* Sendero hoopt dan Solis niet een hulpje is van de duistere kracht, het zou zielig zijn om de vogel af te moeten maken. Maar hij wil en kan niet toestaan dat het duistere ook hier het geluk zal verstoren
Misschien moet je het Solis vragen als je hem spreekt. Iets drinken, graag en je mag er wel wat in doen hoor. Als je denkt dat je wat hebt wat helpt graag. * Hij kijk naar Chovexani en dan vervaagt z'n blik naar een verder gelegen punt in het niets. Hij ziet weer de veldslag en de machten van het goede en kwade die daar vrij kwamen.. hoe duizenden hun leven lieten in de naam van hun heersers en waarvoor ? De strijd tussen goed en kwaad is nog steeds niet voorbij, gelukkig was hij op tijd weg voor dat de echte verschrikking begon. Hij knippert even met z'n ogen en is weer bij het heden..
Ohw sorrie, ik dwaalde zomaar af .. * Sendero kleurt helemaal rood van schaamte
* meteen na dit gezegt te hebben, word het gezicht van Chovexani rood
Niet dat ik zoveel te verbergen heb hoor, maar het blijft akelig.
* Chovexani ziet dat Sendero een terugblik heeft in het verleden en het ziet eruit alsof hij een niet zo prettige terugblik heeft. Als hij weer terug in het heden is, lijkt hij zich opgelaten te voelen.
Het maakt niet uit hoor, volgens mij hebben we allebei een verleden die niet zo rooskleurig is, maar ik zal wat te drinken voor ons halen
* Met die woorden laat ze Sendero even achter om wat te drinken te gaan halen en door Sendero's drinken mengt ze een aantal magische ingredienten, zoals ze het geleerd heeft van haar Zigeuner familie.
Als ze weer naar buiten komt, ziet ze Sendero in gesprek gewikkeld met een onbekende man, die zeker niet uit het dorp komt, om ze niet te storen, wacht Chovexani op het bankje voor haar winkel. Als de man weg loopt, gaat ze weer naast Sendero zitten en geeft hem het speciale drankje aan. Dan klinkt ze even tegen Sendero's glas aan met de hare
Op je gezondheid dan maar
* Hier zit hij dan, met een mooie vrouw op een bankje te genieten van een drankje, alleen hij weet amper een woord uit te brengen. Hij is gewoon verlegen als een school jongen.
Terwijl ze haar gezicht afsmeert, om er maar zeker van te zijn dat er niks op haar gezicht zit, laat ze haar glas op de grond vallen. Het glas komt met zo'n knal op de grond terecht dat het in duizend stukjes uit elkaar valt en een stukje van het glas, laat een snee na op de blote voet van Chovexani, die net daarvoor haar sandalen heeft uitgedaan.
Bloed sijpelt uit de kleine wond.
Chovexani pakt de sjaal weer uit haar haar en bind die om haar voet.
Verbluft kijkt ze naar de grond en haar wangen worden rood.
Wat is ze toch een onhandige, dat haar dit nou weer moet overkomen, terwijl ze probeert goed over te komen op Sendero. Wat moet hij wel niet van haar denken.
Als ze genoeg moed heeft verzamelt, kijkt ze Sendero aan en daar ziet ze bezorgdheid in zijn ogen. Snel wend ze haar blik af, niet wetend wat ze met de gevoelens moet doen die door haar heen stromen.
Ik,euh, zal even een bezem pakken om de scherven op te ruimen.
Nee.. nee , blijf zitten, Ik ruim het wel op.
* Sendero strompelt naar binnen en haalt een stoffer en blik en een verbandtrommeltje. Hij veegt de scherven op en geeft haar het trommeltje
Alsjeblieft....
ohw neem een slokje van het magische drankje, als het mij helpt dan moet het jou ook helpen.
* Sendero voelt zich lomp, dat hij niet eerder opsprong om te de rommel op te ruimen. Nu hij zo naar haar kijkt ziet hij pas echt hoe mooi ze is.
Ze is blij dat Sendero heeft aangeboden om de glasscherven op te ruimen, zelf voelt ze zich in ene een beetje duizelig.
Dankje, ik kan soms zo onhandig zijn.
* Als alles opgeveegd is, kijkt Sendero naar haar op, als Chovexani de tedere blik in Sendero's ogen ziet stokt haar adem, impulsief steekt ze haar hand uit en streelt ze de wang van Sendero. De wang voelt verrassend zacht aan, voor zo'n sterke man.
Ze ziet de wangen van Sendero kleuren rood als gevolg van haar beweging.
Chovexani leunt naar voren en geeft Sendero een kusje op zijn wang
Dank je, ik wil je graag bedanken dat je me zo bijzonder laat voelen
* Chovexani beweegt haar gezicht voor Sendero's gezicht zodat hij haar wel aan moet kijken, en in haar ogen kan zien dat ze het meent
Graag gedaan, je bent niet onhandig je bent juist gracieus...
