natuurlijke hekel aan slachtoffers?

Dat doen we zodat we ons beter kunnen voelen (winners) ten opzichte van de losers. Want wie wil zich nou identificeren met een loser? Daar neem je liever afstand van.

ik weet niet of het ook echt zo is, ik doe het iig nooit. als ik wel over zo iemand praat is het meer uit interesse of uit medelijden ofzow. het is niet roddelen omdat ik niet die persoon negatief beschrijf. ik zie ook niet in waarom je dat zou gaan doen??

misschien heeft ze vifer/vyfer of hoe spel je dat woord
maar dat is die ziekte waardoor je jaren lang extreem moe kan zijn.
en misschien verteld ze het jullie wel omdat jullie met haar te maken krijgen. misschien kan ze ter plekke in slaap vallen ofzo dat je dan weet wat er aan de hand is.

het lijkt mij dan ook best verstandig om dat van te voren te vertellen voordat ze opeens in elkaar zakt en jij niet weet waarom.
voorkomt volgens mij wel een hoop elende.

quote:

---

Op maandag 3 maart 2003 20:25 schreef R_ON het volgende:

Een meisje (nog erger: een jongen) die verkracht is zal het wel zelf hebben uitgelokt.

Ook b.v het Riagg is een makkelijke prooi voor spot.

---

Nog erger

quote:

---

Wat ik me afvraag: waar komt die afkeer bij mensen vandaan om zich tegen het slachtoffer (losers) te keren? Een sociologische term ervoor: 'blaming the victim'. Waarom kunnen 'we' dat zo slecht verdragen?

---

Ik keer me niet tegen het slachtoffer.. maar ik vind het wel vervelend als mensen hun ziekte/ernstige gebeurtenis oid telkens aanhalen om zielig gevonden te worden.. Het lijkt dan net of ze het alleen maar gebruiken om aandacht te trekken...

Is de hele evolutieleer niet gebaseerd op het principe van survival of the fittest? Geen wonder dat je je niet populair maakt als je je zwakheden loopt te etaleren. Wij houden niet van zwakheden, daarom noemen wij het ook zwakheden.

quote:

---

Op maandag 3 maart 2003 20:47 schreef Qarinx het volgende:

Nog erger

---

Ik denk dat bedoeld wordt dat dat bij een jongen nog meer wordt gedacht, niet dat het van een jongen erger is als hij verkracht wordt.

Ik kan heel slecht tegen slachtoffergedrag.

Je kunt iemand niet de schuld geven van wat hem/haar is overkomen,
maar het is wel de verantwoordelijkheid van die persoon hoe hij/zij er uiteindelijk mee omgaat.
Daarin heb je nl wél iets te kiezen.

we kunnen moeilijk leven met het idee dat ook wij een willekeurig slachtoffer van de omstandigheden kunnen zijn. daarom moet er met slachtoffers iets mis zijn. ergens is datgene wat hen is overkomen hun eigen schuld. anders zou het ons ook kunnen overkomen en dat geeft zo'n onzeker en oneerlijk gevoel, snappie?

Hm, ik vind eigenlijk dat ik niet in de positie ben om daarover te oordelen, als een ander iets verschrikkelijks heeft meegemaakt dat ik niet heb meegemaakt is het voor mij wel heel makkelijk om te zeggen dat diegene daar maar anders mee om moet gaan.

Ik heb ook geen idee hoe ik zou reageren als ik in de positie van die persoon zou zitten, ik heb daar verder geen oordeel over.

Ik denk dat we een onderscheid moeten maken tussen slachtoffers en klagers.

quote:

---

Op maandag 3 maart 2003 20:53 schreef Argento het volgende:
Ik denk dat we een onderscheid moeten maken tussen slachtoffers en klagers.

---

Precies! Een slachtoffer kiest er niet voor slachtoffer te zijn (al zullen er mensen zijn die dat tegenspreken)
Een klager wil gewoon aandacht. Maar ach, dat wil iedereen wel eens.

Je hoeft niet de godganse tijd met je ziektes/zwakheden te gaan zwaaien, zoals je al noemde bijv:" Hallo ik ben Piet en mijn kleine teen doet pijn." Zoiets hou je voor je tot het ter sprake komt, of wanneer iemand er naar vraagt. Val mij er in ieder geval niet mee lastig als ik er niet om vraag

Slachtoffers in een dadersrol drukken is heel erg laag en getuigt van 0,0 respect voor personen en hun gevoelens. Ze schijnen dat nog wel eens te proberen in de rechtszaal (volgens mijn moeder ) Voorbeeld: Iemand die is overvallen; "U wist toch wel dat het daar niet veilig was zo laat? U had toch kunnen weten dat u daar overvallen zou kunnen worden? Waarom liep u daar zo laat nog?" etc.

