Ik zit momenteel in een lastige situatie waarbij ik wel wat hulp kan gebruiken!
Mijn vriend is in zijn jeugdjaren mishandelt. Geestelijk en lichamelijk.
Dit wist ik al toen ik een relatie met hem begon, alleen had hij het op dat moment een beetje naast hem neer gelegd.
Door omstandigheden en zaken die er nu nog steeds spelen tussen zijn ouders en hem.....en door het feit dat hij nu met mij samenwoond en hij zich nu redelijk veilig is gaan voelen heeft hij 1,5 maand geleden voor het eerst zijn mond opengetrokken tegen zijn ouders.
Aan de telefoon heeft hij tegen ze gezegd: *Ik wil geen contact meer met jullie om wat jullie mij vroeger hebben aangedaan. Zolang jullie hier niet met mij over kunnen praten, zonder toneelspel en zonder smoesjes wil ik niks met jullie te maken hebben*
Hij wist natuurlijk wel dat zijn ouders niet direct zouden reageren van ja wij hebben je inderdaad mishandelt en het spijt ons, etc.
Maar wat er nu gebeurd is wel erg extreem. Zijn eigen ouders zeggen nu tegen hem dat hij geestelijk ziek is en alles verzonnen heeft. Terwijl dat niet zo is. Ook zijn zus heeft dezelfde dingen mee gemaakt, dus que verhaal staan ze wel sterk.
Na vijf weken niks gehoord te hebben, belt zijn moeder in een keer op met de vraag of wij een weekende met hun mee willen naar Duitsland, omdat daar familie van hen woont en een van hen jarig is.
Wij waren heel erg verbaasd over deze vraag en hebben na overleg tegen zijn moeder gezegd dat we onder deze omstandigheden geen zin hadden om mee te gaan!
Op dat moment werd de telefoon doorgegeven aan mijn vriend zijn vader ne had ik hem aan de lijn. Hij begon zich zonder dat ik daar naar vroeg te verdedigen over wat er voreger was gebeurd. Ik heb toen tegen die vader gezegd dat ik daar niet over kan oordelen, ik was er niet bij. Ik heb ook gezegd dat ik achter mijn vriend sta, omdat hij mijn vriend is.
Na een heel gesprek over vroeger begon hij ookverwijten naar mij te maken, hele vage.....dat we nooit een goed gesprek hadden gehad en allemaal dat soort dingen. Ik heb toen op een gegeven moment tegen hem gezegd dat dat niet was waar het nu over ging, wat er speelt is tussen hem en zijn zoon en niet tegen mij.
Toen ik dat zei kobn ik de wind van voren krijgen....ik was ook gestelijk ziek en zonder pardon werd de telefoon neer gegooid!!
Wat moet ik nu in hemelsnaam doen. Mijn vriend heeft op dit moment hulp van een psycholoog om alles op een rijtje te kunnen zetten..
Maar op dit moment weet ik niet meer wat ik er mee moet...ik vind het nu al erg dat als ik straks kinderen heb die kennis te laten maken met die opa en oma.....ook vetrouw ik die mensen zelf voor geen meter en wil ik ze eigenlijk nooit meer zien...ook niet op een bruiloft of iets dergelijks....
Maar het blijven de ouders van mijn vriend....wat moet ik doen?
('t is wel een kutsituatie natuurlijk ... succes)
quote:De kosten van de psycholoog hoeven we niet zelf te betalen dat doet de AWBZ (Algemene wet bijzondere ziektekosten)
Op dinsdag 4 maart 2003 11:10 schreef realist_ik het volgende:
ofwel verbreken jullie alle contact en proberen jullie 't zelf op te losseen ofwel klacht neerleggen wegens mishandeling zodat je iig de kosten van de psych al niet zelf moet dokken ...
Ik zelf zou ook willen breken, maar mijn vriend (nog) niet,......hij wil het gewoon koste wat het kost nog proberen.......
Wat moet ik toch doen....kan ik wel tegen hem zeggen dat ik zijn ouders niet meer wil zien??
Zou hij het fijn vinden als ze nooit meer contact hebben ?
Of wil hij alleen een keer een goed gesprek over wat er mis is gegaan ? ( om daarna gewoon lekker verder te gaan )
Als dat laatste de bedoeling is.. jaag dan de ouders niet helemaal in het harnas. Je hebt maar één paar..
