Ik begrijp er géén snars meer van

Ik leer een meisje kennen. Het waren feitelijk maar korte periodes dat we elkaar zagen, maar doch met dat de tijd verstreek, zo kwamen mijn gevoelens voor haar opzetten. Nu ik onderdruktte die gevoelens omdat ik wist dat ze een vriend had en ik het dus absoluut "not done" vond. Ik vond het ook weird dat die gevoelens gewoon kon ontstaan... .

Nu die gevoelens onderdrukken was lastig gewoon. Het was ontzettend moeilijk om toch maar niet uit die rol te vallen. Telkens als ze ziek was of er iets was dan kwam dat gevoel oprukken van bezorgdheid. Of wanneer ze toch nog maar ééns aan het klagen was over haar vriend. Het was echt een strijd tegen mijzelf. Nu, het gebeurde dikwijls dat ik gewoon uit mijn rol viel. Maar , althans dat dacht ik, het toch redelijk goed verdoezelen door feitelijk x aantal smoesjes te bedenken. Nu als ik de rekening maaktte kwam ik over als iemand die een aantal keer verranderde van mening. De enige keer was het enkel maar om haar geven, de andere keer was het meer, de andere keer was het zogenaamd niets, etc... . Het probleem was echter niet dit aleen , maar ook het feit dat er heel wat mensen er plezier inschepten om mij te overtuigen "hoe slecht" dat meisje wel niet was van karakter en dergelijke. Zelf reageerde ik daar over het algemeen niet op. Maar ik ben nu éénmaal héél onzeker en soms durfde ik haar daar wel ééns over aanspreken. Dat leidde natuurlijk tot strubbelingen en monde dikwijls uit in ruzie's. Maar om één of andere duistere reden legden we het wel altijd bij.

Totdat we zelf ééns 4 maanden gewoon niet meer met elkaar praatten maar daarna terug bijgelegd. Hoe, was vrij raar. Een discussie met haar "vriendin" en desbetreffende meisje stond er gewoon bij. Na 4 maanden waren die gevoelens wel wegge'ebt (is dit een woord ? ) dus... . Haar vriendin probeer mij de gewoon te pakken door inééns er haar bij te trekken. Waarschijnlijk denken dat ik zo wel te pakken viel. Nu, tot grote verbazing ook bij mijzelf, piktte ik daar op in door te zeggen dat ze haar er niet mochten bij betrekken. Dat ik het laag vond van ze dat ze een jaar zitten hebben roddelenen en dan opééns haar vrienden willen zijn. De dag erachter werd haar vriendschap met die mensen beindigt en (weird) werd het allemaal bijgelegd.

Nu, tussentijds wist ik gewoon dat ik mijn gevoelens niet meer voor haar kon onderdrukken. Het was niet zo expliciet dat ik echter voor mijn gevoelens uitkwam, maar het is moeilijk om uit te leggen - ze wist het gewoon. Vooral aan de manier waarop ik mij uitdruktte of soms toch wel lieve woordjes toespeelde. Dingen zoals ik haar mistte waarop zij antwoorde "dat ik dan maar moest aftellen en dat ook zij zou moeten aftellen" , dat ik om haar gaf en dat ik bij haar wilde zijn...Ze reageerde daar altijd ontzettend goed op. Ik ging ervan uit dat het waarschijnlijk uit was met haar vriend. Maanden verstrijken en opééns komt het volgende uit "ik heb geluk met mijn vriendje, hij is de enige die om mij geeft".

Ik dacht dat mijn wereld gewoon instortte. Ik was toen werkelijk echt diep gekwetst en ik reageerde erop door gewoon te zwijgen. Als ze iets zei dan hield ik gewoon de lippen stijf op mijn mond. Nu, ik heb haar daarna verteld dat ik het moeilijk vond over het feit dat ze niet wou inzien dat ik ook om haar gaf en dat ik een verkeerd gevoel had... . Dan kreeg ik het verhaal dat ze problemen had met haar vader en ik haar situatie niet goed kende. Dat haar vader problemen had met haar vriend en daardoor zij ontzettend boos was op haar vader. Ik had zo het gevoel dat door die switch haar vriend opééns een grote held was geworden.

