbaar behandeld Molgar de vogel goed en tijdens het uitspreken van bezweringen of werken aan magische voorwerpen is als voedsel voor de vogel. Nee die vermaakt zich hier opperbest. Maar terug naar het boek waarnaar we op zoek zijn.* Valt Bar, Molgar bij.
Ik neem aan dat je op de hoogte bent dat het boek waarover we spreken een deel van een bijzondere serie boeken is. The Books of True Knowledge!
Dit deel werd door onze Horadrim orde in bewaring gegeven aan the Monastery of the Yellow Rose. Dit klooster dat op een bergtop is gevestigd en waar ongeveer 750 monniken leven, is moeilijk onopvallend te betreden, er loopt maar een bergpad. Doch iemand heeft zich voorgedaan als monk en is zodoende tot de heilige ruimtes doorgedrongen en heeft toen het boek ontvreemd. Er is de volgende dag alarm geslagen en ik ben toen gewaarschuwd. Ik had de verantwoording voor dit boek en was hevig ontstemd om te horen dat deze was gestolen. Ik heb de dief kunnen achterhalen tot aan Smalltown, toen de levensenergie van de dief ophield te bestaan. Of om in aardse termen te spreken; hij ging dood. Het boek ligt echter hier in de riolen. Zo voor het grijpen zo zou je denken maar dat is nu niet compleet waar. Kijk het boek is enorm gewild, maar de orde heeft rekening gehouden met een mogelijke diefstal. Daarom is het boek omgeven door een soort gif. Slechts degene die hier weet van heeft en over de juiste antidote beschikt, kan het boek langdurig in zijn bezit hebben. De dief wist dit klaarblijkelijk niet en heeft de magische roep om teruggave van het boek genegeerd met alle gevolgen vandien.
* Plotseling begint de Paroca vogel te zingen op een zachte toon.
Iemand probeert ons te bespieden, vlug we hebben niet veel tijd, hier Mendur neem dit perkament en lees de instructie en aanwijzingen goed, verbrand ze daarna. Ga nu we hebben niet veel tijd.
* Zachtjes duwt Molgar, Mendur naar een deur en opent deze voor hem. Als Mendur door de deur stapt, staat hij plots in een straatje aan de andere kant van de stad voor een klein huisje. Molgar en Bar zitten dan inmiddels als twee oudjes verhalen op te halen bij een glas wijn. Het lijkt alsof het een normaal gesprek gaat, maar in werkelijkheid tasten de beide heren gezamenlijk via een ingewikkelde magische bezwering af naar de oorsprong van hun bespieder.
Nadat hij een kamer in de herberg heeft genomen loopt hij naar buiten, de straten van zijn jeugd op...Langzaam komen de herinneringen terug terwijl hij mijmerend over de straten loopt.....verzonken in gedachten als hij is, merkt hij pas laat dat hij ongemerkt in een onguur gedeelte van de oude stad terecht is gekomen..
"Je geld of je leven, vreemdeling!"
* Klinkt het plotseling achter hem...Snel draait hij zich om, zichzelf om zijn stommiteit vervloekend....Achter hem staat een drietal mannen...jongens eigenlijk, bewapend met messen en met een zelfverzekerde blik in hun ogen..Met een snelle blik om hem heen ziet Cormac dat nog twee gedaantes zich losmaken uit de schaduwen van het smalle straatje waar hij zich bevindt....Ingesloten, ook dat nog...Zijn staalblauwe ogen boren zich in de ogen van de voorste van zijn aanvallers...
"Mijn geld krijg je niet, en mij leven ook niet...maar als je nu omdraait en wegloopt zal ik je je eigen leven laten houden..."
* Even lijkt zijn overvaller het aanbod te overwegen, maar na een korte blik op zijn kameraden ziet Cormac hem van gedachten veranderen...Vijf tegen één, lijkt hij te denken...En voordat zijn aanvaller ten aanval heeft geschreeuwd is Cormac al in beweging, zijn twee zwaarden zijn als door magie in zijn handen verschenen.... Een tweetal passen brengt de zwaardmeester bij zijn aanvallers en met de snelheid van een aanvallende cobra slaat hij toe...pas als hun aanvoerder uitgeschakeld op de grond ligt, met een wond aan zijn rechterpols en een tweetal diepe swonden in zijn beide benen lijken zijn overige aanvallers in actie te komen...Steeds sneller beweegt de zwaardmeester zijn zwaarden, totdat ze bijna onzichtbaar lijken...ze vormen een schild van staal dat altijd daar lijkt te zijn waar hij aangevallen wordt....Langzaam lokt de zwaardmeester zijn vier aanvallers mee in een hypnotiserend ritme van aanvallen en blokkeren... Genoeg is genoeg, denkt Cormac, en schijnbaar achteloos voert hij het tempo op en gaat hij over tot de aanval....In de tijd daarvoor heeft hij de kracht en zwaktes van zijn tegenstanders opgenomen en nu straft hij die genadeloos af, een ijskoude blik in zijn ogen...In een oogwenk zijn twee van zijn tegenstanders ontwapend. Hun handen bloedend en met een angstige blik in hun ogen...Een zelfde angst heeft zich inmiddels ook meester gemaakt van zijn laatste twee aanvallers, die bijna gelijktijdig hun wapens op de grond gooien om zich over te geven...
"Vlucht maar, en neem je gewonde kameraden mee...Een volgende keer zul je er niet zo genadig afkomen.."
* En terwijl zijn aanvallers zich snel uit de voeten maken veegt Cormac met een zucht zijn zwaarden af, voordat hij ze weer wegbergt, het is lang geleden dat hij een echte uitdaging heeft gehad en ook dit laatste gevecht was een teleurstelling...Hij kijkt om zich heen, maar niemand lijkt de korte schermutseling te hebben gezien.... Langzaam loopt hij terug naar de herberg....Misschien dat hij de volgende dag maar eens in de riolen moet gaan kijken, of hij een glimp van dat boek kan opvangen...
Luister..
Het Boek dat de twee mannen uit de herberg zoeken is een der boeken der ware kennis. * Isgranur's stem wordt zwaarder en donkerder
Het zijn gevaarlijke boeken, een boek dat in de verkeerde handen valt kan een ramp zijn voor de huidige wereld. Ik snap niet hoe dat boek zomaar "weg" kan zijn. Het stinkt namelijk. Het stinkt naar magie, magie van een ergere soort dan je voor kan stellen. Het is een legende en of het waar is dat laat ik in het midden. Maar voor als jullie geluk zoeken, zoek het vooral niet bij het boek.
* Isgragnur gromt een keer en spreekt dan verder Ik voorspel dat bij de zoektocht en de vondst vanhet boek het bloed der slachtoffers de riolen rood zal kleuren. Kijk het is al begonnen ..
* De mensen kijken naar waar hij wijst en zien het bloed van de vechtpartij in de steeg door een gotje stromen. Verschrikt kijken mensen om zich heen en kruipen dichter bij elkaar als Isgranur verder gaat
Mensen zullen waanzinnig worden, bloeddorstig en het gegil van de slachtoffers zal in de verre omtrek te horen zijn. Ik zeg jullie: Laat de twee mannen zich maar verantwoorden als de gezinnen van de gelukzoekers erachter komen dat die twee magiërs erachter zitten.
Ik ben maar een smid , maar ik waarschuw jullie. Sommige legendes zijn waar andere zijn op waarheid gebaseerd , maar wat is waar en wat niet. Dat zal alleen de toekomst uit kunnen maken.
* Dan drinkt hij z'n pul leeg en knikt naar de mensen, ze applaudiseren en vervolgen hun weg. Ditmaal niet met de borst vooruit maar meer angstig voor het onbekende.
* Isgranur laat met kracht z'n hamer op het aambeeld neerkomen, de vonken vliegen er af en de dreun als van een zware klok is in de verre omtrek te horen. Dan zucht hij en wacht rustig af wat de dageraad gat brengen
Het was Ashlynn nog niet opgevallen dat Nakur ook de in de herberg aanwezig is. Even moet Ashlynn weer glimlachen als aan Nakur met zijn wijze raad denkt. Magie bestaat niet en sinaasappeltje? Even denkt Ashlynn nog terug aan de barbaar Zarr. Ze heeft spijt dat ze zich niet aan haar belofte heeft gehouden. Plechtig beloofd ze aan zichzelf dat ze ooit haar verontschuldigingen aan de barbaar zal aanbieden. Ze maakt zich geen verdere zorgen om de barbaar. Die is bij Nakur in goede handen. Dan draait ze zich weer om naar Puc.
* Puc, heb je dat gezien. Blijkbaar is het boek al door iemand gevonden. De runen op dat perkament komen uit het boek. Dit is ernstig en die twee tovenaars hebben het er ook niet beter op gemaakt. Een beloning uitloven. Wat een eikels.
Puc knikt instemmend. Ook hij is het er mee eens dat de twee tovenaars uiterst onvoorzichtig met de situatie zijn omgegaan. Op het moment dat hij wil antwoorden ziet hij Ashlynn verschrikt opkijken.
* Puc ik voel net dat er iets verschrikkelijk mis is. De natuur is verstoord. Het is net alsof... Nee dat kan niet. Puc volg mij naar buiten.
Ashlynn sprint naar buiten gevolgd door Puc. Hoezeer deze ook zijn best doet. Hij neemt niets waar. Dan voelt hij een kleine flikkering aan het einde van zijn gevoelensveld en zijn ogen worden groot. Snel volgt hij Ashlynn naar het marktplein. Even is Puc Ashlynn kwijt en vraagt hij zich af waarom ze naar het marktplein rent. Dan volgt er een felle flits en staat er een imposante draak op het marktplein.
* Klim snel op mijn rug Puc. Dan hebben we een beter overzicht. We moeten erachter zien te komen waar het plaatsvind en als het even kan of we het kunnen stoppen.
Snel klimt Puc op de rug van Ashlynn, gevolgd door een vrouwelijk gedaante die behendig achter Puc plaats neemt. Verbaast kijkt Puc achterom en ziet de vrouw over wie Ashlynn het had in de herberg. Het lijkt Ashlynn verder niet uit te maken dat de vrouw op haar rug is komen zitten en dus kijkt Puc weer voor zich. Dan wijkt de verzamelde menigte uiteen met een verontwaardigde kreet als Ashlynn met haar vleugels begint te klapperen. Met een duizelingwekkende vaart stijgt Ashlynn op. Even schrikt Puc. Het is een tijd terug dat hij op de rug van een draak heeft gezeten. Dan hervind hij zijn evenwicht en geniet van de verdere vlucht. Dan valt zijn oog op de horizon. Daar is een kolom van vuur te zien. Zo hoog als het oog kan zien. Zachtjes geeft Puc en tik tegen de hals van Ashlynn en kijkt eens om naar de vrouw achter hem. Maar die staart al met een ingespannen blik naar de kolom. Ook Ashlynn heeft het nu gezien. Snel wijzigt ze haar koers.
* Oh nee, het is al begonnen. Hopelijk zijn we niet te laat.
Verbaast om het gebeuren besluit hij om weer naar de herberg te gaan en stopt het perkament snel onder zijn mantel en loopt weer door de smalle straatjes van smalltown richting de herberg.
En komt in een duister gedeelte van de stad en ziet hij dat er een man lastig gevallen wordt door vijf mannen die het geld van de man willen
Mendur haalt zijn zwaard onder zijn mantel vandaan en net als hij te hulp wil schieten vallen de vijf mannen aan en worden door de man die opeens twee zwaarden in zijn handen heeft naar een kort gevecht afgeslagen.
De vijf mannen waar van sommige gewond rennen langs Mendur heen zonder dat ze hem opmerken.
Als hij weer naar de man kijkt ziet hij dat die de zelfde richting als hijzelf opgaat
Misschien slaapt hij ook wel in de herberg als dat zo is dan kan ik zijn hulp goed gebruiken als ik het riool inga.
Mendur stopt zijn zwaard weer weg, en loopt langs een smid waar veel mensen om de smid heen staan.
Als hij wil luisteren wat de smid te vertellen heeft klappen de mensen en vertrekken alle kanten op en het lijkt wel of ze bang ergens voor zijn.
Wat zou de smid nou verteld hebben waardoor deze mensen zo bang zijn
Mendur is benieuwd wat te smid te vertellen had en houdt een man aan die uit de smid komt
* Goedenavond , waarde heer ik zag dat de smid iets aan het vertellen was en ik zou graag weten wat dat was kunt u mij dat misschien vertellen.
De man verteld in het kort wat de smid had verteld nadat de man het verteld heeft loopt die weer angstig verder.
Mendur roept nog een bedankje achter de man aan en loopt verder richting de herberg
Als hij binnenkomt, kijkt hij de gelagkamer rond die op een paar late bezoekers leeg is.
En ziet hij de man die met de vijf overvallers heeft afgerekend net de trap oplopen.
Mijn vermoede was dus juist, ik zou hem morgenochtend hem in de gelagkamer opwachten om te vragen of hij het riool mee in gaat.
Mendur loopt naar de waard toe die al druk aan het opruimen is en vraagt of deze nog een kamer vrij heeft.
De waard draait zich om en zegt
* Goedenavond , ik heb nog 1 kamer over dus u heeft geluk ik zou met u naar boven lopen.
Als ze boven zijn wijst de waard de kamer aan.
Mendur bedankt de waard en vraagt of de waard nog een kaars kan laten bezorgen op zijn kamer.
De waard knikt en loopt naar beneden om een kaars te halen.
Ondertussen is Mendur de kamer ingelopen en gaat op zijn bed zitten en haalt het perkament onder zijn mantel vandaan.
Het blijken twee stukken perkament te zijn die met een touwtje aan elkaar zijn gebonden.
Hij wil het touwtje net losmaken als er op de deur wordt geklopt.
Het blijkt de waard te zijn die een kaars bij zich heeft hij zet hem op het tafeltje naast het bed en wenst mij welterusten en sluit de deur achter hem
Mendur pakt de twee stukken perkament weer die hij gauw weer onder zijn mantel had verstopt toen de waard binnenkwam en maakt het touwtje los en pakt het eerste stuk perkament.
Hij ziet dat het een tekening is van een gangenstelsel waarschijnlijk een deel van het riool onder herberg als hij er even naar gekeken heeft legt hij het opzij en pakt het andere stuk perkament dat staat het volgende.
Gij die het boek zoeken moeten het volgende weten het boek is beveiligd met een gif
Dat alleen kan verbroken worden met een spreuk in de taal waarvan het boek geschreven is degene die de spreuk weet en hem kan uitspreken kan het boek pakken maar niet met onbedekte handen want dan treft het gif je nog.
U moet het boek niet te lang in bezit hebben en moet binnen een week teruggebracht zijn bij 1 van de leden van de orde anders zou de vinder en ieder ander die hem aanraakt waanzinnig worden en langzaam wegkwijnen
En degene die er kwaad mee wil doen zou er veel baat bij hebben wat het 1 van de machtigste boeken die er zijn.
