Sinds vorige week is er bij mij het PCO syndroom vastgesteld... http://www.mmm-ladies.com/PCO.html
quote:Met dit bericht wil ik graag peilen of er behoefte aan is onder de Foksters om verminderde vruchtbaarheid in een apart topic te bespreken en de ervaringen en moeilijkheden samen te delen. Onder dit topic vallen naast PCO natuurlijk ook andere aandoeningen als Endometriose en wat dies meer zij.
PCO is de afkorting van Poly Cysteus Ovarium syndroom. Normaal komen na de menstruatie bij de vrouw in de eierstokken enkele eiblaasjes tot ontwikkeling, waarvan er meestal maar één verder groeit en tot eisprong of ovulatie komt. Bij vrouwen die aan PCO leiden worden in de eierstok meerdere kleine eiblaasjes gevormd. Deze kunnen maar moeilijk tot groei en ovulatie komen. Dit wordt veroorzaakt door een verstoring in de natuurlijke hormoonbalans. De onderontwikkelde vochtblaasjes die zo ontstaan, worden cysten genoemd.Naar schatting heeft 4 tot 6% van de vrouwen last van PCO en daarmee is dit de meest voorkomende hormonale afwijking bij vrouwen. PCO is geen ziekte maar een syndroom. Dit houdt in dat er meerdere symptomen aan verbonden zijn die niet allemaal tot uiting hoeven te komen bij elke vrouw. Het beeld van dit syndroom is dus bij elke vrouw anders.
Jompels,
Slaapmeisje
Ik leef met je mee
Ook mij en mijn vriend is het niet gegeven ,om een kind te krijgen.terwijl we het heel graag wilden!
Ik heb nl een andere aandoening dan jij, nl een aangeboren ,en die heet syndroom van turner
Dat heeft met chromosomen te maken (te technisch om uit te leggen)
Nu heb ik vroeger hormonen kuren gehad ed ,en ik ben verder normaal
Kan ook zwanger worden ,ware het niet dat ik door die aandoening geen eierstokken heb ,en dus geen eicellen
We hebben geprobeerd om eicel doatie voor elkaar te krijgen en dat in te planten via ivf procedure
Maar er is niemand die wil doneren ,daar het te eigen is ,en ze het gevoel hebben ,dat daar toch een deel van hun loopt
Ook anonieme donatie wil niet ,daar de papieren kraam (wetten ed ) te waterdicht is ,dat het gewoon heel moeilijk word .
Nu ben ik 42 en mijn vriend 47 ,en hebben we het gevoel dat we nu te oud zijn ,ook al zou er een donor opduiken
Maar desal niet temin geniet ik van de verhalen ,vreugdetjes en verdrietjes van de zwangerschap en kindertjes topic ,en van de kindertjes in mijn fam en vriendenkring
En we kunnen het ook heel gezellig hebben met ze,n tweeen
Jullie ook?
Tja wat moet je anders he?
nou dit was even mijn verhaal
groeten van een kinderloos kinderliefhebster (niet verkeerd op vatten aub)
Ik geloof dat ik dat voor een vriendin of mijn zus meteen zou doen. Maar misschien is dat makkelijker gezegd als het niet aan de orde is.
Maar ik weet wel dat ik zelf heel graag kindjes wil, dus als ik een ander daarmee zou kunnen helpen, ik geloof dat ik dat toch wel zou doen.
Ik heb dus ook pco-syndroom, met waarschijnlijk insulineresistentie...(shommelende bloedsuikerspiegel bij mij)...ben nu al een aantal maanden bezig met Clomid, een rotmedicijn dat wel me een eisprong geeft....en veel klachten. Hoe zit het met jou Slaapmeisje? Ben je al begonnen met Clomid? Of gaat het bij jou anders? Fijn voor mij dat er iemand is die 'het ook heeft' , minder voor jou natuurlijk. Hoe ga je er mee om? Wat zijn jou verwachtingen? (of die van een ander die in soortgelijke situatie zit?)
quote:Die zijn er wel maar veel minder. Ik heb vaak gynacologische onderzoeken gehad. Op een gegeven moment zeiden de artsen verrukt: "kijk een rijpe eicel". Ze vroegen of ze hem mochten hebben omdat er een andere vrouw heel erg op zat/lag te wachten. Ik zei "nee".
Op donderdag 13 maart 2003 13:26 schreef Brighteyes het volgende:
Raar is dat, dat er wel sperma donoren zijn, maar geen eitjes donoren.
Vond het nogal onbeschoft op mij terwijl ik al in zo'n gespannen situatie met mijn benen wijd lig voor allerlei heren ook nog even een ethische kwestie te moeten oplossen of ik ineens nakomelingen bij onbekenden wil laten opgroeien. Ik heb ze beloofd dat ik er wel over zou nadenken. :
Het punt is dat ik mij bij hun verzoek om mijn eicel bij voorbaat al beroofd van 'mijn' kind voelde. Er wordt dan echt al iets uit je baarmoeder gehaald. Je ligt wijdbeens in zo'n stoel en het doet nog pijn ook. Dat is wel even heel wat anders dan even je afzonderen met een pornoblaadje en dan ontelbare spermatozoiden afleveren in een potje.
En zelfs als vrouwen er niet zo moeilijk als ik over doen dan nog zijn er gewoon veel minder rijpe eitjes dan sperma beschikbaar. En voor de dames-donoren is er veel meer tijd om er over na te denken en te tobben. Het is niet niks.
Mannen hebben bovendien volgens mij een beetje de aangeboren potentie een hele volksstam te willen bezwangeren en het donorschap speelt in op die aardigheid.
Vrouwen hebben de gewoonte, in alle culturen bezongen, een enorme moederdrang te ontwikkelen voor eigen gebroed. Dat maakt de donoreitjes zeldzaam vrees ik.
quote:Ik ga waarschijnlijk ook met clomid beginnen. Kan je me er wat meer over vertellen. Waarom vind je het een rot medicijn en wat zijn je klachten?
Op donderdag 13 maart 2003 14:26 schreef Catootje het volgende:
...ben nu al een aantal maanden bezig met Clomid(...)
quote:Het is al een flink aantal jaren geleden dat belu het met mij hierover gehad heeft. Ik was redelijk jong, en heb er veel over nagedacht toen. Of ik dat zou willen, maar vooral of ik het zou kunnen. Ik kon er toen niet uit komen bij mijzelf. Dus heb het niet gedaan. NU ik weer een heel eind verder ben. En zelf 2 kinderen heb. (bij mij was het ook de vraag of ik kinderen kon krijgen ivm Endometriose.) Ik had dus veel geluk na hormonen kuur werdt ik zwanger van mijn dochter , die nu alweer 12 is.
Op donderdag 13 maart 2003 13:26 schreef Brighteyes het volgende:
Raar is dat, dat er wel sperma donoren zijn, maar geen eitjes donoren.
Ik heb er afgelopen week weer veel over naged8. (we hadden het er namelijk weer even over gehad) Ik ben toch wel blij dat ik het niet gedaan heb. Ik denk niet dat ik zomaar een eitje zou kunnen afstaan. En dat dan niet als mijn eigen kunnen zien. Wij hebben prive kontakt. Sorry ik zou het ook als mijn kindje dan zien 
En het niet los kunnen laten.
Ik kan het niet in andere woorden omschrijven. Ik hoop dat jullie dit een beetje snappen. En belu 
quote:Ik denk dat als ik al kinderen zou hebben en mn beste vriendin of zuster
Op donderdag 13 maart 2003 17:36 schreef Funnie het volgende:[..]
Het is al een flink aantal jaren geleden dat belu het met mij hierover gehad heeft. Ik was redelijk jong, en heb er veel over nagedacht toen. Of ik dat zou willen, maar vooral of ik het zou kunnen. Ik kon er toen niet uit komen bij mijzelf. Dus heb het niet gedaan. NU ik weer een heel eind verder ben. En zelf 2 kinderen heb. (bij mij was het ook de vraag of ik kinderen kon krijgen ivm Endometriose.) Ik had dus veel geluk na hormonen kuur werdt ik zwanger van mijn dochter , die nu alweer 12 is.
Ik heb er afgelopen week weer veel over naged8. (we hadden het er namelijk weer even over gehad) Ik ben toch wel blij dat ik het niet gedaan heb. Ik denk niet dat ik zomaar een eitje zou kunnen afstaan. En dat dan niet als mijn eigen kunnen zien. Wij hebben prive kontakt. Sorry ik zou het ook als mijn kindje dan zien
Ik kan het niet in andere woorden omschrijven. Ik hoop dat jullie dit een beetje snappen. En belu
zou ik daar mee kunnen helpen dat ik het dan wel zou doen. Maar niet voor zo maar een kennis of vreemde.
quote:Als ik het "zou" moeten doen. Dan zou ik het juist nog liever anoniem doen. Dan het te moeten zien opgroeien. Maar toen had ik nog nog geen kinderen toen ik voor die keus stond!
Op donderdag 13 maart 2003 18:12 schreef pos het volgende:[..]
Ik denk dat als ik al kinderen zou hebben en mn beste vriendin of zuster
zou ik daar mee kunnen helpen dat ik het dan wel zou doen. Maar niet voor zo maar een kennis of vreemde.
Ja, ik voel me er heel erg egoistsch door.
quote:Iedereen is verschillend en we hebben allemaal andere meningen en ideeen.
Op donderdag 13 maart 2003 18:20 schreef Funnie het volgende:[..]
Als ik het "zou" moeten doen. Dan zou ik het juist nog liever anoniem doen. Dan het te moeten zien opgroeien. Maar toen had ik nog nog geen kinderen toen ik voor die keus stond!
Ja, ik voel me er heel erg egoistsch door.
Je moet je zeker niet egoistisch voelen want het is jouw beslissing en je moet niet tegen je gevoel in gaan bij zoiets belangrijks.
quote:Ja hoor:
Op donderdag 13 maart 2003 15:58 schreef DanielleOvergraag het volgende:
* DanielleOvergraag ook wolkloos
[..]Ik ga waarschijnlijk ook met clomid beginnen. Kan je me er wat meer over vertellen. Waarom vind je het een rot medicijn en wat zijn je klachten?
