Op het forum schrijven mensen ook weleens vanuit een slachtofferrol. Iemand die een tijdje in de WAO zat kreeg als reactie: "en ondertussen maar van ons geld lekker vrij zijn."
Iemand mag best een jaartje rouwen om de dood van z'n moeder, maar daarna komen de eerste geluiden: "het leven gaat door"
Een meisje (nog erger: een jongen) die verkracht is zal het wel zelf hebben uitgelokt.
Ook b.v het Riagg is een makkelijke prooi voor spot.
Wat ik me afvraag: waar komt die afkeer bij mensen vandaan om zich tegen het slachtoffer (losers) te keren? Een sociologische term ervoor: 'blaming the victim'. Waarom kunnen 'we' dat zo slecht verdragen?
Maybe
but all this time I've tried to walk with dignity and pride
maar dat is die ziekte waardoor je jaren lang extreem moe kan zijn.
en misschien verteld ze het jullie wel omdat jullie met haar te maken krijgen. misschien kan ze ter plekke in slaap vallen ofzo dat je dan weet wat er aan de hand is.
het lijkt mij dan ook best verstandig om dat van te voren te vertellen voordat ze opeens in elkaar zakt en jij niet weet waarom.
voorkomt volgens mij wel een hoop elende.
quote:Nog erger
Op maandag 3 maart 2003 20:25 schreef R_ON het volgende:Een meisje (nog erger: een jongen) die verkracht is zal het wel zelf hebben uitgelokt.
Ook b.v het Riagg is een makkelijke prooi voor spot.
quote:Ik keer me niet tegen het slachtoffer.. maar ik vind het wel vervelend als mensen hun ziekte/ernstige gebeurtenis oid telkens aanhalen om zielig gevonden te worden.. Het lijkt dan net of ze het alleen maar gebruiken om aandacht te trekken...
Wat ik me afvraag: waar komt die afkeer bij mensen vandaan om zich tegen het slachtoffer (losers) te keren? Een sociologische term ervoor: 'blaming the victim'. Waarom kunnen 'we' dat zo slecht verdragen?
quote:Ik denk dat bedoeld wordt dat dat bij een jongen nog meer wordt gedacht, niet dat het van een jongen erger is als hij verkracht wordt.
Op maandag 3 maart 2003 20:47 schreef Qarinx het volgende:Nog erger
Je kunt iemand niet de schuld geven van wat hem/haar is overkomen,
maar het is wel de verantwoordelijkheid van die persoon hoe hij/zij er uiteindelijk mee omgaat.
Daarin heb je nl wél iets te kiezen.
Als het gras naar je voeten graait
Als de wind langs je wangen aait, hier ben ik
Ik heb ook geen idee hoe ik zou reageren als ik in de positie van die persoon zou zitten, ik heb daar verder geen oordeel over.
quote:Precies! Een slachtoffer kiest er niet voor slachtoffer te zijn (al zullen er mensen zijn die dat tegenspreken)
Op maandag 3 maart 2003 20:53 schreef Argento het volgende:
Ik denk dat we een onderscheid moeten maken tussen slachtoffers en klagers.
Een klager wil gewoon aandacht. Maar ach, dat wil iedereen wel eens.
The tale of Sir Robin: http://www.youtube.com/watch?v=BZwuTo7zKM8
Slachtoffers in een dadersrol drukken is heel erg laag en getuigt van 0,0 respect voor personen en hun gevoelens. Ze schijnen dat nog wel eens te proberen in de rechtszaal (volgens mijn moeder ) Voorbeeld: Iemand die is overvallen; "U wist toch wel dat het daar niet veilig was zo laat? U had toch kunnen weten dat u daar overvallen zou kunnen worden? Waarom liep u daar zo laat nog?" etc.
