Ze bleek zwanger, en procudeerde een stel mooie kinderen. Ook zulke lieve en zachte beesten.
Zwart-Witje kon alles goed maken. Ze was een buiten-poes, leefde voornamelijk buiten. Steeds als ik thuis kwam, werd ik op de stoep door haar verwelkomd. Kwam ze luid mauwend aangehuppeld. Soms vanaf het begin van de straat, ze herkende het geluid van de auto. En steeds zo blij als ze je zag..
Na een werkdag, of als ik laat thuis kwam - 2300 uur, of 0400 uur, welke tijd ook - altijd blij, altijd naar je toe gerend. Menig maal heeft ze zo een door vermoeidheid, irritaties, of een wereld die gewoon even niet mee zat, donkere stemming verlicht.
Ze was het enige levende wezen dat ALTIJD blij was me te zien. Niet dat ik iets ten nadele wil zeggen van de mensen in mijn omgeving, zoals mijn gezin. Daar is niets mis mee. Maar zoals overal zijn er uiteraard ook daar wel eens wat mindere ogenblikken. We leven uiteindelijk niet in een sprookje.
Maar Zwart-Witje was gewoon altijd opgetogen en blij.
Gisteren kwam ik thuis, rond 1800, reed de parkeerplaats op. Ze kwam weer blij op me afgestormd. Alleen zag ik haar niet. En ben over haar kopje gereden. Ze was op slag dood.
Ik heb een levend wezen dat altijd blij was me te zien, en me vertrouwde kapot gereden. Dat doet ongelovelijk veel pijn. Ze is dood omdat ze blij op me afgerend kwam.
Ik heb haar begraven in mijn kussensloop. Het enige dat ik haar nog kon geven.
Ik zou moeten werken nu, ik kan het echt niet. Ik hoor haar mauwjtes, zie haar over mijn bureau lopen hier, ik voel nog steeds hoe de auto even heel licht opwipte toen het rechter-achterwiel over haar kopje ging.
Waarom ik dit post weet ik eigenlijk ook niet. Als van je afschrijven helpt het iig niet. Het zijn gedachtes in mij hoofd, alleen in het mijne. Nu, nadat een tiental of honderdtal anderen dit ook gelezen hebben, bestaat die weergave van mijn gevoelens op heel veel meer plaatsen, misschien dat dat de kans vergroot dat ze op welke manier dan ook dat merkt.
Sterkte....
[Dit bericht is gewijzigd door calvobbes op 06-05-2003 11:32]
heel veel sterkte
[Dit bericht is gewijzigd door 2Mini op 06-05-2003 11:33]
ik krijg serieus tranen in mijn ogen als ik dit zo lees... 
ik heb zelf ook al heel lang een kat, kan me niet voorstellen om haar te verliezen...
sterkte
Ik kan nu even niets typen, ben helemaal daas. Heel veel sterkte *dikke knuffel* Het is noodlot, schat, geef jezelf niet teveel de schuld. Sterkte.
En rust zacht in de grote kattenhemel, Zwart-Witje.
Ik weet echt niet wat ik hierop moet zeggen 
Veel sterkte ermee , ik kan goed begrijpen hoe je je voelt
heel veel sterkte
Lopen zwangere poesjes alijd weg en zijn ze altijd zo mager? Wij hebben er in de tuin ook heel vaak een poesje zitten wat schijnt zwanger te zijn en ook heel dun.
Heel veel sterkte.
Ontzettend veel sterkte.
Wat vreselijk Ik voel echt traantjes achter m'n ogen
Heel veel sterkte!!
Gelukkig zijn er weer volop kittens te krijgen, maar voordat je dit vergeten bent...
Ik kan me heel goed voorstellen hoe jij je nu ongeveer moet voelen. Ik heb zelf ook al een aantal keer een kat moeten verliezen (2x vergiftiging en 1x doodgereden) en ik heb iedere keer zitten janken als een klein kind.
En dan ook nog dat je je eigen kat hebt aangereden, dat lijkt me verschrikkelijk! Die beestjes zijn zo machteloos en onwetend, dat vind ik het ergste. Ze kunnen zich niet verweren.
