verhaaltje hier te doen, in de hoop dat mensen
iets herkennen en hun eigen ervaringen willen delen met mij.
Door verschillende psychiatrische aandoeningen in mijn
familie (oma, vader en ik) en in de familie van mijn man
is ons sterk afgeraden om aan kinderen te beginnen
vanwege de enorm grote erfelijkheidskansen.
Tevens is mij persoonlijk duidelijk geworden dat een
kind krijgen met mijn aandoening mij enorm veel
problemen zal bezorgen en daarmee het kindje natuurlijk ook.
Ik heb namelijk een manisch depressieve stoornis (o.a. btw)
en reageer erg slecht op veranderingen die ingrijpend zijn
en zwangerschap brengt je hormoonhuishouden in de war wat
een erg slecht effect heeft op mensen met MDS, tevens zou
de zorg voor een kind mij te zwaar vallen omdat ik zoveel
mogelijk een stabiel, rustig leven moet hebben om zo
te proberen de depressieve en manische periodes onder
controle te houden)
Wij vinden het niet eerlijk tegenover een ongeboren
kindje om die koste wat het kost op de wereld te
zetten met zoveel risicofactoren en hebben dus
besloten om kinderloos door het leven te gaan.
Ondanks dat het onze beslissing is uiteindelijk doet
dit me enorm veel pijn en verdriet. Ik heb het gevoel
dat ik niet eens een keus heb, die keus is al gemaakt
door alle erfelijke risicos die ik met me meedraag
en hoewel ik weet dat we zeer verstandig handelen
doet het gewoon enorm veel pijn.
Ik ben denk ik op zoek naar mensen die
deze situatie herkennen.
Ik wil zelf later graag kinderen en als dat om de een of andere reden niet zou kunnen of lukken, zou mij dat waarschijnlijk ook erg zwaar vallen.
Maar ik maak me dan meer zorgen over het kind wat op kan groeien binnen depressies. Wat voor invloed heeft dit op het kind? Zal het zich op zulke momenten alleen gaan voelen?
Ik weet niet wat er gebeurd, kan niets over de toekomst van het kind te zeggen. Weet niet hoe jullie zijn. Kan niet zeggen wat goed en fout is sorry hoe graagik het ook zou willen doen.
Hebben jullie wel aan bijv. adoptie gedacht of is dat geen optie?
(als ik te persoonlijk word hoef je het niet te beantwoorden hoor)
Eva ♥ en Iris ♥
quote:Dat wou ik ook voorstellen, maar dan blijf je nog zitten met de depressiviteit...
Op zondag 20 april 2003 20:48 schreef Lois het volgende:
Darkelf, ik begrijp dat biologische kinderen niet kunnen in jullie situatie.
Hebben jullie wel aan bijv. adoptie gedacht of is dat geen optie?(als ik te persoonlijk word hoef je het niet te beantwoorden hoor)
quote:Adoptie is natuurlijk een mogelijkheid omdat de erfelijke factoren dan wegvallen.
Op zondag 20 april 2003 20:48 schreef Lois het volgende:
Darkelf, ik begrijp dat biologische kinderen niet kunnen in jullie situatie.
Hebben jullie wel aan bijv. adoptie gedacht of is dat geen optie?(als ik te persoonlijk word hoef je het niet te beantwoorden hoor)
Blijft er dan wel nog steeds een moeder over die manisch depressief is en (hoe rot ik het ook vind klinken om over mezelf te zeggen) toch wel redelijk labiel is.
Ik denk niet dat dit een geschikte omgeving is voor een kindje om in op te groeien (als ik de druk die op mij komt door de opvoeding en een ongeregelder leven even buiten beschouwing laat).
Dus nee, dat kan ook niet.
Meer weet ik er ook niet van, bovendien ben je misschien te Christelijk opgevoed en vindt je dit voor God spelen ofzo, maar misschien heb je er wat aan.
Hoe dan ook, ik moet zeggen dat ik de beslissing die jullie nu genomen hebben, de beste vindt. Kan nooit makkelijk geweest zijn en daar heb ik respect voor, is moed voor nodig!
quote:Offtopic, maar wat is 'te' Christelijk nou weer?
Op zondag 20 april 2003 20:50 schreef Mr.Spock het volgende:
Meer weet ik er ook niet van, bovendien ben je misschien te Christelijk opgevoed en vindt je dit voor God spelen ofzo, maar misschien heb je er wat aan.
quote:En de manische kant die zich bij mij uit in weken slecht eten, nauwelijks slapen en totaal ongeremd zijn. Niet ideaal dus voor een kindje.
Op zondag 20 april 2003 20:49 schreef ChrisJX het volgende:[..]
Dat wou ik ook voorstellen, maar dan blijf je nog zitten met de depressiviteit...
quote:Daar heb je gelijk in... Helaas...
Op zondag 20 april 2003 20:51 schreef DarkElf het volgende:En de manische kant die zich bij mij uit in weken slecht eten, nauwelijks slapen en totaal ongeremd zijn. Niet ideaal dus voor een kindje.
quote:Dus eigenlijk een soort van kinderen op bestelling? Nee daar ik absoluut geen voorstander van.
