Emotional overload

Het verhaal begint eigenlijk zo'n vier jaar geleden. Ik studeerde en had geen relatie. Mijn ouders hebben een eigen bedrijf en mijn zusje zit in haar examenjaar. Thuis hebben we het altijd goed gehad; we woonden groot, we beschikten over jonge en grote auto's en hadden meer luxe artikelen dan iemand zich kon wensen. Kortom, alles ging prima. Mijn
vader werkte weliswaar zo'n 70 uur per week, maar hij verzekerde ons dat hij voor de oude dag aan het sparen was.

Bovendien heeft hij van zijn hobby zijn beroep gemaakt. Ook waren er geen enkele tekenen dat er iets met mijn vaders gezondheid mis zou zijn. Totdat hij een TIA kreeg (een soort beroerte). Hij heeft hiervoor slechts drie dagen in het ziekenhuis gelegen... De doktoren verzekerde ons, dat hij volledig genezen was en dat er geen blijvend letsel is achtergebleven. Maar er was wel degelijk blijvend letsel. Niet zozeer via een scan oid te zien, maar zijn persoonlijkheid veranderde.

Mijn ouders waren op zakengebied altijd een twee-eenheid. Mijn vader was het ondernemende type, mijn moeder relativeerde alles (zij deed de boekhouding). Samen kwamen zij dan ook met een goede oplossing voor elk probleem. Sinds de TIA was die twee-eenheid gebroken. Mijn vader veranderde. Hij werd heel egoistisch en storte zich helemaal op het werk. De adviezen van mijn moeder waren nu persoonlijke aanvallen voor hem, in plaats van helpende informatie. Zodoende nam mijn vader steeds grotere risico's met nieuwe projecten en daar hebben een aantal mensen (waaronder compagnons) dankbaar gebruik van gemaakt.

Financieel ging het dus achteruit. Na drie jaar zo geleefd te hebben (het groeide van kwaad tot erger) hadden mijn ouders besloten om tijdelijk uit elkaar te gaan. Hetgeen geschiedde. Mijn vader ging in België wonen, aangezien een compagnon daar een huis had en dat huis als onderdak had aangeboden.
Tijdens deze tijdelijke breuk, heeft mijn vader een relatie gehad met een andere vrouw. Hoe ironisch het ook klinkt, dit was een oplichster pur sang. Op de één of andere manier heeft ze zo op mijn vader ingespeeld, dat hij accoord ging met het oprichten van een firma, waar zij beide aandeelhouders van werden. Toen dat allemaal rond was, heeft ze leningen afgesloten die met geen mogelijkheid terug te betalen waren. Mijn vader wist hier niets vanaf. Ondertussen zijn advocaten bezig met deze zaak. Dit kan nog enige tijd duren, aangezien de dame in kwestie nogal de neiging heeft om spoorloos te verdwijnen.

Ondertussen werd het allemaal donkerder voor ons, mbt het financiele gedeelte. Mijn vader had een tweede hypotheek op het huis genomen (waar niemand iets vanaf wist), om zo een nieuwe firma op te starten met een oud-compagnon van hem. Deze firma had een ondernemingsplan, dat er zeer florisant uitzag. Mijn vader heeft dus geld gestoken in deze firma. Van dat geld is, samen met het geld van een andere financierder, o.a. een bedrijfspand gekocht. Deze andere financierder vormde de overkoepelde organisatie, maar hield zich bestuurlijk aan de kant.In dit bedrijfspand kwamen drie bedrijven te zitten: de nieuwe firma, de zaak van mijn ouders en een transportbedrijf.
Om een lang verhaal hierover kort te maken: de nieuwe firma is op de fles gegaan. Dit is gebeurd door financieel wanbeleid van die compagnon van mijn vader. Het geinvesteerde geld van mijn vader en de financierder is doorgesluisd naar de prive-firma van die compagnon om daar schulden af te lossen. De rechter heeft ons in het gelijk gesteld, maar we kunnen voorlopig nog wel fluiten naar ons geld (een goede 800.000,- EURO), aangezien die compagnon een schuld heeft gebouwd van 5 miljoen euro bij andere firma's.

