Hoe ervaar(de) jij de zwangerschap van je partner?
Is het net zo magisch als je had verwacht of wordt het pas realiteit als je de kleine eenmaal in je handen hebt?
Hoe heb je de bevalling ervaren? Ik weet dat mijn man in het begin best huiverig stond tegenover het idee van al dat bloed en wilde zeker niet de navelstreng doorknippen. Toen het eenmaal zover was was het volgens hem de normaalste zaak van de wereld en beschouwde hij het als iets heel natuurlijks om een bloederig klein meisje in zijn handen te houden.
Hoe ga je om met al die slapeloze nachten, de poepluiers (waren mannen altijd zulke grote monden over hebben), de hormonale buien van je partner etc. etc.
Een topic speciaal voor alle (as) papa's dus! op verzoek van een aantal papa's uit het Z&B topic
Eva ♥ en Iris ♥
quote:Mjah, het voelen bewegen en zien bewegen op de echo zorgt ervoor dat je al een band met de kleine krijgt. (althans bij mij zo, gelukkig)
Hoe ervaar(de) jij de zwangerschap van je partner?
Is het net zo magisch als je had verwacht of wordt het pas realiteit als je de kleine eenmaal in je handen hebt?
Ben er best wel de hele dag mee bezig.
Kamer klaar, spullen klaar, hebben we alles, zijn we niets vergeten (vast wel) etc. Maar ook, wij hopen onze kleine rond 29 juni in de handen te mogen hebben, hoe verder.
Het zal heus wel lopen, maar je denk er toch aan.
En realiteit wordt het pas echt als je het vast hebt. ONZE kleine.
alhoewel het van mij nu al de 29-ste juni mag zijn
quote:Voor hoop ik dat het zelfde geldt. Denk het wel. Bloed doet me niets, zeker niet van mijn vrouw of mijzelf en van de kleine weet je het dat het op dat moment enigzins bloederig kan zijn. Sterker nog, toen ik in het ziekenhuis lag, ging bijna iedereen van zijn stokje door het bloed en was ik de enige die bleef kijken. Vond het best een beleving om dat te zien. Al dat geknutsel.
Hoe heb je de bevalling ervaren? Ik weet dat mijn man in het begin best huiverig stond tegenover het idee van al dat bloed en wilde zeker niet de navelstreng doorknippen. Toen het eenmaal zover was was het volgens hem de normaalste zaak van de wereld en beschouwde hij het als iets heel natuurlijks om een bloederig klein meisje in zijn handen te houden.
quote:Daar heb ik nog geen ervaring mee. Zo snel ik daar iets over te melden heb, laat ik het weten.
Hoe ga je om met al die slapeloze nachten, de poepluiers (waren mannen altijd zulke grote monden over hebben),
quote:Dat is iets heel anders. Ligt ook aan hoe mijn bui is. Als die verkeerd is, kan het aardig rommelen. Verder denk ik, laat maar waaien. Komt vanzelf wel goed. Al wordt soms je geduld tot het uiterste opgerekt.
de hormonale buien van je partner etc. etc.
Maar gezien ik er veel over lees, ben zeer meegaande in hoe het voor de vrouw is, wist ik het al. En als je iets al weet, kun je je erop instellen.
Ook maar gedaan. En soms werkt dat niet, maar ook dat hoort erbij. Je kunt jezelf niet helemaal ter zijde schuiven. Het blijft een 2 richtingsverkeer.
quote:Leuk dat je daar aan denkt. en de andere ook trouwens.
Een topic speciaal voor alle (as) papa's dus!
Ik ben erg blij en hoop dat we snel onze kleine in de armen mogen sluiten. Hoe dan ook, het blijft het meest grootse wonder ter wereld.
[Dit bericht is gewijzigd door beware_reageerd op 23-04-2003 20:43]
Maar toen mijn vrouw zwanger was vond ik het prachtig. Die buik die groeide door ons kind. Sávonds weer eens voor de 4de keer in een week tijd langs de Mc. Drive om een broodje kroket te halen ik vond het prima. Bij de bevalling had ik het wel heel zwaar. Je hoort je vrouw huilen en schreeuwen van de pijn en je kan alleen maar toekijken. Tijdens de geboorte zei de verloskundige steeds tegen me kom eens kijken je ziet het hoofdje al Maar daar had ik helemaal geen tijd voor. Ik moest mijn vrouw helpen en natte washandjes halen. Toen uiteindelijk de verloskundige zei dat ik nu moest komen anders hoefde het niet meer. heb ik het allemaal gezien. De geboorte van ons kind.