Op zondag 20 april 2003 20:50 schreef Mr.Spock het volgende:
K'zag pas geleden wat op TV: Doktoren konden vaststellen welke genen verantwoordelijk waren voor de ongewenste erfelijkheden, en deze in een apart veiliggestelde hoeveelheid eitjes "wegnemen". Van de 10 eitjes bleken er 5 erfelijke aandoeningen te hebben. Deze werden vernietigd. Het echtpaar kreeg een gezond kindje.Meer weet ik er ook niet van, bovendien ben je misschien te Christelijk opgevoed en vindt je dit voor God spelen ofzo, maar misschien heb je er wat aan.
Hoe dan ook, ik moet zeggen dat ik de beslissing die jullie nu genomen hebben, de beste vindt. Kan nooit makkelijk geweest zijn en daar heb ik respect voor, is moed voor nodig!
En zoals ik al zei, blijft mijn situatie ook nog over.
We nemen de juiste beslissing maar desondanks doet het verschrikkelijk pijn.
Rewimo
Nederduitse/Mevrouw qltel
Heel veel sterkte 
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
quote:Ik bedoel, dat sommige mensen het een beetje voor God spelen vinden. Die zijn dus te Christelijk, bij gebrek aan een beter woord. Ik probeer niemand te beledigen, maar ik ben dus totaal niet godsdienstig en zou er geen moeite mee hebben om genetische manipulatie toe te passen als dit een gezonder of zelfs intelligenter kind ter wereld zou brengen. Uiteindelijk wil je toch het beste voor je kind, of niet? Sommige mensen vinden dit te ver gaan, omdat ze vinden dat alleen God deze rechten heeft, en wij mensen niet. Dat bedoel ik met te Christelijk. Nogmaals: bij gebrek aan een beter woord.
Op zondag 20 april 2003 20:51 schreef ChrisJX het volgende:[..]
Offtopic, maar wat is 'te' Christelijk nou weer?
quote:Dank je.
Op zondag 20 april 2003 20:54 schreef Rewimo het volgende:
Dat moet vreselijk moeilijk zijn voor jullie... Omdat je echt helemaal geen mogelijkheid hebt, door je eigen ziekte, ook al zou je een gezond kindje krijgen. Ik heb wel groot respect voor jullie beslissing! Echt heel erg knap. Maar ook erg verdrietig
Misschien ben ik soms iets te streng voor mezelf.
Eva ♥ en Iris ♥
quote:Nee heb je wel gelijk in maar ja....
Op zondag 20 april 2003 21:31 schreef Lois het volgende:
Natuurlijk mag je wel verdrietig zijn. Of je nou bewust de beslissing neemt dat kinderen niet verstandig zou zijn of de keuze wordt voor je gemaakt, dat maakt de pijn en het gemis toch niet minder?
Zoals ik al zei, ben soms te streng voor mezelf 
quote:Lieve, lieve vriendin van mij,
Op zondag 20 april 2003 21:29 schreef DarkElf het volgende:
Toch krijg ik vaak het gevoel dat ik niet verdrietig mág zijn want we hebben een keuze gemaakt en sommigen hebben die keuze niet eens.Misschien ben ik soms iets te streng voor mezelf.
ik weet hoe vreselijk zwaar dit voor je is. Hoeveel pijn het je doet, hoe het je hele leven beïnvloed. Hoe moeilijk het is en hoe vreselijk oneerlijk het is.
Natuurlijk mag je er wél verdriet om hebben!!! Of je nu zelf een bewuste keus maakt of dat moeder natuur dat voor je doet, feit is dat het pijn blijft doen.
En ja het is een zeer volwassen en goed overwogen keus die jullie gemaakt hebben. Maar dat neemt niet weg dat deze keus ingrijpende gevolgen heeft voor je relatie en de rest van je leven! En dat doet pijn, logisch toch? Het verlangen naar een kindje, het besef dat dit niet voor jullie weggelegd is...hiermee moeten leven en omgaan lijkt me moeilijk en pijnlijk.
Misschien een beetje een chaotische posting, maar er gaat zoveel door mij heen, ik ken jullie persoonlijk en ik vind het zo erg voor jou en Rtificial meis
Ook de jongste dochter van zijn zus (11 jaar) is nu al een paar jaar in behandeling bij een psychiater.
Kortom, er zit in zijn familie ergens iets erfelijks niet helemaal goed. Ik wilde dus absoluut geen kinderen. Als ik het leven van zijn schizofrene zus zie, word ik echt helemaal wanhopig. Die hobbelt van de ene gedwongen opname naar de andere. Mijn vriend wou echter wel heel graag kinderen. Uiteindelijk heb ik met een aantal genetici gesproken en die hebben mij verteld dat er inderdaad een gen is dat schizofrenie veroorzaakt en dat dat erfelijk is en dat er inderdaad een grote kans is dat dat in zijn familie voorkomt. Alleen hebben ze het heel erg gerelativeerd door duidelijk te maken dat het niet zo is dat als dat gen aanwezig is in iemand, dat ook daadwerkelijk betekent dat zo iemand per definitie schizofreen wordt. Het moet namelijk ook getriggerd worden. Ik heb met drie deskundigen gesproken en alledrie zeiden ze dat mijn situatie in hun optiek geen reden hoefde te zijn om van kinderen af te zien.
Uiteindelijk heb ik dus de knoop doorgehakt en ben ik gestopt met de pil en ook snel zwanger geworden.
