Ik moet gewoon even m'n hart luchten...
De afgelopen 2 en een half jaar waren voor mij tot zover de ergste uit m'n leven.
Depressie, tegenslagen, nog meer ellende, zelfmoordneigingen en het is zelfs zover gekomen dat ik een erg stomme poging heb ondernomen om er een eind aan te maken. Die was niet goed overwogen en ik was sterk onder invloed van alcohol... Maar dat maakt het niet minder erg.
Hoe dan ook. Ik weet niet precies hoe, maar ik ben er doorheen gekomen.
Zelf denk ik niet dat m'n (gebrekkige) therapie daar veel aan heeft bijgedragen. Er is ook niet veel veranderd aan m'n situatie.
Sterker nog, ik lijk wel met de dag negatiever te worden.
M'n moeder vertelde me laatst dat ik al zo was sinds kind af aan. Ik heb er toen ook al voor bij een psychiater gelopen en dat hielp wel.
Echter toen ik wat ouder werd kwam het toch weer terug.
En niet zo'n beetje ook... Alles leed er onder. Ik zag bijna nergens lol in en ergerde me rot aan alles en iedereen.
Nouja, dat was toen dus.
En eigenlijk nu nog steeds, en zelfs erger. Maar ik weet het goed te onderdrukken.
In feite gaat het helemaal niet goed. Ik loop voortdurend met een masker op.
Simpelweg omdat ik geen zin heb in al het gedoe dat er van komt. Therapie heb ik ook geen zin in, en gelukkig stinkt m'n psychologe er met open ogen in.
Iedereen doet dat. Ze denken allemaal dat het weer prima gaat. Helaas is niets minder waar.
In feite lijkt het met de dag slechter te gaan. Er is nooit sprake van echte verbetering geweest.
Het enige waar ik nog rust in vind is dat de dood maar een kleine stap is.
Zoals het er nu voor staat ben ik dan ook niet van plan nog veel langer door te gaan.
Zal vast heel stom klinken, en ik verwacht ook niet dat iemand er begrip voor heeft, maar ik ga het toch proberen te verwoorden.
Al sinds kind af aan zag ik veel dingen somber in, en had een gedachten patroon dat iemand van mijn leeftijd absoluut niet zou moeten hebben.
Heel erg zwaarmoedig.
M'n kijk op het leven is ook altijd erg afwijkend geweest. Er waren ook niet echt dingen die ik graag deed en had heel wisselde stemmingen.
Wist zelf vaak niet wat ik nou wilde.
Ik ben altijd bang geweest voor m'n toekomst. Faal angst, of zo.
Maar ik zie mezelf ook niet staan in deze maatschapij. De manier waarop mensen met elkaar omgaan, hun hele doen en laten, ik walg er van.
Met de meeste mensen kan ik dan ook geen lange relaties onderhouden vanwege mijn kromme denkwijze.
Nog even over mezelf in deze maatschapij. Doordat ik dus anders denk dan de meeste mensen kan ik me maar moeilijk staande houden.
Alledaagse dingen die ieder mens doet haat ik, verplichtingen, sociale verplichtingen en dat soort dingen.
Gewoon het leven als een totaal haat ik. Als ik een keus had zou ik nooit geboren willen worden.
Ik wil niet oud worden, een vriendin/vrouw krijgen, mezelf voortplanten en dan doodgaan. Het is allemaal zo zinloos.
Waarom zou ik moeite doen als ik uiteindelijk toch dood ga? Liever wanneer ik dat wil, zodat ik mezelf de rest van de ellende kan besparen.
Ik zal wel als laf worden bestempeld. Dat ben ik misschien ook wel.
Maar het is niet mijn keus om zo te zijn. Ik ben zo geboren en zal zo dood gaan.
Ik wil geen eens een gewoon leven leiden. De persoon die ik ben kan dat niet. Niet dat ik aan een of andere ziekte lijd of zo, ik ben gewoon niet blij met mezelf en m'n karakter.
Dit heb ik eigenlijk niemand zo verteld. Ben bang dat weinig mensen het zullen snappen, laat staan er begrip voor hebben.
