fogerty, ik zou niet weten hoe dit komt... maar t woord trend vind ik ten eerste misplaatst, en ten tweede een tikje overdreven 
Ik vind het werkelijk interessant: beeld ik me in dat het tegenwoordig veel meer voorkomt dan vroeger, zijn het inderdaad vooral meisjes tussen de 15-20 jaar, en hoe komt het dat het nu zoveel meer voorkomt?
Iemand?
quote:Volgens mij hebben mensen tegenwoordig gewoon veel meer issues... net zoals zelfmoord, dat gebeurt toch ook veel vaker? Bij mij in de stad 4x in de 3 maanden, allemaal meisjes van 17... dat leek ook een btje een trendte worden... maar volgens mij is jong zijn tegenwoordig gewoon moeilijker met messed-up schoonheidsidealen etc. Persoonlijk heb ik er niet zo'n moeite mee maar als je familie ook een beetje dysfunctioneel is (en dat komt volgens mij nu ook vaker voor) kan het weleens gebeuren ja...
Op woensdag 16 april 2003 10:22 schreef Fogerty het volgende:
Tja, als je echt wilt kun je overal over vallen natuurlijk.
Ik vind het werkelijk interessant: beeld ik me in dat het tegenwoordig veel meer voorkomt dan vroeger, zijn het inderdaad vooral meisjes tussen de 15-20 jaar, en hoe komt het dat het nu zoveel meer voorkomt?
Iemand?
Neem iets als fibriomyalgie, mensen denken ook dat dat een nieuwe mode ziekte is...nou, ik zal je uit de droom helpen: die aandoening werd eeuwen geleden al beschreven in de medische literatuur. Het had een andere naam, maar dat komt veel vaker voor dat iets verscheidene malen van naam verandert
Tenminste, zo is hoe ik er over denk.
Ik wil trouwens met dit stukje tekst niemand aanvallen ofzo hoor, het is mijn mening, en als je het er niet mee eens bent is dat oke, zolang je maar onthoud dat ik hier niemand mee wil kwetsen, ik zie iemand die depressief is ook niet als een aansteller ofzo, maar ik denk gewoon dat het hierdoor komt.
nogmaals sorry dan
quote:Ik weet dat het met een passer nooit echt wil lukken, ik heb eerst ook vaak een passer of een schaar gebruikt, tot ik erachter kwam waar mijn vader stanleymessen bewaarden
Op dinsdag 15 april 2003 21:34 schreef Yuki het volgende:[..]
thx nemesis
huiswerk wil niet helemaal lukken, maar heb wel 1 van de 2 artikelen voor mn geschiedenis PO afgekregenik probeer mezelf zo veel mogelijk tegen te houden. (niet helemaal goeie instelling, maar beter dan nix): ik doe t voor mn vriend. ik kan hier niet uitkomen zonder hem... hij is mn hele steun en toeverlaat. t lukt nu niet om helemaal te stoppen, en minderen is al heel moeilijk (ben constant op zoek naar scherpe dingen
) maar ik probeer het toch... voor hem.
idd, door te slaan tegen kussens en te schreeuwen gaat die pijn niet weg... janken helpt ook maar amper... alleen snijden LIJKT te helpen... maar t is en blijft eigk een verdovingTE diep snijden zal ik niet zo snel doen... 1: weer vanwege mn vriend. 2: heb eigk alleen een passer tot mn beschikking, en de niet heel erg diepe snee die ik nu hebt heeft me al een hele dag gekost... ben dan niet echt ervaren (dit klinkt ook alsof t goed voor je is
) maar met passer heb je echt een paar dagen nodig om TE diep te komen. en mn ouders zijn niet zo gek dat ze me nu een mes mee laten nemen naar mn kamer
dit stukje voelt heel onzinvol, en bijna alsof ik denk dat t goed voor me is.... kan me niet echt lekker uiten vandaag
posts zijn nooit te lang, zoals tr3mmor al zei
. Het voordeel van die stanleymessen was, dat ik daardoor erachter kwam dat het bestwel eng was om diep te snijden. Het doet geen pijn, omdat het mes scherp is, en je snijdt heel snel heel diep. Ik had ooit een snee op mijn pols die maar bleef bloeden, en ik werd echt ontzettend bang, want ik dacht dat ik een ader had geraakt ofzo (gelukkig was dat niet zo). Sinds dien heb ik bijna niet meer gesneden, alleen de laatste maanden is het wat meer geworden.Dat je voor je vriend minder probeert te snijden vind ik echt 
van je. Ik doe het nu ook voor mijn vriend, want als ik hem niet zou hebben, en niemand die me tegen zou houden, weet ik dat het het veel vaker zou doen. Ik probeer af en toe ook tegen mezelf te zeggen "Oke, kijk die pijn maar aan, en probeer hem dan te verslaan." Alleen dit wil niet altijd lukken (zeg maar vrijwel nooit). Had het al gezegd volgens mij, maar volgens mij moet je de pijn van binnen oplossen om het snijden op te lossen.
De term Post Traumatische Stress Stoornis werd altijd gebruikt voor concentratiekamp overlevenden of mensen die een ramp (een echte ramp) hebben meegemaakt of soortgelijke zeer ernstige gebeurtenissen. Nu kun je al worden gediagnostiseerd met PTST als je zusje in je jeugd wat aan je heeft zitten friemelen. Ik wil dat friemelen niet bagatelliseren, dat kan een enorme impact hebben op je gevoelens later, maar het geeft wel aan dat er een enorme verschuiving is in de beleving van wat "heel erg" is.
Ik heb wel eens de mogelijkheid besproken om een jaar bij artsen zonder grenzen te gaan werken en sprak daarover met een collega. Zij was een jaar in Afrika geweest en zei dat dat je kijk op de westerse maatschappij heel cynisch maakt. Als er dan iemand bij je komt die wil dat jij als arts even de splinter uit zijn vinger haalt dan begin je bijna te lachen. Dat is zo absurd vergeleken met de tientallen mensen die op sterven liggen in de onderbezette ziekenzaal waar je daarvoor hebt gewerkt. Ze waarschuwde me dat elk persoonlijk leed leed is en dat het erom gaat hoe die persoon zich erover voelt. Als iemand in Nederland depressief is of borderline heeft of in zichzelf krast dan is dat voor die persoon ernstig leed en zul je dat altijd serieus moeten behandelen. Je kan de situatie niet vergelijken met wat er in het buitenland voor ellende is.
quote:Ik snap wat je bedoelt ja, maar wat ik me afvraag is hoe het komt dat er zoveel mensen ongelukkig zijn. Het gaat dan wel om de beleving van de persoon zelf, maar ik vraag me af hoe het komt, dat er hier zoveel mensen zijn die het zo erg voelen. Snap je wat ik bedoel? Ik heb nogal moeite met het te verwoorden geloof ik
Op woensdag 16 april 2003 10:51 schreef Isabeau het volgende:
Ik denk ook vaak wat NemesisDivina hier verwoordt. Als je naar het journaal kijkt of naar documentaires over oorlogen en ontwikkelingslanden dan vraag ik me wel eens af hoe het toch komt dat er in een land als Nederland zoveel ongelukkige mensen zijn. En het trieste is dat die mensen echt heel erg ongelukkig zijn (door omstandigheden of wat dan ook). We hebben het hier zo ontzettend goed.De term Post Traumatische Stress Stoornis werd altijd gebruikt voor concentratiekamp overlevenden of mensen die een ramp (een echte ramp) hebben meegemaakt of soortgelijke zeer ernstige gebeurtenissen. Nu kun je al worden gediagnostiseerd met PTST als je zusje in je jeugd wat aan je heeft zitten friemelen. Ik wil dat friemelen niet bagatelliseren, dat kan een enorme impact hebben op je gevoelens later, maar het geeft wel aan dat er een enorme verschuiving is in de beleving van wat "heel erg" is.
Ik heb wel eens de mogelijkheid besproken om een jaar bij artsen zonder grenzen te gaan werken en sprak daarover met een collega. Zij was een jaar in Afrika geweest en zei dat dat je kijk op de westerse maatschappij heel cynisch maakt. Als er dan iemand bij je komt die wil dat jij als arts even de splinter uit zijn vinger haalt dan begin je bijna te lachen. Dat is zo absurd vergeleken met de tientallen mensen die op sterven liggen in de onderbezette ziekenzaal waar je daarvoor hebt gewerkt. Ze waarschuwde me dat elk persoonlijk leed leed is en dat het erom gaat hoe die persoon zich erover voelt. Als iemand in Nederland depressief is of borderline heeft of in zichzelf krast dan is dat voor die persoon ernstig leed en zul je dat altijd serieus moeten behandelen. Je kan de situatie niet vergelijken met wat er in het buitenland voor ellende is.
. Maargoed, verder ben ik het wel met je eens, ik ben alleen zo'n persoon die altijd waarom moet weten, en helaas gaat dat niet altijd.quote:Dat beschreef ik al in deel 1 van dit topic: ik weet niet zeker of het meer voorkomt, maar ik denk het wel. Ik weet ook wel dat automutilatie iets is van alle tijden, maar het lijkt erop dat er momenteel een "snij-golf" gaande is onder jonge meisjes. Toen ik zelf op de middelbare school zat (da's nu ruim tien jaar geleden) waren er wel nogal wat meisjes met eetstoornissen, en daar werd niet heel openlijk over gepraat maar als je een beetje in zo'n vriendinnengroepje zat wist je het wel. Maar snijden? Nooit wat van gehoord/gemerkt. En ik denk dus dat het toen echt veel minder voorkwam. Omdat het feit dat je het niet continu in de krant of op internet leest niet betekent dat je het in je eigen omgeving ook niet ziet gebeuren. Maar dat snijden zag ik ECHT niet gebeuren, die eetstoornissen wel, terwijl er toen ook nog geen fokforum was e.d.
Op woensdag 16 april 2003 10:35 schreef Isabeau het volgende:
Hoe weet je eigenlijk dat het tegenwoordig meer voor komt? "Vroeger" was er geen internetforium waar je mee kon lezen met de ellende van een ander. Ook waren veel zaken domweg niet bespreekbaar. Meer voorkomen tegenwoordig? Ik betwijfel het...
Nu (de afgelopen vijf jaar) hoor/merk ik van de een na de ander in mijn vriendenkring/familie/op mijn werk dat ze snijdt. En ik vraag me af of de aandacht die het onderwerp momenteel heeft er misschien voor zorgt dat anderen "op een idee komen". Niet lullig bedoeld (voordat er weer mensen over vallen), ik geloof echt niet dat iemand denkt "hee, ik wil aandacht en heb wat gelezen over snijden, laat ik dat eens gaan doen", maar dat mensen die zich echt bijzonder klote voelen nu wellicht "op het idee komen" om het op deze manier te uiten/er op deze manier mee om te gaan terwijl ze dat vroeger op een andere manier zouden hebben gedaan. Misschien? Ik gok ook maar wat.
Dat verhaal over "in onze westerse maatschappij hoeven we ons niet bezig te houden met overleven en daarom richten we ons op andere, kleinere, problemen" hoor en lees je regelmatig, niet alleen m.b.t. snijden maar ook mbt depressies. Het is ook bewezen dat mensen in tijden van oorlog minder last hebben van depressies. Je hebt dan wel wat anders aan je hoofd!
Dus tuurlijk, dat kan een verklaring zijn voor de grote hoeveelheid mensen met psychische problemen tegenwoordig. Maar da's niet wat ik me afvraag. Ik vraag me af waarom die psychische problemen de laatste jaren veel meer dan vroeger (naar mijn idee) worden geuit dmv snijden.
zeker als je jong bent wordt er van alle kanten druk op je gelegd, denk zelf maar eens na, hoe vaak in de week heb je een dag dat je echt helemaal nix "moet"er is altijd wel iets of iemand die iets van je verwacht en vooral het verwachtingspatroon waar iedereen maar aan moet voldoen...en dan is denk ik het snijden etc. iets wat de meeste mensen niet accepteren, dat hoort niet bij het verwachtingspatroon....
ik hoop dat dit goed opgevat word en dat ik het nu niet verkeerd verwoord...
Er zijn echter ook mensen (zoals ik en nemesis bijv.) die zich zo klote voelen dat snijden/andere automutilatie de enige uitweg van de pijn/het gevoel lijkt te zijn correct me if I'm wrong, nemesis
en sorry dat ik zo reageerde op dat "trend"gebeuren, maar ik heb er gewoon een hekel aan gekregen. over een vriendin van me (die ook depressief is en nog veel meer bezig met automutilatie dan ik) wordt gigantisch geroddeld... ze doet het voor aandacht, wat is ze een debiel, t lost toch niets op? etc. zo van: dan heeft ze ook eens iets... 
gadverdamme, wat kunnen mensen toch oppervlakkig zijn soms
wat ik denk is dat het bespreekbaarder geworden is. en jongeren die aan mutilatie doen komen er nu dus ook meer voor uit. want reken maar dat het vroeger ook veel gebeurde
En juist door de publicatie durven nu veel mensen er ook meer voor uit te komen . Ik denk heus wel dat het vroeger ook voorkwam maar toen was het taboe er te groot voor en daardoor zoveel mogelijk verborgen .
Ik denk ook juist dat die publiciteit juist goed is want daardoor gaan anderen mensen ook nadenken en kan die info andere mensen juist helpen hulp te gaan zoeken.
quote:Of het vroeger minder voorkwam weet ik niet, maar nu komt het wel vrij vaak voor, en voor het grootste gedeelte onder meisjes. Bespreekbaarder is het in elk geval wel geworden ja. Yuki, ik ben het met je eens dat je snijden om aandacht afkeurt, maar eigenlijk keur ik mijn eigen vorm van snijden ook niet helemaal goed. Het is en blijft een noodoplossing, en niet meer. Een tijdelijke verdoving van de pijn, maar de pijn blijft, alleen je voelt het even niet meer. Net als een aspirine (ben ook handig in foute voorbeelden nemen geloof ik
Op woensdag 16 april 2003 16:35 schreef Yuki het volgende:
=verhaal=
), het verdooft de pijn, maar (als het nog niet genezen is) het komt weer terug als de medicijnen uitgewerkt zijn. De medicijnen die jij krijgt tegen je depressie moeten ook de depressie verdoven, tot het "genezen" is, of in elk geval voor het grootste gedeelte.quote:ja goed, dat is wel waar ja... het is een noodoplossing. enige dat me echt de keel begint uit te hangen is dat bijna iedereen t ziet als aandacht-vragen. dat is t juist niet... moet er niet aan denken dat iedereen ineens aan me gaat vragen hoe ik me voel, en vooral "of t allemaal wel gaat?" bah, moet er niet aan denken, kan er ook niet eens mee om gaan, al die aandacht. neej, laat mij maar lekker een beetje alleen... veel fijner
Op woensdag 16 april 2003 16:44 schreef NemesisDivina het volgende:
-=verhaal=-
maja... denk dat we t er t best op kunnen houden dat t nu bespreekbaarder is... denk ook echt dat dat zo is, want vroeger (hoorde ik van mn ma) waren er wel meisjes (ook jongens, maar dan minder) die zichzelf verwondden, maar die verborgen het voor anderen... er heerste echt een taboe
Ik heb dit gedaan omdat:
1. Ik toen nog geen tattoo's mocht ( ik heb er nu 5)
2. Ik het "stoer" vond toen ik jong was
3. Om zo mezelf te straffen als ik weer dom of gemeen had gedaan.
Nu zit mijn arm onder de littekens.
Het komt nu wel vaak voor, maar niet vaker dan andere perioden. Ten tijde van de romantiek werd er gewoon minder over gepraat, denk ik tenminste...
Als krassen / snijden / krabben je gelukkiger maakt of je helpt op wat voor manier dan ook, moet je het zeker doen. Zolang je jezelf pijn doet is en blijft het je eigen keus... Waar het vaak mis gaat, volgens mij, is dat veel mensen die één van bovenstaande uitvoeren váák (niet iedereen) na dat de actie is ondernomen op 'theatrale manier' naar anderen toe gaan met de vraag 'help mij' of 'kijk mij eens' vanaf dit punt gaat het wat mij betreft te ver.
Als je jezelf pijn wilt doen om wat voor reden dan ook, moet je dat doen. Maar wanneer je het gaat misbruiken om mensen naar jou te laten kijken dan vraag ik me af waar je het lef vandaan haalt om op die associale manier mensen te dwingen te kijken naar jou probleem. Dit aangezien mensen er dan vaak niet langs kunnen.
Hulp vragen is prima en moet iedereen mogen, maar blijf ten alle tijden de ander respectvol behandelen, en dat doe je mijn inziens niet door ze te confronteren met ongewenst / shockerend gedrag...
quote:Volgens mij is het niet wat jou betreft... beetje jammer ook dat je de mensen ook gewoon even veroordeeld
Op woensdag 16 april 2003 22:31 schreef Wurmie het volgende:
Wat mij betreft:
Maar wanneer je het gaat misbruiken om mensen naar jou te laten kijken dan vraag ik me af waar je het lef vandaan haalt om op die associale manier mensen te dwingen te kijken naar jou probleem. Dit aangezien mensen er dan vaak niet langs kunnen.
Ik heb altijd het idee, dat mensen die dit doen juist aandacht willen.. ook al spreken nemesis en yuki dat tegen (iedereen is ook anders).
Ik zelf heb heel veel last gehad van eczeem, vroeger ook tot bloedens toe.. (toen was ik nog maar een klein lopatje).
Toen ik een vriendje had, laaide het weer op....
Ergo: het leverde heel veel lieve aandacht op....
ook wel bezorgdheid..
Bij mij moet je in ieder geval niet aankomen met een opengesneden arm, want dan gaat er simpelweg een verbandje op en dan zoek je het maar uit... Als je meer wilt... Kom je maar een keer op een fatsoenlijke manier in contact...
Ik heb een aantal weken geleden een 21-jarige jongen leren kennen. Allemaal leuk en aardig totdat hij steeds meer dingen over zichzelf ging opbiechten. Hij houdt er van om mensen lichamelijke pijn te doen, maar vooral zichzelf. Hij snijdt en slaat zichzelf en ik vind dit alles behalve aantrekkelijk! Volgens mij is dat het echt niet gezond en als hij met mij verder wil, dan moet hij daar mee stoppen!!
Ik word misselijk bij de gedachten dat hij dit zichzelf aandoet. Hij is het typen er helemaal niet voor. Ik dacht altijd dat het van die labiele mensjes waren die dit soort dingen deden. Hij baalt er zelf ook ontzettend van en denk dat hij een soort van freak is. Maarja... hoe zorg ik nou dat hij stopt?
quote:niet om te flamen, maar we hebben t niet over zelfmoord... automutilatie is iets HEEL anders... kan namelijk ook zo hard
Op woensdag 16 april 2003 22:28 schreef gathering_storm het volgende:
Zelfmoord is echt niet iets van de laatste tijd... Tijdens de Romantiek bijvoorbeeld was het zelfs hartstikke hip om jezelf van het leven te beroven, liefst door vergif, alcohol of het doorsnijden van polsen. Sick but true...Het komt nu wel vaak voor, maar niet vaker dan andere perioden. Ten tijde van de romantiek werd er gewoon minder over gepraat, denk ik tenminste...
dat je bijna hersenschudding krijgt... om maar voorbeeldje te noemen. dit is niet dodelijk.quote:wat wij meer bedoelen is automutilatie vanwege een depressieve fase ofzo (kweenie hoe ik t moet verwoorden). punt 3 is dus wel ontopic geloof ik.
Op woensdag 16 april 2003 22:28 schreef Butt_Plugg het volgende:
Ik heb de naam satan, een pentagram en een paar rune tekens in mijn arm gesneden. Of gaat dit topic daar niet over??
Ik heb dit gedaan omdat:1. Ik toen nog geen tattoo's mocht ( ik heb er nu 5)
2. Ik het "stoer" vond toen ik jong was
3. Om zo mezelf te straffen als ik weer dom of gemeen had gedaan.Nu zit mijn arm onder de littekens.
quote:ik zou me zo voor kunnen stellen dat je t steeds minder vreemd gaat vinden als je mensen ziet met dit probleem. maar zoals je nu overkomt lijkt t niet alsof je de ernst inziet van de situatie. tuurlijk zijn er mensen die alleen maar aandacht willen en dat op deze manier doen... maar nu scheer je het wel erg over 1 kam, excuse me. er zijn ook mensen die ECHT geen andere uitweg zien. die durven er in eerste instantie ook niet voor uit te komen omdat ze zich schamen voor wat ze doen. wij hebben ook heus wel door dat t niet gezond is...