Het is geen makkelijke beslissing geweest en ik heb nog steeds mijn twijfels en die zal ik waarschijnlijk nog heel lang houden.
quote:Wat een moeilijke beslissing en idd zul je denk ik nog vaak twijfels hebben maar zoals ze zeiden: het hoeft niet te gebeuren en ik hoop voor jullie dat jullie een goed gezond kindje hebben/krijgen?
Op zondag 20 april 2003 22:22 schreef livelink het volgende:Uiteindelijk heb ik dus de knoop doorgehakt en ben ik gestopt met de pil en ook snel zwanger geworden.
Het is geen makkelijke beslissing geweest en ik heb nog steeds mijn twijfels en die zal ik waarschijnlijk nog heel lang houden.
quote:Gewoon even een
Op zondag 20 april 2003 22:20 schreef DuchessX het volgende:[..]
Lieve, lieve vriendin van mij,
ik weet hoe vreselijk zwaar dit voor je is. Hoeveel pijn het je doet, hoe het je hele leven beïnvloed. Hoe moeilijk het is en hoe vreselijk oneerlijk het is.
Natuurlijk mag je er wél verdriet om hebben!!! Of je nu zelf een bewuste keus maakt of dat moeder natuur dat voor je doet, feit is dat het pijn blijft doen.
En ja het is een zeer volwassen en goed overwogen keus die jullie gemaakt hebben. Maar dat neemt niet weg dat deze keus ingrijpende gevolgen heeft voor je relatie en de rest van je leven! En dat doet pijn, logisch toch? Het verlangen naar een kindje, het besef dat dit niet voor jullie weggelegd is...hiermee moeten leven en omgaan lijkt me moeilijk en pijnlijk.Misschien een beetje een chaotische posting, maar er gaat zoveel door mij heen, ik ken jullie persoonlijk en ik vind het zo erg voor jou en Rtificial meis
, weet even niets te zeggen tegen je 
quote:Je bent zeker te streng voor jezelf.
Op zondag 20 april 2003 21:29 schreef DarkElf het volgende:
Toch krijg ik vaak het gevoel dat ik niet verdrietig mág zijn want we hebben een keuze gemaakt en sommigen hebben die keuze niet eens.Misschien ben ik soms iets te streng voor mezelf.
Zoals ik het zo zie heb je de juiste keuze gemaakt, maar dat bekent niet dat je er niet verdrietig om mag zijn.
Voorbeeldje dat niet helemaal klopt: als je besluit je hond te laten inslapen, mag je daar toch ook verdrietig om zijn?
Jij besluit in dit geval het beste voor je niet-geboren kinderen, maar daar mag je zeker wel verdrietig om zijn.
Nog een vraagje aan jou, is manisch depressiviteit ook erfelijk? Van schizofrenie weet ik dat ze daar inmiddels echt het gen dat het veroorzaakt hebben gevonden, maar over manisch depressiviteit weet ik wat dat betreft niet zo veel.
Je topic heeft me ontzettend geraakt. Ik weet niet goed hoe ik erop
moet reageren. Wat moet dit vreselijk moeilijk zijn voor jullie..
Ik moet zeggen dat ikzelf ook al hierover heb nagedacht..
Ik weet even niks meer te schrijven, maar ik wens je veel sterkte ermee..
quote:Gefeliciteerd met je gezonde dochter en ik hoop dat dat zo mag blijven
Op zondag 20 april 2003 22:37 schreef livelink het volgende:
Ja, inmiddels heb ik een gezond dochtertje gekregen. Ik had zelf meer gehoopt op een jongen, want ik heb het idee dat die minder "vatbaar" zijn voor psychische aandoeningen, maar dat heb je gelukkig niet voor het zeggen.Nog een vraagje aan jou, is manisch depressiviteit ook erfelijk? Van schizofrenie weet ik dat ze daar inmiddels echt het gen dat het veroorzaakt hebben gevonden, maar over manisch depressiviteit weet ik wat dat betreft niet zo veel.
Manisch depressief heeft erfelijke kenmerken zoals je hieronder kunt lezen:
Erfelijkheid van mds
Hoewel er zeker sprake is van erfelijke factoren bij het ontstaan van mds is de wijze van overerving nog niet vastgesteld. Bij familieleden van een patiënt met mds komen stemmingsstoornissen (depressies en manisch-depressieve stoornissen) vaker voor dan bij familieleden van mensen zonder mds. Ook tweeling-studies laten zien dat er erfelijke factoren in het spel zijn. Bij eeneiige tweelingen, die hetzelfde erfelijke materiaal hebben, komt de ziekte vaker voor bij beide helften van de tweeling dan bij twee-ëiige tweelingen.
Grofweg kan men stellen dat kinderen die een vader of moeder hebben met mds een tienmaal zo grote kans hebben op de manisch-depressieve stoornis dan normaal voorkomt in de bevolking (15% tegenover 1%). Men kan dus zeggen dat er zeker een verhoogd risico bestaat bij het kind op mds als de moeder en/of de vader en/of een familielid mds heeft.
Het is echter niet mogelijk om voor de geboorte onderzoek te doen om vast te stellen of er een aanleg is voor het krijgen van de stoornis. Wel kan een klinisch geneticus (een specialist op het gebied van de erfelijkheid) worden ingeschakeld om de kans op overerving in een bepaald familie zo goed mogelijk in te schatten. Het is overigens wel aan te raden tenminste 1 a 2 jaar 'stabiel' te zijn alvorens zwanger te worden.
