.quote:Zoals ik al zei: we zijn niet zo standaard. En het is voor mij een goede manier om nu al een band op te bouwen, eigenlijk de enige naast het handen op de buik leggen. Gisteravond ben ik zelfs al begonnen met zingen
Op maandag 5 mei 2003 17:05 schreef Karin het volgende:[..]
Gefeliciteerd! En wat heerlijk dat het allemaal goed gaat.
Wat leuk dat je al tegen Flipper praat! Dat hoor je inderdaad niet vaak van vaders.
.quote:Vind lurfmeting veel leuker klinken.
Die lurfmeting heet in het Nederlands nekplooimeting
quote:Ik hoop ook net zoveel lol erin te zullen hebben als toen. Kunnen jullie dat wel aan, die lappen tekst? Ik schrijf zoals ik praat: veel. Hopelijk wel met inhoud ...
Op maandag 5 mei 2003 21:49 schreef Lois het volgende:
SilkTie van harte gefeliciteerd!
Wat leuk om de belevenissen van jullie nu verder te volgen in dit topic, nadat we zo dichtbij hebben kunnen meeleven met jullie huwelijk.
Ik hoop op meer verslagen van jouw hand want het lijkt me erg leuk om de verschillen en overeenkomsten van zwanger & bevallen in Israel of Nederland te ontdekken.
Een ding kan ik je alvast vertellen: zwanger worden gaat zo ongeveer hetzelfde in Israel als in Nederland 
.
Mijn vrouw heeft een paar boeken gekocht (twee Engelse en een Amerikaans, als ik de titels heb zal ik ze wel posten) toen ze zeker wist dat ze zwanger was. Die pootte ze op mijn schoot om mij zo duidelijk te maken dat het zover was. Jammer voor haar: toen ik bij binnenkomst de tas van een bepaalde boekenzaak zag, wist ik al hoe laat het was. Goed, ik dwaal af, terug naar de inhoud van die boeken. Daarin wordt melding gemaakt van allerlei zaken die de dokter meet en test bij ieder bezoek. Gewicht, bloeddruk etc. zijn de standaard zaken volgens de auteurs. Not, de vorige gyn deed niets, alleen een beetje bang maken en terughoudend antwoorden op onze vragen, vandaar dus die nieuwe. Die heeft wel de bloeddruk gemeten, gewicht schijnt nog niet nodig te zijn. Of dit een verschil is met andere Westerse landen of niet, weet ik niet. Misschien is het gewoon dokter-afhankelijk.
Groot verschil met Nederland: je mag hier alleen maar in het ziekenhuis bevallen. Thuisbevallingen doet men niet aan, vooral omdat men geen risico wil lopen met hygiene-problemen. Diverse ziekenhuizen bieden wel allerlei mogelijkheden, ook afhankelijk van de ziekenhuisfilosofie, dat gaan we later eens uitzoeken.
Een standaardprocedure hier is het onderzoeken op Tay-Sachs, een ernstige erfelijke afwijking die voornamelijk onder Asjkenazische Joden (van Midden- en Oost-Europese afkomst) voorkomt. Deze test is gratis en wordt meestal gedaan voor het huwelijk of voor zwangerschap. Slechts een van de partners hoeft getest te worden, bij mij was de uitslag gelukkig negatief (ook al weet je dat er niets aan de hand is, toch een beetje nerveus voor de uitslag).
Verder hebben we nog een half jaar om de verschillen en overeenkomsten te ontdekken .
quote:Hier ook
Op dinsdag 6 mei 2003 01:03 schreef moussy het volgende:[..]
Gefeliciteerd met flipper
.
[..]Hier heet dat de triple test.
, en dat embryonaal eiwit is een van de drie onderdelen van die test. Zo leer je nog eens wat.Mooi moment om als afsluiting een oude gewoonte op te pakken: 14-4 weken alweer 
.
o wat ontzettend leuk!!!
And now I think of my life as vintage wine
How fragile we are
quote:
Op dinsdag 6 mei 2003 07:32 schreef SilkTie het volgende:
Ik hoop ook net zoveel lol erin te zullen hebben als toen. Kunnen jullie dat wel aan, die lappen tekst? Ik schrijf zoals ik praat: veel. Hopelijk wel met inhoud ...
Jaaah 
dit is leuk!!
quote:
Nou is mijn gyn net een verstrooide professor ik vind hem geweldig!! maar ik ben ondertussen 23 weken zwanger en heb sinds kort een "zwangerschapskaart" Daar voor stond ik niet eens als zwanger te boek in het ziekenhuis
Goed, ik dwaal af, terug naar de inhoud van die boeken. Daarin wordt melding gemaakt van allerlei zaken die de dokter meet en test bij ieder bezoek. Gewicht, bloeddruk etc. zijn de standaard zaken volgens de auteurs. Not, de vorige gyn deed niets, alleen een beetje bang maken en terughoudend antwoorden op onze vragen, vandaar dus die nieuwe. Die heeft wel de bloeddruk gemeten, gewicht schijnt nog niet nodig te zijn. Of dit een verschil is met andere Westerse landen of niet, weet ik niet. Misschien is het gewoon dokter-afhankelijk.
