Hij was jong toen...jong en naïef...Als beginnend zwaardvechter met een reputatie was hij door een rijke koopman als bescherming ingehuurd...Zo had hij Sylph ontmoet...Ze had zich voorgedaan als jonkvrouwe en hij was verliefd op haar geworden...En zij ook op hem, zo leek het, en gedurende een paar weken was hij de gelukkigste man op het eiland geweest...Totdat Sylph op een dag verdwenen was en zijn opdrachtgever was vermoord...Ze had hem gebruikt en voorgelogen...
Enkele dagen later had hij Smalltown verlaten, om er in de jaren die volgden nooit meer terug te keren....In die jaren had hij een reputatie opgebouwd als een zwaardmeester die nooit faalde...professioneel en genadeloos...Maar het gebeuren was al die tijd aan hem blijven knagen, en dus, toen hij hier een opdracht aangeboden kreeg, had hij besloten terug te keren naar Smalltown om de spoken uit zijn verleden te confronteren...En daar zat ze dan...Sylph....nog net zo mooi als al die jaren geleden...
Cormac rechtte zijn schouders en verliet zijn plaats bij de bar....Hij had een besluit genomen...
"Dag, Sylph....dat is lang geleden....."
En?
8 en jij?
5 maar wel een groepje dat samen optrekt.
Het is niet genoeg weet je wat, dit vraagt om meer drastische maatregelen.
Wat ben je van plan?
Wacht maar even....
* Bar_the_Grey klom op een dichtbijzijnde tafel juist toen het wat stiller werd in de hoek waar het armpje drukken bezig was. de aanwezigen om hem heen keken hem aan alsof hij zijn verstand verloren was, maar dit was niet zo. Toen hij in het midden op de tafel stond sloeg hij tweemaal met zijn wandelstaf op het houten tafelblad. De gesprekken verstomden en hij werd aangestaard door de meeste aanwezigen, benieuwd als ze waren naar wat hij te vertellen had.
Beste aanwezigen,
Mag ik mij even voorstellen. Mijn naam is de Grijze en dit hier is mijn goede vriend de Witte.
* Bar_the_Grey wees met zijn staf naar een hevig nee-knikkende Molgar die nu ook een hand voor zijn gezicht hield ter afkeuring.
Wij,..... wij zijn op zoek naar een voorwerp. Voor de vondst van dat voorwerp willen we ruim betalen. Het voorwerp dat wij zoeken is een boek. Een boek dat ons ontvreemd is. Nou ja ons,... dat wil zeggen de orde waar wij bij horen is het boek kwijt. Namens hen heb ik de dief of dieven weten op te sporen tot hier Smalltown. Mijn laatste informatie verteld dat het boek in de westelijkeriolen zou moeten liggen. Ongeveer hier onder de Herberg dus..... Zoals U weet is het daar niet echt veilig, dus laten wij de zoektocht binnen de riolen liever over aan wat jeugdigere en sterkere personen. Dus, mocht U geïntereseerd zijn in een goede beloning van 1000 gouden eilandkronen voor het opspeuren van een simpel boek? Dan kunt U op pad gaan. U kunt ons bereiken in de magie winkel van Molgar of hier in de herberg The Dancing Mermaid. Dank U voor uw aandacht.
* Behendig stapte de oude man van de tafel af.
Zo dat is weer gebeurd.
Bar, er was toch verteld dat zo weinig mogelijk personen mochten weten van de verdwijning van het boek?
Beste Molgar, ze weten toch niet welk boek? Daarbij ga ik ervan uit dat ze niet in het boek geïntereseerd zullen zijn, maar in de beloning. Kom dan tracteer ik je op een heerlijk drankje gemaakt op waterbasis.
* Verschillende avonturiers verlieten de herberg zeer tegen de zin van de herbergier, deze keek dan ook niet bepaald vrolijk toen de twee oude mannen wat te drinken bestelden. Alsof ze gedachten konden lezen werd er een robijn voor de neus van de herbergier geschoven.
Dit compenseert onze ronselactie mag ik hopen?
Maar natuurlijk heer, een vorstelijke betaling, Dank U heer.
* Een moment later hadden de beide oudjes hun drankjes toen de eerste nieuwsgierige avonturier al om aanvullende informatie kwam vragen. In een mum van tijd stonden er verschillende om de twee magïers heen en tegen allen zeiden ze hetzelfde, dat de beloning vaststond, 1000 gouden kronen en niet meer, het boek lag in dit deel van de riolen en moest teruggevonden worden. Dat was alle informatie die ze wilden delen. Voor nu in ieder geval.
Even daarna komt er achter een bosje een vrouw met bruine ogen en bruin haar vandaan.
Ik heb een rustplaats nodig, na dagen te hebben gevlogen, misschien dat er hier in het stadje een plek is om te slapen.
* Ze loopt het stadje in en wat als eerste opvalt is de drukte in de herberg, daar aangekomen hoort ze een stem, wat word gevolgt door een aantal opgewonden stemmen, waarna een hoop mensen de herberg uit komen lopen, opgewonden pratend met elkaar over een boek in een riool.
Lavinia begrijpt er niks van.
Hier kan ze misschien wel een nachtje overnachten en stapt de herberg binnen
[Dit bericht is gewijzigd door Lavinia op 23-05-2003 14:09]
Net als hij het aan de waard wilt vragen, klimt er in een hoek van de gelagkamer een man op een tafel en slaat met zijn staf twee keer op de tafel, die zich voorstelt als de grijze en begint te spreken over dat hij met zijn goede vriend iets zochten.
Om precies te zijn een boek die ergens hier onder de herberg in de westelijke riolen zou moeten liggen en dat ze een beloning uitloven van 1000 gouden eilandkronen.
Nadat de grijze uitgesproken was verlaten veel bezoekers onder luid gepraat de herberg om in de riolen het boek te zoeken.
Mendur vond het maar dom dat de grijze zomaar iedereen de riolen instuurde en hij wist wel om welk boek het ging omdat hij zelf er ook naar zocht.
Hij besloot maar naar het tweetal te gaan om zijn hulp aan te bieden.
Terwijl hij op de mannen toeloopt, verlaten net de laatste avonturiers die om de twee mannen heen stonden de herberg.
Bij de mannen aankomen, kijken ze op naar hem en Mendur voelt nog steeds de magische kracht die om deze mannen heen hangt en stelt zich voor .
* Gegroet waarde heren mijn naam is Mendur ik weet al hoe jullie heten hoewel het niet jullie echte namen zullen zijn.
Ik hoorde dat jullie een boek zochten en ik heb een vermoede om welk boek het gaat en ik vind het maar een domme actie om zomaar iedereen de gevaarlijke riolen in te sturen zonder een georganiseerde groep te vormen.Want nu lopen er naast de normale gevaren nu ook allemaal dieven en andere gespuis rond.
Ik ben al lang op zoek naar het boek om het aan de gerechtmatige eigenaren terug te geven en niet om het geld.
Maar omdat als het in vreemde handen terecht komt het een gevaarlijk boek
Kan zijn.
Daarom bied ik mijn diensten aan omdat jullie bij de orde horen van wie het boek is.
Nadat hij uitvertelt is, bestelt Mendur bij de waard nog maar een pul bier wachtend wat ze zullen zeggen.
Op dit moment gebeuren er een aantal dingen tegelijk. Ashlynn ziet een vouwelijke gedaante zich en weg door de menigte banen.
* Zo te zien komt die vrouw recht op mij af. Ik vraag me af wat ze wil. Nou ja, we zullen het vanzelf zien.
Dan komt er een hoop gevloek en getier uit de hoek waar de armworstel wedstrijden worden gehouden. Alle toeschouwers in de herberg zien de barbaar met een man in zijn handen staan. Blijkbaar heeft de man iets bij de barbaar geprobeerd. Dan ziet Ashlynn iemand uit het publiek een blauwe tand naar de barbaar gooien. Hier schrikt hij zo van, dat hij de man loslaat die onmiddelijk op de vlucht slaat. Maar bij de deur wordt gegrepen door de twee wachters die wel raad weten met de man.
