De zwervers op Amsterdam CS; houdt iemand van hen. Houden zij van iemand. Zijn het verschraalde personen?
Een triest voorbeeld van leven zonder liefde is een jongetje van 2 jaar dat ik op mn werk tegenkwam. Hij werd vanaf de geboorte altijd al op zijn kamer opgesloten. Dagen lang, zonder contact, omdat de ouders niet wisten hoe ze met hem om moesten gaan.
Hij kwam terecht in ons ziekenhuis en daar zagen we een vermagerd jongentje van twee die contact met mensen vreemd was. Als je m benaderde, begon hij te janken. Spelen met speelgoed kon hij niet; Nooit was er met hem gespeeld. In de speelkamer leefde hij op en genoot van contact met de leeftijdsgenootjes. Nu, na 4 weken zien we een lachend jongentje dat spelend rondkruipt.
Over 2 weken gaat hij terug naar zn ouders. Ouders, weliswaar met psychiatrische begeleiding, maar zeer incapabel om hun kind datgene te bieden wat het nodig heeft. Een overvloed van moeder en vader liefde.....
maar iig, ik kan niet leven zonder liefde, volgens mij vreet dat je echt op na een tijdje en dan ga je domme dingen doen :|
De enige regel is vertrouw niemand , en bouw een muurtje om je heen en laat vooral je kwetsbare kant niet zien .
Juist door wat ik heb meegemaakt is de drang te overleven groter en daar komt een hardheid bij kijken die mensen niet gewend zijn .
Op een gegeven moment word je echt gevoelloos en emotieloos en dat is toch redelijk eng , als dan eindelijk mensen het serieus met je menen dan trap je ze juist weg uit zelfbescherming omdat je gewoon niet wil geloven dat degeen het goed met je voor heeft.
quote:kompleet met je eens. maar soms zal je iets van je muurtje moeten laten afbreken, gebeurt mij nu ook. ja heb het er best lastig mee.heb niemand vertrouwd vanaf me 12e behalve me moeder ben nu 35. en eerlijk gezegd het heeft me al die tijd best bevallen..wegtrappen van mensen , harder zijn dan de rest. boeide me niet en nog niet wat ze van me dachten. ik geloof best dat er nog hele goede mensen rondlopen op de wereld en ik denk dat ik er nu eentje ben tegen gekomen..durf het nu wel aan om mezelf iets kwetsbaarder op te stellen.
Op vrijdag 7 maart 2003 22:51 schreef addicted_to_jellybeans het volgende:
Ik heb het heel erg gekund , maar het breekt je op op een gegeven moment want je word heel erg zelfdestructief .
De enige regel is vertrouw niemand , en bouw een muurtje om je heen en laat vooral je kwetsbare kant niet zien .
Juist door wat ik heb meegemaakt is de drang te overleven groter en daar komt een hardheid bij kijken die mensen niet gewend zijn .
Op een gegeven moment word je echt gevoelloos en emotieloos en dat is toch redelijk eng , als dan eindelijk mensen het serieus met je menen dan trap je ze juist weg uit zelfbescherming omdat je gewoon niet wil geloven dat degeen het goed met je voor heeft.
ik zal altijd een wantrouwende blik naar iemand blijven werpen ook al ken ik die persoon byzonder goed..
hoe en wat enw aarom ik zo geworden ben laat ik maar in het midden. er zijn mensen op de wereld die het veel moeilijker hebben dan wij...is soms een stevige hou vast als je het ff niet ziet zitten
alleen het is natuurlijk wel per persoon afhankenlijk....hier onder een stukje in het engels dat het best wel duidenlijk maakt dat het mogenlijk is om zonder liefde te leven
quote:ik hoop dat het te begrijpen is
Geschreven door: Scarletoblivion op 5 augustus 2002
Out of every human emotion love is perhaps the most debated and most sought after. I don't understand the concept of love or even why it is so important to people.
The ancient Greeks felt love was so important as to worship it in the form of the goddess Aphrodite. No other emotion has had this privilege to be worshipped by an entire civilization. Even the religions today are
grounded in love, for example love is a frequent theme in the Christian Bible where it can often be found hand in hand with sacrifice.Sacrifice represents one of the more extreme results of love. I don't understand how one emotion could make someone want to give the only thing they really have, which is life, up for someone else. But
apparently it is not such an alien idea since it is found not only in religion but throughout literature as well.Many of William Shakespeare's works have something to do with love. His play Romeo and Juliet is considered, by many, the greatest love story of all time simply because it is about two people who were so much in love that they couldn't live without each other. That is one notion that confuses me. Who actually finds someone they love so much that they cannot possibly live a fulfilling life without them? Its dependence. I cannot think of any other time where dependence is considered a good thing so why would people want to depend on other people for happiness?