Het enige wat mijn gyn deed was echo's maken en mijn baarmoederhoogte controleren en dat was dat. Nou is dit voor ons ook al de 3de hoor.
*hopt snel het mannen-topic weer uit*
....maar daarna ben ik weer triestig...
Wat ik had toen de uitslag kwam van die zwangerschapstest en die was dus positief heb ik het hele weekend lopen zweven alsof ik dronken was.. Nog steeds vind ik het iets ongelofelijks. Maar het maakt me soms ook wel een beetje bang. Gaat alles wel goed. Het is de 1e dus weet je niet zo goed wat wel en niet kan. Het vreemde is voordat we wisten dat we zwanger waren renden we van hot naar her en deden vanalles en nu we weten ga je ineens anders doen. Dat vind ik raar.. misschien wel begrijpelijk. 20 mei de eerste echo dus het is tot die tijd even afwachten hoe het allemaal gaat. Daarna op vakantie en dan zijn we als het goed is op week 14. Ik vind het spannend
quote:Meer dan een heftig jaar! Volgens de Joodse jaartelling is het vanavond precies een jaar na de befaamde deur-episode (voor wie zich dat verhaal nog herinnerd), volgens de gewone jaartelling was dat 18 april.
Op dinsdag 6 mei 2003 16:24 schreef Catootje het volgende:
SilkTie wat een heftig jaar emt trouwen en een kindje!!! Gaaf hoor
Sindsdien hoteldebotel, getrouwd, huis gekocht (dus: verhuisd) en zwanger. En mijn ouders maar denken dat ik traag ben ... .
Verbazingwekkend hoe in zo'n korte tijd alles op zijn plaats kan vallen, ik heb me nog nooit zo mezelf gevoeld. Gelukkig moet ik nu hard werken, anders was ik nog op mijn wolkje weggezweefd na het schrijven van zo'n verhaal .
Afgelopen dagen hing er een zekere spanning in ons huis: zijn dat darmkronkelingen of .... En ja hoor, gisteravond was het toch duidelijk: Flipper gaf aan dat hij de genen van zijn moeder en overgrootmoeder (mijn grootmoeder) bezit. Karate (moeder) en gymnastiek/acrobatiek (overgrootmoeder) worden nu druk be/geoefend.
Alweer een stapje verder dus. Vorige week kwam mijn vrouw met een verontwaardigd gezicht naar mij toe: "Moet je nou die bierbuik eens zien, ik voel me net een bouwvakker!" En zij maar niet begrijpen hoe aantrekkelijk ik ineens een groeiende buik vind 
.
Enige nadeel dat ik nu tegenkom: ze is zoooooooo moe 's avonds. Terwijl ik met haar zit te praten (of zij met mij), gaan die oogjes gewoon toe, geen lieve moeder die daartegen wat kan doen. Niet altijd even gezellig dus, maar het moet dan maar. Gelukkig waren we al zo ge-emancipeerd dat ik allerlei huishoudelijke taken op mij genomen had, dus het is niet zo dat 'ineens' alles op mijn schouders komt, maar het is toch leuker dat als je staat te strijken ( ) en de TV nog niet is aangesloten (die staat nog altijd ergens tussen de verhuisdozen, we weten ook nog niet welke TV-aanbieder we nemen, er zijn er hier drie) dat je dan met iemand kunt babbelen. Nou ja, ze heeft de energie nodig en als ik op deze manier mijn steentje kan bijdragen, moet dat maar.
Nog eventjes ter excuus: hierboven zag ik een gloeiende spelvaut staan ...
quote:... moet natuurlijk
[..] (voor wie zich dat verhaal nog herinnerd) [...]
quote:zijn.
herinnert
17-5 weken alweer ...
Voor de eerste zwangerschap en voor mijn eerste zoon heb ik altijd volgehouden dat ik nooit meer van iemand zal kunnen houden dan van mijn vrouw. Dat statement heb ik zelfs volgehouden met de kleine op mijn arm. Inmiddels weet ik dat het een illusie is. Mijn beide zonen zijn een treetje boven hun moeder gekomen. Het houden van heeft een heel nieuwe dimensie gekregen. Ik ervaar het ook als anders houden van dan van je vrouw. Helaas moet je dan erkennen dat ook je vrouw dat zo ervaart en je op een zeer goede, maar wel tweede plaats bent gekomen. Dat ze dus minder aandacht en tijd voor me heeft is ergens vervelend, je leert er best mee leven hoor, maar eenvoudig is anders. Zeker wanneer je normaal gesproken samen aan tafel de dag na loopt en samen reflecteert, is dat moment nu alles behalve een rust moment. Het is tijd voor het eten, de kids beginnen moe te worden en vragen veel aandacht. Dat ik dan mijn verhaal over het werk kwijt wil ervaar ik bijna al egoïstisch op het moment.
