Ik ben van betrekkelijk kort na de 2e wereld oorlog, dus mijn ouders zijn alle twee tijden de orlog volwassen geworden.
Thuis werd er nooit over gepraat. Ik wist via school, dat de ouders van een klasgenoot bij de NSB haddenb gezeten en hij werd ontzettend gepst, ik moet bekennen dat ik dat wel prwttig vond omdat ik zelf gewend was gepest te worden omdat ik stotterde,
Op een avond vertelde mijn vader dat out of the blue dat hij tijdens zijn studie op de zeevaartschool met de hele klas opgeroepen werd bij de ortskommandantur om ingelijfd te worden bij de Duitse kustbewaking.
Hij was éé'n jaar van zijn eindexamen af en toen hij zag dat er niemand het kantoor binnen ging, werd hij bang dat ze met zijn alleen gedwongen zouden worden.
Daarom is hij toen naar binne gegaan en heeft uitgelegd dat hij het jaar daarop zijn diploma zou halen en dan veel waardevolller zou zijn. Dat hebben ze geaccepteerd en het jaar daarop is hij ondergedoken.
Ook is hij een keer naar de ortskommandantur gegaan toe ze zijn moeder, mijn grootmoerder tijdens een razzia opgepakt hadden en naar Westerbork hadden gestuurd.
Mijn grootmoeder was gemengd gehuwd, hoewel mijn grootvader al zolang dood was dat mijn vader hem niet eens heeft gekend, ze viel in een categorie die nog niet aan de beurt was( de Duitsers waren erg duideliojk over hun vernietigings schema) en hij heeft er op die manier voor gezorgd dat ze uit Westerbotrk werd vrijgelaten. Dat is de reden dat ik mijn grootmoeder heb mogen leren kennen.
Ze is uiteindelij 81 geworden en ik heb haar gekend.
Voor mij is mijn vader door deze twee verhalen en meer heb ik niet van hem een held geweest.
Mijn moeder was koerierster voor het Parool, een illegale krant. Ze vertelde een keer dat ze kranten bij zich had en door de Duitsers wetrd aangehouden. Als de kranten gevonden werden kon ze vrezen voor haar leven, ze was doodsbang, maar kwam erdoor.
Ik weet niet of dit ermee te maken heeft gehad, of dat hget alk een onderdeel van hun persoonlijkheid was, maar ik ben heel koud opgevoed, ik kan me geen knuf herinneren, nooit eens een ik ben trots op je.
Mijn vader was een driftkop die sloeg.
Ik heb me door een zusje eens laten vertellen dat hij me bewusteloos geslagen had en dat mijn moeder dreigde de piolitie te bellen als hij niet ophield.
hij was een tiran en ik was opgelucht en voelde me bevrijd bij zijn dood.
toen hij stierf woonde ik in Eindhoven (we zouden naar Vechel gaan) in ewen vrijgellen tehuis en iemand die daar woonde kwam naar de begravenis en sloeg even een arm om me heen bij wijze van condoleance. Ik was daar diep van onder de indruk, want zouiets kende ik helmaal niet, het heeft me erg geraakt en deed me erg goed.
Ik heb al jaren geen comntact meer met mijn moeder, ik ben haar eindeloze prietpraat zat.
Mijn ouders hebben op huin maniuer best wel van me gehouden, maar ze konden het nooit laten blijken. Ik heb al jaren geen contact meer met met mijn moeder, ik ben haar eindeloze prietpraat zat.
Ik denk dat je even heel goed moet nadenken en herlezen of je dit topic echt gehandhaafd wilt laten.
Gezien je (ongebruikelijke) type-fouten, ben je a) emotioneel, b) beetje aangeschoten?
Denk dat je dit misschien op ander tijdstip en in ander gezelschap beter kunt verwoorden en ja, als 2e-generatiegenoot (maar net ff anders) begrijp ik je en voel ik aan wat je bedoelt.
Misschien dan toch maar eens hulp zoeken?
