Vroeger het bolwerk van de hogere machten. Nu was het slechts een verlaten gebouw. Dat wachtte op zijn meesters.
Vele hiervan lagen nog steeds diep verborgen, en begraven. Wachtend op hun herrijzenis, op het slagveld der goden.
De tand des tijd doorstaan, wachtte de citadel op zijn nieuwe bewoners. De god, en zijn dienares waren niet langer in ballingschap.
Al wisten ze het zelf nog niet, het leven in de citadel was van alles op de hoogte. De macht van het alziende lichaam was misschien verslapt, maar het leefde. Diep van binnen werd het gevoed met krachten, geschapen in de oertijd van de planeet.
Wachtend op hun meester, en zijn dienares, bruiste het leven in de citadel op. De elven, serpenten en menig ander wezen wachtte gezamenlijk op de komst van hun meester.
Onwetend over zijn krachten, en in de veronderstelling dat hij maar een simpele dienaar was liep hij nu rond. Eens valheru, meester der elven. Nu zou hij in de voetsporen van de verloren god treden, en zijn werk afmaken. Pas als hij zijn lessen had geleerd zou hij ten volle gebruik kunnen maken van zijn macht.
En pas dan zou hij kennis maken met zijn volk, de elven.
hogere atmosferen
Een haar onbekend paleis doemt op, en betovert door de schoonheid ervan daalt zij op haar zwaan
neer en betreedt het paleis nieuwsgierig
Het is er angstvallig stil, er is geen god, geen meester, geen leider aanwezig
Een paar simpele dienaren kijken haar aan en wat dienstmeisjes houden op met werken en
staren naar de zojuist aangekomen godin
Met een hooghartigheid die haar normaal is loopt Juno door de vertrekken tot aan de met parels en
diamanten bezette troon
Daar neemt ze met een glimlach plaats en wenkt de dienaar die het dichtbijzijnd is en bevelt hem
voor haar champagne te halen, Juno voelt zich thuis..
Alles leek uitgestorven, vele heersers waren overleden. goden verdwenen, vermoord en verbannen.
Alleen in zijn citadel leek nog leven te zijn. Hadden zijn bedienden dan al geweten dat hij er weer was?
Met die gedachte in zijn hoofd liep Asschen vrolijk zijn nieuwe woonplaats tegemoet. Misschien hadden ze wel een feest voorbereid, nu nog vrolijker rende hij naar de grote marmeren poort.
"Hallo, is daar iemand?"
Er kwam geen reactie.
Als er dan niemand open doet, gaan we maar naar binnen op de oude manier.
Met een luchtige beweging verdween Asschen over de muur. Om daarna snel het gebouw te betreden, benieuwd naar het feest dat er ter ere van hem klaar stond.
Bij het betreden van zijn troonzaal sloeg zijn hart een slag over. Op zijn troon zat een onbekende dame. Nog nooit had hij iemand als deze vrouw gezien. Mooi en lelijk tegelijk. Zijn hele lichaam hunkerde naar haar, terwijl zijn geest van haar walgde.
Deze vrouw waagde het zijn troon te bestijgen, en zijn rijk over te nemen.
Dat vroeg om wraak!
Alle bediendes en wezens zijn weg van haar en meer dan graag bereid haar bevelen op te volgen
Aan haar voeten ligt Mauron de rode vuurspuwende draak de leider van alle draken in de Citadel
Tussen haar benen door glibberen wat groene serpenten die in Juno een moeder hebben gevonden
Juno geniet en ligt achterover wat druiven te eten en met een Bwahwah wezentje te spelen
als plots haar telepatisch vermogen een gevoel van haat opvangt....
Vliegensvlug gaat ze overeind zitten en ziet een klein monstertje over de muur vliegen
die haar vanaf een afstandje met gloeiende rode houtskooloogjes vals aankijkt
* Wachters grijp hem!!!! brult Juno richting de horde draken
Voor de Valheru er erg in heeft pakken een paar van de draken hem in zijn nekvel op
en smijten hem hardhandig voor de voeten van Juno neer
De rode draak spuugt wat waarschuwend vuur naar de Valheru ten teken dat hij geen kant op kan
Juno neemt een dreigende houding aan waarbij de horens op haar hoofd
30 centimeter uitgroeien en stapt op het ventje af
* Noem je naam en het doel van je komst!
