Een heel, heel lang verhaal...

Ik heb er ontzettend lang over moeten nadenken, of ik dit hele verhaal hier nu wel moest neerplanten of niet. Uiteindelijk besloten om het toch maar te doen, al is het maar om het allemaal van me af te schrijven. Het is een lang verhaal wat, jammer genoeg, nog niet is afgelopen.

Maar goed, ik zal beginnen. Een klein jaar geleden werd het contact tussen mij en één van m'n beste kameraden eventjes wat minder. Hij en zijn vriendin waren druk bezig met hun plannen te verwezelijken om te gaan samenwonen. Ze hebben uiteindelijk een appartementje gevonden en ik heb hen zelf nog een paar keer meegeholpen.

Prima, toen ze eenmaal gesetteld waren werd het contact weer een stuk beter. Ik zocht hem weer regelmatig op, waarbij ook wel duidelijk werd dat ik het prima met zijn vriendin kon vinden. Verder helemaal niks mis mee. Op een bepaald moment vroegen ze me zelfs om een Yahoo! ID aan te maken, zodat we lekker konden chatten. Prima, goed idee want ik voelde me op dat moment vaak nogal eenzaam en op die manier kreeg ik toch het idee "er bij te horen".

Het werd al snel duidelijk : dat chatten, dat deed ik eigenlijk alleen maar met zijn vriendin. En dan ging het over van alles en nog wat, de zin en onzin van het leven. Op die manier heb ik haar ook een beetje geholpen bij haar studie. Echter, de chat's werden op een bepaald moment steeds persoonlijker. Zij kwam daarom ook met een vraag, waar zij het antwoord niet op wist. Haar vriend had haar het voorstel gedaan, dat wanneer zij eens trek had in een ander "snoepje", dat hij daar helemaal geen problemen mee had. Zij vroeg zich af, waar dat voorstel vandaan kwam en vroeg aan mij of ik het antwoord wist. Ik vertelde haar, dat zijn vorige relatie heel plotseling en op een vreemde manier uit was gegaan, en dat hij dat op deze manier mischien wilde voorkomen dat zoiets nog een keertje zou gebeuren. Affijn, zij met hem gepraat en dat bleek inderdaad zo te zijn. Ik een goed gevoel, ik had hen immers geholpen bij hun relatie.

Prima, het chatten en contact ging prima verder. Ik merkte alleen op een bepaald moment, dat zij maar weinig zelfvertrouwen leek te hebben. Iets wat ik helemaal niet begreep, want ze is hartstikke spontaan en aardig en ziet er erg goed uit. Ik heb vanaf dat moment ook van alles gedaan, om haar weer een beetje zelfvertrouwen te geven. "Ik wil ook nog leuk gevonden worden" zei ze op een bepaald moment, waarop ik haar als antwoord gaf dat ze maar eens goed in de spiegel moest kijken, en dat een vent zoals ik alleen maar van iemand als haar kon dromen. Bleek dat ik daarmee een gevoelige snaar had geraakt...

Hoe dan ook, op de avond van mijn verjaardag waren we weer aan het chatten. Ze wilde mij een vraag stellen, maar ze durfde niet. Haar vriend moest daarom lachen, want hij wist waar het om ging. Affijn, het kwam er uiteindelijk toch uit : "Wil jij met mij zoenen?". Hier begonnen mijn oren evetjes van te klapperen...wat was dit nu opeens? Ik moet eerlijk zijn, mijn antwoord had ik snel klaar : "Ja", en ik heb haar ook verteld waarom: dat ik haar erg aantrekkelijk vondt en dat het voor mij zoiets was als een droom die uitkwam. Haar vriend (en dus ook mijn vriend, om het nog maar eens duidelijk te maken) zat tijdens die chat gewoon langs haar en was dus van alles op de hoogte. Nou, nu moesten we nog eventjes afspreken waar en wanneer. We besloten het een week later te doen, 2 dagen voordat ik op kerst-vakantie zou gaan. Ik zou gewoon naar haar toe komen, haar vriend moest toch nog ergens een klusje opknappen en werd dus niet uit huis gejaagd.

