Dat is iets waar ik op het moment enorm mee bezig ben naar aanleiding van een zeer goed gesprek met mijn psychiater.
Wat hij zei was het volgende (naar aanleiding van mijn stemmingen de laatste tijd en medicatie):
dit bén ik! Al die heftige emoties, de depressieve dalen en die hyperige pieken, dat ben ik. En hoe graag ik ook een normaal gecontroleerd en beheerst mens zou willen zijn; ik ben dat niet en ik zal dat ook nooit worden.
Ik kan vlak en emotieloos worden dmv medicatie maar waarvoor? Omdat ik denk dat dat moet? Omdat ik daar gelukkiger van word? Omdat ik dan een normaal leven kan hebben, of tenminste kan leven zoals ik denk dat anderen vinden dat ik moet leven? Omdat ik graag een DarkElf wil laten zien die koel en beheerst is, die alle touwtjes in handen heeft en die door die houding en de medicatie kan laten zien dat zij ook "gewoon" kan zijn?
Waarom? Ik ben wie ik ben die en die ziekte zit in me en gaat niet meer weg en die zorgt ervoor dat ik veel intenser leef en voel dan een "normaal" persoon. Mijn enorme depressieve kanten horen bij me, mijn enorme kinderlijk blije kanten horen bij me, mijn angsten en destructieve kanten, de woede, het verdriet, en al die andere emoties die bij mij zo ongelooflijk veel sterker zijn dan een bij een "gemiddeld" persoon; dat ben ik en wat kan medicatie me bieden behalve veel en erge bijwerkingen en afvlakkingen tot een emotieloos bestaan?
Maar hoe leer je iets accepteren? Je erbij neerleggen? Stoppen met er elke keer tegenin gaan? Er "gewoon" mee leren omgaan? Stoppen met nadenken erover?
Hoe heb jij je ziekte geaccepteerd?????
quote:door het allemaal te doen. heb ik tenminste gedaan. en nu ben ik bijna beter verklaard
Maar hoe leer je iets accepteren? Je erbij neerleggen? Stoppen met er elke keer tegenin gaan? Er "gewoon" mee leren omgaan? Stoppen met nadenken erover?
Je hebt geen lichamelijke ziekte die jou beperkingen oplevert. Je hebt MDS; het zit in je koppie en bepaalt hoe jij je voelt. Je kunt er weinig invloed op uitoefenen; je stemming wordt voortdurend bepaald door hetgeen in je hoofd plaatsvindt. Eigenlijk door een chemisch proces dat bij jou verstoord is en maar moeilijk in balans kan blijven. Je hebt er zelf niet de directe controle over en dat maakt het denk ik juist zo moeilijk.
Maar ja, dit is nog geen antwoord op jouw vragen. Ik vind het erg moeilijk en hoop dat het je lukt om de MDS (deels) te accepteren. En dat zal tijd nodig hebben. Tijd en begrip voor jezelf.
Interessant topic, ben ook benieuwd naar ervaringen van andere mensen. Ik hoop dat je veel reacties krijgt waar je iets mee kunt!
quote:Wat heb je dan precies gedaan?
Op dinsdag 11 maart 2003 16:39 schreef SirPsycho het volgende:[..]
door het allemaal te doen. heb ik tenminste gedaan. en nu ben ik bijna beter verklaard
quote:heb ik al een keer gedaan en was er snel mee klaar. wrs had ik net een verkeerde groep want hun motto was meer: gut wat zijn we zielig en wat kunnen we weinig en daar pas ik voor
Op dinsdag 11 maart 2003 16:42 schreef bluebellyfluff het volgende:
Is het niet handig om steun te zoeken bij lotgenoten? samen sta je sterk. Heel veel succes en sterkte!
Thenkx
quote:verschillende dingen door elkaar
Op dinsdag 11 maart 2003 16:41 schreef DuchessX het volgende:[..]
Wat heb je dan precies gedaan?
ME MDS en psychies depressief
Van die angst/dwangstoornissen heb ik nu ook helemaal geen last, ik kan alles veel meer loslaten dan vroeger.
quote:Je hebt groot gelijk. Zelfmedelijden is op zijn tijd wel goed, maar niet als dat het levensmotto is want daar kom je niet ver mee.
Op dinsdag 11 maart 2003 16:43 schreef DarkElf het volgende:[..]
heb ik al een keer gedaan en was er snel mee klaar. wrs had ik net een verkeerde groep want hun motto was meer: gut wat zijn we zielig en wat kunnen we weinig en daar pas ik voor
Thenkx
Heb je deze vraag al eens gesteld aan de mensen uit je therapiegroep?
quote:Nee dat heb ik wel in de planning staan
Op dinsdag 11 maart 2003 16:46 schreef DuchessX het volgende:[..]
Je hebt groot gelijk. Zelfmedelijden is op zijn tijd wel goed, maar niet als dat het levensmotto is want daar kom je niet ver mee.
Heb je deze vraag al eens gesteld aan de mensen uit je therapiegroep?
quote:Dat is nogal wat!
