* Rupert liep een soort cel in en voelde de wand. Het leek wel te pulseren. Verschrikt trok rupert zijn hand terug. Verbeelde hij het nu of was er net een wit licht uit zijn hand gekomen die contact maakte met de muur? Het zweet brak Rupert uit. Dit was niet goed. Hoe kon dit gebeuren? Wat deed hij hier? Hij had een taak te vervullen. Hij moest, hij moest.... De passagier nam de controle weer over en Rupert pakte de bundel speren en liep terug naar het gedeelte waar het bloed van chaos zich bevondt.
* Halverwege echter, was er heel zwak, maar toch duidelijk aanwezig een roep. Rupert probeerde nog tegen te stribbelen, maar zijn passagier was te sterk. Met versnelde pas ging Rupert door de gevangengedeelte. Bij een oude cel stopte hij. Runes bedekten de plek. Runes van chaos. De passagier stond voor een dilema, de runes waren van een hoog niveau en als passagier van Rupert kon hij ze niet ontrafelen. Hij zou dus moeten verschijnen met alle gevolgen vandien.
* Rupert verstijfde en zijn hart bonkte nog nooit zo hard. Vanuit zijn lichaam verscheen er een wit licht, een figuur in wit licht omhuld. Rupert viel vol verbazing in een schrikreactie achterover. Dit was niet goed. Een gevaar voor het bloed van Chaos. Snel stond Rupert op en wilde wegrennen om ze te waarschuwen, maar toen deed de bezwering zijn werk. Rupert kreeg een opkomst van enorme hoofdpijn en viel op de grond. Automatisch pakte hij de bundel speren op en liep van de cel vandaan. Hij herinnerde zich niets en had geen oog voor wie hem stond. Het enige wat in hem opkwam was dat hij de bundel met speren moest afleveren, en hij was te laat.
* Bar_the_Grey zag de boereknecht verdwijnen. Nu kon hij zijn aandacht richten op de cel en de Runes. Kalm en met vaste hand maakte hij contact met de Runes. Hij wist dat hij ze niet zomaar ongedaan kon maken, dus koos hij voor een omleiding. Heel voorzichtig en geleidelijk vervormde de runes en werden ze verplaatst naar rechts van de deur. Galant als altijd, klopte de Questor op de deur.
Binnen!
* Bar_the_Grey opende de deur en werd verwelkomt door Deckard Cain, de laatste der horadrim. dus hier was hij al die tijd opgesloten. De Questor stapte naar binnen en de Runes schoven weer terug in hun plaats. Waar was je veiliger dan in een cel diep onder Chaos Mountain. De aanwezigheid van de Questor was hier voorlopig veilig voor de Chaos volgelingen.
* Hij vroeg zich af wat Deckard te vertellen had. Het was altijd fijn om een oude vriend en bondgenoot terug te zien. Zeker als dit een machtig iemand betrof.
wordt vervolgd zeer waarschijnlijk a.s. dinsdag! De Questor is back
Op verrassend tedere wijze trekt Tarran de tekens op haar lichaam. Zijn rune verdwijnt, evenals de ontsierende littekens. Een vage glimlach verschijnt al op Phoenixx' gezicht. Dit begint er meer op te lijken.
"Zo Tarran. Je hebt dus mijn hulp nodig. Grappig... In eerste instantie sleur je me mee Chaos Mountain in om me trots als prooi aan je baas te laten zien, dan gooi je me net zo hard weer naar buiten om de Questor mores te leren, om mij jouw vuile klusjes op te laten knappen... En nu..." * Phoenixx strijkt voorzichtig door Tarrans haar, "Nu heb je me nodig... * vervolgt ze op zwoele toon, door haar wimpers naar hem opkijkend. Langzaam likt ze langs haar bovenlip. Terwijl ze Tarran met haar wulpse gedrag probeert te paaien, zoekt ze snel de energiebanen af, op zoek naar een spoor van de Questor. Hij is niet meer op Chaos Mountain, daarin moet ze Tarran gelijk geven. Maar echt weg is hij ook niet.... vreemd...
"Dus je hebt een zuivere ziel nodig? Ik mag aannnemen dat je niet het zuiver zwart van ons beider zielen bedoelt," * grinnikt ze, "Dus zeg het maar... wat is je plan?
"Dus je hebt een zuivere ziel nodig? Ik mag aannnemen dat je niet het zuiver zwart van ons beider zielen bedoelt," *grinnikt ze, "Dus zeg het maar... wat is je plan?
Even denkt Tarran na, wat te doen. Hij moet Phoenixx in principe vertouwen, omdat hij haar nodig heeft. Maar aan de andere kant wil hij nog niet zijn plan helemaal open en bloot leggen. Vertwijfeld kijkt hij naar Phoenixx, die met een verblindende glimlach naar hem staat te kijken. Dan neemt Tarran een besluit.
* Oke Phoenixx, ik zal open kaart met je spelen. In het bos van Herne the Hunter is een maagd geofferd. Waarom weet ik niet en het interesseerd me eigenlijk ook totaal niet. Maar de ziel van de maagd is zuiver. Een zuiver goede ziel. En dat is dus precies wat ik nodig heb om Teranoq binnen te komen. Want zoals je weet is de verdediging van de elven formidabel. En hoewel de meeste mensen na de dood ervan uitgaan dat ze hun god of godin onder ogen komen is dit zeker niet in alle gevallen waar. Een geofferd wezen kan nog jaren na de dood door het schimmenrijk blijven ronddwalen. En dat is waar ik naar toe wil. Maar de enige mogelijkheid om daar te komen is dus om in een toestand van schijndood te komen. Als ik eenmaal de ziel heb gevonden zal ik haar als een soort cocon over mijn eigen ziel dragen. Op deze manier kan ik dus de elven en het bos van Teranoq om de tuin leiden.