Maar goed, het werd dus dagen aftellen en in de tussentijd hebben we nog stevig met elkaar ge-sms'st. Daarbij werdt het mij al snel duidelijk dat de nood bij haar erg hoog was, en ik voelde me daar heel erg goed bij : het gevoel "begeerd" te worden. Een dag voordat ik naar haar toe zou gaan stuurde ze me nog een mailtje : "Het verlangen naar jou is inmiddels niet normaal meer. Berreid je maar goed voor, je zult het niet snel vergeten...". Nou, voel je je daarna een echte vent of niet?

Nou, D-Day was aangebroken en ik moet zeggen dat ik nog redelijk relaxed bij haar aanbelde. Ze maakte open, we liepen door de gang, ze vroeg of ik iest wilde drinken...maar nog voordat ik mijn jas uit had hing ze al aan me en waren we stevig aan het zoenen. Ik had haar trouwens van tevoren aangegeven waar ik haar niet zou aanraken, puur uit respect voor haar en mijn vriend. Ik heb me daar prima aan gehouden, maar zoals wij die avond hebben beleefd...dat was niet gewoon een beetje zoenen, dat was gewoon vrijen, en het voelde verdomde goed. Dat ik me nog zo heb kunnen inhouden, ik snap het nog steeds niet, maar ze werdt gewoon zwaar opgewonden. Was ik niet zo nuchter geweest, dan was het waarschijnlijk behoorlijk uit de hand gelopen. We hebben ook dingen tegen elkaar gezegt, die achteraf niet gewoon "in de sfeer van de avond" lagen.

Toen we "klaar" waren, waren we er echter ook heel erg nuchter over. Leuke avond gehad...prima. Ik heb haar naar het ouderlijk huis van haar vriend gebracht (daar was hij ook), we hebben afscheid van elkaar genomen door elkaar gewoon een hand te geven. En toen kwam voor mij thuis de ontnuchtering : heb je net iemand een paar uur lang alle aandacht kunnen geven, en ook van haar ontvangen...lig je daarna alleen in bed met de wetenschap dat zij gewoon tegen iemand anders aan kan kruipen. Heb die avond dan ook bijna niet geslapen, en liggen piekeren over de dingen die we elkaar hebben gezegt. "Ik zou willen dat alles anders was" had ze me verteld...wat moet je daar nu mee? Hoe dan ook, ik heb heel de vakantie er mee rond gelopen en heb toen ook met ze afgesproken dat we er na de vakantie met z'n drieën eens over moesten praten...zij hadden het kennelijk al een plaatsje kunnen geven maar ik nog niet...

Dat gesprek hebben we gehad, meteen een dag nadat ik van vakantie terug was. Ik heb toen duidelijk gemaakt, dat er bij mij op die bewuste zoen-avond wel wat meer achter zat dan alleen het hebben van een leuke avond. We waren het er dan ook wel over eens, dat zij en ik een beetje rustig aan met elkaar moesten doen, en niet te veel op elkaars gevoelens in te spelen.

Maar verdomd als het niet waar is, een dag daarna krijg ik 's avonds een mailtje van haar met het verhaal dat ze die dag een zwaar gesprek met haar vriend heeft gehad. Het had niet eens zoveel met mij te maken, maar ze waren er achter gekomen dat het gesloten leventje dat ze had (samenwonen in een grote stad, studie etc...) toch nog niet echt voor haar was weggelegd. Ze zou een paar dagen naar haar ouderlijk huis terug gaan, en eventjes helemaal geen contact meer met haar vriend hebben om over de dingen na te denken. Ik nog aangeboden om hun er mee te helpen, maar ik kon op dat moment niets voor ze doen.

