quote:Daar geloof ik ook helemaal in, maar eerlijksheidshalve gebiedt me te zeggen dat ik daar soms enorme moeite mee heb om dat te blijven geloven als ik wéér een zware depressie heb of weer een hypomanie vergezeld met psychotische kenmerken (psychose).
Op maandag 28 april 2003 10:42 schreef Llewella het volgende:
Hmmm wat het ook wordt, het komt wel goed, en met jou ook wel Dark ElfEr zijn nog zoveel mooie dingen in het leven
Ben al 26 jaar af en aan aan het rommelen met mijn stemmingen en de hierboven beschreven periodes en er zijn momenten dat het mij allemaal iets te veel word en ik me serieus afvraag hoe lang ik het nog vol hou, klinkt melodramatisch maar zo voelt het vaak wel.
En juist om deze redenen wil ik het een kindje niet aandoen om buiten de erfelijke factoren, zo'n moeder te krijgen. Wie weet hoe ik een kindje beschadig met mijn gedrag.
Het blijft moeilijk, verdrietig, boos makend, pijnlijk en oneerlijk maar ja; wie heeft ooit gezegd dat het leven eerlijk is?
Ik voelde tijdens het praten voor het eerst echt het verdriet lichamelijk en het was meer dan ik verwacht had.
Maar ik heb een begin gemaakt in erover praten, een begin om te verwerken dat ik geen kindje kan hebben, een begin om uit te leggen wat ik voel en denk.
Ik denk dat het nog heel wat verdriet en tijd zal kosten maar ik heb de goede weg ingeslagen.
Rewimo
Nederduitse/Mevrouw qltel
Je moet er nu eenmaal doorheen, dat is niet fijn... Hartstikke knap van je dat daar nu mee aan de slag gaat! 
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
Praten erover gaat slecht, ik klap helemaal dicht. Ik kan mijn gevoel gewoon niet onder woorden brengen en dat frustreert wel eens.
ik heb wel gemerkt dat ik met schilderen er wel heel duidelijk mee bezig kan zijn dus misschien is dat een opening. Het grijpt me dan ook enorm aan en ben dan door emoties niet meer in staat te spreken.
Ik merk iig dat ik nu weer even een fase heb van: verdomme, wáárom??? en ik voel heel diep in mezelf het verdriet wat hierbij hoort maar er over praten doe ik niet/kan ik niet. Zelfs niet met mijn partner die wel alle begrip heeft altijd.
Deze fase zal wel weer overgaan en er zal ongetwijfeld een nieuwe komen, als zusjes en vriendinnetjes kindjes gaan krijgen bijvoorbeeld. Maar het kan ook zo ineens de kop op steken 
quote:Lieve DarkElf,
Op woensdag 17 september 2003 03:23 schreef DarkElf het volgende:
Nu weer wat later:Praten erover gaat slecht, ik klap helemaal dicht. Ik kan mijn gevoel gewoon niet onder woorden brengen en dat frustreert wel eens.
ik heb wel gemerkt dat ik met schilderen er wel heel duidelijk mee bezig kan zijn dus misschien is dat een opening. Het grijpt me dan ook enorm aan en ben dan door emoties niet meer in staat te spreken.
Ik merk iig dat ik nu weer even een fase heb van: verdomme, wáárom??? en ik voel heel diep in mezelf het verdriet wat hierbij hoort maar er over praten doe ik niet/kan ik niet. Zelfs niet met mijn partner die wel alle begrip heeft altijd.
Deze fase zal wel weer overgaan en er zal ongetwijfeld een nieuwe komen, als zusjes en vriendinnetjes kindjes gaan krijgen bijvoorbeeld. Maar het kan ook zo ineens de kop op steken
Ik vind het heel knap dat je je al zo lang staande houdt! En tuurlijk er zullen moeilijke tijden zijn, maar daar kom je overheen, dat zie je nu.
Ik hoop voor je dat het snel beter met je gaat.
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
quote:Voor het eerst dat ik dit topic zie...vandaar ook dat ik nu pas reageer.
Op woensdag 17 september 2003 03:23 schreef DarkElf het volgende:
Nu weer wat later:Praten erover gaat slecht, ik klap helemaal dicht. Ik kan mijn gevoel gewoon niet onder woorden brengen en dat frustreert wel eens.
ik heb wel gemerkt dat ik met schilderen er wel heel duidelijk mee bezig kan zijn dus misschien is dat een opening. Het grijpt me dan ook enorm aan en ben dan door emoties niet meer in staat te spreken.