Op woensdag 16 april 2003 22:51 schreef Wurmie het volgende:
Ik probeer niet te veroordelen, echter.... mischien is het voor mij wat moeilijk... Ik werk binnen de Intensive Care Psychiatrie en wordt vaak soms meermaals per dag geconfronteerd met mensen die snijden, krassen, krabben (die laatste twee boeien me overigens niet). Dit is 99 van de 100 keer om te shockeren en om de aandacht.. ik weet dat het merendeel van de mensen die aan deze hobby deelneemt dit niet doet voor de lol en zich er vaak voor schaamt... Toch blijf ik vinden dat de manier waarop mensen hulp zoeken vaak al te ver gaat...Bij mij moet je in ieder geval niet aankomen met een opengesneden arm, want dan gaat er simpelweg een verbandje op en dan zoek je het maar uit... Als je meer wilt... Kom je maar een keer op een fatsoenlijke manier in contact...
misschien een idee om deel 1 te lezen (vooral t eind)... staat mijn verhaal beschreven, en ook hoe ik me voel op de momenten dat ik bezig ben.
quote:stoppen is moeilijk. meestal iig. ik weet zn redenen niet, je zegt hier dat ie t lekker vind, maar daar kan ik me niet veel bij voorstellen. het klinkt stom maar het kan een verslaving worden. pijn van binnen --> snijden --> tijdje over --> pijn komt terug --> snijden... en zo gaat de cirkel door en door. het is een negatieve spiraal (tenminste, in de gevallen die ik ken)
Op woensdag 16 april 2003 22:56 schreef Jummy het volgende:
Fijn dat dit topic weer geopend is. Ik heb deel 1 dan wel niet gelezen, dus misschien is dit niet ontopic of allang besproken, maar ik zit met het volgende:Ik heb een aantal weken geleden een 21-jarige jongen leren kennen. Allemaal leuk en aardig totdat hij steeds meer dingen over zichzelf ging opbiechten. Hij houdt er van om mensen lichamelijke pijn te doen, maar vooral zichzelf. Hij snijdt en slaat zichzelf en ik vind dit alles behalve aantrekkelijk! Volgens mij is dat het echt niet gezond en als hij met mij verder wil, dan moet hij daar mee stoppen!!
Ik word misselijk bij de gedachten dat hij dit zichzelf aandoet. Hij is het typen er helemaal niet voor. Ik dacht altijd dat het van die labiele mensjes waren die dit soort dingen deden. Hij baalt er zelf ook ontzettend van en denk dat hij een soort van freak is. Maarja... hoe zorg ik nou dat hij stopt?
[Dit bericht is gewijzigd door Yuki op 16-04-2003 23:08]
Afgelopen twee dagen heb ik meegewerkt op een IC-unit in het ziekenhuis en daar dezelfde discussie gehad..
Er zijn wat mij betreft twee soorten 'patienten': (extreme voorbeelden)
1) De persoon die nooit of zelden zijn probleem bespreekbaar maakt, zomaar overgaat tot acties en vervolgens zeer serieuze hulp nodig heeft en daarbij de motivatie heeft om er weer bovenop te komen.
2) De persoon die voortdurend zijn probleem bespreekbaar maakt met de intentie om mensen voor hem / haar aan het werk te zetten, mensen te shockeren en de dosis aandacht die ze zelf nodig achten te verkrijgen...
De standaardbehandeling die type 1 krijgt zou twee moeten hebben en andersom, oftewel type 1 moet je hulp, aandacht en gesprekken bieden om om te leren gaan met het probleem en dit dan ook effectief aan te pakken..
Type 2 moet je aanleren / conditioneren om op een andere wijze het contact met medemensen op te zoeken en dat ze leren door positief contact, positieve winst te behalen...
Ik hoop voor iedereen op het forum dat je tot type 1 behoort, aangezien je dan (volgens mij) oprecht en eerlijk bent en zeker recht hebt op uitgebreide proffesionele hulp... De voorbeelden die ik geef zijn natuurlijk niet zo zwart-wit., het zijn twee uitersten...
quote:Volgens mij hoort figuren en tekeningen snijden ook tot automutilatie, maar het ligt eraan waarom je het deed. Vroeger tekende ik wel eens kruizen en pentagrammen in mijn arm/been, omdat ik dat mooi vond staan. Ook omdat ik dacht dat ik er zelf mooier van werd, en volgens veel mensen hoort dit dan ook tot automutilatie
[..]wat wij meer bedoelen is automutilatie vanwege een depressieve fase ofzo (kweenie hoe ik t moet verwoorden). punt 3 is dus wel ontopic geloof ik.
quote:Hier ben ik het helemaal mee eens ja, die negatieve spiraal is heel moeilijk om uit te komen.
[..]stoppen is moeilijk. meestal iig. ik weet zn redenen niet, je zegt hier dat ie t lekker vind, maar daar kan ik me niet veel bij voorstellen. het klinkt stom maar het kan een verslaving worden. pijn van binnen --> snijden --> tijdje over --> pijn komt terug --> snijden... en zo gaat de cirkel door en door. het is een negatieve spiraal (tenminste, in de gevallen die ik ken)
Verder niet veel toe te voegen eigenlijk
Ik heb je reacties in dit topic gelezen.
Je hebt een erg relativerende bijdrage geleverd
.Maar:
Ik vind je te kort door de bocht.
Ik kan me voorstellen, dat je door je werk wellicht door een andere bril naar dit verschijnsel kijkt. En eerlijk gezegd vind ik dat geen goede zaak. Je komt 'afgestompt' op mij over.
Je vergeet imo dat mensen met dergelijk gedrag vaak ziek zijn. Natuurlijk is een dergelijke manier van aandacht vragen verwerpelijk. Ben ik volledig met je eens. Maar ik denk dat, als deze mensen een andere optie wisten om aandacht te vragen, daar heus wel voor zouden kiezen.
Geen enkel mens doet zich voor de lol pijn.
Daar zit altijd een diepere oorzaak achter. Een noodkreet.
En imo moeten al die noodkreten serieus worden genomen.
Als iemand zo ver gaat om aandacht te vragen, zal diegene het ook wel heel hard nodig hebben.
Automutilatie is een negatieve keuze. Een keuze die je maakt, omdat je geen andere uitweg meer ziet.
Dat betekent dat iemand zichzelf pijn doet, beschadigt.
Lees ff ook deel 1, als je er meer over wil weten.
Toen mijn vader op een dag per ongeluk mijn wonden zag was hij zo geschrokken en boos tegelijk toen ik zag hoeveel verdriet ik hem had aangedaan is er iets in me gebeurd. Ik wilde het niet meer het was niet mijn bedoeling om ook andere mensen pijn te doen i.p.v alleen maar mezelf. Nu is het zeker alweer 3 jaar geleden dat ik mezelf voor het laatst gesneden heb. Soms heb ik nog wel de neiging maar dan ga ik meteen afleiding zoeken. Ik ben blij dat ik ervan af ben en ik wil ook niet meer aan die tijd denken het enige wat me daaraan steeds weer herinnert zijn m'n littekens.
[Dit bericht is gewijzigd door Blutgrafin op 17-04-2003 14:19]
quote:Ik denk dat ik ook gedeeltelijk wel afgestompt bén, dit is volgens mij ook een manier om te zorgen dat kwetsende / shockerende zaken je minder hard raken en werkbaar maken. Of het goed of slecht is, het is slecht als je je volledig richt op je uitgangspunten en het individu uit het oog verliest. Ik bekijk het probleem dan ook puur als hulpverlener en rationaliseer alles. Mijn reacties zijn misschien ook wat kort door de bocht, maar het is een visie, een uitgangspunt. Nogmaals, je zal ten alle tijden moeten kijken waarom iemand overgaat tot een actie. Of iemand inderdaad een noodkreet slaakt of niet.
Ik kan me voorstellen, dat je door je werk wellicht door een andere bril naar dit verschijnsel kijkt. En eerlijk gezegd vind ik dat geen goede zaak. Je komt 'afgestompt' op mij over.
Helaas is het merendeel van de mensen die ik tegenkom (en dat zijn 'professionele psychiatrisch patienten') de mensen die enkel en alleen shockeergedrag vertonen, de afwijzing opzoeken. De gedachte dat ik mensen beter kan maken ben ik dan ook ondertussen wel kwijt, wanneer iemand zelf de keuze maakt om zaken te veranderen, zal ik er alles aan doen om hen te steunen / assisteren etc. Maar ik ga niet proberen mensen ertoe te zetten, want dat levert voornamelijk strijd op.
quote:Voor de lol misschien niet, maar trust me, ik ken genoeg situaties waarin het 'slachtoffer' vanuit zijn of haar zieke gedrag het enkel doet om een ander te shockeren (vb. iemand wiens onderlichaam verlamd is die voortdurend het been in brand steekt (voelt dat dus niet), komt wel voortdurend bij de hulpverleners aan met de mededeling "Wat ziet mijn been er uit hè, kijk maar..."
Geen enkel mens doet zich voor de lol pijn.
Nogmaals mijn beeld is misschien wat vertekend, dan hoop ik maar dat niemand van jullie ooit zo ver komt om op bovenstaande manier met medemensen om te gaan, want imo heeft niemand het recht om een ander, meestal weerloos slachtoffer (zwakkere medeclienten bijv) dusdanig te shockeren.
Ps, Automutilatie bestaat ook in sommige situaties uit een strijd tussen twee automutilanten om te kijken wie het verst durft te gaan. Het is dus niet altijd een noodkreet (wanneer dit wel zo is, nogmaals, moet je die kreet uiterst serieus nemen).
dus nu even mn ervaringen van gisteren (bij psych geweest).
Hij heeft zn bezorgdheid uitgesproken. Heeft het gevoel dat mn mutilatie een grote complicerende factor is, en dat een psychiater misschien uit kan maken of we op de goede weg zijn met de therapie en of we misschien ook andere dingen erbij moeten betrekken.
wachtlijst: eind juni - begin juli 
Dan ga ik op vakantie, das over 2 maanden. Te lang dus.
Huisarts gaat proberen of ze iets kan regelen, en als dat niet lukt ga ik ergens anders heen. (lang leve goeie kruiwagens)
tis nu echt afwachten wat er gaat gebeuren
Ik zal alleen nog lezen (en natuurlijk proberen niet te reageren)...
.Ik kan me ook wel voorstellen dat je 'afstompt' uit lijfbehoud in een dergelijk beroep.
Maar wat me stoort, is dat jij kennelijk alleen mensen die zich bescheiden opstellen serieus neemt. Wat ik bedoelde te zeggen, is dat ook mensen die zgn om de aandacht mutileren die aandacht ook echt nodig hebben. En nee, het is niet jouw manier (en ook niet mijn manier) van aandacht vragen, maar je gaat imo voorbij aan het feit dat deze mensen ziek zijn. En dat vind ik toch best vreemd als je met psychiatrische patienten werkt.
quote:Sja hoe ontstaan moordenaars?
Op woensdag 16 april 2003 22:56 schreef Jummy het volgende:
Fijn dat dit topic weer geopend is. Ik heb deel 1 dan wel niet gelezen, dus misschien is dit niet ontopic of allang besproken, maar ik zit met het volgende:Ik heb een aantal weken geleden een 21-jarige jongen leren kennen. Allemaal leuk en aardig totdat hij steeds meer dingen over zichzelf ging opbiechten. Hij houdt er van om mensen lichamelijke pijn te doen, maar vooral zichzelf. Hij snijdt en slaat zichzelf en ik vind dit alles behalve aantrekkelijk! Volgens mij is dat het echt niet gezond en als hij met mij verder wil, dan moet hij daar mee stoppen!!
Ik word misselijk bij de gedachten dat hij dit zichzelf aandoet. Hij is het typen er helemaal niet voor. Ik dacht altijd dat het van die labiele mensjes waren die dit soort dingen deden. Hij baalt er zelf ook ontzettend van en denk dat hij een soort van freak is. Maarja... hoe zorg ik nou dat hij stopt?
Nou zo denk ik...
het begint bij het een en eindigt bij het ander...
stel hem us therapie voor en meldt het alvast bij de politie
Neem vingerprints
knip wat schaamhaar af voor het geval dat
enne...
je hebt je goede daad voor de maatschappij weer gedaan..
Alvast
quote:Mooi en begrijpelijke reactie... Misschien voor een kleine verduidelijking (het mag dus toch)...
Ik kan me ook wel voorstellen dat je 'afstompt' uit lijfbehoud in een dergelijk beroep.
Maar wat me stoort, is dat jij kennelijk alleen mensen die zich bescheiden opstellen serieus neemt. Wat ik bedoelde te zeggen, is dat ook mensen die zgn om de aandacht mutileren die aandacht ook echt nodig hebben. En nee, het is niet jouw manier (en ook niet mijn manier) van aandacht vragen, maar je gaat imo voorbij aan het feit dat deze mensen ziek zijn. En dat vind ik toch best vreemd als je met psychiatrische patienten werkt.
In mijn visie mag iedere mens er zijn zoals hij of zij is, ieder mens heeft zijn positieve kanten en zijn beperkingen. Zolang je met de beperkingen op een fatsoenlijke manier omgaat (dat leer je na verloop van tijd) kun je heel veel krediet winnen bij mensen en daardoor een verbetering doormaken...
De mensen met wie ik veel werk zijn al jaren cq. tientallen jaren bezig met het gedrag wat jullie nu benoemen, echter zijn zij er al zo ver in dat het voor hen "normaal" gedrag is, deze mensen kun je enkel nog confronteren door hun "normale" gedrag af te wijzen en met name de persoon en daarbij komend hun (zoals wij het noemen) "gezonde gedrag" te becomplimenteren... Dit houd in dat je regelmatig het gedrag van mensen afkeurt en zelfs afwijst, de mens er achter mag je echter NOOIT afwijzen...
Jullie praten over het probleem als probleem en dat vind ik een goed teken, dat betekend dat je er aan wil werken en streeft naar (sorry voor het taalgebruik) "gezonder" gedrag...
Er is dus nog hoop 
(en dit was een grapje)
quote:Yep. Dit ken ik uit mijn eigen vak (leerkracht, dus "dit houdt" is met dt
Op vrijdag 18 april 2003 22:29 schreef Wurmie het volgende:
Dit houdt in dat je regelmatig het gedrag van mensen afkeurt en zelfs afwijst, de mens er achter mag je echter NOOIT afwijzen...
). quote:Ehm, heb ik vermeld dat ik zelf automutileer
Jullie praten over het probleem als probleem en dat vind ik een goed teken, dat betekend dat je er aan wil werken en streeft naar (sorry voor het taalgebruik) "gezonder" gedrag...
Heb ik wel gedaan, langlang geleden, maar niet zichtbaar, onder mijn voeten.
quote:Als ik het heel eerlijk moet zeggen valt mij op dat vrij veel mensen dit doen of gedaan hebben, nooit zo bij stil gestaan, altijd gedacht dat die groep veel kleiner was... Hier op het forum had ik het eigenlijk ook niet echt verwacht, maar tot mijn verassing dus toch... misschien ben ik soms toch wat te kortzichtig...
Ehm, heb ik vermeld dat ik zelf automutileer
quote:Niet iedereen doet het op een manier dat zij/hij medische hulp nodig heeft. Velen verbergen het, of lopen lang met wonden rond.
Op vrijdag 18 april 2003 22:47 schreef Wurmie het volgende:[..]
Als ik het heel eerlijk moet zeggen valt mij op dat vrij veel mensen dit doen of gedaan hebben, nooit zo bij stil gestaan, altijd gedacht dat die groep veel kleiner was... Hier op het forum had ik het eigenlijk ook niet echt verwacht, maar tot mijn verassing dus toch... misschien ben ik soms toch wat te kortzichtig...
Of lopen gewoon een dagje niet als het te veel pijn doet...
ik heb er ook nooit zo bij stil gestaan, tot ik ineens in mn klas, en parallel-klassen, veel mensen leerde kennen die depressief waren.
Dat schudde me wakker. Velen van hen verborgen het ook, en dan zag ik ineens een meisje bij gym die even niet oplette met armen vol vreselijke krassen en snij-plekken. schrok me rot en (zal eerlijk zijn) dacht in eerste instantie dat ze het wel liet zien omdat ze aandacht wilde. Foute gedachte bleek later, maar ja, we hadden ruzie, dus een negatieve gedachte is zo klaar.
Ruzie is bijgelegd, heb nu zelfs steun bij dr. Ze vertelt van haar ervaringen met therapie en medicatie. Ik weet nu (ook omdat ik er zelf mee te maken gekregen heb) dat het absoluut niet was om aandacht te trekken. En dat is ook zo bij mij. Ik wil geen aandacht, ik wil alleen mn eigen klotegevoel kwijt.
ik verberg het alleen niet. ik doe dit, laat me ook de consequenties maar dragen dan. Als mensen er naar vragen zal ik niet zeggen: ja, voelde me zo klote, dat ik maar even een passer heb gepakt om het op mn arm te botvieren. Maar ik zal ook niet liegen. Ik zeg gewoon dat t niets bijzonders is, en daarna zeg ik er geen woord meer over. Het gaat ze gewoon nix aan.
maar heb nu iets meer duidelijkheid erover, en nog meer reden om te proberen mezelf in de hand te houden. t doet m vreselijk veel verdriet, en dat vind ik echt vreselijk. Ben bang dat ie t niet aankan na een tijdje en dat ik m door dit hele gezeik kwijt raak. Daar zit ik dus niet op te wachten, en ga alles wat in mn macht is doen om te voorkomen dat ik blijf krassen/snijden.
liefde is hard 
maar ik zou echt niet meer zonder mn vriend kunnen leven 
moet nu alleen constant tegen mezelf zeggen: niet doen, volhouden, niet doen, volhouden, niet doen, volhouden...
kan t niet meer
* Yuki gaat maar flink veel aan dr denken... misschien helpt t
quote:Wat bij mij heel erg hielp was belonentactiek . Als ik het dan ging ik me steeds beter bij voelen als ik niet kraste en juist op de momenten dat de verleiding groot is zorgen dat je afleiding of iets ontspannends doet.
Op vrijdag 25 april 2003 16:19 schreef Yuki het volgende:
wooow... *trots* al 2 weken nix gedaanmoet nu alleen constant tegen mezelf zeggen: niet doen, volhouden, niet doen, volhouden, niet doen, volhouden...
kan t niet meer* Yuki gaat maar flink veel aan dr
tot nu toe hielp t eraan te denken hoeveel pijn ik mn vriend (en ouders) ermee doe als ik weer kras. mn ouders zullen me nooit in de steek laten, maar ik ben bang dat mn vriend er na een tijdje niet meer tegen kan. en dat ik m dan kwijt raak. heel stom, moet eigk helemaal niet afhankelijk zijn, maar zonder hem red ik t echt niet meer.
ik wil verdomme niet meer krassen! 
waarom is die f*cking verleiding toch zo groot?
quote:*geeft Yuki een knuffel*
Op vrijdag 25 april 2003 16:30 schreef Yuki het volgende:
zonder afleiding zou ik denk ik de hele dag lopen te krassentot nu toe hielp t eraan te denken hoeveel pijn ik mn vriend (en ouders) ermee doe als ik weer kras. mn ouders zullen me nooit in de steek laten, maar ik ben bang dat mn vriend er na een tijdje niet meer tegen kan. en dat ik m dan kwijt raak. heel stom, moet eigk helemaal niet afhankelijk zijn, maar zonder hem red ik t echt niet meer.
ik wil verdomme niet meer krassen!
sorry dat ik nu niet meer weet om te posten meis, maar ik wilde toch iets van me laten horen..
quote:heb heel erg behoefte aan die knuffel... dus tis al heel liev van je
Op vrijdag 25 april 2003 17:59 schreef NemesisDivina het volgende:[..]
*geeft Yuki een knuffel*
sorry dat ik nu niet meer weet om te posten meis, maar ik wilde toch iets van me laten horen..
quote:tja waarom, dat is ook het grootste probleem, het waarom. Waarom doen we het, ik weet het antwoord niet voor jou, wel voor mezelf, en misschien haal je er wat herkenning uit. Ik krijg soms om de minste of geringste dingen angst aanvallen, nou is dat heel raar voor iemand zoals ik...