Even stopt Tarran om adem te halen en Phoenixx te bekijken. Deze luistert aandachtig en slaat alle woorden in zichzelf op. Nieuwsgierig naar een mogelijke valstrik of iets dergelijks. Dan vervolgt Tarran zijn relaas.
* En dat is dus waar jij om de hoek komt kijken. Tijdens de fase van schijndood ben ik uiterst kwetsbaar. Ik moet mijzelf in de schimmenwereld verdedigen en dan kan ik mij niet tegelijkertijd lichamelijk verdedigen. Dus je voornaamste taak zal zijn om mijn lichaam te beschermen tegen eventuele aanvallen en mij nadat ik terug ben gekeerd naar mijn lichaam te zorgen dat ik zo snel mogelijk mijn krachten weer terug krijg. Want de voorsprong van de Nymph die loopt nog steeds op. Hoewel ze op het moment even zijn opgehouden door mijn retriever. En mocht ik dus eventueel moeilijkheden krijgen in de schimmenwereld, dan is het ook mogelijk dat ik daar je hulp bij nodig heb. Nou dit is dus zo een beetje het plan wat ik heb.
Rustig gaat Tarran op de grond zitten. Hij twijfelt nog steeds of hij juist gehandeld heeft door zijn plan aan Phoenixx te onthullen. En de meester natuurlijk. Die heeft het nu ook gehoord. De broedersteen, had hij hem maar gepakt toen hij jaren terug in Teranoq was. Maar dat was zijn opdracht toen niet geweest. Tarran huivert als hij terugdenkt aan de schimmenwereld.
Toen had ik zelf iemand geofferd. En was ik die ziel achterna gegaan. Maar de aantrekkingskracht van het schimmenrijk was te groot geweest en ik heb maar ternauwernood kunnen ontsnappen. Helaas had dat de scheiding betekend tussen mij en Nocens. Vroeger waren we onafscheidelijk, totdat ik had besloten een opdracht te aanvaarden die uiteindelijk naar Teranoq leidde. Nocens heeft mij daarna nooit meer vergeven dat ik hem voorgelogen heeft. Voorgelogen over de verschrikkingen van het schimmenrijk. Daar waar er altijd handen naar je worden uitgestrekt om je van het pad te trekken. Er verschillende wezens altijd aan het speuren zijn naar zwakke plekken. Nee, Nocens was verbitterd geraakt. En ik, ik kreeg mijn ziel te pakken. Een ziel die mijn doen en laten danig heeft beinvloed. Dat is het nadeel van een ziel gebruiken. Er blijft altijd en eeuwig een waas over je eigen ziel liggen. Het is me nooit gelukt om die waas helemaal af te werpen. Als me dat zou lukken, dan zou ik weer net zo machtig kunnen zijn als ik ooit was. Maar wie weet wat de toekomst zal brengen. En misschien dat de meester me ooit hiermee zou kunnen helpen.
Phoenixx kijkt neer op Tarran. Hij ziet er inene vermoeid uit. Dan ziet ze hem inene weer naar haar op kijken. en hoort hem zeggen.
* Nou Phoenixx, dit is het plan. Let wel. Mocht je in het schimmenrijk,als ik je oproep, een ziel te pakken krijgen. Dan zal dit een eeuwige smet blijven op je eigen ziel. Ik heb deze weg enkele eeuwen geleden al eens bewandeld en ben er nooit helemaal van hersteld. Ik ben ook niet meer zo machtig als ik ooit geweest ben. Maar ik kan begrijpen als je dat niet geloofd. Dat is je goed recht. Denk er goed over na. Eenmaal hieraan begonnen, is er geen weg terug. Mocht je weigeren, dan ben je vrij om hier weg te lopen. Ik zal je niet tegenhouden.
Nocens stapt uit zijn portaal en staat vlakbij Tarran en Phoenixx. Even kijken de twee verbaasd op naar hem. Alhoewel hij er niet veel anders uitziet zijn er enkele veranderingen die, in ieder geval voor Phoenixx, vreemd zijn. Zijn uiterlijk is nog steeds dat van een wat oudere man, maar hij ziet er niet zo oud uit meer als eerst. Zijn ogen zijn het meest opvallend, in plaats van de vaal witte kleur en de uitdrukkingsloze blik kijken zij nu in een paar glimmend groene ogen.
"Vrouwe Phoenixx, wat ben je toch elke keer weer een streling voor het oog en Tarran wat leuk je weer te zien. Jullie zullen mij mijn voormalig gedrag moeten excuseren. Ik was even niet mijzelf.
Een genoegzaam glimlachje speelt Nocens om zijn lippen als hij hun verbaasde blikken ziet
De daden van de questor baarden hem wat meer zorgen, de Godin is niet iemand met wie hij zich op dit moment wil meten...De grenzeloze naiviteit van de questor is echter wel schokkend....Samaell houdt er niet van om onderschat te worden. Maar goed, het lijkt erop dat de questor een kapitale blunder gemaakt heeft..Hij zou toch moeten weten dat de cellen in Chaos Mountain, net zoals de meeste cellen, niet bedoelt zijn om mensen buiten te sluiten, maar juist om mensen binnen te houden? ....Misschien dat hij binnenkort maar eens een paar woorden met de questor zal moeten wisselen...
Samaell schrikt op uit zijn mijmeringen als plotseling Nocens in de buurt van zijn leerling verschijnt...Nocens is op een ondefinieerbare manier anders dan voorheen, en gezien de haat die tussen hem en Tarran bestaat, neemt Samaell het zekere voor het onzekere...