De serpenten kruipen sissend over de grond en bekijken de indringer wantrouwig
Alle ogen zijn gericht op de nieuwkomer en wachten op zijn antwoord.....
Alle sympathie die hij voor haar gevoeld had was verdwenen. Ze was in geen enkel opzicht knap of aantrekkelijk.
Zijn lichaam huiverde bij het idee dat hij nog geen 5 minuten geleden haar aantrekkelijk had gevonden.
* Mijn naam he? Wat wil je met mijn naam. Wat is er zo belangrijk aan namen. Mensen hebben namen, domme schapen. Ik heb geen naam. Op de dag dat ik stierf is mijn naam me ontnomen. Ik zit niet langer aan een naam.
Een reisdoel had de indringer niet. Er was hem verteld terug te keren naar de citadel. En dat had hij gedaan. Zijn doel was behaald.
Er verscheen een glimlach op het gezicht van de draak.
Typisch iets voor jou, meester, je reisdoel vergeten. Onthoud, je bent niet langer de valheru die je denkt te zijn. Je bent iets veel machtigers, maar ook iets veel kwetsbaarders. Je bent nu afhankelijk van mensen die in jou geloven. Zonder je volk ben je niks, meester.
Verward keek de ex-valheru voor zich uit. De draak die hem zojuist nog bedreigd had, sprak hem nu aan met meester.
De vrouw op de troon leek haar geduld te verliezen.
* Ik vroeg om je reisdoel, indringer. Zeg op , of sterf
Verrast door de bedreiging van de vrouw op de troon sprong Asschen omhoog, en greep naar zijn zwaard.
* Verrek klotewijf. Je zit op mijn troon, en durft mij te bedreigen in mijn eigen citadel! Vertek, of sterf!
Ik kan je niet langer beschermen, het is aan jou om aan te tonen dat je veranderd bent ten goede, laat het niet voor niet zijn geweest.
De persoon achter die stem had hem verzorgd en begeleid naar zijn nieuwe status.
Die stem had hem verteld dat de toekomst van de elven in zijn handen lag. Hij was nu de kracht achter hun magie en kennis. De verloren god was opgestaan.
Eerst had hij dit alles niet geloofd, maar gaandeweg was het allemaal duidelijk geworden. Toen hij voor de citadel was verschenen waren de poorten voor hem geopend, en werden de vlagen gehesen. Een teken van vriendschap
Er was hem verteld dat zijn grote beproeving nog komen moest. Die beproeving had hij nu gevonden. Voor hem stond een vrouw die geweld niet schuwde, en zeker niet tegen mensen die haar bedreigde.
Tevergeefs greep hij naar de veer, die daarna op de wind de citadel verliet. Dala was verdwnen, wist hij. Ooit zou hij haar weer ontmoeten, als hij hier zonder geweld weg kon komen.
In stilte wachte hij af wat de dame op de troon ging antwoorde.
overbrengt verbaasd haar adem in. Een stem alleen hoorbaar in haar hoofd, denkt ze
Ik kan je niet langer beschermen, het is aan jou om aan te tonen dat je veranderd bent ten goede, laat het niet voor niet zijn geweest.
* De boodschap is onduidelijk, maar raakt Juno diep, van wie is die stem?
Hoe weet de stem dat Juno verandert is en wat er allemaal gebeurt is?
En waarom zou de stem haar willen beschermen en vooral waartegen?
Even is Juno het ventje dat voor haar staat compleet vergeten en dwaalt
in gedachten af naar haar huis, de plek waar ze vandaan komt en ze weggevlucht is,
omdat het haar daar te heet onder de voeten werd.....
* Een ogenblik kijkt Juno angstig om zich heen, daar zal niemand hier toch iets vanaf weten? Maar dan herstelt ze zich en zet haar verwardheid om in complete woede en geeft
de ex-Valheru/de man zonder naam/het ventje met de roodgloeiende oogjes een
geweldige klap op zijn neus waardoor deze 3 meter achteruit tegen een pilaar aanvliegt
Ik heb geen zinnig antwoord van je gekregen, vals addergebroed dat je bent!!
Als jij niet wilt vertellen wat je hier komt doen, dan bepaal ik wel wat je hier komt doen!!
Je komt hier om mij, Juno godin van deze citadel te dienen!
En als jij me bovendien je naam niet wilt geven, dan geef ik je die wel,
vanaf nu zal je door iedereen worden aangesproken als ventje!!