Bron: http://www.antenna.nl/lithium/richtlijnen/kinderwens_r.html
[Dit bericht is gewijzigd door DarkElf op 20-04-2003 22:48]
quote:Geen ervaringen met het probleem waar jij mee zit, maar wel met een andere erfelijkheidskwestie (zoals het er nu uitziet is het een erfelijke toestand) nml spina bifida.
Op maandag 21 april 2003 19:11 schreef DarkElf het volgende:
kickje in de hoop op meer ervaringen
Ondanks dat dit soort beslissingen erg moeilijk en gevoelig zijn ,
denk ik ook dat je de juiste keuze hebt gemaakt , natuurlijk zal je er
aan denken hoe het misschien wel zal zijn als je kinderen zou hebben.
Lieverd, ik weet zo weinig te zeggen
Liefs dikke kus! enzo
Daarnaast heb ik dus zelf ook enorme last van manische en depressieve periodes. De diagnose heeft altijd een beetje geschommeld tussen "gewone" cyclische depressies, of MDS. Sinds anderhalf jaar ben ik behoorlijk stabiel, dankzij de seroxat. Ik heb zelf het gevoel dat het me er niet zo snel meer onder zal krijgen, maar dat kun je natuurlijk niet van te voren zeggen.
Wat in mijn leven wel opvallend is -en wellicht voor DarkElf interessant- is dat mijn huwelijk en de zorg voor een (stief)kind enorm regulerend hebben gewerkt. Ik was van te voren ook enorm bang dat ik dat niet zou aankunnen, maar juist omdat het kind er is, is er veel regelmaat en structuur in mijn dagelijks leven en is de noodzaak om mezelf bij elkaar te houden groter. Ik dacht dat dat extra veel druk en spanning zou geven, maar het geeft juist veel kracht en zorgt dat ik niet helemaal kan wegglijden. Twee jaar terug zat ik nog wel nachtenlang op, volledig in paniek, overstuur, wanhopig, automutilerend, etc, maar zodra de wekker ging veegde ik mijn tranen af, zette een kop thee, smeerde een boterham en werkte (voor het oog) opgewekt de jongen naar school. Ik vond dat ik dat verplicht was, dat ik alles nóg waardelozer zou maken als ik hem mijn ellende liet zien, en dat werkte. Zodra hij weg was klapte ik dan wel weer een beetje in elkaar, maar dat verplichte uitstapje naar "gewoonheid" zorgde er vaak voor dat ik niet helemaal doordraaide. Terwijl de weken dat hij er niet was (omdat hij bijvoorbeeld bij zijn moeder logeerde), ik veel makkelijker helemaal wegzakte, dagenlang alleen maar in bed bleef liggen en niet meer voor mezelf zorgde. Zodra hij weer hier was, en we met zijn allen weer in de regelmaat zaten, kon ik mezelf veel makkelijker optrekken. Omdat ik wel móest.
Ik zeg niet dat het bij iedereen zo werkt, maar bij mij blijkbaar dus wel. Onder andere door deze ervaring hebben mijn man en ik samen besloten dat we het als ouderpaar wel zullen redden, zelfs al slikken we allebei anti-depressiva en hebben we allebei nog steeds soms moeilijke tijden. Wat de erfelijkheid betreft, het lijkt wel of tegenwoordig iedereen het depressie-gen in zich draagt. Godzijdank zijn normale klinische depressies steeds beter te behandelen, en omdat wij allebei veel ervaring hebben, zullen we de eerste symptomen ook snel kunnen herkennen in ons kind. In overleg met therapeut en neuroloog heb ik besloten tijdens mijn zwangerschap en borstvoeding gewoon seroxat te blijven slikken. Ik hoop ook een beetje op het obelix-effect, dat de baby zo gesatureerd raakt met seroxat dat ze daardoor nooit last van depressies zal krijgen, maar da's natuurlijk niet op wetenschap gestoeld ;-).
Dit is mijn keuze geweest. Of het de goede is weet ik niet, je kunt natuurlijk nooit voorspellen hoe het gaat aflopen. Ik ben doodsbang voor een postnatale depressie, maar aan de andere kant zit ik al midden in het therapeutisch circuit en ben ik (en mijn omgeving) heel alert, dus kan er heel snel worden ingegrepen. Een van mijn beste vriendinnen is schyzofreen, en heeft om die reden al lang geleden besloten nooit moeder te worden, om dezelfde redenen als DarkElf. Erfelijkheid en leven met een onstabiele moeder. Ze heeft daar wel veel verdriet van, iets dat ik me ook enorm kan voorstellen. Maar ik heb wel heel veel respect voor haar beslissing. Ik weet niet wat ik zou doen in haar plaats, de kinderwens kan zo sterk en overheersend zijn, en ik denk zelf eigenlijk dat ze een geweldige moeder zou zijn. Maar haar beweegredenen respecteer ik. Ze wil niet dat een kind ooit moet meemaken wat zij in haar jeugd heeft meegemaakt. Door haar eigen ziekte, en door de ziekte van haar vader.