Onzichtbaar voor het drietal buiten kapselt Samaell ze in in een cocon van Chaos-ruimte...Alle schade die ze aanrichten zal in ieder geval geen invloed hebben op de berg zelf...
Glimlachend leunt Samaell achterover in zijn troon, en wacht op wat komen gaat...
* Zoek dekking dit wordt een gevaarlijk spelletje.
Snel zoekt Phoenixx dekking. Hoewel ze geen angst heeft om gewond te raken, is ze nieuwsgierig wat er nu weer staat te gebeuren. Ze ziet dat Tarran nu recht tegenover Nocens gaat staan. Dan begint Tarran te spreken, zijn mondhoeken gekruld in een flauwe glimlach.
* Ah nocens, dit is werkelijk een verassing. Ik had jou hier niet meer verwacht. Zoals je gevoeld hebt aan de luchtverplaatsing heeft de meester ons in een cocon opgesloten.
Nauwelijks is Tarran uitgesproken of hij heft zijn hand op. Vrijwel onmiddelijk schiet er een bliksemstraal richting Nocens. Deze staat rustig te kijken naar de bliksemstraal. Op het moment dat de straal te dichtbij komt steekt Nocens zijn hand uit en grijpt de staart van de bliksemstraal. Achteloos gooit hij hem over zijn schouder. Tegen Tarran zegt hij, ook met een flauwe glimlach om zijn mondhoeken.
Indrukwekkend broertje, ook jij hebt niet stilgestaan. Hoewel je niet zo exponentieel veel beter bent geworden dan je was voordat we de schimmenwereld betraden. Nu is het mijn beurt.
Achteloos maakt Nocens een beweging met zijn hand en er verschijnt vuurbal in. Snel wordt de vuurbal groter. Dan gooit Nocens hem richting Tarran. Die maakt een paar snelle handbewegingen en de bal verandert plotsklaps van richting. De vuurbal gaat met een boog over Tarran heen en komt ver achter hem neer. Even wankelt Tarran van de luchtverplaatsing die exploderende vuurbal veroorzaakt.
* Jij hebt je streken ook nog steeds niet verleerd zie ik broer. Nou eens kijken wat je hier tegen als antwoord hebt.
Tarran spreekt een paar woorden en de berg lijkt tot leven te komen. De voeten van Nocens lijken één te worden met de berg. Het lijkt alleen niet zo. Het is ook zo. De voeten van Nocens zijn nu volledig versteend. Dan besluit Nocens dat het tijd is om zichzelf te bevrijden. Hij spreekt een paar woorden en bukt even om de lichaamsdelen die al versteend zijn aan te raken. Met een uiterste krachtinspanning trekt Nocens zijn benen nu uit rotsen.
Leuk geprobeerd Tarran, maar niet goed genoeg. Je zult beter moeten doen. Als dit alles is wat je in huis hebt kun je het net zo goed opgeven. Mijn beurt weer!
Nocens begint met zijn armen te zwaaien en alle rondslingerende rotsblokken in de buurt. Van groot tot klein beginnen te zweven. Met een armbeweging stuurt hij de kleinere rotsblokken op Tarran af, terwijl hij ondertussen de grotere boven Tarran zijn hoofd samen laat komen. Tarran ziet het gelaten aan. Hij wacht totdat Nocens de kleinere rotsblokken op hem afstuurd alvorens actie te ondernemen. Snel maakt Tarran nu een soort beschermingsschild die hem tegen de kleinere rotsblokken moet beschermen. Dan legt hij zijn attentie bij de rotsblokken die boven zijn hoofd zweven. Hij begint aan dezelfde spreuk als die Nocens heeft gebruikt. Tot verbazing van Nocens beginnen de stenen boven Tarran zijn hoofd weg te zweven in de richting van Hem. Snel legt Nocens nog wat meer kracht in de spreuk. Tarran die dit natuurlijk meteen bemerkt doet hetzelfde. Op het moment dat de stenen exact in het midden van Tarran en Nocens hangen, beeindigen beide hun spreuk. De stenen komen met een klap neer en rollen een stuk naar beneden alwaar ze tot stilstand komen net voor de plek waar Phoenixx zich schuilhoudt. Even kijkt ze verschrikt maar dan ziet ze dat het tweegevecht tussen Nocens en Tarran weer verder gaat.
* Nocens, blijkbaar zijn we even sterk, maar ik heb in de loop der jaren nog wat truukjes erbij geleerd.
Weer spreekt Tarran een paar woorden en er verschijnen nu 2 scimitars in Tarran zijn handen. Ook zijn lichaam verandert subtiel. Spieren worden soepeler, Andere stijver. Glimlachend kijkt hij naar Nocens.
* Blijkbaar is deze strijd niet met magie te beslissen. Dan zullen we het doen met staal.
Even is Nocens verbaast. Dan spreekt ook Nocens een paar woorden. Ook bij hem verschijnen er een paar wapens in zijn handen, maar bij hem een mes en een lang zwaard. ook bij Nocens passen spieren zich aan. Dan is Tarran bij hem. Met gemak weert Nocens de eerste slagen van Tarran af. Dan verhoogt Nocens het tempo en is het Tarran die alle zeilen bij moet zetten.
Van een afstandje bekijkt Phoenixx het tafereel. Ze ziet kijkt verbaasd toe hoe de twee met elkaar spelen. Spelen ja, anders kan ze het niet omschrijven. Ze kijkt naar het tempo van aanvallen en verdedigen en is verbaasd dat de lichamen van de twee dat tempo aankunnen. Inene stoppen de aanvallen en beide staan hijgend op hun wapens te leunen. Dan ziet Phoenixx hoe de twee op elkaar aflopen en elkaar omhelzen. Ze probeert te verstaan wat de twee tegen elkaar zeggen.