Ik merk iig dat ik nu weer even een fase heb van: verdomme, wáárom??? en ik voel heel diep in mezelf het verdriet wat hierbij hoort maar er over praten doe ik niet/kan ik niet. Zelfs niet met mijn partner die wel alle begrip heeft altijd.
Deze fase zal wel weer overgaan en er zal ongetwijfeld een nieuwe komen, als zusjes en vriendinnetjes kindjes gaan krijgen bijvoorbeeld. Maar het kan ook zo ineens de kop op steken
Ik herken ook het gevoel dat je eigenlijk wel verdriet hebt, maar omdat het zogenaamd je eigen keuze was, je er daarom niet echt goed mee overweg kunt. Tenminste, zo voel ik het.
Ik ben vrijwel onvruchtbaar. Ik heb een aantal jaren bij een gyneacoloog gelopen. Ik vond de behandelingen zo ingrijpend, zo pijnlijk, zo emotioneel en voor mij veel te zwaar; ik kon daar niet mee overweg. Ik heb dus besloten om te stoppen met behandelen en te leren accepteren dat er ik geen kinderen zal krijgen. Vandaar dus dat het (in de ogen van anderen en vaak ook in mijn eigen ogen) mijn eigen keuze is om kinderloos te blijven. Verdriet dien je daar dus niet om te hebben; het is toch mijn keuze?
Ik vind het een hele dappere keus die je gemaakt hebt. Ik weet hoe pijnlijk het is. Ik kan me denk ik voorstellen dat het in jouw situatie, vanwege de mds, soms nog moeilijker is om ermee om te gaan, omdat je dan alles natuurlijk nog heviger en intenser voelt.
Ik ben nu een paar jaar verder en heb de rouwperiode mbt mijn kinderloosheid een heel eind afgesloten. Het verdriet blijft, want ongewilde kinderloosheid blijft je hele leven...
The wisdom that the old can't give away
Ik vindt het ongelovelijk moedig van je en het tekent ook wel voor je. Er zijn namelijk genoeg stellen die ten koste van alles toch kinderen krijgen en dus vaak ook later tegen de lamp lopen. Goeie eigenschap is dus dat je niet egoistisch bent. Dat is een dikke plus voor jouw.
Eigenlijk kan ik je alleen maar heel veel sterkte wensen.
En goh wat moeilijk moet dit voor je zijn zeg.
Het dichtklappen wanneer je probeert te praten is erg vervelend, maar probeer dan een opening te maken door te vertellen wat je voelt, niet waarom of waardoor je het voelt. Er is niemand die, als je zo overweldigd wordt door emoties, van je verwacht dat je in tien woorden kunt uitleggen wat er door je heen gaat en hoe dat komt. Leg hierbij de lat niet te hoog; dan wordt verdriet delen allicht wat makkelijker.
Meer mensen in mijn omgeving denken aan gezinsuitbreiding, zijn zich goed financieel aan het voorbereiden, hebben het er meer/vaak/heel veel over....
Natuurlijk zag ik dit aankomen maar toch doet het wel aardig wat merk ik. Voel me onrustig en blij tegelijk. Blij voor hun, onrustig door het verdriet wat aangeraakt wordt in mezelf...
Gelukkig kan ik er wel goed over spreken met mijn zus maar toch ....
Als reactie van mezelf merk ik dat ik erg bezig ben met vroeger juist, heb ik erge behoefte aan de onvoorspelbaarheid en zorgeloosheid van vroeger en betrap ik mezelf erop dat ik vooral herinneringen heb aan " die goeie ouwe" tijd...
Vreemd, hun zijn bezig hun toekomst te plannen en als reactie ren ik juist weg naar het verleden.
Maar...
Tante worden lijkt me ook erg leuk. Heb nu al genoeg leuk speelgoed gezien dat ik anders zelf zou kopen dus dan binnenkort maar voor mijn eventuele neefje of nichtje.
Heel veel sterkte!
En een slotje op verzoek van de TS.
Paar maandjes verder, therapie is afgerond, verhuizing in zicht, nieuw leven gaat bijna beginnen....
voor mensen om mij heen ook; trouwen, plannekes maken voor kinderen, twijfels, verheugingen..
en wat merk ik aan mezelf?
als mensen het over de kinderwens hebben vind ik dat hartstikke leuk voor ze, praat mee, wil van alles horen; de plannen, de twijfels, de ideetjes, de hoop en de vooruitzichten hopelijk...