Je vriend zou ze kunnen vertellen dat hij van ze houdt.. dat hij graag wil dat ze zijn " pap en mam " blijven.... dat ze bij zijn bruiloft zijn als die ooit mocht komen.. dat hij ze opa/ oma wil laten worden ooit etc etc...
maar dat hij het even nodig heeft om over vroeger te praten.
Dat hij ze niets verwijt.. maar dat hij heel graag het waarom/ waardoor wil weten. En of de ouders zouden willen proberen dat uit te leggen..
ZONDER verwijten.. ZONDER te schreeuwen...
Wat kan jij doen.. oei dat is moeilijk ergens en ergens ook niet..
Laat je vriend voelen dat je er bent.. dat het je neit uit maakt als hij verdrietig/ in de war is... Wees correct tegen de ouders... ( als je de relatie goed wil krijgen tenminste.. als dat helemaal niet is wat jullie willen.. dan lekker alles negeren ).
Probeer de ouders te laten zien dat je ze nie tveroordeeld, maar dat je het waarom probeert te weten te komen.. Niet om hun af te vallen.. maar om je vriend vooruit te laten komen..
He tis een wezenlijk verschil als je iemand " onder schot " neemt om diegene af te branden.. of da tje een ander doel hebt.. juist een pósotief doel.. het vooruit komen iemand anders..
Heel veel succes.. en met een gezonde dosis liefde komen jullie er vast wel uit !
Succes!
IMO moeten jullie die geestezieke ouders (jullie zijn niet geesteziek zo uit verhaal opgemaakt) helemaal links laten liggen. Dan maar geen pa & ma of opa & oma. Wat heb je ook aan zulke familieleden, die niet eens consequent zijn. En dan ook nog 5 weken later schijnheilig opbellen of er niks aan de hand is... Ze hadden zeker vervoer nodig naar Duitsland.
Echt, neem van mij aan, helemaal links laten liggen die ouders van je vriend. Zal moeilijk zijn, helemaal voor je vriend. Maar je zal er straks veel minder problemen door hebben als je ze helemaal uit de picture haalt. Geen botsingen meer met koppige mensen die nog eens glashard liegen ook, want zulk soort mensen blijven je pijn doen.
Mijn ex heeft ook enorme ruzie gehad met mijn ouders. Door die ruzie heb ik ook inmiddels een onderkoelde relatie met mijn ouders. Zij maakten mijn ex uit voor leugenaar en meer van die nare dingen. Ik geloof(de) haar nog steeds. Mijn ex zei toen al: ik heb geen relatie met jouw ouders, alleen met jou. Ik denk dat je ook zo er over moet denken.
Probeer, hoe moeilijk het ook is, het naast je neer te leggen. Je hebt een relatie met HEM, niet met zijn ouders.
En hij kan je hulp nu wel gebruiken....
quote:Dit is geen reden om alles maar te pikken en om nog contact met ze te houden.
Maar het blijven de ouders van mijn vriend....wat moet ik doen?
Mijn vriendin heeft bijna hetzelfde meegemaakt en heeft al jaren geen contact meer nmet haar vader. Ze is nu gelukkig en gewoon verder gegaan met haar leven.
en je vriend vrijlaten om zijn eigen keuzes te maken.
Je vriend is zich nu aan het losmaken van zijn ouders, en zeker met deze zaken die spelen is dat een heel pijnlijk en moeizaam proces.
Het lijkt me moeilijk te voorspellen wat de uiteindelijke uitkomst zal zijn voor wb het toekomstige contact,
en misschien is het beter om op dit moment alleen maar de steun te zijn die hij nodig heeft, zonder daarbij allerlei beslissingen te nemen.
De siuatie is nog te vers, het moet zich nog ontwikkelen, dwz, je vriend moet nog door een aantal dingen heen om hier voor zichzelf duidelijkheid in te krijgen denk ik.
Blijf hem gewoon steunen zoals je al doet, op de achtergrond.
quote:Die mensen zitten vrolijk alles glashard te ontkennen, lijkt me niet dat ze daarvoor open staan.
Op dinsdag 4 maart 2003 11:24 schreef no3big het volgende:
misschien zou je kunnen proberen om die ouders en die zus van hem een keer mee te nemen naar de psygiator voor een soort van gezins therapie.