* Ik ben blij dat je weer je oude zelf bent Nocens. De meester zal hier ook blij mee zijn. En het spijt me dat ik je voorgelogen heb over de schimmenwereld. Ik was jong en besefte de gevaren niet goed
Hoewel ik het je nooit helemaal kan vergeven Tarran, begrijp ik je actie wel. Ik ben blij dat die vloek nu eindelijk over is. Laten we opnieuw beginnen broertje. Een nieuwe start
* Een nieuwe start ja. Dan zal ik maar meteen eerlijk zijn. Ik ga weer naar de schimmenwereld. En wees niet bang, ik zal jou nooit meer vragen om je daar bij mij te voegen. Voor die taak heb ik nu iemand anders op het oog. Maar ik zou jouw hulp kunnen gebruiken om onze lichamen te bewaken. De taak die de meester de vorige keer heeft uitgevoerd, weet je nog? Maar kom dan lopen we naar haar toe.
Phoenixx die flarden van het gesprek heeft gehoord ziet de twee haar kant oplopen. Snel stapt ze achter haar beschutting vandaan en loopt de twee tegemoet. Als ze dicht genoeg bij elkaar zijn begint Tarran te praten.
* Mijn broer ken je geloof ik Phoenixx. Er is een kleine verandering in plannen. Als Nocens er in toe stemt om onze lichamen te bewaken, dan wil ik met jou het schimmenrijk betreden. Nou wat zeg je ervan. Hou je van een uitdaging?
Zoiets was die uitdrukking, ja. Bevrijd van de rune die haar tot Tarrans slaaf maakte, maar opgesloten in een cocon met diezelfde Tarran en Nocens. Nocens en Tarran. Een weerzien van twee broers die nog een appeltje met elkaar te schillen hebben. Ge-wel-dig.
Ze gaat wat verzitten op de grote steen waar ze op was neergeploft toen Tarran haar zei zekking te zoeken. Licht geamuseerd kijkt ze naar de stoeipartij tussen de twee broeders, maar ze heeft haar aandacht er slechts gedeeltelijk bij. Er zijn belangrijkere dingen dan nagaan wie welke natuurkracht het beste onder controle kan houden.
Indien ze controle over de situatie wil krijgen, zal ze zich moeten voorbereiden. Waarschijnlijk... hmmm... als Tarran zich heeft teruggetrokken in de schemerwereld... dan moeten er mogelijkheden ontstaan. Phoenixx weet niet hoe het daar is. Maar ze herinnert zich maar al te goed wat er met Atrimars lichaam gebeurde toen hij zich in het schemerrijk bevond. Hoe kan ze voorkomen dat er zich een sterke entiteit in Tarrans lichaam zal vestigen? Of zou dat misschien een gunstige ontwikkeling kunnen zijn?
Inene stoppen de aanvallen en beide staan hijgend op hun wapens te leunen. Dan ziet Phoenixx hoe de twee op elkaar aflopen en elkaar omhelzen. Ze probeert te verstaan wat de twee tegen elkaar zeggen.
Als de twee mannen haar bereiken, begint Tarran te praten.
"Mijn broer ken je geloof ik Phoenixx. Er is een kleine verandering in plannen. Als Nocens er in toe stemt om onze lichamen te bewaken, dan wil ik met jou het schimmenrijk betreden. Nou wat zeg je ervan. Hou je van een uitdaging?"
* Dit verandert natuurlijk alles.
Out of the fryingpan, and into the fire.
Aan de andere kant... ze zal dan daar zijn waar de aktie is, en dus zal ze controle kunnen uitoefenen.
Hoopt ze.
"Als jij dat wilt, dan ga ik met je mee. Maar is dat mogelijk, met de ziel van slechts één maagd?"
Nocens kijkt naar Tarran en houdt zijn blik vast, Ik vetrouw haar niet broer. Tarran knikt naar hem en geeft daar mee te kennen dat hij dezelfde vermoedens heeft.
"Bespreken jullie nog verder hoe dit op te lossen. Ik ga mij ontdoen van dit belachelijke gewaad en wat fatsoenlijks aantrekken. Broertje, je weet hoe je mij kan roepen als het zo ver is."
Kom Deckard, het is tijd om je gevangenis te verlaten hier en iemand een bezoek te brengen. Hoe eerder we uit deze verdoemde plaats vertrekken des te beter. Wie weet krijgen onze bespieders een ingeving wat onze reden van hier zijn is en dat willen we niet, Toch?
* De twee mannen staan op en de Questor wacht geduldig totdat Deckard Cain zijn spullen bijeen heeft gepakt.
Hoe denk je hieruit te geraken als ik mag vragen?
Simpel Deckard, we gaan gewoon lopen, ik ben in geen humeur dus ik hoop dat geen van die slaven van chaos of een van die demonische tovenaars het in zijn hoofd haalt ons tegen te houden. Ditmaal ben ik minder pasief.
* Deckard ziet nu de blik van de Questor en slikt een keer.
Ik hoop dat je gelijk hebt.
Voorzichtig benaderd hij elke splitsing en elke hoek, om eerst wantrouwend eromheen te kijken. Hij vertrouwd deze plaats voor geen meter. De aanwezigheid van het kwaad hangt hier. Hij kan het bijna voelen. Dan bereikt hij de plaats waar het gevecht heeft plaatsgevonden tussen Tarran, Nyphai en Werik. Voorzichtig loopt hij om de sporen heen.
* Ah, ik heb in ieder geval een aantal medestanders. De lichtste sporen zijn in ieder geval van iets wat verwant is aan een elf. En dwergensporen herken je uit duizenden. Maar waar hebben ze tegen gevochten? Raar, er zijn geen sporen achtergebleven van die persoon. Nou ja, het is in ieder geval duidelijk genoeg dat de elf en de persoon tegen wie ze vochten machtige tovenaars zijn.