* kijkt in haar ogen en ziet de warmte en geluk stralen. als waren haar ogen magneetjes, komt hij dichterbij
Haar wangen kleuren als ze Sendero dichterbij ziet komen en automatisch tuit ze haar lippen en geeft ze Sendero een verlegen kusje op zijn mond.
Als ze merkt dat hij haar terug kust verdiept ze haar kus en leunt ze wat meer naar voren.
Na wat lijkt een paar seconden trekt ze zich iets terug en kijkt ze diep in Sendero's ogen, die een beetje wazig staan, waarschijnlijk net als de hare.
Wow, dat was...euhm... fantastisch * zegt ze dan verlegen en dan leunt ze weer wat naar voren.
* Achter hun door loopt over straat een oud vrouwtje dat glimlacht en in haar zelf mompeld dat verrassende liefde toch iets heel moois is
Het is lang geleden dat zelfs maar iemand haar mocht, laat staan haar heeft aangeraakt.
Als ze door het vrouwtje opgemerkt worden, verbergt Chovexani haar gezicht tegen de schouder van Sendero.
Dit gevoel is zo nieuw voor haar.
Het lijkt net of de zon iets feller schijnt op het tweetal en het haar van Chovexani lijkt in vuur te staan, door de zon die erop schijnt, ook haar ogen beginnen te fonkelen.
Er begint een gouden gloed om hun te stralen en de lucht begint te trillen.
Dan merkt Chovexani dat het niet de lucht is die trilt maar dat ze het zelf is.
je bent mooi* Fluistert hij zacht
* Hij voelt hoe Chovexani trilt en kust haar zacht op haar wang.
Ze weet niet hoe de toekomst er uit ziet, maar besluit van dit ogenblik te genieten en het in haar geheugen te griffen zodat ze het nooit zal vergeten.
Ze ziet dat de zon steeds lager gaat hangen en ze weet dat ze veel te snel naar binnen moet gaan.
Ook weet ze dat ze ooit haar geheim aan Sendero moet vertellen, maar nog niet, hun relatie is nog veel te pril.
Voor het ogenblik heeft ze nog even tijd en verlangend kust ze Sendero op zijn lippen.
Nu wil hij genieten , de ondergaande zon zorgt voor een romantisch tafereel dat door beiden benut wordt om elkaar te kussen.
Nog heel even, heel even heeft ze de tijd om van Sendero te genieten, voor ze naar binnen zal vluchten, weg van de tedere ogen van Sendero.
Onbewust trekt ze zich wat terug, het moment is bijna aangebroken.
Houdt de dief ........
* Sendero springt op en zakt door z'n been heen.. Stamelend verontschuldigd hij zich en rent zo goed en kwaad als het kan naar binnen. Aan de achterkant uitgekomen ziet hij nog net hoe enkelen van z'n mannen pijlen af schieten op een schim die in de duisternis op een paard verdwijnt. Men wil hem achterna maar Sendero maant hen tot rust.
Het is donker, laat hem maar gaan. Wat is er gestolen ?
* Sendero krijgt te horen dat er alleen een paard is gestolen door een man in het zwart en meer niet. Hij besluit het te laten zitten en terug te gaan naar de voorkant. Hij loopt weer door het pand heen en komt buiten.
Chovex.....
* Hij ziet dat de bank leeg is, en hij kijkt naar de overkant nar het winkeltje van Chovexani. daar ziet hij nog net hoe het licht uit gaat. Het is ook z'n eigenschuld hij had niet weg moeten gaan. Toch wel zich eenzaam voelend gaat hij weer naar binnen. Morgen is er een nieuwe dag. Het mooie houtsnij werk wat nog niet af is ligt eenzaam en verlaten op het bankje met het mes er naast. Als een symbool van een onuitgesproken verbintenis
Dit is haar kans en even kijkt ze verdrietig naar de ingang waar Sendero naar binnen is gegaan, maar ze besluit dat het toch verstandiger is om te maken dat ze wegkomt, zeker als ze ziet dat ze bijna geen tijd meer heeft. Op haar blote voeten rent ze de straat over en gaat haar winkeltje binnen, met een zucht doet ze de deur achter zich dicht.
Ze bedenkt dat ze haar sandalen onder de bank heeft laten staan, maar er is geen tijd om ze op te halen. Ze draait de deur op slot, doet de lamp uit en het gordijn dicht. Dan is het donker en begint haar lichaam te veranderen. Tranen glijden over haar gezicht. Tranen van verdriet en tranen van pijn.
Een zacht gilletje komt van haar lippen en dan zakt ze door haar benen heen, met een klap komt ze op de grond terecht.
Even blijft ze liggen, dan kruipt ze richting de trap, ze moet naar boven.
Boven kijkt ze in de spiegel en ziet een asgrauw gezicht, rimpels, kort grijs haar. Haar vingers zijn krom, haar benen lijken gekrompen.
Haar adem kraakt door haar heen en ze voelt zich moe.
Ze strompelt naar haar bed en haar laatste gedachten zijn bij Sendero.