Ik kan je zeggen dat dit het mooiste was dat ik in mijn leven heb meegemaakt. Onze dochter is nu bijna 4 ik breng haar nog elke dag naar bed en alleen ik mag van haar de poepluiers verschonen. Ze heeft inmiddels een broertje en het volgende broertje of zusje is onderweg.
Ik ervaar mijzelf als zeer trotse pa van 2 dochtertjes.........17 maanden en 3 jaar!
Zo Gaaf.
Zwangerschap van de mamma. Pappa kickt onwijs op zwangere vrouwen. Zeker als het lijf in shape blijft met alleen zo'n klein buikie er op..... mooi! En net als bij mijn vrouw......
Ik mag dus graag naar andere zwangere vrouwen kijken.
Het moment bevallen was voor mij een (eigenlijk 2) van de mooiste momenten van mijn leven!
Dus......... wat denk je....
- zijn jullie veranderd door de zwangerschap: was je nerveus, merkte je verschil in denkwijze, gevoelens bij jezelf doordat je wist dat je vader werd?
- Voelen jullie je soms achtergesteld op het kind en alle aandacht die naar moeder gaat (of van moeder naar kind)? Hoe gaat de omgeving met jullie als vader om? (ik bedoel dat moeders volgens mij doodgegooid worden met vragen over de kleine en hoe ze zich voelt enz) Als dat negatief is, hoe zou je dan graag hebben dat men reageert?
....maar daarna ben ik weer triestig...
quote:Dat mag.
Op woensdag 23 april 2003 21:09 schreef Catootje het volgende:
Ik heb ook een paar vragen:
quote:nee eigenlijk niet echt direkt. Nerveus ben ik het type niet voor. Verschil in denkwijze, kan wel echter die heb ik elke dag. Er is altijd wel iets om je denkwijze bij te stellen.
- zijn jullie veranderd door de zwangerschap: was je nerveus, merkte je verschil in denkwijze, gevoelens bij jezelf doordat je wist dat je vader werd?
Weet dus niet of dat direkt door het vader worden komt. Al zal dat heus wel een invloed hebben. Maar dat voel ik niet zo.
Flexibelle instellen denk ik.
quote:Dat kan soms wel eens wat hinderlijk zijn. Idd al die vragen aan de moeder en hoe de vader het oplost, doet er niet toe.
- Voelen jullie je soms achtergesteld op het kind en alle aandacht die naar moeder gaat (of van moeder naar kind)? Hoe gaat de omgeving met jullie als vader om? (ik bedoel dat moeders volgens mij doodgegooid worden met vragen over de kleine en hoe ze zich voelt enz)
Veel hoor ik dat het dan jalouzie is alleen betwijfel ik dat.
Soms wil je gewoon ook wel eens weg zonder gevraag of gevoel aan de buik.
Gewoon een keer lekker eten is er hier niet bij zonder vragen.
Best wel jammer, want 1 a 2 x per dag de zelfde vraag alla, maar 10 tot 20 x wordt vervelend. Maar dat vind mijn vrouw ook.
Van haar mag dat ook wel minder.
quote:Gewoon, normaal. Kijk een vraag kan, maar om er nu de hele avond over te praten, en dat tot vervelends toe, gaat ons iets te ver.
Als dat negatief is, hoe zou je dan graag hebben dat men reageert?
Tuurlijk is het speciaal en mooi. Maar wel vooral voor ons en niet die miep die elke dag bij het brood halen denkt van "laat ik mijn vraag van gister nog maar eens herhalen". Dan ben je soms blij dat het weekend is.
quote:Dit vond ik ook heel moeilijk, op een kwaad moment stond ik zélf in tranen van pure machteloosheid. Ondanks het feit dat ik door het boekje 'Help, ik word vader' enigszins was voorbereid was het op het moment zelf toch anders dan enige voorstelling die ik me ervan had kunnen maken.