Ook de vrouw die op Ashlynn kwam aflopen blijft staan kijken naar het schouwspel. Vlak voordat ze verder kan lopen klimt er een van de twee tovenaars op de tafel. Hij vraagt om stilte. Het wordt muisstil in de herberg op het gedeelte van de herberg na waar de barbaar staat te schreeuwen. Hij wil weten wie de blauwe tand heeft geworpen.
Even sluit Ashlynn haar ogen en zend een mentale boodschap naar de barbaar.
* Beste Zarr. Ja, ik weet je naam. Net zoals ik elke naam in deze herberg ken. We zullen het later hebben over de blauwe tand. Maar wees nu even stil. Ik ben nieuwsgierig wat de tovenaar te zeggen heeft.
Zarr kijkt verbaasd om zich heen waar de boodschap vandaan komt. Hij is woedend dat er iemand zijn gedachten heeft kunnen lezen. Dan valt zijn blik op Ashlynn. Zijn woede neemt af bij de aanblik van de beeldschone vrouw. Dan ziet hij haar even knikken als bevestiging dat zij de boodschap naar hem heeft gestuurd. Langzaam neemt de barbaar weer plaats op zijn stoel.
De tovenaar begint te spreken en looft een beloning uit voor degene die het boek uit de riolen onder de stad vandaan haalt. Als de tovenaar is uitgesproken en van de tafel af is geklommen krijgt hij een preek van de andere tovenaar. Als deze uitgeraasd is lopen de twee naar de bar, alwaar ze snel omringd zijn door een aantal vrijwilligers.
Ashlynn zit met verschrikte ogen te kijken.
* Het boek. Hoe kunnen ze zo openlijk praten over het boek. Voor zo een machtig man is het niet slim om zo openlijk over het boek te beginnen. Hoe minder wezens van dit boek weten, hoe beter het is. Ik moet met Puc praten. We moeten iets doen
Ashlynn staat op en snelt naar de bar. Voor even de vrouw vergetend die op haar af kwam lopen. Puc staat bij de bar al te wachten op Ashlynn. Ook Puc heeft een bezorgde blik in zijn ogen. Ashlynn heeft Puc in zijn hele leven nog niet zo bezorgd zien kijken. Als Ashlynn bij Puc is aangekomen begint ze te praten.
* Het mogen dan wel twee machtige tovenaars zijn die naar het boek zoeken. En op het eerste gezicht een zuiver hard hebben. Maar het blijft niet slim om zo over dat boek te beginnen. Als dat boek in de verkeerde handen valt dan is de hele wereld, nee het hele universum in gevaar. En daar kunnen wij zelfs niets aan doen als we tegen die tijd nog leven.
Voordat Puc wat kan antwoorden, begint Ashlynn weer te spreken.
* Er kwam net trouwens een vrouw op me afgelopen. Ik denk dat er veel meer achter haar verschijning zit dan ze doet voorkomen. Ik ben bezorgd. Van iedereen in de herberg kan ik een bepaalde indruk krijgen. Zelfs van jou Puc. Maar die vrouw, ik krijg geen hoogte van haar. Wat denk je kunnen we haar vertrouwen?
Vragend kijkt Ashlynn Puc aan.
[Dit bericht is gewijzigd door Ashlynn op 24-05-2003 17:16]
Zarr genoeg leuk gehad, even praten met iemand.
* Zarr sprak dit tegen niemand in het bijzonder maar het groepje maakte plaats om hem door te laten en onder begeleiding van een schouderklop, een genoegzame knik of kreet als ondersteuning voor deelname aan het komende festival. Zarr had hier echter geen oog voor. Zijn blik was gevestigd op die van de beeldschone dame die tot hem had gesproken. Zijn glimlach was verdwenen en zijn gezicht stond op onweer. Langzaam kwam hij dichterbij, ze merkte hem niet op want ze stond met de rug naar hem toe in een gesprek gewikkeld met een man die ze blijkbaar kende.
* Zarr snoof eens goed en ruikte nu duidelijk de magie. Het was een tovenaar met wie ze praatte en zelf was ze.... Nee dat kon de AkeÏ Warrior niet helemaal thuisbrengen. Ze was duidelijk een heks. Maar er was nog meer, maar wat dat wist hij niet.
* Toen Zarr bij haar aankwam greep hij haar bij de schouder en draaide haar om.
Luister Heks, je laat me met rust of het zal je hetzelfde vergaan als deze hier.
* Zarr toonde met zijn linkerhand de halsketting die vol met tanden hing, zijn rechterhand wees een groepje tanden aan. Tanden van tovenaars die hij aan zijn zwaard had geregen.
Zarr houdt niet van magie en ook niet van tovenaars of heksen. En zeker niet van leugenaars die iets beloven maar niet hun woord kunnen houden....
Dus laat me met rust. Dit is een eenmalige waarschuwing.
* Zarr keek niet alleen naar de dame maar ook naar de tovenaar die bij haar stond. Hij stonk naar magie. Ze zagen dat hij het meende want zijn ogen waren bloeddoorlopen en leken wel van vuur. Beide personen lieten hun blikken echter vol walging rusten op de tanden. Zonder een reactie af te wachten, liet Zarr zijn ketting los en maakte zijn tas open om de blauwe tand erin te stoppen. Toen, slechts een moment, was daar het verfrommelde papier met magische runetekens zichtbaar. Ashlynn en Puk schrikken van verbazing. Maar Zarr begaf zich al richting de uitgang van de herberg en verdween tussen de aanwezige gasten.
Bah, Herberg stinkt naar magie. Zarr, naar buiten gaan.
* Zarr stond buiten in het donker. Het was al redelijk laat en het was niet al te warm. Nog mokkend om de tovenaar en de heks, werd Zarr plots opgeschrikt uit zijn gedachten.
* Een klein zwevend lichtje niet groter dan een knikker verscheen uit het niets en cirkelde om het hoofd van de barbaar. Deze vond het geweldig en maakte sprongetjes om het lichtje te grijpen. Maar deze wist handig buiten bereik van de barbaar te blijven. Het zweefde op een afstand van een paar meter voor de barbaar.
Hier blijven lichtje, Zarr wil spelen met jou. Leuk. Grappig, Haha. Jij grappig lichtje zijn.
* Het lichtje bleef echter buiten bereik van de barbaar en lokte hem zo weg van de Herberg, de donkere straatjes in. Op weg naar een nog onbekende bestemming. Een lachende barbaar onbewust van dit alles, volgde gedwee. Even later was de straat voor de Herberg nagenoeg leeg, met in de verte nog een lach wegebbend door de straten.
[Dit bericht is gewijzigd door Zarr op 26-05-2003 00:35]
wat heerlijk zo die mensen en hun uitstralingen * mompelt Nakur. een van de avonturiers die veel groter en breder is dan Nakur komt met z'n strijdmakker bij nakur aan tafel staat
Hey ! klein manneke, je zit aan onze tafel dus wegwezen. * Brult de grootste van de twee. Nakur glimlacht tegen de twee en wijst ze met een klein woordje naar de bar toe. De twee mannen keren zich om verontschulden zich tegen Nakur en stampen naar de bar toe. magie bestaat niet * zegt Nakur in zichzelf. Het gebeuren is natuurlijk niet onopvallend gebleven en verschillende magiers kijken even naar het afzichtelijk ventje dat alleen aan de tafel in de hoek zit.
* dan valt de blik van Nakur op de korte confrontatie tussen de Barbaar, Puc en de vrouwe die Nakur vaag bekend voorkomt. Ook Nakur ziet het documentje en als Zarr de herberg verlaat volgt Nakur hem onopvallend. Hij ziet hoe Zarr wordt weggevoerd door het "dwaallichtje" en volgt hem. Voor iemand die beweerd dat magie niet bestaat is Nakur prima in staat om zich met allerlei truukjes te verdedigen, zelfs de meest grote magiërs hebben respect voor het onoogelijke mannetje als ze wisten dat hij het was. Hij weet zeker dat Puc hem heeft herkend maar de rest vast niet, onder tussen volgt Nakur de dwalende barbaar.