* Juno kijkt met bloeddoorlopen ogen en woedende minachting naar het ventje
en daarna naar de wezens om haar heen. De draken kijken haar vertedert aan
en knikken meegaand hun koppen. Ze hebben de boodschap begrepen,
ventje is voortaan de slaaf van Juno en Juno moet gehoorzaamd worden...
* Plotseling viel er een grote stilte in de Citadel. De grond trilde, maar ook weer niet. De wind waaide, maar ook weer niet. De temperatuur veranderde in koud en warmer, maar ook weer niet. Maar een ding stond vast. Er gebeurde iets. Een onbekend iets. Onduidelijk voor een ieder, slechts goden of afstamelingen daarvan zouden dit aanvoelen. Een nieuwe bewoner naderde de Citadel.
* Een hele stoet engelen kwam uit een groot wit licht gevlogen. De eersten engelen landen gracieus bij de Citadel en namen hun posities in bij de westelijke vleugel van het gebouw. Om als het ware de loper uit te legen. Deze engelen waren duidelijk strijders, beschermers van de nieuwe gast die op het punt stond de Citadel te gaan betreden. Na hun volgden andere engelen, duidelijk van ander komaf. Ze brachten een gezang ten gehore waardoor de westelijke vleugel werd herschapen, naar de wens van de nieuwe bewoner. Nu ontstond er vanuit het niets een luchtbrug en daarover heen liepen de dienaren en getrouwen, naakt. De luchtbrug eindigde bij de trap voor het gebouw en daar werd de stoet opgewacht door enkele engelen die hun de kleding aanreikte die hun bestaan hier mogelijk maakte. Een geschenk van hun beschermvrouwe. Na de kleding aangenomen te hebben en zich aangekleed te hebben, stapte het gevolg naar binnen en begon aan de inrichting en opruiming van het gebouw.
* Toen was het moment daar, de nieuwe bewoner, liever gezegd bewoonster verscheen. Een oude Engel landde voor de poort en sprak op luide toon:
Schild voor de zwakkeren, Godin van passieve kracht, de Beschermvrouwe, Dala. Treed binnen in uw nieuwe onderkomen.
* Een helder lichtcirkel omgaf de trap en alle aanwezigen buigden en knielden neer. Uit de cirkel trad de Godin in haar ware gedaante naar voren en liep de trap op. Dala was gearriveerd in Araujo - Citadel der goden, om daar haar intrek te nemen.
[Dit bericht is gewijzigd door Dala op 10-05-2003 14:19]
Vroeger was het allemaal zo makkelijk geweest. Vroeger vocht hij voor wraak. Wraak op diegene die hem zijn vrouw en kind had afgenomen.
Wraak op de God die zijn leven met een simpele handbeweging had weggenomen.
Maar nu, nu was er niks meer om voor te vechten. Zijn wraak gevoelens waren weg. Zijn verdriet verdwenen. Er was alleen nog die leegte van binnen. De leegte die de dood van zijn gezin had achtergelaten. Hij mocht dan een Valheru zijn, maar gevoelloos was hij niet.
Verstoten van licht, voedsel en water zat de Valheru te wachten op zijn dood. De krappe cel gaf hem geen ruimte om zich ook maar een centimeter te bewegen. Hij kon niet staan, liggen, of zitten.
Er was geen plaats om je behoefte te doen. Er was niks dan ellende.
De woorden die op de wind binnen waren geblazen spookten nog steeds door zijn hoofd.
Zou er echt nog hoop zijn, was hij niet verloren, en vergeten. Waren er nog mensen die van hem hielden.
Even schoot er een beeld van de vuurvogel voor zijn ogen langs. Op een of andere manier deed ze hem denken aan zijn verleden. Aan zijn gezin, zijn vrouw, Joanna.
Ze was een echte vechter. Geen dal was te diep geweest, en geen berg te hoog. Geen tegenslag te erg, en geen verdriet te droevig.
Ze kon alles overwinnen, tot de dag dat Hij kwam. Tot de dag dat ze vermoord werd, tot de dag dat zijn leven verwoest werd. En de Valheru het duistere pad koos.
Die fout zou hij nooit meer maken, mocht hij dit overleven.
De uitdroging begon hem parten te spelen. Zijn lichaam deed dingen waar hij geen controle meer over had. Alle hoop was weg. Het enige wat er nog over was, was een zielig hoopje ellende.
