quote:

---

Dream Theater - Awake (1994)

Het was de lente van 1998 toen ik voor het eerst deze mijlplaat hoorde. Ik zat destijds mijn tijd te verdoen op een MBO tussen allemaal idioten die mijn bloed wel konden drinken. Zelden dat er iemand mij qua muziek kon beïnvloeden. Het is dan ook logisch dat ik 'Awake' niet via mijn klasgenoten toegeschoven kreeg. Nee, ik kreeg hem van een -toen nog voor mij- onbekende vriend van mijn broer. 'Dream Theater', dacht ik toen. 'Is dat niet die band met die schreeuwzanger?'
Yep, dat was de band. Ik vond er dan ook weinig aan maar ik nam de cd wel over op cassette (hoe primitief!) en legde deze terzijde. Ik was namelijk helemaal gek van Pantera in die dagen.
Pas een maand later besloot ik om de tape nog eens te beluisteren. Ik had weinig geld in die dagen en dus zat het verkennen van nieuwe muziek er voor mij niet in. 'Dream Theater' nog maar eens luisteren moet ik gedacht hebben.
En toen begon het me pas langzaam te dagen. Dit is de ultieme groeiplaat. Als je namelijk alleen brullende zangers gewend bent is het moeilijk om naar een zanger te luisteren die ver de hoogte in gaat! Ik begon te geloven dat ik dit echt goed vond. Beter dan alles dat ik toen kende. Met progressieve metal was ik sowieso nog niet bekend in die tijd.
Niet veel later leende ik ook Images and Words en toen wist ik het zeker. Dit is mijn bandje!
Maar wat maakt Awake nu zo bijzonder?
Ten eerste is het de supervette productie die Images and Words niet had. De cd is opgenomen in de One on One studio's waar Metallica The Black Album opnam. De overeenkomsten zijn overigens goed te horen. Verder is Awake een technisch album wat bij de eerste luisterbeurten irritaties kan opwekken. Luister maar eens naar het laatste stuk van Innocence Faded en het daarop volgende Erotomania. Je bent er gek van of je wordt het ervan. Overigens overdrijft de band nergens. De plaat is daarom een perfecte balans tussen technisch vernuft en 'herkenbare liedjes'.
Dream Theater experimenteer op deze cd er op los. Zo gebruikt gitarist Petrucci in Caught in a Web, the Mirror en Lie voor het eerst een zevensnarige gitaar wat het metalgehalte van de cd ten goede komt. Zingt zanger James LaBrie niet alleen Innocence Faded, maar schreeuwt hij daarnaast ook de sterren van de hemel The Mirror.
Het grootste verschil ten op zichte van Images and Words zijn echter de keyboards. Kevin Moore (die de band vlak nadat de opnames voorbij waren verliet) maakt op Awake veelvuldig gebruik van samples, (uit films ,o.a. Faling in Love met Robert de Niro) en dat geeft de muziek een extra dimensie (probeer de verbanden tussen de fragementen en de teksten te zoeken). Verder klinkt de partijen allemaal vrij duister (The Mirror)en soms zeer klassiek (Lie).
De opbouw van de cd is het enige minpunt van de cd. Waar Images and Words een heel afwisselend geheel is, is Awake een beetje ongebalanceerd. De cd begint met drie ongeveer even lange (harde) nummers waarna het drieluik A Mind Beside Itself begint. Het eerste echte rustpunt ligt daardoor ongeveer halverwege de cd (The Silent Man. Het tempo moet hoog blijven, moet de band gedacht hebben. Als luisteraar ben je tegen de tijd dat je bij de ogenschijnlijk knappe solo's van Lie bent, helemaal murm.
Maar zoals elke band met bestaansrecht wil ook Dream Theater niet in herhalingen vallen. En ik kan ze geen ongelijk geven.
Wat zijn de hoogtepunten van de cd nu eigenlijk? Naast de al genoemde solo's van Lie zijn de ballads Lifting Shadows off a Dream en Space Dye-Vest lusten voor het oor. Het laatst genoemde nummer wijkt sterk af van de normale sound van de band. Het nummer doet nog het meest denken aan een nummer van Radiohead. Dat is vreemd omdat Radiohead in 1994 nog hele andere muziek maakte.
Een ander hoogtepunt is het epische Voices, een lang meeslepend nummer dat na bijna 10 minuten daarna prachtig overloopt in the Silent Man. Van bein tot eind bloedstollend. Leuk om te vermelden is dat de openingsriff van het nummer een Tool-riff avant le lettre is!