Ze kijkt hem recht in de ogen en ziet dat hij nog maar weinig affectie voor haar heeft.
"Het is inderdaad lang geleden Cormac. Wat brengt jou naar deze contreien?"
"Ik zal niet weer dezelfde fout maken sylph en mijn informatie klakkeloos aan jou vertellen. Straks moet ik het weer tegen jou opnemen en de laatste keer ligt nog vers in mijn geheugen. Niet zo verwonderlijk met het aandenken wat je mij hebt gegeven."
* Kort raakt de man zijn litteken aan als hij de laatste woorden op een bijtende toon naar haar toe slingert en sylph bijt op haar lip om niet tegen hem uit te vallen. Dan wordt haar aandacht getrokken door twee mannen, waaronder Molgar, die een korte toespraak houden. Allerlei mensen spoeden zich naar de mannen die een beloning hebben uitgeloofd voor een boek. Een zacht briesje blaast door de herberg heen als vele mensen naar buiten gaan op zoek naar het boek en de riolen. sylph kijkt ietwat bezorgd om zich heen als de wind haar verteld dat niet alleen de riolen duistere wezens bevat. Dan valt haar blik weer op Cormac.
"Maak je maar niet druk Cormac. Dit keer ben ik niet ingehuurd om te moorden, maar om te beschermen. Als u mij wilt excuseren, ik ga mij bij het groepje gelukszoekers voegen....."
Maar Mendur dat is uitstekend nieuws, ik dacht dat Bar hier de enige in naam van de orde hier was. Het is goed om te weten dat behalve wij, jij ook namens de orde op zoek bent naar dat ene boek. Je weet toch wel om welk boek het gaat? Het is geschreven in de oude Yrrab taal, slechts weinigen kunnen die lang vergeten taal lezen. Het zou me verbazen als behalve mijn goede vriend Bar hier en ik nog meer personen in smalltown zijn die dit kunnen lezen.
* Bar_the_Grey kijkt de herberg nog eens rond en antwoord gelijk daarop.
Daarin zou je je nog weleens kunnen vergissen mijn beste vriend. Maar laten we op pad gaan naar jouw woning daar kunnen we veilig praten.
* Bar_the_Grey roept de waard om af te rekenen en dan verlaten de drie mannen gezamenlijk de Herberg.
* Onderweg wordt er door Bar en Molgar gezellig gepraat, maar Mendur stopt enkele malen om te zien of ze niet achtervolgd of bespiedt worden. Overtuigt dat dit niet het geval is, vervolgen ze zo hun wandeltocht door de straatjes van Smalltown. Aangekomen bij het huis van Molgar, wachten Bar en Mendur beleefd tot de sleutel in het slot wordt gestoken en omgedraaid. De deur gaat open en ze gaan naar binnen. Daarna wordt de deur weer op slot gedaan en doet Molgar een bescherming bezwering uitspreken. Mendur kijkt verschrikt, maar Bar stelt hem snel gerust dat dit slechts is om dieven en inbrekers op afstand te houden. Dan volgen ze met zijn tweeën Molgar naar boven de winkel waar hij woont.
Neem plaats in een comfortabele stoel we hebben veel te bespreken Mendur. Wat weet je van het boek? Tot hoever ben je op de hoogte?
Nee wacht Molgar ik zal mijn verhaal wel doen. Maar het is toch wel veilig mag ik hopen?
Zolang die magische vogel geen geluid maakt is het veilig.
Heb jij een Paroca vogel? Nee maar, wat ben je toch een geluksvogel Molgar. Weet je hoe zeldzaam en gevraagd deze vogels zijn?
Ja en daarom houdt ik deze ook boven en is hij niet beneden in mijn winkel te koop. Een handelaar had deze voor me uit Trandofir gehaald bij een dame die een magische winkel heeft aldaar. In ruil heb ik haar weer een zeldzaam iets gegeven waarnaar zij aan het zoeken was. Voor wat hoort wat in deze business.
* Mendur bekijkt tijdens het gesprek van de twee oude mannen de vogel en vind de vogel maar raar, het ziet er een beetje dik uit, een grote snavel en korte vleugels. Te kort om daadwerkelijk te vliegen. Daarbij veranderd het soms van kleur en lijkt het wel alsof de huid lichtkorreltjes in zich heeft. Geïntrigeerd door deze feiten besluit hij om Molgar met zijn bevindingen te confronteren.
Ben je niet bang dat de vogel wegvliegt dan? Hij zit op een plateau?
Paroca vogels, houden zich op waar ze zich gemakelijk voelen.
Blijkbaar behandeld Molgar de vogel goed en tijdens het uitspreken van bezweringen of werken aan magische voorwerpen is als voedsel voor de vogel. Nee die vermaakt zich hier opperbest. Maar terug naar het boek waarnaar we op zoek zijn.* Valt Bar, Molgar bij.
Ik neem aan dat je op de hoogte bent dat het boek waarover we spreken een deel van een bijzondere serie boeken is. The Books of True Knowledge!
Dit deel werd door onze Horadrim orde in bewaring gegeven aan the Monastery of the Yellow Rose. Dit klooster dat op een bergtop is gevestigd en waar ongeveer 750 monniken leven, is moeilijk onopvallend te betreden, er loopt maar een bergpad. Doch iemand heeft zich voorgedaan als monk en is zodoende tot de heilige ruimtes doorgedrongen en heeft toen het boek ontvreemd. Er is de volgende dag alarm geslagen en ik ben toen gewaarschuwd. Ik had de verantwoording voor dit boek en was hevig ontstemd om te horen dat deze was gestolen. Ik heb de dief kunnen achterhalen tot aan Smalltown, toen de levensenergie van de dief ophield te bestaan. Of om in aardse termen te spreken; hij ging dood. Het boek ligt echter hier in de riolen. Zo voor het grijpen zo zou je denken maar dat is nu niet compleet waar. Kijk het boek is enorm gewild, maar de orde heeft rekening gehouden met een mogelijke diefstal. Daarom is het boek omgeven door een soort gif. Slechts degene die hier weet van heeft en over de juiste antidote beschikt, kan het boek langdurig in zijn bezit hebben. De dief wist dit klaarblijkelijk niet en heeft de magische roep om teruggave van het boek genegeerd met alle gevolgen vandien.
* Plotseling begint de Paroca vogel te zingen op een zachte toon.
Iemand probeert ons te bespieden, vlug we hebben niet veel tijd, hier Mendur neem dit perkament en lees de instructie en aanwijzingen goed, verbrand ze daarna. Ga nu we hebben niet veel tijd.
* Zachtjes duwt Molgar, Mendur naar een deur en opent deze voor hem. Als Mendur door de deur stapt, staat hij plots in een straatje aan de andere kant van de stad voor een klein huisje. Molgar en Bar zitten dan inmiddels als twee oudjes verhalen op te halen bij een glas wijn. Het lijkt alsof het een normaal gesprek gaat, maar in werkelijkheid tasten de beide heren gezamenlijk via een ingewikkelde magische bezwering af naar de oorsprong van hun bespieder.
Nadat hij een kamer in de herberg heeft genomen loopt hij naar buiten, de straten van zijn jeugd op...Langzaam komen de herinneringen terug terwijl hij mijmerend over de straten loopt.....verzonken in gedachten als hij is, merkt hij pas laat dat hij ongemerkt in een onguur gedeelte van de oude stad terecht is gekomen..
"Je geld of je leven, vreemdeling!"
* Klinkt het plotseling achter hem...Snel draait hij zich om, zichzelf om zijn stommiteit vervloekend....Achter hem staat een drietal mannen...jongens eigenlijk, bewapend met messen en met een zelfverzekerde blik in hun ogen..Met een snelle blik om hem heen ziet Cormac dat nog twee gedaantes zich losmaken uit de schaduwen van het smalle straatje waar hij zich bevindt....Ingesloten, ook dat nog...Zijn staalblauwe ogen boren zich in de ogen van de voorste van zijn aanvallers...