Mendur las het stuk en onderaan stond de spreuk Mendur kon het gelukkig wel lezen want hij had vele talen geleerd op zijn lange reizen.
Nadat hij het zinnetje uit het hoofd had geleerd en alles had gelezen, houdt hij boven de kaars en met een zwarte rookwolk die sterk stonk verbrande het stukje perkament.
Daarna pakte hij de plattegrond weer, en leerde deze ook uit zin hoofd en verbrande het weer boven de kaars.
Mendur besluit maar te gaan slapen en blaast de kaars uit en het wordt meteen donker in de kamer.
Vlak voordat hij in slaap valt denkt hij nog over wat hij die dag beleeft heeft en wat de volgende dag zou brengen.
Ze denkt even heel lang terug en herinnert zich dan weer een handelaar die het over deze man had, toen werd gewoon zijn naam genoemd en om een bepaalde reden word dat nu niet gedaan, Chovexani is erg nieuwgierig naar die reden.
Ze herinnerd hem nog doordat ze wat zeldzaams van hem heeft gehad in ruil voor een zeer zeldzame en erg gewilde paroca vogel.
Waarom ze juist nu aan dat voorval moet denken weet ze niet, misschien omdat ze degene nu ziet. Ze heeft hem dan wel niet persoonlijk gesproken aangezien hij natuurlijk die handelaar had ingeschakeld, maar ze had in de gedachten van de handelaar gezien hoe degene eruit zag wie hem had gestuurd en daaruit herkent ze deze man.
Ze ziet hoe een andere man naar hun toe gaat, hoe ze wat praten en dan de herberg verlaten.
Chovexani besluit ze stilletjes te volgen en pakt haar mantel.
Eenmaal buiten gekomen, loopt ze de schaduw in, kijkt even om zich heen, ondertussen de mannen niet uit het oog verliezend en als ze er zeker van is dat ze niet gezien word, doet ze haar mantel om en zo verdwijnt ze uit het zicht, stilletjes de mannen volgend tot het huis en winkel van degene over wie ze het had, daar wacht ze buiten in het schaduw op wat er komen gaat.
Ze verwacht dat de ene man in ieder geval via deze deur weer naar buiten moet komen, al houd Chovexani overal rekening mee, zelf natuurlijk ook niet onbekend met magie.
Zachtjes neuriënd draaide de Chaos Monks hun rondje om de steen, ze leken wel in trance te zijn, maar dat was maar schijn.
Dastan keek naar de roetzwarte kist waar de Chaos Stone in ligt, de kist was van uiterst zeldzame zwarte goud gemaakt en was zo zwaar dat er tien Chaos Monks nodig waren om hem op te tillen.
Eigenlijk was het ten strengste verboden om rechtstreeks richting de steen te kijken, maar Dastan was altijd al eigenzinnig bezig geweest. Dat was ook de reden dat hij officieël uit de Orde was verwijderd, maar men kon zijn vaardigheden maar moeilijk missen dus hij kon iedere keer weer opdraven. Ook al was hij uit de Orde geschopt men was hem nog niet vergeten, in tegendeel, hem waren allerlei regels opgelegd zodat hij zijn vaardigheden niet voor andere doeleinden zou gebruiken, ook mocht hij zich aan niemand binden.
Natuurlijk hield hij zich niet aan al die regels, hij nam vaak genoeg opdrachten van anderen aan, je moest toch ergens van leven. Hij was zelfs al getrouwd en had twee zoons, zijn gezin had hij met een paar getrouwen achter gelaten op zijn landhuis. En natuurlijk deed de Orde daar niks tegen, ze hadden hem veels te hard nodig. Omdat de Orde van haar leden volledige gehoorzaamheid eist waren haar leden niet erg zelfstandig, ze deden precies wat hun gevraagd werd, niet meer en niet minder, verder waren ze totaal niet flexibel of creatief, iets wat men in een strijd als deze al snel als last ervaart. Dus moest hij weer komen opdraven.
Dastan rukte zijn blik los van de kist en liep naar de zwarte deur die toegang bood aan de zaal van de raad.
Oneerbiedig als hij was ging hij naar binnen zonder zich zelfs maar aan te melden of te kloppen. Hij zag de ontzetting op het gezicht van enkele nieuwe leden van de raad en glimlachte zachtjes.
Met een ruw gebaar pakte hij een van de mooi versierde stoelen en ging met een luide plof zitten, een gilletje van ontzetting ontsnapte aan een paar kelen van de leden van de raad. Het was geen van de leden van de Orde toegestaan zich op het zelfde nivo als een van de raadsleden te bevinden, en natuurlijk had Dastan hier geen boodschap aan.
"Zo wat willen jullie deze keer van mij?" Vroeg Dastan met een nauwelijks verholen grijns op zijn gezicht
Met een blik van minachting keek de leider van de Raad hem aan.
[Dit bericht is gewijzigd door Loth op 06-06-2003 10:19]
Ze ziet met haar scherpe ogen dat de elfvrouw dichterbij het raam de mensen aan het bespieden is en luistert mee met de gesprekken die de wind met zich meedraagt. Dan hoort ze een zacht vogelgezang met de wind meedrijven. "Hmm interessant een parocavogel.... Dat is lang geleden" ze denkt even kort terug aan haar ervaringen met dit soort gevogelte en beseft dan dat dit mystieke dier alarm aan het slaan is. Snel springt ze op een stapel kisten naast een huis en vlucht op deze wijze het dak op, de veiligste route voor dieven en moordenaars.
Ze kijkt even om zich heen en ziet hier en daar tekens van verschillende dieven en moordenaars gilden, tevreden knikt ze. Zij heeft hier niets te vrezen, maar dan voelt ze dat ze bespied wordt.
Een muffige, rioolachtige geur dringt tot haar neus door vergezelt met een zacht gegrom. Hier was ze al bang voor, de monsters zijn uit het riool ontsnapt.
sylph staat stil en haalt twee dolken uit haar riem, in iedere hand een. Ze doet haar ogen dicht en met haar scherpe zintuigen bepaald ze de positie van het monster wat achter haar staat. Hier op de daken is het niet moeilijk om de hulp van haar zephyr krachten aan te roepen en haar zintuigen te versterken. De wind verteld haar dat het een vrij groot beest is, groter dan haarzelf.
Langzaam buigt ze door haar knieën en zet zich dan hard af tegen het dak zodat ze een stevige sprong maakt. Ze draait zich in de lucht 180 graden om en gooit haar twee dolken effectief in de schouders van haar tegenstander. Het beest schreeuwt het uit van de pijn en als sylph weer op haar voeten terecht komt zet het de aanval in. Met twee opgeheven armen waar reusachtige klauwen aan zitten rent het monster op sylph af. Ze kijkt op naar het groteske hoofd en maakt in gedachten een kruis van de boven kant oren, of waren de oren hadden moeten zitten , naar de onderkant oren om zo het zwakste punt te bepalen. Snel pakt ze dan nog een dolk en gooit deze naar de plek waar de denkbeeldige lijnen elkaar kruisen. Weer klinkt er een schreeuw uit het muil van dit wezen en het valt achterover van het dak af. Een luide plof is het gevolg en enige kreten van schrik van toevallige voorbijgangers.
Voorzichtig loopt de assassin naar de rand van het dak en kijkt naar beneden. Dan trekt ze zich snel terug en verdwijnt uit het zicht. Een zacht briesje en een lichte mist volgen haar verdwijning....
Ik denk het ook Bar. Heb je iets opgevangen van de bespieder.
Moeilijk te zeggen, ik heb wel het een en ander doorgekregen maar het was allemaal erg onduidelijk. Hoelang hebben we eigenlijk nog?
Eens kijken de 13e dan begint het Festival dan is het een drukte van jewelste in de stad. Ik hoop dat we voor die tijd het voor elkaar hebben.
Festival zeg je? Wat moet ik daaronder verstaan?
Nou hier in Smalltown worden de krachten van de Zon, het begin van de zomer gevierd met een speciaal Festival. Bij dat festival kiest elke herberg, winkel of ambachtsman of vrouw een kampioen. Deze kampioen is dan hun vertegenwoordiger bij de Kampioenspelen. Er zijn maar 2 verschillende onderdelen bij de kampioenschappen. Je hebt Armdrukken en Bierdrinken. Verrassender wijs doen hier bijna enkel en alleen de kampioenen van de diverse herbergen volop aan mee, maar kampioenen van ambachtslieden willen ook wel eens een gooi doen naar de titel van Kampioen voor dit jaar. Zo was de Kampioen van 3 jaar geleden een Bogenreparateur. Maar voor de roem en eer met als titel kampioen van de stad, doet ook veel lieden uit den vreemde of patroonloze zich inkopen of aanmelden bij de diverse winkeltjes. Ook bij mij komt er elk jaar wel een paar jonge kerels of van middelbare leeftijd, die dan vor mijn winkel als patroon zich inschrijven. Soms bieden ze zelfs er geld voor. Maar ik laat de eerste die zich meldt, indien het een sympathiek persoon is, gratis meedoen. Een kleine sponsering wil ik dan ook niet uit de weg gaan.
En dit jaar?
Nog geen enkel iemand heeft zich bij me gemeldt. Maar het wordt al laat zullen we onderhand eens gaan slapen? Je kunt overnachten in de logeerkamer.
Lijkt me een goed plan. Ik stel voor om gewoon voorlopig hier te blijven en soms ons gezicht in de herberg laten zien en afwachten op wat komen gaat. De 13e heh? Hum dat geeft ons nog een week.
Ja, maar het kon slechter.
Dat is zo. Nou Molgar welterusten dan maar.
Welterusten Bar.
Op het moment dat ze binnen stapt, klimt er in een hoek van de gelagkamer een man op een tafel en slaat met zijn staf twee keer op de tafel, die zich voorstelt als de grijze en begint te spreken over dat hij met zijn goede vriend iets zochten.
Nadat de man is uitgepraat lopen veel mensen onder luid gepraat de herberg uit, om het boek te zoeken waar de man het over had.
Nadat het even rustig is geweest in de herberg en Lavinia richtig de bar is gelopen, komt er een man voorbij stormen, een barbaar die recht op 2 mensen afgaat, die met de rug naar hem toestaan, ze ziet dat de barbaar de vrouw van het gezelschap aan haar schouders hardhandig omdraaid en tegen haar gaat schreeuwen.
Doordat hij met de rug naar Lavinia toe staat, let ze er verder niet op en gaat op zoek naar de eigenaar, of naar iemand die haar een kamer kan verhuren.
Voordat ze dat kan doen, ziet ze de barbaar naar buiten stormen en even later ziet ze ook de twee mannen, waarvan er een op de tafel stond de herberg verlaten, samen met een andere man, niet veel later vertrekt ook het paar dat door de barbaar is aangevallen, gevolgt door een door Lavinia nog niet eerder opgemerkte vrouw.
Lavinia begint zich af te vragen wat hier toch aan de hand is, het is in ene wel erg rustig in de herberg.
Ze besluit er op het ogenblik nog geen aandacht aan te besteden en bekijkt de wezens die nog wel in de herberg zitten eens beter.
De meeste praten opgewonden, alsof ze plannen zitten te maken, een enkeling probeert van zijn rust te genieten.
Lavinia besluit eerst wat te eten en te drinken en daarna een kamer te huren, dus bij de waard bestelt ze wat eten en drinken en vraagt of er nog een kamer vrij is voor de nacht.
Morgen kijkt ze wel verder, ze is wel geintreseert in dit stadje, er lijkt iets geheimzinnigs aan de hand te zijn.
Nadat Mendur zich gewassen heeft besluit hij maar naar beneden te gaan om een ontbijt te eten en de man die hij gisteren zag op te wachten.
Als hij benden is ziet Mendur dat de waard de vloer aan het dweilen is en loopt naar hem toe.
* Gegroet waard kan ik misschien een ontbijt krijgen.
De waard stopt met dweilen en kijkt Mendur aan
* gegroet heeft u lekker geslapen en ja hoor ik zou zo het ontbijt brengen
Mendur knikt en loopt naar een tafel in de hoek, terwijl de waard naar de keuken gaat om het ontbijt voor te bereiden.
Als Mendur een tijdje heeft gewacht komen de eerste mensen al naar benden om een ontbijt het eten.
Een kort tijdje later komt de waard met een bord uit de keuken en zet dat voor Mendur neer
* Alsjeblieft uw ontbijt dat u besteld had.
Mendur bedankt de waard en begint aan zijn ontbijt als hij bijna klaar is met eten komt de man die hij wil spreken naar beneden.
* Gegroet waarde heer ik zou me even voorstellen ik ben Mendur.
Ik zag u gisteren met de overvallers afrekenen en daarvan was ik erg onder de indruk
En nu zou ik u willen meevragen om het riool in te gaan om het boek te zoeken waarvan u zeker al van heeft gehoord.
Want het is altijd handig om een goede zwaardvechter in de buurt te hebben als je gevaarlijke plekken opzoekt.
De man kijkt Mendur aan en zegt dat hij Cormac heet en er nog even over naar moet denken voordat hij antwoord kan geven.
Mendur begrijpt het wel dat Cormac niet zomaar antwoord geeft en zegt
* Ik ga nu even een wandeling door de stad maken en over een uurtje kom ik terug en dan wil ik graag een antwoord neem ondertussen maar een ontbijt op mijn kosten.
Cormac knikt en Mendur betaald de waard en stapt de deur uit voor de wandeling.
Als Mendur een paar straten gelopen heeft, staan er naast de weg een groep mensen te kijken naar iets.
Mendur is nieuwsgierig en komt dichterbij, als hij bij de groep gaat staan ziet hij dat ze bij een donker zwartharige beest staan die dood op de grond ligt.
Vervloekt, als dat niet een van de beesten is die in het riool leven
Op dat moment komt er een groep mannen aanlopen die het beest proberen weg te halen op het moment dat ze hem optillen ziet Mendur iets glansen, hij vraagt aan de mannen om even te stoppen.
Mendur pakt het ding uit het lijf van het beest en het blijkt een dolk te zijn die mooi is bewerkt.
Hij stopt de dolk onder zijn mantel en bekijkt het beest verder hij zit nog wat steekwonden in het lijf en voelt dat het beest een gebroken nek heeft.
Zeker van het dak gevallen maar wie heeft hem uitgeschakeld.
De mannen lopen weg en Mendur besluit maar door te wandelen ondertussen de dolk onderzoeken.
Hij kan er niets bijzonders aan vinden en stopt hem maar weer onder zijn mantel.
Als Mendur naar een klein uurtje weer teruggaat naar de herberg zit Cormac nog op hem te wachten.
Hij loopt naar Cormac toe en vraagt.