Nu, bijna 5 jaar later, zijn we verschillende Dream Theater-platen verder. Zoals we gewend zijn van de band: allemaal in de roos. Alleen zo goed (lees ook: inventief ) als Awake zullen ze niet meer worden.

En ik werd wakker en bedacht me dat die MBO-opleiding toch niks voor me was. En dat ik toch een beter schrijver was.

---

quote:

---

Op vrijdag 14 maart 2003 20:30 schreef PogueMahone het volgende:
moet er hier gereageerd worden op jou plaat/verhaal, of moeten die andere verhalen hier...

---

Maar kan dan iemand even de topictitel veranderen in: De Mijlplaat...?

[Dit bericht is gewijzigd door Toffe_Ellende op 14-03-2003 20:39]

moet voor mijn eigen verhaaltije alleen nog wel even nadenken...

quote:

---

Op vrijdag 14 maart 2003 20:33 schreef Toffe_Ellende het volgende:
Maar ik geloof niet dat dit topic een hit is

---

quote:

---

Op vrijdag 14 maart 2003 20:44 schreef MuadDib het volgende:
Wel een leuk topic-idee

---

quote:

---

Op vrijdag 14 maart 2003 20:47 schreef Zander het volgende:

[..]

Vind ik ook, leuk om te lezen in ieder geval. Als er wat inspiratie bij me komt opborrelen, dan schrijf ik misschien ook nog wel een stukje.

---

Hoewel ik meerdere muzikale mijlpalen zou kunnen aanwijzen ligt de mijlpaal ergens rond 1989/1990. Ik was in die tijd behoorlijk into symfonische rock, Genesis en vooral Marillion. Ik had ooit wel eens een elpee van King Crimson van iemand geleend, In The Court Of The Crimson King, maar op een of andere manier pakte die mij niet echt.
Totdat ik op een feestje van een vriend met een collega van hem in gesprek van en bleek dat hij een groot fan van King Crimson was. Nadat ik m'n verhaal over ITCOTCK had gedaan vertelde hij mij dat ik "Red" ws wel goed zou vinden en hij raadde mij aan om die gewoon blind te kopen. Volgende dag met een flinke kater "Red" gekocht, koptelefoon opgezet en de cd gestart...
En de opener, de titelsong, knalde er zo gemeen hard in, zo goed en het klonk als niets dat ik kende. En dat basloopje, geweldig. Alleen voor dit nummer was het de koop al waard. Daarna wordt met "Fallen Angel" wat gas teruggenomen. Echter geen gezapigheid want de muzikale duels tussen de gitaar van Robert Fripp en de cornet van (sessie muzikant) Marc Charig werken nogal bevreemdend en zijn intens genoeg om mensen de gordijnen in te jagen. Weer uptempo verder met "One More Red Nightmare" met heerlijke sax-solo in het midden. Toen was het destijds even doorbijten voor MuadDib met de eerste kennismaking met de improvisatiedrang van Crimson. "Providence" is een live improvisatie en kan mij herinneren dat dat mij niet echt kon bekoren (dat is later nog goedgekomen). In ieder geval vond ik het te moeilijk om te doorgronden waardoor m'n aandacht een beetje verslapte. Maar wat erop volgde is misschien wel het muziekmoment uit m'n leven, m'n eerste beluistering van "Starless".
Het begint als een nogal melancholische ballad, met ijle Mellotron-strings, de zalvende zang van John Wetton en subtiel gitaar- en saxspel. Maar plots slaat het nummer om en begint een adembenemend stuk spanningsopbouw. Als je geen nagels bijt doe je dat wel hierna. Fripp laat horen dat simpelheid misschien wel het meest doeltreffend is. Ondertussen roffelt Bill Bruford het nummer, samen met de scheurende gitaar van Fripp naar de climax. Daarna voplgt de ontlading waarin nog ff lekker gesoleerd wordt op gitaar en allerhande blaaswerk waarna het einde dan toch echt is gekomen. In een woord: Briljant. Ik heb toen een paar minuten, met koptelefoon op, naar de stilte zitten luisteren om alles op me in te laten werken en daarna misschien wel een stuk of 4 of 5 keer 'Starless" gedraaid.
Ik was om en ik heb heb snel het oeuvre van KC aangeschaft. Na deze mijlpaal heb ik mij nog opener opgesteld tov andere stijlen. Ik ben op een andere manier naar muziek gaan luisteren, meer met het idee dat er geen grenzen zijn. Wat voor stijl je ook luistert, als er bezieling is zit en je kan die voelen dan is het goed. En daar ben ik door King Crimson achter gekomen en "Red" was het album dat mij op dat spoor zette.

