De graaf had een stelling met soldaatjes en een pakhuis en veel blokken en wij moesten hem zien te overwinnen, De graaf deden wij ook altijd grappig na met zo'n krakend stemmetje..... Snuffeltje was echter de fasal van de Graaf, het beest wat hij inzette om onze stellingen te bestormen... Wij probeerden de aanval altijd te weerstaan door zo sterk mogelijk te bouwen.

We hadden dan een hele stellage en legden er worteltjes in en dan wilde snuffeltje de worteltjes natuurlijk en ramde ie onze stellingen, dan onstond altijd een enorme ravages en blokkentorens vielen om en het gevecht met "de Graaf" werd aangegaan met alle gevolgen van dien... wij wonnen altijd, maar de hele kamer was altijd bezaaid met blokken en snuffeltje had allemaal blokken op zijn kop gekregen, waardoor ie luid ging piepen...als teken dat wij het beest van de graaf hadden verslagen (snuffeltje rende dan meestal ook hard weg) .

Snuffeltje is helaas niet zo oud geworden, ik word wel nog wel eens wakker met een "knagend" gevoel dat wij daar debet aan waren..

[Dit bericht is gewijzigd door BloodhoundFromHell op 15-03-2003 20:55]

een parkiet (die beet) -> neuh.

toen werd ik 's ochtends wakker en liepen er 3 in het hok bleek dat het vrouwtje al tijden zwanger was. ... nog voordat we d'r kregen, want ons mannetje was 'geholpen'

Maar ik ben me wel aan Ukkie gaan hechten. En zij aan mij Altijd als ik het hek van ons weilandje opentrok kwam ze op me af rennen. Mijn broertje heeft na een jaartje of zo mijn taken overgenomen en ik heb haar daarna niet meer veel gezien. Het schijnt dat ze naar de slager is gegaan uiteindelijk, maar elke keer als ik langs een weiland rij en ik zie schapen lopen roep ik nog altijd 'Ukkie!!' in de hoop dat ze op me af komt rennen. Tevergeefs tot nog toe...

quote:

---

Op zaterdag 15 maart 2003 21:00 schreef Solinski het volgende:
Ik had een schaap. Ukkie heette die. Een aardig beessie, moest haar alleen wel elke morgen voordat ik naar school ging de fles geven. En ik kan je zeggen dat je daar na een week wel zat van wordt! Elke ochtend die bak met muffe melkpoeder opentrekken (die geur hangt nog steeds in mijn neus )

Maar ik ben me wel aan Ukkie gaan hechten. En zij aan mij Altijd als ik het hek van ons weilandje opentrok kwam ze op me af rennen. Mijn broertje heeft na een jaartje of zo mijn taken overgenomen en ik heb haar daarna niet meer veel gezien. Het schijnt dat ze naar de slager is gegaan uiteindelijk, maar elke keer als ik langs een weiland rij en ik zie schapen lopen roep ik nog altijd 'Ukkie!!' in de hoop dat ze op me af komt rennen. Tevergeefs tot nog toe...

---

quote:

---

Op zaterdag 15 maart 2003 21:00 schreef fatima het volgende:
ik zou het mij niet te veel aantrekken behalve dan die condoom. Of juist niet? That's the question.

---

Daarna namen we in 1989 Bobo, een zwarte kater. Bobo overleed op 7-jarige leeftijd in 1997 aan een nieraandoening, hij schooide altijd als we aan het eten waren en kreeg regelmatig gezoute biefstuk Toen wisten we niet hoe vreselijk schadelijk dat voor de nieren van een kat kan zijn. In het halve jaar na Bobo's dood kwam de buurkat altijd bij ons eten en we voelden ons enorm getroost door zijn aanwezigheid en dat deed ons besluiten, ondanks veel verdriet na zo'n verlies, toch weer een nieuw poesje te nemen.