* En wat is het antwoord ga jij met me mee of niet.
Als Mendur enige tijd later weer terugkomt in de herberg heeft Cormac zijn antwoord dan ook klaar....
"Ik heb over je verzoek nagedacht en ik ben best bereid je te vergezellen in de riolen...Het is in ieder geval veiliger met z'n tweeën..."
* Met die woorden verlaten de twee de herberg, en nadat ze nog wat benodigdheden voor een verblijf onder de grond aangeschaft hebben gaan ze op zoek naar een plek om in de riolen af te dalen... Enig navragen leidt hen naar een schimmige taveerne, waar in de kelder een ingang naar de riolen zou zijn....wat zilverstukken verwisselen van eigenaar en niet al te lang daarna staan de twee in een ruimte onder het etablissement....de lucht hier is zwanger van de geur van rottend afval en allerlei onduidelijkere aroma's...Een stevige metalen deur is het enige dat tussen hen en het riool instaat... Uit voorzorg trekt Cormac alvast zijn zwaarden...
"Zullen we dan maar naar binnen gaan?....."
Vluchtig kijkt ze om zich heen en ziet dan de tekens die ze zocht. Ze volgt het pad en komt dan aan bij een louche herberg genaamd "De Feniks". Ze stapt naar binnen en laat de binnenkant van haar pols zien waar een dolk met een slang getattoeerd is, het teken dat zij hoort tot het Meester Gilde. Een vriendelijk welkom is het antwoord hierop en sylph trekt zich terug naar een kamer om bij te komen van deze onrustige en veelbewogen nacht.
Ruim voordat de zon opgaat is sylph al wakker en na wat wapens te hebben geaccepteed van de vriendelijke waard gaat ze weer terug naar "The Dancing Mermaid". Ditmaal via de gebruikelijke wegen.
Onderweg loopt ze langs de plek waar het monster gevallen zou moeten zijn en alleen een grote, donkere vlek waar het beest lag is nog te zien. Dan ziet ze twee mannen de herberg verlaten, Cormac en de man die bij Molgar was geweest. Besluitloos kijkt ze toe hoe de mannen richting de werkingang van het riool lopen en als de vreemde man zich half omdraait ziet ze dat hij haar dolk in zijn mantel heeft hangen. Stilletjes glipt ze achter hen aan
Met ferme slagen laat hij de hamer neer komen op het aambeeld, het metaal al verbuigend in de juiste vorm. Vonken spatten in het rond als het metaal toegeeft aan de wens van de hamer. Na dat de hoefijzers klaar zijn rust Isgranur even uit. Hij gaat in de opening van z'n smidse op een houblok zitten en steekt een pijp aan. De kruidige dampen van z'n pijp brengen rust in de hectische gebeurtenissen rondom de smidse.
Hij pakt een zichtbaar erg oud boek en gaat er in lezen. De buiten kant mag dan wel versleten aandoen, maar de inhoud van het boek is bezweerd met een conserveringsspreuk. Dwergenmagie is gericht op onderhoud, bewaring en versteviging en versterking. Het boek wat isgranur leest is een handboek om wapens te smeden. Isgranur wil een echte Dwergen strijdhamer maken om vertrouwen te krijgen van de dwergen die wel eens in SmallTown komen. De dwergen weten wel dat hij een goede smid is, maar een smidse waarin een Dwergenstrijdhamer hangt die door de smid zelf is vervaardig en de goedkeuring heeft gekregen van de Dwergenmeesters is een heel ander verhaal.
In het boek staat niet zozeer de manier van maken voor een Strijdhamer alswel de dwergenmagie die nodig is om de hamer z'n beroemde kracht mee te geven. Alleen een echte smid die geleerd heeft van de dwergen is in staat dit soort hamers te maken. Voor ieder andere smid zou het een normale strijdhamer zijn geworden. Isgranur leest rustig verder in z'n boek en wacht op verdere opdrachten die zich misschien wel aan kunnen dienen.
In deze roerige tijden van strijd zijn er altijd mensen met smeedwerk. Van gebroken of beschadigde kromzwaarden van barbaren tot de harnassen van ridders, Isgranur is er klaar voor.
* O nee, de toegang tot demonen wereld is opengemaakt. Maar wie heeft daar de kracht toe en de middelen voor. We moeten proberen het gat te sluiten.
De demonen latend voor wat ze zijn, vliegt Ashlynn verder. Als ze zover zijn dat ze recht onder het zwarte gat, zet Ashlynn een landing in. Netjes zet ze zichzelf op de grond. Ze bukt om Puc en Atalanta, die ondertussen haar naam heeft verteld, af te laten stappen. Dan verandert ze zichzelf in haar menselijke vorm. Ondertussen is Puc al begonnen met het maken van een ingewikkeld teken in de aarde. Onderwijl een spreuk sprekend. Snel valt Ashlynn hem bij. Atalanta kijkt het geheel argwanend aan. Hoewel ze Ashlynn en Puc vertrouwd, vraagt ze zich af wat voor nut dit nou kan hebben. Dan heeft Puc het teken klaar en schiet er een straal met alle kleuren van de regenboog richting het zwarte gat, waar nog steeds demonen uitkomen. Dan roept Puc naar Atalanta en Ashlynn.
"Ik heb jullie krachten erbij nodig. We moeten dat gat sluiten en dat lukt me niet alleen. Ik weet niet hoeveel krachten ik nodig heb, maar ik gebruik wat ik nodig heb. Neem mijn handen en ga in een cirkel staan."
Snel doen Ashlynn en Atalanta wat Puc zegt. Vrijwel onmiddelijk neemt de diameter van de regenboogstraal exponentieel toe. Puc, Ashlynn en Atalanta zien hoe het gat zich langzaam sluit. Dan stopt het sluiten inene en komt er een gigantisch hoofd uit het gat. Dan volgt er een hand en vervolgens het hele lichaam. De demon buigt de straal opzij alsof het niets is en vliegt weg in de richting van Smalltown. Puc, die het gevaar ziet richt nu alle energie op het zwarte gat. Onderwijl Ashlynn commanderend dat ze de laatste demon tegen moet houden. Over de rest maakt Puc zich geen zorgen. Die zijn niets vergeleken met zijn mogelijkheden. Maar die laatste. Hij twijfelt of hij die aan zou kunnen.
Snel verbreekt Ashlynn de cirkel op het moment dat Puc zich alle energie toeeigend. Ze kan toch niet langer in haar menselijke gedaante blijven. Snel verandert ze weer in haar drakenvorm en vliegt pijlsnel achter de demon aan. Deze hoort haar aankomen en draait zich snel om. Voordat Ashlynn kan uitwijken raakt een scherpe klauw haar in de borst. Ashlynn heeft even geen controle over haar vleugels en valt een stukje naar beneden. Dan vind ze de controle weer en cirkelt om de demon heen. Op het moment dat hij even zijn rug naar Ashlynn heeft gedraaid, spuugt ze een straal zuur in de richting van de demon. De demon draait zich woedend om en knippert even met zijn ogen. De brandwonden van het zuur zijn als bij toverslag verdwenen. Ashlynn herhaalt haar aanval nog een keer en gaat er dan als een haas vandoor in de tegenovergestelde richting van Smalltown.
De demon, die razend is dat hij twee keer is getroffen door de draak, zet de achtervolging in op Ashlynn. Ashlynn voelt dat de demon achter haar aan komt en lokt hem zo ver als ze kan weg. Op het moment dat ze denkt dat ze ver genoeg weg is, duikt ze de bewolking in en keert om. De demon kijkt verbaast als hij boven de bewolking uitstijgt en geen draak meer ziet. Woedend slaakt hij een ijzingwekkende kreet.
Ondertussen hebben Puc en Atalanta het voor elkaar gekregen om het zwarte gat te sluiten. Uitgeput ligt Puc op de grond. Atalanta ziet dit en roept haar krachten op. Dan loopt ze naar Puc toe en legt haar handen boven zijn lichaam. Een gelig licht verspreidt zich over Puc zijn lichaam. Nieuwe krachten worden aangemaakt. Dan haalt Atalanta haar handen weg en staat Puc zichtbaar aan de beterende hand op. Dan zien ze Ashlynn aan komen vliegen. Diepe snijwonden in haar borst. Snel land ze bij Puc en Atalanta. Verschrikt kijken Puc en Atalanta naar de snijwonden op haar borst. Dan loopt Atalanta naar Ashlynn toe en probeert haar te genezen. Tot schrik van Atalanta gebeurt er niets. Dan zegt Ashlynn.
* We moeten eerst terug naar Smalltown. De inwoners waarschuwen. Of in ieder geval de machtigste bewoners van het dorp. We willen ook niet dat er paniek uitbreekt. Stijg snel op dan vliegen we naar Smalltown.
Zo gezegd zo gedaan. Snel klimmen Atalanta en Puc op de rug van Ashlynn, die met moeite van de grond afkomt. Eenmaal in de lucht gaat het een stuk beter hoewel ze naarmate ze dichter bij Smalltown komen steeds lager gaan vliegen. Ashlynn heeft nog net de kracht om op het midden van het marktplein te landen, alwaar ze door haar poten zakt. Snel begeven Puc en Atalanta zich in veiligheid voordat ze door het lichaam van Ashlynn geplet worden.
Vragend kijken Puc en Atalanta elkaar aan. Wat te doen. Ashlynn is bleikbaar aan het einde van haar krachten en wie zijn het machtigst in Smalltown. Vragen die nader opgelost dienen te worden.
[Dit bericht is gewijzigd door Ashlynn op 16-06-2003 15:16]
Als Mendur de klink van de deur vastpakt en hem met veel moeite en met de hulp van Cormac openduwt komt de geur van verrotting als een golf de deuropening in we kunnen met moeite ademhalen.
Als we naar een tijdje gewend zijn aan de lucht stappen we naar binnen toe terwijl Mendur zijn zwaard trek.
De ratten rennen om ons heen en het water sijpelt langs de wanden van de gang als we deze inlopen.
als we een uurtje gelopen hebben vraagt Cormac waarom Mendur het boek zoekt.
Mendur vertelt het verhaal in het kort dat hij het boek zoekt voor de orde en niet voor zichzelf en in het kort wat hij in smalltown heeft meegemaakt.
Cormac knikt en we lopen verder horen we opeens voetstappen onze kant op komen we blijven staan en wachten wat er gaat gebeuren.
Een tijdje later komt er een man de hoek omgerent
Deze man kijkt bang uit zijn ogen en ziet er verschrikkelijk uit, hij bloedt aan een grote wond aan zijn hoofd en zijn kleren zijn verscheurd en zitten onder het bloedt en schreeuwt tegen hen
* Monsters , demonen zijn daar ga niet verder
Voordat we de man tegen kunnen halen is deze al weer verder gerend.
Mendur kijkt Cormac aan en zegt
* Volgens mij is hij net aangevallen door 1 van de monsters we zullen nu dubbel zoveel moeten oppassen.
We gaan verder en de gang wordt steeds donkerde Mendur wil net een fakkel aansteken als de geur van verrotting en bederf sterker wordt en niet zo ver horen we een diep gegrom.
* het is vast 1 van de monsters en hij komt onze kant op
Wij blijven staan en besluiten het dier wat het ook mocht zijn op te wachten.
Terwijl hij Mendur gebaart om in de schaduwen te blijven stapt Cormac de gang in, zijn zwaarden klaar voor de strijd....Nu een gevecht onvermijdelijk lijkt, is de aanval de beste verdediging....Even lijkt het beest verbaast dat de kleine gedaante tegenover hem niet wegrent, maar dan kiest het beest de aanval...
Slechts ternauwernood kan Cormac de razendsnelle klauwen van het monster ontwijken...Het beest is sneller dan het in eerste instantie leek...voorzichtiger geworden ontwijkt Cormac de eerste uithalen om de kracht van het beest te testen, maar dan kiest ook hij de aanval...Een volgende uithaal van het beest wordt opgevangen op één van zijn messcherpe zwaarden, en met een korte sprong steekt Cormac zijn andere zwaard onder de arm van het beest door naar voren...Een diepe snee verschijnt op de ribbenkast van het monster en ook uit de wond op diens arm sijpelt een donkergroene substantie...Woedend door de toegebrachte wonden valt het monster roekeloos aan, geheel gericht op de gedaante voor hem, die soepel zijn zwaaiende armen ontwijkt en hem langzaam verder de tunnel inlokt...
Nu ziet Mendur zijn kans schoon om een aanval te plaatsen...Als het beest langs zijn schuilplaats rent haalt hij genadeloos uit met zijn zwaard, dat zich diep tussen de ribben van het monster boort....grote plassen van het donkergroene bloed spatten op de grond, terwijl het beest verwoedde pogingen doet om de aanvallen van zijn twee belagers te ontwijken....maar ontsnappen is er niet meer bij....verzwakt door de toegebrachte wonden zakt het beest na enige tellen ter aarde....
Met een grote boog lopen de metgezellen om het gevallen monster heen, en begeven zich verder de gang in als zij plotseling van achter zich een luide kreet horen..de doodskreet van het monster, die vanuit de verte door andere kreten beantwoord wordt...Met twijfel in hun ogen kijken Mendur en Cormac elkaar aan, maar vanuit de verte horen zij al het plassen van voetstappen, begeleid door luid gegrom...ontsnappen is geen optie meer....
Rug aan rug stellen de twee zich op en wachten op wat komen gaat....
We moeten eerst terug naar Smalltown. De inwoners waarschuwen. Of in ieder geval de machtigste bewoners van het dorp. We willen ook niet dat er paniek uitbreekt. Stijg snel op dan vliegen we naar Smalltown
Dus klimmen Puc en Atalanta weer op de rug van Ashlynn, die met veel moeite Smalltown haalt.
Daar zakt Ashlynn door haar benen en lijkt ze meer dood dan levend.
Puc en Atalanta kijken elkaar even aan, wat moeten ze doen? Atalanta is in dit soort situaties snel in paniek, maar nu probeert ze zich rustig te houden, niet alleen Ashlynn's leven maar ook die van haar ouders en familie staat op het spel, tenslotte zijn deze twee wezens de uitverkozenen om haar te helpen, maar wat nu te doen.
Er zijn een aantal mensen op hun komt af gekomen en hebben het allemaal nieuwgierig aangekeken, het gerucht gaat door de hele stad.
Atlanta besluit dat het eerst het beste is om de mensen te waarschuwen, hopelijk verschijnt er dan iemand die Ashlynn kan helpen, aangezien ze deze stad niet kent, heeft ze geen idee waar ze moet zoeken, naar een machtig iemand die Ashlynn kan genezen.
Ze zoekt een verhoging op en spreekt dan tot het volk:
Wezens hier aanwezig.
Ik heb een belangrijke mededeling voor jullie.