Heel veel sterkte, maar ik vrees voor je dat je dat gevoel nog wel even zal behouden. Mijn katje is in november doodgereden door iemand anders en ik mis haar nog steeds vreselijk
Kweet gewoon niet voor te stellen hoe ik me zelf zou voelen...
* knokkels voelt met je mee..
quote:Zwart-Witje zit nu in de kattenhemel lekker te ravotten.. I hope...
Op dinsdag 6 mei 2003 12:06 schreef knokkels het volgende:
Ahh... ECHT veel sterkte Iteejer!
* knokkels voelt met je mee..
Sterkte!
Ik heb dan wel geen katten, maar weet wel hoeveel liefde een dier je kan geven.
Sterkte..
Erg voor mij, ja, maar ook voor mijn gezinsleden.
Wat ik persoonlijk het ergste vind is dit gevoel, verwoord door een franse dichter waarvan de naam enigszins weggezakt is:
'.. het verdriet en onbegrip in de ogen van het konijn, op het ogenblik dat het geslacht werd door de hand die het gedurende het jaar ervoor geliefkoosd en gevoerd had'.
Dat beestjes dood gaan, snap ik. Dat er ongelukken gebeuren, ook. En dat dat net zo goed mij kan overkomen als ieder ander is ook zo verrassend niet. Dat het ondanks die kennis toch pijnlijk kan zijn is eveneens duidelijk.
Maar wat mij écht hindert, pijn doet, whatever words, is het gevoel dat alle blijdschap en liefde die het beestje gevoeld heeft in zijn leven misschien wel ontkend werd in die laatste seconden, een vraag in dat kopje 'maar hij was toch mijn maatje..'...
Het lijkt mij dat op het ogenblik dat haar kopje kapot ging, misschien ook wel de goede herinneringen ineens een andere kleur kregen, een teleurstelling en verraad dat ineens alles wat van waarde was, waardeloos maakt.
Wat heeft ze meegenomen naar die kattenhemel? Als ze mij daar zou tegenkomen, zou ze dan wegrennen?
quote:Jij hebt het goede vak gekozen Sas.. en bedankt voor je sms-je
Op dinsdag 6 mei 2003 11:35 schreef Isabeau het volgende:
oh god wat erg lieverd!Ik kan nu even niets typen, ben helemaal daas. Heel veel sterkte *dikke knuffel* Het is noodlot, schat, geef jezelf niet teveel de schuld. Sterkte.
En rust zacht in de grote kattenhemel, Zwart-Witje.
quote:Misschien heb je gelijk, dat op dat moment dat beestje alles wat je hebt gedaan in een ander daglicht zag. Maar van bovenaf zal ze zien hoe het echt gegaan is.
Op dinsdag 6 mei 2003 12:47 schreef iteejer het volgende:
Wat heeft ze meegenomen naar die kattenhemel? Als ze mij daar zou tegenkomen, zou ze dan wegrennen?
Wellicht zou ze je geruststellen als ze je ziet in de kattenhemel 
quote:Natuurlijk niet iteejer. In de hemel overheerst de blijdschap. Alle fijne tijden die jullie beleefd hebben komen daar terug in de vorm van eeuwigdurende herinneringen. Van alle katten die ik ben kwijtgeraakt in de loop der tijden kan ik me de mooie momenten nog herinneren, en hopelijk is het omgekeerde ook bij die katten het geval.
Op dinsdag 6 mei 2003 12:47 schreef iteejer het volgende:
Wat heeft ze meegenomen naar die kattenhemel? Als ze mij daar zou tegenkomen, zou ze dan wegrennen?
Ik weet nog dat Wiske altijd boven aan de trap stond als ik thuis kwam, te miauwen, ook altijd blij met te zien.
Ze is al jaren geleden weggelopen, en ik heb er een hele tijd over gedaan om dat beeld kwijt te raken.
En de manier waarop het bij jou gegaan is... dat wens je niemand toe, en is bijna niet te geloven.
Heeft dit zin dan? En zo ja waarom?
Just this side of heaven is a place called Rainbow Bridge.
When an animal dies that has been especially close to someone here, that pet goes to Rainbow Bridge. There are meadows and hills for all of our special friends so they can run and play together. There is plenty of food, water and sunshine, and our friends are warm and comfortable.