"once again, you save the day captain obvious! without your obviousness the world would suck." (bash.org)
Dat is het gedrag waar mensen de pest aan hebben. Ook belangrijk is wanneer mensen nou langdurig slachtoffergedrag gaan vertonen. Een oud collega van me was zo gevoelig dat ze zich een maand ziek gemeld heeft en zelfs bijna een rechtzaak is begonnen omdat mn baas in haar bijzijn zei: "Laat dat schaap haar domme kop eens houden." Die opmerking was op dat moment trouwens volledig terecht just for the record. Ik ken ook mensen die in een rolstoel zitten bijvoorbeeld die zichzelf absoluut niet als minder zien dan een lopende medemens (en terecht) en ook door niemand anls minder behandeld worden. Als ze er een keer last van hebben is het klote maar ja iedereen heeft wel ergens last van. Ze maken er zelfs wel eens een grapje over en lachen net zo hard als de rest om Jimmeeeeeh van south park.
Beste voorbeeld van slachtofferschap zijn veel chronisch dikke mensen. Na 3 mislukte afvalpogingen gaan ze eens naar de dokter om te vragen of er niets medisch mis met ze is, als de dokter ze vertelt dat ze in orde zijn gaan ze nog 3 keer proberen af te vallen en komen dan terug bij de dokter en liegen desnoods glashard (ook tegenover zichzelf) over hoeveel ze eten, net zolang totdat de dokter ze vertelt dat er inderdaad wat mis met ze is. Vervolgens berusten ze in hun overgewicht omdat het immers medisch is en ze er niks aan kunnen doen.
Helaas schreeuwen de echte slachtoffers het niet van de daken dat ze slachtoffers zijn en degeen die juist wel van de daken schreeuwen dat ze zo zielig slachtoffer zijn van whatever zijn gewoon op een aandachtstrip of willen rechtlullen waarom ze iets niet kunnen.
quote:Het is pfeiffer,zo jij ook weer wat geleerd
Op maandag 3 maart 2003 20:45 schreef rogiers het volgende:
misschien heeft ze vifer/vyfer of hoe spel je dat woord
quote:Als iemand zich bij het voorstellen al direct over zijn of haar problemen gaat hebben dan weet ik wel met wat voor een figuur ik te maken heb. Iemand die tot aan het vervelende toe over zijn of haar problemen gaat hebben (om wat voor een reden dan ook). Nee dank je, geen zin in.
Op dinsdag 4 maart 2003 02:20 schreef Henno het volgende:
Dus je wil zeggen dat het heel normaal is om iemand die je net kent, zichzelf voorstelt en daarbij ook aangeeft dat ze 1 of andere ziekte heeft meteen maar te verdrukken? Mensen die dat doen, dat vind ik juist losers.
quote:Das echt een vooroordeel, misschien wil diegene wel laten weten dat ze zich niet 100% kan inzetten en dat jij daar rekening met wil houden.
Op dinsdag 4 maart 2003 02:40 schreef Skull het volgende:[..]
Als iemand zich bij het voorstellen al direct over zijn of haar problemen gaat hebben dan weet ik wel met wat voor een figuur ik te maken heb. Iemand die tot aan het vervelende toe over zijn of haar problemen gaat hebben (om wat voor een reden dan ook). Nee dank je, geen zin in.
quote:Ja, maar het ligt er wel aan wat hij/zij je vertelt.
Op dinsdag 4 maart 2003 10:42 schreef Remi het volgende:[..]
Das echt een vooroordeel, misschien wil diegene wel laten weten dat ze zich niet 100% kan inzetten en dat jij daar rekening met wil houden.
Als iemand pfeiffer heeft en dat meteen vertelt zodat anderen er rekening mee kunnen houden is dat nog niet zo raar lijkt me.
Maar als iemand die je helemaal niet goed kent ineens al zijn psychische problemen tegen je gaat vertellen kijk ik zelf toch wel een beetje raar op. Het verschilt natuurlijk per persoon, maar ik vind dat altijd een beetje te ver gaan, om mensen die je amper kent hele persoonlijke dingen te gaan vertellen. Dan heb ik er geen "hekel" aan, maar ga er meestal ook niet bij zitten luisteren.
quote:Dus als een D-day veteraan verklaart nog steeds slaapproblemen te ondervinden en flash backs, dan vind je dat ergerlijk?