Als ik Clomid slik krijg ik last van mijn ogen in het schemerdonker (alsof ik alles in slowmotion dubbel zie....heeel gek gevoel ik zie bijv de bewegende staart van mijn kat wel tien keer: soort dubbelzien in tienvoud heeeel naar), ik ben veel sneller moe, misselijk, moodswings 
, met name naar de menstruatiedag toe...voordelen: ik voel mijn eisprong, ik word ongesteld, de klachten gaan weer over.
quote:Bedankt voor de info Catootje.
Op donderdag 13 maart 2003 18:37 schreef Catootje het volgende:[..]
Ja hoor:
Als ik Clomid slik krijg ik last van mijn ogen in het schemerdonker (alsof ik alles in slowmotion dubbel zie....heeel gek gevoel ik zie bijv de bewegende staart van mijn kat wel tien keer: soort dubbelzien in tienvoud heeeel naar), ik ben veel sneller moe, misselijk, moodswings
Ik ga er met mijn gynaecoloog over praten. Alleen jammer dat ik pas 12 Mei terecht kan.
Heb een beetje jullie reacties gelezen ,en ik moet zeggen het lijkt wel of er toch wat losgemaakt is hier
het is ook niet niet niks geen kinderen kunnen krijgen terwijl anderen het wel kunnen (waarom zij wel ,en ik niet?)
en de beslissing om die ander aan een kind te helpen op wat voor manier ook is ook niet niks ,en zeker niet licht genomen,
Ik weet wel iedereen is vrij in zijn (haar) keuze om te doneren of niet
En ik neem het zeker niemand kwalijk die het niet doet om wat voor reden dan ook
(funny voor jou ja?)
En ik vind dat niemand zich schuldig of egoistisch hoeft te voelen
Wel vind ik de reacties van diegene die wel zouden willen doneren heel lief en symphathiek!
en ja er zijn ook eigenlijk te weinig eicel donoren ,maar dat komt idd door het feit dat vrouwen hier anders tegenaan kijken ,en over voelen dan mannen (vandaar veel meer spermadonoren)
en wat die andere redenen (aandoeningen)om geen kind te kunnen
krijgen betreft,tja daar weet ik helaas te weinig van
Weet alleen dat ik meevoel en leef ,omdat we in principe in het zelfde schuitje zitten
daarom reageerde ik omdat iemand die een kind(eren)heeft niet dat zelfde voelt wat wij voelen
O ja ze vinden het sneu en ze snappen het wel, ok dat geloof ik direct
Maar ze voelen niet die pijn die je voelt als bv je zus of vriendin (waar je overigens wel heel blij voor bent ,en mee meeleeft) zwanger is ,en later tutteld ed met haar kind(eren)
tja en ik vind ook die artsen ed die denken te klinisch
Dus hebben geen idee wat er door je heen gaat als je bv idd daar met je benen wijd ligt
Op zo,n moment zou ik mijn mond wagenwijd open doen ,en vertellen hoe ik er over denk ,en dat ik niet een een of ander test project ben
Want dat ben je vaak in hun ogen
nou ben benieuwd hoe deze topic zich verder ontwikkeld
ik wens iedereen sterkte en veel wijsheid toe
en bedenk maar zo ,dat je het zonder kinderen ook heel leuk kunt maken
enne wie weet gauw en tot horens
een metgezel
Na 3 weken overtijd moest ik zekerheid hebben. Ik ga namelijk trouwen in juni en een heleboel zaken hingen af van mijn vermeende zwangerschap. De trouwjurk zou moeten worden aangepast en de huwelijksreis zou dan geannuleerd moeten worden want ik zag mezelf niet met 5 maanden zwanger avontuurlijk 3 weken door Marokko trekken Vorige week vrijdag mocht ik een echo laten doen in het ziekenhuis en toen kon ik met mijn eigen ogen zien dat er toch echt geen klein kindje in mijn buik zat. Ik was dus eigenlijk het tegenovergestelde van zwanger want de conclusie was PCO
Volgens mijn dokter kan ik weer de anticonceptiepil gaan slikken om de boel weer op gang te krijgen, met als gevolg dat ik helemaal geen kans heb om zwanger te worden. Na onze huwelijksreis (juli) ga ik weer terug en dan gaan we bekijken of ik ook aan de Clomid o.i.d. mag. Voorlopig ben ik begonnen met Monnikspeper om mijn hormonen op een natuurlijke manier weer in balans te brengen. Hopelijk wordt ik dan in ieder geval weer ongesteld. Ik loop nu namelijk al 10 weken met ongesteldheidsklachten en mijn hormoontjes zijn op tilt geslagen, maar geen rode duivel op komst...
Tjonge zeg, een heel verhaal. Op dit moment vind ik het nog erg emotioneel om de blijde berichten van anderen te lezen. Overal waar ik ga, kijk of lees word ik nu geconfronteerd met zwangerschap en kindertjes. Heel erg fijn voor iedereen, maar in mijn hart doet het pijn.
Jompels,
Slaapmeisje
quote:Belu, jij ook hartelijk dank voor je reactie. Ik was namelijk bang dat dit onderwerp toch te persoonlijk zou zijn voor veel mensen om hierover te praten, gelukkig had ik het mis. Ik moet zeggen dat ik er tot voor kort ook nooit bij stil had gestaan dat het bij mij niet zou lukken om direct zwanger te worden. Mijn tijd komt nog wel, dacht ik.... Na 16 jaar aan de pil dacht ik wel even dat die troep geen schade zou aanrichten in mijn lijf, maar ik ben ervan overtuigd dat dit de boosdoener is geweest. Nu moet ik de hoop natuurlijk nog niet opgeven, maar met mijn 31 jaar hoor ik de klok ook steeds harder tikken. Verder voel ik mij behoorlijk waardeloos alsof ik zonder kinderen geen nut heb ofzo.
Op donderdag 13 maart 2003 21:41 schreef belu het volgende:
nou beste allemaal
Heb een beetje jullie reacties gelezen ,en ik moet zeggen het lijkt wel of er toch wat losgemaakt is hier ... etc.
Jompels,
Slaapmeisje
Wat de artsen mij niet vertelden was de volgende dingen:
- Clomid kan zomaar soms wel werken, en dan ineens niet meer (resistentie tegen Clomid)
- vaak moeten komen voor controle (in de weekd at je eisprong hebt, meerdere keren)
- Je krijgt een Samenlevingstest, waarbij je een avond van tevoren moet vrijen en dan kijken ze of sperma en barmoeder goed samenwerken...en als het niet lukt, moet het nog een keer over...zo leuk dat verplichte vrijen.
- Man moet zaad inleveren in een bakje (doorzichtig, maar een paprieren zak erover doet wonderen) bij de balie van het ziekenhuis (hier tenminste).....gaan ze kijken of er genoeg zaadcellen inzitten...en anders moet het over.
Al met al beschamende en belastende onderzoeken die echt nodig zijn....gelukkig is iedereen wel superaardig voor je in het ziekenhuis. En je moet bedenken dat deze mensen wel zo'n beetje alles gezien hebben.
quote:Hoi Catoot,
Op donderdag 13 maart 2003 14:26 schreef Catootje het volgende:
*ook rozewolkloos is*Ik heb dus ook pco-syndroom, met waarschijnlijk insulineresistentie...(shommelende bloedsuikerspiegel bij mij)...ben nu al een aantal maanden bezig met Clomid, een rotmedicijn dat wel me een eisprong geeft....en veel klachten. Hoe zit het met jou Slaapmeisje? Ben je al begonnen met Clomid? Of gaat het bij jou anders? Fijn voor mij dat er iemand is die 'het ook heeft' , minder voor jou natuurlijk. Hoe ga je er mee om? Wat zijn jou verwachtingen? (of die van een ander die in soortgelijke situatie zit?)
Wel fijn voor je dat je in ieder geval weer een eisprong hebt, dit betekent dat je een kans hebt om zwanger te worden. Clomid schijnt een vrij gunstige werking te hebben op de meeste vrouwen en hopelijk ben jij daar 1 van! Ik zal me voorlopig eerst concentreren op de voorbereidingen van mijn huwelijk en pas na de huwelijksreis in juli naar de dokter stappen voor strengere maatregelen. De dokter zei nog heel lief: misschien ben je tegen die tijd al zwanger... poe hee, dat durf ik niet eens te dromen, laat staan denken.
Jompels,
Slaapmeisje
Jompels,
Slaapmeisje
quote:Dit is voor mij heel herkenbaar. Mijn rode duivel laat ook wel eens maanden zelfs op zich wachten. Afgelopen jaar nam ik er ook op aanraden van de dokter diverse tests voor. Alle bijbehorende gevoelens kwamen los.En die bleven zelfs na de negatieve uitslag. Bovendien was ik heel bang dat er iets mis zou zijn met de vrucht. En net toen ik bijna gek werd kwam de rode vloed.
Op vrijdag 14 maart 2003 09:38 schreef Slaapmeisje het volgende:Toen ik niet ongesteld werd, was ik er eigenlijk van overtuigd dat ik zwanger was. Zelfs na de negatieve bloedtest en 5 urinetesten voelde ik mij nog steeds zwanger.
Daarover poste ik iets op Fok maar dat viel niet goed en ik werd afgekat door een man. Ik durfde met mijn probleem niet naar juichende roze Zwangerschaptopic en een eigen topic openen was me te veel. Dit aparte topic over rozewolkloos leven voorziet in een grote behoefte en kan erg belangrijk worden voor sommigen van ons. Een plekje op het forum om te tobben of te juichen over onze cyclus en de droefmakende rotgeintjes die Moeder Natuur ons flikt.
Daar snappen alleen lotgenoten iets van
Wat dat betreft vind ik ook de heren gynacologen vaak erg bot.
quote:Soms voel ik me net bij de veearts. Dat mijn voorplantingsorganen alles te maken hebben met het complete scala aan menselijke emoties en sociale gebeurtenissen dringt vaak niet tot ze door. Ze flappen er vanalles uit. Ik vind ze nogal zelfingenomen en heb liever een vrouwelijke dokter. Die zijn ook zachthandiger en zeggen wat ze doen. In plaats van een beetje met elkaar te staan kleppen of latijn te prevelen in een memorecordertje. En dan even tussendoor verschijnt een gezicht: "gaat het nog mevrouw, ik ben zo klaar hoor". Nou daar ben ik mooi klaar mee. Zijn we hier soms in een autogarage? Eigenlijk is er geen verschil tussen een monteur onder de motorkap of een arts in je buik.