"Mijn geld krijg je niet, en mij leven ook niet...maar als je nu omdraait en wegloopt zal ik je je eigen leven laten houden..."
* Even lijkt zijn overvaller het aanbod te overwegen, maar na een korte blik op zijn kameraden ziet Cormac hem van gedachten veranderen...Vijf tegen één, lijkt hij te denken...En voordat zijn aanvaller ten aanval heeft geschreeuwd is Cormac al in beweging, zijn twee zwaarden zijn als door magie in zijn handen verschenen.... Een tweetal passen brengt de zwaardmeester bij zijn aanvallers en met de snelheid van een aanvallende cobra slaat hij toe...pas als hun aanvoerder uitgeschakeld op de grond ligt, met een wond aan zijn rechterpols en een tweetal diepe swonden in zijn beide benen lijken zijn overige aanvallers in actie te komen...Steeds sneller beweegt de zwaardmeester zijn zwaarden, totdat ze bijna onzichtbaar lijken...ze vormen een schild van staal dat altijd daar lijkt te zijn waar hij aangevallen wordt....Langzaam lokt de zwaardmeester zijn vier aanvallers mee in een hypnotiserend ritme van aanvallen en blokkeren... Genoeg is genoeg, denkt Cormac, en schijnbaar achteloos voert hij het tempo op en gaat hij over tot de aanval....In de tijd daarvoor heeft hij de kracht en zwaktes van zijn tegenstanders opgenomen en nu straft hij die genadeloos af, een ijskoude blik in zijn ogen...In een oogwenk zijn twee van zijn tegenstanders ontwapend. Hun handen bloedend en met een angstige blik in hun ogen...Een zelfde angst heeft zich inmiddels ook meester gemaakt van zijn laatste twee aanvallers, die bijna gelijktijdig hun wapens op de grond gooien om zich over te geven...
"Vlucht maar, en neem je gewonde kameraden mee...Een volgende keer zul je er niet zo genadig afkomen.."
* En terwijl zijn aanvallers zich snel uit de voeten maken veegt Cormac met een zucht zijn zwaarden af, voordat hij ze weer wegbergt, het is lang geleden dat hij een echte uitdaging heeft gehad en ook dit laatste gevecht was een teleurstelling...Hij kijkt om zich heen, maar niemand lijkt de korte schermutseling te hebben gezien.... Langzaam loopt hij terug naar de herberg....Misschien dat hij de volgende dag maar eens in de riolen moet gaan kijken, of hij een glimp van dat boek kan opvangen...
Luister..
Het Boek dat de twee mannen uit de herberg zoeken is een der boeken der ware kennis. * Isgranur's stem wordt zwaarder en donkerder
Het zijn gevaarlijke boeken, een boek dat in de verkeerde handen valt kan een ramp zijn voor de huidige wereld. Ik snap niet hoe dat boek zomaar "weg" kan zijn. Het stinkt namelijk. Het stinkt naar magie, magie van een ergere soort dan je voor kan stellen. Het is een legende en of het waar is dat laat ik in het midden. Maar voor als jullie geluk zoeken, zoek het vooral niet bij het boek.
* Isgragnur gromt een keer en spreekt dan verder Ik voorspel dat bij de zoektocht en de vondst vanhet boek het bloed der slachtoffers de riolen rood zal kleuren. Kijk het is al begonnen ..
* De mensen kijken naar waar hij wijst en zien het bloed van de vechtpartij in de steeg door een gotje stromen. Verschrikt kijken mensen om zich heen en kruipen dichter bij elkaar als Isgranur verder gaat
Mensen zullen waanzinnig worden, bloeddorstig en het gegil van de slachtoffers zal in de verre omtrek te horen zijn. Ik zeg jullie: Laat de twee mannen zich maar verantwoorden als de gezinnen van de gelukzoekers erachter komen dat die twee magiërs erachter zitten.
Ik ben maar een smid , maar ik waarschuw jullie. Sommige legendes zijn waar andere zijn op waarheid gebaseerd , maar wat is waar en wat niet. Dat zal alleen de toekomst uit kunnen maken.
* Dan drinkt hij z'n pul leeg en knikt naar de mensen, ze applaudiseren en vervolgen hun weg. Ditmaal niet met de borst vooruit maar meer angstig voor het onbekende.
* Isgranur laat met kracht z'n hamer op het aambeeld neerkomen, de vonken vliegen er af en de dreun als van een zware klok is in de verre omtrek te horen. Dan zucht hij en wacht rustig af wat de dageraad gat brengen
Het was Ashlynn nog niet opgevallen dat Nakur ook de in de herberg aanwezig is. Even moet Ashlynn weer glimlachen als aan Nakur met zijn wijze raad denkt. Magie bestaat niet en sinaasappeltje? Even denkt Ashlynn nog terug aan de barbaar Zarr. Ze heeft spijt dat ze zich niet aan haar belofte heeft gehouden. Plechtig beloofd ze aan zichzelf dat ze ooit haar verontschuldigingen aan de barbaar zal aanbieden. Ze maakt zich geen verdere zorgen om de barbaar. Die is bij Nakur in goede handen. Dan draait ze zich weer om naar Puc.
* Puc, heb je dat gezien. Blijkbaar is het boek al door iemand gevonden. De runen op dat perkament komen uit het boek. Dit is ernstig en die twee tovenaars hebben het er ook niet beter op gemaakt. Een beloning uitloven. Wat een eikels.
Puc knikt instemmend. Ook hij is het er mee eens dat de twee tovenaars uiterst onvoorzichtig met de situatie zijn omgegaan. Op het moment dat hij wil antwoorden ziet hij Ashlynn verschrikt opkijken.
* Puc ik voel net dat er iets verschrikkelijk mis is. De natuur is verstoord. Het is net alsof... Nee dat kan niet. Puc volg mij naar buiten.
Ashlynn sprint naar buiten gevolgd door Puc. Hoezeer deze ook zijn best doet. Hij neemt niets waar. Dan voelt hij een kleine flikkering aan het einde van zijn gevoelensveld en zijn ogen worden groot. Snel volgt hij Ashlynn naar het marktplein. Even is Puc Ashlynn kwijt en vraagt hij zich af waarom ze naar het marktplein rent. Dan volgt er een felle flits en staat er een imposante draak op het marktplein.
* Klim snel op mijn rug Puc. Dan hebben we een beter overzicht. We moeten erachter zien te komen waar het plaatsvind en als het even kan of we het kunnen stoppen.
Snel klimt Puc op de rug van Ashlynn, gevolgd door een vrouwelijk gedaante die behendig achter Puc plaats neemt. Verbaast kijkt Puc achterom en ziet de vrouw over wie Ashlynn het had in de herberg. Het lijkt Ashlynn verder niet uit te maken dat de vrouw op haar rug is komen zitten en dus kijkt Puc weer voor zich. Dan wijkt de verzamelde menigte uiteen met een verontwaardigde kreet als Ashlynn met haar vleugels begint te klapperen. Met een duizelingwekkende vaart stijgt Ashlynn op. Even schrikt Puc. Het is een tijd terug dat hij op de rug van een draak heeft gezeten. Dan hervind hij zijn evenwicht en geniet van de verdere vlucht. Dan valt zijn oog op de horizon. Daar is een kolom van vuur te zien. Zo hoog als het oog kan zien. Zachtjes geeft Puc en tik tegen de hals van Ashlynn en kijkt eens om naar de vrouw achter hem. Maar die staart al met een ingespannen blik naar de kolom. Ook Ashlynn heeft het nu gezien. Snel wijzigt ze haar koers.
* Oh nee, het is al begonnen. Hopelijk zijn we niet te laat.
Verbaast om het gebeuren besluit hij om weer naar de herberg te gaan en stopt het perkament snel onder zijn mantel en loopt weer door de smalle straatjes van smalltown richting de herberg.