Then there is the issue of 'true love.' People talk about finding their one true love and to me that is such an absurd notion. There are over 200 Million people in the United States alone and when you consider all the other countries out there how can anyone think they have 'one' true love. If there was only one special person out there for a particular individual I highly doubt that people would ever find that special someone.So in its most basic form what is love? The dictionary describes it as follows: 'A deep, tender, ineffable feeling of affection and solicitude toward a person, such as that arising from kinship, recognition of attractive qualities, or a sense of underlying oneness.'
Not as passionate a definition as one might think for so strong an emotion.
Below is part of William Shakespeare's Sonnet 116:
Let me not to the marriage of true minds admit impediments. Love is not love which alters when it alteration finds.
Sonnet 116 expresses how love is unchanging no matter what. This doesn't make sense to me. I would think that the amount of love you feel for a person would grow with time. The cycle of love as I see it is: discovery--acquaintance--like--friendship--attraction--love and so on.
This brings me to another concept of love which is utterly absurd, it being 'love at first sight.' Now if love comes from 'a sense of underlying oneness' there is no way love at first sight could be possible. The strongest emotion that could result from seeing someone is lust and that, my friends, is shallow. Not even the true feeling of like is possible at first sight because when you truly like someone, that means you like their sense of humor or their intelligence--not the shirt they are wearing that particular day.
So if there is no such thing as 'true love' or 'love at first sight' then what concept of love is there? Just liking someone for an extended period of time? These are just the things I don't understand. I haven't had much experience in matters of the heart, hell; I've never even been kissed. But I still would like to understand the concept and know why it is that I have never loved anyone. I have known many great people and you would think that out of all of them at least I would fall in love with one of them. Either that or like one of them with at least a little extremity.
I don't even understand why people, like the people they do. I ask my
friends why they always giggle over particular guys and all I hear is
because he's cute and blah blah blah. I think the only type of person
whom I think I could love would not have to be someone attractive
because that does not concern me, but rather someone smart-who makes me think, and funny-who would make me laugh not just sometimes but all the time, someone that inspires me, even someone I can talk to easily without them thinking I'm a freak...But these are not all qualities I have myself so how can I expect them out of somebody else? Love is illogical and perhaps that is why I cannot understand it. I don't think I will ever have the ability to fall IN love, that, or I will never find anyone TO love.
Dependence does not suit me.
ik vond het zelf wel een hele mooie uitleg.
edit: typo
edit2: toevoeging
quote:Zo, ik dacht dat ik het altijd aardig kon verwoorden, maar jij doet het ook vrij netjes. Van deze eigenschappen werd ik ook niet echt vrolijk in het verleden. Trust is a weird thing.
Op vrijdag 7 maart 2003 22:51 schreef addicted_to_jellybeans het volgende:
Ik heb het heel erg gekund , maar het breekt je op op een gegeven moment want je word heel erg zelfdestructief .
De enige regel is vertrouw niemand , en bouw een muurtje om je heen en laat vooral je kwetsbare kant niet zien .
Juist door wat ik heb meegemaakt is de drang te overleven groter en daar komt een hardheid bij kijken die mensen niet gewend zijn .
Op een gegeven moment word je echt gevoelloos en emotieloos en dat is toch redelijk eng , als dan eindelijk mensen het serieus met je menen dan trap je ze juist weg uit zelfbescherming omdat je gewoon niet wil geloven dat degeen het goed met je voor heeft.
quote:Dank je resultaat van veel zelfonderzoek .
Op vrijdag 7 maart 2003 23:51 schreef ratpack het volgende:[..]
Zo, ik dacht dat ik het altijd aardig kon verwoorden, maar jij doet het ook vrij netjes. Van deze eigenschappen werd ik ook niet echt vrolijk in het verleden. Trust is a weird thing.
Een mens zonder Liefde in zijn leven is een zombie. Je leven wordt niet aleen gevoed door voedsel en overlevingsdrang. Maar vooral ook door liefde...