quote:

---

Op zaterdag 15 maart 2003 18:50 schreef MuadDib het volgende:
King Crimson - Red (1974)

-het verhaal-

---

Ik ga Starless downloaden!

quote:

---

Op zaterdag 15 maart 2003 18:58 schreef Toffe_Ellende het volgende:
Ik ga Starless downloaden!

---

Wu-Tang Clan - Enter The Wu-Tang (36 Chambers)

Ik was een jaar of 13 toen ik in het 1e jaar van de middelbare school m'n interesse in de top40 muziek begon te verliezen. Via wat oudere vrienden werd ik ingewijd in de rock & hiphop scene. Vooral de hiphop vond ik wel interessant. De tapejes met Public Enemy, Native Tongues, Cypress Hill, EPMD en Eric B. & Rakim heb ik grijs (of stuk ) gedraaid. Toen wees iemand mij op een hiphop formatie uit Staten Island, NYC, de Wu-Tang Clan

Ik kan me nog een aflevering van het illustere radioprogramma The Dutchmasters herrinneren waar ik voor het eerst een nummer van deze groep hoorde. Ik wist niet wie achter dit mega project zaten, maar ik was op slag verliefd!

Na wat navraag gedaan te hebben bij wat vrienden bleek dit dus de Wu-Tang Clan te zijn. Ik moest en zou dat album kopen, dus ik een heel weekend aardbeien plukken om aan geld te komen. Na me 2 dagen het snot voor de ogen geplukt te hebben en m'n spaarvarken geplunderd te hebben had ik eindelijk m'n kapitaal bij elkaar, dus op naar de FRS. Tot mijn grote vreugde hadden ze de cd nog staan en ik had zelfs geld over voor een frietje met

Thuis aangekomen zette ik mijn nieuwe aanwinst op en er ging een wereld voor me open. Wat een energie kwam er van die gasten af. Rauwe stemmen, harde vette beats, met zo af een toe een rustig nummer er tussen, ik geloof dat ik deze plaat zeker 20 keer achter elkaar gedraaid heb, voordat ik weer eens iets anders opzette.

Het eerste nummer Bring Da Ruckus, begint extreem rauw. Ghostface Killah & Raekwon flowen over een kale beat heen en zorgen dat je helemaal wakker bent en het stuk van GZA is onovertroffen, zo moet je rappen!

Dan volgende ruige nummers elkaar op om uiteindelijk uit te komen bij Can It Be All So Simple een lekker rustig nummer, over het opgroeien in achterstandswijken, maar hier wordt het geweld niet verheerlijkt.

Daarna barst het geweld echt los met nummers als Da Mystery Of Chessboxin', Wu-Tang Clan Ain't Nuthin' Ta F' Wit, Method Man & Tearz Rauw, Ruig en Goede flows.

