Kan het dan nooit zonder gedonder??!?!?!?!

Een gesprek aan gaan met zowel je vader als moeder. Dit is ongekend.
Vertel ze dat jij ook gevoel hebt en onder de situatie lijdt..
Probeer haar te laten begijpen dat je juist in deze tijd veel moeder liefde nodig hebt,.
(Wat ik ook subtiel hiermee bedoel is dat je ouders niet zo egoistisch moeten zijn)

Het ligt een beetje aan je leeftijd welke mogelijkheden je, behalve bij je ma blijven, hebt.

quote:

---

Op donderdag 27 maart 2003 15:17 schreef Greyfox het volgende:
Het ligt een beetje aan je leeftijd welke mogelijkheden je, behalve bij je ma blijven, hebt.

---

Ik vermoed dat ze 15 of 16 is...

quote:

---

Op donderdag 27 maart 2003 15:18 schreef Yo-L het volgende:

[..]

Ik vermoed dat ze 15 of 16 is...

---

Uitgaande van die situatie ben ik ook van mening dat je eerst moet proberen eruit te komen door praten.
Dat zal, gezien de geschiedenis, zeker geen makkelijk gesprek zijn.

Mocht daar niets uitkomen, dan heb je eigenlijk maar 1 oplossing en dat is proberen of je tijdelijk bij een vriend, vriendin of familie kunt wonen.
Misschien doet dat de ogen van je pa en ma openen.

je ma op haar donder geven omdat ze zo iets belachelijks zegt is ook een optie hoor. ze laten jou in de kou staan tussen hun in en dat is ongekend.

sommige mensen hebben echt een ouder-diploma nodig

uitiendelijk => uiteindelijk
graag gedaan hoor, deze bijdrage

Sliedrecht da´s dichtbij zeg...

Naja ontopic.

Ik denk dat het een moeilijke keuze word, want wie je ook kiest, het zal voor de ander "verraad" zijn... Als ik mocht kiezen, zou ik je vader kiezen... omdat je moeder je niet mag. (je vader wel?) Bovendien kan je hem dan verder helpen bij zijn alcohol probleem voor zover hij dat wil.

Dat is mijn mening, maar ik weet niet precies hoe de situatie ligt, als je wil praten, zie me info voor me msn.

quote:

---

Op donderdag 27 maart 2003 15:27 schreef nevaeh87 het volgende:

in feite kan zij het ook niet echt helpen

---

de situatie niet maar jij kan er nog minder aan doen! zij hebben jou in deze situatie gezet en jij mag daar NIET onder lijden. van wat ik nu hoor van jou geef je ze bijna gelijk dat ze zo tegen je doen en dat is toh echt niet zo

Als je niet bij je moeder of vader wil wonen door diversen redenen is er misschien wel een oom of tante die je op kan vangen of is dat ook geen optie?
Sucses in ieder geval

nee drank problemen zijn moeilijk af te komen...

neem 1 ding van mij aan, dit probleem kun jij NIETS aan doen, het speelt tussen je ouders en ook ALLEEN tussen je ouders.

tis wel een grote stap maar misschien is op kamers een goede keuze. betekend wel dat je ineens veel meer verantwoording moet dragen maar je kan wel je eigen leven opbouwen zonder de problemen van je ouders

//edit:
nog ff gechecked hoe oud je was, 15 is wel heel jong voor deze oplossing...

quote:

---

Op donderdag 27 maart 2003 15:44 schreef nevaeh87 het volgende:
Dat is misschien ook deels het schuldig voelen abUSER, schuldig voelen over alles wat aan de hand is. Je weet dat het jou schuld niet is, maar toch denkt je hoofd apart na voor je en blijf je in die waan.

Mijn pa heb ik vrijwel geen ruzie mee, maar om nou met die drank opgescheept te zitten. Daar help je hem ook niet zomaar vanaf denk je niet???

---

Dat zou ik proberen.. ik denk een leven met hem, beter dan een leven met iemand die jouw niet mag, dan zit je de hele dag met een opgelaten gevoel.