Sommige slachtoffers vinden zichzelf zo zielig dat ze wat er gebeurd is als geldige reden zien dat ze dingen niet kunnen of dat er dingen fout gaan die absoluut niets te maken hebben met hun slachtofferschap. Op het moment dat er een reden is of zou kunnen zijn waarom iemand iets niet kan of dat iets fout gaat zal de persoon minder gemotiveerd zijn het maximale eruit te halen en eerder berusten omdat ze er toch niets aan kunnen doen, er is inmiddels de grote gebeurtenis X geweest die hun getraumatiseerd heeft en daardoor zijn ze niet meer in staat het (goed) te doen. Met andere woorden, mensen die zichzelf slachtoffer vinden zien zichzelf niet voor vol aan, en nemen er dus genoegen mee dat ze minder presteren op wat voor gebied dan ook dan de norm. Dit betekent dat ze het vaker dan nodig minder zullen doen dan de norm en daar geen enkel probleem mee hebben. Slachtoffer zou eigenlijk iets moeten zijn wat alleen maar over anderen gezegd wordt en wat nooit iemand over zichzelf zegt, en als mensen het al over zichzelf zeggen moet het duidelijk iets tijdelijks zijn.

Dat is het gedrag waar mensen de pest aan hebben. Ook belangrijk is wanneer mensen nou langdurig slachtoffergedrag gaan vertonen. Een oud collega van me was zo gevoelig dat ze zich een maand ziek gemeld heeft en zelfs bijna een rechtzaak is begonnen omdat mn baas in haar bijzijn zei: "Laat dat schaap haar domme kop eens houden." Die opmerking was op dat moment trouwens volledig terecht just for the record. Ik ken ook mensen die in een rolstoel zitten bijvoorbeeld die zichzelf absoluut niet als minder zien dan een lopende medemens (en terecht) en ook door niemand anls minder behandeld worden. Als ze er een keer last van hebben is het klote maar ja iedereen heeft wel ergens last van. Ze maken er zelfs wel eens een grapje over en lachen net zo hard als de rest om Jimmeeeeeh van south park.

Beste voorbeeld van slachtofferschap zijn veel chronisch dikke mensen. Na 3 mislukte afvalpogingen gaan ze eens naar de dokter om te vragen of er niets medisch mis met ze is, als de dokter ze vertelt dat ze in orde zijn gaan ze nog 3 keer proberen af te vallen en komen dan terug bij de dokter en liegen desnoods glashard (ook tegenover zichzelf) over hoeveel ze eten, net zolang totdat de dokter ze vertelt dat er inderdaad wat mis met ze is. Vervolgens berusten ze in hun overgewicht omdat het immers medisch is en ze er niks aan kunnen doen.

Helaas schreeuwen de echte slachtoffers het niet van de daken dat ze slachtoffers zijn en degeen die juist wel van de daken schreeuwen dat ze zo zielig slachtoffer zijn van whatever zijn gewoon op een aandachtstrip of willen rechtlullen waarom ze iets niet kunnen.

quote:

---

Op maandag 3 maart 2003 20:45 schreef rogiers het volgende:
misschien heeft ze vifer/vyfer of hoe spel je dat woord

---

Het is pfeiffer,zo jij ook weer wat geleerd

Mensen mogen dan slimmer zijn dan dieren maar we hebben nog steeds hetzelfde instinct. In het dierenrijk heerst nog steeds de "survivor of the fittest" regel, dit geld ook voor het mensenrijk. Alleen bij ons zal de persoon niet afgemaakt worden maar het slachtoffer worden van de sterkeren. Ik denk dat de slachtoffers zelf wel weten hoe dat gebeurt.

Het is niet een hekel hebben aan het slachtoffer, het is gewoon geen zin hebben in gezanik. Geheel terecht.

Dus je wil zeggen dat het heel normaal is om iemand die je net kent, zichzelf voorstelt en daarbij ook aangeeft dat ze 1 of andere ziekte heeft meteen maar te verdrukken? Mensen die dat doen, dat vind ik juist losers.

quote:

---

Op dinsdag 4 maart 2003 02:20 schreef Henno het volgende:
Dus je wil zeggen dat het heel normaal is om iemand die je net kent, zichzelf voorstelt en daarbij ook aangeeft dat ze 1 of andere ziekte heeft meteen maar te verdrukken? Mensen die dat doen, dat vind ik juist losers.

---

Als iemand zich bij het voorstellen al direct over zijn of haar problemen gaat hebben dan weet ik wel met wat voor een figuur ik te maken heb. Iemand die tot aan het vervelende toe over zijn of haar problemen gaat hebben (om wat voor een reden dan ook). Nee dank je, geen zin in.

quote:

---

Op dinsdag 4 maart 2003 02:40 schreef Skull het volgende:

[..]

Als iemand zich bij het voorstellen al direct over zijn of haar problemen gaat hebben dan weet ik wel met wat voor een figuur ik te maken heb. Iemand die tot aan het vervelende toe over zijn of haar problemen gaat hebben (om wat voor een reden dan ook). Nee dank je, geen zin in.

---

Das echt een vooroordeel, misschien wil diegene wel laten weten dat ze zich niet 100% kan inzetten en dat jij daar rekening met wil houden.

quote:

---

Op dinsdag 4 maart 2003 10:42 schreef Remi het volgende:

[..]