Nu toen ging het werkelijk bergaf met mij. Mijn sociaal leven leed eronder, mijn werk leed eronder, het was gewoon géén houden meer aan. Tot het moment dat ik voor mijzelf had beslist dat het zo niet meer verder kon. Ik zei bij mijzelf, ik ga haar gewoon aanschrijven. Ik wou het haar face 2 face zeggen maar ik ken mijzelf. Ik val dan altijd over mijn woorden in die situaties. In die brief liet ik mij uit over mijn gevoelens, zodoende dat er géén vergissingen zouden gebeuren. Nu, een echt geformuleerd antwoord kreeg ik echter niet.

Ze had het druk met haar studies en ik hooptte er feitelijk niet meer op om ooit een reactie erop te krijgen. Onze contacten verliepen gewoon zoals gewoonlijk, net of er niets was gebeurd. Tot op een maandagmorgen ze opééns mij het "heugelijk" nieuws (ze verteldde dit werkelijk met plezier en een grote smile) dat ze ruzie had gemaakt met haar vriendje en dat het uit was en ze zinspeelde dan nog op die brief die ik had geschreven... .

Je kan begrijpen dat ondergetekende (hoe egoïstisch het ook mag klinken) nog voor een extra gat zorgde in de ozonlaag. Maar ik had voor mijzelf voorgenomen om toch de eerste dagen/weken niets te ondernemen omdat ik niet het risico wou nemen om als een soort "tijdelijk vervangmiddel" te worden gebruikt. Ik ging er ook vanuit dat ze in die periode op haar zwakste was en het bijgevolg van weinig respect zou getuigen om daarvan te profiteren... . Heel die week is raar te omschrijven, ze was gewoon nog ééns extra lief gewoon. Maar vond het zelf te vroeg dus ik hield mij in.

De week daarop was opééns helemaal anders. Wat ik ook zei, het was wel altijd slecht. Als ik iets zei voor te lachen dan nam ze dat serieus op. Ze zat m.a.w gewoon héél de tijd op mijn kap. Ik kreeg zelf te horen dat ze zeker de eerste 5 maanden géén ander vriendje wou hebben. Nu voor mij was dat laatste zeker géén probleem en voor de rest dacht ik gewoon dat het een fase was die ze moest doorgaan.

Nu daarna hoorde ik gewoon van een vriend dat ze al een andere vriend had. Ze had hem ontmoet op valentijn (dus enkele dagen voordat ze me vertelde dat ze géén relatie wilde voor x aantal maanden) op een plaatselijke fuif Nu , je kunt je voorstellen wat er dan allemaal zo door je hoofd gaat.

Later toen ik haar confronteerde gaf ze toe dat ze iemand had "leren kennen" maar het hangde allemaal met haken aan elkaar. Het was niet serieus, het was opééns iemand die ze allang kende, etc... . En dat we het allemaal in de toekomst zullen zien hoe alles zal uitdraaien... .

Nu ja, ik had zoiets van verdomme en kon het echt wel uitschreeuwen gewoon. Nu ja, opééns via de wondere wereld van MSN begon ze gewoon te babbelen. Dat begon met enkele minuutjes en groeide al snel uit tot gespreken van om de beide 5 uur soms ! De gespreken gingen over serieuze dingen tot gewoon zitten lullen.