Werk ja, ook daarin ben ik veranderd. Vroeger leefde ik om te werken, nu is dat 180 graden de andere kant op. Ik werk om te leven, want het liefst ben ik hele dagen bij mijn beide kids. Overigens is dat gevoel pas zo sterk geworden bij de geboorte van mijn tweede kind. Elf weken te vroeg was zijn leven alles behalve vanzelfsprekend. Die angst om te verliezen zonder gekend te hebben is zo groot geweest toen, dat ik nu eigenlijk niets wil missen van hun opgroeien.
En dan de trots. Dat heerlijke gevoel als hij voor het eerst papa zegt en je dan met van die blinkerende ogen en een grote lach afwachtend aankijkt. Dán ben je pas echt trots. Overigens ben ik volgens velen in mijn omgeving extreem in het trots zijn en het willen zorgen.
Vanaf de eerste dag dat hij bij ons thuis was draag ik hem in een draagdoek. Zeven meten omslagdoek waar hij zalig in kan, dicht tegen mij aan. Mensen zijn daar duidelijk niet aan gewend, een papa die zo duidelijk laat merken hoeveel hij om zijn kids geeft en al kletsend en knuffelend zijn boodschappenkar vult.
Waar ik nog wel het meest van alles ben veranderd is mijn zorggevoel en mijn verantwoordelijkheid. Niets is nog belangrijker dan mijn gezin. En wanneer zoals nu dat gezin een beroep op mij doet, sta ik ten koste van alles klaar. Mijn vrouw is nu ruim 26 weken zwanger en moet volledige rust houden om te voorkomen dat we weer een vroeggeboorte krijgen. Deze laatste zwangerschap heb ik overigens heel intensief beleefd, wetende dat het over kan zijn voor je er erg in hebt. Intenser nog dan de vorige twee. Hoewel ik nog altijd vertederd kan kijken naar de video van de pretecho.
Al met al denk ik dat veranderen een understatement is Na ruim drie jaar van zwangerschappen en kinderen (de derde voltrekt zich nu) ben ik een ander mens geworden. Een met een hart voor zijn gezin en hard voor de zaak.
quote:Ik moest er een brok van wegslikken, zo trots heb je dit beschreven
Op woensdag 28 mei 2003 08:25 schreef bastardhost een heel lang verhaal:
Eva ♥ en Iris ♥
Rewimo
Nederduitse/Mevrouw qltel
quote:Jaaaaaaaaa, prachtig topic
Op woensdag 28 mei 2003 08:53 schreef Lois het volgende:[..]
Ik moest er een brok van wegslikken, zo trots heb je dit beschreven
Moet qltel toch eens vragen om zijn steentje bij te dragen...
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
quote:Bastardhost, het klinkt heerlijk zoal jij het opschrijft. Natuurlijk zijn wij pas voor de 1e in verwachting, dus niet alles is emotioneel herkenbaar.
Op woensdag 28 mei 2003 08:25 schreef bastardhost een pracht van een verhaal vaan ik het helemaal mee eens ben
Voor mij begint het al echt te leven; ik zeg regelmatig 'ik hou van jullie' ipv. 'ik hou van jou' tegen m'n vrouw. Als ze in bed ligt, dan krijgt haar buik ook een kusje 
Ik vind het heerlijk om de baby in haar buik te voelen, we zijn er ook allebei erg blij mee
Een vervolg op dit verhaal komt er vast wel, als de zwangerschap weer wat verder is.
quote:Meer van dit soort vaders zou toch een hoop ellende op de wereld moeten kunnen voorkomen. Die kinderen gaan in ieder geval niet teloor wegens gebrek aan aandacht en steun.
Op woensdag 28 mei 2003 08:25 schreef bastardhost het volgende:
[understatement] Zeer leesbaar verhaal [/understatement]
Hopelijk kan ik over een paar maanden ook zo'n verhaal vol trots en zorgzaamheid neerzetten.
Het enige is dat ik niet echt weet waar ik mee moet beginnen.
euh.. zwangerschapstest...tja ...
Vriendin was net 1 maand gestopt met de pil en vrienden van ons zijn al echt heel lang bezig om een kindje te krijgen maar dat wil maar niet lukken.