[Dit bericht is gewijzigd door golfer op 27-12-2000 01:21]
Wat probeer je te verwoorden?
Gebrek aan liefde van je vader?
Gebrek aan contact met je moeder?
Terechte trotsgevoel op je ouders, maar gebrek aan intermenselijk contact met ze?
Of, je eigen k*t-gevoel dat je zelf niet over "jouw" problemen kon praten omdat die van hen altijd "belangrijker" waren en jij jezelf dus hebt weggecijferd?
[Dit bericht is gewijzigd door golfer op 27-12-2000 01:38]
[Dit bericht is gewijzigd door golfer op 27-12-2000 01:37]
Gemeend
de dubbelle gevoelens waar ik het over hebis dat enerzijds ik mijn ouders als helden moet eren, anderzijds hebben ze mij enorm in de steek gelaten, ze hadden gewoon geen kinderen moeten krijgen omdat ze hun oorlogsverleden nog niet verwerkt hadden en mij ermee opzadelden.
Misschien ken de je de term tweede generatie oorlogs slachtoofer, mijn zusje heeft die diagnose gekregen toen ze hulp nodig had, ik heb er nooit gebruik van gemaakt. Maar het heeft mijn leven wel bepaald.
quote:Tuurlijk ken ik de term 2e-generatieslachtoffer. Ben ook zo'n geval
Op 27 december 2000 01:53 schreef otaku-san het volgende:
Beste golfer, ik ben iid aangeschoten, maar dit was iets wat me al heel lang hoog zit.
de dubbelle gevoelens waar ik het over hebis dat enerzijds ik mijn ouders als helden moet eren, anderzijds hebben ze mij enorm in de steek gelaten, ze hadden gewoon geen kinderen moeten krijgen omdat ze hun oorlogsverleden nog niet verwerkt hadden en mij ermee opzadelden.
Misschien ken de je de term tweede generatie oorlogs slachtoofer, mijn zusje heeft die diagnose gekregen toen ze hulp nodig had, ik heb er nooit gebruik van gemaakt. Maar het heeft mijn leven wel bepaald.
, maar desondanks heb ik nooit het gevoel gehad dat mijn ouders ons niet moeten hebben krijgen, integendeel: nadat rest van familie was uitgemoord juist het gevoel van doorgeven van wat er nog (beperkt) over is.Naturlijk heb ik mijn ouders van alles kwalijk genomen m.b.t. aandacht over onze gevoelens en het steeds maar bezig zijn met veel "belangrijkere" helaas niet meer levende familie-leden, i.p.v. aandacht voor hun kinderen, maar toch...ik ben blij dat ik er ben en dat ik die ouders nog had.(Met al hun gebruiksaanwijzingen).
Zo maken wij weer andere fouten door wat wij geworden zijn.
En de generatie na ons idem dito.
Probeer ze te aanvaarden als mensen die door hun tijd, hun ouders, hun omgeving.
Ook onze ouders zijn eigenlijk maar gewone mensen, met goede en slechte kanten.
Bekijk ze een beetje van een afstand en vergeef ze. Het zijn mensen ook al zijn het je ouders.
Neem me niet kwalijk als dit wat verward overkomt. Ik hoop dat je een beetje begrijpt wat ik wil zeggen.
Ik wens je -beetje laat- een Fijn Kerstfeest toe.
quote:Kielef, dank je, dit doet me echt goed.
Op 27 december 2000 01:43 schreef Kielef het volgende:
Otaku-san ik knuf je.
Gemeend
quote:Ik vind Kielef ook wel oké..
Op 27 december 2000 01:43 schreef Kielef het volgende:
Otaku-san ik knuf je.
Gemeend
hier iets over mijn situatie
Ik heb het gevoel geahad dat ik mijn leven met een handicap ben begonnen en dat het een mislukking is geworden. Ik heb niet veel meer te verwachten en ik hoef niet meer zonodig. Ik had dit onder een kloon willen posten maar het komt er nu gewoon uit.