Verlies niet de hoop op liefde. Vergeet niet waar je voor leeft. Vergeet niet van wie je hield, en wie er van jou hielden. Ik zal er altijd zijn. Ik zal altijd dichtbij je zijn, mijn liefde voor jou zal nooit sterven.
Zoek diep in jezelf, liefste. Zoek, en je weet waar ik op je wacht.
Diep in zijn lichaam voelde Asschen een kleine vonk. Een klein sprankje hoop. Natuurlijk had ze hem niet verlaten toen ze deze wereld verliet. Haar gedachtes waren altijd bij hem. Ze was voor altijd in zijn ziel gesloten. Herinneringen verdwenen niet, ze werden sterker.
Zijn gevoelens voor haar waren nooit verandert, en haar gevoelens voor hem ook niet. En dat wist hij.
Het zou een lange tocht worden, en allerminst makkelijk. Maar hij zou haar terug vinden. En als het zo ver was zou niemand haar nog kunnen afpakken. Niemand.
Zijn hele geest was toegespitst op het zoeken naar herinneringen. Herinneringen aan Joanna. De vijf jaar dat ze samen waren was voor Asschen de mooiste tijd van zijn leven geweest. Vijf jaar lang was er tevredenheid en liefde, ze waren gelukkig samen. Zoals de elven het zeiden, zielverwanten. Ja dat waren ze.
* Asschen schrok op uit zijn gedachten. In de verte klonk een schel geluid, alsof iemand probeerde de metalen deur te forceren. En zo te horen werd dit niet subtiel gedaan, doffe dreunen, van hout op ijzer klonken door de kleine gevangenis. Met iedere klap bewoog de deur verder uit zijn hengsels. Wie er daar zo hevig aan het werk waren wist de valheru niet, maar zo te horen waren ze niet van plan snel op te geven. "Pas op!!" onbekende stemmen schreeuwden iets in het elfs. Asschen wist niet wat het betekende, maar dook voor de zekerheid toch maar weg onder zijn bed. En geen moment te vroeg. Een fel witte lichtflits schoot door de kleine ruimte met cellen, gevolgd door een enorme explosie die de Citadel op zijn grondvesten deed schudden. Nog voordat hij in de gaten had wat er gebeurde werd hij door een van de elven neergeslagen.
Toen werd het stil, en duisternis heerste weer. Al het geluid was verdwenen, zelfs de mensen achter de deur waren niet meer hoorbaar.
De zware metalen deur vloog door de lucht, en lande met een klap in Asschen's cel.
Een twaalftal elven stormden naar binnen, en sleurden Asschen naar buiten.
Weer was er dat verleden. Alleen nu verder terug.
Bebloed liep hij over het slagveld. Her en der stonden er nog soldaten vermoeid op elkaar in te hakken, maar er was al lang duidelijk dat geen van beide zijdes gewonnen had. Duizenden, zo niet meer, mensen waren er gestorven. Honderden elven en dwergen lagen verspreid over het slagveld, dood. Het was een grote klap voor de elven.
Tranen rolden over de wangen van de valheru. Al die doden voor niks, zo zinloos. Ergens tussen de lijken daar lag zijn vader. Gestorven tijdens te laatste slag tegen het leger van de ondode koning.
* Langzaam keerde het licht weer terug in zijn ogen. Het was duidelijk dat ze niet meer in de citadel waren. Maar waar hij dan nu wel beland was, wist Asschen niet. "Gooi dat zielig hoopje mens maar ergens in de sloot. We hebben niks meer aan hem. Zijn krachten zijn al weg. Hij kan ons niet meer helpen." Twee stevige handen pakten hem vast, en hij werd van de grond gelicht.
Ze bedoelde hem. Hij was toch geen mens, hij was een valheru. Hoe durfde ze zo over hem te spreken
* Tijd om in protest te gaan kreeg hij niet. De elven hadden hem voor dood, en nutteloos aangezien. En hij werd zonder genade het open riool in gegooid. Als afval, en voedsel voor de ratten.
Met een klap lande hij op de harde stenen ondergrond van het riool. Duisternis deed zijn intrede, alweer.