Doordat dat geld dus niet binnenkwam, kwam de zaak van mijn ouders ook in financiele problemen. De markt (handel in machines voor de voedingsmiddelen industrie) zwakte af en diverse investeringen konden niet afbetaald of afgerond worden. Dit had tot resultaat dat we ons huis moesten verkopen en dat een gedeelte van de zaak afgestoten moest worden (failliet ging dus). Vanwege de woningnood, wonen mijn moeder en mijn zusje tijdelijk in bij een oom en tante van mij. Ik red het goed met mijn kamer en ik kan in de weekenden bij mijn vriendin en haar ouders terecht.

Kortom, stress en emoties bouwden zich op...
Dit heeft ervoor gezorgd, dat mijn vader op 11 november 2002 zijn tweede TIA kreeg. Dit keer zwaarder. Hij is met spoed opgenomen in het ziekenhuis, waar ze hem na twee uur al opgegeven hadden. Volgens de doctoren zou het een kasplantje worden... Gelukkig herstelde hij na twee dagen zo aanmerkelijk, dat hij volledig bij kennis kwam en relatief weinig letsel zou zijn. Nou ja, weinig: mijn vader moest volledig opnieuw leren spreken en opnieuw leren bewegen met zijn
rechterhand. De aansturing was zeg maar aangetast. Pas na drie weken, mocht hij terug naar huis. Omdat hij nog steeds niet verzekerd is in België, kan hij niet volledig revalideren. Inmiddels is hij al drie keer afgewezen voor een verzekering. Ik heb enige tijd geleden daarom contact opgenomen met de Belgische ombudsman en ik hoop spoedig bericht te ontvangen. Mijn vader praat nu alsof zijn wangen verdoofd zijn en hij beweegt zich drie maal zo langzaam als een normaal persoon.
Grof gezegd, als je hem ziet denk je dat hij een klein kind is....

Tijdens zijn ziekenhuisverblijf is het volgende gebeurd:
Wij hadden met de zaak op dat moment een huurachterstand van twee maanden voor ons gedeelte in het bovengenoemde bedrijfspand. Die overkoepelende firma had een deurwaarder ingeschakeld om toch hun geld te krijgen. Aangezien de nieuw opgerichte firma geen geld in het laatje bracht, moest alles aangepakt worden om geld binnen te krijgen. Op de een of andere manier is het de deurwaarder gelukt, om een bevel tot uitzetting te regelen bij de rechtbank. Let wel; zowel mijn ouders als ik wisten totaal niets van deze gang van zaken af (we hadden wel wat anders aan ons hoofd). Op 17 december kregen wij te horen (via een telefoontje - er was geen brief gestuurd) dat het gedeelte van het pand waar onze firma gevestigd was, ontruimd moest zijn voor 19 december. Bezwaarschriften en tientallen telefoontjes van onze (lees mijn) kant uit hadden helaas geen resultaat. We moesten ontruimen. Gelukkig konden we onze spullen stallen bij een goede vriend van mijn vader.

Op dit moment is het dus zo:
er is geen geld voor mijn vader, mijn moeder en mijn zusje om in levensonderhoud te voorzien. Er is wel wat, maar lang niet genoeg. Inkomsten zijn schaars. Momenteel is onze firma bezig met een project in Rusland, maar er zou in januari al zo'n 12.000 euro voorschot betaald zijn; hetgeen dus niet het geval is. Alles ligt vast in een contract, maar het schijnt een probleem van de bank te zijn. Ze claimen, dat het geld er deze week is....

Ikzelf heb een jaar geleefd op het minimale. Mijn afstudeerstage werd voor een deel niet vergoed, ik kon niet direct een baan vinden en ik had geen recht op een uitkering. Ik heb een aantal maanden gewerkt bij een supermarkt om toch inkomsten te krijgen, maar dat was niet voldoende. Vanwege de situatie thuis, had ik dus ook geen tijd om meer uren te
maken. Ik heb zo'n 2000 euro moeten lenen bij mijn vriendin (waarvoor ik me schaam), bovenop het limiet van 1000 euro die ik had bij de bank. Tevens heb ik nog zo'n 500 euro moeten lenen van vrienden. Gelukkig heb ik een fulltime baan sinds 1 februari en dus ook weer inkomsten. Ik heb een groot deel van mijn schulden al afgelost, dus daar maak ik met
niet meer zo druk over.