C.R.E.A.M. is muzikaal gezien het sterkste nummer. Een jazzy pianoloopje waarover Raekwon en Inspectah Deck een maatschappij kritische text over geld neerzetten (Cash Rules Everything Around Me), iets waar rappers van vandaag de dag nog wel eens naar mogen luisteren.

Tot slot wil ik eindigen met het nummer waar het voor mij mee begon Protect Ya' Neck ook de eerste single van het album. Iedereen doet mee op dit nummer en stelt zich voor. Voor mij blijft dit HET hiphop nummer. De beat en de flow zijn gewoon perfect, de stemmen rauw en ik kan niet stil blijven zitten als ik dit nummer hoor

Tracklist:

1 Bring Da Ruckus
2 Shame on a Nigga
3 Clan In Da Front
4 Wu-Tang: 7th Chamber
5 Can It Be All So Simple
6 Da Mystery of Chessboxin'
7 Wu-Tang Clan Ain't Nuthing Ta F' Wit
8 C.R.E.A.M.
9 Method Man
10 Protect Ya Neck
11 Tearz (After the Laughter)
12 Wu-Tang: 7th Chamber - Part II
13 Method Man (Remix) Skunk Mix
Conclusion

Wu-Tang Clan is

RZA
GZA
Ol' Dirty Bastard
Raekwon
Ghostface Killah
Method Man
Inspectah Deck
U-God

Later is Masta Killa er nog bij gekomen en hebben de individuele artiesten (op Masta Killa na) allemaal solo albums gemaakt. De Wu-Tang Clan heeft hierna nog 3 albums uitgebracht als groep te weten Wu-Tang Forever, The W en Iron Flag, maar die haalden het niveau van Enter The Wu-Tang toch lang niet.

Tegenwoordig draai ik dit album nog steeds met veel plezier. Dankzij dit album ben ik echt van hiphop gaan houden, maar ik heb mijn smaak inmiddels verbreed met alle mogelijke muzieksoorten.

quote:

---

Op maandag 17 maart 2003 23:25 schreef Tony_Montana67 het volgende:
-het verhaal-

---

quote:

---

Op maandag 17 maart 2003 20:09 schreef MuadDib het volgende:

[..]

...en al gedaan?

---

Het is oorspronkelijk een werk voor piano en viool (volgens mij), maar is later in verschillende versies terug te vinden voor onder andere piano en cello, koor, piano en stem en nog een tiental andere...

Ik zal een jaar of 14/15 geweest zijn, al een tijdje de wereld van de klassieke muziek aan het verkennen wanneer er tijdens een documentaire over klassieke muziek dit werkje gespeeld wordt door Emmy Verheij. Zoiets had ik nog nooit gehoord, maar ervaren is hier een beter woord; nog nooit had een muziekstuk mij op zo'n manier weten te grijpen zoals deze vocalise. De melodie liet mij niet meer los. Daarna gaan zoeken naar dit stuk op cd en zo ook naar ander werk van Rachmaninoff. Een tijd later kwam er een documentaire over hem op televisie waarin het lijden van deze man benadrukt werd. Iets wat ook een steeds terugkerend thema is in zijn muziek.

Wat zo mooi is, is dat er later ook nog eens een docu is geweest over winnaars van het Elizabeth concours in België, die het na het winnen van het concours niet gemaakt hebben in de harde wereld van de klassieke muziek. Een van de winnaars was getrouwd met een pianiste en ze speelden dit samen, een mooie aansluiting bij het lijden van de componist zelf.

Het stuk is voor mij een beetje de opener geweest naar de gedachtes en emoties achter de muziek, het leren verder kijken dan slechts de noten op papier. Later ook nog een bewerking van dit stuk zelf proberen te spelen voor pianosolo, gemaakt door de Hongaar Kocsis.

quote:

---

Op woensdag 18 februari 2004 21:54 schreef Zander het volgende:
Weer eens een poging wagen.. kom op mensen, 't is leuk.

---

Leftfield - Leftism

Dit was voor mij de mijlpaal in de muziek.