Ik heb samengewoond met iemand die perse geen kinderen wilde en zich daar erg schuldig over voelde omdat op een camping kinderen naar mij toe kwamen en ik daar knl goed mee omging. Nu zou ik geen kinderen meer willen, ik voel me daar te oud voor, toen had ik er nog geen beslissing over genomen.
Ik ben afstandelijk, ik ben wel gehecht aan vrienden, maar die moeten accepteren dat ik soms een tijd lang geen contact meer wil , en dat heeft heeft ertoe geleid dat ik alleen nog maar virtuele vrienden heb via Fok!.
[Dit bericht is gewijzigd door otaku-san op 27-12-2000 02:42]
Ik hoorde pas op mijn twaalfde dat mijn grootmoeder joods was, ik las kort daarna een boek over kibbutzim en wilde perse zo'n leven leiden.
Pas na mijn vaders dood ben ik lid geworden van eerst ichud habonim en later hasjomer.
Via hen benik naar Irsrael gegaan, een jeugdroom, iets waar ik veel voor heb opgegeven omdat ik geen risico wilde lopemn dat te missen.
In de link hierboven staat iets over de impact die dat had op onze familie.
Mijn vader is dood, godzijdank, ik vergeef het hem niet, met mijn moeder moet ik idd nog een keer vrede vinden.
Jij bent wie jij bent, en je kunt niet de identiteit van je oma of van je vader of moeder proberen over te nemen.
Dan krijg je gegarandeerd moeilijkheden zoals je gemerkt hebt. Als je in het verleden gaat lezen om beter je eigen zelf te leren kennen. okee. Het is toch prachtig zo, meen ik. JIJ bent uniek, net als ieder ander. En extra rijk, jij hebt meerdere culturen in je. Wel moeilijk ja, maar aan het eind van het verhaal ben JIJ. En ik moet het al heel erg mis hebben als de persoon die jij bent niet extra dimensies heeft juist doordat je veel hebt meegemaakt.
Het ligt alleen aan jou, om te kiezen wat je met die rijkdom in je doet.
Moeilijk op deze manier met een mens te praten, maar wel modern hè
quote:Beste Otaku-san,
Op 27 december 2000 02:39 schreef otaku-san het volgende:
Ik heb het gevoel gehad dat ik mijn leven met een handicap ben begonnen en dat het een mislukking is geworden. Ik heb niet veel meer te verwachten en ik hoef niet meer zonodig.
je klinkt er down en zelfs een beetje levensmoe. Ik hoop dat je intussen (the day after) alles weer in het juiste perspectief kunt zien.
Heb je verhaal intussen gelezen en snap je gevoelens wel. Beetje ontaard? Niet echt ergens bijhoren? Moeite om jezelf te accepteren? Misschien toch eens professionele hulp zoeken om jeugdtrauma's te verwerken, want het is bekend dat naarmate je ouder wordt de herinneringen en de pijn versterkt terugkomen als je die destijds niet goed verwerkt hebt.
quote:Probeer eens van die virtuele vrienden echte vrienden te maken, maak eens een afspraak met iemand, ga eens naar een meeting toe.
Ik ben afstandelijk, ik ben wel gehecht aan vrienden, maar die moeten accepteren dat ik soms een tijd lang geen contact meer wil , en dat heeft heeft ertoe geleid dat ik alleen nog maar virtuele vrienden heb via Fok!.
Op die manier heb ik een aantal jaren geleden ook een stel hele leuke echte contacten opgedaan en er zelfs mijn huidige vriendin aan overgehouden.
M.a.w. sluit jezelf niet op en stel je open voor nieuwe contacten.
Tot zover Sigmund Golfer...