Op donderdag 13 maart 2003 21:41 schreef belu het volgende:tja en ik vind ook die artsen ed die denken te klinisch
Dus hebben geen idee wat er door je heen gaat als je bv idd daar met je benen wijd ligt
Ik begrijp wel dat ze geen psychologie hebben gestudeerd en natuurlijk is het knap wat ze kunnen maar veel van die dokters, en ik heb er wat gehad, geven me het gevoel dat ik een dier ben.
De dierenarts is nog liever tegen de kat, maar ja die bijt ook van zich af en is niet bevreesd dan minder zachtzinnig behandeld te worden.
Om een of andere rede krijg ik steeds bij die gynacologen het gevoel dat ik een zeur ben, een probleem breng terwijl het MIJN probleem is en niet het hunne. Ik heb het idee dat ze het liefst geboortes begeleiden en de mysteriën van de hormoonhuishouding en de bezitster daarvan zien als een irritante spelbreekster.
Dit is natuurlijk volkomen onterecht. Ze zeggen het zelf wel: 'het welbevinden van de patient staat voorop' maar volgens mij is dat meer een congresslogan die ze nog uit hun hoofd proberen te leren. Ik juich het dan ook toe dat vwo-meisjes exacte vakken kiezen, medicijnen gaan studeren en vrouwenarts worden want we hebben er grote behoefte aan!
Iemand die nooit auto zal kunnen rijden wordt ook geen automonteur. Daarom is het gek dat het bijna altijd mannen zijn terwijl het zelf bezitten van vrouwelijke organen wel zo handig is. Zolang ik er zo ongeveer een abonnement op de poli kan nemen ben ik natuurlijk blij met elke specialist die voor een afspraak beschikbaar is. Ik heb immers geen keuze. En ik durf ook eigenlijk niet te klagen want ben al superblij dat er iets aan gedaan wordt.
Zo blij dat ik eigenlijk vind dat ik dit niet had mogen posten en me diep moet schamen. Had ik honderd jaar geleden moeten zien... maar vroeger was er ook geen internet dus dit dubbele denken doorbreek ik maar eens om op te komen voor de gevoelens van de patiente
Bij dit wolkloze onderwerp komt zo veel grote onzekerheid, twijfel, verdriet en woede kijken merk ik bij mezelf al. Heel goed topic. Sterkte Slaapmeisje en andere meiden.
quote:Maar ja, zelfs al zouden ze dat doen: die tests moeten toch!
Op vrijdag 14 maart 2003 09:59 schreef Slaapmeisje het volgende:
Jeetje Catootje, daar zie ik dus zo tegenop al die verschrikkelijke testen. Waarom kunnen ze niet direct overgaan tot IVF ofzo. Dan is de kans op zwangerschap tenminste ruim aanwezig in plaats van maar te hopen dat het zo gaat. Zeker bij vrouwen boven de dertig zouden ze wel van die route af mogen wijken wat mij betreft!Jompels,
Slaapmeisje
maar ook ivf is niet zaligmakend denk ik, wel als je geen andere keuzes meer hebt maar het is heeel zwaar.Ik heb wel aardige doktoren hoor, maar ze zijn soms wel gemakkelijk met maar doorgaan en doorgaan. Zo kunnen ze mijn eierstokken niet vinden, een pijn die inwendige onderzoeken!! Pas toen ik weigerde om nog langer een inwendig onderzoek te ondergaan, kwamen ze met alternatieven...
Ik ken iemand die het ook heeft. En als ik zeg. Ik neem ooit kinderen. Ik zal een goeie vader zijn. Zegt zij echt boos. Kinderen neem je niet. Kinderen krijg je!!! En tuurlijk heeft ze daar gelijk in. Maar zij kan er heel moeilijk als mensen in haar omgeving een kind krijgen.
hoe denken jullie daar over. En hoe gaan jullie er mee om?
Soms ben ik wel jaloers op de snelheid waar iedereen zwanger word: het is net alsof iedereen na een keertje proberen zwanger is!! Dat vind ik wel es moeilijk, niet het feit dat ze kinderen nemen of krijgen
Bij mij geen problemen met de hormonen, maar geen eileiders meer die goed functioneren. In '89 per ongeluk zwanger geraakt, maar dat was een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Exit eileider één. Twee en half jaar geleden een zwaar auto-ongeluk waarbij ik perforaties in m'n darmen had en waarbij, zo bleek later, ook mijn andere eileider beschadigd is geraakt. Verder had ik allerlei orthopedische en neurologische letsels.
Vorig jaar september leek het allemaal weer wat beter met me te gaan en was er uitzicht op het kunnen afbouwen van de pijnmedicatie. Vol goede moed hebben we toen een eerste gesprek gehad met de gynaecologe (yes! Een vreselijk aardige vrouw, want wat kunnen die heren gynaecologen inderdaad horken zijn!) in de kliniek waar we aan IVF wilden gaan beginnen. De afspraak was dat we in maart van dit jaar zouden beginnen. Helaas ging het toen toch weer slechter met me en ben ik in december opnieuw geopereerd.
Toen bleek bij een preoperatief onderzoek dat ik ergens in mn leven besmet ben geraakt met het hepatitis C virus. Een virus dat een chronische ontsteking van de lever veroorzaakt en waar ik zeker voor behandeld zou moeten worden. Nu of later. Met medicijnen waarbij je niet zwanger mag worden tot een half jaar na de behandeling.
Je kunt het kindje besmetten met het virus en pas een jaar na de geboorte weet je of dat gebeurd is. Bovendien word je goed ziek van de medicijnen en dat zou ik met een klein kind en mijn handicaps waarschijnlijk niet aankunnen. Daarom hebben we besloten eerst dat rotvirus kwijt te spelen. Ben twee weken geleden begonnen en waarschijnlijk eind augustus klaar, dus volgend jaar maart zouden we misschien....
Ik durf er ondertussen gewoon niet meer aan te denken dat ik nog moeder word. Ben nu 35, dan dus 36 en doodsbenauwd dat ik ondertussen doodgewoon te laat ben. Plus alle pech die ik heb gehad, waarom zou dit dan, iets wat ik zelf zoooooo graag wil, wel goed gaan? Aan de andere kant weet ik natuurlijk dat er zat oudere moeders zijn en probeer ik er maar weer op te vertrouwen dat het heus wel. Maar wat als het niet lukt. Het idee. Niet dat we niet ook een leuk leven kunnen hebben samen, vast wel, maar geen kinderen? Ik kan me er niets bij voorstellen. (weet je dat ik net achter het woordje kind eigenlijk geen -eren durf te zetten, dat is al helemaaaaal buiten mijn reach heb ik het gevoel).
Hmmm, vreselijk lang verhaal, sorry. Weet ook niet goed waarom ik het nu wil delen, misschien toch omdat ik dan het gevoel heb niet de enige te zijn en omdat jullie weten hoe het voelt dat iets helemaal buiten jou om beslist wordt. Niet dat ik geloof in iets hogers, dat zoiets beslist ofzo, maar je hebt er totaal geen zeggenschap over, je bent een speelbal van ..., ja wat? Het lot? Pffff. Teiltje.
Zit nu af en toe te twijfelen of ik die behandeling wel moest beginnen, of ik mezelf daar niet tekort mee doe. Maar het idee dat je je kindje besmet, al is het maar een kleine kans, en dat je het pas na maaaaanden weet. Ik durf dat risico echt niet aan en zou denk ik gek worden van onzekerheid. Wat hadden jullie gedaan? Goed, ik houd op. Kan wel blijven typen.
Dikke knuffel aan jullie allemaal! Houd moed (en dat zeg ik ook tegen mezelf 
)!
Ook ik zat regelmatig te lurken in het Zwangerschap en Kindertjes topic; met de nadruk op zat ; ik trek al die gelukkige zwangerschapsverhalen ook even niet.
Ik ben 34 en een half jaar geleden is m'n huwelijk op de klippen gelopen; we hadden nog geen kinderen.
Ook bij mij speelt meerdere malen per dag een stemmetje door m'n hoofd dat zegt dat het er voor mij niet meer inzit om moeder te worden.....want in m'n eentje wil ik absoluut geen kindje krijgen.
Het merendeel van mijn vriendinnen en vrouwelijke collega's zijn het afgelopen jaar moeder geworden; zoveel dat ik nu in een stadium zit dat ik mezelf echt moet forceren om enthousiasme op te brengen als wéér iemand met een "blije boodschap" komt (waar ik me dan weer schuldig over voel).
Zij bevinden zich nu allemaal in een andere levensfase dan ik, hebben nu andere prioriteiten en af en toe kan dat knap eenzaam voelen...
Klote biologische klok
Ik ben nooit zwanger geweest en toen ze vorig jaar testen of ik dat wel was, werden er ook onderzoeken gedaan of de overgang zich vroegtijdig had ingezet. Op die levensfase bereid ik mij nu maar vast voor.
Als je een kindje wil krijgen en daar alles voor wilt doen en laten zou ik daar niet te lang mee wachten. Zowel via medische weg als adoptie. Daarover, of over het beredeneren waarom je geen kindje hoeft zodat je je er geruster bij neer kan leggen, hebben een aantal vrouwen waaronder ik uitgebreid gereageerd in 30+ en (nog) geen kinderen....
In dat topic komen veel serieuze voors, tegens en twijfels voor; de psychologische kant van het 'mogenlijke' moederschap.
quote:Och, statistisch gezien gaat het steeds vaker 'fout'.
Op vrijdag 14 maart 2003 21:35 schreef Catootje het volgende:
maar vaak weet ik ook wel dat het vaker goed dan fout gaat, dus waarom zou je daaraan twijfelen? Waarom zou je niet gewoon ervan uit mogen gaan dat je toch wel kinderen zult krijgen op een tijdstip dat je eraan toe bent.
Vanuit een mannen standpunt, want in ons geval ligt het aan mij.
Ik merk wel, dat je er als man toch heel anders tegenover sta dan een vrouw. Feitelijk, wanneer ik mijn toekomst een beetje overzie, zie ik dat ZONDER kinderen. In mijn hele denken ga ik daar eigenlijk continue vanuit.