Op vrijdag 25 april 2003 16:30 schreef Yuki het volgende:
zonder afleiding zou ik denk ik de hele dag lopen te krassentot nu toe hielp t eraan te denken hoeveel pijn ik mn vriend (en ouders) ermee doe als ik weer kras. mn ouders zullen me nooit in de steek laten, maar ik ben bang dat mn vriend er na een tijdje niet meer tegen kan. en dat ik m dan kwijt raak. heel stom, moet eigk helemaal niet afhankelijk zijn, maar zonder hem red ik t echt niet meer.
ik wil verdomme niet meer krassen!
1 meter 98 en 130 kilo ex running back, en in staat om een kleine auto op zijn kant te leggen. waarom ben ik dan toch zo bang, bang om alleen gelaten te worden ofzo. ik weet het niet precies, en ik krijg nu heel erg het gevoel dat deze post gaat overkomen als een uitstorting van mijn gedachten, maar goed, dat moet dan maar.
ik krijg angst aanvallen, die dan omgaan in woede uitbarstingen of andersom. Ik word kwaad en daarna word ik bang, Meestal kan ik dit van me af schudden, of diep in me begraven. Het probleem is alleen het begraven.
Sins mijn 11e ben ik alles al aan het begraven, en nu ben ik 21 en heeft het lekker 10 jaar lang kunnen broeden. Nu ik wat bewuster met mijn eigen gedachtengang kan omgaan komen ook al die kut (vergeef mijn frans) hernneringen weer naar boven, omdat ik nu snap wat er gebuerde...(wil hier helemaal niet over uitweiden....rot vingers ook)
ik voel me heel snel schuldig vergens over, net zoals ik weet dat ik me schuldig ga voelen als ik dit heb gepost...omdat ik dan weer iemand anders met mijn onzin opzadel zonder het zelf een klap in het gezicht te verkopen...
Van kinds af aan is het er goed ingetimmerd dat het slecht is om zwakte te vertonen, ik vraag niks, ik laat me alles zeggen, want daarop ingaan ins zwakte, als ik iets fout doe is het zwakte, ik haat het, en het feit dat ik het haat is ook weer een zwakte, want een echte man is zijn gevoelens de baas...ja vast pap....bah
die angst aanvallen komen voort uit het feit dat er iets fout ga, of dat ik iets in de ogen van iemand anders fout doe, of iets in die trand...dan word ik angstig en weet ik niet meer wat ik doe...en snijden is dan een manier om tot rust te komen
endorfine is een stof die je lichaam aanmaakt als het pijn te verduren krijgt....endorfine heeft een kalmerende werking...dat zal de verslaving ook wel zijn....ik heb er zo'n pokke hekel aan maar het moet zo nu en dan...
ik kan niet meer met de familie mee gaan zwemmen of met een mouwloos t-shirt rondlopen...ik wil niet dat mijn ouders het weten...en het maffe is ik wil ook geenhulp (zal wel een soort van ontkenning zijn)
er is me al vaak aangeraden om naar een psych te gaan of me te laten opnemen....maar ik ben bang dat ik het bij zoiets alleen nog maar meer zou verdrukken onder het motto dat er niks aan de hand is....en alles wel goed komt..
want het komt toch wel goed weer, of niet?...zoals altijd komt alles wel weer goed, ligt maar net aan je opvatting van wat goed is.
Ik vraag me zo vaak af waarom ik het heb kunnen doen/nog doe. Maar het zal ook grotendeels te maken hebben met een compleet disrespect voor mijn eigen lijf...ik maak niet uit...die ander wel...zo leef ik...
als ik iemand kan helpen dan doe ik dat, hoe dan ook, ik zou voor eenieder een kogel vangen, graag zelfs....
misschien wil ik het wel te goed doen.....en misschien mot ik daar wat relaxter mee zijn..maar dat is zo moeilijk....
ik snap soms mezelf niet meer...vooral als ik vlak voor zo'n aanval zit dan snap ik niks meer, waarom voel ik me zo, omdat ik me zo wil voelen maar waarom voelt het dan zo rot...waarom
waarom doen we wat we doen....ik denk dat iedereen zijn eigen problemen en redenen heeft...
fysieke pijn verzacht mentale pijn....het is gewoon een soort drugs...en het word tijd dat ik ga afkicken...ofzo
In die dagen ging het slecht met me, ik woonde niet bij mijn ouders maar in een "kinderkamp", en de wereld om heen leek in te storten.
Vanaf het moment dat het beter ging met mij hield dat snijden ook weer op.
Wat ik wel altijd heb gehouden is dat ik van woede echt kan ontploffen, en mezelf dan wel eens sla met de vuist.
Dat leverde wel eens nare plekken op, maar was nog niet echt een probleem.
Mijn grootste angst was eigenlijk dat ik in zo'n bui iemand anders wat zou aandoen.
Een jaar geleden werd de werkdruk mij te veel, en ben ik behoorlijk ingestort en het oude gedrag kwam weer helemaal terug, alleen wat intensiever.
Ik sneed nu niet meer, maar beet in mijn arm door mijn huid heen, en sloeg mezelf op de slapen met de bedoeling knock-out te gaan.
Dat is ook wel eens gelukt.
Omdat ik overspannen thuis zat, kwam ik in de hulpverlening terecht.
Je moet wel, maar ik wou ook wel.
Het was als een koude douche, ik ga, wat er ook gebeurt, nooit meer mijn heil zoeken bij het RIAG of wat dan ook, wat een frustraties leverde mij dat op, niet normaal.
Mezelf heb ik (nog) niet kunnen veranderen, de omstandigheden wel, ik werk nu part-time en doe vrijwilligerswerk waar ik mijn "maatschappelijke bevrediging" uit haal.
Dat scheelt een hoop.
Praten over automutulatie vind ik moeilijk, ik wil niet voor een aandachtrekker versleten worden (zoals ik hier in dit draadje een aantal maal gelezen heb) en ik ben al helemaal geen 16 jarig meisje.
Zo bewust als een aantal van jullie er over nadenken is mij altijd vreemd geweest, ik had er nog nooit over nagedacht dat het niet normaal is om te doen, dat weet iedereen die dit doet.
Je schaamt je ogen uit je kop als iemand vraagt hoe je aan die\dat litteken\wondje\blauwe plek komt.
Zo wou ik er voor mezelf ook niet over nadenken, te genant.
Aangezien ik nu sinds kort vader ben vind ik dat ik mijn kop niet meer in het zand mag steken en er WEL over moet nadenken waarom ik dit doe, en wanneer ik dit doe.
Voor mij was de eerste stap het schrijven van een nummer hierover (ik zing\schreeuw in een band).
Als we dit nummer spelen tijdens een optreden vind ik het nog steeds eng, ik ben bang dat mensen door hebben dat het over mezelf gaat en me raar vinden.
EN toch is het bevrijdend om er op zo'n manier mee om te gaan.
Affijn, als er iemand belangstelling voor heeft wil ik de tekst wel plaatsen en een linkje naar een Mp3tje van het nummer. (slechte opnamekwaliteit, gewoon uit de oefenruimte, we gaan deze zomer pas de nieuwe CD opnemen waar ie op komt te staan)
btw, heb je msn?
Ding: ik zou het zeker op prijs stellen als je die lyrics post
weet je waar ik zo bang van word? ik ben verdomme maar 14 jaar, zit in een ernstige depressie, slik antidepressiva, en maak mezelf (mentaal en fysiek) helemaal kapot.
ik weet van mezelf dat ik helemaal fout bezig ben. ik kan wel zo ver doorsnijden dat ik doodbloed. t enge daarvan is dat de dood me niet interesseert. t zal me worst wezen of ik doodga of niet.
het enige waar ik echt vreselijk bang voor ben is dat ik de rest van mn leven op deze aardkloot zonder mn vriend door zal moeten brengen. hij is nu echt mn alles, zonder hem zou ik het ECHT niet uit kunnen houden hier. HIJ (en hij alleen) is de reden geweest dat ik de afgelopen 2 weken kei en keihard tegen mezelf heb gevochten. gevochten tegen die ondragelijke pijn die van binnen zit. gevochten tegen de oh zo verleidelijke maar oh zo slechte manier van pijnbestrijding. ik heb mn vriend gezien toen hij de krassen op mn arm zag. hij was verdrietig, maar snapte het ook niet. toen ben ik na gaan denken. ik snap mezelf ook niet. wat is t voor belachelijke manier om over je klotegevoel heen te komen. je gaat toch niet in jezelf lopen snijden?
ik ben als de dood dat mn vriend het niet aankan, er niet mee om kan gaan. dat ie me verlaat als ik er mee door blijf gaan.
ik weet dat het slecht is, maar ik weet ook dat ik niet kan leven met de pijn die ik voel. aan de ene kant is het pijn, die door mn hart en ziel heen brand, maar aan de andere kant is het ook een grote leegte.. ik voel dingen niet meer, ik kan uit heel veel dingen geen geluk meer halen zoals ik dat vroeger kon.
ik wil niet meer zo, maar op de manier hoe ik het op wilde lossen kan het ook niet. ik kan gewoon niet meer, ben helemaal op.
Maar ik heb echt inene heel veel behoefte om er over te praten, toen ik er mee bezig was helemaal niet, maar nu dus wel.
Het is niet zo dat ik het aan iedereen vertel of zo, maar er zijn nu wel drie mensen die ik heb verteld (en me ouders en zus, die er per ongeluk achter zijn gekomen
). Je moet het soms gewoon kwijt en dat is wat anders dan een schreeuw om aandacht.
Maar ik vind niet dat ook als mensen het echt aan iedereen vertellen voor aandacht, je niet zou moeten negeren. Want hebben dan zo'n ontzettende behoefte aan aandacht, dat ze zich zelf verwonden.
Ik zelf denk eigenlijk dat die mensen juist zieker zijn, want als jezelf snijd voor jezelf is dat minder erg, dan dat je alles doet voor aandacht.
Een 'vriendin' van mij, die zit altijd over zelfmoordpogingen de zaniken en de hele school weet over haar dat ze depressief is (ze doet niet aan autumulatie). En nu heeft een leraar (een vertrouwenspersoon nog wel) tegen haar gezegd, dat ze zich aanstelde. Nu weigert ze dus gewoon hulp te zoeken.
En of het nou van iemand een aandachtprobleem is, of iets anders, je hebt hulp nodig.
quote:en wat doe je in het geval dat je psychiater tegen je zegt dat je genezen bent?
Op zaterdag 26 april 2003 13:28 schreef Angst het volgende:
Een 'vriendin' van mij, die zit altijd over zelfmoordpogingen de zaniken en de hele school weet over haar dat ze depressief is (ze doet niet aan autumulatie). En nu heeft een leraar (een vertrouwenspersoon nog wel) tegen haar gezegd, dat ze zich aanstelde. Nu weigert ze dus gewoon hulp te zoeken.
En of het nou van iemand een aandachtprobleem is, of iets anders, je hebt hulp nodig.
Ik heb 2 jaar lang om de week met en man gepraat, hij ging verhuizen en ik kreeg een andere. Binnen 3 sessies heeft ze me verteld dat er mensen waren die haar hulp beter konden gebruiken!!!
Het is nu bijna 5 jaar geleden en er zijn nog dagen dat ik niet meer wil leven, dat ik mezelf pijn doe en verdwijn in mijn eigen wereld.
Ik heb heel veel mensen verdriet en pijn gedaan. Dat wil ik nooit meer...
en het leven heeft ook heel veel mooie kanten, alleen zie ik ze niet altijd.
quote:zoek een andere psychiater, want als ik dit zo lees ben je helemaal niet genezen
Op zaterdag 26 april 2003 15:02 schreef Psyduckie het volgende:[..]
en wat doe je in het geval dat je psychiater tegen je zegt dat je genezen bent?
Ik heb 2 jaar lang om de week met en man gepraat, hij ging verhuizen en ik kreeg een andere. Binnen 3 sessies heeft ze me verteld dat er mensen waren die haar hulp beter konden gebruiken!!!Het is nu bijna 5 jaar geleden en er zijn nog dagen dat ik niet meer wil leven, dat ik mezelf pijn doe en verdwijn in mijn eigen wereld.
Ik heb heel veel mensen verdriet en pijn gedaan. Dat wil ik nooit meer...
en het leven heeft ook heel veel mooie kanten, alleen zie ik ze niet altijd.
Ik dacht dat ik al redelijk ver ging met automutilatie, maar sommigen hebben hun hele armen en benen vol krassen, rooie strepen, littekens, en plekken waar ze hun sigaret op hebben uitgedrukt.
Een meisje had als weekdoel een week lang niet automutileren, en dat had ze gehaald, daar was ze gewoon heel blij mee.
Ik kan het me erg goed voorstellen waarom mensen het doen, het is toch een manier van uiten, en sommigen doen het om hun zelf te straffen (dat snap ik eigenlijk niet egt)
quote:Je straft jezelf dan voor dingen die je gedaan hebt waarvan je weet dat het niet mag.
Op zaterdag 26 april 2003 15:20 schreef Kwarkie het volgende:
Ik kan het me erg goed voorstellen waarom mensen het doen, het is toch een manier van uiten, en sommigen doen het om hun zelf te straffen (dat snap ik eigenlijk niet egt)
Omdat je het tegen niemand anders verteld en je toch vind dat je straf verdient doe je het zelf.
quote:psychiater naar de tuchtraad laten gaan
Op zaterdag 26 april 2003 15:02 schreef Psyduckie het volgende:[..]
en wat doe je in het geval dat je psychiater tegen je zegt dat je genezen bent?
Ik heb 2 jaar lang om de week met en man gepraat, hij ging verhuizen en ik kreeg een andere. Binnen 3 sessies heeft ze me verteld dat er mensen waren die haar hulp beter konden gebruiken!!!Het is nu bijna 5 jaar geleden en er zijn nog dagen dat ik niet meer wil leven, dat ik mezelf pijn doe en verdwijn in mijn eigen wereld.
Ik heb heel veel mensen verdriet en pijn gedaan. Dat wil ik nooit meer...
en het leven heeft ook heel veel mooie kanten, alleen zie ik ze niet altijd.
of gewoon naar een andere psych...
quote:Klinkt heel logisch, maar ik durf niet meer. De afgelopen 5 jaar heb ik het ook gered...
Op zaterdag 26 april 2003 15:42 schreef Angst het volgende:[..]
psychiater naar de tuchtraad laten gaan
of gewoon naar een andere psych...
Eigenlijk ben ik gewoon bang voor zijn/haar reactie.
Je gaat daar heen om uit te leggen waar je mee zit en als je zo´n reactie krijgt...
Ik ben er van uit gegaan dat het dus normaal was, om in dit topic te blijven, om jezelf af en toe pijn te doen!
quote:tja.. ik ben er zelf ook meegestopt.. vanwege littekens en druk van buitenaf...
Op zaterdag 26 april 2003 15:54 schreef Psyduckie het volgende:[..]
Klinkt heel logisch, maar ik durf niet meer. De afgelopen 5 jaar heb ik het ook gered...
Eigenlijk ben ik gewoon bang voor zijn/haar reactie.
Je gaat daar heen om uit te leggen waar je mee zit en als je zo´n reactie krijgt...Ik ben er van uit gegaan dat het dus normaal was, om in dit topic te blijven, om jezelf af en toe pijn te doen!
maar als je motivatie in je hebt zitten om te stoppen, moet je het echt doen!
quote:Ik heb heel weinig littekens, het zijn vooral blauwe plekken.
Op zaterdag 26 april 2003 15:59 schreef Angst het volgende:[..]
tja.. ik ben er zelf ook meegestopt.. vanwege littekens en druk van buitenaf...
maar als je motivatie in je hebt zitten om te stoppen, moet je het echt doen!
Alles heeft gewoon met elkaar te maken, depressie, moe zijn, jezelf pijn doen, blijven denken aan het verleden...
Soms gaat het weken goed en dan ineens is het er weer!!
Vooral in de buien dat het er weer is dan is het zo moeilijk om te stoppen, ik heb geen idee waar ik moet beginnen.
quote:hulp zoeken.. het aan je omgeving vertellen die kunnen je heel erg steunen..
Op zaterdag 26 april 2003 16:07 schreef Psyduckie het volgende:[..]
Ik heb heel weinig littekens, het zijn vooral blauwe plekken.
Alles heeft gewoon met elkaar te maken, depressie, moe zijn, jezelf pijn doen, blijven denken aan het verleden...
Soms gaat het weken goed en dan ineens is het er weer!!
Vooral in de buien dat het er weer is dan is het zo moeilijk om te stoppen, ik heb geen idee waar ik moet beginnen.
Toch voel je onprettig als je het gedaan hebt, hoewel dat ook weer van je bui af natuurlijk, want soms voel je je ook een soort van trots eigenlijk..
Maar het belemmert je toch vooral omdat je nooit echt eerlijk bent door mensen, doordat je dat achterhoudt.
quote:hier ben ik het niet helemaal mee eens. sommigen straffen zichzelf, maar anderen (zoals ik bijvoorbeeld) snijden/krassen om de pijn die van binnen zit maar niet meer te voelen. onder het motto: als mn arm pijn doet, hoef ik de pijn die in mn hart zit niet meer te voelen
Op zaterdag 26 april 2003 15:26 schreef Psyduckie het volgende:[..]
Je straft jezelf dan voor dingen die je gedaan hebt waarvan je weet dat het niet mag.
Omdat je het tegen niemand anders verteld en je toch vind dat je straf verdient doe je het zelf.
en das toch anders
quote:Dat is waar!
Op zaterdag 26 april 2003 16:27 schreef Yuki het volgende:[..]
hier ben ik het niet helemaal mee eens. sommigen straffen zichzelf, maar anderen (zoals ik bijvoorbeeld) snijden/krassen om de pijn die van binnen zit maar niet meer te voelen. onder het motto: als mn arm pijn doet, hoef ik de pijn die in mn hart zit niet meer te voelen
en das toch anders
Het was meer een uitleg waarom mensen zichzelf zouden straffen.
Er zijn verschillende redenen waarom je jezelf pijn zou doen.
Bij mij ligt het vooral aan de situatie en mijn bui.
quote:mooi, dan zijn we het toch eens
Op zaterdag 26 april 2003 16:36 schreef Psyduckie het volgende:[..]
Dat is waar!
Het was meer een uitleg waarom mensen zichzelf zouden straffen.
Er zijn verschillende redenen waarom je jezelf pijn zou doen.
Bij mij ligt het vooral aan de situatie en mijn bui.
blij dat ik vanavond bij mn vriend slaap... dan kan ik niet anders dan mezelf GEEN pijn doen... voel een giga-snij bui aankomen
quote:Sterkte vanavond!
Op zaterdag 26 april 2003 16:38 schreef Yuki het volgende:[..]
mooi, dan zijn we het toch eens
blij dat ik vanavond bij mn vriend slaap... dan kan ik niet anders dan mezelf GEEN pijn doen... voel een giga-snij bui aankomen
ik zou ook niet weten wat ik zonder mijn vriend zou moeten. Het belangrijkste is dat ik van hem hou, maar zonder hem zou het echt een stuk moeilijker zijn.
Zelf zou ik dat dus nooit kunnen doen. Is het niet zo dat het vooral bij vrouwen optreedt??? Dat bepaalde vrouwen hysterischer kunnen zijn dan mannen. Dat mannen op dat gebied stabieler zijn
Je kunt nog beter 100 keer met je hoofd tegen de muur slaan dan een keer met een mes in je arm of been te snijden.
De woede ergens anders op afreageren dus.
Toch sterkte aan jullie allemaal. Hoewel ik me nooit kan inleven in jullie.
Voor mij is dat wereldvreemd.
hij helpt me nu (na 10 weken verkering en heel wat diepe dalen) nog steeds t beste van het leven te zien. ik zou dus echt niet weten hoe ik eindeloos diepe dalen zonder hem door zou moeten komen. ik kan het waarschijnlijk wel, maar met heeeeel veel moeite
oow ja, levensgenieter: met je hoofd tegen een muur aanslaan doet op het moment zelf meer pijn dan een mes in je arm/been. al staat het idee van een keukenmes in mn arm me ook niet echt aan. passers en aardappelmesjes hou ik t bij
quote:Is het niet mogelijk om eerst na te denken voordat je het mesje pakt. Of gewoon te schreeuwen of wat dan ook. Het lijkt erop dat het een verlies van zelf-controle is. Dat je het ook uit reflex doet zonder je bewust te zijn ervan.