Als eerste heeft mijn vriend geen doel....zijn grootste doel is al behaald door zijn mond open te trekken...
Hij heeft het er zelf ovber gehad dat een uitkomst van dit alles kan zijn dat het contact verbroken word...en dat zou die aan de ene kant helemaal niet erg vinden.
Tot op dit moment heeft niemand van ons nog verwijten gemaakt...
Die ouders zijn daar wel mee bezig....
en omdat we het zonder schreeuwen en welles nietes spelletjes willen bepraten..hadden we ook van te voren afgesproken in de overleg sfeer te praten, te luisteren naar elkaar....maar om op een gegeven moment niks te zeggen als je zomaar uit het niets allemaal verwijten naar je hoofd krijgt is erg lastig.....en ik vind dat ik nog nestjes ben geweest
Bah,......het is allemaal zo moeilijk!
Je vriend moet overleggen wat hij wil: wiedergutmachung, vergeven en vergeten of het contact verbreken. Hij kan ze ook meenemen naar de psycholoog (therapeutisch) of een talkshow (meer als wraak).
Er zijn geen goede of slechte oplossingen in zo'n geval. Het zijn keuzes die je maakt op basis van een rendementsverwachting.
Laat wel je vriend duidelijk voelen dat je hem op geen enkele manier veroordeelt als hij wél contact wil.
Vergeet niet dat vaak juist mishandelde kinderen een enorme (misplaatste) loyaliteit voelen tov hun ouders,
dat is er nl wel ingeramd.
quote:Jezus, wat een onzin.
Op dinsdag 4 maart 2003 11:28 schreef EggsTC het volgende:
Paar goeie klappen terug om quitte te staan lijkt me ook een goeie, dit vergeef en vergeet je niet ZOMAAR
Het ligt wel even wat gecompliceerder dan iemand terug op z'n bek slaan, hoor.
quote:Tuurlijk is het gecompliceerder, maar ik denk wel dat het enig gevoel van voldoening zal geven. Ik denk niet dat jij weet hoe de topicstartster dr vriend zich voelt. Ik kan me nog enigsinds er iets bij voorstellen... maar daar ga ik het niet over hebben
Op dinsdag 4 maart 2003 11:30 schreef shmoopy het volgende:[..]
Jezus, wat een onzin.
Het ligt wel even wat gecompliceerder dan iemand terug op z'n bek slaan, hoor.
Euhm ja die ouders mee nemen naar een psycholoog dat word het echt niet wij hebben ook al zoiets voorgesteld, maar zijn vader heeft zo'n dunk van hemzelf dat hij zich te goed voelt voor een psycholoog!
Ik weet dat ik zelf een keuze kan maken of ik die ouders wel of niet meer wil zien en zal de keuze van mijn vriend daarin ook respecteren.....alleen als we over een paar jaar kinderen hebben hoe moet dat dan verder...?
Ik ga inderdaad ook een keer naar de psycholoog, maar het is eerst zijn probleem dat opgelost moet worden....ik kom gewoon even op de tweede plaats op dit moment....en dat weet ik ook wel
Mijn vriend weet dat ik de situatie heel erg vind....toch wil ik nu niet mijn gevoel met hem bespreken...ik ben bang voor hem het probleem alleen maar zwaarder te maken.....
op dit moment praat ik er met niemand over en lig gewoon s'nachts te huilen in bed.......en nu....ja heb ik dan een verhaal op fok neer gezet
quote:Oppassen met dat soort uitspraken, hoor, jij weet net zo min iets van mij als ik van jou.
Op dinsdag 4 maart 2003 11:33 schreef EggsTC het volgende:[..]
Tuurlijk is het gecompliceerder, maar ik denk wel dat het enig gevoel van voldoening zal geven. Ik denk niet dat jij weet hoe de topicstartster dr vriend zich voelt. Ik kan me nog enigsinds er iets bij voorstellen... maar daar ga ik het niet over hebben
Ik weet wel dat een paar klappen geen ruk oplossen wb het verwerkingsproces op de lange termijn.
Er zal een vorm gevonden moeten worden waarmee haar vriend vrede kan hebben, met elkaar meppen escaleert de situatie alleen maar en ben je wat dat betreft nog geen stap verder.
En los daarvan laat je zien dat zelf dus geen haar beter bent.