Geen verborgen agenda's, trouw, grote muil, lief hartje, bang voor bloed, scheld FA's graag uit voor lul.[/b]
Geen verborgen agenda's, trouw, grote muil, lief hartje, bang voor bloed, scheld FA's graag uit voor lul.[/b]
God wat herken ik mezelf in jouw verhaal. Ik was precies hetzelfde tot een jaar geleden. Diverse zelfmoordpogingen. Al vanaf mijn 11de. Wisselende stemmingen. Soms meerdere keren op een dag. Diep en diep ongelukkig. Ouders die niet wisten wat ze met hun kind aanmoesten.
Gelukkig ben in naar de psych gegaan (na ook diverse hulpverleners voor de gek gehouden te hebben) en die heeft me medicatie voorgeschreven.
De diagnose is bipolaire-2 stoornis en ik ben nog steeds bezig om goed ingeregeld te worden op mijn medicatie. Maar het afgelopen jaar is het beste geweest van heel mijn leven.
Voor het eerst kon ik lachen. Echt lachen.
Het is nog een lange weg te gaan, maar ik ga hem vol goede moed.
[Dit bericht is gewijzigd door Efexor op 09-03-2003 01:22]
Wat gebeurd is is gebeurd, daar verander je met geen 100000 jaar therapie meer wat aan, realiseer je dat eens!
Je leeft in een land dat je alle mogelijkheden biedt, maak daar gewoon eens gebruik van inplaats van te verzinken in zelfmedelijden.
Het is aan jou om wat van je leven te maken, als je hierbij steun nodig hebt, open een topic, vertel het je vrienden!!
Denk je dit niet aan te kunnen, ga reizen, dan kun je zien wat jij hebt.
quote:Je hoeft geen andere mensen blij te maken, er is nix mis met egoisme, zorg dat jezelf gelukkig bent, dan komt de rest vanzelf.
Op zondag 9 maart 2003 01:22 schreef Stonehead het volgende:
Wat een negativiteit allemaal... Weet je wel zeker dat je jezelf niet blind maakt voor alle mooie dingen? Doe je er wel eens moeite voor om te beseffen hoe je andere mensen blij kunt maken? Leven is geven en nemen; je moet nu weliswaar eerst die spiraal naar beneden uit, maar er wacht een hoop moois als je doorzet om er toch iets goeds van te maken.
quote:Leg dat eens uit? Misschien komen onze goedbedoelde pogingen om je te helpen anders ook wel verkeerd over.
De manier waarop mensen met elkaar omgaan, hun hele doel en laten, ik walg ervan.
De meeste kwamen dus op het zelfde neer. Mensen denken er zo makkelijk over.
Een psychiater of psycholoog of een medicijn maakt je geen ander mens. Of misschien ook wel, op een manier. Maar dat mens wil ik niet zijn.
Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen, zovaak heb ik dat al geprobeerd maar op welke manier ik het ook doe het lukt me nooit om het onder woorden te brengen.
Kortweg zeggen ik wil niet leven wekt inderdaad geen sympathie, maar het zit iets ingewikkelder.
Wat betreft de 'mogelijkheden' die dit land biedt, die kunnen me gestolen worden. Het is de wereld in zn geheel die me dwars zit.
Daar kan niets of niemand iets aan veranderen.
Er zijn stomweg geen woorden om het goed te vertellen. *zucht*
quote:Klopt. Maar het is verdomde lastig een 'zin van het leven' te definieren. Ik persoonlijk haal er de grootste voldoening uit als ik iemand echt kan helpen, maar dat is moeilijk en voor iedereen anders. Ik kan hooguit hopen dat het je op een nieuw idee zet.
Op zondag 9 maart 2003 01:24 schreef lawsuit het volgende:Er is nix mis met egoisme, zorg dat jezelf gelukkig bent, dan komt de rest vanzelf.
edit: Vanmorgen nog een verhaal op een weblog gezet over wat ik vind van 'mensen helpen', maar dat is duidelijk veel te positief in dit topic.. 
[Dit bericht is gewijzigd door Stonehead op 09-03-2003 01:35]
quote:Nouja het zijn niet zozeer mensen uit m'n directe omgeving. Meer een totaal beeld van de wereld zoals die er nu uitziet.