Na tot deze conclusie te zijn gekomen neemt Drizzt, want zo luid de naam van dit individu, een andere gang om rond de plek waar hij net geweest heen te trekken. Het laatste wat hij nu wil is voor verassingen te komen te staan.
Het inzetten van Tarran was een uitstekende zet gebleken...diens niets ontziende jacht op magische amuletten leidde de aandacht mooi af van die zaken die echt belangrijk zijn...Een glimlach speelde rond Samaell's lippen...Zoals zo vaak vergiste de wereld zich weer in de aard van zijn plannen...
Hoe makkelijk vereenzelvigden stervelingen toch Chaos met 'het kwaad', zelfs zijn leerlingen maakten die fout...en dat terwijl zijn enige huidige motivatie het behoud van zijn bloed, zijn ras was...Iets wat hij met geen mogelijkheid slecht zou kunnen noemen...
Schuddend met zijn hoofd, steeg Samaell langzaam op naar de kamer die boven de troonzaal lag, het Hart van Chaos Mountain....
Met een simpel gebaar omringde hij de kerker waar de Questor zich bevond met een Null-stasis spreuk, waardoor binnen de kerker geen tijd zou verstrijken...De questor had nog een rol te vervullen in het komende ritueel, en als alles goed zou gaan zou hij de berg later ongedeerd kunnen verlaten...
Samaell's volle concentratie richtte zich nu op de spreuk die zal komen, en terwijl hij zijn mouwen opstroopt spreekt hij langzaam de eerste woorden...
'In de naam van Kronos, Vader der Goden,
roep ik U!
In de naam van Kaos, diens eerstgeborene,
roep ik U!
Bij het Bloed dat door mijn aderen stroomt,
roep ik U!
Bij het Edict van Kirith-Thrandor, het eens gegeven woord,
roep ik U!
Hoor mij aan, oh Dala, beschermvrouwe der levenden,
en kom tot mij!
* Terwijl de laatste woorden langzaam echoënd wegsterven, blijft Samaell afwachtend staan....Geen enkele emotie is zichtbaar op zijn gelaat
Tarran kijkt rond. Hij moet even glimlachen als de woorden van Samaell tot hem doordringen. Natuurlijk heeft hij ook allang bemerkt dat de Questor weer terug is en dat deze is opgesloten in een magisch veld gecreeerd door de meester. Nee, hij hoeft zich niet verder om de Questor te bekommeren. Dat doet de meester wel. Glimlachend denkt Tarran aan de mensen die ondertussen een onderkomen hebben gevonden op en in Chaos Mountain. Nee, nu echt geen tijd meer te verliezen. Snel zendt Tarran een mentale boodschap naar Nocens.
Nocens het is zover, ga je mee. We hebben een hoop werk te doen.
Bijna onmiddelijk verschijnt Nocens voor Phoenixx en Tarran. Meteen maakt Tarran een portaal naar het bos van Herne the Hunter. Snel stapt Tarran erdoorheen gevolgd door Phoenixx en Nocens.
Vanuit de kerkers komt Drizzt in een grote zaal. Zo op het eerste gezicht is de zaal ingericht als oefenterrein en er zijn dan ook een flink aantal wezens bezig hun vaardigheden te perfectioneren. De meest opvallende figuur die hier tussen loopt is een mens met over zijn hele lichaam tatoeages. Even blijft Drizzt gepassioneerd kijken naar de vechter. Dan loopt hij in de richting van de barbaar en blijft vlak voor hem staan en trekt zijn twee scimitars uit de schedes op zijn rug.
Verbaasd kijkt Zarr naar de figuur die voor hem opdoemt. Hij heeft nog nooit zo een wezen gezien. Even denkt Zarr erover na wat voor wezen het zou kunnen zijn. Maar ach, wat kan hem het schelen. Een uitdaging is Zarr nog nooit uit de weg gegaan en dit wezen voor hem maakt zo een kalme indruk dat hij gewoon met hem moet sparren.
Natuurlijk is de verschijning van Drizzt opgevallen bij de andere wezens in de zaal en al snel staan ze allemaal in een grote kring om Drizzt en Zarr. Hier en daar worden er weddenschappen afgesloten. Allemaal in het voordeel van de Barbaar. Want geen van allen kent het wezen met de donkere huid die voor Zarr staat. Voorzichtig beginnen Zarr en Drizzt rondjes om elkaar heen te draaien. Allebei wachtend op de eerste aanval en de eerste fout van de tegenstander.
* Het zint Zarr maar niets. Dit is in de ogen van de donkerwitte elf een sparoefening, dat ziet Zarr duidelijk in zijn ogen. Maar voor Zarr is zwaardvechten pure overleving. Het is ook overduidelijk dat de zwartwitte elf een surplus aan techniek en kunde heeft. De simpele rechtoe recht aan tactiek van Zarr staat daar echter tegenover. Dan gaat Drizzt in een houding staan waarin hij zijn linker scimitar vooruit steekt en zijn rechter hoog schuin achter zijn hoofd houdt met de scherpe kant naar boven. Zijn blik is nog immer stoicijns. Geen enkele expressie is zichtbaar. De barbaren zijn allang niet stil meer, die ruiken bloedt en zwepen Zarr op tot aanval over te gaan. Wetende dat hij niet passief kan blijven toezien, neemt hij het eerste iniatief.
For Blood and Honour!
