Bij haarzelf lijkt de lach op haar gezicht geplakt, net of ze hem er niet meer af kan halen, zo gelukkig voelt ze zich.
Dankbaar pakt ze de roos van hem aan, en steekt hem in haar haar.
Ook chovexani kijkt gebiologeerd naar de vlinder en niet alleen naar de vlinder ook naar de druppels op Sendero's lichaam, die hem lijken te liefkozen, wat zou ze graag haar handen over dat lichaam willen laten gaan.
Even laat ze haar tong langs haar droge lippen gaan en krijgt het nu zo warm dat ze het water in duikt om voor wat afkoeling te zorgen
Ze ziet dat Sendero lekker in het zonnetje is gaan liggen en gaat bij hem liggen en legt haar hoofd tegen zijn borstkast aan. Innig gelukkig luisterd ze naar zijn krachtige hartsslag. Zo blijft ze een tijdje liggen dromen, met alleen de geluiden van Sendero's hartslag, het kabbelende riviertje en de zingende vogels om hun heen.
Hij sluit z'n ogen en geniet intens van het geluid van de omgeving. Even streelt hij met z'n vingers over de wang van Chovexani en over haar natte haar. Zijn ademhaling word beheerst en het lijkt alsof hij slaapt. Zijn getrainde zintuigen merken onbewust alles. Een klein knaagdiertje dat een walnootje steelt uit de picknickmand.
De zon brandt op hun lichamen en laat de waterdruppels snel verdampen. Sendero denkt aan straks dat ze terug moeten naar de stad. Ze hebben nog alletijd met de magie die de tijd heeft gestopt. Sendero's gedachten zijn meer bij de mooie vrouw die nu tegen hem aanligt dan bij z'n groothandel. Hij vraagt zich af wat de magie van de Godin exact doet. of dat het alleen de wil van beiden versterkt en die hun gang laat gaan.
Na een tijdje zo gelegen te hebben krijgt Sendero weer de ondeugende twinkeling in z'n ogen en kriebeld Chovexani zacht in haar zij.
Ze kan niet meer stoppen met lachen en haar heldere lach klinkt over de rivier.
Als ze zich eindelijk aan de greep van Sendero heeft kunnen onttrekken, komt er weer een ondeugende twinkeling in haar ogen
Ik weet precies wat jij nodig hebt: een goede kietel beurt!
* Chovexani is nog niet uitgesproken of er verschijnen allemaal veertje rond het lichaam van Sendero die hem in zijn zij en zelfs onder zijn voeten proberen te kietelen, lachend probeert hij boos naar Chovexani te kijken, iets wat natuurlijk jammerlijk mislukt.
Om aan de veertjes te ontkomen, duikt hij maar de rivier in en Chovexani laat op dat moment ook de veertjes verdwijnen.
Zelf kan ze ook wel wat verkoeling gebruiken en duikt ook de rivier in
Hij wordt weer warm van binnen als hij haar zo ziet. Hij vergeet even om te blijven zwemmen en duikt kopje onder. proestend komt hij met een rood hoofd weer boven water, en kijkt in het lachende gezicht van Chovexani. Hij bloost nog meer en hij laat zich dan achterover wegdrijven naar de overkant.
Als Sendero zich op zijn rug laat wegdrijven, kan ze niks anders doen dan bewonderend naar hem kijken, wat is hij toch knap.
Chovexani kijkt snel naar het lichtveld om hun heen en ziet nog steeds dat de regenboog aanwezig is en ook voelt ze de aanwezigheid van andere goden, die het goed met hun van doen hebben.
Ze is blij met hun steun en beseft dat ze hun veel te lang heeft moeten missen, misschien dat ze hun vanavond even kan bedanken en hun hulp kan inroepen bij iets wat echt opgelost moet worden, maar dat is iets voor later.
De goden hebben haar nu geholpen de tijd even stil te zetten om van Sendero te kunnen genieten, zonder dat Chovexani erg op de tijd moet letten in verband met haar vloek.
Ze ziet hoe Sendero uit het water komt en ziet hoe hij een een paar steentjes van de kant pakt. Ook zij komt uit het water en rekt zich even heerlijk uit. Wat is dit toch een paradijs, zo vredig en zo heerlijk rustig.