Wij hadden dit in ons achterhoofd gehouden alhoewel we (mijn vriendin ) van plan waren om eind 2002 te stoppen met de pil.
Zeker omdat we wisten dat het misschien wel net zoals die vrienden heel moeilijk kon worden. Daarom hebben we toch besloten zo rond augustus te stoppen.
En ja hoor zal je net zien.
Volgens mij zat het eicelletje al op mijn zaadcelvriendjes te wachten.
Nadat we een aantal testen achter de rug hadden (negatief) zijn we met die (nog kindloze) vrienden wezen stappen.
Onderweg het er over gehad en besproken wat we zouden doen als ze zwanger zou zijn en bla bla bla (dames he )
De volgende morgen uit gein maar weer een test gedaan en ik hoor het mijn vriendin nog roepen uit de wc "Schat wat betekent 2 steepjes !!! 
"
JAAAAAA We zijn zwanger whooohoo
Maar goed 3 maanden later de echo.
Mama lag te glunderen naar de monitor en papa smolt ter plekke als een pakje boter in een hete pan
Er ging een heel erg warm en bijzonder gevoel door me heen zo van "Dit is ons kindje!!!!! "
Na weer een aantal weken te hebben geglundert hebben we een pretecho laten maken op video.
Dat je hem/haar dan zo ziet liggen en lekker ziet trappen en slaan
Nu zijn we inmiddels bij de 35ste week beland en ik kan haast niet wachten tot ik mijn zoon of dochter in mijn armen kan houden
Maar euh willen jullie nog iets weten ???
[Dit bericht is gewijzigd door Sc0rPi0n op 29-05-2003 00:54]
Na Flipper enige malen streng toegesproken te hebben dat die zijn moeder vreselijk laat boeren en ontzettend moe maakt, maar het ergste nog dat hij haar laat merken dat'ie wakker is maar mij in het ongewisse laat, heb ik gisteravond dan toch de eerste trapjes/vuistslagjes gevoeld . Ik heb hem dan ook hartelijk bedankt voor deze vooruitgang en hem veel succes gewenst met zijn verdere rek- en strekoefeningen.
Aanstaande zondag weer een echo waarbij de vitale functies onderzocht worden. Klein beetje zenuwachtig, omdat je toch bang bent dat er iets vreselijks mis is, maar aan de andere kant lijkt alles goed te gaan dus geen reden tot zorg. Toch?
De integrated risk analysis (lurfmeting + triple test) heeft uitgewezen dat er een verwaarloosbaar kleine kans is dat er iets mis is, de dokter vond het er allemaal uitermate positief uitzien. Wanneer nu zondag ook alles goed blijkt te zijn, zullen we maar een glaasje drinken om het te vieren 
. Dat is namelijk een van mijn overtuigingen: als je dit soort kleine dingetjes al niet viert (noem het maar klein!), gaan er een hoop leuke momenten ongemerkt aan je voorbij. En dit zijn toch de dingen waarvoor je leeft, lijkt mij.
Alweer 20-6 ...
Gisteren de vitale onderdelen van Flipper bekeken en alles ziet er goed uit. Hij was ook lekker actief, ik kreeg bijna de neiging "Stil zitten joh, zo kunnen we niets zien!" tegen hem te zeggen. Ik heb me nog weten in te houden P) .
Maar goed, alles is in orde dus we hoeven ons geen zorgen te maken.
Degene die de echo uitvoerde was niet de meest vriendelijke figuur, een beetje kleinerend 
. Ook vond hij dat hij het allemaal in het Engels moest uitleggen omdat mijn vrouw en ik Engels tegen elkaar praten, hoewel zijn Hebreeuws duidelijker te volgen was dan zijn Engels en ons Hebreeuws vloeiend. Maar nee hoor, ijsereheinig doorgaan (en hup! weer een sweer op het doek. En ik dach nog ... - goed, ik dwaal af ) en niet echt veel uitleggen. Wij willen toch graag weten of die witte streep een bot is of iets anders, we willen graag ook de details weten van wat we zien, dus even doorvragen en -mekkeren. Zo her en der dan toch wat uitleg gekregen (hier is het dijbeen, goede lengte; hier zien we de handjes, correct aantal vingers; prachtige voetzooltjes, tien teentjes; hier de vier kamers van het hart, klopt zoals het hoort; etc. etc.). Nee, we weten het geslacht niet en willen het ook niet weten. Zolang Flipper gezond is zijn wij al meer dan tevreden, behoorlijk meer dan tevreden mag ik wel zeggen ...
Al met al weer een ervaring rijker en tevreden de aanstaande grootouders op de hoogte kunnen brengen.