En komt in een duister gedeelte van de stad en ziet hij dat er een man lastig gevallen wordt door vijf mannen die het geld van de man willen
Mendur haalt zijn zwaard onder zijn mantel vandaan en net als hij te hulp wil schieten vallen de vijf mannen aan en worden door de man die opeens twee zwaarden in zijn handen heeft naar een kort gevecht afgeslagen.
De vijf mannen waar van sommige gewond rennen langs Mendur heen zonder dat ze hem opmerken.
Als hij weer naar de man kijkt ziet hij dat die de zelfde richting als hijzelf opgaat
Misschien slaapt hij ook wel in de herberg als dat zo is dan kan ik zijn hulp goed gebruiken als ik het riool inga.
Mendur stopt zijn zwaard weer weg, en loopt langs een smid waar veel mensen om de smid heen staan.
Als hij wil luisteren wat de smid te vertellen heeft klappen de mensen en vertrekken alle kanten op en het lijkt wel of ze bang ergens voor zijn.
Wat zou de smid nou verteld hebben waardoor deze mensen zo bang zijn
Mendur is benieuwd wat te smid te vertellen had en houdt een man aan die uit de smid komt
* Goedenavond , waarde heer ik zag dat de smid iets aan het vertellen was en ik zou graag weten wat dat was kunt u mij dat misschien vertellen.
De man verteld in het kort wat de smid had verteld nadat de man het verteld heeft loopt die weer angstig verder.
Mendur roept nog een bedankje achter de man aan en loopt verder richting de herberg
Als hij binnenkomt, kijkt hij de gelagkamer rond die op een paar late bezoekers leeg is.
En ziet hij de man die met de vijf overvallers heeft afgerekend net de trap oplopen.
Mijn vermoede was dus juist, ik zou hem morgenochtend hem in de gelagkamer opwachten om te vragen of hij het riool mee in gaat.
Mendur loopt naar de waard toe die al druk aan het opruimen is en vraagt of deze nog een kamer vrij heeft.
De waard draait zich om en zegt
* Goedenavond , ik heb nog 1 kamer over dus u heeft geluk ik zou met u naar boven lopen.
Als ze boven zijn wijst de waard de kamer aan.
Mendur bedankt de waard en vraagt of de waard nog een kaars kan laten bezorgen op zijn kamer.
De waard knikt en loopt naar beneden om een kaars te halen.
Ondertussen is Mendur de kamer ingelopen en gaat op zijn bed zitten en haalt het perkament onder zijn mantel vandaan.
Het blijken twee stukken perkament te zijn die met een touwtje aan elkaar zijn gebonden.
Hij wil het touwtje net losmaken als er op de deur wordt geklopt.
Het blijkt de waard te zijn die een kaars bij zich heeft hij zet hem op het tafeltje naast het bed en wenst mij welterusten en sluit de deur achter hem
Mendur pakt de twee stukken perkament weer die hij gauw weer onder zijn mantel had verstopt toen de waard binnenkwam en maakt het touwtje los en pakt het eerste stuk perkament.
Hij ziet dat het een tekening is van een gangenstelsel waarschijnlijk een deel van het riool onder herberg als hij er even naar gekeken heeft legt hij het opzij en pakt het andere stuk perkament dat staat het volgende.
Gij die het boek zoeken moeten het volgende weten het boek is beveiligd met een gif
Dat alleen kan verbroken worden met een spreuk in de taal waarvan het boek geschreven is degene die de spreuk weet en hem kan uitspreken kan het boek pakken maar niet met onbedekte handen want dan treft het gif je nog.
U moet het boek niet te lang in bezit hebben en moet binnen een week teruggebracht zijn bij 1 van de leden van de orde anders zou de vinder en ieder ander die hem aanraakt waanzinnig worden en langzaam wegkwijnen
En degene die er kwaad mee wil doen zou er veel baat bij hebben wat het 1 van de machtigste boeken die er zijn.
Mendur las het stuk en onderaan stond de spreuk Mendur kon het gelukkig wel lezen want hij had vele talen geleerd op zijn lange reizen.
Nadat hij het zinnetje uit het hoofd had geleerd en alles had gelezen, houdt hij boven de kaars en met een zwarte rookwolk die sterk stonk verbrande het stukje perkament.
Daarna pakte hij de plattegrond weer, en leerde deze ook uit zin hoofd en verbrande het weer boven de kaars.
Mendur besluit maar te gaan slapen en blaast de kaars uit en het wordt meteen donker in de kamer.
Vlak voordat hij in slaap valt denkt hij nog over wat hij die dag beleeft heeft en wat de volgende dag zou brengen.
Ze denkt even heel lang terug en herinnert zich dan weer een handelaar die het over deze man had, toen werd gewoon zijn naam genoemd en om een bepaalde reden word dat nu niet gedaan, Chovexani is erg nieuwgierig naar die reden.
Ze herinnerd hem nog doordat ze wat zeldzaams van hem heeft gehad in ruil voor een zeer zeldzame en erg gewilde paroca vogel.
Waarom ze juist nu aan dat voorval moet denken weet ze niet, misschien omdat ze degene nu ziet. Ze heeft hem dan wel niet persoonlijk gesproken aangezien hij natuurlijk die handelaar had ingeschakeld, maar ze had in de gedachten van de handelaar gezien hoe degene eruit zag wie hem had gestuurd en daaruit herkent ze deze man.
Ze ziet hoe een andere man naar hun toe gaat, hoe ze wat praten en dan de herberg verlaten.
Chovexani besluit ze stilletjes te volgen en pakt haar mantel.
Eenmaal buiten gekomen, loopt ze de schaduw in, kijkt even om zich heen, ondertussen de mannen niet uit het oog verliezend en als ze er zeker van is dat ze niet gezien word, doet ze haar mantel om en zo verdwijnt ze uit het zicht, stilletjes de mannen volgend tot het huis en winkel van degene over wie ze het had, daar wacht ze buiten in het schaduw op wat er komen gaat.
Ze verwacht dat de ene man in ieder geval via deze deur weer naar buiten moet komen, al houd Chovexani overal rekening mee, zelf natuurlijk ook niet onbekend met magie.
Zachtjes neuriënd draaide de Chaos Monks hun rondje om de steen, ze leken wel in trance te zijn, maar dat was maar schijn.
Dastan keek naar de roetzwarte kist waar de Chaos Stone in ligt, de kist was van uiterst zeldzame zwarte goud gemaakt en was zo zwaar dat er tien Chaos Monks nodig waren om hem op te tillen.
Eigenlijk was het ten strengste verboden om rechtstreeks richting de steen te kijken, maar Dastan was altijd al eigenzinnig bezig geweest. Dat was ook de reden dat hij officieël uit de Orde was verwijderd, maar men kon zijn vaardigheden maar moeilijk missen dus hij kon iedere keer weer opdraven. Ook al was hij uit de Orde geschopt men was hem nog niet vergeten, in tegendeel, hem waren allerlei regels opgelegd zodat hij zijn vaardigheden niet voor andere doeleinden zou gebruiken, ook mocht hij zich aan niemand binden.
Natuurlijk hield hij zich niet aan al die regels, hij nam vaak genoeg opdrachten van anderen aan, je moest toch ergens van leven. Hij was zelfs al getrouwd en had twee zoons, zijn gezin had hij met een paar getrouwen achter gelaten op zijn landhuis. En natuurlijk deed de Orde daar niks tegen, ze hadden hem veels te hard nodig. Omdat de Orde van haar leden volledige gehoorzaamheid eist waren haar leden niet erg zelfstandig, ze deden precies wat hun gevraagd werd, niet meer en niet minder, verder waren ze totaal niet flexibel of creatief, iets wat men in een strijd als deze al snel als last ervaart. Dus moest hij weer komen opdraven.
Dastan rukte zijn blik los van de kist en liep naar de zwarte deur die toegang bood aan de zaal van de raad.
Oneerbiedig als hij was ging hij naar binnen zonder zich zelfs maar aan te melden of te kloppen. Hij zag de ontzetting op het gezicht van enkele nieuwe leden van de raad en glimlachte zachtjes.