Geweld lijkt me hier dus geen optie, proberen tot die mensen door te dringen met zinnige argumenten lijkt me heel wat zinvoller, al was het alleen maar om alles er uit te gooien wat je dwars zit en daarna je eigen weg te gaan.
Als ze er echt zo´n spijt van hebben, hadden ze dat maar moeten bedenken toen ze hem klappen gaven.. Nu is het te laat... ze zijn hun kind kwijt.
quote:Dat zou ik dus ook doen als ik mijn vriend was.....maar ik denk dat hij ergens nog wel hoopt dat na zo'n gesprek alles nog goed kan komen.....
Op dinsdag 4 maart 2003 11:39 schreef shmoopy het volgende:[..]
Oppassen met dat soort uitspraken, hoor, jij weet net zo min iets van mij als ik van jou.
Ik weet wel dat een paar klappen geen ruk oplossen wb het verwerkingsproces op de lange termijn.
Er zal een vorm gevonden moeten worden waarmee haar vriend vrede kan hebben, met elkaar meppen escaleert de situatie alleen maar en ben je wat dat betreft nog geen stap verder.
En los daarvan laat je zien dat zelf dus geen haar beter bent.
Geweld lijkt me hier dus geen optie, proberen tot die mensen door te dringen met zinnige argumenten lijkt me heel wat zinvoller, al was het alleen maar om alles er uit te gooien wat je dwars zit en daarna je eigen weg te gaan.
Moet ik die balon boven zijn hoofd gaan kapot prikken dan???
quote:Lijkt het er op of die ouders willen luisteren???
Op dinsdag 4 maart 2003 11:39 schreef shmoopy het volgende:[..]
Oppassen met dat soort uitspraken, hoor, jij weet net zo min iets van mij als ik van jou.
Ik weet wel dat een paar klappen geen ruk oplossen wb het verwerkingsproces op de lange termijn.
Er zal een vorm gevonden moeten worden waarmee haar vriend vrede kan hebben, met elkaar meppen escaleert de situatie alleen maar en ben je wat dat betreft nog geen stap verder.
En los daarvan laat je zien dat zelf dus geen haar beter bent.
Geweld lijkt me hier dus geen optie, proberen tot die mensen door te dringen met zinnige argumenten lijkt me heel wat zinvoller, al was het alleen maar om alles er uit te gooien wat je dwars zit en daarna je eigen weg te gaan.
Die ouders verklaren hun voor gek.. dat zegt al genoeg over hun, ze zijn zelf KNETTERGEK...
Wie niet horen wil.............. komt u maaaar :
quote:Nee, dat is denk ik niet aan jou, hoe moeilijk dat ook zal zijn.
Op dinsdag 4 maart 2003 11:41 schreef nynke_p het volgende:[..]
Dat zou ik dus ook doen als ik mijn vriend was.....maar ik denk dat hij ergens nog wel hoopt dat na zo'n gesprek alles nog goed kan komen.....
Moet ik die balon boven zijn hoofd gaan kapot prikken dan???
Jij kijkt er als 'buitenstaander' tegenaan en hebt niet het referentiekader dat jouw vriend heeft.
Dit is iets wat hij helemaal zelf moet ontdekken,
hij moet de bekende fases door, dat kan pas als hij daar zelf aan toe is, denk ik.
quote:Sorrie maar op de manier waarop je reageerde drnet dacht ik te zien dat je geen idee had waar het over ging... over wat voor soort gevoel het ging, sorrie als het niet zo is
Op dinsdag 4 maart 2003 11:39 schreef shmoopy het volgende:[..]
Oppassen met dat soort uitspraken, hoor, jij weet net zo min iets van mij als ik van jou.
quote:Dan kan het ook nog zo zijn dat iedereen anders reageerd..
Op dinsdag 4 maart 2003 11:47 schreef EggsTC het volgende:[..]
Sorrie maar op de manier waarop je reageerde drnet dacht ik te zien dat je geen idee had waar het over ging... over wat voor soort gevoel het ging, sorrie als het niet zo is
De manier die jullie allemaal aandragen is absoluut niet de manier waarop ik zoiets aanpak...
Mijn denk en kijk wijze is heel anders.
Of er ooit nog te praten zal zijn kan alleen de tijd leren. Als jouw vriend perse alles op alles wil zetten om toch een vorm van relatie met zijn ouders te onderhouden zul je daarin mee moeten gaan. Het zijn en blijven zijn ouders. De enige die op dit punt veel voor hem kunnen betekenen ben jij, door je onvoorwaardelijke steun, en de psycholoog, door je vriend te begeleiden op zijn weg om dit alles een plaatsje in zijn leven te kunnen geven.