21-3 Weken, de helft zit erop ...
quote:
Op dinsdag 1 juli 2003 11:28 schreef Dylan Dog het volgende:
Ik ben twee weken vader en ondanks dat alles niet helemaal is gegaan zoals verwacht kan ik me geen leven zonder haar meer voorstellen. Ik ben sinds gisteren weer aan het werk en heb de hele dag heimwee...
Gaat het goed met Carmen?
Eva ♥ en Iris ♥
Gistermiddag weer een echo gedaan (vond men nodig, mede vanwege de leeftijd van de a.s. moeder, arbitraire grens). Alles zag er meer dan perfect uit.
Weer diezelfde figuur als de vorige keer, dit keer iets scheutiger met info. Weer ging die man he-le-maal uit z'n dak bij het zien van Flipper's voetjes. Daarop vroeg ik of dat voetballer-voetjes zijn en dat als dat zo is, dat 'ie dat niet van zijn vader heeft .
We hebben zijn gezichtje gezien en toen wilde mijn vrouw weten op wie Flipper lijkt. Hij vroeg haar naar de muur te kijken, keek even naar haar en naar zijn beeldscherm en zei: "Hij heeft jouw profiel." Zij dacht dat hij een grapje maakte, maar toen ik haar later vertelde dat hij echt naar beiden heeft gekeken en mij niet de man leek voor grapjes, kreeg ik de volgende reactie: . Of het nou werkelijk mogelijk is dat al te zien of niet, alleen al vanwege die reactie ... .
Voetjes zien er zoals gezegd goed uit, handjes zijn open (vuistjes kunnen op neurologische problemen duiden, schijnt), de lurven zien er goed uit en alle ingewanden zitten op hun plaats. Ook het hart vond hij er prachtig uitzien.
Terwijl we zo naar zijn gezichtje keken, kwam er een grote 
, ik moet zeggen dat dat er erg vertederend uitzag .
Afgelopen week had ik contact met een vriendin die kort daarvoor bevallen was. Dat arme kind had werkelijk alle problemen uit de boekjes gehad: placenta praevia, pre-eclampsie, baby benauwd in de buik, ga zo maar door. Gelukkig lijkt het erop dat alles nu goed gaat, zowel met moeder als kind. Het zijn beide vechters, hopelijk werpt het zijn vruchten af.
Dat laat mij weer beseffen hoeveel geluk we eigenlijk hebben, dat alles zo voorspoedig verloopt. Er kan zoveel misgaan, dat het een wonder is wanneer alles goed gaat. Daar zijn we ons zeer bewust van en zeer dankbaar voor hoe het tot nu toe verloopt.
I feel good (tanananananana) 
.
23-6 Weken alweer ...
Toen mijn vrouw zwanger was merkte ik er niet zo veel van, behalve haar steeds ronder wordende buik, en haar af en toe kribbige humeur.
De geboorte vond ik echt heel mooi, maar de band met je kindje moet toch nog groeien.En hoe ouder hij wordt, hoe leuker het is.Vooral als je hij mij ook begint te herkennen als papa, en mij iedere middag staat op te wachten bij de voordeur als ik thuis kom.Als ik met mijn auto voor de deur stopt roept hij heel hard PAPA PAPA en kruipt die richting de deur.
Dit maakt altijd mij hele dag in 1 klap goed.Papa zijn is leuk, vooral wanneer je interaktie krijgt met je kind, zoals samen een bal overgooien, en af en toe straf geven.Zo wil die kleine op een of andere manier altijd naar mijn wijnrek kruipen en de flessen eruit halen.Laatst had ik hem voor de vierde keer in 3 minuten daar weggehaald, en heb ik rhody met vemanende woorden in de gang gezet.
Komt die weer de kamer binnen gekropen, wijst naar mij en en roept " papa bah!!!" zie dan maar eens boos te blijven
Opeens na 9 maanden er naar uitgeken, is jouw kind daar.
Ik heb er aan moetten wennen aan het vader schap.
Mijn vrouw (allevrouwen) zijn meer bij het kind betrokken, en als vader moet je dat maar aanzien.
Nu pas 4,5 maanden later heb ik een beetje fun aan het vader schap.
En begint mijn vaderschap instinct op gang te komen.
En ik geniet elkedag van MIJN kleine gozer.
www.aquadrome.net Mijn aquarium.
Gratis onzichbare webstatistieken fujindesign.com/stats
De bevalling opzich was heel prettig en heel intiem. al;len mijn vriendin, de verloskundige en ik. we hadden de kraamzorg wel al gebeld, maar diekwam te laat. Toen de verloskundige zei dat ze het hoofdje kon zien, zag ik iet heel anders. Ik dacht toen: "als dat het hoofdje is, dan wil ik de rest niet zien" Ik zag toen alleen de kruin, met al die natte plakkerige haren. ziet best vreemd uit. Direct na de bevalling heb ik tranen met tuiten gehuild van geluk, samen met mijn vriendin.