Gehuil van de kleine maakte hem wakker. Slaperig stond hij op, om naar de wieg aan het voeteneinde van het bed te lopen. Een ongemakkelijk gevoel nam bezit van zijn lichaam. Iets was er mis. Instinctief keek hij naar Joanna, hij zou het zichzelf nooit vergeven als haar iets overkomen was. Maar ze lag er nog, haar ademhaling rustig, en gecontroleerd.
Rustig liep hij verder om de baby te troosten. Hij was dolblij geweest toen zijn dochter geboren werd, het was natuurlijk geen zoon maar dat mocht de pret niet drukken.
Hij wou Meredith uit haar wieg pakken, maar tot zijn verbazing lag ze er niet.
"Zocht je dit? Valheru!" Een man, gekleed in een zwart gewaad, had zijn dochter in zn armen.
"Je mag kiezen valheru, je vrouw, of je dochter. Ik geef je tien seconden, of ik vermoord ze beidde, Valheru!"
"Noem me geen valheru. Dat tijdstip is voorbij, Asschen is dood."
"Tien" De magiër stak langzaam een zilveren dolk in het buikje van de baby. "Ik had je gewaarschuwd valheru."
"Nee! ".. Asschen zakte door zijn knieën, "Nee", hij stormde op de magiër af.
De valheru is dood, en jij gaat hem nu achterna sadistische bergtrol
"Integendeel, de valheru is niet dood. Hij komt pas net tot leven!" Met een handbeweging liet de magiër vlammen, op het bed waarin Joanna lag te slapen, dansen. Langzaam kropen de vlammen richting de slapende vrouw, haar huid verterend bij de eerste aanraking. Asschen was niet in staat ook maar iets te doen.
Woede, angst, verdriet en wanhoop zorgden ervoor dat hij geen stap kon verzetten. Tranen rolden hem over zijn wangen.
Zijn dochter en vrouw waren voor zijn ogen vermoord, en hij had niet ingegrepen. Omdat hij te trots was om toe te geven dat hij de valheru was, geweest.
"Joanna!!!!"
[Dit bericht is gewijzigd door Asschen_sukar op 30-05-2003 23:39]
Het gevecht had hem uitgeput. De valheru was niet zo makkelijk te verslaan geweest als hij dacht. Zelfs niet in de belichaming van Durh, de Vaderdemon.
Maar het doel was bereikt. Diegene die hem het meest had bedreigd bestond niet langer. De valheru was vermoord. Niet langer zou Asschen een valheru zijn.
Zijn krachten waren verdwenen, hij was niets meer. Een doler, een reiziger. Niets meer, niets minder.
De naamloze zelf daarentegen was alleen meer sterker geworden. Hij was na zijn dood wedergekeerd in de burcht van de donkere schaduwen.
De burcht was een zwarte kopie van de Citadel der goden. In een tijdsverschuiving hing het op dezelfde plek. De pikzwarte muren, gemaakt van pure wanhoop en angst, beschermden het tegen de aanvallen van de engelen van de vrouwe.
Klaagzang klonk ieder uur vanuit de kerkers, de verloren zielen, de geroofde maagden, en verkrachte weduwen werden daar gevangen gehouden. Niemand was ooit uit de kerkers van de burcht ontsnapt.
Een gevoel van wanhoop, misselijkheid en angst overkwam een ieder die de burcht betrad.
Het heerschap van de Naamloze maakte deze plaats tot het duistere evenbeeld van de citadel.
* De Naamloze liep de lange steile trap naar de kerkers af. Zijn duistere dienaren hadden bij toeval de verkeerde uit de citadel bevrijd, een speeltje dat veel leuker was dan de duistere vrouwe Juno.
Voor hem lag hing een eens machtige krijger in de boeien. Zijn lichaam bebloed van de vele zweepslagen die hij reeds ontvangen had. De beulen van de Naamloze hadden hun werk grondig gedaan.
De normaal zo fitte valheru was terug gebracht tot een ingestort hoopje zieligheid. Een mens, als je die term nog mocht gebruiken. Eigenlijk was hij niks. Zijn krachten waren hem ontnomen, net zoals de Naamloze hem zijn kind, zijn vrouw, zijn. leven had afgenomen, nam hij nu zijn krachten weg.
Dat kan alleen maar betekenen dat iemand die haar na aan het hart ligt in levensgevaar is of bedreigd wordt, maar hoezeer Juno ook haar telepatische vermogens op scherp zet er komt niets binnen
Geen zuchtje, geen gesproken woord, niets behalve het beklemmende gevoel
Dan springt Juno plosteling op en roept Mauron bijzich..