Op zaterdag 26 april 2003 17:15 schreef Yuki het volgende:
oow ja, levensgenieter: met je hoofd tegen een muur aanslaan doet op het moment zelf meer pijn dan een mes in je arm/been. al staat het idee van een keukenmes in mn arm me ook niet echt aan. passers en aardappelmesjes hou ik t bij
Denk ook niet dat mensen hun hele leven blijven snijden. Ooit is dat toch voorbij
quote:op het moment zelf weet ik niet meer dat het verkeerd is... alleen een soort drang van binnen om het te doen.
Op zaterdag 26 april 2003 17:23 schreef Levensgenieter het volgende:[..]
Is het niet mogelijk om eerst na te denken voordat je het mesje pakt. Of gewoon te schreeuwen of wat dan ook. Het lijkt erop dat het een verlies van zelf-controle is. Dat je het ook uit reflex doet zonder je bewust te zijn ervan.
Denk ook niet dat mensen hun hele leven blijven snijden. Ooit is dat toch voorbij
dat is juist het gevaarlijke eraan... je weet nix op het moment zelf
quote:Een soort verslaving dus
Op zaterdag 26 april 2003 17:24 schreef Yuki het volgende:[..]
op het moment zelf weet ik niet meer dat het verkeerd is... alleen een soort drang van binnen om het te doen.
dat is juist het gevaarlijke eraan... je weet nix op het moment zelf
Je doet het onbewust omdat je het persee wilt doen.
Is dat bij jou begonnen door een gebeurtenis in je leven of ben je zomaar ineens begonnen ermee?
quote:je doet het wel onbewust, en enigszins omdat je het per se wil doen, maar zo simpel is het niet.
Op zaterdag 26 april 2003 17:28 schreef Levensgenieter het volgende:[..]
Een soort verslaving dus
Je doet het onbewust omdat je het persee wilt doen.
Is dat bij jou begonnen door een gebeurtenis in je leven of ben je zomaar ineens begonnen ermee?
moet binnenkort (naast mn behandeling van psycholoog) ook naar een psychiater. die moet mn automutilerende gedrag analyseren ofzo.
ik zie het zo:
het is niet dat je MOET snijden, zonder reden (bij mij iig).
het is (bij mij) zo dat je de pijn van binnen kwijt wil, per se, en daarom als redmiddel een mesje/ander scherp iets pakt. (arm doet pijn, hart niet meer)
djune_arros@hotmail.com
ik ben morgen weer online, vanavond ben ik vanaf 19:00 uur weg
ik ben nu 21, en heb het zonder psych of medicatie gered, tenminste, zo voelt het. Want het feit dat ik mijn eigen armen en benen openleg om me goed te voelen geeft eigenlijk aan dat ik het niet heb gereed maar te koppig/dom ben om het toe te geven.
Ik weet niet wat het bij mij heeft opgewekt, misschien jarenlang geconfronteerd worden met fysieke pijn en er danniet meer zonder kunnen, pijn is voor mij een normaal iets.... als ik een klap krijg of erger dan schokt dat mij helemaal niet terwijl bij de meeste mensen een schrik reactie volgt....het is raar, maar ik ben er aan gewend.
En wat betreft een psyh die denkt dat je genezen bent en je dan niet verder wil helpen....fijn toch...laat hem lekker, en ga naar iemand die je wel wil helpen
Mijn moeder heeft ME (vermoeidheidsziekte in het kort uitgelegd) toen ze bij de dokter kwam daarvoor zei de dokter dat ze een "modeverschijnsel" was, en dat alle vrouwen daar wel last van hadden en dat ze zich niet aan moest stellen..... daarop zijn we gewoon naar een andere dokter gegaan....het heeft weinig nut om zoiets voor een raad te laten komen want het is jouw woord tegen dat van hun, en je moet wel heel sterk in je schoenen staan wil je dat vol kunnen houden....
zorg dat je iemand hebt die op je let, of die voor je zorgt, ookal voel je je schuldig of bang. Het is altijd beter om gewoon iemand te hebben waar je je ei kwijt kan....en anders....mijn mail staat hier boven...
zo, en nu...pizza....heb vandaag lekker gewerkt en voel me moe maar voldaan, dat was trouwens mijn manier om het niet te doen, ik had 3 baantjes en werkte tot ik helemaal dood neerviel.....levert wel veel geld op
Groetjes en sterkte iedereen
Mark
Ik denk trouwens inderdaad dat krassen ook valt in de categorie verslaving omdat het op een gegeven moment een deel van je word. Je bent gewend op bepaalde situaties zo te reageren en dan merk je als die momenten weer de kop opsteken dat de gedachtes weer terugkomen , de neiging tot krassen weer terugkomt .
Bij mij weet ik dat het krassen heel complex ligt , ik deed het als realitycheck , sommige momenten voelden voor mij niet echt aan en dan kwam het op , maar ook als straffen omdat ik inderdaad met iets te lang opgekropt liep en daar zelf kwaad over was maar kon het naar niemand uiten dus dan maar op mezelf .
Op het moment gaat het aan een kant goed , ben dingen weer aan het oppakken maar het voelt ook heel onwerkelijk , dingen voelen meer als een roes aan , juist omdat het goed gaat wat ik dus niet gewend ben. Dus steekt die gedachten ook weer op van is het wel echt , gaat het wel echt goed met me en daardoor steekt de kras ideeen dus ook op omdat ik vroeger van mezelf zo checkte of alles wel echt is .
Ik baal er wel van dat de gedachtes toch wel terugkerend zijn , ben wel blij dat ik er niet aan toegeef maar ik had liever ook die gedachten niet gehad.
quote:Sterkte ermee.
Op zondag 27 april 2003 18:13 schreef addicted_to_jellybeans het volgende:
Het gaat bij mij ff wat minder , ik kras niet meer maar heb nu weer een periode dat het denken eraan weer heel erg opkomt .
Ik denk trouwens inderdaad dat krassen ook valt in de categorie verslaving omdat het op een gegeven moment een deel van je word. Je bent gewend op bepaalde situaties zo te reageren en dan merk je als die momenten weer de kop opsteken dat de gedachtes weer terugkomen , de neiging tot krassen weer terugkomt .
Bij mij weet ik dat het krassen heel complex ligt , ik deed het als realitycheck , sommige momenten voelden voor mij niet echt aan en dan kwam het op , maar ook als straffen omdat ik inderdaad met iets te lang opgekropt liep en daar zelf kwaad over was maar kon het naar niemand uiten dus dan maar op mezelf .
Op het moment gaat het aan een kant goed , ben dingen weer aan het oppakken maar het voelt ook heel onwerkelijk , dingen voelen meer als een roes aan , juist omdat het goed gaat wat ik dus niet gewend ben. Dus steekt die gedachten ook weer op van is het wel echt , gaat het wel echt goed met me en daardoor steekt de kras ideeen dus ook op omdat ik vroeger van mezelf zo checkte of alles wel echt is .
Ik baal er wel van dat de gedachtes toch wel terugkerend zijn , ben wel blij dat ik er niet aan toegeef maar ik had liever ook die gedachten niet gehad.
Dat van reality check kan ik me wel iets bij voorstellen. Klinkt misschien gek dit, maar als ik me bijvoorbeeld tijdens het scheren per ongeluk snij en bloed zie dan voel ik me anders. Dan ben ik me meer bewust van mijn lichaam inplaats van mijn geest.
Als ik dan met een watje het bloed weghaal dan voel ik me ook wel goed van de ene kant. Puur omdat ik dan mijn eigen bloed zie. Weird maar waar.
Maar om dat nu te gaan oproepen. Dat heb ik niet nodig en doe ik ook niet. Maar een keer per ongeluk snijden tijdens het scheren vind ik soms zo gek nog niet
Arghhhh zal wel vaag klinken dit.
quote:Zo vaag klinkt dat niet want zo had ik het dus als ik kraste , er komt een bepaalde soort adrenaline-stoot vrij . Meer het gevoel van he ik bloed dus ik leef nog .
Op zondag 27 april 2003 18:22 schreef Levensgenieter het volgende:[..]
Sterkte ermee.
Dat van reality check kan ik me wel iets bij voorstellen. Klinkt misschien gek dit, maar als ik me bijvoorbeeld tijdens het scheren per ongeluk snij en bloed zie dan voel ik me anders. Dan ben ik me meer bewust van mijn lichaam inplaats van mijn geest.
Als ik dan met een watje het bloed weghaal dan voel ik me ook wel goed van de ene kant. Puur omdat ik dan mijn eigen bloed zie. Weird maar waar.
Maar om dat nu te gaan oproepen. Dat heb ik niet nodig en doe ik ook niet. Maar een keer per ongeluk snijden tijdens het scheren vind ik soms zo gek nog niet
Arghhhh zal wel vaag klinken dit.
Wat wel grappig was ooit zaten mijn vader en ik te luisteren naar de radio , mijn vader heeft via Borderline kursus ook het een en ander over mutilatie gehoord .
Toen kwam Iris van de goo-goo-dolls op en daaruit hoorden we de regel *When everything feels like the movies , you bleed just to know you're alive* . Mijn vader en ik keken elkaar meteen aan van het zal toch niet he , omdat mijn vader die regel ook al meteen daaraan aan zelfverwonding verbond en die regel beschreef voor mij precies hoe ik die zelfverwonding ervoer.
pfff... gisteren dus naar mn vriend, was superblij dat ik m zag, gevoel van: "moet snijden, t gaat kloooooote" was direct helemaal weg. collega van m die langsliep terwijl ik m een zoen gaf keek me aan zonder dat me vriend t kon zien, keek helemaal hyper en liep langs met was wel heel leuk
toen naar t restaurant waar de moeder van mn vriend werkt/bijspringt. t was r nog niet eerder opgevallen, en ineens zag ze een inmiddels bijna weggetrokken snee zitten. ik kon er op dat moment ECHT niet mee omgaan dat ze zo lief tegen me was, helemaal bezorgd ook, maar niet van: what the f*ck heb jij nou gedaan???
ik voel me nu aan ene kant heel goed, heb vandaag een groot deel van mn hoogtevrees overwonnen door in de robin hood in six flags te gaan, en ook superman the ride ( dat ding is zoooo kewl ). heb een superlieve vriend die superveel van me houdt, en ook zn ma is superaardig ( misschien zelfs lief )
maar baal er wel van dat ik me vreselijk heb op lopen fokken over mn exvriend die ook mee was, en duidelijk de zin: "wil je nu ophouden, je weet dat ik hier helemaal niet tegen kan" begrijpt ( na 5 keer zeggen bleef die eikel doorgaan )
Zoals gister...
M'n ouders weten ut nu, en nou houden ze me in de gaten... maar ik vind nie dat ze kunnen zeggen, je mag ut nie meer doen...
Dat moet ik toch zelf weten?!? naja hopen dat ze er nie achter komen nu, anders komt er weer gezeik van
lekker nuttige post eigenlijk 
maar goed...
wil je nu aandacht nog op dit tijdstip
ik vind dit heel verwarrend, Vixen..die "toon" quasi grappend bijna
naja sorry
quote:Ja kan niet eeuwig sterk zijn....maakt niet uit hoe oud en ervaren of jong en flexible je met dingen bent. Geloof me, het kan echt niet. Het is hoe je met die momenten omgaat. Wat heel erg helpt is dat als je zo'n zwakke periode voel aankomen is dat je je onder de mensen begeeft, maakt niet uit of je in een hoekje gaat zitten meeluisteren. Of afwezig naar de tv gaat zitten staren. Maar je zal het niet doen als er andere bij zijn.
Op zondag 27 april 2003 23:40 schreef VixenFromHell het volgende:
Soms... soms dan kan ik ut gewoon niet laten...Zoals gister...
quote:Ze weten het maar je hoopt dat ze er niet achter komen dat je het nu hebt gedaan. Tuulijk is het jouw beslissing dat je doet wat je doet, maar realisser wel dat ze waarschijnlijk (je thuis sittuatie niet kennende) bedoelen dat ze het liever hadden dat je het niet deed. Iets wat ik me heel goed voor kan stellen, ookal ben ik geen ouder zelf. Het lijkt me vreselijk om er achter te komen dat je kind zoiets doet (een van de redenen waarom mijn ouders het nog niet weten)
M'n ouders weten ut nu, en nou houden ze me in de gaten... maar ik vind nie dat ze kunnen zeggen, je mag ut nie meer doen...Dat moet ik toch zelf weten?!?
quote:het is niet erg om je gevoel eruit te gooien, meestal helpt dit
lekker nuttige post eigenlijk
quote:De post was verwarrend, enhopelijk serieus bedoeled, uitgaande van het goede in elke mens (raar maar waar) heb ik de post serieus behandeld. Aandacht op dit tijdstip, dat is niet zo raar, tuurlijk er zullen nu minder mensen online zijn. Als je je ei maar kwijt bent, daar denk ik dan aan. En om de een of andere reden lig ik nog niet in bed dus heb ik de vrijheid genomen om nog eventjes te posten.....
Op zondag 27 april 2003 23:58 schreef milagro het volgende:
zoals je dit nu post, kan ik het niet serieus nemen..wil je nu aandacht nog op dit tijdstip
ik vind dit heel verwarrend, Vixen..die "toon" quasi grappend bijna
Iedereen heel veel sterkte....en ga naar bed...morgen weer vroeg naar de baas (of school)
Groetjes.. Mark
quote:waarom sorry...
Op maandag 28 april 2003 00:02 schreef VixenFromHell het volgende:
ik weet eigenlijk nie eens waarom ik ut gepost heb...naja sorry
iedereen uit zijn gevoelens op zijn eigen manier...
Heel veel sterkte!!!
Ik kan me voorstellen dat je niet wilt dat het nog jaren te zien is dat je je op die en die dag kut voelde en dus met een mesje in jezelf moest gaan hakken.
quote:Mijn god...nummer 999 die met die gouden tip uit het boekje van "van meekeren" komt....NEE DAT HELPT NIET!!!
Op maandag 28 april 2003 09:31 schreef Maanvis het volgende:
Hebben jullie er niet over nagedacht om iets anders te doen wat wel pijn doet maar waar je geen littekens van krijgt? Zoals met een stiekje tegen je arm aan schieten of iets anders?Ik kan me voorstellen dat je niet wilt dat het nog jaren te zien is dat je je op die en die dag kut voelde en dus met een mesje in jezelf moest gaan hakken.
Sorry...je bedoelingen zijn vast ok.
En ik zelf heb het ook geprobeerd...maar het is iets anders, en ik weet niet precies waarom ik dat mes dan weer op pak...maar een elastiekeje werkt gewoon niet. Ik kan me best voorstellen dat het voor iemand anders wel kan werken, en onder het motto baat het niet dan schaadt het niet (waarin schaadt er op dit moment wel een beetje raar uitkomt) kan ik het eenieder ook aanraden om het allicht te proberen.
Voor de een werkt het, voor de ander niet....is net als met medicijnen en dergelijke.
Als het niet te doen is om jezelf te straffen kan zoiets (en dan bedoel ik niet alleen dat elastiekje) volgens mij gewoon helpen.
wazig wat mensen zichzelf aandoen, en tja ik zit zelf ook onder de littekens (was ook al gedeeltelijk zo voordat ik begon met automutilatie hoor) bedankt pa
Ik weet wel dat zwemmen met de familie of een dagje strand er niet meer in zit, zolang ik het nog voor mijn ouders verborgen hou dan...
. Nou ja, nu heb ik ze ook allemaal gelezen.Ten eerste, Mark, ik vind het heel moedig van je dat je al je gevoelens hier neer hebt gezet (2 pagina's trug dan
), en het is ook helemaal niet erg ofzo.Maar ik weet nu eigenlijk niet meer wat ik wilde zeggen
Met mij gaat het best goed de laatste tijd. Komt ook doordat ik heel erg veel zin had in deze week (en nog steeds). Mijn ouders zijn op vakantie, en ik zit nu bij mijn vriend thuis en vanaf woensdag zitten we samen bij mij thuis .
Ik wilde Yuki ook nog eventjes een *knuffel* geven. Je hebt volgens mij echt een schat van een vriend, en die verdien je ook!!
Maar verder weet ik even niks meer te posten.
Ben in elk geval weer helemaal bij hier.
quote:Het zijn idd voornamelijk vrouwen die snijden, maar er zijn ook genoeg uitzonderingen. Het grootste deel is gewoon vrouw. Mannen reageren het vaker op de buitenwereld af als ze zich kut voelen, en vrouwen vaak op zichzelf.
Op maandag 28 april 2003 11:33 schreef Maanvis het volgende:
Tr3mor, ik zie dat je een man bent. Is het een unicum dat mannen dit doen, agz je toch voornamelijk vrouwen met dit probleem ziet? Of houden mannen het meer verborgen?
mannen horen sterk te zijn...maar niemand kan altijd sterk zijn...mannen horen ook niet te huilen, en meer van die vooroordelen..
ik zelf heb het inderdaad met meer meisjes/vrouwen meegemaakt dan bij mannen...maar ik ken ook een aantal mannen die zich voor de thrill/pijn een keer zelf hebben gesneden.
Ik denk dat het hier eerder om het uitten gaat dan om het probleem zelf
quote:Dat is een van de redenen waarom ik mezelf wat aandoe...ik kan het niet over mijn hart verkrijgen dat ik iemand anders pijn doe. Ik kan het gewoon niet, word kwaad, van kwaad tot angstig...van angstig tot weer kwaad over mijn zwakte (neerwaarste spiraal) en dan gebeurt zoiets.
Op maandag 28 april 2003 12:39 schreef NemesisDivina het volgende:[..]
Het zijn idd voornamelijk vrouwen die snijden, maar er zijn ook genoeg uitzonderingen. Het grootste deel is gewoon vrouw. Mannen reageren het vaker op de buitenwereld af als ze zich kut voelen, en vrouwen vaak op zichzelf.
ik zal dan wel een uitzondering op de meeste mannen zijn...
Ik heb je ook toegevoegd op msn trouwens, hoop dat je dat niet erg vind
quote:Je doet anderen wel pijn door jezelf pijn te doen. Nog meer als dat je bijv. iemand slaat of een hevige woordenwisseling ermee hebt. Dat vergeten ze, die bezorgdheid is voor altijd.
Op maandag 28 april 2003 12:58 schreef Tr3Mm0r het volgende:[..]
Dat is een van de redenen waarom ik mezelf wat aandoe...ik kan het niet over mijn hart verkrijgen dat ik iemand anders pijn doe. Ik kan het gewoon niet, word kwaad, van kwaad tot angstig...van angstig tot weer kwaad over mijn zwakte (neerwaarste spiraal) en dan gebeurt zoiets.
ik ben vanavond wel pas weer rond een uur of 00:00 op msn...maar goed
quote:en de bezorgdheid zorg in mij weer voor een schuldgevoel...waardoor ik me weer zwak voel...etc..etc...etc... (ik ben zo maf)
Op maandag 28 april 2003 13:14 schreef Maanvis het volgende:[..]
Je doet anderen wel pijn door jezelf pijn te doen. Nog meer als dat je bijv. iemand slaat of een hevige woordenwisseling ermee hebt. Dat vergeten ze, die bezorgdheid is voor altijd.
daarom zeg ik ook altijd dat er niks aande hand is, ik lach drink huil stuiter en doe lekker gek mee... mensen hebben niks door...behalve mijn vrienden..waarvan de meeste het wel weten trouwens...tenminste...een paar dan...
quote:haha dan lig ik in bed (denk niet dat ik slaap, ben bij vriendje
Op maandag 28 april 2003 13:14 schreef Tr3Mm0r het volgende:
tuurlijk nietik ben vanavond wel pas weer rond een uur of 00:00 op msn...maar goed
) maar ik zal je vastwel een x op msn spreken (moppert op baas omdat hij geen msn meer heeft op werkplek)
veel plezier bij het vriendje
jaja....
Ik doe het voor aandacht, iig dat krijg ik van iedereen in me omgeving te horen
Ik heb het nu al 10 weken niet gedaan (iig snijden niet meer....nag steeds als ik paniek aanval me hoofd tegen muur bonken om maar weer in realiteit te komen maar veel mensen zien dit niet als automutilatie...)