Op zondag 9 maart 2003 01:26 schreef Stonehead het volgende:[..]
Leg dat eens uit? Misschien komen onze goedbedoelde pogingen om je te helpen anders ook wel verkeerd over.
Alle negatieve dingen... Al het positieve verbleekt er bij.
Wat is er eigenlijk nog positief?
Met vrienden een biertje drinken op een terras? Liefde? Een goede baan?
Het zijn dingen die me niets doen. Liefde is een verhaal apart. Daar snap ik echt niets van.
Wat is liefde eigenlijk? Bestaat zo iets nog?
quote:Zoals ik al zei, het is aan JOU om wat van je leven te maken, als de hele wereld je dwarszit, ga in de politiek en probeer wat te veranderen, dat is wat ik bedoelde met de onbeperkte mogelijkheden die je hier hebt.
Op zondag 9 maart 2003 01:29 schreef nog-een-kloon het volgende:
Ik heb hier in het verleden ook 'wel eens' gepost en kan de reacties bijna dromen.
De meeste kwamen dus op het zelfde neer. Mensen denken er zo makkelijk over.
Een psychiater of psycholoog of een medicijn maakt je geen ander mens. Of misschien ook wel, op een manier. Maar dat mens wil ik niet zijn.Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen, zovaak heb ik dat al geprobeerd maar op welke manier ik het ook doe het lukt me nooit om het onder woorden te brengen.
Kortweg zeggen ik wil niet leven wekt inderdaad geen sympathie, maar het zit iets ingewikkelder.Wat betreft de 'mogelijkheden' die dit land biedt, die kunnen me gestolen worden. Het is de wereld in zn geheel die me dwars zit.
Daar kan niets of niemand iets aan veranderen.
Er zijn stomweg geen woorden om het goed te vertellen. *zucht*
Je kan wel simpel stellen "het bevalt me niet", maar dan moet je ook de stap durven zetten om alles wat je niet bevalt te durven veranderen.
Leven is alleen leuk als je een doel hebt, probeer voor jezelf te bepalen wat jouw doel zou moeten zijn, en richt je leven vervolgens zo in dat je kan pogen je doel te bereiken.
Onthoud, nix is perfect, en zeker de mens niet, maar als je zelf niet poogt, wie doet het dan?
Ik snap nog steeds niet precies wat je bedoelt, je zegt alleen dat je het niet kan opschrijven. Stom voorbeeld: als je naar de supermarkt fietst, je remt voor iemand die een zebrapad oversteekt en je krijgt een hartelijke glimlach terug, voel jij dan niets? Het is natuurlijk bepaald geen wereldwonder, maar ik vraag me af of je uberhaupt nog wil genieten. Je stelt het erg zwartgallig allemaal...
quote:Liefde bestaat ja, bij liefde komen hormonen vrij die hetzelfde effect hebben als bepaalde drugs (euforie) zonder de bijwerkingen.
Op zondag 9 maart 2003 01:35 schreef nog-een-kloon het volgende:[..]
Nouja het zijn niet zozeer mensen uit m'n directe omgeving. Meer een totaal beeld van de wereld zoals die er nu uitziet.
Alle negatieve dingen... Al het positieve verbleekt er bij.
Wat is er eigenlijk nog positief?
Met vrienden een biertje drinken op een terras? Liefde? Een goede baan?
Het zijn dingen die me niets doen. Liefde is een verhaal apart. Daar snap ik echt niets van.
Wat is liefde eigenlijk? Bestaat zo iets nog?
Maar liefde is geen levensdoel, het doel is je dromen verwezenlijken, en als dat niet gaat er zo dicht mogelijk tegenaan zitten.
quote:Ik weet niet wat genieten is.
Op zondag 9 maart 2003 01:40 schreef Stonehead het volgende:
Liefde overkomt je. Of je bent er zo aan gewend dat je opeens heel erg in de put zit als het wegvalt, bijvoorbeeld als een van je ouders overlijdt.