* Mauron neem me op je rug, we dalen af naar het eiland, er is iets niet pluis, ik voel het gewoon, ik weet niet wat er is, maar misschien heeft iemand onze hulp wel nodig, Kom aan, laten we gaan
Zie de vernietiging van de berg door Tarran in:
Het Duistere Bos van Herne_the_Hunter Deel IV
* Hoewel een godin niet haar gevoelens toonde, stemde dit haar tot treurnis en woede. De Quatoluchs hadden dit niet verdient. Een uitbarsting van woede frustratie en resulterend in nodeloos geweld, vroeg om een tegenreactie.
* Dala concentreerde zich en liet haar godelijke krachten over het eiland gaan. Om te herstellen en degene te beschermen tegen het nodeloos geweld.
* Luxus keek over zijn schouder. Blijkbaar was Garibald Blackeye toch niet zo onoplettend als hij in eerste instantie had gedacht.
Wel, wel als het niet ons schoothondje Garibald is die denkt alles te bepalen. Jij doet toch ook alleen wat de Hand je opdraagt? Diens orders zijn toch om onze volledige buit af te staan minus 15% vindersloon? Ik neem dat beeldje als vindersloon.
* Garibald gaf Luxus een blik die kon doden. Hij had al voor aanvang van de expeditie een hekel gehad aan deze half-elf bastaard. Het was dat hij als beste onder de scouts gerekend werd, maar dessalniettemin na deze expeditie zou hij het zich kunnen veroorloven dat de scout een ongeluk overkwam.
Elftuig, leg neer dat beeld of ik stuur je naar die godin toe, die je in je hand draagt. * Dreigend trok Garibald zijn vlijmscherpe dolk. Luxus, wist dat deze gedrenkt was in vergif en besloot om in te binden.
Okay, Garibald jij je zin. Ik leg het wel weer terug in de zak.
* Terwijl Luxus het beeldje teruglegde keek hij naar de mannen die samen met hem deel uitmaakten van de expeditie. Zonder uitzondering zouden ze als Garibald het beveelde hem zijn hals doorsnijden. Zo een zooitje schorem bij elkaar had hij nog nooit meegemaakt. Het was dat ze hem nodig hadden als scout, maar anders.... Luxus wilde daar liever niet aan denken. Maar goed tot nu toe hadden ze gelukkig geluisterd naar hem, vooral nadat er 2 slachtoffer waren geworden van oude en voorspelbare vallen. Zogenaamde druktegels in de vloer waar je niet op moest gaan staan, behalve die twee drommels dan. Nou ja, een van hen, de ander had pech en stond te dicht in de buurt. Na het beeldje te hebben opgeborgen in de zak overhandigde hij deze aan Garibald. Ze konden nu beginnen aan de terugtocht. een weg uit deze gewelven van de vervallen tempel. Luxus stapte voorbij aan Garibald en nam zijn plek in, vooraan.
Wah is et donker hier. Ken niks zien man. * Zei een van de mannen van Garibald tegen een andere. Luxus was zich ervan bewust dat de mensen moeite hadden met het donker. Het was hier onder de restanten van de tempel maar weinig licht.
Dan pak je toch een toorts van de muer, zeikerd. * antwoorde zijn kameraad. Verschrikt keek Luxus om, hij had hen er nog voor gewaarschuwt, maar ze waren zoals meeste menselijke sukkelaars overmoedig geworden. De Toorts was door de man al uit de standaard getrokken.
Dwaas! * Kon Luxus nog uitbrengen toen de grond begon te brommen. Stukken steen vielen omlaag en er brak paniek uit onder de expeditieleden. Iedereen zocht een goed heenkomen. Garibald rende naar links richting een opening veroorzaakt door een reeds lang geleden ingestorten steunpilaar. Maar net toen hij aan de klim omhoog wilde beginnen hoordde hij een geluid dat de haren op zijn rug overeind deed komen. De zak scheurde uit.
NEEEEEEEEEN * Schreeuwde Garibald het uit en klom omlaag om de buit weer te verzamelen. In zijn ooghoek zag hij nog net de halfelf scout met een beeldje onder zijn arm een donkere gang induiken.