Ja, ik wil graag kinderen en ik heb er ook vertrouwen in dat het toch wel gaat lukken (anders kun je volgens mij beter NIET aan de behandeling beginnen waar E.T. en ik mee bezig zijn), maar ik heb blijkbaar niet die biologische oerroep welke ik hier bij velen van jullie lees.
Ik realiseer me dat ik het dus emotioneel voor MEZELF veel makkelijker heb. Ik heb het kinderloos zijn eigenlijk al jaren volledig geaccepteerd en ervaar het voor mezelf dan ook niet als een leegte. Mijn grootste bezorgdheid gaat ook uit naar E.T. Omdat ik duidelijk zie dat haar biologische roep steeds sterker wordt. En haar verdriet wordt op twee manieren door mij veroorzaakt: Op de eerste plaats heb ik de oerroep bij haar in gang gezet, en op de tweede plaatst zorg ik ervoor dat ze er misschien 'niets mee kan'.
Dat is eigenlijk mijn frustratie
quote:Ik heb even deze er uit gelicht.
Op vrijdag 14 maart 2003 09:59 schreef Slaapmeisje het volgende:
Waarom kunnen ze niet direct overgaan tot IVF ofzo. Dan is de kans op zwangerschap tenminste ruim aanwezig
Ik merk om me heen dat heel vaak wordt gedacht dat ivf een hoog slagingspercentage heeft. Vergis je niet, IVF heeft een slagingspercentage van zo'n 19%. Dit staat ongeveer gelijk aan de kans die gezonde stellen hebben. Tel daarbij op dat je voor IVF drie pogingen vergoed krijgt door de ziektenkostenverzekering.. Aan het eind van de rit zijn dus ruim 50% van de stellen nog steeds kinderloos. (3 kansen van bijna 20% geeft geen 60%)
Tel daarbij op dat de behandeling behoorlijk belastend is (zowel in lichamelijk als emotioneel opzicht) en ook risico's met zich mee brengt.. Dan kanik dus heel goed begrijpen dat artsen eerst andere dingen willen 'proberen' voor ze tot IVF besluiten.
quote:ja lekker he? zo,n topic?
Op zaterdag 15 maart 2003 09:56 schreef Noayla_ het volgende:
Goh, ben blij dat er eens eens een topic over dit onderwerp is....Ook ik zat regelmatig te lurken in het Zwangerschap en Kindertjes topic; met de nadruk op zat ; ik trek al die gelukkige zwangerschapsverhalen ook even niet.
Ik ben 34 en een half jaar geleden is m'n huwelijk op de klippen gelopen; we hadden nog geen kinderen.
Ook bij mij speelt meerdere malen per dag een stemmetje door m'n hoofd dat zegt dat het er voor mij niet meer inzit om moeder te worden.....want in m'n eentje wil ik absoluut geen kindje krijgen.
Het merendeel van mijn vriendinnen en vrouwelijke collega's zijn het afgelopen jaar moeder geworden; zoveel dat ik nu in een stadium zit dat ik mezelf echt moet forceren om enthousiasme op te brengen als wéér iemand met een "blije boodschap" komt (waar ik me dan weer schuldig over voel).
Zij bevinden zich nu allemaal in een andere levensfase dan ik, hebben nu andere prioriteiten en af en toe kan dat knap eenzaam voelen...
Klote biologische klok
Ik heb zelf ook het gevoel dat ik hier mijn "ei" kwijt kan
Want soms heb je je het gevoel dat je echt een van de weinigen bent die geen kinderen kan krijgen
Maar dan merk je toch dat dat je "lotgenoten"hebt
Hoe spijtig dat voor die gene ook is
Bedankt Slaapmeisje
,want jij bent dit topic begonnen En ook vanaf hier Lois van z en k bedankt!,want zij maakte mij (ons ) op dit topic attend
zo zie je maar weer ieder verhaal is verschillend ,en anderen lijken weer zo op elkaar
Maar als ik hoor (lees) dat sommigen het pas op latere leeftijd horen ,dat kinderen er niet in zit ,vind ik heel erg
Je bent er zo "klaar" voor,en je verlangt er zo naar
Dat is alsof je in een diep bodemloos put valt
Althans zo voel ik het ,ondanks het feit dat ik er vanaf mijn jeugd mee opgegroeid ben
En het verhaal van slaapmeisje dat het waarschijnlijk nog van de pil komt ,die ze jaren voorgeschreven heeft gekregen ,vind ik helemaal erg
Hadden die artsen dat niet kunnen voorzien ?(iedereen gaat toch wel eens (regelmatig) voor controle naar de vrouwenarts?)
met mij hebben ze redelijk goed gehandeld
Heb hormonen kuren gehad en later moest ik aan de pil ,omdat ik dus geen eierstokken heb ,en dus niet die hormonen die een vrouwen lichaam nodig heeft
daar mee wilden ze zorgen dat ik ging menstrueren (voelde ik me vrouwelijker door )
En ze onderdrukken de overgangs verschijnselen (vanaf mijn jeugd zit ik al in de overgang)
Iedereen die zijn eierstokken kwijtraakt ,of ze niet heeft komt/is in de overgang
Voor mijzelf heb ik het overigens redelijk goed verwerkt ,maar mijn vriend zit ik soms wel mee
Ik moest het hem vertellen toen we elkaar leerden kennen (vond ik wel zo eerlijk tegenover hem)
nou geen probleem.ondanks dat hij uit een vorig huwelijk 2 kinderen heeft (maar die niet ziet dankzij zijn ex vrouw )
Maar ik zie hem soms verlangend en genietend naar vaders kijken die spelen of tuttelen met hun kind.
En dan voel ik de pijn en het gemis bij hem ,hoewel hij heel lief is en zegt dat dat maar even is ,en dat ik me geen zorgen hoef te maken
maar waardeloos ben(voel ) ik me niet !
Dat zou niemand hoeven die geen kinderen kan krijgen ,
Je bent op een andere manier veel waard ! ja toch?
Kijk naar slaapmeisje ,voorlopig hebben we dankzij haar nu dit topic ,waar zoals ik al zei mijn "ei" kwijt kan
best lekker ,en aan jullie reacties te zien vinden jullie dat ook !
En dan nog mannen ook ,Fantastisch!
tja en wat die bilogische klok betreft! die is bij ons allang overtijd maar voor velen van jullie is het nog niet te laat ,dus zolang het kan ,niet de hoop op geven en er gewoon voor gaan .
En laat je niet betuttelen door die artsen ed, het is jouw lichaam en niet dat van hun
Dus bijt van je af als het nodig is
nou iedereen sterkte en tot horens
Ik heb dus endometriose en daardoor nog maar 1 goede eileider. Zwanger worden zou voor ons een moeilijk iets worden en eigenlijk besloten mijn man en ik dat dat dan maar zo moest zijn. Zwangerschapsbehandelingen was voor ons geen optie. Werd door de gynecologen wel aangeboden (nog net niet naar binnen gepropt
) maar bv clomid zou mijn endometriose alleen maar verergeren. Wij hadden zoiets van dan ben ik dalijk lichamelijk en geestelijk een wrak en dan ben ik zwanger ben ik dan gelukkig, nee. En waarom zoveel proberen als er zoveel kindertjes op een lieve vader en moeder wachten. Wij gingen dus voor adoptie. Ook niet van de ene op de andere dag. Hier hebben en hadden (ook voor we wisten dat ik niet makkelijk zwanger kon worden was dit al vaker ter sprake geweest) we uitgebreid over gesproken. Het is dan ook een lang en zwaar traject. Maar ermee gestart dus. En toen werd ik dus zwanger. Ongeloof enz zullen jullie wel begrijpen. Verdriet ook omdat we de adoptie de rug toe moesten keren (moet je stop zetten mag geen 2 dingen tegelijk) Ik voelde het toch alsof ik ergens op de wereld een kindje liet stikken. En dan de opmerkingen van die doodoeners zoals 'ja zie je nu wel nu waren jullie er vast minder mee bezig en dan lukt het wel, dat hoor je zo vaak, bla bla bla' Hallo het had een medische oorzaak hoor. Nu ik er soms op terug kijk lijk ik het er nog moeilijker mee te hebben als dat ik toen dacht. Onbewust stop je toch wat weg hoor. De kraambezoekjes enz waren heel moeilijk bv. Maar goed zwanger dus en inmiddels een mooie dochter van 15 maanden. Als we nog een kidnde wilde zouden we dat binnen een jaar moeten proberen omdat dan mijn buik het 'schoonst' zou kunnen zijn. Na 2 maanden proberen met behulp van ovulatietesten was ik weer zwanger (we gingen het pas na een jaar proberen overgens)Weer dolgelukkig natuurlijk.
Verder ben ik er altijd heel open in geweest en dan merk je eigenlijk hoeveel lotgenoten er zijn. Een gesprekje bij de kapper...hee de kapper heeft er ook moeite mee enz. Ook heb ik veel aan freya gehad. Een organisatie voor vruchtbaarheidsproblematieken (www.freya.nl) Zullen hier mensen ook veel aan hebben.
En je moet stevig in je schoenen staan, iets wat ik geleerd heb. Voor mezelf opkomen bij gynecologen. Niet zomaar elk medicijn aannnemen wat voorgeschreven word, maar zelf ook op onderzoek uit gaan, nee durven zeggen, je grenzen leren kennen en stellen. Had deze dingen natuurlijk liever op een andere manier geleerd, maar ik heb dit er als positief voor mezelf uitgehaald.
Als mensen vragen hebben over mijn ziekte of wat dan ook stel ze gerust. Ik hoop een duidelijk antwoord te kunenn geven.
Iedereen een
die hem nodig heeft De dokter gaf aan dat er in principe niets tegen te doen is, behalve weer aan de anticonceptiepil om het zaakie weer op gang te brengen Hier heb ik dus niks aan, die klotepil is juist de boosdoener. Omdat ik al vanaf mijn 15e aan de Diane pil zit en deze vrij zwaar is, ben ik nu op mijn 31e gewoon pilmoe.