Op dinsdag 11 maart 2003 16:45 schreef SirPsycho het volgende:[..]
verschillende dingen door elkaar
ME MDS en psychies depressief
Maar ik bedoelde eigenlijk wat heb je gedaan dat je het hebt kunnen accepteren? Welke 'acties' leiden tot acceptatie??
quote:Erg knap van en heel fijn voor je
Op dinsdag 11 maart 2003 16:46 schreef Angeles het volgende:
Ik heb een diagnose gehad van ADHD met angst/dwangstoornissen en op dat moment had ik het er wel heel moeilijk mee, maar op dit moment helemaal niet meer. Ik denk er ook helemaal niet meer over na, ik heb er op dit moment geen problemen mee, alles gaat lekker, zonder medicatie of therapie.Van die angst/dwangstoornissen heb ik nu ook helemaal geen last, ik kan alles veel meer loslaten dan vroeger.
Ik ben er op dit moment door intensieve dagtherpaie en mijn behandeling bij de psychiater gewoon erg veel mee bezig, kan ook haast niet anders
quote:Zolang je daar voor past zit je op het goede spoor!
Op dinsdag 11 maart 2003 16:43 schreef DarkElf het volgende:[..]
heb ik al een keer gedaan en was er snel mee klaar. wrs had ik net een verkeerde groep want hun motto was meer: gut wat zijn we zielig en wat kunnen we weinig en daar pas ik voor
Thenkx
Ik doe er niets mee, omdat ik mezelf dan eigenlijk een aansteller vind. Ik heb er al zo een tijd last van en dat gaat om zich wel gewoon goed, ik kan er in ieder geval mee leven. Soms gaat het wel weer slechter, als ik bepaalde lichamelijke klachten vertoon... maar over het algemeen heb ik het wel geaccepteerd, denk ik. Dat angstige en paniekerige dat hoort gewoon bij mij, ik zou niet weten hoe iemand mij daar vanaf zou kunnen helpen.
quote:Ik heb denk ik meer gewoon geluk gehad dat ik er nu goed mee om kan gaan. Het had ook heel anders kunnen gaan.
Op dinsdag 11 maart 2003 16:50 schreef DarkElf het volgende:Erg knap van en heel fijn voor je
Ik ben er op dit moment door intensieve dagtherpaie en mijn behandeling bij de psychiater gewoon erg veel mee bezig, kan ook haast niet anders
quote:Ja dat moest ik zelf dus ook opzoeken (ze kunnen wat ingewikkelde termen bedenken), maar dat is dus hypochondrie..
Op dinsdag 11 maart 2003 17:04 schreef F-ron het volgende:
Qarinx:Wat is "somatoforme stoornis"?
quote:http://home.planet.nl/~proust/asi-8.html
Op dinsdag 11 maart 2003 17:04 schreef F-ron het volgende:
Qarinx:Wat is "somatoforme stoornis"?
Maar ik las dat je getrouwd bent dus je kan ook moeilijk een peroide gewoon weg...heb je wel steun van je man?
quote:Ik heb niet veel gereisd maar ik weet dat ik het goed heb ondanks mijn ziekte, geloof me
Op dinsdag 11 maart 2003 17:15 schreef bluebellyfluff het volgende:
Darkelf? Mag ik je vragen of je veel gereisd hebt? Misschien dat dat wel iets voor je, met je backpack de weide wereld in. Misschien dat je dan dingen in perspectief kan plaatsen, en beseft hoe goed je het wel niet hebt ondanks je buien?Maar ik las dat je getrouwd bent dus je kan ook moeilijk een peroide gewoon weg...heb je wel steun van je man?
en reizen met mds is niet zo makkelijk als het lijkt
en godzijdank heb ik een hele begripvolle en lieve man die me 100% steunt.
quote:Dank u. Ga gelijk kijken.
Op dinsdag 11 maart 2003 17:11 schreef DuchessX het volgende:[..]
http://home.planet.nl/~proust/asi-8.html
quote:Heb het even doorgebladerd. Bestaat er ook enige verwantschap tussen deze stoornis en PDD NOS?
Op dinsdag 11 maart 2003 17:33 schreef F-ron het volgende:[..]
Dank u. Ga gelijk kijken.
quote:Volgens mij niet hoor...
Op dinsdag 11 maart 2003 17:36 schreef F-ron het volgende:
Heb het even doorgebladerd. Bestaat er ook enige verwantschap tussen deze stoornis en PDD NOS?
Heb even gegoogled en PDD NOS is eerder verwant aan autisme.. ik kan hypochondrie ook niet echt linken met een ontwikkelingsstoornis..
quote:Uh... is mds misschien manisch depressief?
Op dinsdag 11 maart 2003 17:16 schreef DarkElf het volgende:[..]
Ik heb niet veel gereisd maar ik weet dat ik het goed heb ondanks mijn ziekte, geloof me
en reizen met mds is niet zo makkelijk als het lijkt
en godzijdank heb ik een hele begripvolle en lieve man die me 100% steunt.
Een dikke pluim voor je man 
. En als je een keer in de put zit en het lukt niet om voor jezelf door te gaan, probeer dan te denken: "Ik heb een hele lieve man en voor HEM ga ik door het vuur!"
[Dit bericht is gewijzigd door F-ron op 11-03-2003 17:46]
|
|