Op woensdag 23 april 2003 20:42 schreef Black_Crow het volgende:
Bij de bevalling had ik het wel heel zwaar. Je hoort je vrouw huilen en schreeuwen van de pijn en je kan alleen maar toekijken.
Het bloed enzo maakte me niet uit, in de tijd dat ik bij de Keuringsdienst van Waren werkte ben ik redelijk gehard geraakt wat 'viezigheid' betreft. Ik heb dan ook vol trots zelf de navelstreng doorgeknipt.
We zijn nu een ruime week verder en het praktische vaderschap valt me mee, ik kan inmiddels poepluiers verschonen, mijn zoon badderen en hem in en uit zijn kleren worstelen. Zelfs twee keer per nacht wakker voor de voeding valt me nog mee.
Het 'geestelijke' vaderen moet nog groeien denk ik, maar ja, wat is nou hét vadergevoel?
quote:Maar dat is met moedergevoel ook zo, tenminste bij mij dan. Dat was er niet meteen en het groeit nog steeds.
Op woensdag 23 april 2003 21:39 schreef NT-T.BartMan het volgende:[..]
Het 'geestelijke' vaderen moet nog groeien denk ik, maar ja, wat is nou hét vadergevoel?
Voor de rest vind ik dit erg interessant om te lezen.
Nog meer vragen voor a.s. pappies:
Vond je het vervelend om tijdens "the making of..." op gezette tijden te moeten klussen?
Als er een negatieve zwangerschapstest was vond je dat dan vervelend of viel dat wel mee?
En het moment van de positieve test, hoe ervaarde je die?
En is een zwangere buik nu mooi of niet? 
quote:Wel, ik was met die twee negatieve testen telkens erg blij, maar blijkbaar hield mn zoontje zich toen erg goed verborgen.
Als er een negatieve zwangerschapstest was vond je dat dan vervelend of viel dat wel mee?
quote:Laten we zeggen dat het niet de gelukkigste dag van mijn leven was, destemeer omdat het toevallig ook 11 september 2001 (aanslagen WTC) was toen ik dit hoorde van mijn vriendin.
En het moment van de positieve test, hoe ervaarde je die?
quote:Ach, daar ben ik gelukkig voor het grootste deel vanaf, maar je bent nog jong en flexibel, dus daar kom je wel uit (MET DE JUISTE INSTELLING)
Hoe ga je om met al die slapeloze nachten, de poepluiers (waren mannen altijd zulke grote monden over hebben), de hormonale buien van je partner etc. etc.
quote:Een negatieve uitslag is nooit leuk.
Op donderdag 24 april 2003 13:35 schreef Knuf het volgende:
Tof topicNog meer vragen voor a.s. pappies:
Als er een negatieve zwangerschapstest was vond je dat dan vervelend of viel dat wel mee?
Ook niet van een zwangerschapstest.
quote:Als je graag een kind of kinderen wil is dat het mooiste wat er is.
En het moment van de positieve test, hoe ervaarde je die?
Je weet dat je tussen de 30 sec. en 5 min. moet wachten tot de uitslag leesbaar is.
Wat wel heel vervelend is, is dat er bij een hoop testen vaak een heel dun streepje komt. is het dan een ja of een nee.
we hebben bij 1 van de testen geen streepje gezien.
Uit nieuwschierigheid hebben we de test toen open gemaakt en zagen net buiten het venster wel een duidelijke streep staan.
Wat is het nu op zo'n moment.
Op de test was duidelijk in het venster te zien dat mijn vrouw niet zwanger was. Maar omdat er wel een streep was toen we hem open maakte zat er maar 1 ding op en dat was nog maar een keer testen.
Weer € 10,- uitgegeven voor een nieuwe test.
En zo'n 8 1/2 maand later is onze zoon geboren.
[/quote]
quote:Ik kan hier maar 1 ding op zeggen.
En is een zwangere buik nu mooi of niet?
Het is het mooiste wat er is.
ik ben bijna 20 vader worden staat nog niet op de palnning eigenlijk 
Maar wat ik me dan zo afvraag he? Ze zeggen altijd mannen mogen niet huilen (onzin IMHO maargoed). Mijn vraag:
Huilen vaders als hun zoon/dochter geboren wordt?
quote:Zelfs toen ik OOM werd moest ik bijna huilen.