Moge de duivel je halen, vuile halfelf bastaard. ik zal de Hand vertellen van je diefstal, je kunt je leven dan wel vaarwel zeggen. * Garibald, concentreerde na deze verwensingen weer op de buit. Deze moest tenslotte geleverd worden aan de Hand anders zou er iets zwaaien, zijn hoofd bijvoorbeeld.
* Een uurtje of wat later, genoot Luxus van een bordje soep dat hij had laten sudderen boven een zelfgemaakt vuurtje. Vol trots keek hij tijdens het eten nog eens naar het beeldje. Toen de soep gegeten was, besloot Luxus dat het tijd was om het beeldje eens wat aandachtiger te onderzoeken. Hij had al bij het moment dat zijn oog viel op het beeldje, een bijzondere vorm van opwinding gevoeld. Iets gaf hem de aandrang om het beeldje uit de handen van Garibald en zijn mannen te houden. Maar, verbeelde hij het nu of voelde hij een kracht door zijn lichaam gaan, nu hij het beeldje met beide handen vasthield?
Luxus Archon Alafair!
* Verschrikt keek Luxus naar de vrouw die hem aansprak. Zojuist zat hij nog in een bos nagenietend van de soep en het beeldje bewonderend in zijn handen. nu stond hij in een groot gebouw wat verdacht veel weg had van een tempel. En overal gevleugelde wachters. En die vrouwe...... Luxus keek nogmaals naar het beeld.
Mijn God! * Bracht hij mompelend uit.
* De vrouw corrigeerde hem echter.
Godin * en pas nu verscheen er een glimlach op haar gelaat.
[
* De poorten van de Citadel gingen open. Met snelle doch rustgevende tred stapte de Questor naar binnen.
een moment van uw aandacht vrouwe! Het spijt me om aan uw oordeel te toornen, maar ik kan niets anders dan toch uw besluit om verduideliking te vragen. Waarom een sterveling naar hier brengen? Dit is toch geen plek voor hen die nog niet toe zijn aan de volgende stap van de cyclus van het bestaan?
* De glimlach op het gezicht van de Vrouwe werd nog stralender, bij het zien van haar trouwe onderdaan. De Elfling die inmiddels geknield voor haar lag keek ook voorzichtig om, maar op zijn gezicht stond slechts angst te lezen. De Questor hield zijn gezicht in een strakke plooi. Er verscheen geen welgemeende glimlach. Hij buigde slechts formeel. Enkele engelenbewakers keken verrast toe.
Questor, wees welkom in de Citadel. Je aanwezigheid wordt zoals altijd zeer op prijs gesteld. Kom, vertel me eens wat er gaande is op het eiland. Hoe staat het met je bevindingen. Hoe ver reikt de invloed van Chaos? Wist je dat....
Vrouwe met uw permissie......
* Rumoer klonk op onder de aanwezigen in de zaal. De glimlach van de Vrouwe verdween en ze keek ernstig. Haar blik was nu gevestigd op de oude man die het durfde haar te onderbreken. De Questor stapte nog verder naar voren en positioneerde zichzelf voor de Elfling.
....Vergeef me dat ik U onderbreek, maar U begaat een enorme fout als U nu dit voorbij laat gaan. U had moeten ingrijpen toen U de kans had, ten tijde van de Valheru. Maar nu, deze sterveling voor U, zal zelf zijn weg vinden en zijn daden zullen het effect teweeg brengen dat U en ik al lang geleden voorzien hebben. Als U ingrijpt en het natuurlijke proces doet veranderen,..... Doe het niet Vrouwe, ik smeek U.
Questor ik duld het niet als je zo tegen me praat, je vergeet je plaats. Ik ben nog immer de Vrouwe, degene die jij trouw hebt gezworen. Of ben je dat soms vergeten?
* De beelden kwamen weer terug en de Questor zag zijn oude vorige leven voorbij gaan als een droom. Toen nam hijzelf de besluiten en acties, te lang had hij zijn ware aard en gevoelens weggestopt. Slechts in de naam van de Vrouwe had hij gehandeld. Maar nu kwam het pure gevoel te sterk naar boven.