Ik snap nog steeds niet precies wat je bedoelt, je zegt alleen dat je het niet kan opschrijven. Stom voorbeeld: als je naar de supermarkt fietst, je remt voor iemand die een zebrapad oversteekt en je krijgt een hartelijke glimlach terug, voel jij dan niets? Het is natuurlijk bepaald geen wereldwonder, maar ik vraag me af of je uberhaupt nog wil genieten. Je stelt het erg zwartgallig allemaal...
Voor zover ik me kan herinneren heb ik nooit veel lol gehad in m'n leven.
En dat voorbeeld van jou is erg afhankelijk van m'n stemming.
Meestal ben ik wel vrolijk voor de buitenwereld, maar van binnen is er niets.
Belangrijkste is toch vooral dingen blijven doen, heel gewone dagelijkse dingen waar je misschien tegenop ziet of onnozel vindt maar die je wel met beide voeten in de realiteit planten en ervoor zorgen dat je niet teveel gaat navelstaren en op jezelf teruggeworpen wordt. Ga regelmatig boodschappen doen, zoek een leuke baan waar je een beetje je ei in kwijt kan (zijn een heleboel instanties die je hierbij goed kunnen helpen), ga een keer sporten (elke week een uurtje baantjes zwemmen ofzo) en denk vooral niet teveel na over allerlei dingen waar je geen enkele invloed op hebt. Probeer alle negatieve elementen in je leven (rotwerk, rotvrienden, rotfamilie, etc) buiten de deur te houden en bouw aan je eigen toekomst zoals je het zelf ziet.
je hoeft niet je verstand op nul te zetten maar van teveel nadenken ga je in cirkeltjes draaien en maak je jezelf helemaal gek. Accepteer het leven zoals het is en accepteer vooral jezelf.
Doe in elk geval 'iets' en blijf niet steken in een hopeloze situatie. Omdat je ooit eens die keuze hebt gemaakt betekent niet dat je geen andere keuze kan maken. Kies voor jezelf.
quote:Liefde overkomt je inderdaad, maar het verlaat je soms ook weer net zo hard.
Op zondag 9 maart 2003 01:41 schreef lawsuit het volgende:[..]
Liefde bestaat ja, bij liefde komen hormonen vrij die hetzelfde effect hebben als bepaalde drugs (euforie) zonder de bijwerkingen.
Maar liefde is geen levensdoel, het doel is je dromen verwezenlijken, en als dat niet gaat er zo dicht mogelijk tegenaan zitten.
Daarom vraag ik mezelf af wat liefde nou nog inhoudt. Zijn mensen nou zo onverschillig dat ze na 30 jaar ineens voor een ander vallen(m'n moeder, ouders zijn onlangs gescheiden)?
Dat snap ik dus niet... Maar dat is slechts een van de vele dingen des levens die ik niet begrijp.
alleen hij trekt het allemaal nog wat extremer
ik blijf mezelf maar voor ogen houden dat het in de toekomst allemaal veeeeeeeeel beter gaat worden alhoewel ik bijna weet dat dit niet gaat gebeuren
terwijl ik in mn jeugd juist het tegenovergestelde was, kon overal van genieten........nu nergens meer van
verder heb ik wel mn hele leven ook het gevoel al dat ik de wereld anders zie dan mensen om mij heen
de laatste tijd zie ik t niet zitten bv met mn toekomst als ik een vaste baan ga krijgen (binnenkort klaar met mn studie)
ik loop nu stage en dan zie ik alle collega's zoiets uitstralen van 'werken, eten, slapen, en weer werken'
verder gewoon geen leven meer
zo ga ik er dan over denken van 'waar slaat het in op, wat heb je dan nog aan je leven' terwijl vrienden om me heen daar geen problemen mee hebben.....maken rustig hun studie af en gaan 'lekker' 40 uur per week op een kantoortje zitten
en maandagmorgen al zitten af te tellen hoelang het nog duurt eer het weer weekend is 
maargoed dit is maar een vb, maar zo heb ik over zoveel zo'n vage gedachten waar anderen dus echt niet opkomen, maar daardoor ga je wel negatief in het leven staan
quote:Dat gat van binnen herken ik ja, ik heb het jaren gevuld met drugs totdat ik begreep dat het geen oplossing was, maar zinloze vulling.
Op zondag 9 maart 2003 01:42 schreef nog-een-kloon het volgende:[..]