Een week daarna vroegen ze me toch om hun te helpen, en wel door gewoon met hun mee te gaan sporten zodat ze hun problemen eventjes konden vergeten. Prima, geen probleem...het was wel het minste wat ik kon doen. Maar na die sportavond kwam het allesverklarende mailtje van haar : Zij gaf toe mij toch wel heel erg leuk te vinden, ze dacht veel te veel aan me, kreeg kriebels wanneer ze een sms'je van me kreeg en ze kon tijdens het sporten haar ogen niet van mij afhouden...kortom, ze was verliefd. Toen ging er bij mij ook een belletje rinkelen, was ik ook niet gewoon verliefd op haar? Waarom had ik anders de hele vakantie die knoop in mijn maag? Ik heb haar toen terug gemaild, dat ik ook verliefd was op haar...en heb meteen duidelijk gemaakt wat ik zoveel in haar waardeerde.

De hele week daarna is zij thuis bij haar ouders geweest. Ze vroeg of ik haar daar wilde opzoeken, gewoon om te praten...hoewel ze aangaf er bang voor te zijn dat ze me wilde verleiden. Toen ik haar opzocht bleek dat inderdaad het geval te zijn : ze ging langs me op de bank zitten, sloeg haar armen om mij heen en vertelde me dat ze zo graag met me wilde vrijen. Ik zei haar dat ik ook niks liever zou willen, maar dat het voor mij erg makkelijk zou zijn om daar misbruik van te maken en dat het voor haar niks zou oplossen. Ik heb haar zelfs verteld, dat ze niet het risico moest lopen om haar relatie voor mij op het spel moest zetten...omdat ik het niet waard was. Ik zou daar immers ook mijn vriend een loer mee draaien. Ik heb haar ook verteld dat we dit zo snel mogenlijk tegen hem moesten zeggen, maar het kwam haar op dat moment niet zo goed uit. En vanaf dat moment is eigenlijk alle ellende zo'n beetje begonnen...

Ik had haar daarna beloofd om haar met rust te laten, zodat ze eens goed over alles na kon denken. Maar ja, ik was verliefd en hield het dan ook niet langer dan een week vol. Ze vondt het echter helemaal niet erg dat ik weer contact zocht, en we hadden dan ook afgesproken om elkaar over een week of twee op te zoeken. We hebben in die tussentijd stevig naar elkaar gemaild, waarbij zij mij elke keer de hoop en het idee gaf, dat ze echt wel een toekomst met mij zag maar dat ze de dingen wel op een fatsoenlijke manier wilde aflsuiten. Ondertussen waren we elkaar ook stevig aan het smsen, waarbij we niet onder stoelen of banken schoven wat we wel niet allemaal met elkaar wilden doen. Zelfs drie dagen voordat wij elkaar zouden ontmoeten, vertelde ze me zelfs dat ze het had uitgemaakt met haar vriend...maar dat stond er op zo'n luchtige manier dat ik daar m'n vraagtekens bij ging zetten.

Die vraagtekens, die bleken achteraf terecht. Een dag voor onze date liet ze via een mailtje (waar ik liever een telefoongesprek had gehad) weten dat het niet door kon laten gaan. Het zou ten koste gaan van haar eigenwaarde..."Het is nog niet voorbij, geef me nog meer tijd. Ik weet het, ik krabbel terug maar het komt ooit nog eens goed tussen ons.". Geeft iemand je dan hoop, of niet? Een paar dagen daarna heb ik dan ook weer contact gezocht, gewoon omdat ik nodig met haar wilde praten om te vragen in welke positie ik mij nu bevond. Maar ze zei dat dat voor de carnaval niet meer ging lukken. "Ik wil je alles geven, maar het zit er nu even niet in en dat weet je. Heb geduld, ik zoek je binnenkort op.". En wederom kreeg ik hierdoor de nodige hoop. Ondertussen liep ik nog steeds met grote schuldgevoelens rond, want ik was ondertussen voor m'n gevoel toch nog altijd m'n kameraad aan het bedriegen. Ik had me dan ook voorgenomen dat, wat er ook uit het gesprek met haar zou komen, dat ik na dat gesprek alles zou opbiechten, hoewel ik de eer eerst aan haar zou laten. Maar dat er iets moest gebeuren was voor mij wel duidelijk, want ik ging er langzaamaan aan onderdoordat gezweef tussen hoop en vrees.