Hoe kom je erbij dat jouw moeder je niet mag?
Het lijkt me bijna onmogelijk dat je als moeder zijnde een hekel hebt aan je eigen kind. Ik vind dat je behoorlijk volwassen overkomt voor je 15 jaar. Je moeder zou apetrots op je moeten zijn.
Maar goed, zo vlak na de scheiding zit zij ook niet erg lekker in haar vel en jammer genoeg kan zij het niet opbrengen om jou zoveel mogelijk uit de wind te houden, wat eigenlijk wel haar taak is, als moeder.
Probeer toch maar zo goed mogelijk met je moeder om te gaan en maak je niet te druk over de ruzies die je met je moeder hebt.
Op zich is het vrij normaal dat een meid van 15 strubbelingen met haar ouders heeft dus til er niet te zwaar aan.
Als ik jou was zou ik proberen om het nog een paar jaartjes bij je moeder vol te houden en daarna lekker op jezelf te gaan wonen en al die shit achter je laten.
Sterkte en Succes!

quote:

---

Op donderdag 27 maart 2003 15:14 schreef nevaeh87 het volgende:
Hai, hoe zal ik dit beginnen. Ik heb al een tijd lang een groot probleem......... Ik zal vanaf het begin beginnen.......

Mijn ma vindt dat ik teveel op mijn pa lijk en daarom mag ze me niet, vanaf de scheiding ben ik fout...Ik heb nu het gevoel dat ik de hele schuld ben van alle shit die er is.....

---

Ik kan hier zo boos om worden. Op die leeftijd ben je zo ontvankelijk voor verantwoordelijkheids- en schuldgevoel en dat zonder al genoeg ervaring te hebben met hoe je moet relativeren en hoe je een overzicht van de situatie krijgt. Dat je moeder je niet mag omdat je op je vader lijkt is echt onthutsend. Ik kan er gewoon niet over uit. Even voor alle duidelijkheid: tenzij jij twee horentjes op je hoofd hebt, bokkenpoten, een sikje en een lange staart en je daarnaast ook nog eens op je kamertje allerlei snode plannen aan 't verzinnen bent hoe je de boel aardig tegen elkaar op kunt spelen, ben jij onder alle omstandigheden en zonder twijfel niet schuldig aan wat er gebeurd.

quote:

---

Gister was het weer zover, mijn ma en ik hadden heibel en ik wilde het huis uitlopen. Ze zegt zo: Als je nu weggaat kun je weg blijven.Dan hoef je niet meer in dit huis te komen..........

---

Ook weer zoiets... wat ik niet begrijp is waarom deze ogenschijnlijk volwassen mensen niet kunnen begrijpen hoe je met kinderen moet omgaan. Het is verschrikkelijk als je als kind geen veilige thuishaven hebt, waarvan je ten alle tijden op aan kunt en op terug kunt vallen. Ruzies zijn niet leuk en soms kun je elkaar wel achter het behang plakken natuurlijk (of erger), maar die veilige basis moet er altijd blijven. Anders krijg je echt dat je later op niemand meer wilt hoeven rekenen en dat zorgt er dan weer voor dat je een muur om je heen bouwt.

quote:

---

Ik wist toen dus niet wat ik moet doen......Weggaan naar mijn pa of wat.Goed uitiendelijk ben ik weer terug gegaan naar mijn ma en daar ben ik nu nog steeds......

---

Ik vind 't echt verschrikkelijk wat hier gebeurd. Ik vind 't nou niet zo'n succes om emotioneel te worden op m'n werk, maar ik vind 't gewoon doodzonde en 't laat me niet koud. Ik kan best begrijpen dat je ouders ook met zichzelf bezig zijn en daardoor weinig energie of begrip meer voor jouw situatie kunnen opbrengen, maar dat is de afspraak die je met jezelf maakt, lijkt me, als je aan kinderen begint (oke.. niet iedereen kiest bewust voor kinderen... ikzelf ben ook geen bewuste keuze geweest - thank god for ripping condoms or whatever). De enige manier waarop ik dit kan relativeren is dat zij alle begrip en normen & waarden kwijt zijn geraakt waardoor het nu zo'n zooitje is.

Ik weet niet of het zo'n slim idee is om bij je vader te zijn, maar iig lijkt het me zeker geen goed idee om bij je moeder te zijn. Dat maakt dit ook zo moeilijk. Je kunt geen kant op en het lijkt haast wel alsof je moet kiezen. Eigenlijk moet je ook kiezen, maar kies dan zoveel mogelijk voor jezelf.
Alcoholisten zijn heel moeilijk handelbaar (heb een alcoholistische zus, dus weet wel het een en ander) en die trekken je vaak ook nog mee in hun modderpoel. Bovendien zijn ze niet erg betrouwbaar, maar misschien ben ik nu teveel aan 't generaliseren. Het klinkt lullig, maar probeer zo snel mogelijk op kamers te gaan en je eigen weg te vinden. Laat je ouders hun eigen problemen oplossen. Daar kun jij niks aan veranderen. En als je niet bij een van hun in huis zit, kun je ook nog makkelijker afstand nemen en word je rustiger. Ik weet wel dat op je 15e het huis uit gaan geen pretje is, maar het is nog altijd beter dan dit!