All the animals who had been ill and old are restored to health and vigor. Those who were hurt or maimed are made whole and strong again, just as we remember them in our dreams of days and times gone by. The animals are happy and content, except for one small thing; they each miss someone very special to them, who had to be left behind.
They all run and play together, but the day comes when one suddenly stops and looks into the distance. His bright eyes are intent. His eager body quivers. Suddenly he begins to run from the group, flying over the green grass, his legs carrying him faster and faster.
You have been spotted, and when you and your special friend finally meet, you cling together in joyous reunion, never to be parted again. The happy kisses rain upon your face; your hands again caress the beloved head, and you look once more into the trusting eyes of your pet, so long gone from your life but never absent from your heart.
Then you cross Rainbow Bridge together....
soms kan je beter zwijgen.....
. Ik vind het zo naar voor je. .Maar ik zal de boodschap proberen over te brengen voor je vanavond. Oh, en ik geef wat aan de vogeltjes mee vanavond. . .
Veel Sterkte iteejer...
Wat vreselijk voor jullie allemaal, Iteejer.
Lijkt mij echt verschrikkelijk om op zo'n manier een huisdier te verliezen.
Ik wens jou en jouw gezin heel veel sterkte bij het verwerken van dit verlies.
Sterkte enzo...
heel veel sterkte voor jullie allemaal!!!
Sterkte..
Gelukkig heeft het diertje niet teveel moeten lijden....
Het is gewoon het noodlot, en daar is niks aan te doen.
in mijn ogen toen ik dit las zeg zoiets moet echt verschrikkelijk zijn heel erg veel sterktequote:Snap heel goed wat je bedoelt hoor, maar het is onzin om jezelf daar zo mee te kwellen. Het beestje heeft nauwelijks, en misschien wel helemaal niet, in de gaten gehad wat er gebeurde. Denk je nou echt dat in die tienden van seconden een poezebeest tijd heeft om zich "verraden" te voelen? En zelfs als je gelooft dat poezen zulke menselijke emoties hebben/bewust beleven, dan zou je er ook in moeten geloven dat ze dit "verraad" onmiddelijk afgewezen zou hebben als zijnde geen optie.
Op dinsdag 6 mei 2003 12:47 schreef iteejer het volgende:
Maar wat mij écht hindert, pijn doet, whatever words, is het gevoel dat alle blijdschap en liefde die het beestje gevoeld heeft in zijn leven misschien wel ontkend werd in die laatste seconden, een vraag in dat kopje 'maar hij was toch mijn maatje..'...
Het beessie merkt al lang nergens meer van, het is niet zielig (meer) voor haar. Voor jou/jullie wel. Sterkte.
quote:Mijn formulering was inderdaad nogal antropomorf, maar dat zijn maar woorden. Abstracte concepten als 'vertrouwen' en 'een band hebben met' zijn bij dieren niet zo beredeneerd als ze bij ons zijn.
Op dinsdag 6 mei 2003 15:57 schreef Gert het volgende:
zich "verraden" te voelen? En zelfs als je gelooft dat poezen zulke menselijke emoties hebben/bewust beleven, dan zou je er ook in moeten geloven dat ze dit "verraad" onmiddelijk afgewezen zou hebben als zijnde geen optie.
Daar zijn het totaal-concepten, holistisch getinte 'waarderingen' van de ander.
Dat is althans de visie van (een deel van) de huidige dierpsychologie, en is ook zoals ik het ervaar.
Zij was ook een kat die bij je kwam liggen als je je rot voelde. Vooral bij de kinderen.
Het beeld wat ze van mij had, kan beschadigd zijn. Als ik het wat abstracter uitdruk, zou het zo klinken.
Al doet een dergelijke woordkeus naar mijn idee geen goed aan zowel mijn als poesie's emotionele beleving.
quote:Ik vermoed dat de poes zich hoogstens verraden voelt door de auto, die normaal gesproken wel voor haar remt. Of jij daar nu wel of niet inzit doet daar niets aan af. Althans; zo redeneer ik als ik een poging doe om me te verplaatsen in dieren.