Het spijt me Vrouwe, maar ik kan niet passief toekijken, hoe pure slechtheid zijn weg vind op het eiland. De Naamloze herwint aan kracht en Chaos heeft zich als een gezwel over het eiland verspreidt. Ik weet dat uw rol als Godin het U verhinderd om in te grijpen. Daarom heeft U deze sterveling tot U geroepen. U probeert hem net als de Valheru te beschermen tegen slechtheid en corruptie van Chaos. Maar dat is niet de manier. Als Questor en Servant, neem ik mijn rol in de eeuwigdurende strijd op me.
* Dala, wist als godin al wat de volgende woorden van de Questor zouden zijn. en knikte uit eerbiedt. Dit was waarlijk haar meest trouwe dienaar. Hij zou niet gehinderd worden, zoals zij. Als ze zou ingrijpen zouden haar goden broeders en zusters haar ter orde roepen.
Goed dan Questor, gaat heen en doe datgene wat nodig is om de stervelingen op het eiland een veilig bestaan te bieden.
Dank U Vrouwe. * De Questor stond nu kaarsrecht en was rotsvast geaard. Hij keek nu opzij naar de elfling. Toen keek hij weer naar de Vrouwe en knikte dankbaar terug.
Ik Roep bij deze op tot een Everriculum
* De Vrouwe draaide zich om en verliet haar troonzaal. Ze was nu toe aan rust. Een periode van strijd zou neerdwalen op het eiland. Dit was onvermijdelijk. De strijd zou echter niet in naam van haar zijn.
* Terwijl de Vrouwe de zaal velriet, kwamen tal van engelenaanvoerders neergedaald uit hogere plekken. allen hadden ze slechts een bestemming. Zich bij de Questor melden om net als vroeger aan zijn zijde te staan. De Questor dacht terug aan zijn oude leven en zag zijn strijdmakkers een voor een voor zich verschijnen. Ze zouden nog eenmaal ten strijde trekken, nog eenmaal.
* Snel liet de questor zijn weemoedig gevoel aan een vroeger bestaan vallen, met zijn staf wees hij opzij en de engelen stapten een voor een opzij. Achte rhen verscheen de elfling, die trachtte gebruik te maken van de situatie door weg te kruipen.
Kom nou Luxus, waar wilde je naartoe? Je bent niet waar je thuishoort. ik zal je terugbrengen op aarde en daarvoor hoef je me niet te bedanken. Het zijn wij die je later zullen moeten bedanken voor datgene dat jij zal volbrengen.
* Inmiddels had het aantal engelen al een indrukwekkend aantal bereikt. Ook lagere engelen hadden zich bij de Questor gevoegd. Het gonsde in de citadel al snel rond. De Questor had opgeroepen tot een Everriculum
Legenda: everriculum: valt het best te vertalen als een grote schoonmaak. Een wezen van hogere hand of van grote invloed kan oproepen tot een everriculum. In dit geval scharen engelenkrijgers en andere wezens aan zijn zij om ten strijde te trekken tegen het slechte.
Vrouwe, we zijn gereed voor vertrek. De eerste van uw onderdanen hebben de wereldpoort al genomen en zijn terug naar huis. Ze maken alles in gereedheid voor uw thuiskomst.
* Diep van binnen wilde Dala eigenlijk helemaal niet weg. Maar het was niet anders. De eigenzinnige eilanders hadden haar hart gestolen. een wapen waarover slechts enkele stervelingen beschikten, maar op dit eiland leek iedereen wel ermee bewapend.
Zucht....
Goed, maak alles gereed voor vertrek we gaan...
* Dala pinkte iets weg wat leek op een traan. Het was dat goden geen sentimenteel gedrag vertoonden, want anders leek dit er verdraaid sterk op. Nog eenmaal keek ze achterom, toen haar machtige vleugels haar naar de blauwe portaal brachten. In die enkele meters afstand, kwam haar verblijf op het eiland als in een volgorde van flitsen aan haar voorbij. Het was mooi geweest.Net voordat ze haar definitieve stap zette, dahct ze aan haar trouwe questor en was benieuwd hoe het hem zou vergaan. Maar ze wist hoe het hem zou vergaan, ze was tenslotte een godin. Ze had nog een laatste ding te doen voordat ze voorgoed zou verdwijnen.
Questor,....
Bij deze ontsla ik je van alle verplichtingen. Je bent niet langer mijn dienaar. Maar vrij om te gaan.
* Dala verdween daarna van het eiland en met haar, haar gevolg aan dienaren en engelen. De citadel bleef leeg achter. Wachtend op nieuwe bewoners.....
THE END
|
|