Mijn punt is nu: wat ga je ermee doen? Hoe kun je ervoor zorgen dat jij niet verder borduurt op de fouten en de pijn van het verleden? Je hebt maar 1 leven en dit is het dus. Dit leven is voor jou om in te vullen, en niet voor je ouders, of je zus of wie dan ook..Klinkt dit logisch? Ik wil alleen maar zeggen dat ik hoop dat je rust vindt, en vrede met je situatie. Dikke knuf van Catoot!
quote:Lieve otaku-san. alles wat je meegemaakt hebt in het leven bepaald het hoe je in je leven staat. Ik denk dat het goed is een keer hard op te zeggen wat er is gebeurd, maar dit hoeft niet je huidige leven te bepalen lijkt me. Eens ben je oud genoeg om de verantwoordelijkheden van het hier en nu te dragen ondanks je tegenslagen uit het verleden. Alle tegenslagen vormen wie je nu bent maar geven ook een bagage die verrijkend is voor hoe je verder kunt in het leven. Ik wens je veel sterkte en de kracht om door te gaan met jouw eigen koers. (mocht het niet duidelijk zijn wat ik bedoel kun je me mailen Acnaib@graffiti.net)
Op 27 december 2000 01:53 schreef otaku-san het volgende:
Maar het heeft mijn leven wel bepaald.
xxxxxxxxxx acnaib
Ik zelf heb het gevoel dat als je hier iets neerzet, je een stap hebt gedaan, dat je er objectiever naar kunt kijken dan wanneer je steeds hetzlefde in je opkropt.
Ik heb een aantal opmerkingen gezien waar ik wel op wil ingaan, alleen niet nu.
Bedankt.
Knuffel
En je weet me te vinden...
allereerst ik heb nooit geprobeert het leven vaniemandanders te leiden, ik had het al moeilijk genoeg met mijn eigen leven.
Joods zxijn was heel lang een probleem voor mij totdat uit Israel terug kwam.
Ook het tweede generatie probleem heb ik uiteindelijk opgelost, mijnm ex heeft me verteld dat ze altijd bang was mij dood aan te treffen als ze thuis kwam, op 4 mei had ze een keer een afspraak en was bezorgd.ik zafg toen een documentaire waarbij van Westerbord een vogeltjes geluid paal werd vertoond. Ik begon toen onmtzettend te huilen omdat Westerbork voor mij nou niet bepaald een volgeltjes reservaat was. mijn grootmoeder had daar gezeten.
Later heb ik een spirituele training gevolgd in Duitsland waar ik van hhet tweede generatie oorlogssyndroom verlost werd, je kunt je niet voorstellen hoe blij ik was van dat verleden verlost te zijn.
Wel is het zo, dat uiteindelijk mijn leven is geworden dat van een kluizenaar, helemaal zinder sociale contacten, alleen mijn werk en later kwam Fok! daarbij.
Golver had over levensmoehied, dat was een half jaar geleden zeker het geval, nu is het meer een kwestie van gebrek aan levenslust.
[edit]
Ik gedraag me, omdat ik tot niets kom, alles kost me moeite, ik slaap slecht, ik heb alleen nog maar mijn werk etc alsof ik zwaar depressief ben, allen ik mis de gevoelens van het depressief zijn.
[/edit]
Het kostte moeite maar nadat ik mijn post gelezen had, besefte ik dat het tijd werd voor goede voornemens. Dat gaf de aanzet om uiteindelijk naar de Leiden M&g te gaan.
Just me, ik ben blij met je gepraat te hebben, het deed me echt goed.
Ikj probeer mijn leven weer op te pikken, maar het is niet gemakkelijk.
Ik heb weer met mijn moeder gebeld, ze belde dat mijn zusje naar het ziekenhuis moest omdat ze blind dreigde te worden en ik heb haar terug gebeld om te vragen hoe het ging.
Het is nog afwachten naar de uitslag van het onderzoek.
Ooit heb ik geleerd dat iemand gereïncarneerd wordt om een probleem ip te lossen en dat dat prbleem net zo vaak terug komt totdat het opgelost wordt. mijn probleem is knl mijn leven uit te leven. Op een gegeven moment heb ik besloten dat oud worden een avontuur kon zijn dat ik aan wilde gaan om dan van ouderdom te sterven, soms twijfel ik eraan of dat me gaat lukken.
[Dit bericht is gewijzigd door otaku-san op 02-01-2001 02:35]