In de zomer van 1997 haalden we twee witte katjes bij een rozenkweker. Ze heetten Sammie en Bobo en waren broer en zus. Sammie was helemaal wit en had blauwe oogjes en was daardoor doof. Ze overleed toen ze ongeveer 3 maanden oud was en ze werd gevonden langs de weg door een dierenambulance, aangereden. Een auto die ze ws nooit aan heeft horen komen. 2 dagen erna hebben we Sammie II genomen, omdat we zo vreselijk kapot waren van het verlies van de 1e en omdat Bobo, haar broertje gewend was aan altijd met z'n tweetjes zijn. Die laatste 2 kregen samen een nestje van 5, allemaal witte poesjes. Ik heb de hele bevalling meegemaakt, geholpen, dat was echt iets geweldigs om te zien. Dat is nog steeds het tofste wat ik op huisdierengebied heb mogen meemaken, ook het opgroeien van die beestjes.
Toen ze echter een week of 6 waren, werd hun vader aan exact dezelfde weg als waar de eerste Sammie werd aangereden, gevonden. Ook aangereden.
We hebben toen het enige mannetje uit Sammies nest gehouden en we gaven hem dezelfde naam als zijn vader. Sammie II en Bobo II (eigenlijk 3) zijn dus samen opgegroeid.

Door al die lieve poezebeestjes heb ik geleerd hoe je fatsoenlijk met beestjes hoort om te gaan en ook heb ik al vroeg geleerd hoe het is als je een huisdier verliest en hoe je dat verwerkt. Ook vertrouwde ik mijn beestjes echt, ze waren er regelmatig als ik verdrietig was en kwamen dan lekker bij me liggen knuffelen. In de tijd dat ik bij hoe-die-nie woonde en we Polle nog niet hadden, miste ik echt iets knuffeligs en kleins om me heen. Het feit dat er altijd iets om je heen dartelt, een beestje dat verzorging en aandacht nodig heeft, dat is echt een verrijking van je leven.
Ik denk dat als je in je jonge jaren goede ervaringen opdoet met beestjes, je dat in je latere leven zult herhalen door zelf 'n beestje te nemen...

[Dit bericht is gewijzigd door SEMTEX op 15-03-2003 21:34]

In ieder geval honden.... veel honden.

[Dit bericht is gewijzigd door -CRASH- op 17-03-2003 02:05]

quote:

---

Op zondag 16 maart 2003 22:46 schreef DuchessX het volgende:
Ik had een hamster, Knabbeltje en we hadden een hond, een boxer. Ik speelde met Knabbeltje maar mocht het beestje nooit zonder ouderlijk toezicht uit de kooi pakken. Toen ik dat stiekum toch een keer deed, is de hond op de hamster gaan staan. Ik kan me nog steeds herinneren hoe het beestje gilde. Helemaal onder het bloed zat het en ik was zo geschrokken dat ik Knabbeltje snel terug in de kooi heb gelegd, waar het later doodgegaan is. Mijn moeder vond later de dode hamster.
Ik denk dat ik een jaar of 5 was.

---

quote:

---

Op zondag 16 maart 2003 23:57 schreef BloodhoundFromHell het volgende:

[..]

---

m'n oom heeft me toen gered

verder hadden we konijnen en cavia's.. die waren cool en daar speelde ik dus ook wel mee

quote:

---

Op maandag 17 maart 2003 12:58 schreef Aardwetenschapper het volgende:
Had ooit een suicidale goudvis genaamd sjors.
Ik had hem gewonnen met een hamsterrace of caviarace whatever.
En hij is uiteindelijk van pure ellende uit zijn kom gesprongen