* Zarr schiet naar voren en legt al zijn kracht in een bovenhandse zwaai met zijn linkerzwaard, gevolgd door een links - rechts combinatie. Zarr legt zijn kracht en gewicht in de aanval en probeert zodoende de zwartwitte elf naar achteren te drukken. Maar Drizzt reageert fabuleus snel. Zijn houding verandert al op het moment dat Zarr in beweging kwam. Met links pareert hij de bovenhandse aanval en met rechts draait hij om het zwaard van zarr heen, zodat de links - rechts combinatie geen enkel gevaar vormt. Lichtvoetend, loopt Drizzt schuin achteruit om daarna in een draai plots voor de barbaar te staan. Het gewicht en kracht van de aanval heeft ruimschoots haar doel gemist. Nu is het aan Drizzt de beurt om een aanval op te zetten tenminste zo luid de wet van sparren.
* Maar Zarr voelt dat dit ook een mogelijkheid kan zijn om de berg te verlaten. Als hij.... Ja dat zou kunnen.... Vlug draait hij rond en zweept de barbaren om hem heen op door te schreeuwen. Nog even en de Akeï roep zal sterk genoeg zijn.
Kronos!!!!
KRONOS!!!!!!!
WAAAAGGGGHH!!!!!!
Zwartwitte elf goed zijn, maar wij barbaren sterkste!!!!
Broeders?
Barbaren....
KRONOS!!
Verpletter hem....
DOOD!!!!
Vechten!
Toon ons bloed...
Naar de goden met die zwartwitte elf! Het duivelsgebroed.
* Wachtend op de aanval van de zwartwitte elf, ziet Zarr ineens dat zijn tegenstander oog heeft voor zijn linkerschouder en dan met name de runes. Dan schiet de oerkracht van de Akeï door de runes heen. Ze blinken op en De Akeï Roep is begonnen.
* Zarr voelt dat op het eiland het lichaam van de elvenvrouw wordt aangeraakt. Zijn geesteskracht is zo sterk dat hij een apart gevoel van binnen krijgt. Bij de gedachte dat de aarde en de elvenvrouw ontheiligd werd door magie gebruikers, kreeg Zarr een Kronkelkramp
* Als een Beserker stormde Zarr naar voren, niet richting de zwartwitte elf, maar richting de uitgang van de Zaal. De Akeï Roep is zo sterk dat de overige barbaren er compleet in meegezogen worden en net als Zarr, ondergaan zij een kronkelramp. Zodoende is in een mum van tijd de Zaal gevuld met Barbaren die volkomen beserk gaan en al dood en verderf zaaiend zich richting uitgang begeven onder leiding van de Akeï. Drizzt is allang achteruit gestapt toen Zarr de eerste tekenen van verandering vertoonde, een teken dat de Kronkelramp startte. Vanuit een veilige plek aanschouwd hij wat de barbaren aanrichten en denkt er het zijne van.
DOOD!!!!!
VERDERF!!!!!!
BIJ KRONOS!!!!!
DOOD!!!!!!
* Schreeuwend en tierend verlaat de horde barbaren Chaos Mountain. Op weg naar een bestemming die Zarr bepaald als leider van de Beserkers. Niet bewust maar onbewust want de Akeï Roep is een natuurlijke gift van de aarde. Je verliest je controle over je lichaam maar krijgt daar ongeloofelijke krachten voor terug.
Binnen enkele tellen strekt zijn bewustzijn zich uit om de gehele berg te omvatten, en onmiddelijk voelt hij de oorzaak van de verstoring...een horde barbaren is wild geworden onder de invloed van Aarde-magie, die gefocust is in één van hen....onmiddelijk sluit Samaell de gangen om hen heen af, waarna hij de leider van de barbaren afsluit van de anderen met een cocon van anti-magie...
Langzaam komen de overige barbaren weer bij hun positieven, nu ze afgesloten zijn van de magie die hen voedde..Allemaal behalve hun aanvoerder, die, nog steeds onder invloed van de Aarde-magie, met zijn zwaard op de cocon die hem omringd inhakt....Snel laat Samaell de cocon van krachtvelden groeien totdat deze een groot deel van de zaal omsluit..niemand kan er in of uit...
De barbaar gaat nog steeds tekeer binnen de grenzen van zijn gevangenis, totdat hij plotseling merkt dat hij daar niet langer alleen is...voor hem staat een man van ondefinieerbare leeftijd...zijn sneeuwwitte haar wapperend in een onzichtbare wind, een grimas van woede ontsiert zijn gezicht, en zijn doordringende goudgele ogen kijken de barbaar recht aan en lijken tot in zijn ziel door te dringen...
de barbaar blijft onbeweeglijk staan terwijl twee krachten binnen in hem om de macht strijden.....de aardemagie in hem is als een rots, kalm en ondoordringbaar...maar de Chaosmagie die er opaf stormt is als een vloedgolf, een uitbarsting van energie in zijn zuiverste vorm, die de rots langzaam omvat in een allesverzengende hitte, koude, hitte....kleine barsten ontstaan in de rots en binnen enkele tellen explodeert de rots in oneindig kleine splinters van kracht die onmiddelijk in het allesomvattende vuur verdwijnen...en voor een kort moment lijkt de barbaar in het vuur twee goudgele ogen te zien, die hem woedend aanstaren...
Met een kreet van pijn zakt de barbaar langzaam naar de grond....vreemde spasmen trekken door zijn lichaam, terwijl kabels van Chaosvuur zich om zijn ziel samentrekken....Met een simpele ruk scheidt Samaell de ziel van de barbaar van zijn lichaam...
Even denkt Samaell na over de beste voortzetting....maar dan neemt hij een besluit..met een achteloos gebaar teleporteerd hij het lichaam van de barbaar naar een afgelegen abdij, waar hij het omgeven door een stasiscocon achterlaat zodat niets het zal kunnen beschadigen...met de ziel heeft hij andere bedoelingen....