De terugslag kwam een paar dagen later. Ik was dolgelukkig met onze dochter, maar had niet het gevoel dat ik een band had met dat mooie kleine hoopje mens, dat in haar bedje lag te slapen. Ik had het gevoel dat, wanneer iemand haar mee zou nemen, of dat ze plotseling op zou houden met ademen, me dat niet niet veel zou doen. Daar heb ik het best moeilijk mee gehad (weer tranen met tuiten). Gelukkig ging dit gevoel na enkele weken over.
Dit gevoel was ook aanwezig bij de andere twee, en zal er ook weer zijn bij onze volgende (laatste). Het gevoel blijft met ieder volgend kind ook weer langer aanwezig, maar ik ben daar nu op voorbereid. Bij onze derde begon ik pas na een jaar echt een band te krijgen. Maar dat heeft waarschijnlijk ook te maken met het feit dat ik al die tijd de zorg voor de oudste twee op me nam (wanneer ik thuis was), om mijn vriendin enigzins te ontlasten.
Ik wil de toekomstige vaders niet bang maken hiermee, alleen voorbereiden op iets wat kan gebeuren. Ik weet dat meerdere vaders deze gevoelens hebben gehad. En ik hou ontzetend veel van mijn kinderen
quote:25-2 Weken alweer ...
Op zondag 20 juli 2003 10:28 schreef gooddaddy het volgende:
Ik vind de zwangerschap van onze eerste dohter heel erg spannend (ze is nu 4). Eigenlijk was ik veel te ongeduldig, vanmij mocht ze er na 20 weken al uit, zo keek ik er naar uit.
De bevalling opzich was heel prettig en heel intiem. al;len mijn vriendin, de verloskundige en ik. we hadden de kraamzorg wel al gebeld, maar diekwam te laat. Toen de verloskundige zei dat ze het hoofdje kon zien, zag ik iet heel anders. Ik dacht toen: "als dat het hoofdje is, dan wil ik de rest niet zien" Ik zag toen alleen de kruin, met al die natte plakkerige haren. ziet best vreemd uit. Direct na de bevalling heb ik tranen met tuiten gehuild van geluk, samen met mijn vriendin.
De terugslag kwam een paar dagen later. Ik was dolgelukkig met onze dochter, maar had niet het gevoel dat ik een band had met dat mooie kleine hoopje mens, dat in haar bedje lag te slapen. Ik had het gevoel dat, wanneer iemand haar mee zou nemen, of dat ze plotseling op zou houden met ademen, me dat niet niet veel zou doen. Daar heb ik het best moeilijk mee gehad (weer tranen met tuiten). Gelukkig ging dit gevoel na enkele weken over.
Dit gevoel was ook aanwezig bij de andere twee, en zal er ook weer zijn bij onze volgende (laatste). Het gevoel blijft met ieder volgend kind ook weer langer aanwezig, maar ik ben daar nu op voorbereid. Bij onze derde begon ik pas na een jaar echt een band te krijgen. Maar dat heeft waarschijnlijk ook te maken met het feit dat ik al die tijd de zorg voor de oudste twee op me nam (wanneer ik thuis was), om mijn vriendin enigzins te ontlasten.Ik wil de toekomstige vaders niet bang maken hiermee, alleen voorbereiden op iets wat kan gebeuren. Ik weet dat meerdere vaders deze gevoelens hebben gehad. En ik hou ontzetend veel van mijn kinderen
Wat gooddaddy hierboven beschrijft, van het in het begin geen band hebben, heb ik al van meer mensen gehoord. Ik probeer me daarvan dan een voorstelling te maken, maar dat lukt me niet. Wel ben ik blij dat ik weet dat het kan gebeuren, sta ik in ieder geval niet aan mezelf te twijfelen wanneer dat ook bij mij het geval zou zijn.
Flipper trapt en bonkt er lustig op los en begint zijn voorkeuren voor voedsel duidelijk te maken. Cereal op de vroege ochtend vindt'ie maar niks, een normale maaltijd kan hij wel waarderen maar het is pas echt feest als zijn moeder zomerfruit naar binnen werkt. Perziken, abrikozen, pruimen, druiven, watermeloen, hij vindt het geweldig en het kan hem niet genoeg zijn. Net z'n moeder dus (onder normale omstandigheden dan want ze heeft niet meer zoveel ruimte voor voedsel).