Bah wat een gedoe zeg. Nu lees ik hier over Primolut en Clomid maar daar moet ik toch ook even nog niet aan denken, bijwerkingen... acne, depressie, gewichtstoename. Een depressie ben ik net te boven gekomen (van september 2002 - januari 2003), acne krijg ik weer terug sinds ik gestopt ben met de pil en de gewichtstoename ... praat me daar niet van; mijn buik lijkt net een ballonnetje sinds ik overtijd ben. Tjonge jonge, ik baal zo gigantisch van mijn lichaam op dit moment.
Ik heb met de dokter afgesproken dat ik na mijn huwelijksreis (in juli dit jaar) eens langskom om een plan de campagne op te stellen. Als een grapje zei ze nog... of je moet tegen die tijd al zwanger zijn. Ha ha, niet grappig!
Iedereen die hier heeft gereageerd wens ik veel sterkte en we kunnen nu in ieder geval in ons eigen topic even flink zeiken over eierstokken, baarmoeders, menstruatie of het uitblijven daarvan
Jompels,
Slaapmeisje
quote:en daar zit ik al in en kan eigenlijk hier op het forum mijn verhaal niet kwijt. Als ik dan al die blije zwangeren lees voel ik me zo oud, is soms ook wel eens moeilijk.
Op zaterdag 15 maart 2003 11:34 schreef Lurky het volgende:
knip ...... of de overgang zich vroegtijdig had ingezet. Op die levensfase bereid ik mij nu maar vast voor.
Spookvrouw, ik weet al een beetje hoe dat voelt. Maar dan bedenk ik me: vroeger was er helemaal geen forum, dan was ik al blij als een damesblad het over 'mijn' probleem schreef. Dan wist ik dat ik niet de enige was en daar 'deed ik het dan mee'.In dit internettijdperk worden we allemaal mondiger. Natuurlijk voelt het oud. Met of zonder Fok. Dat is de bioklok, de wekker loopt af en we kunnen niet langer dromen. Tegenwoordig worden vrouwen/meisjes niet alleen steeds eerder geslachtrijp, ook de overgang schijnt zich daardoor eerder in te zetten.
Wat dat allemaal inhoudt heb ik zelf nog geen idee van. Voor alsnog post ik je hier even maar we kunnen er best heel vooruitstrevend een apart topic over openen.
Veel gehoorde opmerking onder Fokkers is: je bent zo jong als je je voelt. Dus waarom niet: jong voelen en in de overgang zijn?
Fok is toch geen schoolklasje maar meer een mondiaal gezin. Met alle fasen van het leven. Voel je er niet rot over. Maar ik kan mij voorstellen dat je als een oma beschouwd bij het babietjes bewonderen in Z&K. Dat kinderloze oudtante-gevoel bekruipt mij tenminste: ik doe schoorvoetend een stapje naar achteren. Mijn tijd is geweest heb ik het idee. Maar ik ben ook vertederd over al dat jonge geluk. Vertel eens... heb je zelf die kindervreugde mogen ervaren of is het er nooit van gekomen?
.
Slaapmeisje als je vindt dat we offtopic gaan moet je maar ingrijpen, maar onder jouw veilige vleugels zitten we in dit hoekje even te klessebessen.
quote:Ja, die primolut had bijv. op mij nare uitwerkingen maar Provera weer niet! En dan kan je wel 'effe lekker menstrueren" ..je huisarts kan een kuurtje voorschrijven. Let wel dan als je niet menstrueert, al die onaffe eitjes zich opstapelen in je eileider, en dat is dan ook weer niet goed... (word ik soms knettergek van: niet dit, want dan dat...)
Op zondag 16 maart 2003 00:43 schreef phileine het volgende:
even inbraakje voor slaapmeisje: kun je niet gewoon je gynaecoloog vragen om een kuurtje primolut of provera? Dat moet ook je menstruatie op gang brengen. Bij sommige vrouwen doorbreekt dat zelfs het patroon en komt daarna de cyclus weer redelijk op gang (maar als er zo duidelijk PCO is geconstateerd zou ik daar niet te hard op rekenen). Kan me voorstellen dat je niet graag weer aan de pil gaat, met alle gevolgen, en zou daar ook met mijn vuist over op tafel slaan bij de gynaecoloog.
Wat ben je weer enorme lappen aan het tikken
Nee, wij hebben geen kinderen en dat is een bewuste keus geweest en heb daar ook nooit 1 minuut spijt van gehad. Zo lang ik me kan herinneren heb ik nooit kinderen willen hebben, en gelukkig heeft mijn wederhelft daar geen moeite mee, hoewel er natuurlijk wel discussies over zijn geweest.
Mocht ik wel van die (be) moeder neigingen krijgen leen ik mijn twee bijzonder lekkere pittige nichtjes, beiden nog onder de 10 jaar en ga met ze op pad, waarbij ik alles kan en mag uitleven wat een gestoorde tante mag doen 
Je bent zo oud als je je voelt is natuurlijk waar, maar er zijn toch ook wel ochtenden waarop het spreekwoord gebruikt kan worden: oud en stijf en nog geen tachtig, maar ik ben wel over de helft !!!
Het geeft allemaal nix, en de overgang is nu al bij elkaar opgeteld een kleine twee jaar bezig waarvan het laatste jaar bijzonder heftig. Er is 1 vriendin (ken haar al bijna 40 jaar) die gelukkig dezelfde klachten, bijverschijnselen en hormoonoorlogen beleeft, dus kunnen we daar samen over klagen, lachen, noem maar op. Gedeelde smart is toch nog steeds halve smart hoor.
Hier op het forum zou het misschien wel een idee kunnen zijn om er eens een topic over te openen, maar ik wacht nog even af of er ja/nee een subforum komt. Per slot van rekening zijn de oudere "jongere" vrouwen knap in de minderheid.
En niet iedereen is bereid alle verschijnselen op het forum neer te zetten.
Het ZK topic lees ik met plezier, want alle vreugde en verdrietjes van de a.s. moeders en de moeders zijn ook goed om te lezen. Ook daar gaat het niet altijd over rozen. Ik lurk daar lekker.
Ik ga in de wachtstand tot er wat meer bekend wordt over de discussie van Lois naar "achteren".
Ik vind je post erg lief.
Van endometriose weet ik alleen dat het een boel klachten oplevert waar je beslist niet vrolijk van wordt en ik wens jou en de andere hier heel veel sterkte mee.
Misschien interessant?
Allemaal veel sterkte gewenst.
quote:Ik stond er zelf ook nooit bij stil en dacht dat dit mij niet zou overkomen. Je gaat echter wel heel anders denken over het wonder dat zwangerschap en kindertjes krijgen heet.
Op maandag 17 maart 2003 15:56 schreef DuchessX het volgende:
Het moet vreselijk zijn dat je niet of niet "gewoon" zwanger kunt worden. Hoewel ik nog niet echt bezig ben met het krijgen van kinderen is dit wel iets waar ik erg bang voor ben; het lijkt me heel, heel erg.Allemaal veel sterkte gewenst.
En pechvogel, ik ga zeker kijken morgenavond! Dank je wel voor de tip.
Verder wil ik nog even wachten met Primolut of andere middelen. Ik zit namelijk nog steeds te hopen dat mijn lichaam er zelf achterkomt dat het een fout gemaakt heeft en gewoon zelf weer op het idee komt om even een eitje te laten springen Alle gekheid op een stokje, ik probeer het nu eerst met Monnikspeper, een natuurproduct wat hopelijk zorgt voor het weer in balans brengen van mijn hormonen. De bijwerkingen van de reguliere producten... daar ben ik dus echt enorm bang voor en zeker omdat ik net van de anti-depressiva af ben en geen zin heb om weer terug te vallen. Helaas helpt deze hormoonkwestie mij geestelijk ook niet verder 
Verder nog even voor de zogenoemde off topic gangers Zoals ik al in mijn eerste post heb gemeld, is het niet de bedoeling dat we het alleen maar over PCO hebben. Er zijn zoveel verschillende oorzaken van (verminderde) vruchtbaarheid. Endometriosegangers en Overgangsvrouwen zijn hier natuurlijk ook van harte welkom
Jompels,
Slaapmeisje
Ik hoor hier niet echt, ik heb namelijk een zoontje van bijna twee. Ik kan me daarom maar deels in jullie schoenen verplaatsen. Enige overeenkomst is er wel, een beetje, ik ben namelijk ook niet meteen zwanger, zoals bijna iedereen wel lijkt te zijn. Hier op fok, maar ook in mijn vriendenkring. Nee, bij ons is dat niet zo. Nou ja, de persona is in huis gehaald, nu nog wachten op de volgende menstruatie. We wachten af.
Knuffels voor iedereen hier!
quote:ik heb een paar jaar geleden gereageerd op een advertentie waarin werd gevraagd om eicellen te doneren. ik kreeg folders van het betreffende paar en we hebben ook nog een persoonlijk gesprek gehad. ze hadden nog iemand die wilde doneren en hebben uiteindelijk niet voor mij gekozen omdat die andere donor jonger was en ze verwachtten dat dat beter zou lukken (?)
Op donderdag 13 maart 2003 12:36 schreef belu het volgende:We hebben geprobeerd om eicel doatie voor elkaar te krijgen en dat in te planten via ivf procedure
Maar er is niemand die wil doneren ,daar het te eigen is ,en ze het gevoel hebben ,dat daar toch een deel van hun loopt
ik had het best willen doen in die tijd en ik sta er nog steeds achter.
ik heb totaal niet het gevoel dat er iets eigens gegeven wordt.
ik ben ook bloeddonor en daarmee vergelijk ik het. het gaat maar om een simpel celletje, niet om een compleet kind.
zo zie ik het tenminste.
[Dit bericht is gewijzigd door DarkElf op 19-03-2003 08:16]
Maar na de posten te lezen gaat dit om iets veel serieuzers dat geen roze wolk gevoelens te hebben NA een bevalling.
Ik heb een gezond kind maar ik had geen roze wolk gevoelens dus ik denk niet dat ik hier op mijn plaats ben... 
quote:Misschien niet, maar aan de andere kant vind ik dat wel een interessant aspect: die gedwongen roze wolk als je net een kindje hebt. Ik weet wel dat vriendinnen (zwanger en net bevaleln) vertwijfeld uitriepen dat ze ontaarde moeders waren, omdat het alles alleen maar lastig vonden...Maar dat is natuurlijk niet zo, het IS ook lastig en veel en spannend en overweldigend, zie dan maar es op je wolkje te blijven
Op woensdag 19 maart 2003 00:12 schreef lily het volgende:
Toen ik dit topic las, had ik meteen iets van: geen roze wolk...ja...dat had ik dus ook niet.