De barbaar, die tot zijn verbazing merkt dat hij nog steeds helder kan denken, ondanks het feit dat hij geen lichaam meer heeft, wordt plotseling omgeven door duisternis...een heldere stem vult zijn hoofd...
"Je bevind je nu in de schimmenwereld..hier kun je je jacht voortzetten, en wie weet....misschien vind je wel een manier om je lichaam terug te winnen....je lichaam is veilig, dus daar hoef je je geen zorgen over te maken...een woord van advies: niets is wat het lijkt...."
* Met die woorden laat Samaell de barbaar verder aan zijn lot over...
Voorzichtig haalt Drizzt nu een beeldje uit een van zijn zakken, even wrijft hij erover dan zet hij hem op de grond neer. Onmiddelijk wordt een verschijning zichtbaar. Een panter, alleen dan groter. En zo zwart, als zwart maar zijn kan. Ghuenhwyvar loopt soepel in de richting van Drizzt. Deze kriebelt even tussen de oren van de Panter.
Kom, mijn vriend. Ik wil wel eens weten met wie we nou eigenlijk te maken hebben in deze berg. Er gebeuren hier veel te veel vreemde dingen. En eigenlijk ook te machtige dingen. Ik had eigenlijk gehoord dat mijn rasgenoten weer een aanval aan het voorbereiden waren. Vreemd allemaal. Ghuenhwyvar, zoek de centrale kamer.
Snel sprint Ghuenwhyvar weg, gevolgd door Drizzt. Voor een massiefe stenen deur houden ze halt. Blijkbaar is achter deze steen de kamer. Maar er is geen hendel, niets te zien. Misschien dat de deur alleen door magie open en gesloten kan worden. Dan begint Ghuenhwyvar te grommen. Er beginnen geluiden tot Drizzt door te dringen. Snel verstoppen ze zich in een zijgang. Hier kijken ze toe hoe een dienaar van Samaell een hand op de steen legt en een paar woorden spreekt. Langzaam rolt de steen opzij en de man loopt naar binnen, de stenen deur open latend.
Snel sprinten Drizzt en Ghuenhwyvar door de deur, even kijken ze om zich heen. Dan valt de blik van Drizzt op een nis boven de stenen deur. Dat zou een uitstekende schuilplaats zijn. Ja, voorlopig niets anders te doen dan wachten. Drizzt zend Ghuenhwyvar met een enkel woord weer naar de astrale plane en doet dan een levitatie spreuk op zichzelf. Niets of niemand zal vermoeden dat hij zich daar schuilhoudt.
In één gedachte doorbreekt Samaell de Null-stasis spreuk die de kerker omringd, om vervolgens de Merlijn naar zijn troonzaal te verplaatsen...De Questor, zoals zijn orde nu wordt aangeduid, is ongetwijfeld een krachtige magiër, maar hij dient een passieve Godin, die een hekel heeft aan direct ingrijpen, en geweld...
Voor een kort moment is de Questor gedesoriënteerd, maar dan richt zijn hoofd zich op en kijkt hij Samaell recht in de ogen...Beide magiërs nemen elkaar op....Allebei zijn ze zeer oud en zeer machtig, allebei herbergen ze grote geheimen en enorme kennis, en in een rechtstreeks gevecht zou de uitkomst zeker niet van te voren vast staan...
Samaell weet dat hij een risico neemt door de Questor vrij te laten, maar hij weet ook dat de Questor op dit moment, en op deze plek, geen gevecht zal durven riskeren...
De seconden lijken wel minuten terwijl de twee elkaar opnemen, maar dan doorbreekt Samaell als eerste de stilte....
"Dienaar van Dala...Voordat ik je uit mijn domein laat vertrekken, lijkt een kort gesprek me op zijn plaats...Ik ben niet je vijand, hoe graag de Godin die je dient ook Chaos en Kwaad over één kam scheert, maar ook ik heb een rol te spelen in wat komen gaat en het is vrij waarschijnlijk dat het lot ons aan verschillende kanten van de scheidslijn zal plaatsen. Dit is wellicht de enige kans die we zullen krijgen om elkaar te spreken, voordat het Lot ons in een andere koers dwingt. De balans is te sterk in de richting van het Duister verschoven, en een hevige strijd lijkt onvermijdelijk, maar ik vraag je slechts om hier over na te denken;
Ik ben de laatste van mijn ras, en de magere overblijfselen van het eens zo trotse Bloed van Chaos zijn in deze berg verzameld...Ik spreek de hoop uit dat, als de strijd gestreden is en het stof is opgetrokken, er nog steeds afstammelingen van Chaos in deze berg zullen wonen...De Godin die je dient wordt wel als 'schild van de zwakkeren' aangeduid, en wie zijn er zwakker dan mijn kinderen? Ik weet niet wat de toekomst brengen zal ,Questor, maar beloof me dat het Bloed van Chaos zal overleven, wat er ook gebeurdt..."
* Met die woorden zwijgt Samaell, en heel even trekt een uitdrukking van verdriet over zijn ogen terwijl hij wacht op de reactie van de Questor...
Misschien is dit hele gebeuren wel boven mijn hoofd gestegen. Een strijd die terugvoert naar vroegere tijden en sterke goden. Maar ach, Loth heb ik ook overleefd. We zullen zien wat de toekomst brengt
Houdt op met praten, Samaell, heerser over Chaos Mountain. Je woorden doen mij niets. Hoe durf je de naam van de Vrouwe te gebruiken in je spreuken en voor hulp? Het is de kracht van Chaos die de mensen en het eiland corrumpeert. Je kan me anders doen willen geloven maar het heeft geen zin. Ik weet waar je mee bezig bent en wat je doel is. Laat ik je een ding vertellen; dat gaat niet lukken. De levenssteen is in de handen van degen die hem toekomt. Door dood en verderf te zaaien heb je geprobeerd de rechtmatige eigenaar en anderen kwaad berokkent. Zolang ik als Questor hier op het eiland rondloop zal ik waar mogelijk eenieder beschermen en hulp bieden tegen de krachten van Chaos. Wees daarvan bewust. Want anders dan zal ik gedwongen zijn om het pad van passiviteit te verlaten. Tart me niet langer Samaell want bij die stap ben ik bijna aanbelandt.