Das echt een vooroordeel, misschien wil diegene wel laten weten dat ze zich niet 100% kan inzetten en dat jij daar rekening met wil houden.

---

Ja, maar het ligt er wel aan wat hij/zij je vertelt.
Als iemand pfeiffer heeft en dat meteen vertelt zodat anderen er rekening mee kunnen houden is dat nog niet zo raar lijkt me.
Maar als iemand die je helemaal niet goed kent ineens al zijn psychische problemen tegen je gaat vertellen kijk ik zelf toch wel een beetje raar op. Het verschilt natuurlijk per persoon, maar ik vind dat altijd een beetje te ver gaan, om mensen die je amper kent hele persoonlijke dingen te gaan vertellen. Dan heb ik er geen "hekel" aan, maar ga er meestal ook niet bij zitten luisteren.

quote:

---

Op maandag 3 maart 2003 20:50 schreef shmoopy het volgende:
Ik kan heel slecht tegen slachtoffergedrag.

Je kunt iemand niet de schuld geven van wat hem/haar is overkomen,
maar het is wel de verantwoordelijkheid van die persoon hoe hij/zij er uiteindelijk mee omgaat.
Daarin heb je nl wél iets te kiezen.

---

Dus als een D-day veteraan verklaart nog steeds slaapproblemen te ondervinden en flash backs, dan vind je dat ergerlijk?

quote:

---

Op dinsdag 4 maart 2003 01:02 schreef Mirion het volgende:
Helaas schreeuwen de echte slachtoffers het niet van de daken dat ze slachtoffers zijn en degeen die juist wel van de daken schreeuwen dat ze zo zielig slachtoffer zijn van whatever zijn gewoon op een aandachtstrip of willen rechtlullen waarom ze iets niet kunnen.

---

Mirion, op zich onderschrijf ik je verhaal van het slachtofferschap in zijn algemeenheid wel, alleen denk ik niet dat het voor iedereen opgaat.

Met de gequote opmerking ga je mijns inziens echter wel kort door de bocht. Veel slachtoffers (van bv mishandeling/misbruik) houden lang hun mond dicht. Ze verdringen nare ervaringen: "Als ik er niet aan denk, is het er niet." Haha, dat werkt dus een poosje, maar niet je hele leven. Ze komen zichzelf dus op een gegeven moment tegen. En dan barst de beerput open. Door hun traumatische ervaringen te verdrukken, hebben ze vaak op een aangepaste manier geleefd. Dat laat ook zijn sporen na. Het probleem en zijn gevolgen is dus vaak nog erger geworden dan het in eerste instantie was.

Juist als mensen erover gaan praten, betekent dit een stukje erkenning door henzelf. Ze hebben het in die fase van hun proces nodig om er veel over te praten. En ja, sommigen slaan daar (in ogen van anderen) in door. En velen zijn dan geneigd het slachtoffer een zgn schop onder de kont te geven. Waardoor het slachtoffer zich (door de buitenwereld) miskend voelt en zich nog meer laat horen.

En ja, het is belangrijk dat een slachtoffer stappen onderneemt om iets van zijn/haar leven te maken. Dat zal niemand anders voor hen doen. Maar vaak is er een periode van klagen/zeuren voor nodig om de grote stap tot confrontatie te kunnen zetten.

Irritatie door de buitenwereld is begrijpelijk.
Mededogen zou het slachtoffer beter helpen .

Even los van het "oooh wat ben ik zielig en iedereen moet rekening met mij houden"-slachtoffergedrag waar mensen zich begrijpelijkerwijs aan ergeren nu even alleen over 'een hekel aan slachtoffers in het algemeen':

Ik heb ooit een artikel gelezen over de neiging tot 'blaming the victim'. Daarin werd gesteld dat het een natuurlijke neiging is van mensen om hun beeld dat de wereld eerlijk en rechtvaardig is in stand te houden. Als een volstrekt onschuldig iemand wordt verkracht of in elkaar geslagen, tast dat het geloof in een eerlijke wereld aan. Als hij of zij "het wel zal hebben uitgelokt", blijft het beeld van de eerlijke wereld in stand. En dat voelt veilig.

Ik vond het wel een aannemelijke theorie en het maakt de neiging tot 'blaming the victim' wel begrijpelijk, het is voor de slachtoffers zelf echter wel bijzonder lullig.

Ik denk ook dat het gewoon angst is , als een persoon zoiets verteld komt voor een ander te dicht bij en word degeen geconfronteerd dat jou hetzelfde had kunnen overkomen en soms schrikken mensen gewoon wat iemand in een leven bezighoud en dan word het liever onder het tapijt geschuifeld .
Wat juist ook moeilijker maakt voor het slachtoffer want degeen moet er wel over kunnen praten juist om er mee om te kunnen gaan en inzicht .
Ikzelf heb als ik mensen leer kennen dat ik het wel vertel maar het licht er ook aan wie het is , als ik denk dat het iemand is waar ik langer contact mee ga houden vertel ik toch dat soort dingen maar vind ik ook eigenlijk dat het moet , maar iemand die ik oppervlakkig ken zal ik dat niet vertellen .