Door omstandigheden zijn mijn ouders even voor een bliksembezoek gekomen. Hoewel de aanleiding minder plezierig was (een begrafenis) hebben ze nu wel iets van de zwangerschap kunnen meemaken en de diverse echo's kunnen bekijken, wat het bezoek toch nog een leuk tintje geeft. Vooral mijn moeder is helemaal verbaasd hoe men tegenwoordig in die buik kan kijken en kan zien of alles in orde is. Je ziet het dan wel op tv zo nu en dan, maar om zo je eigen kleinkind te zien is natuurlijk toch anders.
Nog een voordeel: mijn moeder kan nu mijn vrouw haar maten opnemen zodat ze misschien nog wat positiekleding in elkaar kan zetten. Want dat is hier verbazingwekkend lastig, kleding kopen. Op de een of andere manier heeft men in dit land met een hoog 'Hansje-in-de-kelder'-gehalte zeer weinig keuze in positiekleding en het merendeel wat je dan vindt is van bedenkelijke kwaliteit; vind je iets goeds, is het meteen weer duur ...
Mogen dat onze grootste problemen zijn, hoop ik dan maar.
25-2 Weken alweer ...
Hoe gaat het met jou, je vrouw en Flipper?
Hebben jullie veel last van de politieke onrust in de nabije omgeving?
Eva ♥ en Iris ♥
quote:Nog tien weken ...
Op woensdag 20 augustus 2003 21:38 schreef Lois het volgende:
SilkTie, ik zag vanavond beelden vanuit Tel Aviv en moest gelijk aan jullie denken.
Hoe gaat het met jou, je vrouw en Flipper?
Hebben jullie veel last van de politieke onrust in de nabije omgeving?
Met ons gaat het goed, dank je. Toen we het nieuws hoorden, ging er iets door ons heen van: "Toch niet weer? Net nu het lijkt de goede richting op te gaan?" Toen we daarna hoorden van een elf maanden oude baby die omgekomen was, kreeg ik een enorme brok in mijn keel. Wat kan ik meer dan hopen dat Flipper dit allemaal niet hoeft mee te maken? Gelukkig merken we er niet al teveel van, zo nu en dan een controlepost die voor files kan zorgen.
Goed, on-topic, er is nogal wat gebeurt de laatste tijd en daarvan heb ik geen verslag gedaan.
Ziekenhuisbezoeken. Zoals ik al eens eerder gezegd heb, hier in Israel kan je alleen maar in het ziekenhuis bevallen (uitzonderingen zoals in de auto of ambulance etc. daargelaten). Ieder ziekenhuis heeft een 'bezoekuur', waarin men de procedure van dat ziekenhuis uitlegt en de hele afdeling laat zien: waar je ontvangen wordt, waar je bevalt, hoe je naar de kraamafdeling gaat etc. Grappig is dat je aan de deelnemers van de rondleiding ook kan zien welk soort mensen naar dat specifieke ziekenhuis gaan.
Twee weken terug waren we in Sha'are Tzedek, het ziekenhuis waar ik geboren ben. Publiek: voornamelijk zeer religieuze Joden en Arabieren (hoezo, het gaat niet samen?). Beleid: laten we zeggen dat het nogal conservatief is. De kamer waar je bevalt ziet er mooi uit, alle apparatuur is in nette kastjes opgeborgen en de operatielamp (in geval van hechtingen) is mooi in het plafond weggewerkt. De vroedvrouw legde uit hoe het allemaal in zijn werk gaat. Bij ontvangst wordt de vrouw een half uur van haar man gescheiden om gemonitord te worden, daarna wordt ze overgebracht naar de bevallingskamer waar haar man (als hij wil) er weer bij mag. Moeder/schoonmoeder/labour coach/buurvrouw/wie dan ook mag dan ook mee naar binnen. Zodra de bevalling wordt ingezet, moet de vrouw op het bed gaan liggen, wat wij zelf de 'gebraden kip positie' noemen: op de rug, benen wijd, voeten op een steun. Nadat het kindje is geboren, wordt het op de buik van de moeder gelegd. Na een paar minuten wrodt het kind meegenomen voor alle onderzoeken en op de baby afdeling gelegd. De moeder mag er altijd bij om te voeden of haar moederlijke gevoelens de vrije loop te laten , mag het kind op gezette tijden ook meenemen. De vader, ja, dat was niet helemaal duidelijk of hij in die babyzaal mag komen of niet.
Conclusie: ze werken daar zoals ze al jaren gewend zijn, nieuwigheden worden met scepsis bekeken en over het algemeen afgewezen. De staf is zeer ervaren, ze doen zo'n 1000 (jawel, duizend) geboortes per maand (jawel, per maand). Het is dus erg routinematig en weinig geduld, zij doen de bevalling voor je omdat dat het snelst gaat. Legbatterij eigenlijk.