* Bij het uitspreken van de laatste woorden van de Questor verschijnt er een wit licht, die de Questor omhult. Doch anders dan normaal veranderd het witte licht in grijs en voor een enkel moment staat de ware gedaante van de Questor voor Samaell. Verbaasd en verrast doet deze een stap achteruit. Dit had hij niet voor mogelijk gehouden. Dan veranderd de Questor weer terug in de gedaante van vriendelijke oude man met grijze baard en in wit gewaad. Hij knippert met zijn vingers en een andere oude man staat naast hem.
Mijn beste Samaell, heerser over Chaos Mountain.U heeft toch geen bezwaar als ik mijn goede vriend hier naast me, mee neem naar buiten? Onze wegen zullen zich vast nogmaals kruisen tot dan, en denk aan wat ik gezegd heb.
Kom Deckard, het is tijd om de warmte vanGrot der Mijmeringen op te zoeken.
* Een blauwe portaal verschijnt en daardoorheen verdwijnen de Questor en zijn metgezel.
[Dit bericht is gewijzigd door Bar_the_Grey op 28-07-2003 12:02]
"Wat een dwaas! Arrogant en zelfingenomen, zoals de meeste dienaren van 'het goede'...hij reageerde precies zoals ik verwachtte...
waarschijnlijk is hij nog tevreden ook, met zijn 'ontsnapping'...maar hij heeft meer losgelaten dan hij geleerd heeft...het amulet is dus een onderdeel van een levenssteen. Een interessante ontwikkeling. Net zoals de ware gedaante van de Questor...Hij probeert zich wel als een nederige dienaar van de Godin voor te doen, maar daaronder is de arrogantie van zijn Valheru afkomst nog duidelijk zichtbaar...Kan hij werkelijk zoveel vergeten zijn dat hij niet meer weet wat het inhoud tegenover de Zoon van Chaos te staan?"
* Schuddend met zijn hoofd gaat Samaell weer op zijn troon zitten. In de afgelopen weken hebben zijn mensen hard gewerkt. Het overgrote deel van het stof en de troep die zich in de loop der eeuwen in de berg had opgehoopt is verdwenen, en één voor één worden de oude magie-kanalen weer in gebruik genomen... met een gedachte blaast Samaell enkele obstakels weg, en in een gedeelte van de berg beginnen de stromen van Chaos-energie, die overal aanwezig te zijn, zich naar een vast patroon te voegen....
Als de twee bijna Chaos Mountain hebben bereikt buldert de Balor met een luide stem.
* Zeg Samaell, ouwe gek. Zorg eens dat er een leuk portaaltje voor ons wordt gemaakt. Ik moet je dringend spreken namelijk.
Vrijwel onmiddellijk verschijnt er een rood portaal voor de Balor. Snel gaan de twee demonen hierdoor. Eenmaal in de troonzaal aangekomen neemt de Balor even Samaell op. Even laat de Balor zijn gedachten varen.
Hmmm, Samaell heeft een hoop geleerd in de afgelopen eeuwen. Zijn jaren van sluimer hebben hem sterker gemaakt. Ooit stond Samaell te rillen als een rietje voor mij. Maar die tijd is geweest. Voorlopig zal ik Samaell helpen met zijn doel. Dat is een ding wat zeker is. Waar Samaell is, volgt de angst vanzelf.
Een soort van glimlach vormt zich op het gezicht van de Balor als hij op Samaell afstapt.
* Samaell, oude vriend. Ik heb al in lange tijd je angst niet meer geproefd. En ik moet eerlijk toegeven, je hebt een hoop bijgeleerd de afgelopen eeuwen. Zeg het eens, kan ik iets voor je betekenen. OF mijn trouwe knechtje natuurlijk
"Welkom in Chaos Mountain, Helleprins, en inderdaad, ik heb veel bijgeleerd sinds wij elkaar voor het laatst zagen. En vergeet niet, toen was ik in jouw domein, maar nu ben jijin het mijne....
Er is een oorlog op komst, en daarbij is elke hulp welkom..."
* Snel praat Samaell de Balor bij over de huidige situatie..
"Het wordt tijd om de lokale verdedigingen wat te gaan testen lijkt me...ik zal je een aantal van mijn strijders meegeven, een twintigtal barbaren uit het noorden. gebruik hen zoals je wilt. Plunder, moord, en brand jezelf een weg door wat dorpen, om te zien wat er gebeurt, maar kijk uit; Zorg dat je op geen enkele manier met Chaos Mountain verbonden kan worden, en verberg voor nu je ware aard...We willen nog geen troeven uitspelen voordat de echte strijd begonnen is..."
* De Balor knikt instemmend als hij het plan van Samaell hoort, en kleedt zich in de illusie van een enorme barbaarse krijger, een enorme rood-gloeiende bijl is op zijn rug gebonden. Even later komt de groep barbaren die eerder betrokken was bij de uitbraak-poging van de barbaar Zarr de troonzaal binnen. Nadat Samaell ze heeft voorgesteld aan hun nieuwe leider, stuurt hij ze naar buiten om hun spullen te pakken en hun paarden te zadelen....
[Dit bericht is gewijzigd door Drizzt_Do_Urden op 03-08-2003 19:11]
|
|