Veel met goden had hij niet op, maar door hun signalen is hij tot inzicht gekomen dat ze er toch ook voor hem zijn en niet alleen voor de mensen die alleen maar goede daden doen. Hij is veranderd in de afgelopen maanden. Van harde strijder die niet opkeek als hij een slachtoffer maakte, tot een gevoellige man die nog steeds een strijder is maar nu ook de maatschappelijke verantwoording heeft om een groothandel draaiend te houden zodat z'n werknemers voor hun gezinnen kunnen zorgen.
Misschien is dat het omslagpunt geweest zijn vestiging in Tradofir en het uitbaten van de groothandel. Misschien was al het voorgaande gewoon een test van de goden of hij wel goed genoeg zou zijn voor zo'n lieve verschijning als Chovexani. Hij gelooft niet in toeval maar wel in het lot en hij beseft dat het lot gestuurd wordt door de goden.
Hij kijkt weer naar Chovexani en beseft hoe gelukkig hij is.
Op lichte voetjes danst ze wat in het rond en neuried zachtjes met de vogels mee. Af en toe komt er een vogeltje op haar arm zitten en tovert ze een kruimeltje brood tevoorschijn.
Ze ziet dat Sendero zich ook erg ontspannen voelt en ze glimlacht even lief naar hem, wat heeft ze toch een geluk dat ze juist hier haar winkeltje moest openen.
Is het wel toeval? Chovexani heeft vroeger in het lot geloofd, maar sinds die verschrikkelijke dag, weet ze het niet meer. Sendero laat haar weer in de toekomst geloven en zelfs in haar zelf.
Ze rilt even en lijkt dan de herinneringen en slechte gedachten van zich af te schudden. Ze gaat verder met dansen en voelt zich nog lichter worden
Hij bespeurt een soort van ritmische dans in haar bewegingen en zoekt de maatvoering dan klapt hij zacht ritmisch mee met haar dans en zingt zacht een oud lied in een oude taal. Een taal die amper gesproken wordt maar die heel melodieus klinkt. Zijn zangkunst is niet erg goed maar de melodieuze woorden verdoezelen z'n mindere zangkunst.
Lowe k-o vast, bori k-o grast.
Me mangav te jav ando granit za tumensa.
A-ko isi pomo shinava tumen.
Stanki nashti tshi arakenpe manusheb shai.
Na daran Romale wi ame sam Rom Tshatsh.
A-ko isi pomo shinava tumen.
* Zo klinkt er een prachtig samenspel van hun stemmen, elk een andere taal, maar samen dezelfde melodie. Dan gaat ze zitten op de grond en de grond lijkt net een donzen deken zacht en comfortabel. Ze gaat languit op haar rug liggen een lach speelt om haar lippen. Ze vind het heerlijk om haar magie te gebruiken, het werkt erg verslavend, zeker omdat ze weet dat Sendero het prachtig vind.
Chovexani hoopt dat zo ook hun toekomst eruit ziet, elk een apart individu, maar samen een geheel, zodat ze de problemen die ze ongetwijfeld tegen zullen komen, samen kunnen oplossen..
* Na het lied zit Sendero de gloed weer sterker worden, en hij weet dat Chovexani haar magie toepast. Hij glimlacht erom en voelt zich heerlijk opgewekt. Sendero blaast een pluisje naar Chovexani die op haar gezicht terecht komt en daar kriebelt. Hij heeft een erg plagerige bui en kan z'n ogen niet van haar afhouden. Hij speelt met een bloem en mompelt inzichzelf als de bloemblaadjes één voor één naar beneden dwarrelen. Na het laatste bloemblad grijnst hij van oor tot oor en met een opgeluchte zucht laat hij zich achterover zakken in het gras.
Chovexani geeft Sendero een kusje op zijn neus, voor ze zachtjes haar tanden erom heen zet.
Dan komt er een paartje pauwen langs en ze moet lachen om de manier waarop de mannetjes pauw, de vrouwtjes pauw probeert te imponeren.
Het doet haar een beetje denken aan hoe Zij en Sendero met elkaar omgaan. Zo vertrouwd met elkaar, maar toch proberen elkaar te imponeren met hun sterkste kant.
Ik heb dorst en zal wel een hapje lusten, wat jij?
* Chovexani beweegt haar hand en de picknick mand is weer gevuld met al het lekkers wat ze kunnen verzinnen
* Hij lacht , wat zit de wereld toch raar in elkaar. Weer is hij verrast als Chovexani een picknick vol met etens waar tevoorschijnt haalt. Hij ziet haar gracieuze bewegingen en mompelt harder dan de bedoeling was
Weet ze wel hoe sensueel en mooi ze is * Hij schrikt ervan en praat snel verder
Hmm lekker ja een hapje en een drankje gaat er zeker wel in, dat actieve zorgt er voor dat je trek krijgt.