Op dinsdag 6 mei 2003 12:47 schreef iteejer het volgende:
Maar wat mij écht hindert, pijn doet, whatever words, is het gevoel dat alle blijdschap en liefde die het beestje gevoeld heeft in zijn leven misschien wel ontkend werd in die laatste seconden, een vraag in dat kopje 'maar hij was toch mijn maatje..'...
Het lijkt mij dat op het ogenblik dat haar kopje kapot ging, misschien ook wel de goede herinneringen ineens een andere kleur kregen, een teleurstelling en verraad dat ineens alles wat van waarde was, waardeloos maakt.
Maar toch; het blijft ontzettend rot om op deze manier afscheid te moeten nemen van je huisdier.
sterkte!
quote:Maar je bent toch weleens over d'r gestruikeld, of op d'r staart gaan staan of zoiets? Als dit mij overkomt, bij m'n poezebeest, schrikt ze zich lam, maar meteen daarna kan ik het goedknuffelen. Omdat ze ook wel "weet" dat ik haar niet bewust pijn doe.
Op dinsdag 6 mei 2003 16:21 schreef iteejer het volgende:
Het beeld wat ze van mij had, kan beschadigd zijn. Als ik het wat abstracter uitdruk, zou het zo klinken.
Als een vreemde echter iets van discomfort op welke manier dan ook bij haar veroorzaakt, dan krijgt hij/zij echt de kans niet om het goed te maken de eerste tijd.
Jij gaat er vanuit dat je poes geweten heeft dat jij het was achter het stuur. Mijn veronderstelling is dan dat ze óók geweten heeft dat je het niet met opzet deed.
Al lijkt me de kans het grootst dat er helemaal geen tijd was voor dat soort overwegingen, zo een poes die heeft
Tuurlijk kun je daar niets aan doen. En Zwart-Witje herinnert zich je(jullie) zeker als een fantastisch huis om te wonen.
*knuf* van Gizmo
Moet er niet aan denken om mijn Dwarrel kwijt te raken...
sterkte Iteejer (en natuurlijk ook de rest van de familie)
Ik weet niet wat ik moet zeggen, behalve dat ik het héél, héél erg voor je vind.
quote:Dat lijkt mij ook het allerergste, of het nou reëel is of niet. Hoewel het een beetje egoïstisch is, er sterven immers dagelijks duizenden mensen en dieren waar ik, bot gezegd, eigenlijk niet eens echt wakker van lig, zit ik hier eigenlijk ook een beetje met vochtige ogen.
Op dinsdag 6 mei 2003 12:47 schreef iteejer het volgende:
Maar wat mij écht hindert, pijn doet, whatever words, is het gevoel dat alle blijdschap en liefde die het beestje gevoeld heeft in zijn leven misschien wel ontkend werd in die laatste seconden, een vraag in dat kopje 'maar hij was toch mijn maatje..'...
Misschien ook een beetje omdat ik zelf ook een kat heb, mijn waardevolste bezit en eigenlijk een van mijn beste vrienden. Een kat neemt je zoals je bent, is onvoorwaardelijk trouw, maar ook kwetsbaar en afhankelijk.
Alles in het juiste perspectief natuurlijk, maar echt heel veel sterkte.
. Sterkte met het verwerken.
Zoals iemand anders hierboven al aangaf, ik denk niet dat Zwart-Witje ook maar een moment 'gedacht' heeft door jou die ze zo vertrouwde verraden te zijn.
Het was de auto, en ook al associeërde ze die misschien wel met jou,
ze 'wist' heus wel dat het een ding was, en niet jijzelf.
Niettemin, dit is heel hard,
sterkte voor jullie allemaal.
Heb er geen woorden voor, maar wist wel direct welk poesje je bedoelt; die lieverd...
Ik weet hoeveel katten in jullie gezin betekenen; er wordt wat afgeknuffeld bij jullie.
En als er dan eentje doodgaat, zeker op deze manier... ik denk dat we nog zo vaak tegen je kunnen zeggen dat het niet jouw schuld is: daarmee raak je het beeld van wat je gedaan hebt nog niet kwijt denk ik. Dat moet slijten.
Sterkte daarmee, Johan.
En een speciale knuffel voor Detlev en Brechtje, denk eraan: iemand is pas echt dood als er niemand meer aan hem/haar denkt.
Wat afschuwelijk zeg..
.Sterkte..Ook met Brechtje..