Op maandag 3 maart 2003 20:50 schreef shmoopy het volgende:
Ik kan heel slecht tegen slachtoffergedrag.Je kunt iemand niet de schuld geven van wat hem/haar is overkomen,
maar het is wel de verantwoordelijkheid van die persoon hoe hij/zij er uiteindelijk mee omgaat.
Daarin heb je nl wél iets te kiezen.
quote:Mirion, op zich onderschrijf ik je verhaal van het slachtofferschap in zijn algemeenheid wel, alleen denk ik niet dat het voor iedereen opgaat.
Op dinsdag 4 maart 2003 01:02 schreef Mirion het volgende:
Helaas schreeuwen de echte slachtoffers het niet van de daken dat ze slachtoffers zijn en degeen die juist wel van de daken schreeuwen dat ze zo zielig slachtoffer zijn van whatever zijn gewoon op een aandachtstrip of willen rechtlullen waarom ze iets niet kunnen.
Met de gequote opmerking ga je mijns inziens echter wel kort door de bocht. Veel slachtoffers (van bv mishandeling/misbruik) houden lang hun mond dicht. Ze verdringen nare ervaringen: "Als ik er niet aan denk, is het er niet." Haha, dat werkt dus een poosje, maar niet je hele leven. Ze komen zichzelf dus op een gegeven moment tegen. En dan barst de beerput open. Door hun traumatische ervaringen te verdrukken, hebben ze vaak op een aangepaste manier geleefd. Dat laat ook zijn sporen na. Het probleem en zijn gevolgen is dus vaak nog erger geworden dan het in eerste instantie was.
Juist als mensen erover gaan praten, betekent dit een stukje erkenning door henzelf. Ze hebben het in die fase van hun proces nodig om er veel over te praten. En ja, sommigen slaan daar (in ogen van anderen) in door. En velen zijn dan geneigd het slachtoffer een zgn schop onder de kont te geven. Waardoor het slachtoffer zich (door de buitenwereld) miskend voelt en zich nog meer laat horen.
En ja, het is belangrijk dat een slachtoffer stappen onderneemt om iets van zijn/haar leven te maken. Dat zal niemand anders voor hen doen. Maar vaak is er een periode van klagen/zeuren voor nodig om de grote stap tot confrontatie te kunnen zetten.
Irritatie door de buitenwereld is begrijpelijk.
Mededogen zou het slachtoffer beter helpen .
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Ik heb ooit een artikel gelezen over de neiging tot 'blaming the victim'. Daarin werd gesteld dat het een natuurlijke neiging is van mensen om hun beeld dat de wereld eerlijk en rechtvaardig is in stand te houden. Als een volstrekt onschuldig iemand wordt verkracht of in elkaar geslagen, tast dat het geloof in een eerlijke wereld aan. Als hij of zij "het wel zal hebben uitgelokt", blijft het beeld van de eerlijke wereld in stand. En dat voelt veilig.
Ik vond het wel een aannemelijke theorie en het maakt de neiging tot 'blaming the victim' wel begrijpelijk, het is voor de slachtoffers zelf echter wel bijzonder lullig.
Wat juist ook moeilijker maakt voor het slachtoffer want degeen moet er wel over kunnen praten juist om er mee om te kunnen gaan en inzicht .
Ikzelf heb als ik mensen leer kennen dat ik het wel vertel maar het licht er ook aan wie het is , als ik denk dat het iemand is waar ik langer contact mee ga houden vertel ik toch dat soort dingen maar vind ik ook eigenlijk dat het moet , maar iemand die ik oppervlakkig ken zal ik dat niet vertellen .
De mens schrijft successen aan zichzelf toe en falen aan zijn omgeving. Ten aanzien van anderen doen we dat precies andersom: als iemand anders slaagt had hij [zij] geluk/het tij mee, als hij [zij] faalt dan lag het aan gebrek aan kunnen.