En ik ben gek en gestoort ook, ook al vaak gehoort....
Ik ben trouwens wel van mening dat het besmettelijk is...want ik ga nu met mensen om die het ook doen en heb veel meer de neiging maar ik blijf voorhouden en het niet doen!!!
en ik ben trots op mezelf voor die 10 weken! op naar de 10 jaar
Maar goed, volgens mij kom je nooit van automutilatie af als je het heel erg heb gehad...ik heb nog zo vaak neigingen...voor die 10 weken had ik het 3 maanden niet gedaan...
maar goed ik geef de hoop niet op
quote:had ik nou ook
Op zondag 27 april 2003 23:40 schreef VixenFromHell het volgende:
Soms... soms dan kan ik ut gewoon niet laten...Zoals gister...
M'n ouders weten ut nu, en nou houden ze me in de gaten... maar ik vind nie dat ze kunnen zeggen, je mag ut nie meer doen...
Dat moet ik toch zelf weten?!?
lekker nuttige post eigenlijk
quote:het lijkt wel zo dat mensen denken dat het cool is omdat ze dan aandacht krijgen ofzo
Op maandag 28 april 2003 16:57 schreef Missy_Shy het volgende:
Ik ben trouwens wel van mening dat het besmettelijk is...want ik ga nu met mensen om die het ook doen en heb veel meer de neiging maar ik blijf voorhouden en het niet doen!!!
quote:dat doe ik dus ook, precies hetzelfde. mensen kijken je zo raar aan als ze zien dat je een litteken op je arm hebt. ze kunnen zich niet voorstellen dat het een troost is. weliswaar zieke manier, maar beter dan dat je zwelgt in je verdriet lijkt me.
Op maandag 28 april 2003 13:16 schreef Tr3Mm0r het volgende:[..]
en de bezorgdheid zorg in mij weer voor een schuldgevoel...waardoor ik me weer zwak voel...etc..etc...etc... (ik ben zo maf)
daarom zeg ik ook altijd dat er niks aande hand is, ik lach drink huil stuiter en doe lekker gek mee... mensen hebben niks door...behalve mijn vrienden..waarvan de meeste het wel weten trouwens...tenminste...een paar dan...
en idd... tis een soort kringloop. snijden - schuldgevoel - zwakte - snijden - schuldgevoel - zwakte - snijden - etc
quote:ik weet niet of het op mij bedoeld is?
Op maandag 28 april 2003 18:33 schreef NemesisDivina het volgende:[..]
het lijkt wel zo dat mensen denken dat het cool is omdat ze dan aandacht krijgen ofzo
Nou ik weet zekker van mezelf dat dit niet zo is...want ik dacht eerst dat ik de enige gek op de hele wereld was die dit deed (niet lullig bedoeld) En bij die vriendin van mij is het ook gewoon niet zo...
Het is gewoon verslavend, iig dat is mijn ervaring, iedereen kan daar anders overdenken. ik begon met 1 keer in de zoveel tijd....tot bijna elke dag neigingen hebben, gelukkig heb ik het vaak kunnen blokken maar je word er wel moe van.
Maar ik zat in een deeltijd groep (tot 4 weken geleden) en ik heb gewoon met eigen ogen kunnen zien dat het net een virus is wat overslaat....vooral bij mensen die het hebben gedaan maar ermee "gestopt" waren.
Wij mochten er in de groep ook niet over praten, door dezelde reden. Maar goed als bijna iedereen het doet kan je het moeilijk negeren.
Als ik ergens mee zit of als ik me slecht voel pak ik liever een pen en papier en ga ik schrijven, schrijven over wat ik voel en wat ik denk. En het lucht me op, ik kan er eigenlijk alles in kwijt.
Nog regelmatig zit ik in de knoop, vooral om wat er in het verleden van basisschool groep 4 of 5 tot HAVO 3 is gebeurt... Altijd gepest geweest, gepest zonder duidelijke reden, niet wetend wat ik fout deed. Het heeft me in die 7 jaar dat het heeft voorgevallen totaal gesloopt, van een vrolijk altijd pratend jongentje ben ik geworden tot wat ik nu ben... Een meestal depressief, stil en vooral teruggetrokken iemand. Iemand die niet snel ergens aan mee doet, iemand die zich terug trekt in een hoekje als het even kan en gewoon het liefst alleen is.
Ik moet ook absoluut altijd iets te doen hebben, als ik ook maar even een half uurtje of een uurtje niets te doen heb ga ik nadenken, nadenken over de verkeerde dingen, dingen van vroeger, maar ook dingen die me nu nog steeds gebeuren. In dergelijke situaties kan ik in een kwartiertje van vrolijk naar zwaar depressief wegzakken.
Langzaam maar zeker kom ik nu steeds weer een stap verder en gaat het steeds weer iets beter... Steeds minder vaak zak ik weg, maar als ik wegzak is het meestal wel veel erger dan voorheen, daarnaast duurt het meestal ook veel langer dan "vroeger".
Ik heb meerdere keren de dwang gevoeld te stoppen met alles, te verdwijnen uit dit leven, maar ik kon het niet denkend aan de mensen die wel om me geven en de mensen waar ik om geef...
Ik doe het dus ook als een soort 'kalmeringsmiddel'. Dat klinkt vreemd, maar ik vraag me toch af of meer mensen dat hebben?
Die haat is dan echt volkomen ontrecht, en ik heb geen idee waar die vandaan komt.
Ik vroeger wel gepest, maar dat was niet eens zo erg, en verder heb ik niks ergs meegemaakt in mijn leven (voorzover ik weet dan
)Dus waar die haat vandaan komt weet ik echt niet, en om hem weg te krijgen lijkt mezelf pijn doen de enige oplossing. Nu ik mijzelf niet meer mag snijden van me ouders, zet ik me nagels maar in me en zo... en ga ik als een razende heen en weer lopen. Maar ik heb het gevoel dat de omgeving daar veel meer last van heeft, dan als ik mezelf snijdt. Daar hoeven ze immers niks van te merken.
/ Sorry ik heb niet alles doorgelezen want ik werd een beetje misselijk van de herkenbaarheid. Eigenlijk loop ik het hele topic al een tijdje te ontwijken omdat ik me er eigenlijk helemaal niet mee wil associeren (ik ben niet gek, ik ben niet gek, ik ben niet gek...) Maar aangezien ik na een jaartje onthouding weer vriendjes ben geworden met mijn oude vertrouwde schaar, is het misschien goed als ik mijn eigen neus eens op de feiten druk.
Nouja, ik heb ook zo mijn rottigheid meegemaakt en kennelijk kan ik er nog steeds niet helemaal goed mee omgaan. Soms snij ik uit pure zelfhaat, soms eigenlijk ook gewoon omdat het best lekker ontspant.
Ik ben wel bij een psycholoog geweest, het probleem was alleen dat toen ik daar terecht kon het opeens ontzettend goed ging, ik bijna manisch blij was en dat haar conclusie vrij snel was dat ik best goed met mijn problemen om kan gaan en dat ik er wel uitkom. Het lukt ook allemaal wel, totdat...
... waar ik eigenlijk heen wil met deze post weet ik niet zo goed om eerlijk te zijn...
Ik heb er nooit een litteken aan over gehouden, vriendinnen van me wel maar die gingen nog een stapje verder/dieper.
Ik heb wel een tattoo bij mezelf gezet, die is er nog steeds na 8 jaar, heel lichtjes te zien.
Maar nu kom ik in aanraking met het gevoel van krassen uit wanhoop, het is een hele stille gedachte die heel snel weer ophoud, maar ik vind het wel doodeng, hoe kan ik mezelf iets aandoen omdat een ander me tot wanhoop drijft?
Gelukkig zegt mijn verstand iets heel anders, maar toch, vind het eng dat het kennelijk toch nodig is dat zo'n gedachte boven komt drijven.
De haat gevoelens die j beschrijft zijn heel erg herkenbaar, je wordt kwaad en je weet niet eens waarom, aangezien ik behoorlijk groot en sterk ben beangsitgd het me wel eens als ik er over na denk wat er zou gebeuren als ik zo'n aanval zou krijgen en het niet meer tegen zou kunnen houden.... vroeger gingen deuren en muren er meestal aan tijdens zo'n aanval....daarna kwam het snijden om het onder controle te houden....
ik word moedeloos van die eeuwige neerwaarste spiraal...die ik dan met alle macht omhoog probeer te trekken, vanmorgen was alles goed, het regende en terwijl ik naar de bus liep, zacht de regendruppels op mijn gezicht, harde wind door mijn haar....
regen is zo rustgevend....
Ik ben bang om verder af te glijden, ik heb nooit hulp gezocht in medicijnen of een psycholoog. En ik wil zo graag zo sterk zijn dat ik het zelf op kan lossen, en ik weet gewoon dat dat soms niet zo is .
Het is een gevoel van onmacht wat mij zo enorm kwaad maakt, ik kan een kleine auto op zijn kant zetten, ik ken mijn eigen kracht niet...kan tillen wat ik wil...maar ik kan mijn eigen domme hersens niet aan
Het is mij van kinds af aan geleerd dat het slecht is om zwak te zijn, dat het fout is om anders te zijn als anderen. Als er iets mis ging in huis was het mijn schuld....en dat was altijd duidelijk te merken.
Toen mijn ouders gescheiden zijn ben ik eerst een tijdje bij mijn vader gebleven. Dit ging in het begin goed, pas later merkte ik waarom mijn moeder eigenlijk bij hem weg was gegaan. Nu had hij niemand meer waar hij zijn frustraties op uit kon leven....behalve mij...
nooit sexueel, maar mijn vader was heel erg fysiek, aan heb hem ik ook mijn achterlijk hoge pijn tolerantie te danken...uren achter elkaar, en dan een paar dagen ziek in bed liggen, en dan was hij zo lief...hij voelde zich zo schuldig, ik kon het gewoon zien....hij gaf me dan cadeau's, en maakte ontbijt en alles voor me.... en als ik dan weer "heel" was ging het 1 of 2 dagen goed, en dan weer fout.... zo ging dat bijna 2 jaar door totdat mijn moeder er achter kwam en mij uit huis heeft laten halen daar.....
waarom pa....waarom dat is het enige wat ik wil weten...waarom...Het voelt alsof hij hetzelfde had als mij...die woede, die haat, en ik geloof dat dat zijn manier van uitten was...
daarom ben ik bang voor die woede...ik wil niet zoals hem worden...
quote:Het ging niet over jou, maar over het feit dat het wel lijkt alsof snijden "populair" is geworden onder jonge meisjes. Het lijkt namelijk zo dat steeds meer jonge meisjes gaan snijden, en er zullen echt wel een hoop serieuze gevallen tussen zitten, maar of ze allemaal even serieus zijn betwijfel ik..
Op maandag 28 april 2003 20:29 schreef Missy_Shy het volgende:[..]
ik weet niet of het op mij bedoeld is?
Nou ik weet zekker van mezelf dat dit niet zo is...want ik dacht eerst dat ik de enige gek op de hele wereld was die dit deed (niet lullig bedoeld) En bij die vriendin van mij is het ook gewoon niet zo...
Het is gewoon verslavend, iig dat is mijn ervaring, iedereen kan daar anders overdenken. ik begon met 1 keer in de zoveel tijd....tot bijna elke dag neigingen hebben, gelukkig heb ik het vaak kunnen blokken maar je word er wel moe van.
Maar ik zat in een deeltijd groep (tot 4 weken geleden) en ik heb gewoon met eigen ogen kunnen zien dat het net een virus is wat overslaat....vooral bij mensen die het hebben gedaan maar ermee "gestopt" waren.
Wij mochten er in de groep ook niet over praten, door dezelde reden. Maar goed als bijna iedereen het doet kan je het moeilijk negeren.
quote:Ik weet precies wat jullie bedoelen, maar ik heb het niet alleen bij haat, ook bij verdriet, moe, enz (ook positieve gevoelens zoals houden van, vrolijk zijn, blij enz)
Op dinsdag 29 april 2003 11:59 schreef Tr3Mm0r het volgende:
De haat gevoelens die j beschrijft zijn heel erg herkenbaar, je wordt kwaad en je weet niet eens waarom, aangezien ik behoorlijk groot en sterk ben beangsitgd het me wel eens als ik er over na denk wat er zou gebeuren als ik zo'n aanval zou krijgen en het niet meer tegen zou kunnen houden.... vroeger gingen deuren en muren er meestal aan tijdens zo'n aanval....daarna kwam het snijden om het onder controle te houden....
het is alleen zo moeilijk, er zijn echt momenten dat ik mijn ouders en vriend haat, zonder dat ik weer waarom, maar het kan ook ineens omslaan.
Vooral bij mensen die ik niet goed ken vind ik het heel moeilijk om me "normaal" te gedragen, ik weet nooit zeker wat normaal is!
Meestal als ik zo'n bui heb ga ik eerst tegen iedereen tekeer, vooral mijn vriend ga ik dan irriteren, pesten, slaan,stompen, noem maar op. Tot hij zijn geduld verliest een me een mep terug verkoopt of me net zolang kietelt tot ik helemaal uitgeput ben.
en daarna voel ik me altijd schuldig en neem me voor dat ik dat gevoel nooit meer zal hebben en toch komt het altijd terug
quote:Het komt altijd terug, het gaat er om hoe je ermee om gaat. Hoe je dat gevoel kunt gebruiken en verwerken zonder dat je er later zelf last van hebt (of anderen in de omgeving)
Op dinsdag 29 april 2003 13:34 schreef Psyduckie het volgende:[..]
En daarna voel ik me altijd schuldig en neem me voor dat ik dat gevoel nooit meer zal hebben en toch komt het altijd terug
Als je er goed mee om gaat zal het gevoel vanzelf minder worden (ik heb dan altijd de neiging om tegen alles en iedereen sorry te gaan zeggen, en mensen worden daar zoooo ziek van)
je moet je realiseren dat dat gevoel iets is waar je gewoon moelijk vanaf komt, en als je dat onder ogen ziet en accepteert dan kan je de volgende keer dat er zo'n gevoel komt beter mee om gaan, en zo maak je van een neerwaartse spriaal een opwaartse
(helaas gaan ze altijd langzamer omhoog dan naar beneden)
na 2,5 week sterk zijn toch weer de zwakte boven laten komen
quote:meis, ik zei het toch al. Je kunt niet altijd sterk zijn. Je ziet je probleem onder ogen, en je werkt er aan. Je bent niet zwak, maar minder sterk op zo'n moment.
Op woensdag 30 april 2003 10:51 schreef Yuki het volgende:
!@#$%^&*^IK HAAAAAAAT MEZELFna 2,5 week sterk zijn toch weer de zwakte boven laten komen
kijk naar mijn sig, Je zou jezelf niet moeten haten want je weet ook hoe die neerwaartse spiraal werkt, maar ik kan je gevoelens niet beinvloeden. *knuf*
doe rustig aan he, en ik ben trots op je dat je het deelt
quote:ik zou t niet weten... heb niet echt te kampen met haatgevoelens... en voor verdriet ook niet echt een oplossing...
Op woensdag 30 april 2003 15:43 schreef Angst het volgende:
Maar is er nou echt helemaal nix wat je kan doen om die haatgevoelens te verdwijnen. Want als ik iets duurs kapotgooi of mezelf snij.. verdwijnt het altijd.. maar kan dat nou echt niet op een andere manier?
life sux
quote:tja.. is het nou echt gwoon afwachten totdat de bui overgaat...
Op woensdag 30 april 2003 16:28 schreef Yuki het volgende:[..]
ik zou t niet weten... heb niet echt te kampen met haatgevoelens... en voor verdriet ook niet echt een oplossing...
life sux
want dat is soms zo ontzettend moeilijk en gewoon niet uit te houden zonder iets te doen zeg maar...
quote:Hey meissie,
Op woensdag 30 april 2003 16:28 schreef Yuki het volgende:[..]
ik zou t niet weten... heb niet echt te kampen met haatgevoelens... en voor verdriet ook niet echt een oplossing...
life sux
je moet niet boos op jezelf worden als het weer een keer is misgegaan. Zoals Mark al zei, je werkt eraan en je weet wat er aan de hand is, dat is al een ontzettend goed teken. Je kan niet verwachten dat het allemaal in 1x over zal zijn, het heeft heel veel tijd nodig. Maar het gaat wel goed komen hoor
Heel veel sterkte in elk geval, en ik geloof in je.
quote:Mischien moet je wel iets doen, iets nuttigs of constructiefs.
Op woensdag 30 april 2003 16:42 schreef Angst het volgende:tja.. is het nou echt gwoon afwachten totdat de bui overgaat...
want dat is soms zo ontzettend moeilijk en gewoon niet uit te houden zonder iets te doen zeg maar...
Het leven 'gaat niet over', leven doet pijn en zonder die pijn is er geen geluk en plezier, er is altijd een balans in het leven, alles heeft een prijs en de prijs van leven is dat het ups en downs kent.
Dat is iets wat jij zult moeten gaan accepteren, denk ik.
Het is gewoon heel moeilijk om een objectief beeld vaj jezelf te gaan vormen, Ik heb me nu aangeleerd om als ik zo'nangst aanval of woede aanval voel opkomen gewoon even naar beneden te lopen, even wat drinken halen, of hoi zeggen tegen mijn ouders en een gesprek over niets aanknopen.
Of gewoon zeggen dat je nu zo'n aanval krijgt tegen je ouders (als ze je begrijpen en op goede voet met je staan en en en en etc..) en vragen of ze je gewoon even willen helpen door middel van even er over praten, en proberen uit te vinden wat je gevole nou eigenlijk triggerd.
waarom voel je je hoe je je voelt, dat is natuurlijk heel lastig om achter te komen, maar als je dat weet dan weet je ook wat je daar aan kan doen, of vermijden...zodat je die neerwaarste spriaal van angst woede zwakte angst zwakte etc etc om kan zetten naar wat betere gevoelens.
Acceptatie is een heel groot deel hiervan, ik kan nu wel zeggen het leven is kut, get over it. zo is het wel maar zo werkt het niet altijd...accepteren dat het zo is is inderdaad wel heel erg makkelijk, want dan kun je je instellen op wat er gaat komen....
quote:thx
Op donderdag 1 mei 2003 14:02 schreef Tr3Mm0r het volgende:
Het is proberen je gedachtengan dusdanig te relativeren dat je eigenlijk als 3e persoon naar jezelf kijkt en jezelf beoordeeld op wat je goed en fout gedaan hebt in die sittuatie zodat je daar ook weer leer uit kan trekken.Het is gewoon heel moeilijk om een objectief beeld vaj jezelf te gaan vormen, Ik heb me nu aangeleerd om als ik zo'nangst aanval of woede aanval voel opkomen gewoon even naar beneden te lopen, even wat drinken halen, of hoi zeggen tegen mijn ouders en een gesprek over niets aanknopen.
Of gewoon zeggen dat je nu zo'n aanval krijgt tegen je ouders (als ze je begrijpen en op goede voet met je staan en en en en etc..) en vragen of ze je gewoon even willen helpen door middel van even er over praten, en proberen uit te vinden wat je gevole nou eigenlijk triggerd.
waarom voel je je hoe je je voelt, dat is natuurlijk heel lastig om achter te komen, maar als je dat weet dan weet je ook wat je daar aan kan doen, of vermijden...zodat je die neerwaarste spriaal van angst woede zwakte angst zwakte etc etc om kan zetten naar wat betere gevoelens.
Acceptatie is een heel groot deel hiervan, ik kan nu wel zeggen het leven is kut, get over it. zo is het wel maar zo werkt het niet altijd...accepteren dat het zo is is inderdaad wel heel erg makkelijk, want dan kun je je instellen op wat er gaat komen....
ech heel nuttig deze post van jouw
Ik denk dat ik me moeder inderdaad maar gewoon moet vertellen dat ik een soort aanval hebt. omdat we anders is ruzie uitbarsten.. wat niet altijd even leuk is...
thx
quote:Ik ben blij dat je wat aan mijn gebral had, (want ik kwam er zelf ook niet echt wijs uit) Het is inderdaad gewoon makkelijk als je er ook met iemand in je directe omgeving over kan praten, en iemand die het begrijpt als jij schijnbaar zonder reden even er bij komt zitten gewoon omdat je anders iets fouts doet.