Vind het geweldig echt waar om mensen om mij heen zo ermee bezig te zien, mensen die zo gaan stralen als ze het erover hebben..
de andere kant is een ander verhaal:
ik wil niets horen over erfelijkheid, problemen met zwangerschappen wat betreft ziektes van de ouders, de afwegingen... de zorgen, het verdriet.. Ik wil er zelf niet over nadenken en ik wil er niet over nadenken door andere mensen ( zoals laatst op tv een stuk over een erfelijke ziekte bij een vader én moeder...) Eerst kon ik er nog wel over praten (lacherig, jaja houdingen he?), nu wil ik dat niet, met niemand...
Ik wil het niet horen en kan er niets aan doen maar sluit me er compleet voor af. ik wil er niet eens aan herinnerd worden hoe het bij mij zit: ik ga ze niet krijgen en daarmee basta.
ongelooflijk hoe dingen heen en weer kunnen schieten. En dat alleen door plannen van mensen om mij heen. Ik verbaas me er iedere keer over.. Erg onvriendelijk vind ik zelf ook naar anderen toe maar ik kan er bijna niets aan doen, alles gaat zo automatisch...
net als dat ik me erover verbaas dat ik niet verdrietig kan zijn, ben erg zwart/wit erin nog steeds, helaas. Ja het is klote en nee ik wil er niets over zeggen of mee doen, over delen..? hoezo?
*zucht* sorry moest ik ff kwijt
[ Bericht 0% gewijzigd door DarkElf op 21-07-2004 11:42:12 ]
Ik kan me voorstellen dat het 'makkelijker' is te accepteren dat je zelf de keuze maakt dat je geen kinderen zult hebben, ipv te weten dat het voor jou beslist is.
Dikke in ieder geval.
in ieder geval.
stom gedoe.
stom gedoe.ah ja natuurlijk, als je zwanger bent zie je overal zwangere vrouwen, heb je een nieuwe auto dan zie je die overal rijden... tis maar waar je op let
[ Bericht 35% gewijzigd door DarkElf op 21-07-2004 23:20:42 ]
te veel ermee bezig zijn is niet goed, dan vertroebelt je blik volgens mij te veel,
te weinig is ook niet goed dan krijg je struisvogel politiek (een van mijn favorieten)
maar erover praten lukt me ook niet, ik kan werkelijk niet eens iets van een ander lezen.. word er kriegelig van, fel en ga hard tegen mezelf doen: "stel je niet aan, er zijn ergere dingen " etc....
Ik vind het moeilijk, merk nu ik 28 word in januari dat het steeds meer en meer gaat spelen, maar wat moet je als je alleen iets voelt, niet wilt voelen en je je er heel erg alleen in voelt?
Het is natuurlijk ook zo fucking oneerlijk.
Kan je iets bij rtificial kwijt?
Heb niet meer helemaal teruggelezen, maar hoe kijk je aan tegen adoptie? Zou dat een optie zijn?
Het neemt je probleem en je verdriet niet weg, maar het kan wel een klein lichtpuntje zijn, een blik op toch een mogelijkheid om een kindje te verzorgen en je moedergevoelens te 'ventileren'...
Nu kun je niets over ziektes e.d. bij de ouders horen en je kunt er weer niet over praten. Laat dat dan even zo en praat er niet over. Blijkbaar hoef jij er niet altijd over te praten om iets te verwerken, want je hebt die eerste stap al gedaan zonder erover te praten. . Laat het zo, zoek het onderwerp niet teveel op en mss kun je over een tijdje ook over dat onderwerp gewoon praten.
Bepaalde dingen kun je ook alleen maar zelf een plek geven en wat heeft praten dan eigenlijk voor nut?
Het moet slijten, denk ik, en zeker met dit soort dingen kan dat wel een tijdje duren. Het is gewoon heel erg moeilijk en het blijft een heel emotioneel en gevoelig punt.
Als je er niet mee geconfronteerd wilt worden, moet je het ook niet doen. Jij noemt het struisvogelpolitiek, maar je kunt het ook zien als jezelf een beetje beschermen. . Gun jezelf nog wat meer tijd!
Op maandag 5 april 2004 21:27 schreef Lorax het volgende:
Ik had die kop van SC wel willen zien toen MUUS 'm in z'n bek scheet
Die kijken er toch anders tegenaan, logisch natuurlijk...
Tuurlijk kan ik erover praten met hem en hij snapt mij ook heel erg
goed. En toch is het anders.
En lotgenoten? Tsjah ik heb er een tijdje meegelezen maar nee..
die vrouwen zijn toch anders dan ik zeg maar, moeilijk uit te leggen.
Ze ventileren meer hun gevoel en ja euhmm geen idee hoe ik het uit moet
leggen maar ik voelde me er totaal niet op mijn gemak.