Ik weet niet wat genieten is.
Voor zover ik me kan herinneren heb ik nooit veel lol gehad in m'n leven.
En dat voorbeeld van jou is erg afhankelijk van m'n stemming.
Meestal ben ik wel vrolijk voor de buitenwereld, maar van binnen is er niets.
Ik ben daarna vrijwilligerswerk gaan doen en heb zo langzaam een doel geformuleerd.
Jij bent echt niet uniek met je gevoel hoor, er zijn miljoenen mensen met dezelfde gedachtn, het enige nutige wat hierover te zeggen valt heb ik al gezegd.
Stop met kijken wat je niet hebt, kijk naar wat je wel hebt, ga doen wat jij wilt rn probeer een doel te formuleren, dit doel hoeft niet haalbaar te zijn, maar iets wat jij absoluut wil.
quote:Je gevoelens lijken, zo op het eerste gezicht, dubbel. Aan de ene kant zeg je: ik ben wie ik ben, ik wil niet anders, maar aan de andere kant ben je niet blij met jezelf en je karakter. Daaruit zou je op kunnen maken dat je toch eigenlijk best anders zou willen, plus het feit dat je je welzijn (en jezelf) belangrijk genoeg vond om een topic te openen. Als het je ECHT he-le-maal nix kon schelen deed je dat niet. Dat is toch een eerste stap waaruit blijkt dat je je "destiny" wel degelijk aantrekt.
Op zondag 9 maart 2003 01:14 schreef nog-een-kloon het volgende:Ik wil geen eens een gewoon leven leiden. De persoon die ik ben kan dat niet. Niet dat ik aan een of andere ziekte lijd of zo, ik ben gewoon niet blij met mezelf en m'n karakter.
Je zegt dat je nergens geen zin (meer) in hebt en het leven per definitie zinloos is. Het leven kan onmogelijk GEEN zin hebben.
het klinkt dubbel, maar "jouw zin van het leven...is dat het leven geen zin heeft." Als het dan TOCH per se zin moet hebben kun je er toch net zo goed een andere draai aan geven, het kost immers nix. Slechter kan het niet worden, dus wat let je?
Telkens opnieuw komt je wens om dood te zijn terug, maar toch zijn er elke keer dingen die je tegenhouden. Je maalt net zolang door tot je uiteindelijk tot de conclusie komt dat het geen optie is. Het is elke keer hetzelfde circeltje, toch? "Gooi" die doodswens overboord, dan hoef je niet telkens op hetzelfde punt uit te komen.
Het is niet makkelijk om te veranderen, maar een eerste stap is om te proberen tegen een aantal zaken anders aan te kijken.
Ik hoop iig voor jou dat er toch een ommekeer komt.
Maybe
but all this time I've tried to walk with dignity and pride
De keuzes die je in het leven maakt bestaan voor de helft uit kansen. Omdat die keuzes voor een ander verkeerd uitpakken of omdat iemand anders kansen niet durft te grijpen betekent niet dat dit ook voor jou zo moet gelden. Je bent een uniek individu, laat je geluk niet teveel afhangen van anderen.
Ik had eerst ook verkeerde medicijnen die niet goed werkte voor mij. Maar nu met betere medicijnen weet ik dat de zon weer schijnt. Kan ik er weer van genieten. (vroeger nooit. ook al scheen de zon, het bleef werkelijk grijs en grauw omdat mijn ogen het zo zagen)
Ik kan nu weer genieten van mijn honden.
Maar je zal er zelf wat voor moeten doen. en niet opgeven voordat je begonnen bent. Ik heb ondertussen de mooie dingen van het leven weer ontdekt. Wedden dat jij dat ook kan.
quote:wat ik iniedergeval van mezelf weet is dat je niks berijkt met teveel ergens over nadenken, uiteindelijk kom ik er toch niet uit en beschouw ik het als negatief.
Op zondag 9 maart 2003 01:44 schreef OK_DAN het volgende:
.je hoeft niet je verstand op nul te zetten maar van teveel nadenken ga je in cirkeltjes draaien en maak je jezelf helemaal gek. Accepteer het leven zoals het is en accepteer vooral jezelf.