Maar na de posten te lezen gaat dit om iets veel serieuzers dat geen roze wolk gevoelens te hebben NA een bevalling.Ik heb een gezond kind maar ik had geen roze wolk gevoelens dus ik denk niet dat ik hier op mijn plaats ben...
quote:Misschien is het een idee om daarvoor een ander topic te openen Lily? Ik weet, uit nogal wat verhalen, dat je zeker niet de enige bent.
Op woensdag 19 maart 2003 00:12 schreef lily het volgende:
Toen ik dit topic las, had ik meteen iets van: geen roze wolk...ja...dat had ik dus ook niet.
Maar na de posten te lezen gaat dit om iets veel serieuzers dat geen roze wolk gevoelens te hebben NA een bevalling.Ik heb een gezond kind maar ik had geen roze wolk gevoelens dus ik denk niet dat ik hier op mijn plaats ben...
Ik denk zomaar dat er nog wel meer mensen zijn die over dit aspect willen discussieren.
quote:Waarom DarkElf? Vond je het toch te persoonlijk?
Op dinsdag 18 maart 2003 11:30 schreef DarkElf het volgende:
-laat maar-
quote:na leek me niet passen bij waar jullie het over hadden
Op woensdag 19 maart 2003 09:55 schreef Catootje het volgende:[..]
Waarom DarkElf? Vond je het toch te persoonlijk?
quote:Waarom niet ?
Op woensdag 19 maart 2003 10:09 schreef DarkElf het volgende:[..]
na leek me niet passen bij waar jullie het over hadden
Is het voor jou omdat jezelf de keuze hebt gemaakt naar aanleiding van de feiten die jullie gepresenteerd hebben wat betreft erfelijkheid minder moeilijk om kinderloos te blijven ? Sommigen hier hebben inderdaad geen keuze gekregen en voor hen is het niet anders. Maar de keuze die jullie hebben gemaakt is niet makkelijk geweest en maakt het emotioneel niet makkelijker dan de anderen hier.
Ik weet ik heb makkelijk praten, heb een pracht van een gezonde dochter, zijn al weer een half jaartje bezig voor een tweede. Maar dat besluit heeft ook behoorlijk wat voeten in de aarde gehad. En nog steeds twijfelen we of we er goed aan doen om tegen een negatief advies in te gaan van artsen.
quote:Ik vond jouw verhaal hier beter passen dan postnatale teleurstelling. Dit topic ging over de triestigheid van kinderloosheid. Het was juist geopend omdat in Zwangerschap en Kindertjes men zich niet op zijn plaats voelde. Dat er dan hier even 'offtopic wordt gegaan' door mensen die wel een kindje hebben geeft alleen maar aan dat er nog meer topics moeten komen over deze pijnlijke kanten van het (on)mogenlijke ouderschap.
Op woensdag 19 maart 2003 10:09 schreef DarkElf het volgende:[..]
na leek me niet passen bij waar jullie het over hadden
Ik zat nog te zinnen aan een antwoord op jou. Even snel een slowchat met "sterkte en liefs" posten is niet mijn stijl. Jammer dat je je reactie nu al hebt weggehaald. Evengoed zal ik nu op wat je schreef reageren.
Het geen kinderen krijgen vanwege erfelijke belasting, of dit nou gezondheidsproblemen met het zwangerraken of andere, psychische of lichamelijke, problemen zijn is heel pijnlijk. Het is de keuze 'tot hoever wil je gaan'. Sommigen van ons maken die keuze door de feiten onder ogen te zien en het krijgen van kinderen te laten voor wat het is. Maar het te vergeten, uit het hoofd zetten, gaat niet. Misschien is het iets hormonaals, een drang tot voorplanting het beestje mens eigen. Zelfs als je 100% tegen het krijgen van kinderen beslist blijft het pijnlijk.
Heel graag wou ik dus op je reageren en we zijn er zeker nog niet over uitgepraat. Ik begrijp dat je je tekst hebt weggehaald omdat het rot voelt je ziel en zaligheid hier neer te kwakken. Ik hoop dat met de komst van een nieuw forum deze gevoelens van onzekerheid voor ons poststers verminderen.
Kop op Dark-Elf
Ik, en zo hard als ik af en toe kan zijn tegen mezelf, vind vaak dat ik niet mag zeuren omdat het mijn eigen beslissing is.
Maar tegelijkertijd heb ik wel verdriet erom, hoe verstandig we ook zijn. Ik heb met vlagen dit verdriet en vooral als het onderwerp kinderen weer eens ter sprake komt in mijn vriendenkring of gewoon als ik op straat een vrouw met een baby zie. Ik kan me er ook rot onder voelen als ik me bedenk dat door mij mijn man ook geen kinderen gaat krijgen, en natuurlijk kunnen we ons leven anders invullen en hebben we vrijheden die anderen minder makkelijk hebben maar toch.....
quote:Nou en? Wat is er mis met een moment van verstandelijk handelen over een emotionele kwestie? Natuurlijk heb je verdriet. Je hebt het ene verdriet ingeruild voor het andere maar daar hoef je niet onzeker over te zijn. De pijn is er punt uit.
Op woensdag 19 maart 2003 10:57 schreef DarkElf het volgende:
Dank jullie voor je reactie.Ik, en zo hard als ik af en toe kan zijn tegen mezelf, vind vaak dat ik niet mag zeuren omdat het mijn eigen beslissing is.
Ik heb op een gegeven moment zelfs mijn man 'gedumpt' omdat ik o.a. vond dat zijn kinderen het recht hadden te gaan bestaan. Adoptie, waar ik in had geloofd, wou hij niet. Hij heeft er nu twee van zichzelf en een andere vrouw.
Over niet goed voelen gesproken: toen ik de baby ging bewonderen met alle beste intenties heb ik letterlijk moeten overgeven. Ik kon nog net van de wieg naar de wc rennen. Kan het 'geen roze wolk gevoel' zich fysiek extremer uiten?
Dark-Elf, ik heb op mijn beurt geen zin er nu dieper over mezelf te vertellen. Ik geniet van mijn vrijheid. Maar bij alle leuke dingen die ik doe denk ik wel degelijk hoe leuk het zou zijn met een kindje. Zelfs zonder man.
Het is heel dubbel. En er zijn zo veel vrouwen helemaal vrij en bewust BOM-carrieremoeder. Er zijn zoveel vormen van moederschap en ik heb ze geen van allen mogen kennen. Behalve het kindloze moedergevoel van het eeuwig lege nest. Er is één voordeel: naar mate je ouder wordt gaat de natuur de beslissing voor je nemen ten gunste van je kinderloosheid.
Ik ben mijn eigen kind en kan heerlijk excentriek voor altijd Pippi Langkousen. En soms moet ik ook zo sterk als Pippi zijn om niet heel erg droef te worden en boos op alles en mezelf.
Soms voel ik me schuldig dat ik een kind op de wereld wil zetten, wat voor leven kan het krijgen met oorlogen en enge ziektes? De wereld is een harde plek om te bestaan en ik 'heb een onbedwingbaar gevoel om een kind op de wereld te zetten' ...ik vind het soms een zelfzuchtige keuze.
Dat is dus de keuze en bijbehorende gadachten niet alleen voor 30+ers.
Hier in Geen Wolk gaat het over de verschijnselen van het feit (nog) geen kinderen te kunnen krijgen.
Deze twee topics zijn wel aan elkaar verwant en vullen elkaar een beetje aan. In elk geval wat mij betreft. Maar beiden hebben een totaal verschillende emotionele betekenis.
Ik denk dat in dit topic een aantal vrouwen zijn die dolgraag de rol van de over het leed in de wereld filosoferende moeders zouden willen overnemen.
quote:beste lady-wrb
Op maandag 17 maart 2003 22:44 schreef lady-wrb het volgende:[..]
ik heb een paar jaar geleden gereageerd op een advertentie waarin werd gevraagd om eicellen te doneren. ik kreeg folders van het betreffende paar en we hebben ook nog een persoonlijk gesprek gehad. ze hadden nog iemand die wilde doneren en hebben uiteindelijk niet voor mij gekozen omdat die andere donor jonger was en ze verwachtten dat dat beter zou lukken (?)
ik had het best willen doen in die tijd en ik sta er nog steeds achter.
ik heb totaal niet het gevoel dat er iets eigens gegeven wordt.
ik ben ook bloeddonor en daarmee vergelijk ik het. het gaat maar om een simpel celletje, niet om een compleet kind.
zo zie ik het tenminste.
Ik vind het fijn dat je er zo over denkt ,maar je merkt het wel aan de ene kant is er veel vraag naar eicellen ,en aan de andere kant word het zo moeilijk gemaakt omdat het voor velen te persoonlijk is en de medische wetenschap doet zo moeilijk .
die papier kraam is een verschrikking
het moet zo waterdicht zijn allemaal ,zodat bv de donor er niet op terug kan komen ,en het ziekenhuis later niet op een of andere manier aansprakelijk gesteld kan worden
Moedeloos word je ervan!!
maar jou reactie deed me goed ! ,alleen het is nu zo ,stel dat jij zou willen doneren aan mij en mijn vriend ,dan kan dat al niet meer
Voor hun zijn we al te oud en dus maar van de lijst afgeschreven
Toch erg? te bedenken dat genoeg stellen boven de 40 nog kinderen kunnen en mogen krijgen op de normale manier .
Moet je dan iedereen boven de 40 verbieden kinderen te krijgen?nee dat word niet gedaan! en dat is niet eerlijk want met ivf word het je in feite wel "verboden na je 40e een kind te krijgen ,want ze stoppen met de procedure ,je bent te oud
Vind je het gek dat velen hier op dit topic zich "oud " voelen? gezien de reacties?Want dit geld ook voor andere procedures en manieren om zwanger te worden
Dat krijg je dan toch? terwijl je het in feite helemaal niet bent!
tja en daar kan ik het best wel eens moeilijk mee hebben
Niet met degene die liever niet doneren om persoonlijke en emotionele redenen ,want daar heb ik ergens nog begrip voor ,maar met die oneerlijkheid !
maar goed laat het je niet weer houden om het doneren eventueel nog eens te proberen (ben je vrij in) want weet je maakt er een stel zeeeer gelukkig mee .