.the cats who've shared our lives.
In subtle ways they let us know
their spirit still survive.
Old habits still make us think
we hear a meow at the door.
Or step back when we drop
a tasty morsel on the floor.
Our feet still go around the place
the food dish used to be.
And, sometimes, coming home at night,
we miss them terribly.
And although time may bring new friends
and a new food dish to fill,
That one place in our hearts
belong to them....
And always will
quote:Wat een prachtige lap tekst.....Ik kreeg tranen in m`n ogen toen ik het las en keek naar mijn "kleine meid" (zo noem ik haar altijd) die lekker op de bank ligt te slapen....Ik moet er niet aan denken om haar ooit te moeten missen
Op dinsdag 6 mei 2003 13:12 schreef BadGirly het volgende:
Er is een gedicht over, misschien dat dat een beetje helpt... Ze zal je nooit vergeten en het je zeker niet kwalijk nemen!Just this side of heaven is a place called Rainbow Bridge.
When an animal dies that has been especially close to someone here, that pet goes to Rainbow Bridge. There are meadows and hills for all of our special friends so they can run and play together. There is plenty of food, water and sunshine, and our friends are warm and comfortable.All the animals who had been ill and old are restored to health and vigor. Those who were hurt or maimed are made whole and strong again, just as we remember them in our dreams of days and times gone by. The animals are happy and content, except for one small thing; they each miss someone very special to them, who had to be left behind.
They all run and play together, but the day comes when one suddenly stops and looks into the distance. His bright eyes are intent. His eager body quivers. Suddenly he begins to run from the group, flying over the green grass, his legs carrying him faster and faster.You have been spotted, and when you and your special friend finally meet, you cling together in joyous reunion, never to be parted again. The happy kisses rain upon your face; your hands again caress the beloved head, and you look once more into the trusting eyes of your pet, so long gone from your life but never absent from your heart.
Then you cross Rainbow Bridge together....
Sterkte overigens Iteejer, ik voel met je mee...Wat verschikkelijk
Sterkte
Toen ik gisteren thuis kwam, leek het helemaal verkeerd om met die auto dat parkeerplaatsje op te rijden. Het gaf een klotegevoel, en ik heb me dan ook voorgenomen dat met deze auto niet meer te doen. En heb hem dan ook elders geparkeerd.
Ik wil die hele auto overigens niet meer. Hij zou toch al vervangen worden, was al 2,5 jaar oud. Maar die vervaning moet nu maar extra versneld worden, misschien vandaag al, uiterlijk eind deze week.
Sommigen vinden mij overdreven emotioneel te reageren. Afgezien van het feit dat ik mezelf niet afhankelijk van externe goedkeuring acht, ben ik het daar niet mee eens. Althans niet met 'overdreven' emotioneel. Want ten opzichte van rationele afweging is iedere emotionele reactie overdreven.
En waarom zou je je eigen persoonlijkheid geweld aandoen door je te dwingen rationeel te reageren? Vanwaar die zelfbeperking, die vaak genoeg eindigt in een soort karakterologische zelfverminking?
We houden onszelf toch volledig voor de gek met die drang tot het rationele; ik snap best dat je rationeel moet functioneren als je bv computers bouwt. Maar in je gewone leven? Nee..
quote:Dit kwam me zo bekend voor, maar ineens weet ik weer waar ditzelfde idee ook voor kwam:
Op dinsdag 6 mei 2003 13:12 schreef BadGirly het volgende:
Er is een gedicht over, misschien dat dat een beetje helpt... Ze zal je nooit vergeten en het je zeker niet kwalijk nemen!Just this side of heaven is a place called Rainbow Bridge.
When an animal dies that has been especially close to someone here, that pet goes to Rainbow Bridge. There are meadows and hills for all of our special friends so they can run and play together. There is plenty of food, water and sunshine, and our friends are warm and comfortable.All the animals who had been ill and old are restored to health and vigor. Those who were hurt or maimed are made whole and strong again, just as we remember them in our dreams of days and times gone by. The animals are happy and content, except for one small thing; they each miss someone very special to them, who had to be left behind.