Als blijkt dat er met zijn ouders nooit over te praten valt heb je nog twee opties: radicaal alle contact verbreken en daarmee zien te leven, of een oppervlakkige relatie onderhouden, met weinig bezoek en koetjes en kalfjes praat.
Ik wens jullie veel sterkte en wijsheid.
quote:Superpost !!
Op dinsdag 4 maart 2003 11:51 schreef enchilada het volgende:
Het is een wisselwerking. Je vriend confronteert zijn ouders eindelijk met het aangedane onrecht. De ouders voelen daardoor in één klap de grond onder de voeten vandaan vallen en doen wat logisch is op het eerste moment: ontkennen en bagatelliseren door jouw vriend geestesziek te noemen. Het is voor ouders dan ook een enorme opgave om toe te geven dat ze wellicht niet zo'n beste ouders zijn geweest, dat heet gezichtsverlies.Of er ooit nog te praten zal zijn kan alleen de tijd leren. Als jouw vriend perse alles op alles wil zetten om toch een vorm van relatie met zijn ouders te onderhouden zul je daarin mee moeten gaan. Het zijn en blijven zijn ouders. De enige die op dit punt veel voor hem kunnen betekenen ben jij, door je onvoorwaardelijke steun, en de psycholoog, door je vriend te begeleiden op zijn weg om dit alles een plaatsje in zijn leven te kunnen geven.
Als blijkt dat er met zijn ouders nooit over te praten valt heb je nog twee opties: radicaal alle contact verbreken en daarmee zien te leven, of een oppervlakkige relatie onderhouden, met weinig bezoek en koetjes en kalfjes praat.
Ik wens jullie veel sterkte en wijsheid.
Het laatste is waarschijnlijk moeilijker dan het 1e, maar meer lonend !
En je kan supertrots zijnop jezelf als je het goed doet.
quote:Thank you.
Op dinsdag 4 maart 2003 11:51 schreef enchilada het volgende:
quote:Dank je wel zo zie ik het eigenlijk ook wel voor me....en wat ik al eerder zei het zijn inderdaad mijn vriend zijn ouders en wat hij er mee doet zal ik respecteren.....ookal zal ik het wel moeilijk vind....
Op dinsdag 4 maart 2003 11:51 schreef enchilada het volgende:
Het is een wisselwerking. Je vriend confronteert zijn ouders eindelijk met het aangedane onrecht. De ouders voelen daardoor in één klap de grond onder de voeten vandaan vallen en doen wat logisch is op het eerste moment: ontkennen en bagatelliseren door jouw vriend geestesziek te noemen. Het is voor ouders dan ook een enorme opgave om toe te geven dat ze wellicht niet zo'n beste ouders zijn geweest, dat heet gezichtsverlies.Of er ooit nog te praten zal zijn kan alleen de tijd leren. Als jouw vriend perse alles op alles wil zetten om toch een vorm van relatie met zijn ouders te onderhouden zul je daarin mee moeten gaan. Het zijn en blijven zijn ouders. De enige die op dit punt veel voor hem kunnen betekenen ben jij, door je onvoorwaardelijke steun, en de psycholoog, door je vriend te begeleiden op zijn weg om dit alles een plaatsje in zijn leven te kunnen geven.
Als blijkt dat er met zijn ouders nooit over te praten valt heb je nog twee opties: radicaal alle contact verbreken en daarmee zien te leven, of een oppervlakkige relatie onderhouden, met weinig bezoek en koetjes en kalfjes praat.
Ik wens jullie veel sterkte en wijsheid.
Ik hoop dat mijn vriend door de psycholoog alles een beetje op een rijtje kan krijgen en straks in staat is om voor hem de juiste keuze te maken....
Ondertussen zal ik er vor hem zijn , naar hem luisteren en hem steunen!
quote:Een forum is om je mening te tonen.. kommaar op
Op dinsdag 4 maart 2003 11:50 schreef Mirage het volgende:[..]
Dan kan het ook nog zo zijn dat iedereen anders reageerd..