Ok ik ben niet zo goed met poëtisch schrijven enzo, maar ik zal het proberen.
Toen ik dit album kocht was ik al wel uit mijn ''top40 periode''. Ik ben groot Underworld fan en zit daarom dagelijks op het forum van www.dirty.org/underworld. Daar kun je ook praten over allerlei andere soorten muziek.
Een jaar terug, op een zekere dag, opende ik een topic waarin ik vroeg naar een goed dance album. Ik had zin in lekkere beats en had dus een goed album nodig. Ik krijg allerlei titels naar mijn hoofd gegooid, maar Leftfield's Leftism trok mij aan, omdat de user die mij dit adviseerde zei dat dit het beste was dat hij ooit had gehoord.
Ik de volgende dag, na mijn krantenwijkie te hebben gelopen, naar de FRS (sorry er is bij ons gewoon geen betere zaak te vinden ), en tot mijn verrassing, stond Leftism ook nog in de rekken! Had ik niet verwacht van de FRS, maar goed. Ik dus naar huis, verheugd om het feit dat de cd zo makkelijk gevonden was, en ik ook tamelijk veel van het album verwachtte.
Goed, eerst moest ik eten, want ik loop het Parool, dus das ongeveer om 4 uur 's middags, en daarna ga ik eten. Klaar met eten, en ik ging naar mijn kamer. Het was een mooie zomeravond, en net zoals alle cd's die ik koop, stop ik de cd in de stereo en luister hem van begin tot eind, zodat ik er een goed eindoordeel aan kan geven.

Al bij het eerste nummer (Release The Pressure) werd ik weggeblazen. Damn, dit is mooi! Het intro heb ik het over, dat ook gebruikt werd in een O2 (telefoondinges geloof ik?) reclame. De rest van het nummer was ook heerlijk, lekker dub-achtige plaat. Op naar de volgende: Afro-Left. Dit nummer verdient een vetgedrukt lettertype. Dit was het lekkerste wat ik ooit gehoord had!!!!! damn! ik werd bijna letterlijk weggeblazen, ik kon niet meer rustig zitten op me bed, ik moest bewegen! Nog steeds is dit mijn favoriete dansplaat ooit! voor degene die hem niet kennen, check em. Daarna het mooie Melt, prachtig nummer met trompet/saxofoon (wat is et) erin, wat ik altijd al mooi vond, gevolgd door Song Of Life. Dat was gewoon VET! Eerst een rustig tempootje, vrouwenvocalen, waarna het uitbarst naar een vet lekker dansnummer. vervolgens Original, de geluiden die ik hierin hoorde, waren van die geluiden waarbij je denkt:''Damn, hier heb ik me hele leven op gewacht!''. Prachtig gewoon! Nummer is afgelopen en snel daarna begint Black Flute, was een lekkere beat, maar nog niet ZO van onder de indruk (als je em live hoort, word je letterlijk weggeblazen). Daarna ''Space Shanty'', behalve de beat was dit gewoon een heerlijk nummer. Weer van die genieuze geluiden. Toen... Inspection (Check One)! Hoe het nummer begint, niet superspeciaal, maar ik krijg er nog kippenvel van! ''Het'' geluidje (wie het nummer kent, weet waar ik het over heb), is weer zo eentje dat gewoon door god moet zijn gemaakt ofzo. Gevolgd door Storm 3000, ook een heerlijk nummer. Als ik dit nummer hoor denk ik altijd aan Prodigy, volgens mij is Prodigy zeker geïnspireerd geraakt door dit nummer.
Dan ''Open Up''. Geweldige house/progressive plaat met vette beats, lyrics, en geluiden. gewoon vet. Dan is het tijd voor het laatste nummer ''21st Century Poem''. Hele mooie ambience plaat. Meer kan ik niet zeggen. Toen het geïndigt was, bleef ik nog ongeveer een half uur in trance op mijn bed zitten. Ik was in een heel andere wereld. Hoe kan iemand ZO een goed album neerzetten?

Leftfield waren goden

I rest my case...