Maar dat is helemaal aan jou ,en weet dat we meer mensen zoals jij kunnen gebruiken
bedankt!
quote:Zoals je misschien mee hebt gekregen gaat het hier nu ook niet bepaald van een leien dakje , ik wilde alleen maar vertellen/duidelijk maken dat verstand en gevoel twee hele verschillende zaken zijn , en haalde dit als voorbeeld aan. Zeer zeker met elkaar verwant want verstandelijk weet ik soms niet waar ik mee bezig ben en gevoelsmatig wil ik precies een tegenovergestelde kant op, is het zo wat duidelijker misschien??
Op woensdag 19 maart 2003 13:58 schreef Lurky het volgende:
Als er geen kinderen meer zijn is het met de mensheid helemaal snel bekeken. De discussie over hardheid van de wereld en daarom kiezen voor wel of geen kinderen met daarin ook wat van mijn standpunten staat in 30+ en (nog) geen kinderen....Dat is dus de keuze en bijbehorende gadachten niet alleen voor 30+ers.
Hier in Geen Wolk gaat het over de verschijnselen van het feit (nog) geen kinderen te kunnen krijgen.Deze twee topics zijn wel aan elkaar verwant en vullen elkaar een beetje aan. In elk geval wat mij betreft. Maar beiden hebben een totaal verschillende emotionele betekenis.
Ik denk dat in dit topic een aantal vrouwen zijn die dolgraag de rol van de over het leed in de wereld filosoferende moeders zouden willen overnemen.
quote:Ja, ik vatte het op als 'wat geeft jou het recht die twee dingen te vergelijken' maar ik zit ook momenteel vet onder de hormonen... Sorry als ik wat fel overkom, maar af en toe zit de wereld mij dwars.
Op donderdag 20 maart 2003 09:07 schreef Lurky het volgende:
Sorrie Catootje, uit je reactie begrijp ik dat je het persoonlijk opvat. Dat is helemaal niet het geval. Jij bent hier al vanaf het begin in diskussie dus waarom zou ik. Alleen haak ik in op één regeltje van jou dat er elders over iets wordt gefilosofeerd wat ook interessant is.
Het lankmoedige, wat meeste vrouwen van mijn leeftijd hebben en kenmerkend is voor moeders en oma's, vervreemd van mij. Ik ben wel hartelijk maar lijk steeds meer op de kinderloze oudere ongetrouwde juffen vroeger van school. Hoe zou dat toch komen?
Nooit met mijn hoofd in een roze wolk gelopen.
quote:
Op donderdag 20 maart 2003 12:16 schreef Lurky het volgende:
Misschien is het inderdaad iets wat met onze situatie te maken heeft.Ik ben ook in goedbedoelde reacties, en elke is natuurlijk goedbedoeld, kijk daar ga ik alweer, soms wat fel in mijn woordkeuze en te 'beslist'/gedecideeerd, in mijn taalgebruik.
Het lankmoedige, wat meeste vrouwen van mijn leeftijd hebben en kenmerkend is voor moeders en oma's, vervreemd van mij. Ik ben wel hartelijk maar lijk steeds meer op de kinderloze oudere ongetrouwde juffen vroeger van school. Hoe zou dat toch komen?
Nooit met mijn hoofd in een roze wolk gelopen.
We worden oude knarren!! Misschien komt het wel omdat je als je kinderen hebt, je heel erg op 'binnen' bent gericht: eet het, slaapt het, is dit wel normaal...waardoor je kleine dingetjes ziet en doet die heeeel belangrijk en groot zijn (eerste lachje, leuke anekdotes) en als je dat niet hebt, ben je meer op de buitenwereld gericht, waar de volwassenen zijn en er 'grote' problemen zijn?? (ik bedenk maar wat hoor, het zijn bij mij volgens mij de hormonen: zo wil ik es mijn hart luchten over mijn familie, en ze es goed de waarheid vertellen ..moet ik misschien maar neit doen)quote:Lekker he Catootje, die hormonen
Op donderdag 20 maart 2003 12:29 schreef Catootje het volgende:[..]
Het lijkt me verdraaid lastig om man te zijn trouwens. Geen idee waar wij vrouwen het nou vandaan halen om perse moeder te willen worden. Ik merk het zelf aan mijn partner, de afgelopen paar weken was ik ervan overtuigd dat ik zwanger was en hij bleef er zo nuchter onder omdat de zwangerschapstesten allemaal negatief waren. Tja, hij kan niet in mijn lichaam kruipen om de gevoelens te ervaren die ik dag en nacht met me mee droeg. Ook nu het PCO bleek te zijn waardoor mijn menstruatie uitbleef (en nog steeds niet is teruggekomen terwijl het nu meer dan 10 weken geleden is), is het voor hem lastig om met mij mee te leven. Het komt wel goed zegt ie, maar dat kleine stemmetje in mijn hoofd dan.... tja dit zal ik toch grotendeels alleen moeten doen vrees ik. Jompels,
Slaapmeisje
Sterrenkind
Zo zacht en teer mijn liefde voor jou
In mijn ziel ben je al aanwezig
Als een nog niet ontloken droom
Wacht je stilletjes tussen de engelen
Weet dat ik geduldig op je wacht
En voor je zal zorgen als je zover bent
Wij kennen elkaar en weten
Dat het een hereniging zal zijn
Mijn hoofd en hart zijn verwarmd
Door een oervuur ontstoken verlangen
Ik weet dat je geen tijd kent
Maar je bent zo welkom hier
Slaapmeisje
Slaapmeisje wat heb je dat prachtig onder woorden gebracht en uitgebeeld!
Dank je!
De monnikspeper ( http://www.vitelle.nl/html/producten/Info/monnikspeper.html )is nog steeds niet aangeslagen. Volgens het kruidenvrouwtje moet ik het nog even de tijd geven omdat dat nu eenmaal zo werkt met natuurproducten. Wel lijkt het alsof mijn acne nu wat minder is geworden, maar dat kan ook komen doordat ik gisteren lekker in het zonnetje heb gelegen Ik heb in ieder geval besloten om door te gaan met de monnikspeper totdat ik terug ben van huwelijksreis en ik naar de dokter kan voor een hormonenbehandeling o.i.d.
Gisterenmiddag had ik het even moeilijk. Ik zat lekker met Slaapvriendje in de voortuin van het zonnetje te genieten en de straat was behoorlijk druk met spelende kinderen. Op een gegeven moment kwam er een heel schattig blond jongetje op zijn fietsje voorbij stiefelen. Blijkbaar had hij net geleerd om te fietsen. Zijn moeder kwam ongerust aanrennen en vroeg of ie wat zachter wilde fietsen omdat ze hem anders niet meer bij kon houden en hij dan zo de straat op zou fietsen. Niet echt handig met al die autos. Na dit tafereeltje te hebben bekeken moest ik ineens huilen. Slaapvriendje vroeg mij wat er aan de hand was en ik vertelde hem dat ik ook zo graag zo een jongetje wilde hebben
Later op de avond heb ik het er nog met Slaapvriendje over gehad en vroeg hem of hij mij zou verlaten als bleek dat ik geen kinderen kon krijgen (ik was nog steeds een beetje van de kaart geloof ik). Natuurlijk niet! ; zei hij. Hij heeft me ook duidelijk gemaakt dat ie bereid is om tot het uiterste te gaan in het geval er onderzoeken en andere handelingen nodig zijn van zijn kant en dat ie me met alles zou bijstaan. Slaapvriendje is zelfs bereid om over te gaan op draagmoederschap (praat me er nog niet van want dat zal echt een crime zijn om zo iemand te vinden waarschijnlijk) of adoptie als alle andere opties niet mogelijk blijken te zijn. Tjeempie! Ik ben wel erg blij dat ik met deze jongen ga trouwen en mijn leven met hem kan delen zeg! Wat een ontzettende lieverd. Ook al begrijpt hij af en toe niet hoe ik zo heftig op de kinderwenskwestie kan reageren.... ik begrijp het zelf ook niet dus hoe kan ik dat dan van hem verlangen
Jompels,
Slaapmeisje
Ik heb via Babybrabbel Romed gebruikt: een ovulatietest (een van de weinige die je volgens mij kan gebruiken als je Clomid slikt). Geeeeen succes. Steeds negatief, terwijl ik er vrij zeker van ben dat ik iig een eisprong heb, maar door de immer negatieve test twijfel ik daar nu aan. Ik ben zoo moe he, van voortdurend die twijfel en die ellende aan mijn lijf...
quote:Heeee Catootje, geef de moed niet op hoor!!!!!! Ook voor ons komen er roze wolkerige tijden hoor daar twijfel ik niet aan. Om je eerlijk te zeggen geloof ik niet zo in die ovulatietesten van de babybrabbel in het geval je Clomid slikt. Luister gewoon naar je eigen lichaam. De zin in sex schijnt vlak voor de ovulatie ook meer te zijn dus sleep je partner gewoon het bed in (dat kan zowieso nooit kwaad)
Op dinsdag 25 maart 2003 15:31 schreef Catootje het volgende:
*ook even komt somberen*Ik heb via Babybrabbel Romed gebruikt: een ovulatietest (een van de weinige die je volgens mij kan gebruiken als je Clomid slikt). Geeeeen succes. Steeds negatief, terwijl ik er vrij zeker van ben dat ik iig een eisprong heb, maar door de immer negatieve test twijfel ik daar nu aan. Ik ben zoo moe he, van voortdurend die twijfel en die ellende aan mijn lijf...
Liefs en sterkte,
Slaapmeisje
quote:beste belu,
Op woensdag 19 maart 2003 14:09 schreef belu het volgende:[..]
maar goed laat het je niet weer houden om het doneren eventueel nog eens te proberen (ben je vrij in) want weet je maakt er een stel zeeeer gelukkig mee .