Sterkte joh en iig nooit opgeven!

[edit] - Ik moet er wel nog even aan toevoegen dat ik er vanuit ga dat het een serieus probleem is, die niet zomaar 1-2-3 opgelost kan worden. Dus als jij niet overweg kan omdat je aan 't puberen bent en je moeder jou onder controle probeert te houden, maar jou niet echt afstoot of iets dergelijks, was mijn reactie te extreem. Dit realiseerde ik me net ineens en ik zou ook niet graag een overtrokken reactie willen geven voor een probleem dat veel vaker voorkomt. Ik ga er dus vanuit dat er hier sprake is van een echt ernstige situatie. Anders is het waarschijnlijk beter om wel bij je moeder te wonen.

[Dit bericht is gewijzigd door Bombie op 27-03-2003 16:37]

Hee Sliedrecht daar woon ik ook, in welke wijk woon jij?

Ik denk dat je weinig ertegen kan doen. Weet ook niet precies hoe de situatie nu precies met je moeder is. Misschien moet je haar nog even de tijd geven. Het is wel vreselijk voor je hoor . Ik leef met je mee.

Zou je ook niet zoiets met iemand uit kunnen praten met iemand erbij ofzo, dat jullie met zijn 3en aan de tafel gaan zitten , want jij lijdt onder wat je ouders doen, en op die manier klinkt het niet echt gezond.
Jij moet iemand buiten de situatie hebben die voor je op komt , zoiets als familietherapie is dat niet mogelijk ??

Hello,

allereerst veel sterkte, want je hebt al een hoop meegemaakt op je jonge leeftijd.

Je mams slikt antidepressiva, mag ik dan aannemen dat ze ook naar de psych gaat? Misschien is het een idee om erachter te komen wie haar psych is (misschien via een gesprek met je huisarts, die ook haar huisarts zal zijn) en die persoon zelf ook eens te zien, zij het een keertje meegaan met je moeder of op eigen houtje eens langs gaan om te vertellen hoe het met jou en de situatie gaat.

Misschien kan je je ei ook kwijt bij een bureau jeugdzorg in de buurt, misschien de kindertelefoon of het RIAGG. Al deze organisaties zijn gratis en behandelen je anoniem, dus misschien dat ze je kunnen helpen door je in contact te brengen met de juiste personen.

Omdat je nog zo relatief jong bent zou ik een van deze mogelijkheden eerder overwegen dan wegrennen of opjezelf gaan. Bovenstaande instanties kunnen je waarschijnlijk erg goed helpen.

Succes!
Marjolein

Als ik deze laatste twee reacties lees, moet ik zeggen dat ik dat toch wel erg verstandige suggesties vind en dat ik best wel vanuit persoonlijke ervaring reageerde. Mijn reactie was ook meer vanuit het idee dat de situatie verloren is en er verder niks goeds uit zou kunnen komen, maar uiteraard zijn de laatsgenoemde suggesties de eerste mogelijkheden die je het beste kunt uitputten voordat je echt overgaat tot drastische maatregelen (zoals ik beschreven had). Dit dan wel in combinatie met goede begeleiding en hulp.

Ik kan zelf ook wel eigenlijk een beetje uit ervaring spreken want ik ben zelf namelijk uit huis geplaatst geweest . Ik kon het thuis ook niet aan, spanningen maar ik heb via instanties eerst familiegesprekken gehad , en toen ze zagen dat dat niet werkten ben ik via riagg in een opvanghuis voor jongeren gekomen , wat ook niet echt altijd feest was, maar eigenlijk achteraf gezien wel de juiste oplossing is .
Het voornamelijkste is juist dat je een derde persoon die niet midden in de situatie zit helderder denkt je kan voorkomen van beslissingen te nemen die het erger maken en eventueel helpen de band met je ouders te verbeteren , hoeft niet perse thuis maat soms moet je zelfs weg om de relatie met je ouders te verbeteren.

ik zou hulp zoeken

kijk hier eens FAQ Relaties & Psychologie

quote:

---

Op donderdag 27 maart 2003 19:35 schreef addicted_to_jellybeans het volgende:
Ik kan zelf ook wel eigenlijk een beetje uit ervaring spreken want ik ben zelf namelijk uit huis geplaatst geweest .
[..]

---

Ja.. ik had ook al wel het sterke vermoeden dat jij je portie ook wel gehad hebt.
Maar ik vond jouw reactie wat verstandiger gebracht zeg maar.