Doe in elk geval 'iets' en blijf niet steken in een hopeloze situatie. Omdat je ooit eens die keuze hebt gemaakt betekent niet dat je geen andere keuze kan maken. Kies voor jezelf.
De laatste tijd heb ik geleerd dat je gewoon niet teveel overal over na moet denken, op die manier wordt alles wat je niet goed kan verklaren negatief.
en wat de samenleving betreft, ik bedoel een ideale wereld zal het nooit worden, en dat zou me eigenlijk niet eens leuk lijken, dat alles perfect verliep. zonder kwaad is er geen goed? 
ach ja dat is mijn filosofie
hoe oud ben je trouwens?
quote:hoeveel uur zit er in een week dan? 40? nee toch?
Op zondag 9 maart 2003 01:50 schreef Bolderbast het volgende:
hmmm volgens mij denk ik er in bepaalde mate hetzelfde over als de topicstarteralleen hij trekt het allemaal nog wat extremer
ik blijf mezelf maar voor ogen houden dat het in de toekomst allemaal veeeeeeeeel beter gaat worden alhoewel ik bijna weet dat dit niet gaat gebeurenterwijl ik in mn jeugd juist het tegenovergestelde was, kon overal van genieten........nu nergens meer van
verder heb ik wel mn hele leven ook het gevoel al dat ik de wereld anders zie dan mensen om mij heende laatste tijd zie ik t niet zitten bv met mn toekomst als ik een vaste baan ga krijgen (binnenkort klaar met mn studie)
ik loop nu stage en dan zie ik alle collega's zoiets uitstralen van 'werken, eten, slapen, en weer werken'
verder gewoon geen leven meerzo ga ik er dan over denken van 'waar slaat het in op, wat heb je dan nog aan je leven' terwijl vrienden om me heen daar geen problemen mee hebben.....maken rustig hun studie af en gaan 'lekker' 40 uur per week op een kantoortje zitten
en maandagmorgen al zitten af te tellen hoelang het nog duurt eer het weer weekend ismaargoed dit is maar een vb, maar zo heb ik over zoveel zo'n vage gedachten waar anderen dus echt niet opkomen, maar daardoor ga je wel negatief in het leven staan
Je werkt om het geld te hebben zodat je kan doen wat je leuk vindt.
Werk is een middel, plezier is het doel.
quote:Dat van de hele wereld kan me gestolen worden daar kan ik wel wat mee...ik zeg zelf, wanneer het eens ter sprake komt bij mensen waar ik me fijn bij voel, altijd dat het negatieve beeld wat ik heb van de wereld in zijn geheel altijd in mijn achterhoofd zit. Dat betekend dus dat ik bij alles wat ik doe, denk of zeg mezelf bewust ben van de nonsense van het leven.
Op zondag 9 maart 2003 01:29 schreef nog-een-kloon het volgende:
Wat betreft de 'mogelijkheden' die dit land biedt, die kunnen me gestolen worden. Het is de wereld in zn geheel die me dwars zit.
Daar kan niets of niemand iets aan veranderen.
Er zijn stomweg geen woorden om het goed te vertellen. *zucht*
Heel soms maakt mij dat ook zwaarmoedig...maar daar sta ik dan simpelweg niet bij stil. Het enige advies wat ik je kan geven is om bij JEZELF ten rade te gaan hoe je die negatieve invloed van je eigen gedachten kunt kwijtraken of negeren...ik doe dat door mezelf af te leiden van mijn bewuste/onbewuste gedachten.
Bij mij werkt het dan altijd goed om te gaan "sporten" wat zoveel betekend als mezelf helemaal afmatten. Dan heb ik namelijk geen tijd om na te denken over die shit die je toch alleen verder de diepte in trekt.
Maar ik ben over het algemeen alleen maar een beetje boos, wat ik wel fijn en realistisch vind. Jij zit er een stuk dieper in...en dat kun je alleen zelf oplossen.
Je weet al hoe je zelf in elkaar zit, nu moet je alleen uitvogelen hoe je dat proces kunt stoppen/omkeren/negeren of wat voor jou ook maar zou kunnen werken.
Anywayz, suc6
|
|