Nog een ervaring in deze -sorry- al veel te lange post. Een andere goede vriendin is manisch depressief (ja ik trek ze een beetje aan geloof ik), en niet zo'n klein beetje ook. Gemiddeld eens in de twee jaar is ze een aantal weken tot maanden volledig psychotisch. (na de laatste keer is ze prozac gaan slikken, en denkt over lithium). Op haar 19e heeft ze een tweeling gekregen, de vader is nergens te bekennen, ze voedt die kinderen in haar eentje op. Een aantal mensen in haar omgeving zijn op de hoogte van haar psychotische aanvallen, en er is een soort informeel alarm-plan voor het geval dat ze daar weer last van krijgt. De kinderen worden dan een tijdje ergens anders opgevangen (bij oma, tante of vriendin), en de naaste omgeving weet inmiddels wel hoe mijn vriendin zelf behandeld moet worden. Als ze er weer helemaal bovenop is, komen de kinderen gewoon weer bij haar terug. Dat is nu een paar keer gebeurd, de kinderen zijn inmiddels al bijna 10 en ik heb niet de indruk dat ze er slechter van zijn geworden. Ze vinden het naar als mamma 'ziek' is, en ze dus een tijdje ergens anders moeten logeren, maar accepteren het volledig. De sleutel is hier natuurlijk dat mijn vriendin haar zwakheden goed kent, en precies heeft geregeld wat er gebeurt als het misgaat. In hoeverre de kids erfelijk belast zijn is nu natuurlijk nog niet goed te zien, maar tot nu toe komen ze niets te kort qua opvoeding. Zelfs al is hun moeder alleenstaand en manisch depressief.
Nou, een hoop gekwek. Hoop dat je er iets zinnigs uit kunt halen, ik heb geloof ik een beetje zitten ratelen .
quote:Dank je voor je openhartige verhaal.
Op maandag 21 april 2003 22:29 schreef phileine het volgende:KNIP
Nou, een hoop gekwek. Hoop dat je er iets zinnigs uit kunt halen, ik heb geloof ik een beetje zitten ratelen
Ik vind het fijn om te lezen dat met jou alles goed gaat ondanks, of misschien dankzij, de zorg voor een kindje. Ik weet ook dat er zat vrouwen zijn die wel kinderen krijgen ondanks de erfelijke belasting.
De keuze is natuurlijk heel persoonlijk. Jij durfde het aan en jij ziet nu dat je er baat bij hebt. Je kunt jezelf bij elkaar rapen als je moet gaan zorgen en dat vind ik al een prestatie op zich. Dat je daar de kracht voor hebt zegt al genoeg over je sterke persoonlijkheid denk ik.
De andere twee voorbeelden die je gaf vind ik ook fijn om te lezen, ondanks dat ik persoonlijk altijd me afvraag of het nu het slim is om kinderen te krijgen als er zoveel erfelijke factoren zijn.
Bij mijn keuze speelt namelijk ook mee dat ik absoluut niet een kind op deze wereld wil zetten die misschien wel net zoals ik word of erger. Ik was op mijn zesde jaar namelijk al suicidaal en heb mijn moeder altijd gevraagd waarom zij mij geboren heeft laten worden. Zij wist nog niets van de erfelijke factoren dus dat is misschien anders maar willens en wetens een kind op deze wereld zetten die misschien zwaar psychotisch word is een verantwoordelijkheid die ik niet aan durf te gaan. Mijn moeder heeft altijd verschrikkelijk veel verdriet gehad van het feit dat ik al op zo'n jonge leeftijd dood wilde.
Ik zou het namelijk egoitisch van mezelf vinden. Ik heb een verschrikkelijk donkere en sombere jeugd gehad met onder andere zelfmoordpogingen en automutilatie en hoe kan ik dat nu iemand anders gaan aandoen?
Bovendien zoals je schrijft heeft die ene vrouw een vangnet om zich heen van oma's en andere familie leden en die heb ik niet. Ook een factor waar je rekening mee moet houden denk ik. Ik kan niet terugvallen op oma's (mijn moeder en ik hebben nauwelijks een band en die moeder van mijn man woont in Portugal, mijn zus heeft haar eigen leven en woont niet dichtbij (over een jaar gaan we naar België verhuizen) en veel vrienden heb ik niet echt).
Al met weet ik dat ik de juiste keus heb gemaakt, ondanks de goede voorbeelden die je gaf.
Ik maak de keuze uit twee overwegingen, degene die ik hierboven beschrijf (deels wil ik niet egoistisch zijn wetende wat kan gebeuren), deels wil ik helemaal geen kindje waar ik vreselijk op moet gaan letten en die misschien al vroeg zware medicatie moet hebben en ik wil niemand willens en wetens misschien wel dezelfde zware jeugd geven die ikzelf gehad heb.
Verder moet ik ook aan mezelf denken, ik ben geen stabiel persoon, heb veel last van zware depressies met automutilatie en zelfmoord gedachtes en heb even zo vaak hypomane fases tot een manische fase waarin ik mijn eigen grenzen verlies en totaal geen rekening meer hou met iemand anders.
Toch is het raar, als ik positieve verhalen lees vraag ik me altijd af of ik wel de goede keus maak en of ik niet te voorzichtig ben maar aan de andere kant; met dit soort aandoeningen kun je niet voorzichtig genoeg zijn aangezien iemand zijn of haar hele leven erdoor getekend kan worden.