Hoewel ikzelf langzaam uit een dal kruip, heb ik dat gevoel niet. Ik ben geweldig goed opgevangen door mijn vriendin en haar familie. Ik kan met haar overal over praten. Ik heb een pracht van een baan (echt waar) en ik kan weer gaan stappen met mijn vrienden zonder op geld te moeten letten (vrij gezegd).
Toch ben ik de laatste tijd enorm emotioneel geworden. Mijn vriendin zie ik alleen in de weekend (zij studeert nu af in Roermond, ik werk in Eindhoven), na mijn werk lig ik lusteloos op de bank of ik ben 'nutteloos' bezig met de PC. Ik heb nergens meer zin in, wil alleen nog maar slapen (maar kom niet in slaap) en kan me moeilijker concentreren. BTW; op het werk heb ik nergens last van.
Ik wil me behoeden om te vluchten in mijn werk, dus ik let daar goed op. Wanneer ik met mijn vader of moeder gesproken heb voel ik een enorme leegte, omdat ik niet meer kan doen dan ik al gedaan heb. Mijn tranen staan in mijn ogen, als ik mijn vader door zijn huis zie sjokken of als ik hem hoor praten. Dat heb ik ook, al ik hoor dat mijn moeder nog steeds geen woning heeft kunnen vinden.

Enfin, ik denk dat ik het gewoon even gehad heb. Ook dit kom ik weer boven; daar maak ik mij niet druk om. Het leven gaat me ooit weer toelachen....... alleen wanneer is nog niet duidelijk. Waarschijnlijk binnenkort......

Met dit verhaal wil ik dus even mijn hart luchten aan de buitenwereld, hoewel dit nog niet eens de helft is van alle incidenten van het afgelopen jaar. Ik kan me voorstellen, dat dit verhaal een kluif is geweest om te lezen; chapeau voor degene die het helemaal gelezen heeft.
Nogmaals, ik vraag niet om raad oid; ik wilde even mijn zegje doen.

quote:

---

Op dinsdag 25 maart 2003 00:20 schreef vosss het volgende:
Sorry ben te moe en zat om het hele verhaal te lezen, maar ik wil je toch geluk en suc6 toewensen

Ik lees het morgen nog eens en geef je dan misschieneen reactie waar je ook echt wat aan hebt

---

quote:

---

Op dinsdag 25 maart 2003 00:34 schreef Vision het volgende:
kan je pa (mits er nu geld komt) wel nog revalideren of is het daar nu te laat voor en blijft hij altijd zo raar praten en langzaam lopen?

---

quote:

---

Op dinsdag 25 maart 2003 09:10 schreef suxjahh het volgende:
Ik vind het erg en spijtig wat er gebeurd en ik heb ook geen flauw idee hoe oud je bent maar:
[..]

Hoe je dit zegt is wel erg, alsof je jezelf te goed hiervoor vind... Nogmaals ik gun het niemand wat jou is gebeurd, maar volgens mij ben je echt wel teveel verwend en heb (naja misschien onderhand wel) je echt geen idee hoe je het beste met geld om kan gaan.... Naja succes iig..

---

Ik ben in juli afgestudeerd, ik heb een vakantiebaan gehad waarvan ik de schuld die ik opgebouwd heb tijdens mijn studie grotendeels heb kunnen aflossen. Vanaf september zou ik aan de slag kunnen. Helaas is dit niet doorgegaan. Ik heb zo'n 30 sollicitaties achter de rug, voordat ik de baan kreeg die ik nu heb. Ik ben direct in september begonnen met solliciteren in mijn vakgebied, maar ook op zoek gegaan naar part-time baantjes om bij te verdienen.
Voor de meeste banen was ik te oud (lees te duur), maar gelukkig kon ik bij een supermarkt terecht. Hier kon ik weinig uren maken (alleen 's avonds) en moest elke dag op en neer reizen om de situatie thuis mee te helpen oplossen.

Ik weet niet uit welk gedeelte jij haalt, dat ik me te min voel om in een supermarkt te werken. Dit is dus niet zo, net zo min zou ik me te min voelen om bijvoorbeeld vuilnis op te halen of om als pizzakoerier te werken.
Bedenk eerst eens wat je gaat posten, voordat je dat doet.
Sorry, maar dit soort ondoordachte posts kan ik niet waarderen. Ik zoek geen medelijden, maar ik zit ook niet te wachten op reacties die bevooroordeeld zijn getikt.....