Ze richt haar ogen naar de hemel en roept in gedachte om kracht bij de godin:
Godin, van het licht. Godin van de nacht.
Vul mij met uw zelfvertrouwen en kracht,
zonder dit ben ik niet in staat.
Juist te handelen als het om onzekerheid gaat.
Hoor mijn woorden, hoor mij aan.
Zie mijn ogen, zie mij staan.
* Meteen na deze woorden, lijkt het of Chovexani groeit, ze voelt zich krachtig en niet meer zo onzeker als eerst.
Ze loopt rustig op Sendero af, die haar nieuwgierig zit op te nemen en gaat naast hem zitten. Ze legt rustig haar Armen om zijn nek en haalt zijn hoofd naar haar toe. Teder geeft ze hem een kus op zijn lippen en laat hem even aan haar aanpak wennen, voor ze haar kus wat verdiept.
* Hij staart haar openlijk aan , z'n ogen wijd van verbazing, dan pas komt het besef. Ze .. Ze heeft hem gekust. Voor hij verder kan denken kust ze hem nogmaals. Hij beantwoord de kus en automatisch slaat hij z'n armen om haar heen. Z'n hart slaat een ker over van pure blijheid, z'n buik kriebelt en hij weet dat het puur door verliefdheid komt. Zo voelt dat dus ook al weer aan. Vertederend kijkt hij haar in haar ogen en is sprakeloos om wat uit te brengen.
Langzaam begint ze Sendero weer te kussen en af en toe kijkt ze gelukkig in zijn ogen.
Wat is hij toch knap, begrijpt hij dan niet dat hij me alleen maar zo hoeft aan te kijken en ik smelt al?
Moet je die ogen zien en dan die uitdrukkingen erin, dat ik die liefde erin niet eerder zag, waarschijnlijk durfde ik het gewoon niet te geloven.
* Chovexani Slaakt een zachte gelukzalige zucht en laat haar handen over Sendero's rug glijden.
Ze voelt ook dat ze beweging kippenvel bij hem veroorzaakt en plagerig kijkt ze in zijn ogen, om nogmaals haar handen van boven naar beneden te laten glijden.
Je bent ongeloofelijk mooi. * zegt hij zacht.
Je hebt m'n hart geopend en ik ben er blij om. * Praten is niet z'n beste kant. Al is hij niet meer zo verlegen. Hij beseft zich wel dat hij bij een vrouw in ondergoed zit. Op het moment dat hij dat denkt. kleurt hij rood tot achter z'n oren en vliegt er een tinteling over z'n rug. Hij bloost helemaal.
* Wat moet ze wel niet denken van hem, hij die om elke gedacht rood kleurt en verlieft is als een kleine jongen. haar handen voelen warm aan over z'n rug. Hij ziet weer een twinkeling in haar ogen en begint alweer te kleuren.
* Deze woorden uitsprekend, voelt ze toch iets van onzekerheid
* Chovexani voelt dat Sendero zich nog steeds niet helemaal op zijn gemak bij haar voelt en ze is vertederd door zijn onzekerheid, wat moet betekenen dat hij haar werkelijk erg leuk vind. Bij deze gedachte begint haar hart luid te zingen, zo luid dat ze bang is dat Sendero het hoort. Een vogeltje in de buurt begint het liedje van haar hart over te nemen en even kijkt ze het vogeltje vernietigend aan, zo vernietigend dat het maar snel weg vliegt. Ze hoort hem nog net zeggen, dat prille geliefden niet altijd zo aardig zijn. Ze laat zich bijna achterover vallen van verbazing. Heeft ze het wel goed gehoord, verstond ze die vogel nou?
Nee, meid nou ga je je toch echt dingen verbeelden
* Toch duurt het even voor Chovexani van de schok bekomen is en Sendero die er helemaal niks van begrijpt, denkt dat het zijn fout is, dat Chovexani zo afgeleid is. Als ze de verdrietige trek om zijn mond ziet, schaamt Chovexani zich diep, wat moet hij wel niet van haar denken en ondanks de spreuk, voelt ze toch weer iets van haar vertrouwde onzekerheid.