---

Altijd katten gehad, toen ik geboren werd hadden we 2 katten, Goris en Sieko. Goris, toen 4 jaar oud, een langharige rode kater had een hekel aan kinderen. Sieko, toen 2 jaar oud, was als poesje van 2 maanden oud gevonden door mijn vader. Ze had niesziekte, een zwerend oog. Door de goede verzorging van mijn ouders is ze genezen, alleen wel met een oog minder.
Niet echt leuk voor mij, een kat die kinderen haatte en een vreselijk bang lapjes poesje. Toch was ik altijd al dol op katten
Goris is 18 jaar geworden. Aan ouderdom overleden het laatste jaar van zijn leven is hij mij lief gaan vinden.
Toen kregen we Peerke, aan komen lopen op de boerderij van mijn oom en tante, hun konden de kat niet houden want hun kat wilde dat niet.
Peerke was echt zo'n ontzettend lieve kat
Toen is Sieko overleden, 16 jaar oud
Peerke kreeg suikerziekte, wat eerst goed te regelen was. Na ongeveer een jaar is hij gestopt met eten. We konden hem toen geen insluline injecties geven want dat mag alleen na het eten. Toen is het fout gegaan met hem we hebben hem uiteindelijk bij de dierenarts een spuitje laten geven.

Intussen hadden we Mielo gekregen. Een lieve lapjeskat die we nu nog hebben, ze is nu 8 jaar. Later kwam daar Jeroentje bij, een zwarte kater met wat witte vlekjes. Hij is nu 4.
En ongeveer 1,5 jaar geleden is Hermelientje er bij gekomen, een heeeeel schattig lapjespoesje
Nu hebben we dus 3 katten.

Vroeger heb ik vissen gehad en 4 hamsters. De hamsters, Hammie, Hammetje, Hapje en Happy hebben elkaar opgevolgd. De eerste 2 zijn overleden aan ouderdom. De 3e hamster had een gezwel in zijn buik, die heb ik bij de dierenarts een spuitje laten geven
De laatste hamster, Happy is 3,5 jaar oud geworden. Op 31 december 1997 is ze aan ouderdom overleden Happy was echt de allerliefste hamster.

Hmm.... dat was het wel zo'n beetje geloof ik
En ja... ik speelde en speel met alle dieren, behalve met de vissen, die liet ik rustig zwemmen in hun aquarium.

Later hebben we een stel kippen gekregen, waar ik niet mee speelde; die kippen waren allemaal supernerveus, en er zat één haan bij die nogal agressief kon reageren.

Nog weer ietsje later een hond: een Beagle Victor genaamd. Zeer veel mee gespeeld, rennen, touwtje trekken, dollen met zo'n radiografische auto en weet ik veel wat nog meer. Oh ja, kunstjes laten doen voor koekjes natuurlijk!

Wat wel grappig was, was dat toen Victor nog een pup was, we de kippen nog hadden. Die zaten dan in de ren, en als Victor in de tuin was liep ie altijd nieuwsgierig naar de kippenren toe. De haan werd dan altijd woest en vloog op hem af. Er zat natuurlijk gaas tussen, maar het resultaat was toch altijd hetzelfde: gestresste pup die naar de andere kant van de tuin vlucht. Later werd Victor alleen een ietsie pietsie groter, en ging ook zijn jachtinstinct meespelen. Vanaf dat moment waren de rollen omgedraaid: Victor die op de ren afvliegt en alle kippen het hok injaagt. Kortom, tijd om de kippen maar te weg te geven. Victor heeft daar nog een mooi hok aan overgehouden.

Ongeveer 1,5 jaar geleden, toen Victor al weer 17 was, heeft de dierenarts hem in laten slapen. Hij had al tijden een tumor op z'n hoofd vlak bij z'n oog. Die hadden we in eerste instantie operatief laten verwijderen, maar was weer teruggekomen. Toen was operen niet meer mogelijk. Toendertijd wel moeilijk mee gehad, maar toch vele goede herinneringen aan zijn gezelschap over gehouden.

Toen ik net 5 was gingen we naar Rotterdam verhuizen naar een flat. Kijn is toen naar onze buren gegaan ik weet niet eens hoe het met hem afgelopen is

En hij is nog steeds gezond en fit...

Verder had ik een parkiet hij is inmiddels 16 leeft nogsteeds die zat altijd op mijn schouder als ik thuis was.