We zouden ook voortplanting en sex op basis van zakelijke contracten kunnen doen. Puur rationeel. Echter het streven naar en de prioriteit van de voortplanting komt daarmee m.i. stevig in het gedrang.
Ik vind overigens dat stukje van Scarletoblivion wel erg zielig. Kapot analyseren kunnen we met alles. Op het eerste gezicht briljante logische inzichten slaan uiteindelijk als een tang op een varken. De ware aard van de mens ontkennen zijn we goed in he?
[Dit bericht is gewijzigd door chocolatemoeze op 08-03-2003 14:05]
quote:of juist wel, op de verkeerde manier. Bevestiging zoeken in de ander, afhankelijk zijn, je kent het wel..
Op zaterdag 8 maart 2003 01:41 schreef SEMTEX het volgende:
Een kind dat niet of te weinig liefde ontvangt, leert volgens mij ook geen eigenwaarde ontwikkelen en ontwikkelt ook geen drang om zich te hechten.
Al met al is dat trouwens ook de grootste reden dat ik soms wat vreemd kan reageren haha!Tja en kinderen die vanaf hun eerste levensjaren emotioneel mishandeld zijn (genegeerd enz) die hebben geen stabiele bodem om verder op te bouwen. Hier krijg je de zogenaamde bodemloze kinderen van, vol met gedragsproblemen en nog meer van dat soort vervelende dingen!
Het artikel met dat onderzoek ligt op mijn werk, zal morgen wel eens zoeken.
quote:Die mensen hebben hun muurtje natuurlijk niet voor niets gebouwd
Op zondag 9 maart 2003 09:24 schreef Tjingtjangtjong het volgende:
Owowowo al die mensen met altijd maar muurtjes om zich heen.
.En als je gevoelens maar vaak genoeg gekwetst zijn, of genegeerd, dan ga je dat wat je nog over hebt aan gevoel, wel degelijk beschermen alsof het kroonjuwelen zijn.
En verder ben ik het met je eens. Het leven is veel mooier als je je zacht en kwetsbaar durft op te stellen .
quote:Maar het zijn de kroonjuwelen niet! En als je het afsluit voor anderen worden die mooie gevoelens weliswaar niet meer gekwetst, maar ook niet gevoed. Ook mijn gevoelens zijn vaak genoeg onachtzaam behandeld om achter slot en grendel te zetten, maar ik vertik het. Ik ga daar een beetje interessant zitten wezen achter een muurtje, ik ben gekke henkie niet!
Op zondag 9 maart 2003 12:20 schreef Moonah het volgende:
Die mensen hebben hun muurtje natuurlijk niet voor niets gebouwd
En als je gevoelens maar vaak genoeg gekwetst zijn, of genegeerd, dan ga je dat wat je nog over hebt aan gevoel, wel degelijk beschermen alsof het kroonjuwelen zijn.
quote:Beetje kort door de bocht.
Op zondag 9 maart 2003 12:38 schreef Tjingtjangtjong het volgende:
Ik ga daar een beetje interessant zitten wezen achter een muurtje, ik ben gekke henkie niet!
quote:Dat klopt ja, dat heb ik ook ergens gelezen
Op zondag 9 maart 2003 12:16 schreef Moonah het volgende:
Ik heb gelezen dat babies die geen fysieke aandacht krijgen, geen knuffels ed, zelfs kunnen sterven door een gebrek aan liefde.
Het artikel met dat onderzoek ligt op mijn werk, zal morgen wel eens zoeken.
quote:Dat denk ik niet. Ik heb echt jaren depressievig en teruggetrokken doorgebracht wegens een aantal zeer slechte ervaringen met mensen. Na mijn dertigste ben ik daar mee opgehouden, en het is bepaald niet zo dat het leven nu vriendelijker of makkelijker voor mij is geworden, maar ik wil niet meer in een hoekje zitten om te wachten op de klappen (want die komen toch wel, muurtje of niet) en ik voel me veel gelukkiger dan toen. Natuurlijk heb ik wel eerst 4 therapeuten moeten verslijten voordat ik tot het inzicht kwam dat het buitensluiten van de wereld een tactiek is met een averechts effect. Ik heb ook als een kwijnend prinsesje achter mijn muurtje gezeten, ik weet precies hoe dat is en erop terugkijkend zeg ik: ik was gekke henkie.