Hij ziet dat ze afgeleid is door iets. en even is hij verdrietig , als hij dan ziet dat Chovexani haar ogen neerslaat van schaamte beseft hij dat het door de magie komt, die heeft haar vaast weer iets vreemds laten zien.
* Hij kijkt haar weer diep in haar ogen en kust haar zachtjes, de even verdrietige blik is weer verdwenen en hij denkt aan haar woorden. Bij die gedachte verdwijnt zijn onzekerheid als sneeuw voor de zon.
Wees niet bang, wees niet onzeker... Ik verlaat je niet wat er ook gebeurt. Het lot heeft ons tesamen gebracht en zelfs de goden verspillen niet zoveel energie omdit als een grap te laten lijken. * Spreekt hij zacht en vastberaden tegen haar
* Hij kijkt naar het mooie gezicht van Chovexani en haar mooie ogen en zweert bij zichzelf dat niets of niemand haar ooit kwaad zal doen zolang hij er is. Bij magie verschijnt plotseling het wapen dat hij van haar heeft gekregen als of het de eed op die manier godelijk maakt. Sendero kijkt verwonderlijk naar het wapen en glimlacht dan
Zie je , Zelfs het wapen dat je me gaf zal je beschermen
O, Sendero. Ik ben zo blij dat je in mijn leven bent gekomen en het lot ons samen heeft gebracht. Zolang je aan mijn zijde zal zijn, zal ik geen angst meer kennen en als we beiden onze onzekerheid overwinnen, zal het geluk ons helemaal toestralen
* Chovexani schrikt even als ze het wapen in zijn handen ziet verschijnen, maar bedenkt dat het weer een trucje van de goden zal zijn. Ook alsof Sendero een afspraak met de goden heeft gemaakt verschijnt er een golf in de rivier,een golf in de vorm van twee geliefden. Chovexani weet dat dit alleen het werk van de god Nuadhu kan zijn, god van het water. Ze moet lachen om de moeite die de goden voor hun doen, alsof ze iets goed te maken hebben. Door de wijn die ze gedronken heeft word ze rozig en een beetje giegelig. Ze kijkt Sendero aan en schiet in de lach, hij ziet er ook zo beduusd uit. Hij vind de magie wel interessant, maar weet eigenlijk nog niet precies hoe hij ermee om moet gaan. Nu ze in de lach is geschoten, lijkt het net of ze niet kan stoppen, elke keer als ze naar Sendero kijkt schiet ze weer in de lach. Een lach die pas eindigt als er een emmer water over haar word leeggegooid. Geschrokken kijkt ze naar Sendero, hoe kent hij dat trucje? Blijkbaar heeft hij ontdekt hoe hij met haar magie kan omgaan, of is het gewoon de magie van geliefden?
Sendero weet niet waar hij het zoeken moet en ziet een beeld voor zich van een emmer water die zich uitstort over de lachende Chovexani. Hij knipperd met z'n ogen als hij werkelijk een emmer water die langzaam omkieperd en die Chovexani drijfnat maakt ..
Haar gezicht dat pure verrassing uitbeeld is "priceless" Hij barst in lachen uit. Hoe hij het voorelkaar kreeg om die emmer water tevoorschijn te toveren geen idee, misschien is het de positieve invloed van Chovexani geweest, die er nu wel heel appetijtelijk uitziet zo nat.
Hij haalt al lachend z'n schouders en handen op in een onwetend gebaar en kijkt haar aan.
Sorrie .. Het gebeurde spontaan.* Dan zegt hij heel droog Je bent nat * En begint te lachen
Elke keer als ze het lachende gezicht van Sendero, als hij merkt dat ze meelacht, beginnen zefs zijn schouders mee te schudden en laat hij zich voorover vallen.
Dat noem je spontaan, ja ja, nou ik kan het niet echt leuk vinden
* Maar haar lach verraad haar en al snel lopen de tranen bij haar over de wangen. Ze rolt Sendero op zijn rug en gaat boven op hem zitten en begint hem te kietelen, ditmaal met haar eigen vingertjes.
Doordat ze boven op hem zit kan Sendero geen kant op en hij blijft maar lachen.
Als hij een beetje tot bedaren komt en merkt dat Chovexani nog steeds moeite doet om hem te kietelen draait hij haar op haar rug en doet hij het spelletje andersom. Nu is het zijn beurt om haar te kietelen en al snel ligt Chovexani te kronkelen, om aan zijn handen te ontkomen.