Hopelijk kan hij haar morgen vergeven, dat ze hem zo alleen heeft gelaten.
Voor het eerst in lange tijd is er een glimlach op haar gezicht te zien als ze in slaap valt.
Chovexani.... * Sendero spreekt haar naam zacht uit en zucht gelukzalig.
* Dan gaat hij buiten op het bankje zitten en pakt het houtsnij werk weer op. Driftig en vol goede zin gaat hij verder met het snijwerk. Al gauw ligt er een stapeltje houtsnij krullen tussen z'n voeten en wordt het bordje steeds duidelijker en mooier. Af en toe komt er een klant, en die wordt dan geholpen door hemzelf of een bediende. Sendero vindt dat de zaken goed lopen en dat z'n leven eindelijk een goede wending heeft gekregen.
Misschien is hij wel boos, over de manier waarop ze er vandoor is gegaan.
Ze staat op, voorzichtig kijkt ze in de spiegel en ze is blij dat ze haar jonge gezicht weer ziet, haar rode lokken en sprankelende ogen.
Ze kleed zich om, bind een nieuwe sjaal in haar haren en zoekt dan haar sandalen, tot ze bedenkt dat ze die onder het bankje heeft laten staan.
Ze loopt naar benenden, naar de keuken en maakt het ontbijt voor zichzelf klaar.
Ze ruimt wat op in haar winkel, maar ze moet toch vroeg of laat Sendero onder ogen komen, iets waar ze zowel naar uitkijkt, als bang voor is.
Dan is het tijd om haar winkel open te gooien.
Ze loopt naar het gordijn dat ze open doet en kijkt voorzichtig door het raam naar de overkant en ziet Sendero op het bankje zitten, net als gisteren, nog net zo knap.
Ze haalt haar haar deur van het slot en doet de deur open, klaar voor een nieuwe dag.
* Hij stopt even met snijden en wacht tot ze buiten komt. Een zonnestraal schijnt precies op de deur van het winkeltje en Sendero hoopt dat hij niet lang hoeft te wachten op de mooie verschijning van Chovexani
Ze voelt hoe de warme zonnen stralen haar verwarmen en hoe het haar haar in vuur verandert.
Ze loopt langzaam op hem toe en gaat voorzichtig naast hem zitten.
Ik hoop dat je me kunt vergeven dat ik gisteravond zo snel weg ging. Misschien dat ik je ooit kan vertellen waarom, maar voorlopg hoop ik alleen dat je me kunt vergeven
* Met haar gezicht afgewend en met neergeslagen ogen wacht ze op antwoord.
het is niet erg, het was al laat en je wist niet hoelang ik weg zou blijven. Maar nu ben je er weer. je sandalen liggen nog onder het bankje.
Het verleden is niet belangrijk, het heden wel..
* Sendero kijkt haar aan en maakt plaats op het bankje
Je ziet er mooi uit..
Ze weet niet hoe ze Sendero nu moet begroeten, zal ze hem een voorzichtig kusje geven? Misschien schrikt hij daar van, maar ze heeft er de hele nacht over liggen dromen. Over zijn lippen op de hare en zijn lichaam tegen de hare, iets dat zo perfect aanvoelde, alsof ze voor elkaar gemaakt waren.
Chovexani merkt dat Sendero haar op zit te nemen, misschien kampt hij met hetzelfde probleem.
Ze gaat wat dichter bij hem zitten en geniet van het gevoel van warmte als een deel van haar lichaam hem raakt.
Het voelt zo vertrouwd om bij hem te zijn, maar aan de andere kant, voelt ze zich ook ongemakkelijk.
Ze weet niet wat hij voor haar voelt, is bang dat ze gekwetst word, al weet ze zeker dat Sendero haar nooit met opzet zal kwetsen.
Twijfelend slaat hij z'n arm om Chovexani heen en kijkt haar aan.
Ehmm .. Ik vind. Ik vind je mooi en lief.. * Fluistert hij zacht
* Sendero kijkt haar in haar ogen en zucht zacht. hij is blij dat ze toch hier weer zit, en dat is te zien in z'n ogen. Overstraat loopt een paartje waar van de man even z'n duim omhoog steekt en de vrouw even knipoogt. Sendero put daar moed uit en slaat z'n arm wat beter om Chovexani heen
Voorzichtig leunt ze voorover en geeft hem een zacht kusje op zijn lippen.
Ik was zo bang dat je me niet meer wilde zien en ben zo blij dat je mij ook lief vind.
* Chovexani schuift even tegen Sendero aan en blijft lekker in zijn armen zitten, leunend tegen hem aan, genietend van het moment. Zo zou ze tijden kunnen blijven zitten, gewoon wetend dat hij om haar geeft en hopend dat dat altijd zo zal blijven, ook al ontdekt hij haar verleden en misschien komt haar wens op een gewoon leven eindelijk een keertje uit.
Some day you shall flee, Panted and weak - Master, Passion, Greed.