Op donderdag 1 mei 2003 14:13 schreef Angst het volgende:[..]
thx
ech heel nuttig deze post van jouw
Ik denk dat ik me moeder inderdaad maar gewoon moet vertellen dat ik een soort aanval hebt. omdat we anders is ruzie uitbarsten.. wat niet altijd even leuk is...
thx
Mensen waarderen het tegenwoordig als je ze vertrouwt..
quote:tja.. want me moeder is zelf ook nogal vurieus.. dus ik neem aan dat ze het begrijpt.. maar jah of ze zich kan beheersen als ik dat niet kan weet ik niet...
Op donderdag 1 mei 2003 14:21 schreef Tr3Mm0r het volgende:[..]
Ik ben blij dat je wat aan mijn gebral had, (want ik kwam er zelf ook niet echt wijs uit) Het is inderdaad gewoon makkelijk als je er ook met iemand in je directe omgeving over kan praten, en iemand die het begrijpt als jij schijnbaar zonder reden even er bij komt zitten gewoon omdat je anders iets fouts doet.
Mensen waarderen het tegenwoordig als je ze vertrouwt..
nou jah ik duim ervoor
quote:Jah daar heb je wel gelijk in
Op donderdag 1 mei 2003 14:28 schreef Tr3Mm0r het volgende:
wie niet waagt, die niet wint...ga ervoor, maar laat ons wel wat weten. Ze hoeven niet eens al het achterliggende te weten, zla ze maar gewoon weten dat je je zo nu en dan wat minder voelt en dan wat toenadering zoekt bij hun of andere. Zodat ze niet ineens vreemd opkijken dat je het doen en dan zo iets hebben van, is die wel helemaal in orde.
Maar ik heb me hele leven al dit soort aanvallen, maar het wordt gewoon steeds erger.
Toen ik zes was of zo, had ik ook al woedeaanvallen.. en ut is nooit meer weggegaan.. alleen je wordt steeds sterker.. waardoor je meer schade aanricht als je eenmaal volgroeid bent...
Weet je nog toen je klein was, en een nachtmerrie had, en je moeder of vader dan evne op de rand van het bed kwam zitten en kwam vragen wat er gebeurd was....en dat je daarna lekker verder kon slapen?
Het enige wat er veranderd is is dat het geen nachtmerrie meer is maar een aanval, waar je zelf weinig aan kan doen (ze zijn er nou eenmaal) maar je kan de trigger of de bron wel aanpakken. Want er is een reden waarom je kwaad wor, hoe klein die reden ook is. Ik schrijf ze tegenwoordig allemaal op. en kijk dan of er iets van een verband tussen zit.
Wat mijheel erg opviel aan mezelf is dat ik (om nou forum posten maar even als voorbeeld te pakken) heel erg kwaad werd als een post van mij verkeerd begrepen werd. Nu kan de andere partij daar niks aan doen, ik voelde me eerst stom omdat ik het gepost had, en toen kwaad op mezelf omdat ik dat gepost had.
Wat ik daarna heb gedaan is mijn posts 2 tot 3 keer doorlezen voordat ik wat post, en als ik in een wat verhitte bui ben gewoon niks posten (het is soms beter om niks te zeggen, voor mezelf dan, laat het maar over me heen walsen denk ik dan)
een nog mooier voorbeeld is het feit dat het gister weer gebeurde. ik postte wat in de discussie in feedback over het forum warop ik de vraag kreeg die imo een beetje denegrenend overkwam "wat wil jij eigenlijk voor een forum hier" of iets in die trand..terwijl ik alleen mijn mening had gegeven.
Ik werd eerst kwaad, en toen ik dat een klein beetje onder controle had ging ik eens naarmijn eigen post kijken en in de discussie was ik al wat harder en van me af bijtender geworden, en met die post impliceerde ik inderdaad bijna het handhaven van een politiestaat binnen R&P, foutje mijn kant.
Ik spring heel snel in de verdediging gewoon omdat ik bang ben dat ik iets fout heb gedaan en daarmee iemand anders gekwetst heb
quote:jouw verhalen zijn echt heerlijk herkenbaar..
Op donderdag 1 mei 2003 14:54 schreef Tr3Mm0r het volgende:
god ik ken zo goed waar je het nu over hebt. Ik ben zelf ook behoorlijk (lomp) sterk. en als ik een woede aanval voel opkomen dan probeer ik mezelf echt heel erg kalm te houden want ik ken mijn eigen kracht niet.Weet je nog toen je klein was, en een nachtmerrie had, en je moeder of vader dan evne op de rand van het bed kwam zitten en kwam vragen wat er gebeurd was....en dat je daarna lekker verder kon slapen?
Het enige wat er veranderd is is dat het geen nachtmerrie meer is maar een aanval, waar je zelf weinig aan kan doen (ze zijn er nou eenmaal) maar je kan de trigger of de bron wel aanpakken. Want er is een reden waarom je kwaad wor, hoe klein die reden ook is. Ik schrijf ze tegenwoordig allemaal op. en kijk dan of er iets van een verband tussen zit.
Wat mijheel erg opviel aan mezelf is dat ik (om nou forum posten maar even als voorbeeld te pakken) heel erg kwaad werd als een post van mij verkeerd begrepen werd. Nu kan de andere partij daar niks aan doen, ik voelde me eerst stom omdat ik het gepost had, en toen kwaad op mezelf omdat ik dat gepost had.
Wat ik daarna heb gedaan is mijn posts 2 tot 3 keer doorlezen voordat ik wat post, en als ik in een wat verhitte bui ben gewoon niks posten (het is soms beter om niks te zeggen, voor mezelf dan, laat het maar over me heen walsen denk ik dan)
een nog mooier voorbeeld is het feit dat het gister weer gebeurde. ik postte wat in de discussie in feedback over het forum warop ik de vraag kreeg die imo een beetje denegrenend overkwam "wat wil jij eigenlijk voor een forum hier" of iets in die trand..terwijl ik alleen mijn mening had gegeven.
Ik werd eerst kwaad, en toen ik dat een klein beetje onder controle had ging ik eens naarmijn eigen post kijken en in de discussie was ik al wat harder en van me af bijtender geworden, en met die post impliceerde ik inderdaad bijna het handhaven van een politiestaat binnen R&P, foutje mijn kant.
Ik spring heel snel in de verdediging gewoon omdat ik bang ben dat ik iets fout heb gedaan en daarmee iemand anders gekwetst heb
inderdaad als iemand mij verkeerd begrijpt (niet alleen op het forum) kan ik daar heel slecht tegen..
Soms lukt het me gelukkig om me te beheerzen, maar eerst vind ik diegene zo dom.. en dan erger ik me verschrikkelijk, terwijl het heel vaak gewoon aan mezelf ligt.
Maar ik ben niet zo groot en sterk als jij, maar ook als je klein bent kan je iemand die het neit verwacht per ongeluk schade aanrichten...
Ook omdat je er soms ook puur op gericht ben schade aan te richten...
want als je eenmaal schade hebt aangericht..kan je gewoon boos op jezelf zijn.. en ben je in elk geval rustig...
quote:En dat is bij mij de reden dat ik mezelf wat aandoe, ik wil anderen geen pijn doen. Dat haat ik, en dan begint die cirkel weer van voren af aan. Maar inderdaad iederen kan verkeerd uit de hoek komen. maakt niet uit hoe groot en sterk je bent (een kat in het nauw maakt rare sprongen). Ik heb latijd geleerd om eerst de fout bij mezelf te zoeken en daarop volgt dus het feit dat ik overal 2 tot 3 keer over nadenk voordat ik wat doe. duurt soms wat langer maar heeft wel meestal een beter resultaat.
Op donderdag 1 mei 2003 15:07 schreef Angst het volgende:[..]
jouw verhalen zijn echt heerlijk herkenbaar..
inderdaad als iemand mij verkeerd begrijpt (niet alleen op het forum) kan ik daar heel slecht tegen..
Soms lukt het me gelukkig om me te beheerzen, maar eerst vind ik diegene zo dom.. en dan erger ik me verschrikkelijk, terwijl het heel vaak gewoon aan mezelf ligt.
Maar ik ben niet zo groot en sterk als jij, maar ook als je klein bent kan je iemand die het neit verwacht per ongeluk schade aanrichten...
Ook omdat je er soms ook puur op gericht ben schade aan te richten...
want als je eenmaal schade hebt aangericht..kan je gewoon boos op jezelf zijn.. en ben je in elk geval rustig...
quote:dat is wel waar...
Op donderdag 1 mei 2003 15:12 schreef Tr3Mm0r het volgende:[..]
En dat is bij mij de reden dat ik mezelf wat aandoe, ik wil anderen geen pijn doen. Dat haat ik, en dan begint die cirkel weer van voren af aan. Maar inderdaad iederen kan verkeerd uit de hoek komen. maakt niet uit hoe groot en sterk je bent (een kat in het nauw maakt rare sprongen). Ik heb latijd geleerd om eerst de fout bij mezelf te zoeken en daarop volgt dus het feit dat ik overal 2 tot 3 keer over nadenk voordat ik wat doe. duurt soms wat langer maar heeft wel meestal een beter resultaat.
maar mijn autumulatie doe ik meer om te voorkomen dat ik andere wat aandoe.. dan omdat ik mezelf zo graag wat aan wil doen...
(hoewel het op een rare manier ook heel fijn voelt natuurlijk)
Ik snap het geloof ik niet meer.
quote:En dat is het hele klote eraan, het voelt goed. je hakt je poot open, krijgt de meest lelijke littekens, je kan je dekbed weer gaan verwisselend. Maar het voelt goed, dat is eigenlijk hetgene wat me nog het meest irriteert aan het feit dat ik het doe, dat ik het "moet" doen om me goed te voelen.....
Op donderdag 1 mei 2003 15:17 schreef Angst het volgende:(hoewel het op een rare manier ook heel fijn voelt natuurlijk)
en tja daar word je dan ook weer kwaad om etc etc etc... Ik denk dat het tijd word dat ik mezelf eens een flinke trap onder mijn reet ga geven. en ga proberen een beetje grip te krijgen op die constante vermoeiende moodswings van me....gewoon lekker weer terug kruipen in mijn schulp zoals vroeger.....
quote:Het is tegenwoordig in zekere mate geaccepteerd en erkend dus durrven menesen er ook sneller over te praten, kijk mij nou, ik zit nog niet zo lang op Fok!. Maar omdat hier een goed lopen topic over is, waarin iedereen zijn ei kwijt kan, en ik misschien nog ooit wel eens mensen zou kunnen helpen met mijn ervaringen en ideetjes, kreeg ik het idee van "zet mijn verhaal hier eens neer" ik heb al lang geacepteerd voor mezelf dat ik een probleem heb, en het is "fijn" om anderen te zien die dat ook hebben. Waar ik mijn verhaal aan kwijt kan zonder dat ik als freak word bestempeld.....
Op donderdag 1 mei 2003 15:18 schreef DarkElf het volgende:
het lijkt idd wel alsof er steeds meer mensen het gaan doen. Toen ik in '96 voor het eerst mijn mond open deed over mijn gedrag kende ik bijna niemand die het herkende en hier lees je aan de lopende band dat mensen snijden.Ik snap het geloof ik niet meer.
...misschien zijn we met zijn allen wel veel tolleranter geworden, ik vind het in ieder geval fijn dat het een bespreekbaar onderwerp is, en niet echt in een taboe hoekje zit. (niet meer althans)
het is ook iets om aandacht mee te krijgen nl, en ik denk dat dat voor sommige zeker opgaat.
De wereld en alles er om heen kan aardig verstikkend werken en ik kan dan beste begrijpen dat mensen om aandacht gaan schreeuwen, elk op hun eigen manier.
quote:idd elk op hun Eigen manier, maar is het dan niet typisch dat je ineens doodgegooid wordt met mensen die snijden? Dat noem ik dus een mode verschijnsel en maakt het voor mij moeilijker om mensen serieus te nemen.
Op donderdag 1 mei 2003 15:31 schreef Tr3Mm0r het volgende:De wereld en alles er om heen kan aardig verstikkend werken en ik kan dan beste begrijpen dat mensen om aandacht gaan schreeuwen, elk op hun eigen manier.
quote:Tuurlijk, maar ik denk dat je heel snel leert om de echte probleemgevallen en de mode verschijnselen uit elkaar te halen. Ik bedoel (en ik hoop niet dat je het erg vind) maar om jou nou even als voorbeeld te nemen, Je hebt onderkend wat je probleem is, je weet in dusverre waar je aan toe bent. Je hebt medicatie en je probeert heel erg hard (imo) aan de toekomst en aan jezelf te werken. Daar heb ik heel erg veel respect voor.
Op donderdag 1 mei 2003 15:33 schreef DarkElf het volgende:[..]
idd elk op hun Eigen manier, maar is het dan niet typisch dat je ineens doodgegooid wordt met mensen die snijden? Dat noem ik dus een mode verschijnsel en maakt het voor mij moeilijker om mensen serieus te nemen.
Ik denk dat acceptatie van het probleem een hele grote stap is, en als je snijdt als "modeverschijnsel" zal je dan ook accepteren dat het was omdat je iets probeerde, en er dan sneller vanaf kunnen stappen als iemand die het echt doet/deed vanwege een groot probleem.
Alhoewel ik elk probleem als een volwaardig probleem zie, en dus ook op reageer, zal je inderdaad snel zien dat "modeverschijnselen" afhaken. En dan zeg ik niet dat zij geen probleem hebben, maar dat dat in een andere categorie valt. (ik wil trouwens geen enkel probleem onderschatten, en niemand afkraken)
quote:Ik deed het op mijn dertiende ('86) voor het eerst en ik had er nooit eerder van gehoord, nooit iets over gelezen, ik wist niet eens dat er een benaming voor was. Het valt mij idd ook op dat het nu zo vaak gebeurt, dat mensen het heel vaak doen, het lijkt wel of het elkaar aansteekt.
Op donderdag 1 mei 2003 15:18 schreef DarkElf het volgende:
het lijkt idd wel alsof er steeds meer mensen het gaan doen. Toen ik in '96 voor het eerst mijn mond open deed over mijn gedrag kende ik bijna niemand die het herkende en hier lees je aan de lopende band dat mensen snijden.Ik snap het geloof ik niet meer.
Overigens had ik wel gewild dat ik toen had geweten wat het was wat ik deed en waarom dat ik het deed, welke functie het had. Ik had geen flauw idee, enkel dat het een uitlaatklep was voor mijn innerlijke pijn en verdriet.
quote:Eerlijk gezegd denk ik dat het inderdaad een soort aansteking is... maar meer omdat je ergens heen moet met je emoties en als je dan ooit van autumulatie heb gehoord.. zie je dat als plek..
Op donderdag 1 mei 2003 18:09 schreef DuchessX het volgende:[..]
Ik deed het op mijn dertiende ('86) voor het eerst en ik had er nooit eerder van gehoord, nooit iets over gelezen, ik wist niet eens dat er een benaming voor was. Het valt mij idd ook op dat het nu zo vaak gebeurt, dat mensen het heel vaak doen, het lijkt wel of het elkaar aansteekt.
Overigens had ik wel gewild dat ik toen had geweten wat het was wat ik deed en waarom dat ik het deed, welke functie het had. Ik had geen flauw idee, enkel dat het een uitlaatklep was voor mijn innerlijke pijn en verdriet.
terwijl toen er veel eerstoornissen waren mensen daar eerder aan dachten..
quote:tja.. maar in je schulp heeft ook zijn nadelen.. dat is waar om we er in eerste instantie uit zijn gekropen toch
Op donderdag 1 mei 2003 15:21 schreef Tr3Mm0r het volgende:[..]
En dat is het hele klote eraan, het voelt goed. je hakt je poot open, krijgt de meest lelijke littekens, je kan je dekbed weer gaan verwisselend. Maar het voelt goed, dat is eigenlijk hetgene wat me nog het meest irriteert aan het feit dat ik het doe, dat ik het "moet" doen om me goed te voelen.....
en tja daar word je dan ook weer kwaad om etc etc etc... Ik denk dat het tijd word dat ik mezelf eens een flinke trap onder mijn reet ga geven. en ga proberen een beetje grip te krijgen op die constante vermoeiende moodswings van me....gewoon lekker weer terug kruipen in mijn schulp zoals vroeger.....
maar autumulatie is ook niet het antwoord..
(wat de vraag dan ook is)..
ikzelf probeer ook te stoppen en van snijden ben ik al een maand 'clean'.. Het probleem is dat als ik dus met zo'n aanval kamp ik dus als een razende mezelf ga slaan of wat dan ook.... om dat snij-gevoel maar weer terug te krijgen...
Wat eigenlijk nergens op slaat, want dan ben ik alsnog fout bezig...
Maar op zich stoppen kan altijd, als je het echt wil.. cliche maar waar...
suc6 he
WEL denk ik dat de mensen die een serieus probleem hebben nu, door alle aandacht die er voor automutilatie is, eerder op het idee komen om hierin hun toevlucht te zoeken, waar ze tien jaar geleden misschien eerder een eetstoornis hadden ontwikkeld (want in mijn jeugd was DAT dus wat zowat alle meisjes hadden). Je weet nooit zeker of het zo werkt, want hoe wil je het bewijzen? Maar ik geloof er wel in.
Een jaar of tien geleden was er in NL ook even een golf van ouders die hun eigen kinderen ombrachten, toen werd ook gesuggereerd dat de latere gevallen wellicht 'op een idee waren gekomen' door de grote media-aandacht voor de eerste moorden. Dat "op een idee komen" bedoel ik niet lullig, het gaat om mensen die absoluut niet meer weten hoe ze in godsnaam met hun probleem om moeten gaan, en als je dan veel leest over mensen met soortgelijke gevoelens die WEL een manier hebben om ermee om te gaan (al is het dan een wat akelige manier) lijkt het wellicht de enige uitweg.
quote:Off topic:
Op donderdag 1 mei 2003 18:29 schreef Fogerty het volgende:~snip~
Fogerty, mischien interessant om jouw visie in het topic over psych problemen bij de jeugd te geven?
Dus aan de mensen hier die snijden, hoe gaan de mensen om jullie heen met jullie om, en hoe zouden jullie graag willen dat ze met jullie omgaan,
dus wat wel en wat niet?
quote:Mwaoh. Ik weet niet of het zo veel meer is geworden.
Op donderdag 1 mei 2003 15:18 schreef DarkElf het volgende:
het lijkt idd wel alsof er steeds meer mensen het gaan doen. Toen ik in '96 voor het eerst mijn mond open deed over mijn gedrag kende ik bijna niemand die het herkende en hier lees je aan de lopende band dat mensen snijden.Ik snap het geloof ik niet meer.
Ik denk dat er IRL nog steeds niet zo open over wordt gepraat.
Ligt ook wel aan wat voor soort vriendschappen je hebt denk ik...
En of er ruimte is voor dit soort onderwerpen
Maar ik denk nu wel dat er word geprobeert het taboe er een beetje af te halen, ik kan geen yes, viva enzovoorts openslaan zonder dat ik erover lees...
het word wel meer in de openheid gebracht
Al vind ik de meeste van die verhalen wat raar overkomen maar toch.
En bovendien worden de meeste verhalen gerelateerd aan borderline, wat ik zelf jammer vind, omdat niet alleen mensen met borderline snijden en vica versa..
Een paar jaar terug, rond mijn 14e/15e was ik op het hoogtepunt van mijn depressieve periode, en had ik eens in de maand gewoon de behoefte om een aantal krassen in mijn schouder/onderarm te zetten.
Verder weet ik niet wat ik er aan vond, maar ik zette gewoon langzaam snijdend krassen in mijn huid tot er een flinke streep bloed zat, waarna ik ging douchen en met een jeukende, pijnlijke huid ging slapen.
Op school antwoorde ik op de vraag wat ik gedaan had meestal met stekelbosjes en geweldadige katten (had ik ook wel eens last van, vandaar), maar ik kon nog steeds geen verklaring vinden...
Toen ik een vriendin kreeg was het een tijdje rustiger, maar in het jaar nadat het uit was verviel ik weer in mijn oude patroon. School ging me steeds minder interesseren en ik zakte tot 2 maal toe. Daarna naar het ROC gegaan, HAVO afgemaakt, sinds vorig jaar een schat van een vriendin, en sinds het ROC eigenlijk nooit meer de neiging gehad om te snijden...