Groetjes, DE
[Dit bericht is gewijzigd door DarkElf op 22-04-2003 08:19]
ik wou hier wat over mezelf vertellen. Ik had namelijk als kind ook kans op een erfelijke ziekte, maar daar heb je niets aan. We hebben het er al eerder over gehad dat je geen kinderen wil krijgen vanwege je MDS. Ook al is het kind gezond dan wil je het niet met jouw depressiviteit 'belasten'. Ik vind het erg sterk van je dat je deze beslissing hebt genomen en aan het belang van het kind denkt. Ik kan begrijpen dat het je toch steekt. Bij deze wil ik jou en Rtficial dan ook veel sterkte toewensen.
Liefs, Peregrijn
And I'm ready to go off on your ship
Vandaag zie ik een vrouw met baby op straat lopen en out of the blue steekt er enorm iets in me. Ik voel verdriet en ook onmacht, waarom ik niet??
Soms kan ik gewoon boos worden, waarom die vrouw wel en ik niet? Waarom?
Verdomme waarom is het ons niet gegund, waarom nemen we een beslissing waar we 100% achter staan en waarom doet dat zo verdomd veel pijn af en toe?
Niet de beste vraag om jezelf te stellen maar toch....
Het doet gewoon pijn 
[Dit bericht is gewijzigd door DarkElf op 24-04-2003 22:02]
Over erfelijkheid gesproken, ik heb zoiets ook wel een beetje. Ik heb namelijk Diabetes Mellitus (suikerziekte dus). Mijn vader zei dat als je diabetes hebt, dat er dan 50% kans zou zijn dat je kind het ook zou krijgen. Dit trok ik me erg aan, want ik zou graag kinderen willen hebben in de toekomst.
Maar toen ik daarna een keer bij mijn diabetes verpleegkundige was, en daar allemaal geboortekaartjes zag hangen, vroeg ik haar hoe het zat en zij zei dat die percentages juist ontzettend laag liggen, ongeveer tussen de 1,5% en de 7%. Maar ja mijn vader zei dat ie het ooit eens van mijn voormalige kinderarts had gehoord! Dus ja wie je dan moet geloven...
In ieder geval zou ik wel graag kinderen willen dus, al wil niemand dat je kind diabetes gaat krijgen (iig zowiezo niet in de jeugd). Ik was net 1 dag 14 toen ik ervoor in het ziekenhuis kwam liggen en daar was ook een meisje van 6/7 jaar die suikerziekte had gekregen.
Al met al dus ook best lastig... Maar goed, om me heen zie ik wel dat het ook goed kan gaan En als ik dus die diabetes verpleegkundige mag geloven hoef ik mss ook niet bang te zijn.
quote:Ik kan me voorstellen dat het bij tijd en wijle pijn doet. Maar focussen op wat kennelijk niet is weggelegd voor je maakt het niet makkelijker voor je. Focussen op dingen die wel voor jou zijn weggelegd zal je veel meer energie geven.
Op donderdag 24 april 2003 21:56 schreef DarkElf het volgende:
Soms word ik even te veel geconfronteerd met wat ik niet kan krijgen.Vandaag zie ik een vrouw met baby op straat lopen en out of the blue steekt er enorm iets in me. Ik voel verdriet en ook onmacht, waarom ik niet??
Soms kan ik gewoon boos worden, waarom die vrouw wel en ik niet? Waarom?
Verdomme waarom is het ons niet gegund, waarom nemen we een beslissing waar we 100% achter staan en waarom doet dat zo verdomd veel pijn af en toe?
Niet de beste vraag om jezelf te stellen maar toch....
Het doet gewoon pijn
Sterkte!
Mensen op straat met een baby, vriendinnen waarbij "de klok" tikt, een andere vriendin die alleen maar loopt te roepen hoe snel en hoeveel kinderen ze wilt "nemen", een stiefzus die net bevallen is....
Juist op dat soort momenten als alles elkaar een beetje overlapt dan voel ik me verdrietig worden, voel ik me tekort schieten en dat doet gewoon pijn en ik geloof niet dat dat de komende jaren minder word.
quote:Ik denk dat je het beter zou kunnen hanteren als je het bekijkt vanuit de eventuele baby ipv vanuit jezelf, je vriendin, je stiefzus. Nu lijkt het alsof zij iets hebben wat jij nooit zult krijgen. Dat is zuur. Maar bekijk het vanuit het kind en je zult er een stuk beter mee kunnen omgaan.
Op vrijdag 25 april 2003 17:07 schreef DarkElf het volgende:
Mensen op straat met een baby, vriendinnen waarbij "de klok" tikt, een andere vriendin die alleen maar loopt te roepen hoe snel en hoeveel kinderen ze wilt "nemen", een stiefzus die net bevallen is....Juist op dat soort momenten als alles elkaar een beetje overlapt dan voel ik me verdrietig worden, voel ik me tekort schieten en dat doet gewoon pijn en ik geloof niet dat dat de komende jaren minder word.
quote:heb je je helemaal gelijk in en dat probeer ik 9 van 10 ook, alleen soms lukt dat even niet.
Op vrijdag 25 april 2003 17:13 schreef Fogerty het volgende:[..]