De manier die jullie allemaal aandragen is absoluut niet de manier waarop ik zoiets aanpak...Mijn denk en kijk wijze is heel anders.
quote:Please kunnen we het bij het probleem houden...of bij ervaringen delen??
Op dinsdag 4 maart 2003 11:56 schreef EggsTC het volgende:[..]
Een forum is om je mening te tonen.. kommaar op
quote:
Op dinsdag 4 maart 2003 12:00 schreef nynke_p het volgende:[..]
Please kunnen we het bij het probleem houden...of bij ervaringen delen??
daar vraagt hij naar...
een eventuele ervaring/ oplossing.. / manier om ermeem om te gaan..
Ik ben zelf ook geestelijk mishandeld en inderdaad je hebt altijd een gevoel van ik ben diegene die fout is en moet het goedmaken en ik heb ook een tijd gehad dat ik constant naar mijn ouders terug ging terwijl ik zelf ook wel wist dat dit allemaal toch op niets ging uitlopen, maar er is een gevoel opgelegd aan jouw wat constant aan het sudderen is in je achterhoofd en wat maar niet weg wil en dus daarom doe je het.
Ik heb er nog steeds moeite mee en heb onlangs een mega brief gestuurd naar mijn moeder om nu eens voor altijd korte mette te maken met alles van vroeger. Ik ben zoals ik ben en als ze me niet accepteren dan hebben ze pech gehad. En daar zullen ze niet blij mee zijn maar het lucht mij op en daarmee ben ik ook een bepaald tijdperk aan het afsluiten. Dit heeft overigens wel 10 jaar gekost eerdat ik dit eindelijk kon doen.
Je vriend komt er ook nog wel eens achter dat het gewoon geen zin heeft om maar door te gaan met iets wat op niets uitloopt. Je kunt een mens niet zomaar veranderen, en hij is hun kind en ouders zullen vaak de laatste zijn (vooral mensen zoals jouw vriend zijn ouders) die iets aannemen van hun eigen kind, want hoe durft ie de snotaap. Hij is nog nat achter zijn oren, 
van deze opmerking maar het word echt vaak gebruikt. In hun ogen zijn zij de wijste ouders.
Meid, wat je vooral moet doen is altijd achter je vriend blijven staan en jezelf neutraal opstellen. Al valt hij 80 keer in de herhaling en maakt hij dezelfde fout, neem het hem niet kwalijk want het is een proces waar hij doorheen moet. Zoals anderen ook al zeggen.
Sterkte ermee.
quote:Dank je wel
Op dinsdag 4 maart 2003 12:02 schreef Lewis.de.boxer het volgende:
Als ik het allemaal zo lees heeft Shmoopy helemaal gelijk.Ik ben zelf ook geestelijk mishandeld en inderdaad je hebt altijd een gevoel van ik ben diegene die fout is en moet het goedmaken en ik heb ook een tijd gehad dat ik constant naar mijn ouders terug ging terwijl ik zelf ook wel wist dat dit allemaal toch op niets ging uitlopen, maar er is een gevoel opgelegd aan jouw wat constant aan het sudderen is in je achterhoofd en wat maar niet weg wil en dus daarom doe je het.
Ik heb er nog steeds moeite mee en heb onlangs een mega brief gestuurd naar mijn moeder om nu eens voor altijd korte mette te maken met alles van vroeger. Ik ben zoals ik ben en als ze me niet accepteren dan hebben ze pech gehad. En daar zullen ze niet blij mee zijn maar het lucht mij op en daarmee ben ik ook een bepaald tijdperk aan het afsluiten. Dit heeft overigens wel 10 jaar gekost eerdat ik dit eindelijk kon doen.
Je vriend komt er ook nog wel eens achter dat het gewoon geen zin heeft om maar door te gaan met iets wat op niets uitloopt. Je kunt een mens niet zomaar veranderen, en hij is hun kind en ouders zullen vaak de laatste zijn (vooral mensen zoals jouw vriend zijn ouders) die iets aannemen van hun eigen kind, want hoe durft ie de snotaap. Hij is nog nat achter zijn oren,
Meid, wat je vooral moet doen is altijd achter je vriend blijven staan en jezelf neutraal opstellen. Al valt hij 80 keer in de herhaling en maakt hij dezelfde fout, neem het hem niet kwalijk want het is een proces waar hij doorheen moet. Zoals anderen ook al zeggen.
Sterkte ermee.