Er is een groot demon op weg naar Smalltown, dit wezen dat hier zo ziek ligt, is zo dapper geweest om hem zo ver weg van de stad te krijgen als mogelijk is, maar ik ben er van overtuigd, dat hij zijn weg hiernaar toe vind.
Ik ben niet zo bekend in deze stad en zo graag aan de aanwezigen vragen, waar ik hier iemand kan vinden die machtig genoeg is, om de wonden van het dappere wezen te helen?
Door Atalanta d'r woorden gaat er een golf van paniek door de stad.
Atalanta wacht even af tot haar woorden zijn bezonken en hoopt dan een antwoord op haar vraag te krijgen, over een machtig iemand in deze stad. Het moet wel snel gebeuren, want Atalanta vreest voor Ashlynn's leven.
Met in z'n ene hand de smidshamer en in de andere het kistje loopt Isgranur naar de Draak toe. Bij de draak aangekomen zucht hij een keer. De laatste keer dat hij wonden moest helen was na een gevecht in de noordelijke gebieden. Hij knielt bij de draak en doet het kistje open.
Mag ik iets meer ruimte? * Vraagt hij aan de omstanders.
* Hij voelt de warmte van de draak onder z'n handen als hij de wond bekijkt en schoonmaakt. Zacht mompelt hij in zichzelf oude magische woorden in de dwergentaal. De zalfjes laten de wond krimpen en hij ziet hoe de schubben van de draak over de wond schuiven zodat er weinig maar van te zien is. De draak op krachten laten komen moet een ander doen. Dat kan Isgranur niet. Maar een wond helen, dat kan hij nog net wèl. Hou je haaks, meissie * fluistert hij het dier toe en klopt even kort op haar flank. Zonder verder nog wat te zeggen staat hij op en gaat terug naar de smederij. Hij heeft z'n taak gedaan en gaat weer verder aan het werk. Het helen van een draak was een leuke afwisseling maar z'n hart gaat uit naar het smeedwerk.
Ze kijken elkaar aan en Mendur zegt
* ik geloof dat we ze niet aankunnen in ons eentje maar ik heb een ideetje
Mendur steekt eerst op een geheimzinnige manier een fakkel aan en even later worden ze beiden verlicht door groene vlammen van de fakkel daarna haalt Mendur een zakje onder zin mantel vandaan en legt snel uit aan Cormac wat hij van plan is.
* in dit zakje zit een poeder wat ik hier rond ga strooien en dan steek ik het aan het mijn fakkel.
En als het dan in brand vliegt komt er een fel licht vanaf zodat de monsters die aan het donker gewend zijn er blind van worden maar kijk er niet zelf in want dan ben je voor je rest van je leven blind.
Mendur strooit het poeder door de gang en zegt tegen Cormac
* Als ik NU zeg moeten we zo hard mogelijk de gang uitrennen
Ze wachten totdat de monsters de andere kant van de gang binnenkomen
* NU
Ze rennen de gang door en Mendur gooit de fakkel achter zich neer en ze zijn net de gang uit als de tunnel verlicht wordt door een hels licht.
Achter ze horen ze de monsters huilen en schreeuwen van pijn.
Ze besluiten tot de aanval over te gaan en stormen de gang binnen het licht is nog niet uit. Zodat ze in het halfdonker de monsters zien ze tellen dat het er maar vijf zijn.
De monsters die verblindt zijn zwaaien met hun klauwen in het rond om hun te raken
Mendur ontwijkt handig de klauwen en bek van de beesten af en toe een steek toebrengen terwijl Cormac met zijn twee zwaarden alles wat in de buurt komt verwerkt tot kleine stukjes vlees.
1 voor 1 vallen de monsters dood in hun eigen bloed neer.
Er is nog 1 monster over als we in de verte een diep gegrom horen.
Het beest wat ons net wou aanvallen blijft verstijfd staan en rent daarna blindelings en jankend op de vlucht.
We kijken elkaar verschrikt aan.
* Wat komt daar voor hellebeest aan
Dan trekt hij de twee zwaarden die aan zijn zijde hangen en rent terug naar een gang die hij eerder gepasseerd is. Geluidloos, wat in het riool heel knap is, vervolgt hij zijn weg in de tunnel. Tenakha maakt een omtrekkende beweging. Hij hoopt in de rug van het wezen te komen. Maar hij neemt wel een gok door erop te vertrouwen dat Mendur en Cormac zich zolang in leven kunnen houden, zodat hij de mogelijkheid heeft om het monster aan te vallen. Snel schudt hij de twijfels van zich af. Hij heeft de twee net zien vechten en de paar seconden die nodig zijn, zullen ze ongewtijfeld kunnen bewerkstelligen.
Inene begint de neus van Tenakha te prikkelen. Een smerige stank drinkt door in de neus van Tenakha. Hij komt in de buurt. Nu maar hopen dat hij de kans krijgt waarop hij hoopt, want anders zal het een uiterst moeilijk verhaal worden. Met een flitsende beweging doet Tenakha nu een stuk tulband om zijn neus en mond om de ergste stank te vermijden. Steeds misselijker wordend vervolgt Tenakha voorzichtig zijn weg. Dan ziet Tenakha de rug van het monster. Het staat op het punt om Mendur en Cormac aan te vallen.
Snel pikt ze het spoor weer op van de mannen. Dan ziet ze in de verte een onnatuurlijk licht flitsen en hoort ze de geluiden van een gevecht. Ze spoedt zich naar Cormac en Mendur om hun bij te staan totdat ze ziet dat het laatste monster wegvlucht. Een vieze, indringende geur komt hen allen tegemoet. Een geur wat uit de diepten van de hel zelf lijkt te komen. Een geur wat al het kwaad in de wereld lijkt te vertegenwoordigen en als sylph ziet waar de geur vandaan moet ze al haar moed bij elkaar schrapen om niet te vluchten.Nee, dit is onmogelijk. Deze beesten waren een mythe....
Met langzame tred loopt de Hydra op de twee mannen af. Negen paar ogen kijken hen hongerig aan. De koppen deinen op verontrustende wijze op en neer. De lange nekken zitten vast aan een groot log en met slijm bedekt lijf.
Met knikkende knieen stapt sylph op de mannen af, haar kortzwaard gereed.
"Ahem. Mendur, zou ik mijn dolk terug mogen. Dan kan ik jullie helpen om deze Hydra te verslaan. Alhoewel ik denk dat het onze ondergang zal worden. Probeer in ieder geval niet het beest te onthoofden. Voor elk afgehakte hoofd, groeien er twee terug...."
Nog even, nog even geduld. Dan zal alles voor dit jaar weer voorbij zijn.
* Terwijl de Questor terugliep naar zijn bed, voelde hij zijn ware gedaante worden weerspiegeld. Deze stad had werkelijk een vreemde uitwerking op iedereen, zo ook de Questor.
* De volgende ochtend verscheen hij weer aan het ontbijt alsof er niets gebeurd was. nonchallant vroeg hij Molgar of zich er al een kampioen had gemeld?
Ik heb nog niemand gevonden, ik denk dat mijn winkel dit jaar deelname aan het festival overslaat.
* Bar_the_Grey hoordde de laatste woorden als een echo door zijn hoofd gaan. Het Festival! Tijd raakte op. Nog immer geen doorbraak. Als afleiding nam hij een slok koffie en pakte een vers gebakken broodje om te smeren.
het enorme beest is verassend snel, en geeft blijk van intelligentie door met twee hoofden Cormac's wapens bezig te houden zodat een derde hoofd vrij kan aanvallen....Elke wond die Cormac het beest toebrengt lijkt zeer snel weer te helen....Hier is magie voor nodig!
Met een soepele beweging springt Cormac naar achter om zichzelf op die manier wat ruimte te geven....een korte blik om zich heen leert hem dat het de anderen niet veel beter vergaat...Mendur doet verwoedde pogingen de koppen van het monster te ontwijken, net zoals Sylph, wiens magische dolken het enorme beest slechts kleine wonden toebrengen...met een paar woorden activeert Cormac de magie die in zijn zwaarden sluimert, en terwijl ze blauw opgloeien in de duisternis van de riolen gaat Cormac weer ten aanval...
Nu lijken zijn wapens wel schade toe te brengen aan het monster, maar echt veel beter gaat het niet...tijd om wat meer risico te nemen...Langzaam lokt Cormac het monster in een ritme van aanval en afweer, en op het moment dat het monster wil toeslaan is Cormac er klaar voor...Een korte rol brengt hem in positie, en op het moment dat het monster een bek wijd openspert springt Cormac vooruit, om een halve meter koud staal door diens verhemelte te steken....dat is één, denkt Cormac bij zichzelf...
en korte blik leert hem dat Mendur minder goed vergaat...hoewel hij nog steeds de koppen van de hydra ontwijkt beweegt hij trager en ontziet hij zijn linkerarm, alsof hij gewond is...
Op dat moment klinkt er een ijselijke kreet uit de tunnel waar het monster vandaan kwam, en zien de drie hoe een donkere gedaante vanuit de duisternis op de rug van het beest springt, om zijn zwaarden in één razendsnelle beweging in de knobbel achter de nek van het beest te steken...
Uit acht kelen tegelijk klinkt de doodsrochel van de hydra, wiens hersenen doorboort zijn, en met een grote klap stort het beest ter aarde...Nadat de laatste stuiptrekkingen zijn weggetrokken loopt Cormac snel naar Mendur en Sylph....maar als hij ziet dat beiden het redelijk goed maken richt hij zich eerst tot de nieuwkomer, wiens hulp zo welkom was...
"Gegroet, vreemdeling....Je kwam op een goed moment..."
* Geef mij de kracht Geef mij de snelheid Geef mij de lenigheid Geef mij de wijsheid Geef mij de vrijheid
Nu sprint Tenakha met een duizelingwekkende vaart, maar nog steeds geluidloos bewegend, op de zwakke plek van de Hydra af. Met een indrukwekkende sprong beland Tenakha op de rug van de hydra, waarbij hij in een vloeiende beweging zijn kromzwaarden in de knobbel op de rug van de hydra steekt en daarbij de hersenen doorboord.
Tenakha die na het doden van de Hydra een dodelijke vermoeidheid over zich voelt komen ziet dat een van de personen die met de Hydra in gevecht was zich om de twee anderen bekommert. Voordat deze iets in de gaten heeft van de zwakte van Tenakha richt deze zich fier en met rechte rug op. Dan komt de man op hem aflopen en spreekt tot hem
"Gegroet, vreemdeling....Je kwam op een goed moment..."
Voordat Tenakha antwoordt neemt hij de vreemdeling eerst eens goed op. Hij ziet dat het degene is die met de twee magische zwaarden vocht. Een indrukwekkend staaltje om dat aan te durven en zo zeker van je zaak te zijn dat je nog denkt te winnen ook. Langzaam begint Tenakha te glimlachen. Hij heeft iedereen altijd beoordeeld op hun vechtstijl en deze drie personen zijn exceptioneel goed. Aan welke kant ze vechten zal de toekomst moeten uitwijzen, maar voor nu heeft hij besloten zich in hun gezelschap voort te bewegen. Wie weet wat ze nog tegen zullen komen.
* Ach, ik was toch in de buurt en ik had niets anders te doen. Dus waarom niet. Maar serieus, ik heb jullie eerdere gevecht gadeslagen en op het moment dat het gebrul voor de eerste keer te horen was wist ik dat niemand er iets aan had om mijzelf op dat moment te laten zien. Dus ben ik via een omweg achter de Hydra gekomen, erop vertrouwende dat jullie het zolang zouden volhouden dat ik de tijd had om de enige zwakke plek van dat ding aan te vallen. In mijn thuiswereld stikt het helaas van die dingen, dus hoe je ze moet doden weet ik wel. Al vind ik doden van welk wezen dan ook nooit leuk. Maar het vreemde van dit hele voorval vind ik dus dat er zo een ding in de riolen van Smalltown aanwezig is. Echt vreemd. Oh, nu ik er trouwens over nadenk, jullie namen waren...
[Dit bericht is gewijzigd door Tenakha_Khan op 02-07-2003 17:27]
En ziet dat een vreemdeling hen onderzoekend aankijkt en daarna begint te praten.
Als de vreemdeling is uitgepraat stelt Mendur zich voor
Gegroet vreemdeling, ik ben Mendur en je kwam precies ons op tijd te hulp want zonder jou hadden we het gevecht tegen de Hydra verloren.
* Daarna haalt Mendur een zak van mijn riem af en haal daar een potje met zalf uit.
Die smeert hij op zijn ergste verwondingen die hij bij het gevecht heeft opgelopen en direct daarna sluiten de wonden zich op een wonderlijke manier zich sluiten.
Hij geeft het potje aan Cormac die ook een paar lichte verwondingen heeft opgelopen.
smeer deze zalf op je wonden maar doe er wel zuinig mee want ik heb het jaren geleden met moeite verkregen.
* Daarna draai ik me om naar de vrouw die haar dolk aan mij terugvroeg en ons geholpen heeft.
En tot mij grote verbazing herken ik dat het Sylph is, die ik jaren geleden een keer tegen ben gekomen.
Ze herkent mij niet meer, ook omdat ik toen een andere naam droeg.
Gegroet Sylph misschien herken je me niet meer maar ik heb je jaren geleden al een keer ontmoet, toen was je volgens mij in dienst van 1 of andere edelman.
Ondertussen is Cormac klaar met zijn wonden in te smeren en ik geef het potje aan Sylph.
* Nadat zij haar wonden heeft verzorgd besluiten we om samen weer verder te gaan.
Het viertal vervolgt hun weg en dringen steeds dieper het riolensysteem in. Zwijgend loopt sylph voor uit op de drie mannen die in een gesprek over mythologische wezens verwikkeld zijn.
Het riolensysteem strekt zich voor hen uit, de lange hoofdgang met verschillende vertakkingen begint langzaam aan naar beneden af te hellen. Na diverse trappen komen ze uit in een ondergronds buizensysteem. In het midden stroomt het vieze water wat afgevoerd wordt naar onbekende bestemming. Aan weerskanten is een smal voetpad, groot genoeg om met vier man naast elkaar te lopen. Ook hier zijn vele vertakkingen die onder heel Smalltown doorlopen.
Argwanend kijkt sylph naar het water, met haar scherpe ogen pikt ze hier en daar diverse tekenen van leven op. Water... Hydra's zijn water creaturen van oorsprong. De Goden weten wat er ons nog te wachten staat. Snel stapt ze weg van het water en blijft dicht langs de muur lopen totdat ze bij een driesprong komen.
Mendur ziet dat Sylph argwanend naar het water kijkt net op het moment dat hij wil vragen waarom wordt zijn aandacht getrokken door bewegingen onder water.
Er zit dus leven in dit water dat wordt dus oppassen.