Ik denk dat je het beter zou kunnen hanteren als je het bekijkt vanuit de eventuele baby ipv vanuit jezelf, je vriendin, je stiefzus. Nu lijkt het alsof zij iets hebben wat jij nooit zult krijgen. Dat is zuur. Maar bekijk het vanuit het kind en je zult er een stuk beter mee kunnen omgaan.
DarkElf: moedig van je om hier je gevoelens zo op te schrijven. Ik kan me voorstellen dat het moeilijk is om te kiezen tussen je hoofd en je hart, maar ik als ik je posts zo lees denk ik dat je heel erg verstandig bent, wat je ook eventueel nog mocht besluiten.
Ikzelf zit een klein beetje in dezelfde situatie. Alleen ik heb helemaal geen keuze. Ik heb namelijk het syndroom van Turner -mijn lichaam maakt zelf amper (groei) hormonen aan en ik ben mijn hele leven al hormonen aan het spuiten en slikken, waardoor ik wel een gewone lengte heb en gewoon in de puberteit ben geweest, alleen kinderen zal ik nooit kunnen krijgen. Op dit moment speelt het niet zo, want ik ben pas 18 en nog lang niet klaar voor kinderen, maar soms als vriendinnen vragen ' of ik later kinderen zou willen' dan heb ik zoiets van: ik wou dat ik een keuze had
, het lijkt net of mijn leven al een stukje voor me bepaald is eigenlijk,Soms ben ik ook bang dat ik het heel moeilijk zal gaan krijgen als ik een echt serieuze relatie krijg- en mijn vriend het er moeilijk mee gaat krijgen, dat ik geen kinderen kan krijgen.Op zich zijn dit 'zorgen voor morgen' maar toch houd het me wel bezig. En daarom kan ik me voorstellen dat jij er helemaal bezig mee bent.
quote:Meiske, lieve vriendin,
Op vrijdag 25 april 2003 17:07 schreef DarkElf het volgende:
Ik heb niet het idee dat ik m er te veel op focus, het is dan ook met vlagen dat ik gewoon even heel goed de pijn voel.Mensen op straat met een baby, vriendinnen waarbij "de klok" tikt, een andere vriendin die alleen maar loopt te roepen hoe snel en hoeveel kinderen ze wilt "nemen", een stiefzus die net bevallen is....
Juist op dat soort momenten als alles elkaar een beetje overlapt dan voel ik me verdrietig worden, voel ik me tekort schieten en dat doet gewoon pijn en ik geloof niet dat dat de komende jaren minder word.
ik zou willen dat ik iets zou kunnen doen om de situatie te beïnvloeden, het 'lichter' te kunnen maken maar dat kan ik niet. Het is niet eerlijk! Ik kan me eerlijk gezegd ook niet voorstellen dat de pijn minder wordt; het gemis blijft immers en die leegte kan je niet opvullen. Ik had het je zo gegund, een kindje van jullie twee en ik kan me heel goed voorstellen dat confrontaties met hetgeen jullie nooit zelf zullen hebben en ervaren intens verdriet zullen doen.
Weet dat ik altijd een luisterend oor voor je heb en dat jouw (jullie) verdriet een plaats kan hebben in onze relatie. Ik (wij) steun je (jullie) met liefde en 'plezier'.
Verder weet ik echt niet wat ik zou kunnen zeggen. Het zal nooit helemaal weggaan, die pijn, ben ik bang. Maar misschien is het een idee om bijvoorbeeld eens heel duidelijk op te schrijven waarom je niet kiest voor een kind. Misschien helpt het je als je het gevoel van onrechtvaardigheid je overvalt, dat je dan kan teruglezen wat de redenen zijn. Het blijft onrechtvaardig, niet eerlijk, heel pijnlijk. Maar als je dan weer scherp voor ogen hebt waarom je gedaan hebt wat je hebt gedaan, misschien helpt het, een beetje. Tsja, het is maar een idee hoor.
Bij mij heeft het niets met erfelijkheid te maken, maar wel met gezondheid en dat het beter is om niet aan kinderen te beginnen.
Er is bij mij wel weer een klein beetje hoop, maar dat zullen ze volgend jaar pas verder uitdiepen.
Ondertussen doet het pijn, pijn om te weten dat je misschien wel nooit kinderen zal hebben. Niet eens weten of ik wel zwanger zou kunnen worden. Niet weten hoet het is om de liefde van je eigen kind te krijgen.
Mensen denken dat dit zo makkelijk is. Ach ja... zonder is het toch ook fijn, kan je alles doen wat je wilt. Sja.. maar wil ik dat wel?
Op andere momenten pep ik mezelf op met materialistische dingen, heel raar. Dan denk ik aan een paard, dan denk ik aan een motor, dan denk ik aan samen vaak naar het buitenland... want wij hoeven geen luiers te betalen. Maar ondertussen doet het pijn en knaagt het.
Ik wil je gewoon even laten weten dat ik je gevoel begrijp, dat ik je beslissing dapper vind en dat ik hoop dat je er goed met je mannetje over kan blijven praten!
Hou je taai
Ik zou zelf dolgraag een kindje willen hebben, mijn vriend uiteraard ook
Daar willen we zowieso nog mee wachten, tot we beiden rijp zijn, en een goede stabiele omgeving kunnen bieden.