They all run and play together, but the day comes when one suddenly stops and looks into the distance. His bright eyes are intent. His eager body quivers. Suddenly he begins to run from the group, flying over the green grass, his legs carrying him faster and faster.You have been spotted, and when you and your special friend finally meet, you cling together in joyous reunion, never to be parted again. The happy kisses rain upon your face; your hands again caress the beloved head, and you look once more into the trusting eyes of your pet, so long gone from your life but never absent from your heart.
Then you cross Rainbow Bridge together....
Een Indianen-legende, stond in een boekje wat ik ooit kocht bij Wounded Knee. Wounded Knee was heilige grond, oa een begraafplaats; waar dit soort dingen geacht werden te gebeuren. Maar dan bij mensen, die hun ouders/kinderen/verwanten/vrienden etc weer terugvonden.
Mooi verhaal idd.
quote:hier nog eentje hoor...wat erg..
Op dinsdag 6 mei 2003 11:50 schreef ramses het volgende:
Ik zit hier nu ook echt met tranen in mijn ogen, serieus.
Ok, je katje zal je echt wel eens tijdens het spelen ofzo per ongeluk een krab hebben gegeven. Heb je 'm dat ooit kwalijk genomen ofzo?
Ik zou me ook ongelofelijk k*t voelen maar zet niet dat ene nare ONGELUK (bewust met hoofdletters) af tegen alle fijne dingen die JIJ haar gegeven hebt. Want waarom denk je dat ze al die keren op jou zat te wachten?
Ze gaf jou altijd een fijn gevoel, stond altijd voor je klaar. Maar waarom denk je dat ze dat deed? Omdat JIJ datzelfde voor haar betekende wat zij voor jou betekende.
Geloof me, ze speelt nu (zoals zo mooi in dat verhaal over de regenboog-brug beschreven staat) en echt, ze wacht op je als de tijd daar is. Zodat jullie samen over die brug kunnen gaan.
*einde rationele reactie*
Jullie band was een bijzondere, wees daar trots op. En iemand die zo'n band op kan bouwen met een kat is een bijzonder mens..
Hele dikke knuffel voor iteejer en de rest
Dag Zwart-Witje, lieve poes
quote:? is dat zo?
Op woensdag 7 mei 2003 09:00 schreef iteejer het volgende:
Sommigen vinden mij overdreven emotioneel te reageren.
quote:Jezelf een schuldcomplex aanpraten, die ook in deze rationeel beredeneert is, vind ik wat anders dan het verdriet ontkennen.
En waarom zou je je eigen persoonlijkheid geweld aandoen door je te dwingen rationeel te reageren? Vanwaar die zelfbeperking, die vaak genoeg eindigt in een soort karakterologische zelfverminking?
Niet om het verdriet te bagatelliseren. Mocht dat wel zo zijn overgekomen, dan spijt me dat.
quote:Om je op te vrolijken: laatst was ik ergens, en daar stond een viltje tegen de muur geklemd, met daarop de tekst: 'Iteejer loves bolletje's knie forever'
Op woensdag 7 mei 2003 13:28 schreef Bolletje... het volgende:
godverdomme, zit hier gewoon te janken op kantoor
En dan weet jij wel waar dat was..quote:hier niet nee
Op woensdag 7 mei 2003 13:40 schreef fokje het volgende:
? is dat zo?
quote:nee ik voel me niet schuldig; ik reed absoluut niet te hard, en zat ook niet te suffen. tis gewoon zo klote voor het beestje, de manier waarop..
Jezelf een schuldcomplex aanpraten, die ook in deze rationeel beredeneert is, vind ik wat anders dan het verdriet ontkennen.
quote:Those were the days
Op woensdag 7 mei 2003 15:08 schreef iteejer het volgende:[..]
Om je op te vrolijken: laatst was ik ergens, en daar stond een viltje tegen de muur geklemd, met daarop de tekst: 'Iteejer loves bolletje's knie forever'
[..]
Ik zal de 23ste er nog eentje maken, en die ergens in Haarlem planten
Sterkte man!
Mijn kat is ook doodgereden, maar gelukkig niet door mijzelf, want ik zou me zo ontzettend schuldig voelen! O, wat erg!
Ik ben altijd vreselijk gehecht aan mijn huisdieren, ik houd zoveel van ze, en ze dan zelf vermoorden... oooh