Met een ruw gebaar pakte hij een van de mooi versierde stoelen en ging met een luide plof zitten, een gilletje van ontzetting ontsnapte aan een paar kelen van de leden van de raad. Het was geen van de leden van de Orde toegestaan zich op het zelfde nivo als een van de raadsleden te bevinden, en natuurlijk had Dastan hier geen boodschap aan.
"Zo wat willen jullie deze keer van mij?" Vroeg Dastan met een nauwelijks verholen grijns op zijn gezicht
Met een blik van minachting keek de leider van de Raad hem aan.
[Dit bericht is gewijzigd door Loth op 06-06-2003 10:19]
Ze ziet met haar scherpe ogen dat de elfvrouw dichterbij het raam de mensen aan het bespieden is en luistert mee met de gesprekken die de wind met zich meedraagt. Dan hoort ze een zacht vogelgezang met de wind meedrijven. "Hmm interessant een parocavogel.... Dat is lang geleden" ze denkt even kort terug aan haar ervaringen met dit soort gevogelte en beseft dan dat dit mystieke dier alarm aan het slaan is. Snel springt ze op een stapel kisten naast een huis en vlucht op deze wijze het dak op, de veiligste route voor dieven en moordenaars.
Ze kijkt even om zich heen en ziet hier en daar tekens van verschillende dieven en moordenaars gilden, tevreden knikt ze. Zij heeft hier niets te vrezen, maar dan voelt ze dat ze bespied wordt.
Een muffige, rioolachtige geur dringt tot haar neus door vergezelt met een zacht gegrom. Hier was ze al bang voor, de monsters zijn uit het riool ontsnapt.
sylph staat stil en haalt twee dolken uit haar riem, in iedere hand een. Ze doet haar ogen dicht en met haar scherpe zintuigen bepaald ze de positie van het monster wat achter haar staat. Hier op de daken is het niet moeilijk om de hulp van haar zephyr krachten aan te roepen en haar zintuigen te versterken. De wind verteld haar dat het een vrij groot beest is, groter dan haarzelf.
Langzaam buigt ze door haar knieën en zet zich dan hard af tegen het dak zodat ze een stevige sprong maakt. Ze draait zich in de lucht 180 graden om en gooit haar twee dolken effectief in de schouders van haar tegenstander. Het beest schreeuwt het uit van de pijn en als sylph weer op haar voeten terecht komt zet het de aanval in. Met twee opgeheven armen waar reusachtige klauwen aan zitten rent het monster op sylph af. Ze kijkt op naar het groteske hoofd en maakt in gedachten een kruis van de boven kant oren, of waren de oren hadden moeten zitten , naar de onderkant oren om zo het zwakste punt te bepalen. Snel pakt ze dan nog een dolk en gooit deze naar de plek waar de denkbeeldige lijnen elkaar kruisen. Weer klinkt er een schreeuw uit het muil van dit wezen en het valt achterover van het dak af. Een luide plof is het gevolg en enige kreten van schrik van toevallige voorbijgangers.
Voorzichtig loopt de assassin naar de rand van het dak en kijkt naar beneden. Dan trekt ze zich snel terug en verdwijnt uit het zicht. Een zacht briesje en een lichte mist volgen haar verdwijning....
Ik denk het ook Bar. Heb je iets opgevangen van de bespieder.
Moeilijk te zeggen, ik heb wel het een en ander doorgekregen maar het was allemaal erg onduidelijk. Hoelang hebben we eigenlijk nog?
Eens kijken de 13e dan begint het Festival dan is het een drukte van jewelste in de stad. Ik hoop dat we voor die tijd het voor elkaar hebben.
Festival zeg je? Wat moet ik daaronder verstaan?
Nou hier in Smalltown worden de krachten van de Zon, het begin van de zomer gevierd met een speciaal Festival. Bij dat festival kiest elke herberg, winkel of ambachtsman of vrouw een kampioen. Deze kampioen is dan hun vertegenwoordiger bij de Kampioenspelen. Er zijn maar 2 verschillende onderdelen bij de kampioenschappen. Je hebt Armdrukken en Bierdrinken. Verrassender wijs doen hier bijna enkel en alleen de kampioenen van de diverse herbergen volop aan mee, maar kampioenen van ambachtslieden willen ook wel eens een gooi doen naar de titel van Kampioen voor dit jaar. Zo was de Kampioen van 3 jaar geleden een Bogenreparateur. Maar voor de roem en eer met als titel kampioen van de stad, doet ook veel lieden uit den vreemde of patroonloze zich inkopen of aanmelden bij de diverse winkeltjes. Ook bij mij komt er elk jaar wel een paar jonge kerels of van middelbare leeftijd, die dan vor mijn winkel als patroon zich inschrijven. Soms bieden ze zelfs er geld voor. Maar ik laat de eerste die zich meldt, indien het een sympathiek persoon is, gratis meedoen. Een kleine sponsering wil ik dan ook niet uit de weg gaan.
En dit jaar?
Nog geen enkel iemand heeft zich bij me gemeldt. Maar het wordt al laat zullen we onderhand eens gaan slapen? Je kunt overnachten in de logeerkamer.
Lijkt me een goed plan. Ik stel voor om gewoon voorlopig hier te blijven en soms ons gezicht in de herberg laten zien en afwachten op wat komen gaat. De 13e heh? Hum dat geeft ons nog een week.
Ja, maar het kon slechter.
Dat is zo. Nou Molgar welterusten dan maar.
Welterusten Bar.
Op het moment dat ze binnen stapt, klimt er in een hoek van de gelagkamer een man op een tafel en slaat met zijn staf twee keer op de tafel, die zich voorstelt als de grijze en begint te spreken over dat hij met zijn goede vriend iets zochten.
Nadat de man is uitgepraat lopen veel mensen onder luid gepraat de herberg uit, om het boek te zoeken waar de man het over had.
Nadat het even rustig is geweest in de herberg en Lavinia richtig de bar is gelopen, komt er een man voorbij stormen, een barbaar die recht op 2 mensen afgaat, die met de rug naar hem toestaan, ze ziet dat de barbaar de vrouw van het gezelschap aan haar schouders hardhandig omdraaid en tegen haar gaat schreeuwen.
Doordat hij met de rug naar Lavinia toe staat, let ze er verder niet op en gaat op zoek naar de eigenaar, of naar iemand die haar een kamer kan verhuren.
Voordat ze dat kan doen, ziet ze de barbaar naar buiten stormen en even later ziet ze ook de twee mannen, waarvan er een op de tafel stond de herberg verlaten, samen met een andere man, niet veel later vertrekt ook het paar dat door de barbaar is aangevallen, gevolgt door een door Lavinia nog niet eerder opgemerkte vrouw.
Lavinia begint zich af te vragen wat hier toch aan de hand is, het is in ene wel erg rustig in de herberg.
Ze besluit er op het ogenblik nog geen aandacht aan te besteden en bekijkt de wezens die nog wel in de herberg zitten eens beter.
De meeste praten opgewonden, alsof ze plannen zitten te maken, een enkeling probeert van zijn rust te genieten.
Lavinia besluit eerst wat te eten en te drinken en daarna een kamer te huren, dus bij de waard bestelt ze wat eten en drinken en vraagt of er nog een kamer vrij is voor de nacht.
Morgen kijkt ze wel verder, ze is wel geintreseert in dit stadje, er lijkt iets geheimzinnigs aan de hand te zijn.
Nadat Mendur zich gewassen heeft besluit hij maar naar beneden te gaan om een ontbijt te eten en de man die hij gisteren zag op te wachten.
Als hij benden is ziet Mendur dat de waard de vloer aan het dweilen is en loopt naar hem toe.
* Gegroet waard kan ik misschien een ontbijt krijgen.
De waard stopt met dweilen en kijkt Mendur aan
* gegroet heeft u lekker geslapen en ja hoor ik zou zo het ontbijt brengen
Mendur knikt en loopt naar een tafel in de hoek, terwijl de waard naar de keuken gaat om het ontbijt voor te bereiden.
Als Mendur een tijdje heeft gewacht komen de eerste mensen al naar benden om een ontbijt het eten.