Ik ben een beetje een uber-mama Of zoals een collega weleens heeft gezegd net zo'n kleuterjuffrouw waar je verliefd op wordt
Dat warme en zorgzame is gewoon een groot deel van mezelf, ik ben er bijna voor gemaakt mama te zijn
Maar ook voor mij is het niet iets wat ik zomaar kan beslissen, er is een erfelijke factor, de manisch depressiviteit. Ok bij mij is het niet vastgesteld, maar mogenlijk kan het ook bij mij openbaren (en dat is sinds vorig jaar een stukje dichterbij gekomen door mijn burnout).
Mijn eigen moeder is manisch depressief, en ik weet dus hoe het is om op te groeien met een manisch depressieve moeder.
Voor zowel mij, mijn broertje, mijn vader en mijn moeder zelf is dat niet makkelijk geweest.
Ik denk dat het dan eerlijk is om te zeggen nee, dan geen kinderen. Want zowel voor het kind als de ouders is het een behoorlijke beproeving.
Voor mijzelf is het nu een kans van 50%/50%, wel of niet, de tijd zal het leren, ik wil eerst kijken hoe ik mijzelf ontwikkel.
En een kindje zal zeker wel gemist worden als we nee besluiten, alleen we hebben zo ook een mooi leven, we hebben genoeg dromen, dingen die we nog willen in ons leven en elkaar natuurlijk
Kleintje: als wij besluiten niet aan kinderen te beginnen komt er zowieso een paardje.
Amber Mae
quote:Hai Meis,
Op zondag 27 april 2003 19:08 schreef Llewella het volgende:
Darkelf, je kent mijn verhaal intussen ook al wel een beetjeIk zou zelf dolgraag een kindje willen hebben, mijn vriend uiteraard ook
Daar willen we zowieso nog mee wachten, tot we beiden rijp zijn, en een goede stabiele omgeving kunnen bieden.Ik ben een beetje een uber-mama
Dat warme en zorgzame is gewoon een groot deel van mezelf, ik ben er bijna voor gemaakt mama te zijnMaar ook voor mij is het niet iets wat ik zomaar kan beslissen, er is een erfelijke factor, de manisch depressiviteit. Ok bij mij is het niet vastgesteld, maar mogenlijk kan het ook bij mij openbaren (en dat is sinds vorig jaar een stukje dichterbij gekomen door mijn burnout).
Mijn eigen moeder is manisch depressief, en ik weet dus hoe het is om op te groeien met een manisch depressieve moeder.
Voor zowel mij, mijn broertje, mijn vader en mijn moeder zelf is dat niet makkelijk geweest.
Ik denk dat het dan eerlijk is om te zeggen nee, dan geen kinderen. Want zowel voor het kind als de ouders is het een behoorlijke beproeving.Voor mijzelf is het nu een kans van 50%/50%, wel of niet, de tijd zal het leren, ik wil eerst kijken hoe ik mijzelf ontwikkel.
En een kindje zal zeker wel gemist worden als we nee besluiten, alleen we hebben zo ook een mooi leven, we hebben genoeg dromen, dingen die we nog willen in ons leven en elkaar natuurlijk
Kleintje: als wij besluiten niet aan kinderen te beginnen komt er zowieso een paardje.
Ja ik ken je verhaal nu wel een beetje, grappig dat we elkaar overal tegenkomen.
Je weet idd hoe het is om een ouder met MDS te hebben en dus snap je heel goed wat voor een enorme druk dat op het gezin en op het kindje kan leggen.
Maar ook hoe zwaar de zwangerschap en de opvoeding van een kindje zullen zijn als je zelf MDS hebt. (Waarschijnlijk is het verschrikkelijk moeilijk geweest voor je moeder).
Je worstelt dus met dezelfde vragen als ik en dat is gewoon verschrikkelijk moeilijk.
1 ding is me wel duidelijk, de erfelijkheid is groot aanwezig aangezien je moeder MDS heeft en jij misschien ook. En dan al 50/50 kans.
Voor mij sterkt dat me alleen maar in mijn beslissing om geen kinderen te willen aangezien ik hier met drie generaties MDS zit en nog een generatie schizofrenie MDS aan de kant van mijn man. De erfelijkheid bij mij en Rtificial is dus gewoon enorm.
Ondanks de pijn en het verdriet weet ik dat ik het goede doe.
En paardje? Als wij er later de ruimte voor hebben dan komt er een falabella (mag absoluut niet paardrijden met mijn rug) .
Jij heel veel sterkte en ik hoop dat eea mee mag vallen bij jou. Je weet iig waar je op moet letten en je hebt al hulp dus ik hoop het beste voor je.
Overigens zit er bij mijn vriend ook nog mpd, zijn zusje heeft mpd wat inhoud dat zij van de 1e naar de 4e versnelling gaat, zij kan zichzelf dus niet makkelijk in de hand houden.
Dat mixen met mds levert volgens mij iets heel aparts op
(Mijn schoonzusje zit overigens min of meer met dezelfde afweging, ze verliest snel haar geduld, en zal een kind dan te veel voor haar zijn?).
Hmmm wat het ook wordt, het komt wel goed, en met jou ook wel Dark Elf Er zijn nog zoveel mooie dingen in het leven
Amber Mae
quote:
Op donderdag 24 april 2003 21:56 schreef DarkElf het volgende:
Het doet gewoon pijn
wat naar vind ik het toch voor jullie.. even gewoon een voor jou..
|
|