Op dinsdag 29 april 2003 09:43 schreef gateway het volgende:
Huilen vaders als hun zoon/dochter geboren wordt?
Ze was zooooo klein en kwetsbaar, en toch zo sterk
quote:Tranen met tuiten, zo gelukkig was ik op dat moment. Na lang wachten had ik eindelijk mijn zoon in mijn armen. Wilde het iedereen vertellen.....
Op dinsdag 29 april 2003 09:43 schreef gateway het volgende:
Euhmik ben bijna 20 vader worden staat nog niet op de palnning eigenlijk
Maar wat ik me dan zo afvraag he? Ze zeggen altijd mannen mogen niet huilen (onzin IMHO maargoed). Mijn vraag:
Huilen vaders als hun zoon/dochter geboren wordt?
quote:Bij de eerste test was het al raak.
Als er een negatieve zwangerschapstest was vond je dat dan vervelend of viel dat wel mee?
quote:Mijn vrouw had de test 's middags al gedaan en toen ik thuis kwam van het werk zat ze met een paar glunderende oogjes te kijken. Ik wist meteen hoe de vork in de steel zat en was zelf ook ontzettend blij en zenuwachtig te gelijk
En het moment van de positieve test, hoe ervaarde je die?
quote:Van je eigen vrouw wel
En is een zwangere buik nu mooi of niet?
quote:Ik heb wel een aardig traantje gelaten...
Op dinsdag 29 april 2003 09:43 schreef gateway het volgende:
Huilen vaders als hun zoon/dochter geboren wordt?
Hebben de vaders dit nou ook?
En worden ze beschermender tegen hun gezin??
Dat vraag ik me gewoon af!
(top topic dit!)
quote:Bij de geboorte van mijn dochter ben ik heel lang sterk geweest tot het moment dat ik mijn ouders ging bellen. Ik moest op dat moment zo janken dat ik geen woord meer kon uitbrengen.
Op dinsdag 29 april 2003 09:43 schreef gateway het volgende: Mijn vraag:Huilen vaders als hun zoon/dochter geboren wordt?
Bij de geboorte van mijn zoon heb ik niet gehuild maar alleen maar gehoopt. Het huilen kwam pas de volgende dag maar dat was op hele andere reden.
====================================================
quote:Ik ben het zeker wel.
[b]Op dinsdag 29 april 2003 11:38 schreef Kleintje het volgende:
Ik heb ook een vraagje: moeders worden veel gevoeliger/emotioneler als de kleine er is.
Hebben de vaders dit nou ook?
En worden ze beschermender tegen hun gezin??
Ik heb na de geboorte van mijn dochter mijn motor verkocht omdat ik er zeker van wilde zijn dat ik mijn docht kon zien opgroeien.
Ik ben ook zeker veel beschermender geworden. (soms zelf wel een beetje te)
Ik wil altijd zier waar ze is, wat zie doet en met wie ze omgaat.
Ergens hoop ik ook dat het later een meissie wordt wat lekker thuis op de bank komt zitten met een paar vrienden en vriendinnen.
Ik wil alles doen voor die kids. als ze maar van mijn bier afblijven.
Ik hoop maar dat het niet zo'n kroeg beest wordt.
Dat lijkt me dus helemaal niks hé.
Gelukkig zal het nog een paar jaar duren mijn dochter wordt volgende week pas 4.
[Dit bericht is gewijzigd door Black_Crow op 30-04-2003 01:19]
quote:Mijn papa wel
Op dinsdag 29 april 2003 09:43 schreef gateway het volgende:
Huilen vaders als hun zoon/dochter geboren wordt?
!We zitten al in de veertiende week en alles schijnt volgens het boekje te verlopen (hetgeen ons als aanstaande ouders weer verbaasd omdat wij nooit iets volgens het boekje gedaan hebben, onze doktoren hebben aan ons voldoende materiaal opgebouwd voor het lemma "Uitzonderingen" 
).