Het andere ziekenhuis waar we geweest zijn, is Hadassa Ein Karem (je hebt ook Hadassa Mount Scopus, aan de andere kant van de stad, naast de Hebrew University). Publiek: zeer gemengd, Joods, Arabisch, religieus, niet religieus en alles wat er tussen zit. Beleid: modern, de vrouw en het kind staan centraal. Zij staan je bij terwijl jij bevalt. Al bij ontvangst worden man en vrouw niet van elkaar gescheiden (tenzij de man zich veiliger voelt als hij op berenjacht gaat dan bij zijn vrouw te zijn). De bevallingskamer ziet er wat ouder en kleiner uit, maar er zijn wel allerhande zaken aanwezig: skippybal, fauteuil, kussens, bean-bag etc. zodat de vrouw kan doen en laten wat ze wil, de positie aannemen die haar het prettigst lijkt. Special feature: tegenover het bed hangt een spiegel (normaliter afgedekt, maar kan op veroek onthuld worden) zodat de vrouw de hele bevalling ook met de ogen kan volgen. Toen de vroedvrouw dit meldde, ging een van de aanwezige aanstaande moeders flippen. Dat leek haar toch te veel om dat ook nog zelf te moeten zien, al dat bloed en zo. Na de bevalling (als alles is goedgegaan), worden moeder, vader en kind (en/of moeder, schoonmoeder, handbalclub) voor ongeveer een uur met rust gelaten zodat ouders en kind aan elkaar kunnen wennen en meteen de eerste borstvoeding. Daarna gaat het jonge gezinnetje (de rest van de club moet dan maar buiten spelen) naar de kraamafdeling, waar de jonggeborene onderzocht wordt. Zeker voor nieuwe moeders wordt geprobeerd rroming-in te verzorgen, hetgeen betekent dat het kindje 24 uur per dag bij de moeder is. Ook wordt er intensieve training aan de jonge moeder gegeven, zodat ze weet wat ze moet doen. Maar ook als het je derde kind is en er is plaats, kan je rooming-in krijgen.
Ook hier is de staf zeer ervaren, ondanks hun 'slechts' 450 bevallingen per maand.
Conclusie: hoogstwaarschijnlijk is dit ziekenhuis meer in onze lijn dan Sha'are Tzedek, hoezeer ik ook een emotionele band met dat ziekenhuis heb.
Behalve dat, zijn we ook actief geworden: afgelopen maandag zijn we begonnen met onze 'antenatal class' (geen idee hoe dat in het Nederlands heet, het is meer dan zwangerschapsgymnastiek). De vrouw die het geeft is enigszins ervaringsdeskundige: ze heeft twaalf kinderen op de wereld gezet. Haar eerste tien kinderen en haar opleiding heeft ze in Amerika gehad, daarna is ze naar Israel gekomen (ik zou er niet aan moeten denken, zo'n volksverhuizing, gezin met tien kinderen). Ze neemt geen blad voor de mond, zegt waarop het staat en noemt de dingen bij de naam.
Het is een kleine groep, slechts twee echtparen. Raden wie het andere echtpaar is .... het echtpaar waarvan de vrouw zo ongeveer flauwviel bij het idee van de spiegel. Het zijn erg leuke mensen, beetje naief. De lessen zijn erg ontspannen, intensief en uitgebreid. We hebben niet alleen wat oefeningen gekregen, we hebben ook een complete uitleg gehad van hoe de zwangerschap zich ontwikkeld vanaf het begin tot het eind, en zowel een compleet verhaal als een video over de geschiedenis van het bevallen.
Haar methode is erop gebaseerd dat je zoveel mogelijk gereedschap bij de hand hebt om de bevalling zo natuurlijk mogelijk te laten verlopen, dat als het niet nodig is er niet geruggeprikt, geknipt of gescheurd hoeft te worden. Naar haar mening heeft ze succes geboekt met haar lessen, wanneer de verse moeder zegt: "Ik heb een succesvolle bevalling gehad." Niet iets in de trant van: het ziekenhuis was geweldig, de staf was lief etc. Het klinkt allemaal wat Amerikaans (ook een reden waarom we allebei in het begin zeiden dat deze vrouw misschien niet voor ons was, maar toen we haar een keer ontmoet hadden om wat dingen door te spreken en definitief te beslissen of we met haar of een ander in zee zouden gaan), maar als we allerlei medische ingrepen kunnen voorkomen, is dat goed voor ons. Mijn vrouw is namelijk zo allergisch als ik-weet-niet-wat voor allerlei dingen, zelfs hechtingen veroorzaken ontstekeningen vanwege haar gevoelige huid, dat ons devies is "Aan mijn lijf geen polonaise".
En nou wordt het tijd om aan het werk te gaan, genoeg geleuterd.
Nog tien weken ...
|
|