Op zondag 9 maart 2003 12:45 schreef Moonah het volgende:
Beetje kort door de bocht.
quote:Ik geloof je eigenlijk niet dat je zo 'losbandig' met je gevoelens omgaat zoals je hier lijkt te pretenderen, in die zin dat alles en iedereen alles van je mag weten etc. Persoonlijk vind ik het niet gezond als je je voor alles en iedereen openstelt.
Op zondag 9 maart 2003 12:38 schreef Tjingtjangtjong het volgende:[..]
Maar het zijn de kroonjuwelen niet! En als je het afsluit voor anderen worden die mooie gevoelens weliswaar niet meer gekwetst, maar ook niet gevoed. Ook mijn gevoelens zijn vaak genoeg onachtzaam behandeld om achter slot en grendel te zetten, maar ik vertik het. Ik ga daar een beetje interessant zitten wezen achter een muurtje, ik ben gekke henkie niet!
Mensen die keer op keer zijn gekwetst dat ze er gewoon niet meer in geloven.
Ik moet zeggen dat ik er zelf ook m'n twijfels bij heb. Buiten m'n ouders heb ik nooit liefde gevoeld. De ene na de andere telleurstelling.
Resultaat van jaren lang genegeerd zijn is dat ik er nu ook niets meer mee te maken wil hebben. Zelfs de liefde van m'n ouders doet me niet bijster veel meer. Ik word kouder en kouder, en het bevalt me best.
M'n ouders zijn onlangs trouwens gescheiden. 30 jaar waren ze bij elkaar. M'n moeder viel op een ander.
Ik ben zo'n figuur dat geloofde in eeuwige liefde. Maar dat lijkt zelden meer voor te komen.
Ook dat is een reden dat ik de hoop op heb gegeven.
Mensen huppelen van de een naar de andere persoon en doen alsof hun liefde voor hun voormalig partner nooit heeft bestaan.
Zo'n relatie wil ik niet. Dus dan maar geen relatie.
quote:Mmmm....Gekke henkie ja. Dat zijn ook wel mijn woorden. Op het moment dat je je terugtrekt van de buitenwereld verloopt het inderdaad van kwaad tot erger.
Op zondag 9 maart 2003 17:46 schreef Tjingtjangtjong het volgende:[..]
Ik heb ook als een kwijnend prinsesje achter mijn muurtje gezeten, ik weet precies hoe dat is en erop terugkijkend zeg ik: ik was gekke henkie.
Je kunt beter daar buiten de klappen opvangen en tegelijkertijd de mooie dingen tegenkomen, dan binnen gaan zitten en wegkwijnen bij alle klappen die je ooit gekregen hebt.
De balans is in het eerste geval een stukje beter.
Blijft wel ontzettend lastig om daar actief mee aan de slag te gaan.
quote:Nou nee, losbandig zou ik het niet willen noemen, ik heb nog wel enig onderscheidingsvermogen hoor. Wat jij nu beschrijft is weer het andere uiterste. Ik zeg alleen dat ik niet achter een muurtje wil zitten en dat mensen die in mij geinteresseerd zijn van mij ook een goede kans krijgen zonder dat ze met hamer en beitel aan moeten komen om mijn defensies te slopen. Maar inderdaad: ik vergis me ook wel eens en dat is dan heel zuur en voor mij toch geen reden om me af te sluiten.
Op zondag 9 maart 2003 18:12 schreef fokje het volgende:
Ik geloof je eigenlijk niet dat je zo 'losbandig' met je gevoelens omgaat zoals je hier lijkt te pretenderen, in die zin dat alles en iedereen alles van je mag weten etc. Persoonlijk vind ik het niet gezond als je je voor alles en iedereen openstelt.
quote:Mens, wees maar mooi blij en gelukkig met je eigen uitbraak... jij hebt het hulpverleningsrondje al gehad.
Op zondag 9 maart 2003 09:24 schreef Tjingtjangtjong het volgende:
Owowowo al die mensen met altijd maar muurtjes om zich heen. Doodvermoeiend vind ik het. Altijd moet de andere partij maar moeite doen om er met een hamertje en een beiteltje een beetje toegang in te vinden en dan nog blijven ze als een hellehond hun schatkist met hun kostbare emoties en meest innerlijke gevoelens bewaken. Alsof het de kroonjuwelen zijn (not!). Jezus mensen, het zijn je gevoelens maar, zo uniek is het allemaal niet en als je je openstelt en zacht wordt naar je omgeving dan heb je werkelijk een veel leuker leven.
De details hou ik liever voor mezelf, die worden me te persoonlijk.