In het begin was het een beetje onwezenlijk: eindelijk was het dan zover, maar dan begint het ook serieus te worden. Voordat ik kon zeggen dat er een baby in de maak was duurde toch wel een week. Sindsdien loop ik tegen het arme kind te leuteren dat het een lust is. Het is een aanrader om te praten, het maakt het een stuk concreter. Ik heb 'hem/haar' ook maar meteen een naam gegeven: Flipper (het is tenslotte een intelligent zoogdier dat in het water ronddobbert ). Mijn vrouw verklaart me voor gek, zowel vanwege mijn geklets als vanwege de naam, maar ze heeft het inmiddels geaccepteerd en doet vrolijk mee.
Vanwege wat probleempjes in het begin hebben we al vroeg echo's laten maken, dan zie je dus een bolletje 'iets' wat een mens gaat worden. Het maakt het aan de ene kant tastbaarder, maar aan de andere kant is het toch iets dat op een scherm gebeurt, afstandelijke tv.
Daarna nog twee keer een echo laten maken om de voortgang te zien, alles ziet er prima uit. De laatste echo was om de dikte van de lurven te bepalen (de afstand tussen nekwervels en huid; alles gebeurt hier in het Hebreeuws dus ook de terminologie die ik nu leer kennen, soms is de Nederlandse term mij ontschoten of gewoon onbekend), dit schijnt een indicatie voor Down-syndroom te kunnen geven. Die afstand mag niet meer dan 3 mm zijn, bij Flipper is het minder dan 1 mm. Het is geen garantie, maar dit tesamen met een bepaalde bloedtest (embryonaal eiwit heet dat hier, ook in Nederland?) geeft een zekerheid van 95%. Het kent geen risico van spontane abortus, zoals vruchtwaterpunctie dat heeft. Wanneer de bloedtest een indicatie zou geven, dan besluiten we alsnog over te gaan tot punctie.
Afgelopen vrijdag bij een nieuwe gyn geweest, de andere waren we toch niet zo blij mee. Deze man (voor mijn vrouw maakt het niets uit of het een man of vrouw is, zolang diegene maar goed werk levert; zolang zij tevreden is ben ik het ook) behandelde ons heel anders, geduldig en menselijk. Hij heeft ons ook de hartslag laten horen, die prima in orde is. En dat was toch iets anders dan naar zo'n plaatje op een schermpje kijken: bij het horen kon ik niets anders dan heeeeeel breed glimlachen en me heeeeeeel gelukkig voelen, nog meer dan het 'alleen maar' weten en zien.
Mijn vrouw maakt zich nog zorgen of mensen het wel of niet kunnen zien, ze wil het nog een beetje bedekken met kleding. Ik probeer haar nu zo goed en zo kwaad als het kan aan het verstand te peuteren dat het niet meer te verhullen is, dat ze groeit en bloeit als nooit tevoren. Ik geloof dat ze dat nu ook doorkrijgt ...
Kortom: ik ervaar het als iets geweldigs, ik kan mijn geluk niet op en wil er zoveel mogelijk van genieten. 1 November zegt de berekening, het komende half jaar zal dus nog voldoende stormen in glazen water, die wij als aanstaande ouders natuurlijk niet als zodanig zullen ervaren, bieden. Ben ik er klaar voor? Geen idee, maar bang ben ik niet voor een toekomst met een kleine. De sigaren liggen al klaar 
(tot ongenoegen van de aanstaande moeder 
)!
quote:Gefeliciteerd! En wat heerlijk dat het allemaal goed gaat.
Op maandag 5 mei 2003 10:47 schreef SilkTie het volgende:
SilkTie gaat vader worden
Wat leuk dat je al tegen Flipper praat! Dat hoor je inderdaad niet vaak van vaders.
Die lurfmeting heet in het Nederlands nekplooimeting
Wat leuk om de belevenissen van jullie nu verder te volgen in dit topic, nadat we zo dichtbij hebben kunnen meeleven met jullie huwelijk.
Ik hoop op meer verslagen van jouw hand want het lijkt me erg leuk om de verschillen en overeenkomsten van zwanger & bevallen in Israel of Nederland te ontdekken.
Eva ♥ en Iris ♥
quote:Gefeliciteerd met flipper
Op maandag 5 mei 2003 10:47 schreef SilkTie het volgende:
Nu dan ook maar de stoute schoenen aangetrokken om hier te posten: SilkTie gaat vader worden
.
quote:Hier heet dat de triple test.
bepaalde bloedtest (embryonaal eiwit heet dat hier, ook in Nederland?)
|
|