Maar goed, geen gesprek voor de carnaval dus. Ze mailde nog wel dat het haar kei-gezellig leek als ik mee ging, ook al zou het wat moeilijk voor ons zijn om elkaar te zien. Ik kreeg wel de indruk, dat ze weer bij haar vriend woonde, maar ik durfde er niet naar te vragen...tegen beter weten in? Ze heeft me overgehaald om mee carnaval te vieren, maar ik had achteraf beter thuis kunnen blijven. Ze heeft me 2 dagen volledig genegeerd, en durfde me niet in de ogen aan te kijken. Echter, op zaterdagavond op de terugweg in de taxi-bus zat ik achterin langs haar en begon zij mijn been te strelen...en ik vroeg of ik dat ook bij haar mocht doen. Dat vondt ze helemaal niet erg...haar vriend zat trouwens vlak voor ons...ik heb er achteraf spijt van dat ik dat heb gedaan. We sliepen die avond gezamelijk op zolder bij vrienden van ons, en daar werd ik eventjes pijnlijk met de neus op de feiten gedrukt. Waardat ze me een week voor carnaval nog vertelde dat haar relatie met haar vriend zo platonisch was als het maar zijn kon...nou, wat ik op zondagmorgen zag was toch verre van platonisch. Toen ik later op die morgen m'n spullen aan het pakken was, kwam zij ook nog boven. "Hoe moet ik mij nu voelen?" vroeg ik haar, waarop zij als antwoord met mij begon te zoenen. "Sorry" zei ze, en daar kon ik het dan mee doen. "Moet ik mij nog illusies maken" vroeg ik nog, maar kreeg daarop geen antwoord. De dag daarna hebben we ook nog carnaval gevierd, waarbij we met zn allen in het ouderlijk huis van die kameraad van me bleven slapen. Ik heb haar in een onbewaakt ogenblik wederom verteld, dat ze me gewoon kon aankijken en dat ik haar de woensdag na carnaval zou bellen om wat af te spreken. Gewoon, om te praten en knopen door te hakken, want zo kon het niet langer. Dat is goed. zei ze, en we hebben het er verder die avond niet meer over gehad. Ze heeft me echter ook heel die avond weer zoveel mogenlijk ontlopen, en aan het einde van de avond kon ik mijn gespeelde vrolijkheid dan ook niet langer opbrengen. Toen we met zn allen terug liepen met ik alleen voorop gaan lopen, omdat ik de hele poppenkast zat was. Ik heb namelijk die avond haar en haar vriend ook een beetje in de gaten gehouden, en ze keek van tijd tot tijd ook van hem weg. Ik heb die avond wederom helemaal niet geslapen, al piekerend over de vraag waarom ze zo tegen me deed. Had ik iets fout gedaan? Ik wist het niet.

Nou, en inmiddels was het woendag. Net voordat ik haar wilde bellen, keek ik nog eventjes of ik mail haden jawel, een mailtje van haar. Het was haar het weekend wel, waarin haar een hoop duidelijk was geworden. Ze had me ontweken ja, en ze wist nu ook waarom (lijkt me logisch). Ze wilde haar vriend niet kwijt, en daar ging ze voor vechten. De liefde tussen hem en haar was er nog echt wel, en mischien zou die verliefdheid (?) wel weer terug komen. Ze wilde niet dat ik haar belde, want ze had me verder toch niets te vertellen. Jij hebt dit allemaal niet verdiend, en dat weet je. En ja, ik ga je ontwijken want ik wil niet verleid worden tot dingen die ik niet wil. En daar kon ik het dus mee doen. Machteloos en misbruikt voelde ik me, en ze gaf me hiermee geen andere keuze dan haar vriend te bellenwant ik kon dit geheim niet langer voor me houden.