Mensen die in het verdomhoekje zitten, zitten daar volgens ons onderbewustzijn met een reden. Dat is al reden genoeg om afstand te houden en niet met deze persoon geassocieerd te worden. Zelfs als we weten dat het onzin is (iemand heeft bevoorbeeld een ski-ongeluk gehad en zit nu in een rolstoel).
Uitzonderingen zijn er natuurlijk ook: echte vrienden, mensen die andere mensen nodig hebben om bovenuit te steken of die een sociale rol vinden door (goed) zichtbaar voor andere daar te zijn.
quote:Erg interessant, zo had ik het nog nooit bekeken.
Op woensdag 5 maart 2003 16:51 schreef MetalMessiah het volgende:
Stukje theorie uit de groepspsychologie:De mens schrijft successen aan zichzelf toe en falen aan zijn omgeving. Ten aanzien van anderen doen we dat precies andersom: als iemand anders slaagt had hij [zij] geluk/het tij mee, als hij [zij] faalt dan lag het aan gebrek aan kunnen.
Mensen die in het verdomhoekje zitten, zitten daar volgens ons onderbewustzijn met een reden. Dat is al reden genoeg om afstand te houden en niet met deze persoon geassocieerd te worden. Zelfs als we weten dat het onzin is (iemand heeft bevoorbeeld een ski-ongeluk gehad en zit nu in een rolstoel).
Uitzonderingen zijn er natuurlijk ook: echte vrienden, mensen die andere mensen nodig hebben om bovenuit te steken of die een sociale rol vinden door (goed) zichtbaar voor andere daar te zijn.
Waarom hebben mensen een hekel aan slachtoffers/losers:
- we willen er niet mee geidentificeerd worden;
- onbegrip: 'slachtoffers zijn aandachtstrekkers';
- survival of the fittest (evolutieleer);
- slachtoffers moeten niet "het slachtoffer" uithangen, maar er anders mee omgaan;
...NOG MEER REDENEN waarom mensen een hekel hebben aan slachtoffers:
- voor de eigen veiligheid: slachtoffers zullen hun problemen zelf wel veroorzaakt hebben (tast het geloof in een rechtvaardige wereld niet aan);
- 'echte' slachtoffers zeuren niet en hoor je niet;
- Slachtoffers zitten er in ons onderbewustzijn met een reden.
- We willen geen gezeur aan ons hoofd.
Maybe
but all this time I've tried to walk with dignity and pride
quote:Ik voel hier ook meer voor dan de zogenaamd mooie theorietjes die hier eerder zijn vermeld. We houden er niet van als mensen iets *etaleren*, of dat nu hun nieuwe liefde is, een prijs in de lotto, of een groot onheil. Wat kan daar immers de reden voor zijn? Aandacht?
Op dinsdag 4 maart 2003 02:02 schreef Skull het volgende:
Het is niet een hekel hebben aan het slachtoffer, het is gewoon geen zin hebben in gezanik. Geheel terecht.
(Bijna) in elke groep is er een zondebok. Op die manier kunnen we het groepsgevoel versterken; wij tegen de rest. Er kan ondertussen lekker geroddeld worden (en dat doe je alleen met mensen die je vertrouwt). Op den duur gaan we in de "mythe" geloven dat het slachtoffer echt niet deugt.
Helaas hebben we slachtoffers nodig, zodat we ook een idee hebben van het begrip 'winnaars'. We zouden ook geen besef hebben van 'licht' als het nooit 'donker' werd.
Bedankt voor alle reacties!
[Dit bericht is gewijzigd door R_ON op 06-03-2003 14:34]
Maybe
but all this time I've tried to walk with dignity and pride
quote:dan moet je hier ook niet posten!
Op maandag 3 maart 2003 20:28 schreef SlaadjeBla het volgende:
Dat doen we zodat we ons beter kunnen voelen (winners) ten opzichte van de losers. Want wie wil zich nou identificeren met een loser? Daar neem je liever afstand van.
mensen vragen hier om hulp, of een mening, in de hoop zich er beter door te gaan voelen. als deze personen vervolgens van die spottende opmerkingen naar hun toe krijgen, dan......
|
|