Hij krijgt een kleine kans om de rollen om te draaien en benut die kans dan ook snel. Hij merkt dat Chovexani ook al niet tegen kietelen kan, en dan ook geen magie kan toepassen. Hij lacht naar haar en kieteld haar stevig.
Dan stopt hij en puft even uit. Het kietelen is erg leuk maar wel vermoeiend, hij merkt dat Chovexani ook tot haar positieven weer komt en tikt zacht met zijn vinger even op haar neusje en geeft er een kusje op.
Dat krijg je van kietelen he. * Zegt hij liefdevol.
* sendero kust haar dan teder op haar mond alvorens haar los te laten en haar wang even te strelen met z'n vingers
Ze voelt hoe Sendero haar teder een kusje geeft en dat is voor Chovexani niet genoeg en trekt Sendero tegen zich aan. Ze laat haar passie de vrije loop en geeft Sendero een passionele zoen.
Sendero lijkt even te twijfelen, maar dan lijkt zijn gevoel het over te nemen en kust hij haar net zo vurig terug.
Ze trekken zich allebei even terug om hun gevoelens een plaats te geven, maar blijkbaar zijn ze verslaafd aan elkaar, want als een magneet worden ze naar elkaar toe getrokken.
Ze schrikken op als er een vogeltje luid langs komt vliegen en Chovexani kijkt Sendero diep in zijn ogen. Zijn ogen zijn versluierd door de passie die door zijn lichaam lijkt te lopen en Chovexani is blij dat zij niet de enige is, met deze gevoelens.
Ze trekt Sendero aan zijn hand mee het water in en voelt het opwindende gevoel van Sendero's natte lichaam tegen de hare.
Even voelt ze weer ondeugende kant in haar opduiken en gooit ze een plens water over Sendero heen, voor ze weer naar hem toe zwemt om vergeving te vragen met een kusje
Voor dat hij kan reageren op de ondeugende blik van haar ogen is hij weer drijf nat. Als hij het water uit z'n ogen wrijft ziet hij hoe Chovexani naar hem toezwemt. Hij kan niet anders dan aan haar vraag voldoen en kust haar. Gelukkig kan hij hier net staan, hij slaat z'n armen om hem heen en trekt haar dicht tegen zich aan.
Haar lichaam beroert het zijne en hij trilt even bij de aanraking. Dan kust hij haar weer teder en blijft zo staan in het lekkere water zijn armen om haar heen knus , vertrouwd en toch nieuw en onwennig.
Ze geeft Sendero een vurige zoen en laat hem dan weer los. Ze valt achterover en duikt onder water.
Als ze boven komt kijkt ze even in het beteuterde gezicht van Sendero, omdat ze hem zo plotseling alleen heeft gelaten.
Ze loopt het eilandje op en gaat op haar rug liggen.
Sendero komt bij haar en ziet dat er iets is.
Chovexani, wat is er?
* Chovexani kijkt Sendero aan en durft eigenlijk niet zo goed over haar gevoelens te praten. Ze is nog nooit zo verliefd geweest en weet niet wat ze er mee aan moet.
Ze wilt graag verder met Sendero, maar weet net goed hoe ze het aan moet pakken, zelfs met de hulp van de goden, kan ze haar verleden niet vergeten en is ze bang dat zij of Sendero gekwetst word.
Haar magie kan ze nu vertrouwen, maar kan ze ook zich zelf vertrouwen?
Kan ze veranderen? Kan ze de vloek ongedaan maken? Moet ze wel verder gaan, zonder eerlijk tegen Sendero te zijn? Maakt dat een toekomst tussen hun mogelijk.
Chovexani wil dit paradijs niet verpesten door te gaan piekeren, maar elke keer als ze verder met Sendero wil, komen deze gevoelens bij haar boven en ze kan ze niet verdringen.
Er is zoveel waar ik bang voor ben, Sendero. Wat ik nu bij jou voel is zo uniek dat ik er bang voor ben. Ik weet dat liefde alles overwint, tenminste volgens het gezegde, maar geld dat ook voor het echte leven?
Er is zoveel wat je niet van me weet, maar wat wel een deel van me uitmaakt, zowel in het verleden als de toekomst.
* Gelijk met het humeur van Chovexani lijkt ook het weer te veranderen en komen er donkere wolken voor de zon drijven. Sendero kijkt Chovexani vragend aan, en lijkt even niet te weten wat te moeten zeggen.