Ik heb hem gebeld en vertelde dat ik graag met hem wilde praten, over mij, zijn vriendin en wat er de afgelopen maanden allemaal was gebeurd...d'r zou bij hem een hoop duidelijk zijn geworden, want waarom zij nou die 2/3 weken bij hem weg is geweest...dat wist hij waarschijnlijk niet eens. Hij vroeg nog of het goed was dat hij zn vriendin daarover ging bellenik zei Liever niet, want ik ben bang dat ze je dr van af houd. Maar hij heeft haar wel gebeld, en een uur daarna kreeg ik twee smsjes van haar : Wat denk je nou, dat je zo kan krijgen wat je wilt? Ik heb hem alles vertelde over ons ge-sms en onze verliefdheid, en hij houd nog steeds van mij. Als dat geen echte liefde is? En bel voorlopig maar niet, we nemen toch niet op. En toen ging ik door het lint. Witheet was ik, wat moest ik hier nu mee aan? Ben 2 maanden aan het lijntje gehouden, waarin mij keer op keer door haar het idee werd gegeven dat het tussen ons wel goed zou komen. Ik heb nooit van haar verlangd dat ze een keuze moest maken, of haar daarbij onder druk gezetverwachtte ook echt niet wanneer ze het uit zou maken, dat ze de volgende dag bij mij op de stoep zou staan. Ik heb verder alles gedaan om haar uit haar dip te krijgen, en van alles tegen haar verteld om haar weer een beetje zelfvertrouwen te gevenen dan krijg ik dit als dank? Ik snap het niet...of ben ik nu zo dom?

Ze hebben me bij hun probleem betrokken (ik heb mijn les geleerd, dat doe ik nooit meer, althans niet op deze manier ), door aan mij te vragen of ik met haar wilde zoenen. Het gaat om iets wat hij niet in kan vullen, hoe graag hij dat ook wil. vertelde ze me toen nog. Dat hij daarmee een ongelooflijk groot risico nam, dat had hij kunnen weten omdat hij wist hoe goed ik het met haar kon vinden. Maar daardoor ben ik nu dus onderdeel van hun probleem gewordeneen probleem wat kennelijk al bij hun loopt van voor dat ze gingen samenwonen. En ik heb nu een beetje het idee, dat ik nu geslachtofferd wordt. Dat ze wil vechten voor haar relatie dat snap ik. Maar als het kijken naar mij haar al verleid tot dingen waar ze later spijt van krijgt, en ik ben echt geen bijzonder knappe vent, is ze dan niet bezig haar vriend en zichzelf voor de gek te houden? Ik heb haar al uit mn hoofd gezet, laat ik daar duidelijk over zijnmaar het neemt niet weg, dat ik nog steeds om haar geef.

Kijk, we hebben dezelfde vriendengroep en het is natuurlijk niet de bedoeling dat er ook maar iemand van ons drieën buiten die groep gaat vallenmaar ik ben zo bang dat het toch die kant op gaat en dat ik dat dan ben. Ik heb de eerst pogingen tot verzoening al weer genomen, door te zeggen dat ik haar vergeef, zoals ze me behandeld heeft. En zal mijn vriend een hoop uit moeten leggen, hoewel er op zich nog niet eens zoveel is gebeurdhet initiatief tot zoenen/vrijen kwam elke keer vanuit haar, en ik heb elke keer de boot afgehouden. Hij zou me nog wel bellen, wanneer hij wilde pratenmaar dat is tot op heden nog steeds niet gebeurd. En het moet toch niet zo zijn dat we elkaar tijdens het uitgaan weer tegenkomen, zonder dat er eerst is gepraat.

Ik weet op dit moment echt niet wat ik moet doen. Wil niet te opdringerig zijn, want ik kan me voorstellen dat hij ook eventjes alles op een rijtje moet zetten. Maar aan de andere kant zou ik graag willen, dat we zo snel mogenlijk weer normaal met elkaar om kunnen gaan. Ben ook bang dat zijn vriendin nu een wig tussen hem en mij gaat slaan, omdat ze mij wil ontwijken.

Mischien zie ik het te somber in, maar het lijkt op dit moment voor mezelf een hopeloos gevalhad ik nu maar geen "ja" gezegt...