Een kort tijdje later komt de waard met een bord uit de keuken en zet dat voor Mendur neer
* Alsjeblieft uw ontbijt dat u besteld had.
Mendur bedankt de waard en begint aan zijn ontbijt als hij bijna klaar is met eten komt de man die hij wil spreken naar beneden.
* Gegroet waarde heer ik zou me even voorstellen ik ben Mendur.
Ik zag u gisteren met de overvallers afrekenen en daarvan was ik erg onder de indruk
En nu zou ik u willen meevragen om het riool in te gaan om het boek te zoeken waarvan u zeker al van heeft gehoord.
Want het is altijd handig om een goede zwaardvechter in de buurt te hebben als je gevaarlijke plekken opzoekt.
De man kijkt Mendur aan en zegt dat hij Cormac heet en er nog even over naar moet denken voordat hij antwoord kan geven.
Mendur begrijpt het wel dat Cormac niet zomaar antwoord geeft en zegt
* Ik ga nu even een wandeling door de stad maken en over een uurtje kom ik terug en dan wil ik graag een antwoord neem ondertussen maar een ontbijt op mijn kosten.
Cormac knikt en Mendur betaald de waard en stapt de deur uit voor de wandeling.
Als Mendur een paar straten gelopen heeft, staan er naast de weg een groep mensen te kijken naar iets.
Mendur is nieuwsgierig en komt dichterbij, als hij bij de groep gaat staan ziet hij dat ze bij een donker zwartharige beest staan die dood op de grond ligt.
Vervloekt, als dat niet een van de beesten is die in het riool leven
Op dat moment komt er een groep mannen aanlopen die het beest proberen weg te halen op het moment dat ze hem optillen ziet Mendur iets glansen, hij vraagt aan de mannen om even te stoppen.
Mendur pakt het ding uit het lijf van het beest en het blijkt een dolk te zijn die mooi is bewerkt.
Hij stopt de dolk onder zijn mantel en bekijkt het beest verder hij zit nog wat steekwonden in het lijf en voelt dat het beest een gebroken nek heeft.
Zeker van het dak gevallen maar wie heeft hem uitgeschakeld.
De mannen lopen weg en Mendur besluit maar door te wandelen ondertussen de dolk onderzoeken.
Hij kan er niets bijzonders aan vinden en stopt hem maar weer onder zijn mantel.
Als Mendur naar een klein uurtje weer teruggaat naar de herberg zit Cormac nog op hem te wachten.
Hij loopt naar Cormac toe en vraagt.
* En wat is het antwoord ga jij met me mee of niet.
Als Mendur enige tijd later weer terugkomt in de herberg heeft Cormac zijn antwoord dan ook klaar....
"Ik heb over je verzoek nagedacht en ik ben best bereid je te vergezellen in de riolen...Het is in ieder geval veiliger met z'n tweeën..."
* Met die woorden verlaten de twee de herberg, en nadat ze nog wat benodigdheden voor een verblijf onder de grond aangeschaft hebben gaan ze op zoek naar een plek om in de riolen af te dalen... Enig navragen leidt hen naar een schimmige taveerne, waar in de kelder een ingang naar de riolen zou zijn....wat zilverstukken verwisselen van eigenaar en niet al te lang daarna staan de twee in een ruimte onder het etablissement....de lucht hier is zwanger van de geur van rottend afval en allerlei onduidelijkere aroma's...Een stevige metalen deur is het enige dat tussen hen en het riool instaat... Uit voorzorg trekt Cormac alvast zijn zwaarden...
"Zullen we dan maar naar binnen gaan?....."
Vluchtig kijkt ze om zich heen en ziet dan de tekens die ze zocht. Ze volgt het pad en komt dan aan bij een louche herberg genaamd "De Feniks". Ze stapt naar binnen en laat de binnenkant van haar pols zien waar een dolk met een slang getattoeerd is, het teken dat zij hoort tot het Meester Gilde. Een vriendelijk welkom is het antwoord hierop en sylph trekt zich terug naar een kamer om bij te komen van deze onrustige en veelbewogen nacht.
Ruim voordat de zon opgaat is sylph al wakker en na wat wapens te hebben geaccepteed van de vriendelijke waard gaat ze weer terug naar "The Dancing Mermaid". Ditmaal via de gebruikelijke wegen.
Onderweg loopt ze langs de plek waar het monster gevallen zou moeten zijn en alleen een grote, donkere vlek waar het beest lag is nog te zien. Dan ziet ze twee mannen de herberg verlaten, Cormac en de man die bij Molgar was geweest. Besluitloos kijkt ze toe hoe de mannen richting de werkingang van het riool lopen en als de vreemde man zich half omdraait ziet ze dat hij haar dolk in zijn mantel heeft hangen. Stilletjes glipt ze achter hen aan
Met ferme slagen laat hij de hamer neer komen op het aambeeld, het metaal al verbuigend in de juiste vorm. Vonken spatten in het rond als het metaal toegeeft aan de wens van de hamer. Na dat de hoefijzers klaar zijn rust Isgranur even uit. Hij gaat in de opening van z'n smidse op een houblok zitten en steekt een pijp aan. De kruidige dampen van z'n pijp brengen rust in de hectische gebeurtenissen rondom de smidse.
Hij pakt een zichtbaar erg oud boek en gaat er in lezen. De buiten kant mag dan wel versleten aandoen, maar de inhoud van het boek is bezweerd met een conserveringsspreuk. Dwergenmagie is gericht op onderhoud, bewaring en versteviging en versterking. Het boek wat isgranur leest is een handboek om wapens te smeden. Isgranur wil een echte Dwergen strijdhamer maken om vertrouwen te krijgen van de dwergen die wel eens in SmallTown komen. De dwergen weten wel dat hij een goede smid is, maar een smidse waarin een Dwergenstrijdhamer hangt die door de smid zelf is vervaardig en de goedkeuring heeft gekregen van de Dwergenmeesters is een heel ander verhaal.
In het boek staat niet zozeer de manier van maken voor een Strijdhamer alswel de dwergenmagie die nodig is om de hamer z'n beroemde kracht mee te geven. Alleen een echte smid die geleerd heeft van de dwergen is in staat dit soort hamers te maken. Voor ieder andere smid zou het een normale strijdhamer zijn geworden. Isgranur leest rustig verder in z'n boek en wacht op verdere opdrachten die zich misschien wel aan kunnen dienen.
In deze roerige tijden van strijd zijn er altijd mensen met smeedwerk. Van gebroken of beschadigde kromzwaarden van barbaren tot de harnassen van ridders, Isgranur is er klaar voor.
* O nee, de toegang tot demonen wereld is opengemaakt. Maar wie heeft daar de kracht toe en de middelen voor. We moeten proberen het gat te sluiten.
De demonen latend voor wat ze zijn, vliegt Ashlynn verder. Als ze zover zijn dat ze recht onder het zwarte gat, zet Ashlynn een landing in. Netjes zet ze zichzelf op de grond. Ze bukt om Puc en Atalanta, die ondertussen haar naam heeft verteld, af te laten stappen. Dan verandert ze zichzelf in haar menselijke vorm. Ondertussen is Puc al begonnen met het maken van een ingewikkeld teken in de aarde. Onderwijl een spreuk sprekend. Snel valt Ashlynn hem bij. Atalanta kijkt het geheel argwanend aan. Hoewel ze Ashlynn en Puc vertrouwd, vraagt ze zich af wat voor nut dit nou kan hebben. Dan heeft Puc het teken klaar en schiet er een straal met alle kleuren van de regenboog richting het zwarte gat, waar nog steeds demonen uitkomen. Dan roept Puc naar Atalanta en Ashlynn.
"Ik heb jullie krachten erbij nodig. We moeten dat gat sluiten en dat lukt me niet alleen. Ik weet niet hoeveel krachten ik nodig heb, maar ik gebruik wat ik nodig heb. Neem mijn handen en ga in een cirkel staan."