Hij besluit net als Sylph om dicht langs de muur te lopen en de andere doen hetzelfde we lopen de gang uit tot we bij een driesprong komen we blijven staan en Mendur denkt diep naar.
Deze driesprong stond niet op de kaart die ik gekregen want die kaart houdt hier op welke gang moeten we nou nemen.
Mendur verteld aan de andere dat hij de weg verder niet meer weet en dat we een keuze moeten maken welke gang we nemen.
Als we overlegt hebben besluiten we om de rechtergang te nemen en erop te gokken dat het de goede is.
Net op het moment dat we de gang in willen slaan
begint Het water in de stroom te bewegen en er vormen zich kleine draaikolken aan de wateroppervlakte.
Een voorbij zwemmende rat wordt plotseling naar beneden gezogen.
Langzaam komt er iets in het kolkende water aan de oppervlakte....
[Dit bericht is gewijzigd door Jan-jaap op 09-07-2003 12:57]
* Luid werd er op de deur geklopt. Het luik ging open om te zien wie er voor de deur stond. Igor keek met zijn enig overgebleven oog aandachtig door het donkere steegje. Juist op dat moment stapte een gedaante in een zwarte mantel uit de schaduwen tevoorschijn.
Igor, laat me binnen. Ik heb nieuws.
* De onbekende man toonde nu zijn rechterhand, waarbij hij de ring aan zijn vingers zo dicht mogelijk bij het luik bracht.
Smalltown's Secret
* Achter de deur was het ontgrendelen van sloten te horen en een moment later werd de deur op een kier gezet en werd de man in zwarte mantel door Igor binnen gelaten.
U heeft nieuws?
Ja en het is dringend, zijn de anderen er al?
Ze wachten reeds op U, Heer.
Uitstekend.
* De twee mannen lopen via de Hal naar een kleine deur. Igor opent deze en neemt de toorts ter hand die naast de deur aan de muur hangt. Ze vervolgen hun weg via een slechtverlichte gang naar beneden. Daar komen ze in een klein vierkant vertrek. Aan de muren hangen overwegend zwartgekleerde kledingstukken en boven elke hanger staat op een plank een masker. Een inham met daar een dubbele deur bewaakt door 2 stenen beelden, is de enige vervolgroute. Van achter de deur zijn stemmen te horen. Igor klopt wat stof van de schouders van de man in de zwarte mantel en als deze knikt dat hij het genoeg vindt, opent Igor de beide deuren.
We moeten.....
Nee je bent te ongeduldig...
...... Luister naar mij....
* Als de deur geopende wordt verstommen de stemmen. De ruimte is gevuld met een grote ronde tafel. Aan de tafel zitten verschillende personen en wezens. Alle stoelen hebben een hoge rechte leuning en hebben een afbeelding van een masker die overeenkomt met het masker dat de persoon, zittend op die plek draagt. De man in de zwarte mantel loopt doodkalm de ruimte in en Igor sluit achter hem de dubbele deuren. De ruimte is redelijk goed verlicht. Zonder iemand een blik waardig te gunnen, loopt de man naar de enige andere stoel aan tafel. Deze is groter dan de anderen en heeft geen afbeelding van een masker maar een zwarte ronde cirkel. Dan gaat de man in de zwarte mantel zitten. Nog immer heeft niemand durven spreken. Wachtend op een teken.
Ik zie dat U allen gehoor heeft gegeven aan mijn oproep. Ik heb nieuws voor U. Ze hebben onze boodschapper onderschept. Het boek is helaas niet in mijn bezit.
* Gemor en geklaag is zachtjes te horen onder de aanwezigen. Een man met een stieremasker staat op.
Ik eis een......
ZIT! Ik ben nog niet klaar!
* Even blijft de persoon met stieremasker besluiteloos staan, wanhopig zoekt hij steun bij andere aanwezigen, maar ook zij dragen allemaal maskers en dus besluit hij om beschaamd weer te gaan zitten.
Zoals ik al zei. Het boek is niet in mijn bezit. Het vergiftigde boek heeft de boodschapper gedood voordat hij mij het kon overhandigen. Doch onze keuze van de boodschapper was een goede. Hij heeft het boek weten te verbergen vordat hij stierf. Maar de orde van de Horadrim is naarstig op zoek naar hun gestolen boek. De stad wemelt van avonturiers en schatzoekers die het boek willen terug bezorgen aan een persoon die zich de witte en een persoon die zich de grijze noemen.
* Er klinkt wat gelach en gegrinnik na het horen van de laatste zin.
Wees niet te voorbarig met uw conclusies. We hebben niet veel tijd. De offering zal ook dit jaar op tijd plaatsvinden. Goed het boek is dan wel niet in mijn handen, echter ik heb wel enkele pagina's weten te bemachtigen. Aanschouw pagina's uit het boek der waarheid. The True Book of Knowledge.
* De man in de zwarte mantel houdt triomfantelijk enkele perkamenten op.
Gaat nu, verlaat deze bijeenkomst. Stuur uw krachten en onderdanen de riolen in op zoek naar de rest van het boek. we moeten het vinden voordat de Horadrim het boek vinden.
* En zo duurt de bijeenkomst nog een tijd langer, alvorens deze beeindigd wordt en de aanwezigen een voor een vertrekken allen bewust van hun taak en dringende opdracht. Er mag niet gefaald worden. Ook de man in zwarte mantel verlaat het gebouw, ook hij heeft nog veel te doen.
Mendur lijkt te vertrouwen, ook al vermoedt Cormac dat hij meer weet van het boek waar ze naar zoeken dan hij zegt...Tenakha Khan is een exceptionele zwaardvechter, en Cormac voelt een natuurlijke affiniteit met hem...hij heeft gezien hoe de ander hem opnam, en het zou interessant zijn om een keertje met de ander te sparren....maar dat is van latere zorg. Cormac voelt de adrenaline door zijn lichaam stromen en een lichte glimlach doorbreekt even de grimmige lijnen van zijn gezicht...Het gevecht met de hydra heeft hem voor het eerst in jaren weer eens het gevoel gegeven dat hij zou kunnen verliezen....Maar dan verschuiven zijn gedachten naar zijn laatste reisgenoot en verdwijnt de glimlach van zijn lippen.....Sylph....Hij heeft de blikken gezien die ze hem gaf, en vroeger of later zullen ze hun verleden uit moeten praten...
dan verschuiven zijn gedachten weer naar de riolen waar hij in loopt...en de monsters die er in huizen....
'vreemd, hoe komen al die monsters eigenlijk in de riolen...Dit zijn geen monsters die hier normaal gesproken voorkomen...Op de één of andere manier zal het wel met dat boek te maken hebben, en ik vermoed dat die twee magiërs in de herberg ons niet alles verteld hebben...iemand moet die monsters in de riolen gestuurd hebben....ofwel om het boek te beschermen, ofwel om het boek te vinden.....'
Net als Cormac de anderen wil aanspreken om zijn gedachten te delen, komt het water naast het viertal opeens tot leven...Een woud van tentakels rijst op uit het donkere water en stort zich op de metgezellen...
Puc weet het niet en wrijft wat door z'n korte baard. Aslynn komt er wel weer boven op met wat rust. Hij kan alleen maar afwachten hoe alles zich zal ontwikkelen. De vage gebeurtenissen in de riolen, de demonen buiten de stad en dan het verhaal over het boek. Kan het zijn dat de duistere krachten losgebroken zijn uit hun ketens en een poging gaan doen de wereld aan zich te onderwerpen en dat ze begonnen zijn hier in Smalltown?
Puc zegt tegen Atalanta en Aslynn dat Aslynn het beste haar gewone gedaante kan aannemen. Op een of andere manier schrikken mensen minder van een draak in mensen gedaante dan een mens in drakengedaante. Gelukkig heeft hij nog geen serpentmagiërs gezien of ander soortig zwart gebroed. Hij wacht tot Aslynn haar gewone gedaante weer aan heeft genomen en ondersteunt haar samen met Atalanta zodat ze de herberg weer in kunnen.
Meteen begint de transformatie op gang te komen. Haar huid wordt slijmerig en doorzichtig. Dan valt Sylph neer. Even staan Mendur, Tenakha en Cormac verlamd te kijken. Dan schreeuwt Cormac het uit.
Neeee, Sylph. Jij monster, mijn wraak zal zoet zijn
Cormac springt als een bezetene op de Aboleth af. Zijn zwaarden lijken verlengstukken van zijn armen. Zelfs mendur en Tenakha kijken verbaasd naar de snelheid van de aanvallen die Cormac doet. Snel wuift Tenakha nu naar Mendur.
* We moeten Sylph in het water zien te krijgen. Als ze op het droge blijft liggen zal ze binnen de kortste keren overleden zijn. Tenminste dat is wat ik gehoord heb van deze aanval van de aboleth.
Voorzichtig proberen Mendur en Tenakha Sylph op te tillen. Maar zodra ze de huid van Sylph vastpakken, grijpen ze alleen in een smerige slijmerige substantie. Snel doet Tenakha nu zijn tulband af en duwt deze onder Sylph. Voorzichtig trekt Mendur aan de tulband aan de andere kant van Sylph. Nu beide een kant hebben vastgepakt trekken ze de tulband richting het water. Tot hun vreugde heeft dit plan gewerkt en wordt Sylph meegetrokken het water in.
Dan hebben Mendur en Tenakha tijd om te kijken hoe het met Cormac gesteld is. Tenakha begint te glimlachen als hij de situatie ziet die Cormac heeft veroorzaakt. Even kijkt Tenakha opzij naar Mendur.
* Mendur, je mond is opengevallen. Je wilt toch niet zeggen dat deze situatie je verbaasd he?
Cormac staat gebukt over de resten van wat eens een Aboleth was. Hijgend leunt hij op zijn zwaarden. Het grootste stukje wat rest van de Aboleth is ter grootte van een mans duim. Het water zal nog een tijd rood zien van deze slachting. Dan kijkt Cormac in de richting van de anderen en vraagt.
Hoe is het met haar, kunnen we haar nog helpen?
Even kijkt Tenakha Cormac aan. Wat zou hij graag eens met deze man sparren. Wat een vechter. Bijna net zo goed als ik.
* Ja, we kunnen haar helpen. Alleen moeten we een spreuk van anti-ziekte of een drankje met deze eigenschap hebben. Dat is de enige mogelijkheid. En aangezien ik geen magie bezit en ook niet zo een drankje bij mij heb is dus de vraag of iemand van jullie twee zoiets kan of bij zich heeft. Anders zal er iemand terug naar de oppervlakte moeten om er een te halen, want we kunnen Sylph hier ook niet laten liggen.
* Zarr knipperde met zijn ogen. Het was ineens niet donker meer. Zijn ogen wenden snel aan het zwakke licht. Hij bevond zich nu op tafel in een kruik dat was het dus waar hij in zat. Hij moest niet groter zijn dan een hand nu en degene die hem gevangen hield zat tegenover hem in een grote Fauteuil. Het was een man in een zwarte mantel.
* Zarr sloeg met zijn handen tegen de glazen kruik. Maar dit had geen nut. Hij moest zijn gevangenschap accepteren en zien wat de man met hem van plan was. Het was vreemd, het leek wel of de man geen gezicht had. Het enige wat zichtbaar was, was de zwarte mantel en een kap waar alleen duisternis in weerscheen. Ook in het licht. Dit deed Zarr een beetje kippevel bezorgen. Dit was niet goed. De Akeï was gevangen in een kruik en de eigenaar was een duistere man in zwarte mantel.
Zucht.......
* Zarr knieldde neer en begon zijn net als hemzelf gekrompen of verkleinde(net hoe je het wilt noemen) wapens onderhouden. wie weet moest hij ze eerder gebruiken dan hij dacht.
"Buidel....rood flesje, doodshoofd..."
Nauwelijks heeft ze de woorden uitgesproken of Cormac grijpt onmiddellijk naar de buidel aan haar riem. In de buidel zitten diverse kleine flaconnetjes gemerkt met symbolen. Hij pakt het rode flesje met de doodshoofd. Voorzichtig tilt hij sylph haar hoofd een beetje omhoog en giet de vreemde vloeistof in haar mond.
Na wat een eeuwigheid heeft geleken voor sylph voelt ze de zware antigif zijn werk doen en met ondersteuning van Cormac staat ze weer op haar benen.
"Dank je Cormac. Ik wil nu toch wel erg graag weten wat er in deze riolen gebeurd. Deze monsters zijn hier met een doel en iemand zal ze hierheen moeten hebben geleid....
Met een lijkbleek en grimmig gezicht kijkt de huurmoordenaar de drie mannen vragend aan.
* Bar_the_Grey opende het luik en keek naar de activiteiten in de straat beneden hem. Gisterenavond had hij zijn eerste zet gedaan. Het werd steeds moeilijker om zich op deze manier te vertonen. Hij keek naar zijn armen en zag de bulten en opzwellingen. Vlug liep hij van de raam weg en verliet zijn slaapkamer. Op de gang twijfelde hij even. Zou hij zijn zwarte mantel aan moeten doen? Kijkend in de spiegel in de gang, grijnsde hij. Zijn demonenbloed kolkte bij het zien van de bloedspetters. Voor een kort moment was zijn echte demonenverschijning zichtbaar in de spiegel. Het was moeilijk om deze te verdringen en de gedaante van de nobele Questor weer aan te nemen. Juist op dat moment kwam Molgar uit zijn slaapkamer. Zijn blik was chaotisch en die van een gevaarlijke gek. Blauwe plekken en bloed waren op zijn naakte lichaam te zien. Het was gewoonweg zielig om te zien hoe de eens machtige magiër gevallen was. Molgar knielde neer voor hem. Weldra zou hij hem doden, maar voorlopig had hij nog nut.
Kleed je aan en maak jezelf schoon, je kunt je zo zelf niet vertonen aan die miezerige helden van deze stad.
* Bar_the_Grey besloot toch maar zijn zwarte mantel te pakken. Hij had de behoefte om de geur van de stad te ruiken. De stad waar hij en zijn geheim nu al meer dan 200 jaar vertoefden.
Luister Sylph , Cormac en Tenakha
* In de riolen hier ligt een boek die van een orde is, wat voor boek het is en van welke orde het boek is, kan ik niet aan jullie vertellen. Die monsters zijn denk ik door een duistere persoon hier in de riolen gelokt.
Misschien hebben jullie iets gehoord van de twee mannen in de herberg die naar het boek zoeken.
Hun echte namen vertel ik niet ik, ik zou me verbazen als 1 van jullie hen kende voor het gemak noemen me ze de witte en de grijze.
Ik zit zelf al jaren achter dat boek aan om het terug te brengen waar het hoort, ik was het spoor kwijt en met toeval kwam ik hier in smalltown en hoorde ik de witte en de grijze
Er over spreken, en nadat ik met hun gepraat te hebben kreeg ik van hun twee stukken perkament waarop stond hoe ik het boek veilig kan mee nemen en een kaart.