Tot 1997 was ik in de ban van de rauwe compromisloze energie van gabber, ik was gebiologeerd door de ruwe distortion en het belachelijke tempo. Ook was gabber een uitlaatklep voor mijn puberrebellie en voldeed het in die functie tot dan toe prima. Toen de gabberscene op het punt stond om te imploderen eind 1996 begon er iets te knagen. Ik weet niet of het toeval is geweest dat de 'ondergang' van de gabber samenviel met een gevoel dat er in gabber geen uitdaging bestond, maar het kan ook best zo zijn dat beide ontwikkelingen elkaar versterkten. Zoals eerder gezegd, in 1997 kwamen er twee albums uit die ik tot op de dag van vandaag nog steeds geregeld luister. De eerste was het fenomenale Freek Funk album van Luke Slater, dat mij werd aangeraden door een vriend. Een album dat zo gevarieerd en spannend klonk was volstrekt nieuw voor me. In één klap werd ik blootgesteld aan techno, electro, breakbeats, ambient en experimentele muziek. Vanaf de eerste tonen van Purely, en de onaards a-symmetrische bliepjes van Score One en Orgin, tot en met de door technofunk doordrenkte Engine One en het feestelijk Love (loved); het was een openbaring voor iemand die doordrenkt was in het beperkte sonische repertoire van de hardcore house. Het album werd (en wordt) in veel kringen gezien als wellicht het beste technoalbum ooit gemaakt, maar zulke superlatieven zijn uiteindelijk niets waard, waar het om draait is hoe je er zelf tegenover staat. Freek Funk doorbrak mijn tunnelvisie en zette de lijnen uit voor mijn weg naar muzikale volwassenheid.

In datzelfde jaar was ook Speedy J uitgekomen, dat ik ongeveer gelijk met Freek Funk te horen kreeg. Deze keer was het een vriend van mijn broer die met Speedy J's Public Energy No. 1 kwam aanzetten. Tussen mijn slaapkamer en de kamer van mijn broer stond alleen een dun houten wandje, dus werd er weinig geluid tegengehouden (iets wat tot grote frustraties mijnerzijds leidde als mijn broer een vriendinnetje mee naar huis nam). Dus zo hoorde ik op een avond bassen van gewapend beton door het poreuze houten muurtje heenbeuken. Public Energy No.1 stond aan en het was een stuk experimenteler en a-riutmischer dan ik gewend was. Ook de vorm van het geluid was ongehoord: er werd op het album behoorlijk wat afgeschuurd en geslepen. En toch was het een uitgebalanceerd volwassen album. Persoonlijke favorieten waren voor mij 'Haywire' en Hayfever' die qua energie en kracht de hardste en snelste gabberreleases op een eloquente manier overtroffen. Een ware openbaring op muziekgebied voor mij. De eerste volledige luisterbeurt liet mij bijna ademloos.

1997 was een mooi jaar.

Speedy J - Public Energy No. 1

Luke Slater - Freek Funk

quote:

My biggest influences as a drummer were Tony Williams and Elvin Jones. I’d first heard Miles Davis’s Four and More in 1967, and it turned my head insite-out. I’ve never recovered. I thought that if I could play in a band like King Crimson I would have the opportunity to emulate my heroes.

quote:

I think we improvised very well, improvisation being; the creation of a fresh vocabulary of notes and tones over a previously constructed format. Just like jazz musicians would play the “head” of a standard and then solo around the chord sequence.
[..]
In the structured instrumental piece before the sax solo the counterpoint between the guitar and sax has an almost “trad jazz” concept to it. Mel’s sax solo is very Coltrane-ish. It’s easy to see listening to this album that Mel was very influenced by John Coltrane.
[..]
Groon, a bebop melody [….] Very Coltrane. I think Groon should be titled; Groon, a tribute to JC.
[..]
We just can’t stop. Another Coltrane influenced piece. Develops into a backwards-type A Love Supreme bass riff. Boz sings some lines. “The creator has a master plan”. Is he making up the words or is it from somewhere else?
[..]
Robert plays a Larry Coryell type solo.