Het enige wat ik eraan overgehouden heb is een schouder vol kleine herinneringen aan een rotte periode, waar ik niet van weet waarom het nou eigenlijk kwam...
ik heb t er gisteren nog met mn vriend over gehad, en wederom mezelf voorgenomen het voor hem te laten, maar met het idee in mn achterhoofd dat ik soms niet anders kan, omdat ik mezelf niet altijd tegen kan houden.
klinkt al beter niet waar?
quote:
Op vrijdag 2 mei 2003 12:59 schreef Yuki het volgende:
nemesis: ik las je post pas laat (gisteren hele dag weggeweest, en thuisgekomen zo moe dat ik geen puf meer had om pc aan te zetten), maar THANKS
ik verdien geen thnx
kon gister niet van dat mes afblijven
WAAROM?
quote:nog steeds niemand die hier enigzins een antwoord op heeft?
Op donderdag 1 mei 2003 18:33 schreef racoon2002 het volgende:
wat ik eigenlijk wel interessant vind, en wat ik eigenlijk graag wil weten is hoe ga je om met iemand die zichzelf beschadigt,
Dus aan de mensen hier die snijden, hoe gaan de mensen om jullie heen met jullie om, en hoe zouden jullie graag willen dat ze met jullie omgaan,
dus wat wel en wat niet?
quote:Ik wil dat ze het erg vinden,
Op maandag 5 mei 2003 16:38 schreef racoon2002 het volgende:[..]
nog steeds niemand die hier enigzins een antwoord op heeft?
maar zich geen zorgen maken.
Ik wil niet beloven dat ik het niet meer doe,
want ik wil niks beloven dat ik niet kan waarmaken..
.. naja, ik weet niet..
quote:sorry racoon, niet gezien
Op donderdag 1 mei 2003 18:33 schreef racoon2002 het volgende:
wat ik eigenlijk wel interessant vind, en wat ik eigenlijk graag wil weten is hoe ga je om met iemand die zichzelf beschadigt,
Dus aan de mensen hier die snijden, hoe gaan de mensen om jullie heen met jullie om, en hoe zouden jullie graag willen dat ze met jullie omgaan,
dus wat wel en wat niet?
mn ouders zijn heel voorzichtig. proberen er wel over te praten, maar ik merk dat ze het heel erg moeilijk vinden. ze hebben naar me uitgesproken bang te zijn iets verkeerds te zeggen.
mn broer zegt helemaal niets. niet tegen mij iig. hij heeft mn ouders laten weten dat ie geen idee heeft wat ie moet zeggen tegen me. in eerst instantie zou ik een week lang alleen met hem thuis zitten in de zomervakantie (gaat nu niet meer door helaas), en hij heeft daarover tegen mn ouders gezegd dat ie zich niet echt blij voelde daarmee, omdat ie dus geen idee heeft wat ie kan doen om me weer prettiger te voelen.
mn vriend zegt ook weinig. af en toe een lieve kleine opmerking, of iets anders waaruit zn bezorgdheid wel blijkt. maar ik denk dat ie t onderwerp zoveel mogelijk ontwijkt omdat ie ook niet echt weet wat ie ermee aanmoet.
andere mensen in mn omgeving weten niet van mn probleem, of dermate weinig dat ze maar helemaal niet zeggen. en dat zou ik graag zo willen houden.
ik zou op zich wel meer met mn directe omgeving (dus ouders, broer en vriend) willen praten, maar ik merk dat het me erg zwaar valt, en dat ik er dus beter even mee kan wachten tot ik me wat sterker voel en zeker weet dat ik niet gruwelijk begin te huilen ofzo... heb ik veel last van laatste tijd, en heb er een vreselijke hekel aan gekregen.
quote:hier ben ik t eigenlijk ook wel volledig mee eens
Op maandag 5 mei 2003 16:41 schreef Wolkje het volgende:[..]
Ik wil dat ze het erg vinden,
maar zich geen zorgen maken.
Ik wil niet beloven dat ik het niet meer doe,
want ik wil niks beloven dat ik niet kan waarmaken..
.. naja, ik weet niet..
quote:*knuf* voor jou meis... en t maakt niet uit.
Op maandag 5 mei 2003 16:30 schreef NemesisDivina het volgende:[..]
ik verdien geen thnx
kon gister niet van dat mes afblijven
WAAROM?
en jij verdient ZEKER WEL thnx
.. te confronterend ofzo..
Ach, laat ook maar.
quote:meisie
Op maandag 5 mei 2003 20:03 schreef NemesisDivina het volgende:
Weetje wat ik me nu net zit te bedenken. Ik zit iedereen hier advies te geven enzo, en te zeggen dat als je een keer niet sterk bent dat het niet uitmaakt. Maar nu ben ik zelf na een maand of meer niet meer sterk, en dan ben ik zo ontzettend kwaad op mezelf. En daar kan ik echt niet tegen, ik loop iedereen goede advies te geven en hopen dat ze stoppen met snijden, want het is niet goed. En wat doe ik? Ik ga weer snijden, terwijl het net zo goed ging.
Ach, laat ook maar.
*MEGAKNUF*tis toch helemaal niet erg. zoals je zelf weet heb je soms gewoon zo'n megadip moment dat je ff niet anders kan dan toegeven aan jezelf. en zoals je zelf OOK weet heb je hele sterke momenten waarop je denkt dat je t nooit meer hoeft te doen, en dat zijn de momenten waarop je ook anderen kan adviseren.
onthou: je bent niet zwak, gewoon wat minder sterk op een moment dat t fout gaat. daar doe je nix aan.
en heb btw altijd veel aan je adviezen gehad, dus je moet niet zeuren nou
quote:Kut, ik had net een heel verhaal getiept en dat is nu ineens weg, kutcomputer
Op maandag 5 mei 2003 20:08 schreef Yuki het volgende:[..]
meisie
tis toch helemaal niet erg. zoals je zelf weet heb je soms gewoon zo'n megadip moment dat je ff niet anders kan dan toegeven aan jezelf. en zoals je zelf OOK weet heb je hele sterke momenten waarop je denkt dat je t nooit meer hoeft te doen, en dat zijn de momenten waarop je ook anderen kan adviseren.onthou: je bent niet zwak, gewoon wat minder sterk op een moment dat t fout gaat. daar doe je nix aan.
en heb btw altijd veel aan je adviezen gehad, dus je moet niet zeuren nou
Maargoed, ik zal kijken of ik het zo'n beetje opnieuw kan tiepen.
Ik weet dat ik niet altijd sterk kan zijn, maar ik wil het zo graag. Er valt eigenlijk niet zoveel te vertellen, want jij weet denk ik alles al. Jij hebt voor een groot deel dezelfde gevoelens hierover, net zoals nog een aantal mensen hier op fok. Maar ik weet dat ik niet altijd sterk kan zijn, en ik weet dat het niet zwak is als het een keer niet lukt, maar zo voelt het wel. En ik doe mijn vriend er zo'n pijn mee. Hij begrijpt het ook niet, en ik snap ook wel dat hij het niet begrijpt. Want hoe zou je iemand kunnen begrijpen die zichzelf express pijn doet als je er zelf geen ervaring mee hebt? Bij iemand die er geen ervaring mee heeft doet het alleen maar pijn.
Maar goed
*knuffel* voor jou meis.
quote:Idd ik snap het niet altijd... begin het gelukkig wel steeds vaker te begrijpen ook omdat ik dit topic veel meelees. Het is idd voor buitenstanders die hier nog nooit mee temaken hebben gehad en ook gewoon niet weten wat het is vrij moeilijk om dit probleem te begrijpen... Ik doe me best om niet boos of verdrietig te worden maar ik vind het gewoon moeilijk om te zien dat mijn vriendin dit zichzelf aandoet. Er moet toch een andere mannier zijn om je af te kunnen reageren ipv jezelf te gaan snijden...
Op maandag 5 mei 2003 20:20 schreef NemesisDivina het volgende:[..]
En ik doe mijn vriend er zo'n pijn mee. Hij begrijpt het ook niet, en ik snap ook wel dat hij het niet begrijpt. Want hoe zou je iemand kunnen begrijpen die zichzelf express pijn doet als je er zelf geen ervaring mee hebt? Bij iemand die er geen ervaring mee heeft doet het alleen maar pijn.
quote:je hebt bijna precies dezelfde reactie als mn vriend. Waarom doen we dit eigenlijk?
Op dinsdag 6 mei 2003 10:11 schreef KippKoRN1 het volgende:[..]
Idd ik snap het niet altijd... begin het gelukkig wel steeds vaker te begrijpen ook omdat ik dit topic veel meelees. Het is idd voor buitenstanders die hier nog nooit mee temaken hebben gehad en ook gewoon niet weten wat het is vrij moeilijk om dit probleem te begrijpen... Ik doe me best om niet boos of verdrietig te worden maar ik vind het gewoon moeilijk om te zien dat mijn vriendin dit zichzelf aandoet. Er moet toch een andere mannier zijn om je af te kunnen reageren ipv jezelf te gaan snijden...
weet je wat (iig bij mij) t knullige is? ik weet t zelf niet eens. hoe kan ik begrip van een ander verwachten als ik mezelf niet eens begrijp?
quote:Ik vind het ook vaak moeilijk om begrip op te brengen.. Maar het is nou eenmaal zo... Het enige wat ik kan doen is op haar in praten van waarom en dat soort dingen... Voorkomen kan ik toch niet en ik gaat haar al helemaal niet verlaten voor dit daar is ze me gewoon te veel voor waard (hoe je dat ook mag verwoorden
Op dinsdag 6 mei 2003 13:45 schreef Yuki het volgende:[..]
je hebt bijna precies dezelfde reactie als mn vriend. Waarom doen we dit eigenlijk?
weet je wat (iig bij mij) t knullige is? ik weet t zelf niet eens. hoe kan ik begrip van een ander verwachten als ik mezelf niet eens begrijp?
) Ik hoop altijd dat ik het met praten of andere leuke dingen het probleem tijdelijk kan verhelpen en ik ben ook zekers trots op haar dat ze het al een paar maanden heeft volgehouden. Tuurlijk vind ik het jammers dat ze het toch weer gedaan heeft maar zoals ik al zei ik kan het toch niet tegenhouden...En wat het belangrijkste is dat je vriend je niet teveel moet gaan zeuren over hoe het nou zit/komt want dat heeft bij ons in het begin ook veel problemen veroorzaakt
quote:doet ie ook niet
Op dinsdag 6 mei 2003 15:26 schreef KippKoRN1 het volgende:[..]
-knip-
En wat het belangrijkste is dat je vriend je niet teveel moet gaan zeuren over hoe het nou zit/komt want dat heeft bij ons in het begin ook veel problemen veroorzaakt
man, wat hou ik van die jongen
Ik heb echt zo'n gigantische zin om te hakken.. maar dat doe ik niet meer.. nix meer met mes
Maar ik voel me zo kut.. en ik heb dus bedacht dat ik me benen weer blauw kan slaan zodat elke stap pijn doet want dat helpt dus ook.. Maar ik heb vrijdag mijn eindexamenfeest.. en dan zien ze die blauwe plekken ook nog. Alsof het niet erg genoeg is dat ze me littetekens dan kunnen zien.
Maar ik ga gewoon een jurkje aan doen hoor, ik kan het niet eeuwig verbergen. Zo erg valt het trouwens ook niet op. Maar ik heb nu echt zo'n ontzettende zin.. Maar op me bovenbenen slaan heeft geen enkel resultaat je voelt het amper... Alleen op je binnenonderbenen voel je ut nog een beetje..
En nou weet ik dus niet wat ik moet doen.. dus zit ik dus geobserdeerd te computer in de hoop dat ik ut dan niet ga doen.. maar ik ga het toch uiteindelijk doen vandaag.. Maar ik moet nog bedenken of ik ut op me onderbenen gaan doen.. of niet..
(p.s ik doe het zoiezo altijd op me onderbenen ook het snijden) heeft iets te maken met het gevoel dat ik niet zou moeten lopen. Een rotte boom ben die omgehakt moet worden ofzo..
NOu jah moest het echt weer ff kwijt
(misschien ga ik nog wat posten vanaaf zie nog wel)
quote:*knuf*
Op dinsdag 6 mei 2003 21:39 schreef Angst het volgende:
pff ik moet echt ff ut weer van me afschrijven hoor...
Ik heb echt zo'n gigantische zin om te hakken.. maar dat doe ik niet meer.. nix meer met mes
Maar ik voel me zo kut.. en ik heb dus bedacht dat ik me benen weer blauw kan slaan zodat elke stap pijn doet want dat helpt dus ook.. Maar ik heb vrijdag mijn eindexamenfeest.. en dan zien ze die blauwe plekken ook nog. Alsof het niet erg genoeg is dat ze me littetekens dan kunnen zien.
Maar ik ga gewoon een jurkje aan doen hoor, ik kan het niet eeuwig verbergen. Zo erg valt het trouwens ook niet op. Maar ik heb nu echt zo'n ontzettende zin.. Maar op me bovenbenen slaan heeft geen enkel resultaat je voelt het amper... Alleen op je binnenonderbenen voel je ut nog een beetje..
En nou weet ik dus niet wat ik moet doen.. dus zit ik dus geobserdeerd te computer in de hoop dat ik ut dan niet ga doen.. maar ik ga het toch uiteindelijk doen vandaag.. Maar ik moet nog bedenken of ik ut op me onderbenen gaan doen.. of niet..
(p.s ik doe het zoiezo altijd op me onderbenen ook het snijden) heeft iets te maken met het gevoel dat ik niet zou moeten lopen. Een rotte boom ben die omgehakt moet worden ofzo..
NOu jah moest het echt weer ff kwijt
(misschien ga ik nog wat posten vanaaf zie nog wel)
hoe moeilijk t ook is, probeer sterk te blijven (en alle scherpe voorwerpen weg te houden!!).
( hoor wie t zegt )
quote:iedereen valt weleens terug joh dus *knuf terug*
Op dinsdag 6 mei 2003 21:46 schreef Yuki het volgende:[..]
*knuf*
hoe moeilijk t ook is, probeer sterk te blijven (en alle scherpe voorwerpen weg te houden!!).( hoor wie t zegt
maar pff ik sla mezelf wel (met metalen zaklamp
) dat helpt ook een beetje.. en geen littekens maar duurt wel veel langer voor het zelfde resultaat trouwens..
nou ik zie nog wel
maar thx
En ook dat reacties je kunnen steunen.
Toch wil ik jullie verzoeken wat meer inhoudelijk te reageren dan alleen *knuf*.
(Dit is niet lullig bedoeld, maar komt voort uit de hele discussie van vorige week.)
Tip:
Stuur elkaar anders ff een mailtje als je wat gelezen hebt in dit topic en je wil alleen ff je steun betuigen.
quote:Dat is heel dapper, gewoon die dingen wegleggen. even rationeel denken en beseffen dat het niet goed is wat je doet met dat mes.
Op dinsdag 6 mei 2003 21:39 schreef Angst het volgende:
pff ik moet echt ff ut weer van me afschrijven hoor...
Ik heb echt zo'n gigantische zin om te hakken.. maar dat doe ik niet meer.. nix meer met mes
quote:Het moet er toch ooit eens uit, toch?. Ik ben me nu al nerveus aan het maken omdat het best deze zomer voor kan komen dat eventueel mijn ouders me mee vragen om te gaan zwemmen aan het het strand ofzo. En ik dan moet gaan uitleggen hoewel ik zeer veel van de zee hou dat ik niet mee ga....Het is niet goed om zo te denken. En ik denk dat als je er zelf open over bent je omgeving er ook open op zal reageren.
Maar ik voel me zo kut.. en ik heb dus bedacht dat ik me benen weer blauw kan slaan zodat elke stap pijn doet want dat helpt dus ook.. Maar ik heb vrijdag mijn eindexamenfeest.. en dan zien ze die blauwe plekken ook nog. Alsof het niet erg genoeg is dat ze me littetekens dan kunnen zien.
Maar ik ga gewoon een jurkje aan doen hoor, ik kan het niet eeuwig verbergen. Zo erg valt het trouwens ook niet op.
quote:Slaan is ook niet de oplossing (maar dat weet je zelf ook wel)
Maar ik heb nu echt zo'n ontzettende zin.. Maar op me bovenbenen slaan heeft geen enkel resultaat je voelt het amper... Alleen op je binnenonderbenen voel je ut nog een beetje..
Natuurlijk is het een mogelijkheid om die endorfine door je lichaam te laten vloeien vanwege de pijn.
quote:Je geeft het antwoord toch zelf al. in de hoop dat je het niet zal doen, geloof in jezelf en weet dat je sterk genoeg bent om het niet te doen.
En nou weet ik dus niet wat ik moet doen.. dus zit ik dus geobserdeerd te computer in de hoop dat ik ut dan niet ga doen.. maar ik ga het toch uiteindelijk doen vandaag.. Maar ik moet nog bedenken of ik ut op me onderbenen gaan doen.. of niet..
quote:Rotte boom? rotte bomen vallen vanzelf om, die hebben geen hulp nodig. Gezonde bomen worden omgekapt voor het hout. Maak je niet te druk, het feit dat je misschien wat anders denkt als anderen maakt je echt niet rot hoor....
(p.s ik doe het zoiezo altijd op me onderbenen ook het snijden) heeft iets te maken met het gevoel dat ik niet zou moeten lopen. Een rotte boom ben die omgehakt moet worden ofzo..
NOu jah moest het echt weer ff kwijt
(misschien ga ik nog wat posten vanaaf zie nog wel)
en dan nog even de goedbedoelde *knuf* en rustig aan he meiss
en een voor moonah....gewoon...omdat het kan, en voor de moeite
quote:Heyyy jij.
Op maandag 5 mei 2003 20:03 schreef NemesisDivina het volgende:
Weetje wat ik me nu net zit te bedenken. Ik zit iedereen hier advies te geven enzo, en te zeggen dat als je een keer niet sterk bent dat het niet uitmaakt. Maar nu ben ik zelf na een maand of meer niet meer sterk, en dan ben ik zo ontzettend kwaad op mezelf. En daar kan ik echt niet tegen, ik loop iedereen goede advies te geven en hopen dat ze stoppen met snijden, want het is niet goed. En wat doe ik? Ik ga weer snijden, terwijl het net zo goed ging.
Ach, laat ook maar.
Zeg maar zo, de beste stuurlui staan aan wal. Natuurlijk weet je dat het niet goed is, natuurlijk weet je dat wat je doet fout is. En natuurlijk kan je dit makkelijk aangeven in anderen.
Ik herinner me zulk soort dingen van toen ik jeugd trainer was bij boogschieten. Ik schoot zelf ook voor geen meter, ik wist wat ik fout doe. Het is trainen om die fouten er uit te halen. Ik kon bij de kids wel aangeven wat ze fout deden (terwijl ik die fout zelf dus ook maakte)
Het is heus niet zo dat je omdat je hier goed advies geeft zelf geen reden hebt om het niet te doen. Jouw redenen zijn van jou.
Het is gewoon een wisselwerking, de ene dag voel jij je minder en steunen andere jou, en dan andersom. En zo moet je proberen elkaar niet naar beneden te trekken maar juist omhoog te duwen. En als dat lukt heb je heel veel aan elkaar....
Forceer het niet te veel, wil niet te veel in een keer hoe aantrekklijk het ook lijkt. Natuurlijk zou het geweldig zijn als je nu ineens kon gaan stoppen met snijden. zo van de een op andere dag. Zou perfect zijn toch. Helaas werkt het niet zo. Stapje voor stapje kom je er wel, en zolang je dat zelf ook gelooft. Komt het allemaal wel goed met je
Doe rustig aan he
Mark
En ik bijt in mijn armen.
Ja, ik weet dat t stom is, maar het is een van de zeer weinige manieren om mezelf tot rust te brengen of mijn woede ergens op te kunnen loslaten. Er zit nog zoveel woede en verdriet in me.
quote:=edit: Zulke details, hoe goed bedoeld ook, vind ik toch niet gepast.=
Op woensdag 7 mei 2003 19:38 schreef Yamyam het volgende:
Ik kras mezelf met de passer, op mijn onderarm staat nog help gegraveerd, heel irritant, want nou moet ik lange mouwen dragen anders ziet de helft van de klas het en begint erover te zeuren. (ik wist niej dat dat ZO lang bleef zitten.)
En ik bijt in mijn armen.