Om het boek te zoeken en ons en andere erbij weg te houden, maar wie die persoon is weet ik niet, maar als hij het boek heeft kan hij groot onheil over smalltown en het hele eiland halen.
Ik heb zo in het kort verteld waarom de monsters en ik in het riool zijn, zijn er nog vragen?
Als Mendur is uitgepraat kijkt hij de andere die aandachtig naar hem geluisterd hebben aan de andere hebben geen vragen dus lopen ze door, de gang waardoor zo lopen wordt doorkruist door andere gangen die onder heel smalltown liepen en waarin je makkelijk kan verdwalen.
Opeens loopt de gang waarin ze lopen dood en ze blijven staan, ze kunnen links of rechtsaf
Mendur vraagt aan de andere
* Deze gang loopt dood we moeten 1 van deze gangen kiezen.Maar welke dat weet ik niet als we de verkeerde kiezen verdwalen we.
De straten zien er op dit moment verlaten uit en in het donker valt Anteros nauwelijks op, behalve zijn gele ogen, zoals het een wolf betaamt.
Voorzichtig sluipt Anteros verder, op zoek naar zijn reisgezel.
Anteros ruikt haar en kan haar preciese plek vinden, ook ruikt hij de geur van de dood en van bloed. Zijn maag knort bij die geur. Anteros heeft onderweg alleen een konijn gegeten en die is ondertussen alweer verteerd.
Anteros sluipt langs de herberg, die er op dit uur stil en verlaten bijligt, blijkbaar zijn de gasten of naar bed of op zoek naar dat boek.
Ja! Hij is op de hoogte van de gebeurtenissen in de stad, van andere dieren heeft Anteros de bijzonderheden gehoord, het is verbazend hoeveel informatie je kunt krijgen als je een onopvallend dier bent en andere dieren kunt afluisteren.
Dieren die mensen niet opvallen als ze met elkaar praten of waar ze gewoon geen aandacht aan besteden. Anteros heeft een paar belangrijke vrienden onder gewone vogels. Anteros spaart hun leven in ruil voor informatie en tot nu toe heeft dat nog uitstekend gewerkt.
De geur van Anteros zijn reisgezel word steeds sterker, Anteros weet dat ze er zit, verborgen in het donker.
Als ze wat achter zich hoort, schrikt ze op, maar zodra ze ziet dat het Anteros is, glimlacht ze opgelucht.
Zo Anteros, heb je me eindelijk kunnen vinden? Ik begon me al af te vragen waar je bleef. Vertel me eens wat ben je aan de weet gekomen?
* Anteros begint te vertellen
Stilzwijgend loopt hij achter de groep aan...Het maakt hem ook niet zoveel uit....hij is hier meer voor de uitdaging dan voor iets anders, en hij heeft het volste vertrouwen dat zijn zwaardvechtkunsten hem uit de meeste situaties zullen kunnen redden...en bovendien heeft hij nog wat trucs achter de hand...
En dan is er nog Sylph....Het kille, analytische gedeelte van zijn geest is enigzins verbaast door de gevoelens die ze zelfs na al die jaren nog bij hem oproept...zijn woede na haar verwondingen door de Aboleth was oprecht, en zijn bezorgdheid daarna ook....
Cormac staat stil als de anderen dat ook doen...Links of rechts...het is hem om het even, maar zijn richtingsgevoel zegt links...ze moesten immers naar de westelijke riolen, in het gebied onder de herberg, waar het hele verhaal begon....
"De linkergang leidt naar het westen mensen...het lijkt me het beste om die gang te nemen...."
Mendur luistert aandachtig naar hem, en knikt dat hij ermee eens is
Cormac ik ben met je eens dat de rechtergang de goede gang is, hoewel de kortste weg bijna nooit de makkelijkste weg is.
* De andere knikken instemmend en zijn het allemaal eens om de rechtergang te nemen en we lopen de gang in.
Als Mendur goed naar de muren kijkt ziet hij dat het van een ander soort steen is gemaakt dan waarvan de andere gangen gemaakt zijn waar ze doorheen zijn gegaan
Het is een soort wit steen en het is doorkrast met tekens en formules, als Mendur het aanraakt voelt het warm aan net of het leeft.
Mendur denkt: Deze wand voelt raar aan en ik heb zoiets nooit eerder gezien, heel vreemd
* mendur geeft er verder geen aandacht en zegt ook niets tegen de andere.
Ze lopen verder als ze in de verte een schemering zien, als ze de gang uit zijn staan ze opeens in een grote zaal.
Hun monden vallen te gelijktijd open als ze de schoonheid van de zaal zien
De wanden zijn gemaakt van het mooiste glanzend wit steen dat ze ooit gezien hebben bespikkelt met diamanten die oogverblindend glinsteren in het weinige licht en mooi bewerkt met allemaal tekens, de vloer is van het mooiste mozaïek gemaakt en staan voorstellingen op van veldslagen en mythische wezens.
Als ze de kamer hebben rond gekeken tellen ze maar liefst 8 uitgangen die ook tevens mooi bewerkt zijn met allemaal tekens en figuren.
Opeens wordt hun aandacht getrokken door een grote steen die midden in de zaal staat en verlicht wordt door het licht uit de scheur.
Langzaam lopen ze naar de steen toe nog steeds onder de indruk van de pracht en praal van de zaal.
* zonder dat ze het doorhebben sluiten de wanden van de gang achter hun zich zonder geluid.
Zonder dat ze het door heeft begint de magie in sylph tot leven te komen. Haar haren zweven omhoog en haar grijze ogen weerspiegelen een onweersbui. Energie flitsen schieten langs haar armen. Verschrikt zet sylph een stap achteruit en zodra de contact tussen haar en de wand wordt verbroken krijgt ze haar magie weer onder controle. Ze schraapt haar keel en draait zich om en ziet de drie mannen verbaast kijken over deze manifestatie van magie.
"Eh, ja...Ik weet niet wat er met mij gebeurde. Dit is mij nog nooit eerder overkomen, ik denk dat het beter is als ik die vreemde wand maar niet meer aan raak...."
Mendur en Tenakha kijken elkaar ietwat bezorgd aan en Cormac loopt bezorgd naar sylph toe. Als hij zijn arm om haar schouder legt kijkt sylph de man met een glimlach aan en voelt dat kleine vlammetje waarvan ze dacht dat die gedoofd was weer aanwakkeren. Gezamenlijk lopen ze terug naar de steen, wat wel een soort van obelisk lijkt te zijn, en door de commotie vergeet sylph de mannen te vertellen dat gang, waardoor ze naar binnen zijn gekomen, gesloten is.
* Sorry, ik heb het geprobeerd. Dat zwaard is nochtans van het sterkste staal gemaakt. Maar tegen dit soort magie is niets bestand. Bereid jullie voor op het ergste en volg mij
Met een pijnlijk gezicht trekt Tenakha zijn andere zwaard, dan loopt hij zo snel mogelijk van de obelisk weg. Ook de anderen hebben hun wapens getrokken en komen bij Tenakha staan. Iedereen lijkt hersteld van de eerste schrik en Sylph van de inspanning die het aanraken van de obelisk ten gevolge had. Dan rich tenakha zijn blik op de obelisk. Het zoemen is ondertussen opgehouden. Langzaam verschijnt er een portaal. Ze zien een gevecht tussen een draak en een demon. Zonder dat ze verder iets kunnen doen zien ze de draak zwaar gewond raken. Ook zien ze hoe de draak de demon om de tuin leidt. Dan horen ze in de zaal een oorverdovend gebrul. Verschrikt kijken ze naar de steeds groter wordende demon. Dit is geen beeld meer, dit is echt. Tenakha, Cormac, Sylph en Mendus staan als verlamd te kijken naar de demon.
Het opdagen van de demon onder Smalltown heeft als gevolg dat de hel stad is doorgeven van angst. Kinderen rennen huilend de straat op. Ervaren veteranen doen het letterlijk in hun broek. De magiegebruikers van de stad beseffen dat er iets moet gebeuren. Maar ten goede of ten kwade. Maar de voornaamste vraag is, wie durft er in te grijpen?
Uren later schrikt ze wakker van een geluid, ze blijft even om zich heen kijken , tot ze ervan overtuigd is dat ze alleen is. Ze vraagt zich af of het nog nut heeft om hier te blijven zitten, net op dat moment hoort ze een takje kraken achter zich. Met een ruk draait ze zich om, om in een paar gele ogen te kijken, opgelucht glimlacht ze tegen haar trouwe reisgenoot.
Zo Anteros, heb je me eindelijk kunnen vinden? Ik begon me al af te vragen waar je bleef. Vertel me eens wat ben je aan de weet gekomen?
* Aandachtig luistert Chovexani naar alles wat Anteros verteld. Sommige dingen wist ze al, maar er zijn ook een aantal belangrijke dingen die ze niet wist, dingen die aan de andere kant van het stadje gebeurde of het is gebeurd terwijl ze sliep.
Dan horen ze gegil en worden ze bijna omver gelopen door een stel wegrennende mensen. Snel lopen ze richting het plein, waar alle opwinding vandaan komt.
Daar worden hun ogen groot van verbazing. Dit had Anteros wel te horen gekregen, maar zelfs dit overtreft hun verwachtingen.
Puc staart in het vlammetje dat rustig wakkert in de kalme luchtstroom vanaf het open raam. Rust, kalmte... allemaal dingen die niet kloppen. Puc kan het voelen. Er borrelt iets, er broeit wat. Maar wat? Puc kan er zijn vinger niet op leggen. Op verschillende plaatsen in, om en onder Smalltown rommelt het. De negatieve energie van het Kwaad stroomt lustig rond, maar het komt net niet ver genoeg naar de oppervlakte om duidelijk aanwezig te zijn. Wat moet hij doen? Even speelt hij met de gedachte om toch maar een klein uiltje te knappen, als plotseling het zoëven nog kalm flakkerende vlammetje fel oplicht en knetterend de kamer hel verlicht. De grond rommelt, alsof er zojuist een kolossale draak ter aarde is gestort. Puc's huid tintelt. Negatieve energieën hebben zich gebundeld, een demon heeft zich uit zijn kluisters bevrijd.
Hij voelt hoe angst en verbijstering zich meester maakt van vier zogenaamde helden die bij hun zoektocht naar Het Boek onverwacht op een demon zijn gestuit. Een korte zucht ontsnapt aan zijn lippen. Levensgevaarlijk dat zulke dappere, welwillende lieden zich inlaten met deze praktijken. Ze weten niet waar ze mee bezig zijn! Door met zijn mentale krachten de vier te volgen, ziet hij wat hen is overkomen. Waarom moest nou juist zij de obelisk aanraken? Precies de enige in het gezelschap die voldoende energie bezat om het slot van de magische bubbel waarin de demon gevangen zat te doorbreken, moest de betoveerde obelisk aanraken...
Puc spant zich in tot het uiterste, maar de afstand is te groot, er bevinden zich te veel kwade krachten tussen hem en de vier avonturiers om hen daadwerkelijk te kunnen helpen zonder een compleet pandemonium te laten losbarsten. Maar dan ziet Puc een mogelijkheid. De vijfde deur is niet helemaal verdwenen. Een klein stuk van het geharde staal van Tehakha's zwaard is tussen de deur en de deurpost blijven steken. Een te klein deel om de deur nog met fysieke kracht te kunnen openen, maar groot genoeg om de magie te verzwakken. Voor Puc is het nauwelijks een inspanning om de magie volledig te verbreken en de jongelui een uitweg te bieden.
* Schiet op jongelui! Vlucht! fluistert hij het viertal in.
Handen wrijvend zit Puc op de rand van het bed. Het Kwaad is aan zijn uitbraak begonnen. Hoe kan het gestopt worden zonder Smalltown volledig te verwoesten?
"Rennen...snel...Ik dek de aftocht wel...Ik kom zo snel mogelijk achter jullie aan..."
Terwijl hij de anderen door de deur weg ziet rennen, posteert Cormac zich voor de enige uitgang, zijn zwaarden getrokken. Het felle blauwe licht dat van de zwaarden afkomt lijkt de aandacht te hebben getrokken van de demon, die nu volledig gematerialiseerd is....
De demon is enorm, en de wonden die hem door de draak zijn toegebracht lijken hem niet al te zeer in zijn bewegingen te hinderen. Hij torent hoog uit boven de zwaardmeester en met een verschrikkelijke grijns ontbloot hij rij op rij van messcherpe tanden. Een groot zwaard, pulserend met een bloedrood licht, is plotseling in zijn handen verschenen.
Nog even kijkt Cormac om. Zijn metgezellen zijn nog steeds in de verte zichtbaar, ze lijken niet gemerkt te hebben dat hij ze niet gevolgd is. Hij moet ze tijd gunnen om te ontsnappen. Hij moet Sylph een kans geven te ontsnappen.
Weer kijkt Cormac naar de demon, die niet goed lijkt te weten wat hij aanmoet met deze kleine gedaante die voor hem staat zonder weg te rennen. Onzichtbaar voor de demon beginnen een aantal tatoeages op Cormac's lichaam te gloeien, als Cormac zich langzaam in de trance van de Zwaardmeester laat vallen.
Op hetzelfde moment komen de beide opponenten in beweging. Het gevecht is begonnen....
Met een klap laat hij de hamer op het aambeeld komen, hij is woedend. Hij dacht rust gevonden te hebben maar helaas. Hij ruikt de geur van dood en verderf al. Nogmaals komt de hamer op het aambeeld terecht, blauw groene vonken spatten alle kanten op.
Dan laat hij de hamer met rust en loopt rustig naar de zijkant waar de grote kist staat. Hij doet de kist open en haalt er de strijdhamer uit die hij zelf een tijdje geleden heeft gemaakt. De hamer is voorzien van allerlei spreuken en tekens uit de dwergen taal.
Hij gaat de wooneenheid binnen die aan de smidse vastzit en doet daar z'n leren voorschoot af en trekt een maliënhemd over z'n kleding aan. Een brede riem met een lus voor de hamer aan houdt de maliën bijeen om z'n middel.
Dan loopt hij de straat op en begint de mensen met z'n barse niet te negeren stem te bevelen en te organiseren. Als die duistere krachten losbreken heeft hij liever de vrouwen en kinderen uit de weg.
"Nee! Cormac is achtergebleven, we moeten hem helpen!"
Eigenwijs rukt sylph zich los van de greep van de twee mannen en graait in haar buideltje. Waar is dat vervloekte Ammanas elixer... Eindelijk vindt ze wat ze zocht, een kleine flacon met een gifgroene substantie. De flacon is gemerkt met een oud symbool wat op een kruis met een lusje lijkt. In een keer slaat ze het drankje achterover. Met een vies gezicht vanwege de bittere nasmaak en met Mendur en Tenakha op haar hielen, rent ze terug naar Cormac. Ze ziet dat zijn tatoeages zijn gaan gloeien.