Maar dat is helemaal aan jou ,en weet dat we meer mensen zoals jij kunnen gebruiken
bedankt!
doneren schijnt ook maar te mogen tot 35 jaar.
dus dat zit er voor mij ook niet meer in.
had het heel graag gedaan hoor, maar ja helaas dus.
heb nu maar besloten naast bloeddonor ook beenmergdonor te worden.
doe ik toch nog iets nuttigs.
maar bedankt voor je lieve woorden.
quote:jeetje ik wist niet dat doneren ook maar tot een bepaalde leeftijd ging
Op dinsdag 25 maart 2003 21:58 schreef lady-wrb het volgende:[..]
beste belu,
doneren schijnt ook maar te mogen tot 35 jaar.
dus dat zit er voor mij ook niet meer in.
had het heel graag gedaan hoor, maar ja helaas dus.
heb nu maar besloten naast bloeddonor ook beenmergdonor te worden.
doe ik toch nog iets nuttigs.maar bedankt voor je lieve woorden.
Kan er niet over uit
Maar goed jou wil was(is ) er ,en dat telt!
Goed van je dat je nu op een andere manier doneerd
Zo help je ook,na mijn dood mogen ze van mij ook alles hebben
en voor alle andere dames ,niet wanhopen ! echt het leven is ook de moeite waard zonder kinderen
mischien heb ik makkelijk praten ,omdat ik er mee opgegroeid ben,en ik van jongs af aan niet die hormonen heb meegekregen die het moeder gevoel en het verlangen naar een kind op doen "laaien".
heb als het ware vervanging in mijn katten (zie fotografeer je poes en katten foto topic) en in mijn vriend gevonden (hi hi worden lekker vertroeteld en veel geknuffeld allemaal)
maar ook ik heb twijfels gehad
kun je een kind wel in deze wereld zetten? wat heeft het later ?
en dat er kinderen geboren horen te worden staat voor mij buiten kijf
alleen soms vraag ik me af over (spoelen)schaduwen de hormonen de redelijkheid van het niet alleen lichamelijk kinderen kunnen krijgen ,maar het ook geestelijk en financieel aankunnen
ik bedoel dat dat goed overdacht word
iedereen "neemt"maar kinderen omdat ze er menselijkerwijs naar verlangen ,maar kunnen ze het ook geestelijk, lichamelijk en financieel volbrengen ?
ik heb wel eens het gevoel (met alle respect) dat daar niet lang en goed ,bewust,over nagedacht word
veel vrouwen nemen een kind(eren ) en daarnaast willen ze een carriere of moeten ze werken ,omdat het financieel enorm veel kost
en je gunt je kind toch alles?en ze willen toch ook logischerwijs in de maatschappij blijven meedraaien
maar onder tussen word het kind wel uitbesteed aan kinderdagverblijven ,oma,s ed
prima ieder zijn eigen keuze ,maar ik vind dat niet goed voor kinderen
enfin laat ik daar maar niet te veel over uitwijdden ,anders raak ik te veel offtopic ,en ik wil niemand tegen zere schenen aanschoppen
weet dat ik met een ieder van jullie meeleef ,ook al heb ik idd een andere "zin" in mijn bestaan gevonden
en ik zal zeer zeker ieders keuze (hoe die ook is.mits goed doorgedacht ) respecteren
sterkte en veel wijs heid toegewenst
Normaal gesproken is dat een wat minder positief bericht voor iemand die graag zwanger wil worden, maar nu heb ik in ieder geval wel een bewijs dat in ieder geval 1 van mijn eierstokken zijn werk nog doet en dat geeft de burger moed Kmoest het gewoon even kwijt....
Jompels,
Slaapmeisje
Ik heb er wel eens aan gedacht, maar nooit gedaan omdat ik toch bang was dat er geen reacties zouden komen omdat ik de enige was!
Ik wil ook graag mijn verhaal hier neerzetten, maar daar wil ik nog even over denken; het lezen van jullie verhalen maakt toch weer heel wat gevoelens wakker die ik zo goed had verwerkt, dacht ik (ik blijk ze te hebben weggestopt, dus tja... )
Ik heb ook PCO maar volgens mij heeft de pil daar weinig mee te maken hoor Slaapmeisje. Sterker nog, die kan de slechte effecten van PCO juist wat voorkomen, omdat je met de pil geen eirijping hebt! Maar goed, ik ben inmiddels zo'n 4 jaar uit het behandelingscircuit en ik weet niet of er nog nieuwe ontwikkelingen zijn.
Nu ga ik naar bed. Later wil ik graag wat meer vertellen; denk dat dat ook wel goed is voor me.
Ow ja en Darkelf: voor mijn gevoel mag jouw verhaal hier ook zeker staan hoor, als je het zelf kwijt wilt tenminste!
Weltrusten iedereen
PS ik reageer pas nu omdat ik op vakantie was en het topic nu pas zie!
Mijn persoonlijke mening is dat elke vrouw geboren is om kinderen te kunnen krijgen aangezien het lichaam daar nu eenmaal op gebouwd is. Vroeger (toen er nog geen of primitievere voorbehoedsmiddelen waren), werden vrouwen vanaf zeer jonge leeftijd zwanger en zwangerden totdat ze zo ongeveer in de overgang waren. Hele gezinnen van 15 kinderen waren toen niet zeldzaam.
Tegenwoordig wordt het krijgen van kinderen kunstmatig uitgesteld door onder andere pilgebruik of andere voorbehoedsmiddelen. Sommige vrouwen kiezen er zelfs heel bewust voor om kinderloos te blijven. Ik kan me dus best voorstellen dat het vrouwenlichaam daar wel eens van in de war kan raken en hierdoor soms zo danig uit balans dat er verminderde vruchtbaarheid of zelfs onvruchtbaarheid optreedt. Dit is natuurlijk maar een theorie van een Slaapmeisje en helemaal niet op wetenschappelijke feiten gebaseerd...
Voel je vrij om hier jouw verhaal neer te zetten hoor Ik zou het in ieder geval heel fijn vinden om wat meer verhalen van lotgenoten te lezen!
Jompels,
Slaapmeisje
Belu: na je 35e keldert de kwaliteit van de eitjes drastisch (vandaar dat het prenatale diagnostiek-circus dan ook in werking treedt), vandaar dat die leeftijdsgrens is ingesteld.
Ik zit zelf ook wel na te denken om na mijn zwangerschap donor te worden, ik weet alleen niet of ik dat mag vanwege seroxat-gebruik. En ik vind het gevoelsmatig toch ook wel lastig, het voelt anders dan beenmerg of bloed, je geeft iemand je erfelijke materiaal en dat is toch wel een heel belangrijk stukje van jezelf. Ik ben er nog niet helemaal uit, maar als ik me dan realiseer hoe gelukkig je er mensen mee kan maken dan schaam ik me dat ik er nog over twijfel.
Darkelf: is dat voor jou geen optie, eiceldonatie? Dan komt jouw erfelijkheid niet in het kindje, maar kun je wel je eigen kind dragen en opvoeden.
Slaapmeisje: volgens mijn gynaecoloog heeft PCO niets met pilgebruik te maken, maar de exacte oorzaak is ook nog niet duidelijk. Er is in ieder geval een duidelijk verband tussen overgewicht en PCO, het grootste deel van de PCO-patienten heeft veel overgewicht, en als die flink afvallen reguleert de cyclus vaak vanzelf. Onduidelijk is of het overgewicht symptoom of oorzaak is van PCO. En ik wil een niet al te grote domper zijn, maar je kunt ook menstrueren zonder dat er een eisprong aan vooraf is gegaan (denk maar aan de ontrekkingsbloedingen tijdens het slikken van de pil).
Houdt er rekening mee dat dit voor jezelf, je partner en je omgeving behoorlijk belasten is (en niet geheel zonder risico!)
Bloed doneren gaat makkelijker 
Niet iets om vrij 'makkelijk' over te denken imo.
niet om iemand van goede bedoelingen oid af te helpen ofzo hoor, maar denk er goed over na en laat je van te voren goed inlichten!
Het lijkt er nu op dat mijn menstruatiecyclus weer redelijk op gang is gekomen dankzij de Monnikspeper die ik heb geslikt. Helaas werden de emoties door mijn hormoontjes ook sterker en de afgelopen periode ging het bij mij nogal tekeer.
Nu onze bruiloft achter de rug is en de huwelijksreis eraan komt, ben ik ook een stuk rustiger geworden. Het nadeel van niet meer aan de pil zijn vind ik wel dat je niet zondermeer invloed kan uitoefenen op wanneer je ongesteld wordt. Nu ziet het er naar uit dat ik precies ongesteld moet worden op de dag van ons vertrek naar Marokko. Voorheen slikte ik dan gewoon de pil door en was er niets aan de hand. Ach, ik ben allang blij dat ik weer gewoon ongesteld kan worden.
Op babybrabbel.nl heb ik mijn vruchtbare dagen opgezocht en het grappige was dat het precies viel om en nabij ons huwelijk. Het zou toch wel erg grappig zijn om tijdens de huwelijksnacht (nu precies een week geleden) zwanger te raken Na de huwelijksreis ga ik naar de dokter om te kijken voor wat voor behandelingen ik in aanmerking kom.
Omdat ik vorige maand ook alweer dacht last te hebben van zwangerschapsverschijnselen, maar het natuurlijk weer niet bleek te zijn, stop ik met hopen en iedere keer weer te denken dat ik zwanger ben. Elk plopje in mijn buik, pijntjes in mijn borsten en vlagen van misselijkheid.... ik wordt er weer behoorlijk gestoord van. Het zal toch niet waar zijn? Niet hopen Slaapmeisje, nog niet hopen. Ik koop in ieder geval geen zwangerschapstesten meer want ik heb geen zin om die fabrikanten te sponsoren. Pas als ik met mijn zieke kop boven de pot hang, zal ik eens denken aan een test.
Op de avond van ons trouwfeest kwam een van mijn beste vriendinnen binnen. Zij is nu 6 maanden zwanger en heeft een prachtige buik. Ik begon natuurlijk meteen te janken. Ze zag er zo mooi uit en ik was zo ontzettend blij voor haar! Natuurlijk deed het een beetje pijn omdat ik ook zo graag met een dikke toeter rondloop, maar zij heeft het ook zo verdiend na 4 jaar vruchteloze pogingen nu eindelijk zwanger.
Jompels,
Slaapmeisje