Ja, ik weet dat t stom is, maar het is een van de zeer weinige manieren om mezelf tot rust te brengen of mijn woede ergens op te kunnen loslaten. Er zit nog zoveel woede en verdriet in me.
Anyway, het beste is natuurlijk om het niet te doen, maar dat had je denk ik zelf ook wel bedacht. Op dit moment weet ik alleen even niks om je mee te helpen, zit zelf ook met wat vervelende gevoelens in mijn hoofd.
[Dit bericht is gewijzigd door Moonah op 11-05-2003 20:30]
quote:Heeey Mark,
Op woensdag 7 mei 2003 10:52 schreef Tr3Mm0r het volgende:[..]
=lief verhaal=
Bedankt voor je verhaal, er valt eigenlijk niet veel op te reageren denk ik. Je zegt eigenlijk de dingen die ik tegen anderen zeg, en je hebt gelijk. Maarja, ik ben ook niet altijd even lief tegen mezelf.
quote:Harstikke bedankt..
Op woensdag 7 mei 2003 10:44 schreef Tr3Mm0r het volgende:[..]
Dat is heel dapper, gewoon die dingen wegleggen. even rationeel denken en beseffen dat het niet goed is wat je doet met dat mes.
[..]Het moet er toch ooit eens uit, toch?. Ik ben me nu al nerveus aan het maken omdat het best deze zomer voor kan komen dat eventueel mijn ouders me mee vragen om te gaan zwemmen aan het het strand ofzo. En ik dan moet gaan uitleggen hoewel ik zeer veel van de zee hou dat ik niet mee ga....Het is niet goed om zo te denken. En ik denk dat als je er zelf open over bent je omgeving er ook open op zal reageren.
[..]Slaan is ook niet de oplossing (maar dat weet je zelf ook wel)
Natuurlijk is het een mogelijkheid om die endorfine door je lichaam te laten vloeien vanwege de pijn.
[..]Je geeft het antwoord toch zelf al. in de hoop dat je het niet zal doen, geloof in jezelf en weet dat je sterk genoeg bent om het niet te doen.
[..]Rotte boom? rotte bomen vallen vanzelf om, die hebben geen hulp nodig. Gezonde bomen worden omgekapt voor het hout. Maak je niet te druk, het feit dat je misschien wat anders denkt als anderen maakt je echt niet rot hoor....
en dan nog even de goedbedoelde *knuf* en
en een
Ik moet trouwens bekennen dat ik het niet volgehouden heb en wel op me benen heb geslagen.. Maar daar is nu toch niks meer aan te doen. Hoewel ik hier natuurlijk ook niet mee moet doorgaan.
Maar ik voel me echt heel leeg zeg maar. Alles wat gebeurt gaat zeg maar langs me heen. Ik moet echt even mezelf weer terugvinden. Want ik heb bijna exames
.. (misschien ben ik daar wel gewoon voor gestressed) en als ik dan zo wazig ben, lijkt me niet zo handig.Maar jah harstikke bedankt dus
Ik heb altijd veel aan je reacties bedankt Maaaarrr, dat is opzich natuurlijk ook niet een hele goede manier; het ligt eraan hoever dit gaat dan natuurlijk. Maar als je je vriend als je alles ziet, dan lijkt me dit niet goed. Je moet allereerst natuurlijk vrede hebben met jezelf. En als je dat niet hebt, moet je met hulp dat zien te vinden. Ik denk dan niet dat je met de beredenering erop uit komt dat je het dan maar voor je vriend doet. Als je er echt graag mee wilt stoppen, doe je dat voor jezelf en zoek je dus hulp. Stel dat je een keer bonje krijgt met je vriend, is dat misschien weer een reden om er mee door te gaan. Dat idee maakt me een beetje zorgen...
Tot zover mijn visie die ik nu even heb gevormd...
quote:In mijn geval heb je hier wel gelijk in. Als ik ruzie heb met mijn vriend dan ga ik weer snijden, en voor hem doe ik het ook minder. De laatste tijd trouwens ook wel iets meer voor mezelf hoor. Maar het is wel zo dat mijn vriendje mijn alles is, en dat dat niet goed is dat weet ik inderdaad heel goed ja.
Op zondag 11 mei 2003 19:28 schreef Babs_voor_intimi het volgende:
Ik zat dus zo eens even te denken. Wat ik hier zoal heb gelezen, is; ik doe het nu minder/ niet meer, voor mijn vriend. Ik zat dus zo eens even te denken;
Maaaarrr, dat is opzich natuurlijk ook niet een hele goede manier; het ligt eraan hoever dit gaat dan natuurlijk. Maar als je je vriend als je alles ziet, dan lijkt me dit niet goed. Je moet allereerst natuurlijk vrede hebben met jezelf. En als je dat niet hebt, moet je met hulp dat zien te vinden. Ik denk dan niet dat je met de beredenering erop uit komt dat je het dan maar voor je vriend doet. Als je er echt graag mee wilt stoppen, doe je dat voor jezelf en zoek je dus hulp. Stel dat je een keer bonje krijgt met je vriend, is dat misschien weer een reden om er mee door te gaan. Dat idee maakt me een beetje zorgen...
Tot zover mijn visie die ik nu even heb gevormd...
Maar wat kan ik eraan doen? Het is niet zo simpel om die knop om te schakelen en ineens van jezelf te gaan houden. De makkelijkste weg is dan om een vriendje te hebben die heel veel van je houdt. Daar kan je je ondertussen aan vastklampen als je uit je depressie probeert te klimmen. Ondanks dat ik weet dat dit niet de goede manier is, zijn er in mijn ogen niet veel andere manieren.
Het snijen was er al voor je vriendje en was toen al een slechte gewoonte waar je mee op moet houden .
Je stelt op deze manier je vriend aansprakelijk . Terwijl dit eerder iets is wat je buiten hem moet oplossen , want zo gaat je relatie te veel op een hulpverlener patient relatie lijken , je zou er veel beter aan doen dit soort dingen met hulpverlener te moeten bespreken en niet te veel met hem, want anders gaat het op een gegeven moment ook op emotionele chantage lijken en gaat je relatie er ook kapot aan.
quote:Hij is niet verantwoordelijk voor mijn snijgedrag, dat ben ik helemaal zelf. Maar er is buiten hem niet veel om voor te leven, dus dan maar voor hem, zo bedoelde ik het. Mja, maar dat het fout was wist ik wel al. Maar er valt niet veel anders te doen....
Op zondag 11 mei 2003 19:40 schreef addicted_to_jellybeans het volgende:
Nememsis , dit is heel erg wat jij doet , want in feite zeg jij met wat je nu zei dat je vriendje verantwoordelijk is voor je snijgedrag, terwijl dat helemaal niet zo is.
Het snijen was er al voor je vriendje en was toen al een slechte gewoonte waar je mee op moet houden .
Je stelt op deze manier je vriend aansprakelijk . Terwijl dit eerder iets is wat je buiten hem moet oplossen , want zo gaat je relatie te veel op een hulpverlener patient relatie lijken , je zou er veel beter aan doen dit soort dingen met hulpverlener te moeten bespreken en niet te veel met hem, want anders gaat het op een gegeven moment ook op emotionele chantage lijken en gaat je relatie er ook kapot aan.
quote:Jij bent er zelf verantwoordelijk voor.
Op zondag 11 mei 2003 19:47 schreef NemesisDivina het volgende:[..]
Hij is niet verantwoordelijk voor mijn snijgedrag, dat ben ik helemaal zelf. Maar er is buiten hem niet veel om voor te leven, dus dan maar voor hem, zo bedoelde ik het. Mja, maar dat het fout was wist ik wel al. Maar er valt niet veel anders te doen....
Je vriendje in geen geval.. maar dat zei je zelf ook al.
voor de rest wil ik niet in dit topic reageren, maar als je wil mailen,
mn adres staat in mn profiel...
quote:Jawel!
Op zondag 11 mei 2003 19:47 schreef NemesisDivina het volgende:
Mja, maar dat het fout was wist ik wel al. Maar er valt niet veel anders te doen....
Fatsoenlijke hulp zoeken.
quote:Daar was ik mee bezig, maar na van mijn ex psych te horen dat ik weer minstens 3 maanden op de wachtlijst gegooid word heb ik dat ook opgegeven. Als ik die gozer aan de telefoon heb heb ik trouwens ook het idee dat hij geen opleiding heeft gehad ofzo.
Op zondag 11 mei 2003 20:03 schreef Moonah het volgende:[..]
Jawel!
Fatsoenlijke hulp zoeken.
"Waarom wil je dan weer hulp?"
"Omdat het weer niet goed gaat met mijn depressieve buien enzo"
"Ohw, ja dat is wel een goede reden"
Mja, ik denk toch maar dat ik ga kijken of er iets anders is in dat psychologenwereldje. Iets dat mij wel bevalt...
quote:Je post komt erg minachtend op me over.
Op zondag 11 mei 2003 20:05 schreef NemesisDivina het volgende:[..]
Daar was ik mee bezig, maar na van mijn ex psych te horen dat ik weer minstens 3 maanden op de wachtlijst gegooid word heb ik dat ook opgegeven. Als ik die gozer aan de telefoon heb heb ik trouwens ook het idee dat hij geen opleiding heeft gehad ofzo.
"Waarom wil je dan weer hulp?"
"Omdat het weer niet goed gaat met mijn depressieve buien enzo"
"Ohw, ja dat is wel een goede reden"Mja, ik denk toch maar dat ik ga kijken of er iets anders is in dat psychologenwereldje. Iets dat mij wel bevalt...
Misschien is het niet zo bedoeld hoor.
Maar als je er echt vanaf wil, zal je toch in therapie moeten..
Er zijn ook groepstherapieen, misschien is dat iets voor je?
maar voor de zekerheid crosspost ik Fogerty's post nog even.
quote:
Op zondag 11 mei 2003 16:07 schreef Fogerty het volgende:
Morgen bij de NCRV (Ned. 1) in Dokument:Nooit meer krassen.
"2-delige documentaire. Tien jaar na dato bezoekt Ireen van Ditshuyzen opnieuw de hoofdpersonen uit haar documentaire over kinderen en psychiatrie. Marissa, John en Jeannette worstelen nog steeds met de erfenis uit hun verleden. Afl.1. "12-05-2003 23:00 - 23:45, Nederland 1
Ik denk dat er wel mensen zijn hier die dit interessant vinden, ikzelf ga niet kijken, en zeg er als waarschuwing maar alvast even bij dat ik zelfs van het voorfilmpje al niet bepaald vrolijk werd.
quote:Eigenlijk is de keuze heel simpel: Of doormodderen en ongelukkig blijven,
Op zondag 11 mei 2003 20:03 schreef Moonah het volgende:
Fatsoenlijke hulp zoeken.
of doorzetten en voor je zelf gaan vechten.
Het kan een lange weg zijn, maar het kan ookzeer zeker de moeite waard zijn.
Ik ben zelf een lange weg gegaan, maar ben wel blij dat ik heb doorgezet. [centraal] hulpverlening
quote:Ik weet dat ik er dmv therapie vanaf moet komen, maar ik weet wel zeker niet ik niet meer daar therapie wil waar ik zat. Sorry trouwens dat mijn post zo minachtend overkwam. Het is gewoon zo dat als ik die man aan de telefoon gehad heb, ik gelijk de hele dag sjago ben, zo'n hekel heb ik aan em. Ik kan er niks aan doen, maar daar waar ik hulp heb gehad (Rijngeest GGZ), wil ik gewoon nooit meer heen. Mijn ouders gaan kijken of we misschien via de huisarts ergens anders terecht kunnen komen. Ergens waar het me wel bevalt.
Op zondag 11 mei 2003 20:08 schreef Wolkje het volgende:[..]
Je post komt erg minachtend op me over.
Misschien is het niet zo bedoeld hoor.Maar als je er echt vanaf wil, zal je toch in therapie moeten..
Er zijn ook groepstherapieen, misschien is dat iets voor je?
Want wat ik wel zeker weet is dat ik hier vanaf wil. Ik sta er nu zelf achter dat ik therapie wil. Maar sowieso al door het feit dat het vorige keer zo slecht ging, is het nu extra moeilijk om weer te beginnen. Maar ik weet wel dat het me gaat lukken, daar heb ik wel vertrouwen in.
quote:Ik weet het, eens zal ik ook wel de juiste persoon vinden die mij kan helpen. Maar het is zo ontzettend moeilijk, om elke keer weer je ziel op tafel te leggen en elke keer weer proberen zo iemand te vertrouwen. En dat terwijl het steeds fout gaat, ook al zal het eens goed gaan. Dat is gewoon moeilijk, want het doet toch weer pijn als het fout gaat.
Op zondag 11 mei 2003 20:17 schreef Moonah het volgende:[..]
Eigenlijk is de keuze heel simpel: Of doormodderen en ongelukkig blijven,
of doorzetten en voor je zelf gaan vechten.
Het kan een lange weg zijn, maar het kan ookzeer zeker de moeite waard zijn.
Ik ben zelf een lange weg gegaan, maar ben wel blij dat ik heb doorgezet. [centraal] hulpverlening
maar nu gaat het al een stuk beter..
Echt, het lukt wel..
quote:Ja, soms moet je moeilijke dingen doen die wel goed voor je zijn.
Op zondag 11 mei 2003 20:22 schreef NemesisDivina het volgende:
Dat is gewoon moeilijk, want het doet toch weer pijn als het fout gaat.
[Dit bericht is gewijzigd door Moonah op 11-05-2003 22:22]
Sorry Moonah
quote:Eens..
Op zondag 11 mei 2003 20:17 schreef Moonah het volgende:[..]
Eigenlijk is de keuze heel simpel: Of doormodderen en ongelukkig blijven,
of doorzetten en voor je zelf gaan vechten.
Het kan een lange weg zijn, maar het kan ookzeer zeker de moeite waard zijn.
Ik ben zelf een lange weg gegaan, maar ben wel blij dat ik heb doorgezet. [centraal] hulpverlening
quote:Ik ben het zo met Moonah eens, heb zelf ook voor die keus gestaan en de juiste keuze gemaakt. Het levert op termijn zóveel op om voor jezelf te knokken, écht!
Op zondag 11 mei 2003 20:17 schreef Moonah het volgende:[..]
Eigenlijk is de keuze heel simpel: Of doormodderen en ongelukkig blijven,
of doorzetten en voor je zelf gaan vechten.
Het kan een lange weg zijn, maar het kan ookzeer zeker de moeite waard zijn.
Ik ben zelf een lange weg gegaan, maar ben wel blij dat ik heb doorgezet. [centraal] hulpverlening
quote:maar ut is alleen zo moeilijk
Op zondag 11 mei 2003 23:32 schreef DuchessX het volgende:[..]
Ik ben het zo met Moonah eens, heb zelf ook voor die keus gestaan en de juiste keuze gemaakt. Het levert op termijn zóveel op om voor jezelf te knokken, écht!
Het punt is dat ik niet wil vervallen in het constant posten over hoe ik snij, wat ik doe en waarom eigenlijk. Watik probeer in het automutilatie topic is om mensen die hetzelfde meemmaken steun te geven, en zo goed mogelijk advies proberen te geven aan de hand van mijn eigen ervaringen.
Ik ben geen psychiater, en geen psycholoog, ik ben gewoon mark, iemand die tot voor kort hetzelfde heeft gedaan en nog dagelijks met de gedachte rondloopt.
Ik heb steun aan het feit dat mijn hulp anderen ook echt helpt. Dat iemand zich een stukje beter voelt als ik wat schrijf. Natuurlijk hoef je hier inderdaad niet in details te treden over het hoe en wat. Ik ga niemand vertellen hoe ik het doe, als ze dat willen weten dan voeg me maar toe op mijn msn en dan zal ik ze haarfijn uitleggen wat ik doe, hoe ik het doe en waarom het zo fout is.
Het is niet de bedoeling dat het een soort prive topic word, wat nu bijna wel het geval is. Dat is ook een van de redenen dat ik er eigenlijk weinig post totdat er advies gevraagd word (only speak unless spoken to)
Ik denk dat het met watmoeite best kan uitgroeien tot een topic waarin iedereen gewon zijn ei kwijt kan, als het een keer slecht gaat dat je steun hebt aan anderen, maar dat je elkaar niet naar beneden trekt maar juist langzaam, stap voor stap weer terug naar boven helpt.
Zoals ook werd gezegd, het is een lange weg, maar je moet hem wel lopen anders word het nooit iets. Dat klopt...maar de weg is inderdaad vreselijk lang, en zonder wat houvast onderweg gebeurt het meestal dat mesen terguvallen.
Er werd ook ergens een optie gegeven voor groepstherapie en dergelijke. Dit is een heel mooi voorbeeld van de functie van de thread. Want hier kom je samen en deel je je verhalen en deel je wat je dwars zit, met mensen die het begrijpen omdat ze hetzelfde hebben.
Het enige waar ik bang voor ben, is dat je reacties krijgt van "ja, het is kut, get over it" want ookal is het de waarheid (je moet er op een gegeven moment over heen) duurt het gewoon een tijd voordat je zover bent, en iedereen moet voor zichzelf dat dat punt kunnen uitmaken.
Ik denk niet dat ik nu iets anders gezegd heb dan wat er al gezegd is, maar goed, dat is dus mijn mening en ik denk dat omdat ik niet veel anders gezegd heb dat mijn mening aansluit met de rest
Just my 2 ct's
Mark
ik ben nu bezig om hulp te vinden. via mn moeder en mn psychotherapeut ben ik in contact gekomen met het amc, waar ik eerst naar een team moet gespecialiseerd in automutilatie ga, en daarna naar een kinderpsychiater. ik kan waarschijnlijk over een paar weken terecht.
de huisarts wilde me ergens anders heensturen. daar zou ik op een wachtlijst komen die duurde tot eind juni, begin juli. Dat duurde natuurlijk veel te lang. ondanks alle inspanningen wilde die instelling niets doen om ons tegemoet te komen. na 3 weken onderhandelen werd duidelijk dat aan t begin al vast stond dat ik niet hoger op de wachtlijst gezet zou gaan worden.
ik heb nu 1 tip voor iedereen die hulp nodig heeft en ook de stap heeft gezet om hulp te zoeken:
zit zelf ook niet stil!! ga informeren naar andere instellingen die dezelfde hulp verschaffen als waar je op de wachtlijst staat. als je daar sneller terecht kan, laat je op de wachtlijst zetten!
hulpverlening heeft gigantische wachtlijsten. je komt ALTIJD op een wachtlijst. maar je kan wel proberen de wachtlijsten iets te omzeilen, zoals ik heb gedaan. t kan enorm veel tijd schelen
quote:waar ik zit zijn geen wachtlijsten...
Op maandag 12 mei 2003 11:26 schreef Yuki het volgende:
-verhaal-
maar ut is een joodse instelling.. (niet dat je daar wat van merkt gelukkig
ik weet niet ook precies of ze daar iedereen toelaten...
maar oke
ik stond dus eerst ook op een wachtlijst.. maar daar kon ik gelijk...(Nadeel is dat ik helemaal naar amsterdam moet rijden.. voor een klein psychiater bezoek)
quote:moet ook naar amsterdam (vanaf purmerend, dus kippenendje
Op maandag 12 mei 2003 11:50 schreef Angst het volgende:[..]
waar ik zit zijn geen wachtlijsten...
maar ut is een joodse instelling.. (niet dat je daar wat van merkt gelukkig
ik weet niet ook precies of ze daar iedereen toelaten...
maar oke
ik stond dus eerst ook op een wachtlijst.. maar daar kon ik gelijk...(Nadeel is dat ik helemaal naar amsterdam moet rijden.. voor een klein psychiater bezoek)
)psychotherapeut zit in amersfoort... dus uur rijden vanaf hier... tis een end maar dan heb ik ook wat
Dit topic gaat op slot, en er wordt geen nieuwe geopend. Daarover valt verder ook niet meer te discussieren.
We hebben het er met users en crew uitgebreid over gehad, maar wij vinden het uiteindelijk niet gepast, om een dergelijk topic hier te hebben.
Dat spijt mij voor jullie, want ik weet dat het voor jullie een uitlaatklep was.
Linkje waar je mss wat aan hebt www.wegwijs.org (met dank aan addicted-to-jellybeans ).
Persoonlijk wens ik jullie allemaal veel sterkte en succes om te leren op een andere manier met je pijn en emoties om te gaan!
Ook al zal het voor sommigen een lange weg worden, ga ervoor!