De demon zwaait met zijn zwaard naar Cormac die deze aanval keurig weet te pareren. Versterkt door zijn magie weet hij overeind te blijven staan na de zware slag van de demon. De demon blijft aanvallen en Cormac ziet geen opening waarin hem aan te vallen. Van een kleine afstand staat sylph ademloos dit gevecht te volgen, wachtende tot de elixer begint te werken.
Plots ziet Cormac een opening als de demon zijn evenwicht verliest na een mislukte aanval. Behendig pareert Cormac de aanval weer met een zwaard. Snel stapt hij opzij, zijn zwaarden beginnen hevig te gloeien en met een duikaanval snijdt hij diep met een zwaard in de zij van de demon. Een dreigend grommen is zijn antwoord en snel stapt Cormac weer naar achteren, gereed om de volgende aanvallen te ontwijken.
sylph glimlacht in zichzelf als zij voelt dat de elixer zijn werk begint. Een luid gerommel dreunt door het riool. Boven het riool, in smalltown zelf schieten enkele putdeksels de lucht in. Wolken trekken samen en vormen een grote donkergrijze donderwolk. Een donderwolk die wordt gereflecteerd in de ogen van sylph. Haar haar lijkt statisch te zijn geworden en zweeft om haar gezicht. Energieflitsen schieten langs haar armen en vingertoppen. Een ijskoude wind giert door de riolen en in Smalltown.
Net als de demon weer in de aanval gaat en als Cormac zich gereed maak om deze weer te pareren, schiet er een energieflits over Cormac zijn schouder en treft een oog van de demon. Een luid gehuil ontsnapt zijn keel.
"Schiet op Mendur en Tenakha. Help hem! Ik kan dit niet lang volhouden...'
Niet ver achter sylph staan Mendur en Tenakha lichtelijk verbaast te kijken.
Ze ligt zwaar ademend op de grond. Duidelijk is dat zij niet meer in staat is om te vechten. tenakha kijkt even naar Mendur. Deze knikt heel lichtjes en steekt zijn zwaard uit in de richting van Tenakha. Deze pakt hem dankbaar aan. Het vechten met twee zwaarden gaat hem altijd beter af dan met een. Hoewel hij niet weet wat voor zwaard Mendur hem heeft gegeven, magisch of niet, kan hij hem altijd gebruiken om te blokken.
Vanuit een ooghoek ziet Tenakha hoe Mendur Sylph in veiligheid probeerd te brengen. De ogen van Tenakha beginnen een fel Violet licht uit te stralen als hij richting de demon rent. In het voorbijgaan van Cormac roept Tenakha iets naar hem.
* Zeg zwaardmeester hoe zit het, ga je je best nog doen?
Met een glimlach op zijn gezicht weet Tenakha een slag van de demon te ontwijken. Pijlsnel is hij weer op de been. Op het moment dat de arm van de demon ervoorbij is haalt Tenakha met beide zwaarden uit. De violette ogen van Tenakha krijgen een verbaasde uitdrukking als hij beseft dat zijn eigen wapen nauwelijks een schrammetje heeft veroorzaakt. Maar het wapen van Mendur heeft ervoor gezorgd dat er een klauw van het monster struiptrekkend op de grond ligt.
De demon die nu weet dat hij een gelijkwaardige tegenstander heeft gevonden verlegt zijn aandacht van Cormac naar Tenakha. Op het moment dat het monster naar Tenakha uithaalt gooit deze het wapen naar Cormac die het behendig opvangt door een van zijn zwaarden te laten vallen. Met zijn ander zwaard blokt Tenakha ternauwernood de aanval van de demon.
* Nu Cormac. Nu is je kans. Je enige kans.
Op dat moment mengde ook Tenakha zich in het gevecht, en bracht de demon een grote wond toe...
Zeg zwaardmeester hoe zit het, ga je je best nog doen?
Terwijl Cormac het zwaard dat Tenakha naar hem gooide opving, moest hij glimlachen.
Let maar eens op, Tenakha..
En plotseling versnelde Cormac zijn bewegingen..het nieuwe zwaard bewoog soepel in zijn handen, alsof het niets woog, en terwijl de demon woest om zich heen zwaaide, gewond in zijn gezicht als hij was, ging Cormac van verdediging over op aanval...
Met de snelheid van een aanvallende cobra dook hij onder de maaiende armen van de demon door, om het zwaard in diens buik te boren. Een korte draaiende beweging maakte het zwaard weer los, en in één doorgaande beweging dook Cormac tussen de benen van het monster door. Met een koprol stond hij weer op zijn benen. De demon stond nog steeds met zijn rug naar hem toe, blind zoekend naar een doelwit.
De anderen hadden al afstand genomen van de demon en zagen vanuit de deuropening hoe Cormac een korte aanloop nam, en tegen de rug van het beest op liep. Voordat het monster kon reageren boorde Cormac Mendur's zwaard tussen diens schouderbladen naar binnen, recht door de ruggegraat van de demon.
Een enorme kreet van pijn en woede weergalmde door de zaal, en terwijl het monster onder hem ineen zakte sprong Cormac met een lichte beweging naar beneden. Met een korte buiging overhandigde hij het zwaard weer aan Mendur, en snel liep hij naar Sylph, die nog steeds verzwakt op de grond lag...
[Dit bericht is gewijzigd door Bar_the_Grey op 02-08-2003 18:14]
Met een diepe zucht kijkt ze op en ziet een bezorgde Cormac over haar heen gebogen staan. Ze blikt vluchtig naar de demon en ziet dat Mendur zich bij Tenakha heeft gevoegd. Beide mannen waren de demonen lijk en de obelisk aan het bestuderen.
"Waarom heb je dat gedaan? Je was veel te zwak, het had wel je dood kunnen worden!"
Haar ogen flitsen weer naar de boze Cormac bij zijn woorden maar in plaats van een tirade af te steken tegen de man begint haar onderlip te trillen. Uitgeput, vermoeid en compleet opgebrand barst de stoere en kille huurmoordenares in tranen uit. Verbouwereerd gaat Cormac naast haar zitten en neemt haar in zijn armen. Van een afstand kijken Mendur en Tenakha verbaasd naar het stelletje.
Na enkele minuten en weer gekalmeerd te zijn pakt sylph weer een klein flaconnetje uit haar buidel, gevuld met een azuurblauwe substantie. Ze glimlacht naar Cormac.
"Maak je maar niet druk, dit is om het herstel proces van het lichaam te versnellen. Mijn stiefvader heeft een goede alchemist in dienst. De man is bekend met......'
sylph wordt lijkbleek en haar ogen verwijdden zich van angst. Een ijskoude, snijdende wind giert door de riolen. Mendur kijkt met opgetrokken wenkbrauwen naar sylph, zich afvragende of zij weer haar magie gebruikt. Schuddend met haar hoofd ontkent sylph de onuitgesproken vraag.
"Er is gevaar op komst..... Een oud gevaar. Ik weet niet wat of wie het is, maar het komt naar de riolen toe....."
Dat zwaard heeft eindelijk bewezen waar hij voor bedoelt is, om demonen uit te schakelen
Na die jaren dat ik het met veel moeite en verlies heb verkregen.
Hoewel ik nog steeds niet weet waar het vandaan komt, doen er wel geruchten over dit magische zwaard die ik zoveel mogelijk de kop indruk.
Mendur schrik op uit zijn gedachten en loop naar de obelisk toe om hem beter te bestuderen of er nog aanwezigen opstaan om bij het boek te komen.
Er staan runnen op van een oude taal die nergens meer gesprokken wordt.
Gelukkig kan Mendur er wat van ontcijferen
Er staat
7 deuren leiden naar het gevaar, demonen en de dood.
1 deur waar je vandaan kwam, dat was die de uitgang bood.
1 deur leidt slechts naar het midden van de riolen, vol gevaren die je moet vrezen.
Maar uiteindelijk kom je bij je doel en heb je je moed bewezen.
Kies de goede deur met de slang, snel en glad.
En je bent een heel eind op het goede pad.
Als Mendur zich omdraait bekijkt hij de deuren goed en ziet dat boven alle deuren een dier gebeiteld is.
Hij ademt opgelucht boven de deur die zo net was opengegaan is een slang gebeiteld
Als hij aan Sylph en Cormac wil vertellen wat hij ontdekt heeft ziet Mendur dat Cormac naar Sylph toeloopt en haar in zijn armen neemt.
Gelukkig alles is goed gekomen denkt Mendur met een glimlach.
Hij wil net vertellen wat hij ontdekt heeft, als er een koude windvlaag door de zaal waait Mendur kijkt naar Sylph of zij haar magie weer had gebruikt, maar Schuddend met haar hoofd ontkent Sylph de onuitgesproken vraag.
Mendur draait me om aan Tenakha_Khan die nog steeds bij de dode demon staat om te vragen wat hij van de windvlaag denkt, als Mendur opeens in zijn ogenhoeken de deur weer ziet dichtgaan.
* Snel , opstaan allemaal we moeten door die deur heen voordat hij zich helemaal sluit
Een laatste blik op de steen werpend begint Mendur en de andere richting de deur te rennen die zich langzaam sluit.
*BOEM*
Met een doffe bons sloot de deur zich, en eens te meer was het viertal omsloten door de duisternis en de stank van de riolen, maar nu met hernieuwd vertrouwen; Ze waren op de goede weg. Maar de goede weg waarheen? Het werd steeds vreemder en vreemder...wat deed een dergelijke kamer midden in de riolen onder de stad? wie had hem daar geplaatst? En waarom? Het verhaal over het boek begon steeds onwaarschijnlijker te lijken. Het leek erop dat er een zeer uitgebreid spel met ze werd gespeeld...
nog steeds renden de vier door de riolen, om zo veel mogelijk afstand te brengen tussen hen en de kamer. Wie weet wat er aan kwam, maar op dit moment waren ze niet klaar voor nog zo'n gevecht...
Dan voelt Ashlynn iets kwaadaardigs, maar tevens kwaadaardig door de riolen bewegen. Ze schrikt, hoe sterk de vier ook lijken tegen deze tegenstander hebben ze geen schijn van kans. In haar "droom" begint ze te peinzen. Die zaal, daar was ze eerder geweest. Haar gedachten zijn nu zo sterk geworden dat die in de riolen weerkaatst worden. De vier krijgers stoppen om te luisteren naar het fluisteren van Ashlynn haar gedachten.
* O edele krijgers, er is een groot gevaar op komst. Nu weet ik weer waar die zaal toe diende. Hoewel het niet zo geleken zal hebben is het slechtst ter bescherming van het mooiste wezen dat er bestaat. Slechts iemand met een puur hart, zoals de dame in jullie midden kan de Obelisk in werking stellen. De gang waarin jullie nu lopen leidt naar een nog grotere zaal. Hierin zullen jullie het wezen vinden. Maar wees gewaarschuwd. De situatie is veranderd. Vroeger was de beschermingszaal er niet. Die is slechts een paar decennia terug aangelegd. Ter bescherming van de orakeldraak en haar jongen. Een draak die diamanten als schubben heeft. Maar ook zij voelt het kwaad naderen en zal dus niet meteen door hebben dat jullie goede bedoelingen hebben. Ze zal alles doen om haar jongen te beschermen, zoals het een goede moeder betaamd. Dus nogmaals, wees gewaarschuwd
Zwetend en in paniek wordt Ashlynn wakker. Snel staat ze op om Puc te zoeken. Als zij hem eenmaal gevonden heeft, verteld ze haar droom aan hem en wat ze tegen de krijgers heeft gezegd. Dan vraagr ze aan Puc.
* Wat denk je kunnen we het aan die vier overlaten of moeten wij ingrijpen?
Zoek de demonenslachters en dood ze.
* Bar_the_Grey was benieuwd of de avonturiers waren opgewassen tegen zijn houten krijgers. Zoals de meeste wezens die gevallen waren door deze krijgers, zouden ze deze zwaar onderschatten, totdat het te laat was. Omdat ze niet wisten was dat bij iedere slag of stoot het aantal houten krijgers verdubbelde. Zonder twijfel zouden zijn houten krijger in de riolen al andere wezens tegenkomen, waardoor er steeds meer op zoek zouden gaan naar de avonturiers. Als ze dat overleven dan zou het pas echt interessant worden. Hij deed een stap terug in de schaduwen en werd een met het donker.
"Een stem.... ze roept een waarschuwing, horen jullie dit ook of...."
Stilletjes luisteren de anderen en beginnen langzaam te knikken. Een waarschuwing is wat ze horen... over nog meer gevaar. Grommend kijkt Tenakha de anderen aan.
"Alsof we nog niet genoeg hebben gezien en nu zullen we geconfronteerd worden met een draak?!"
sylph knikt instemmend en begint zich toch wel erge zorgen te maken. Ze graait weer in haar buidel en Mendur kijkt haar nieuwsgierig aan. Er zit wel een oneindige voorraad aan handige flesjes in haar buidel... interessant.
Glimlachend gooit ze de heren een flacon met hetzelfde azuurblauwe goedje wat ze al tot zich had genomen.
"Om ons aan te sterken, het is een regenereer elixer. Ik hoop dat iemand van jullie enige ervaring heeft met draken."
Met een vies gezicht drinken de mannen het flesje leeg en kunnen nog net een kokhals neiging onderdrukken. sylph grinnikt in zichzelf tot ze dankzij haar scherp gehoor een vreemd, heel vreemd geluid hoort. Met een diepe zucht kijkt de achterom naar de gesloten deur.
"Ik weet niet of jullie dat ook al kunnen horen, maar er komt iets aan mannen.... Het maakt wel een heel vreemd geluid een soort van Pinokkio geluiden. Je weet wel, die houten jongen die mens is geworden. Dit kan gewoon niet goed zijn...."
Met onsamenhangende zinnen vertelt de paniekerige Ashlynn haar droom aan de kleine Puc. Hij legt zijn hand geruststellend op haar schouder.
"Rustig maar, vrouwe, bewaar uw kalmte. U heeft ons dappere viertal gewaarschuwd. Zij weten wat hen te wachten staat. Dat kleine vrouwtje is sterk genoeg om die ruige strijders aan haar zijde tot kalmte te manen. Wanneer zij hun eigen angst weten te beheersen, en de draak met open visier tegemoet zullen treden, zal hen niets overkomen. Ik hoef u toch niet te overtuigen van het grote intellect van een draak, neem ik aan?" * Glimlachend ziet hij hoe Ashlynn wat ontspant. De glimlach verdwijnt echter snel als Puc zich zijn andere zorgen herinnert. "Ik vrees dat wij ons niet kunnen mengen in de strijd in de riolen, Ashlynn. De krachten van de demonen daar zijn groot, maar het riool is niet de plaats waar het grootste gevaar zich ophoudt. Het gevaar bevindt zich onder ons. Iemand hier is niet degene die hij of zij zich voordoet te zijn. Zolang deze persoon hier vrij kan rondwandelen, kunnen wij Smalltown niet verlaten. Het onkruid dient bij de wortels uitgeroeid te worden. Enkel de giftige uitlopers afhakken heeft geen zin."