Ook logisch aangezien ik mezelf al snel een aansteller vind en ik niet zolang wil
stil staan bij wat ik denk en voel enz. Schiet ik niets mee op hoor, dat weet ik alleen
het gaat erg tegen mijn gevoel in...
*zucht* lekker dubbel allemaal weer.
Adoptie, overgedacht ja, maar nee. Ik ben en blijf DE met MDS en dus zou ik denk ik geen
goede stabiele omgeving kunnen geven aan een kind en daar krijgen ze natuurlijk iets
van mee. Ik ben geen stabiel persoon... Ik heb ook erg weinig invloed erop helaas,
hoewel ik dat natuurlijk wel probeer door vaste ritmes en weinig uitspattingen, of
iig gecontroleerde...
Ga als ik weer ga werken, hopelijk snel na de verhuizing, ander werk doen, minder
stress dan een directiesecretaresse, en niet fulltime... Dus ik let op mezelf maar dan nog
vind ik niet dat ik een emotioneel stabiele moeder ben, en ik wil dat een kind niet aandoen.
Heb zelf een flinke ervaring met een emotioneel compleet instabiele moeder en dan ben je
geen goede moeder in mijn ogen. (streng he?)
Klinkt allemaal erg overdreven vind ik maar tsjah, zo is het nu eenmaal.
tis niet zozeer dat ik erover wíl praten (want dat irriteert me )
)maar wel dat ik er steeds mee geconfronteerd wordt en dat een hoop doet waarmee ik verder niets kan voor mijn gevoel;
geeft een hoop onrust en verwarring en verder weer niets...
dus dat stapelt weer op... niet praten werkt idd goed voor
me hoor, je hebt gelijk MUUSKE alleen confrontaties zijn erg vervelend
[ Bericht 6% gewijzigd door DarkElf op 22-07-2004 16:18:06 ]
Ik heb eerlijk gezegd het grootste respect voor het feit dat jij durft te onderkennen dat er gevolgen verbonden zijn aan het 'hebben' van kinderen. Of ze nu van jezelf zijn of geadopteerd.
Je zal ze de kost moeten geven die hun kop in het zand steken en denken, mij overkomt het niet, ik ben anders.
Dat je je bij bepaalde praatgroepen niet thuis voelt kan ik me ook voorstellen. Het gaat hier niet over het eventueel doorgeven van lichamelijke ziektes, maar om een geestelijk probleem. En jij hebt je portie praten met hulpverleners en ervaringsdeskundigen zowieso wel achter de rug zou ik zeggen.
En ja, je hebt gelijk, RT is een man... Het blijft toch anders, maar goed, dat blijft het zowieso in elk geval. Iedereen steekt anders in elkaar, reageert anders, gaat er anders mee om.
Wat MUUS zegt vind ik wel een goede verklaring hoor. Niet struisvogelen, maar zelfbescherming. Het is volgens mij al groot zat, wat jij op je bordje hebt liggen, en alles in een klap onder ogen zien lijkt mij een gigantisch zware klus.
Geen idee wat ik nou eigenlijk met deze post wil zeggen.
Maar iig heel veel respect voor de eerlijkheid die jij tov jezelf en je situatie hebt.
Ik wou je alleen maar even veel succes wensen. Een tante van mij heeft geen kinderen, maar heeft via een project wel een soort van kind. Het jongetje heeft alleen een moeder en drie broertjes en ze hebben vrij weinig geld. Mijn tante helpt het jongetje door een soort van 'opvangplek' voor hem te zijn. Al sinds hij 5 is en hij is inmiddels 11. Soms doen ze leuke dingen samen, mountainbiken, keertje naar de kermis en soms komt ie gewoon bij haar om televisie te kijken, een keertje te eten of huiswerk te maken. Misschien is dit iets voor de toekomst? Sowieso succes.
Ff offtopic, dat huis wordt echt zooo mooi!
Ja zo lijkt het dan voor mij, en ook op zulke momenten voel ik me buiten
verstandig, ook alleen. Ja raar he?
En idd is struisvogelen soms gewoon meer zelfbescherming dan lijkt
dat weet ik ook wel gelukkig.
Ach het is allemaal dubbel... Typen erover kan nog wel, maar praten?
Das echt weer een heel ander verhaal merk ik steeds. En typen is
natuurlijk als zijnde DarkElf, en niet als ikkezelf, das ook al weer anders
en moeilijker
Ik ga het ook tijd geven maar wat ik al schreef; soms is tijd geven moeilijk
als je steeds geconfronteerd wordt met bepaalde dingen
Ja he? huis wordt echt schitterend!!
huis wordt echt schitterend!!
|
|
