Nu heeft mijn zus heel internet al bijna afgestruind op zoek naar een foto van zo'n spreidbroek, maar ze kan niks vinden. Genoeg informatie over een spreidbroek, maar geen afbeelding.
Heeft iemand hier toevallig een afbeelding van? Dan kan ze zich een beetje voorstellen hoe het eruit komt te zien.
Het zijn iig 2 plastic banden om de dijbenen met daartussen een staaf.
Uit dit artikel 
http://www.ouders.nl/xopi9708.htm
quote:Ah daar istie al.. ik kon niets meer vinden
Op maandag 17 maart 2003 08:46 schreef yvonne het volgende:
[afbeelding]
Uit dit artikel
http://www.ouders.nl/xopi9708.htm
Op de foto ligt het kindje rustig te slapen, maar hoe reageert zo'n kind in het begin op zo'n broek?
quote:Bij m'n nichtje was het zo dat haar moeder er meer problemen mee had dan het kindje zelf
Op maandag 17 maart 2003 09:05 schreef dutchie het volgende:
Kan iemand mij anders nog informeren wat het precies inhoudt?
Op de foto ligt het kindje rustig te slapen, maar hoe reageert zo'n kind in het begin op zo'n broek?
Ze had dat broekje zo geaccepteerd en paste zich erg makkelijk aan.. ze heeft nu nog ontzettend sterke armpjes en kruipen en zelfs lopen ging ook goed met dat broekje (wel een heel grappig gezicht
)quote:Hint, er staat een link onder het plaatje
Op maandag 17 maart 2003 09:05 schreef dutchie het volgende:
Kan iemand mij anders nog informeren wat het precies inhoudt?
Op de foto ligt het kindje rustig te slapen, maar hoe reageert zo'n kind in het begin op zo'n broek?
Een duidelijk verhaal en een goede conclusie.
Ik heb zelf ervaring met een spreidbroek omdat ik bij mijn geboorte een heupluxatie (=heupkop uit de kom) had. Daarbij pasten mijn heupkop en kom ook niet zo goed in elkaar (=heupdysplasie).
Ik weet zelf niet meer hoe het was om zo'n spreidbroek te dragen omdat ik toen nog heel klein was (ik geloof dat ik een jaar of 3 was toen ik hem voor het laatst had). Mijn moeder vertelde in het schrift dat ze over mij bijgehouden had, dat ik het in het begin best wel wennen vond. Maar dat is ook niet zo gek; ik had van te voren een gipsbroek gehad, dus beide beentjes in het gips en wijd uit elkaar, en kon nu mijn beentjes opeens (weliswaar beperkt) vrij bewegen! Na een uurtje ofzo was ik eraan gewend en had ik nergens last meer van Ik vond het trouwens ook erg leuk om hem los te maken, en om dan heel erg hard ''Nee nee nee nee nee!' te roepen omdat mijn moeder dat ook steeds zei.
Die spreidbroeken (ze werden toen ik klein was trouwens nog gewoon beugels genoemd) waren voor mijn moeder best lastig. Je kind zit in een bepaalde houding met haar beentjes en moet toch vervoerd en gedragen worden. In de kinderwagen paste ik dan ook maar nét. Ook verschonen was niet zo gemakkelijk, omdat dat ding natuurlijk ook eerst uit moest. (overigens waren gipsbroeken veel lastiger; met een gipsbroek had ik mijn beentjes veel verder uit elkaar dan met een spreidbroek en paste ik echt nergens in. Ook verschonen was daarmee moeilijker.) Gelukkig hoefde ik mijn spreidbroek niet zo heel vaak aan. Meestal 's ochtends en 's avonds, de rest van de dag mochten mijn beentjes 'los'. Of ik droeg hem 's nachts, als ik toch sliep.
Toen ik wat ouder was en kon lopen, liep ik gewoon met die spreidbroek de kamer rond. Moet een grappig gezicht geweest zijn!
Ik hoop dat ik je zo een beetje heb kunnen helpen! Zal vanavond eens kijken of er in mijn schrift nog meer informatie staat over de ervaringen van mij en mijn ouders.
[Dit bericht is gewijzigd door Kittyme op 17-03-2003 11:56]
Ik heb mijn zus die link doorgestuurd en ze is blij met de informatie!
Het is abosluut niet zielig zo'n spreidbroek.