* Ongelukkig schudt Puc zijn oude hoofd. Het is zo dicht bij, hij kan het bijna aanraken. Maar hij kan zijn vinger er niet op leggen. Telkens als hij het probeert, weet de duistere kracht zich weer te verhullen.
Hahaha
* Luid lachend om zijn eigen humor kwam hij de kerk binnen. Op zijn weg groette hij de priester en voldaan keek hij naar de offerschaal.
Is de heer abt aanwezig?
Hij is in zijn werkkamer, Oh almachtige.
* Bar_the_Grey glimlachte, het was zo bijzonder om te zien hoe hij deze priesterorde had weten te corrumperen. Sinds hij de vredelievende en vrome priesters tijdens de nacht van de Bloedmis had afgemaakt en opgepeuzeld waren de priesters opgevolgd door eerst gedaantewezens, zogenaamde Dopplegangers. Daarna waren er echte mensen aangesteld als priesters. Een cult van gelovigen. Een die hij goed kon gebruiken, want de mensen vertelden aan deze pseudo priesters al hun geheimen tijdens de biecht. Ze moesten eens weten dat de priester die hun kinderen doopte, hen zalfde en genas van kwaaltjes, bij heksensabbatten aanwezig was en zich inliet met het occulte en duisternis.
* Bar_the_Grey liep zonder te kloppen de kamer van de abt binnen.
Stop met je onnozele bezigheden en luister goed. Er zijn krachten gearriveerd in Smalltown. Ik heb het niet over pietluttige tovenaartjes of ridders die een keer een draak hebben verslagen. Nee, er is voor een of andere onbekende reden een toename aan bijzondere figuren in de stad. Zelfs enkele..... Even dacht hij na over hoeveel moeite het hem had gekost om zich te verhullen terwijl de krachtige persoon hem probeerde te localiseren. Laten we het erop houden dat ik er niet blij mee ben. Doe je ding.
* Een stofwolk verscheen toen de oude man zich via een verplaatsingsbezwering uit de kamer teleporteerde. Om daarna in zijn ware gedaante voor het altaar te verschijnen in de verborgen tempel. Gejuich klonk op uit zijn aanbidders.
Heil Tarcisius
Heil Tarcisius
* Bar_the_Grey keek triomfantelijk om zich heen, eindelijk kon hij zijn tijdelijke mensengedaant van de stomme questor van zich afwerpen en zich weer hullen in zijn ware demonengedaante. Want hij was Tarcisius. De werkelijke Heerser van Smalltown. Een grijns verscheen op zijn wrede demonengezicht toen de eerste maagd door de priesters naar voren werd gebracht. Dit zou nog een leuke bloedmis worden. De ruimte werd gevuld met de angstaanjagende lach van Tarcisius, terwijl de ongelukkige maagd om hulp schreeuwde en krijstte van angst. Maar de priesters hielden zich doof voor haar hulpgeroep, sterker nog met een gemen blik in hun ogen, brachten ze haar naar hun meester, hun god...
* Illidan vond het wel best zo. Ze zouden eens moeten weten met wie ze te maken hadden. nee hij zou zich rustig houden. Tot de tijd juist was om.... Bijna moest hij glimlachen, maar dat deed teveel pijn dus was hij inmiddels gewend geraakt om zich in te houden. Nog even wachten, dan zou alles veranderen en zou hij verlost worden van de pijn. Dat was hem toegezegd.... Beloofd zelfs. Hij kwam weer wat tot bedaren en zocht een plekje in de schaduw op om een tukje te doen. Zijn krachten zou hij spoedig nodig hebben en tot die tijd kon hij beter goed uitgerust zijn.
Voordat er iemand kan reageren zijn de eerste houten mannetjes er. Als een razende beginnen de vier op de mannetjes in the hakken. Binnen een mum van tijd zijn alle mannetjes dood. Sylph, Mendur en Cormac lijken blij te zijn met de snelle winst. Alleen Tenekha lijkt er het zijne van te denken.
* De sjamanen van mijn volk hebben mij weleens verteld over de mogelijkheden om dit soort wezens te creeeren. En daar is veel meer voor nodig om ze te doden dan er hier gebeurd is.
Nauwelijks van zijn gedachten bekomen schieten er inene allemaal kleine rookwolkjes uit de houtsnippers. Als de rookslierten zijn opgetrokken staan er het dubbele aantal mannetjes voor de neus van de vier krijgers. Alsof ze van de eerste keer niets geleerd hebben beginnen Sylph, Cormac en Mendur weer op de mannetjes in te hakken. Hoofdschuddend kijkt Tenakha om zich heen. Ze moeten een barriere zien te creeeren tussen de mannetjes en de krijgers. De andere drie kijken verbaasd als ze Tenakha de gang verder in zien rennen. Vluchtig om zich heen kijkend ziet dat een van de ondersteuningen van het gewelf niet al te best meer is. Vlug loopt Tenakha terug naar de andere drie die ondertussen alweer aan de volgende lading mannetjes begonnen zijn.
* Dit heeft geen nut, ik heb een ander plan. Volg mij.
Snel volgen de drie Tenakha en ze weten een klein afstandje tussen hun en de mannetjes te creeeren. Aangekomen bij het zwakke punt dat Tenakha eerder heeft ontdekt gebaard Tenakha naar de anderen dat ze door moeten lopen. Zelf begint hij als een bezetene met zijn zwaard op de ondersteuning in te hakken. Plotseling begint het gewelf luid te kraken en Tenakha kan zich met een uiterste krachtsinspanning en een mooie snoekduik nog net redden. Alsof er niets gebeurd is zegt Tenakha tegen de anderen.
* Dit zal ze niet eeuwig tegen houden, we moeten iets anders verzinnen. Iemand een een idee?
Zachtjes loopt ze op haar tenen en ze is blij dat ze haar sandalen heeft aangedaan, die bijna geen geluid maken.
Met een vies gezicht kijkt ze naar het duistere wezen dat voor hun loopt en denkt aan de woorden die Anteros tegen haar zei.
Deze figuur is niet veel goeds van plan en hoewel het misschien niet zo slim is om hem met zijn tweeen te volgen, zegt haar gevoel dat ze hem toch niet alleen moest laten gaan.
Haar toverstaf heeft ze zo hard vastgeklems dat haar knokkels wit zien, alleen maar uit angst om hem te laten vallen en een paar zweet druppels lopen langs haar voorhoofd, door de moeite die ze moet doen om zich stil voort te bewegen. Even kijkt ze naar Anteros en ziet hoe hij geconcentreerd naar het wezen kijkt.
Chovexani kon niet zien om wat voor wezen het ging, maar wel kon ze ruiken dat er een aardige stink geur bij het wezen vandaan kwam, ook is aan het figuur te zien dat het niet menselijk is.
Het figuur blijft even staan, voor het met grote snelheid weg rent. Anteros schiet er achteraan en Chovexani kan niks anders doen dan er ook de vaart in te zetten, daardoor is ze even niet zo geconcentreerd waardoor ze niet merkt dat ze een verkeerde straat in rent en met een harde klap, botst ze op iemand die daar stond en ze valt achterover.
Zijn zicht is perfect en hij heeft geen enkele moeite om het wezen te volgen, maar moet oppassen dat hij niet te snel wilt wezen en zich daardoor verraadt.
* Op een bepaald punt blijft het wezen staan alsof het op dit punt de weg niet meer weet en lijkt de lucht opte snuiven. Anteros blijft samen met Chovexani op flinke afstand staan, bang om geroken te worden en Anteros is blij dat de wind de andere kant opstaat.
Plotseling ziet Anteros hoe het wezen het tempo opvoert en Anteros zet de achtervolging in, met gemak kan hij het wezen bijhouden en hij ziet hoe het wezen richtig een man rent, vlak voor die man tot stilstand komt. Anteros trekt zich terug in de schaduwen die de huizen over de plek werpen en spitst zijn oren.
Anteros hoort een laag gemompel en probeert daar woorden uit op te maken, maar hij staat te ver weg. Langzaam sluipt hij dichterbij, maar hij is zo geconcentreerd op het horen van de woorden, dat hij niet goed uitkijkt waar hij loopt en een luid geluid volgt.
Anteros ziet hoe vijf paar ogen op hem gericht worden. Hij ziet hoe het wezen dreigend op hem afkomt en dat Anteros niet de ruimte meer heeft om te vluhten
Goed, priesters ruim de boel op, ik wil geen spatje bloed meer terugvinden of anders......
* Zonder een antwoord af te wachten stond hij op en zette zich schrap. De verandering naar de menselijke gedaante was niet geheel pijnloos en kostte een behoorlijke inspanning. De priesters die dit al van verhalen hadden gehoord, verlieten haastig de ruimte, ze wisten dat hun heer het niet op prijs stelde dat stervelingen zijn gedaantewisseling aanschouwden. Toen de verandering kompleet was stond in de grote ruimte niet langer een volwassen demoon, maar een oude man in een lang gewaad. Een moment later was ook die gedaante verdwenen via een teleportatie bezwering.
Een moment later elders in de stad....
* De wind blaast over het pleintje. De marktkoopmannen zijn allang vertrokken met dit guur weer valt er niet veel te verdienen. De meeste verstandige mensen blijven binnenshuis. Uit de schaduwen komt echter een man in een donker gewaad tevoorschijn. Zijn blik is gevestigd op het doodlopende steegje.
Het wordt tijd om de barbaar op pad te sturen en een klusje te laten opknappen.
* De man haalt vanonder zijn gewaad een kruik tevoorschijn waar een barbaren krijger in zit. Hij is bezig met het slijpen van zijn zwaard met een slijpsteen.
Voel mijn kracht, barbaar. voel mijn vurige wens, voel mijn haat en nijd. Wraak het onrecht dat je is aangedaan. Altijd kiezen ze barbaren uit om te kleineren en de schuld te geven. Toon hen dat je er genoeg van hebt. Dood voor mij...... voor jezelf.
* Na zijn woorden met magische krachten de lucht in te sturen, gooit de man de kruik richting het doodlopende steegje.
Kledder
* De kruik breekt in duizend stukken en een kleine rookwolk ontsnapt uit de kruik. Als de rook weg is, zit daar een barbaar, geknield. Zijn ogen zijn gesloten en zijn grip is stevig vast op zijn zwaard. Dan opent hij zijn ogen. Ze zijn rood van bloedlust. Een wrede glimlach gaat hiermee gepaard. Dan staat hij op en rent richting de muur waar het steegje eindigt. Met gemak springt hij omhoog en klimt behendig over de muur en verdwijnt uit zicht.
Zeer goed barbaar, ik ben benieuwd of je slachtoffer op tijd door heeft wat hem staat te wachten.
* Dan stapt de man uit de schaduwen en vervolgt zijn weg. Het wordt hoog tijd dat hij een bezoek bracht aan de winkeleigenaar.
Maar nu was er iets anders geweest wat hem uit het isolement van het elfendorp had getrokken. Kon hij maar tastbaar maken wat het was. Het was in ieder geval iets met een oude vijand of zoiets. In ieder geval iets of iemand waar hij al eerder mee te maken had gehad.
Onopvallend gaat Caelis bij een groepje mensen staan en mengt zich in het gesprek, waarbij Caelis vrij snel op de hoogte is van de gebeurtenissen die de laatste tijd plaats hebben gevonden. Als hij de mensen groet zoekt hij even een steegje op om zijn gedachten te ordenen.
* Dus er is in deze stad een vrouwelijke draak geland midden op het marktplein. Er schijnt een boek in de riolen rond te dolen. En het gerucht gaat dat er ook demonen door de stad zwerven. En tot overmaat van ramp storten er ook zomaar huizen in.
Langzaam werkt dit allemaal op Caelis in als hij plotseling word opgeschrikt door een figuur dat op hem af komt rennen. Snel pakt Caelis zijn twee korte zwaarden van rug om een eventuele aanval te pareren. Dan gaat er een flits van herkenning door Caelis heen, maar hij kan niet zeggen of het uitgaat van de figuur zelf of van de magie die om hem heen hangt. Caelis heeft ook geen tijd meer om erover na te denken als er een rauwe kreet uit de mond van de barbaar voor hem komt. De bloeddoorlopen ogen van de barbaar laten een koude rilling over de rug van Caelis lopen. Hij moet iets verzinnen om die barbaar te stoppen. In een gevecht is hij kansloos. Maar eigenlijk is Caelis nu al te laat als hij de eerste slagen van de barbaar afweerd.
[Dit bericht is gewijzigd door Caelis op 05-11-2003 16:36]
Ze willen net besluiten om gewoon de Gang verder uit te lopen als ze opeens een sterke stank ruiken.
Mendur herkent de stank en als hij de andere aan kijkt weten zij even goed waar die stank vandaan komt
Vervloekt, een draak voor ons en houten poppen achter ons
* Zegt Mendur hardop. Mendur verteld zachtjes aan de andere
Wat moeten we nu doen vraagt Mendur aan de anderen
Ze besluiten om maar gewoon door te lopen richting de draak.
Als ze de gang uitlopen komen ze in een zaal terecht, die verlicht wordt door licht wat van de wanden afstraalt, en midden in de zaal ligt een grote orakeldraak met schubben van diamant die glinsteren in het licht met voor haar het jong.
Waarschijnlijk heef de draak ons allang opgemerkt maar doet ze niets omdat we geen gevaar zijn voor haar jong, maar we moeten toch zachtjes door de zaal komen.
* De andere knikken,en zachtjes lopen ze zachtjes door de zaal.Als ze midden in de zaal zijn komt er opeens een hels kabaal uit de gang die ze net verlaten hebben.
Verschrikt kijken ze naar de draak, die langzaam een oog opent.
Langzaam draaien ze zich om naar de draak. Nu klaarwakker en met een wakend oog op de metgezellen. Afwachtend wat ze gaan doen. Voorzichtig beginnen de metgezellen weer in de richting van de draak te lopen als er achter hun de eerste houten mannetjes tevoorschijn komen. Geschrokken zien de gezellen hoe de mond van de draak open gaat. Nog net kunnen ze op de grond duiken als er een vuurstraal uit de bek van de draak komt.
Verbaasd kijken de gezellen om. Ze waren ervan overtuigd geweest dat de draak het op hun gemunt zou hebben, maar in plaats daarvan waren de houten mannetjes die hun achtervolgden het slachtoffer geworden. Besluiteloos kijken ze elkaar aan. Wat moeten ze hier nou weer mee?