Snel doen Ashlynn en Atalanta wat Puc zegt. Vrijwel onmiddelijk neemt de diameter van de regenboogstraal exponentieel toe. Puc, Ashlynn en Atalanta zien hoe het gat zich langzaam sluit. Dan stopt het sluiten inene en komt er een gigantisch hoofd uit het gat. Dan volgt er een hand en vervolgens het hele lichaam. De demon buigt de straal opzij alsof het niets is en vliegt weg in de richting van Smalltown. Puc, die het gevaar ziet richt nu alle energie op het zwarte gat. Onderwijl Ashlynn commanderend dat ze de laatste demon tegen moet houden. Over de rest maakt Puc zich geen zorgen. Die zijn niets vergeleken met zijn mogelijkheden. Maar die laatste. Hij twijfelt of hij die aan zou kunnen.
Snel verbreekt Ashlynn de cirkel op het moment dat Puc zich alle energie toeeigend. Ze kan toch niet langer in haar menselijke gedaante blijven. Snel verandert ze weer in haar drakenvorm en vliegt pijlsnel achter de demon aan. Deze hoort haar aankomen en draait zich snel om. Voordat Ashlynn kan uitwijken raakt een scherpe klauw haar in de borst. Ashlynn heeft even geen controle over haar vleugels en valt een stukje naar beneden. Dan vind ze de controle weer en cirkelt om de demon heen. Op het moment dat hij even zijn rug naar Ashlynn heeft gedraaid, spuugt ze een straal zuur in de richting van de demon. De demon draait zich woedend om en knippert even met zijn ogen. De brandwonden van het zuur zijn als bij toverslag verdwenen. Ashlynn herhaalt haar aanval nog een keer en gaat er dan als een haas vandoor in de tegenovergestelde richting van Smalltown.
De demon, die razend is dat hij twee keer is getroffen door de draak, zet de achtervolging in op Ashlynn. Ashlynn voelt dat de demon achter haar aan komt en lokt hem zo ver als ze kan weg. Op het moment dat ze denkt dat ze ver genoeg weg is, duikt ze de bewolking in en keert om. De demon kijkt verbaast als hij boven de bewolking uitstijgt en geen draak meer ziet. Woedend slaakt hij een ijzingwekkende kreet.
Ondertussen hebben Puc en Atalanta het voor elkaar gekregen om het zwarte gat te sluiten. Uitgeput ligt Puc op de grond. Atalanta ziet dit en roept haar krachten op. Dan loopt ze naar Puc toe en legt haar handen boven zijn lichaam. Een gelig licht verspreidt zich over Puc zijn lichaam. Nieuwe krachten worden aangemaakt. Dan haalt Atalanta haar handen weg en staat Puc zichtbaar aan de beterende hand op. Dan zien ze Ashlynn aan komen vliegen. Diepe snijwonden in haar borst. Snel land ze bij Puc en Atalanta. Verschrikt kijken Puc en Atalanta naar de snijwonden op haar borst. Dan loopt Atalanta naar Ashlynn toe en probeert haar te genezen. Tot schrik van Atalanta gebeurt er niets. Dan zegt Ashlynn.
* We moeten eerst terug naar Smalltown. De inwoners waarschuwen. Of in ieder geval de machtigste bewoners van het dorp. We willen ook niet dat er paniek uitbreekt. Stijg snel op dan vliegen we naar Smalltown.
Zo gezegd zo gedaan. Snel klimmen Atalanta en Puc op de rug van Ashlynn, die met moeite van de grond afkomt. Eenmaal in de lucht gaat het een stuk beter hoewel ze naarmate ze dichter bij Smalltown komen steeds lager gaan vliegen. Ashlynn heeft nog net de kracht om op het midden van het marktplein te landen, alwaar ze door haar poten zakt. Snel begeven Puc en Atalanta zich in veiligheid voordat ze door het lichaam van Ashlynn geplet worden.
Vragend kijken Puc en Atalanta elkaar aan. Wat te doen. Ashlynn is bleikbaar aan het einde van haar krachten en wie zijn het machtigst in Smalltown. Vragen die nader opgelost dienen te worden.
[Dit bericht is gewijzigd door Ashlynn op 16-06-2003 15:16]
Als Mendur de klink van de deur vastpakt en hem met veel moeite en met de hulp van Cormac openduwt komt de geur van verrotting als een golf de deuropening in we kunnen met moeite ademhalen.
Als we naar een tijdje gewend zijn aan de lucht stappen we naar binnen toe terwijl Mendur zijn zwaard trek.
De ratten rennen om ons heen en het water sijpelt langs de wanden van de gang als we deze inlopen.
als we een uurtje gelopen hebben vraagt Cormac waarom Mendur het boek zoekt.
Mendur vertelt het verhaal in het kort dat hij het boek zoekt voor de orde en niet voor zichzelf en in het kort wat hij in smalltown heeft meegemaakt.
Cormac knikt en we lopen verder horen we opeens voetstappen onze kant op komen we blijven staan en wachten wat er gaat gebeuren.
Een tijdje later komt er een man de hoek omgerent
Deze man kijkt bang uit zijn ogen en ziet er verschrikkelijk uit, hij bloedt aan een grote wond aan zijn hoofd en zijn kleren zijn verscheurd en zitten onder het bloedt en schreeuwt tegen hen
* Monsters , demonen zijn daar ga niet verder
Voordat we de man tegen kunnen halen is deze al weer verder gerend.
Mendur kijkt Cormac aan en zegt
* Volgens mij is hij net aangevallen door 1 van de monsters we zullen nu dubbel zoveel moeten oppassen.
We gaan verder en de gang wordt steeds donkerde Mendur wil net een fakkel aansteken als de geur van verrotting en bederf sterker wordt en niet zo ver horen we een diep gegrom.
* het is vast 1 van de monsters en hij komt onze kant op
Wij blijven staan en besluiten het dier wat het ook mocht zijn op te wachten.
Terwijl hij Mendur gebaart om in de schaduwen te blijven stapt Cormac de gang in, zijn zwaarden klaar voor de strijd....Nu een gevecht onvermijdelijk lijkt, is de aanval de beste verdediging....Even lijkt het beest verbaast dat de kleine gedaante tegenover hem niet wegrent, maar dan kiest het beest de aanval...
Slechts ternauwernood kan Cormac de razendsnelle klauwen van het monster ontwijken...Het beest is sneller dan het in eerste instantie leek...voorzichtiger geworden ontwijkt Cormac de eerste uithalen om de kracht van het beest te testen, maar dan kiest ook hij de aanval...Een volgende uithaal van het beest wordt opgevangen op één van zijn messcherpe zwaarden, en met een korte sprong steekt Cormac zijn andere zwaard onder de arm van het beest door naar voren...Een diepe snee verschijnt op de ribbenkast van het monster en ook uit de wond op diens arm sijpelt een donkergroene substantie...Woedend door de toegebrachte wonden valt het monster roekeloos aan, geheel gericht op de gedaante voor hem, die soepel zijn zwaaiende armen ontwijkt en hem langzaam verder de tunnel inlokt...
Nu ziet Mendur zijn kans schoon om een aanval te plaatsen...Als het beest langs zijn schuilplaats rent haalt hij genadeloos uit met zijn zwaard, dat zich diep tussen de ribben van het monster boort....grote plassen van het donkergroene bloed spatten op de grond, terwijl het beest verwoedde pogingen doet om de aanvallen van zijn twee belagers te ontwijken....maar ontsnappen is er niet meer bij....verzwakt door de toegebrachte wonden zakt het beest na enige tellen ter aarde....
Met een grote boog lopen de metgezellen om het gevallen monster heen, en begeven zich verder de gang in als zij plotseling van achter zich een luide kreet horen..de doodskreet van het monster, die vanuit de verte door andere kreten beantwoord wordt...Met twijfel in hun ogen kijken Mendur en Cormac elkaar aan, maar vanuit de verte horen zij al het plassen van voetstappen, begeleid door luid gegrom...ontsnappen is geen optie meer....
Rug aan rug stellen de twee zich op en wachten op wat komen gaat....
|
|