Jullie geven allemaal echt megagoede tips ik kan er echt wat mee!!
Echter wel het volgende:
Je schrijft ergens dat je je eigen gevoelens omtrent dit hele gebeuren maar wegstopt, je vriend er niet mee lastig wil vallen. Lijkt me niet zo heel goed meid. Je hoeft hem niet te sparen. Je maakt het echt niet erger hoor. Hij zal ook wel weten dat dit eea bij jou losmaakt. Gewoon met hem over praten .
Heb echt met je te doen, meid ... sterkte
ik kan gewoon wel wat hulp gebruiken bij deze situatie.....en het doet me goed dat ik het hier zo kan delen in dit forum!!
Dank jullie wel allemaal
Maar voor jou en je vriend is ht belangrijkste dat jullie professionele hulp hebben. Het enige wat jij kan doen is accepteren, begrip tonen en steunen. Maar probeer er zo min mogelijk over te hebben, en laat je vriend dat doen wanneer hij dat wil. Begin er zelf niet over.
Houd je 1 ding voor ogen. Voor elk probleem is een oplossing,en soms lost het probleem zoch vanzelf op. Het enige wat je er voor nodig hebt is tijd....
quote:Meid, ook van mij veel sterkte, én mijn complimenten voor hoe je het tot nu toe aangepakt hebt.
Op dinsdag 4 maart 2003 12:44 schreef ArmaniMania het volgende:
Houd je 1 ding voor ogen. Voor elk probleem is een oplossing,en soms lost het probleem zoch vanzelf op. Het enige wat je er voor nodig hebt is tijd....
Ik heb hier behoorlijk wat verstandige woorden gelezen, al heb ik aan het bovenstaande nog iets toe te voegen (maar dat is AM volgens mij al wel van me gewend
); Voor elk probleem is idd een oplossing (hoop ik tenminste), maar niet bij ieder probleem is de bijbehorende oplossing even snel gevonden. En tijd, absoluut, het lijkt mij ook wel dat dat er voor uitgetrokken moet worden (en niet te weinig ook). Maar unlike wat AM zegt, kost het ook ongelooflijk veel inzet en energie, maar dat zul je zelf intussen ook wel weten. Weten wanneer je hem maar moet laten en het er totaal niet over hebben, en wanneer juist wel.Het is altijd spitsroeden lopen met het verwerken van zoiets, zeker als 'de andere kant' niet meewerkt en alles ontkent. Helaas.
Omdat ik verder alleen maar kan herhalen wat anderen ook al gezegd hebben, kan ik je alleen nog veel sterkte wensen, wat jullie uiteindelijk ook besluiten te doen. En verlies jezelf niet uit het oog! Tot slot... Sterkte gewenst aan je vriend, maar met een vriendin als jij heeft hij iig al één ding mee.
Maar dat terzijde en nu gericht aan de topic-starter. Probeer er met professionele hulp er uit te komen. Hier kun je wel ervaringen en meningen van andere lezen. Maar ik denk dat je er meer aan hebt om in een groepsgesprek te gaan. En dat kun je gewoon aanvragen bij je behandelend arts
Sterkte
quote:Professionele hulp krijgen we nu ook! Dat zit wel goed....
Op dinsdag 4 maart 2003 20:36 schreef ArmaniMania het volgende:
JA wat dat betreft Pascale27, zitten we erg op 1 lijn, heb ik gemerkt.Maar dat terzijde en nu gericht aan de topic-starter. Probeer er met professionele hulp er uit te komen. Hier kun je wel ervaringen en meningen van andere lezen. Maar ik denk dat je er meer aan hebt om in een groepsgesprek te gaan. En dat kun je gewoon aanvragen bij je behandelend arts
Sterkte
Een groepsgesprek zei je.....met wie dan?? Met zijn ouders erbij niet dat hebben we namelijk al voorgesteld en voor zoiets voelen ze eich allebij te goed!
Euhm....Ik zal er zeker met mijn vriend over praten op momenten dat hij daar tegen kan....alleen moet ik zelf af en toe ook even iemand hebben om tegen aan te lullen.....en dat is best moeilijk, want ik heb geen zin om dit allemaal aan de grote klok te hangen en met mijn vriendin kan ik er niet goed over praten, omdat ze zelf ook een vervelende thuissituatie heeft.....dus dat vind ik wel het moeilijk eraan!!