Maar soms had ik een weird gevoel bij de dingen die ze me vertelde. Ze zinspeelde op mijn gevoelens, soms maar toch zelden sexuele zinspelen al begint dat nu meer en meer, ze sprak opééns over het feit dat sinds ze géén relatie meer heeft ze opééns veel meer vrijheid heeft en ze zin heeft om verschillende dingen te doen. Nu dat laatste leek mij ontzettend raar, mits ze toch iemand had leren kennen ? En dan had ze opééns wel een nieuwe vriend en dan kwam ze terug af met het is nog niet serieus of (die vond ik zelf wel leuk) gewoon om dingen te vergeten en niet meer aan haar ex vriend te hoeven denken.

Op een avond was ik het zo moe dat ik gewoon naar de drank (en ik drink normaliter géén druppel alcohol) greep (tussentijds doken er ook andere problemen maar dan in professionele zin) en ja in dronken bui dan maar ééns mijn gevoelens geuit. Een scheldtirade begon gewoon, gaande van het in twijfels trekken van mijn gevoelens, ik kwetste haar opééns, ze wil enkel maar vrienden zijn, en dat desondanks dat het ze haar nieuwe relatie al enkele dagen na haar breuk was begonnen haar gevoelens oprecht waren, ik ben net zoals haar vader, dat ze mensen haat die drinken, etc... .

Nu weird maar de volgende dag was er net of er niets was gebeurd. Enkel maar dat ze het spijtig vond dat ik géén kater had. Nu, de gesprekken waren gespannen en soms kreeg ik wel het verwijt naar mijn hoofd dat ik "net zoals haar ex vriend reageerde door haar te bevelen" terwijl ik haar enkel maar waarschuwde dat het te zot was om nu nog naar zuid turkije te reizen En het was enkel uit bezorgdheid en was zeker niet in de trend van "je gaat nu niet naar z-turkijke reizen"

Je zou verwachten dat we géén gesprekken meer zouden hebben van quasi 5 uur maar au contraire. De gesprekken gaan door, heb het gevoel dat we zelfs nog meer zitten te praten. Soms wil ze gewoon afspreken en dergelijke... .

Nu er zijn nog wat dingen (is SiltentDreamer nou helemaal nog niet uitgelult - we zijn er bijna )

- Ze rookt opééns wat weird is omdat ze mij echt een lange tijd daarvoor op mijn kop heeft gegeven. Ze vond dat voor zwakkelingen, je kreeg daar vieze kanker voor. Nu, als je haar daar méé confronteerd dan zegt ze dat ze een "zwakkeling" is.
- Ze heeft iets tegen mensen dat drinken maar ze doet s'avonds niet anders dan op café zitten ??? En ze verteld mij dan dat ze s'morgens vroeg al aan de drank zit. Nu ze ziet er mij telkens frisjes uit s'morgens en er zijn nog mensen die dit opmerkten. Contradictie ?
- Ze veranderd gewoon net zoals het weer. Heel onregelmatig.

* Ben ik dom geweest door gewoon te wachten. Ik heb soms het gevoel dat moest ik toen gereageerd hebben het wel iets zou zijn geworden.
* Kan een relatie gewoon op het gebied van "ik wil gewoon iemand om te praten en of mijn ex vriend te vergeten" Heeft dit kans op slagen of is dit ook zo één van die rare fases.
* ...

Pfff, ik begrijp het gewoonweg niet meer en het wordt mij soms echt te veel gewoon... .

Echt mijn oprechte excuses voor de lange tekst

[Dit bericht is gewijzigd door SilentDreamer op 20-03-2003 21:10]

quote:

---

Op donderdag 20 maart 2003 21:09 schreef Bier-Broeder-R het volgende:
Is dit verhaal ook in boekvorm te verkrijgen

---

Nogmaals mijn oprechte excuses.

quote:

---

Op donderdag 20 maart 2003 21:24 schreef A-bomberman het volgende:
Jongen, dit is gewoon een lastige situatie maar het lijkt mij dat zij haar problemen een beetje op jou afschuift, een beetje of ze op je kan ontladen...

---

[Dit bericht is gewijzigd door SilentDreamer op 20-03-2003 21:35]