(topic >> Missende stof van Purr )
Ik reageerde daar gepikeerd op en dat was eigenlijk niet terecht, waarvoor hier mijn excuses.
Hierbij mijn poging om een discussie te voeren over de zin en onzin rond de term "depressie".
Ik sta open voor elk commentaar.
Wat ik er nu even over kwijt wou...... :
Waar ik soms laaiend van word, zijn mensen die zichzelf of een naaste als depressief betitelen, omdat de persoon in kwestie "een beetje sjaggerijnig" is, omdat z'n leven "ff niet zo lekker" loopt, omdat ie niet slaagde voor z'n rijbewijs, omdat de cavia dood is gegaan....
Men vergeet soms, dat iedereen af en toe even bij moet tanken van de dingen die hij meemaakt.
Vroeger deden we dat op de achterbank in de auto van pa en ma, als we weer eens op familiebezoek moesten op zondagmiddag.
Gaaaaaaaap achterin en hup! effe tukken.
Maar nu zijn we ouder en (nog?) (niet?) wijzer.
Nu party-en we het weekend door, scooteren we naar het werk, bewegen we ons lijf alleen omdat we van A naar B moeten en niet omdat we een betere conditie willen. Voor sport hebben we geen tijd en vitamine C halen we wel uit een bruistablet.
En dan, "ineens", als donderslag bij heldere hemel, heeft dat lichaam er genoeg van.
We hebben een flinke tijd roofbouw gepleegd en de batterij is op.
De reserves zijn op, en je lichaam weigert meer dienst te doen.
De chemische stoffen die ons anders nog gaande houden (endorfine, adrenaline, serotonine) zijn in hun aanmaak verstoord en die doen hun werk niet meer.
We slapen veel of juist niet.
We hebben geen trek, of juist veel behoefte aan snoep.
We grijpen naar genotsmiddelen om ons tóch nog beter te voelen.
En toch gaat het niet beter.
De koek is op.
We hebben een allesoverheersend gevoel van lusteloosheid, ons rot voelen en voor een huilbui is niet veel meer nodig dan met je ogen knipperen.....
Is dat zo verbazingwekkend? Is dit iets nieuws?
Nee.
Veel mensen rennen in dit stadium naar de huisarts.
En huisartsen zijn helaas nog al te vaak geneigd om gemakshalve anti-depressiva voor te schrijven.
Je kan op je vingers uittellen dat dit symptoom-bestrijding is.
De oorzaak (de grenzen van je lijf niet respecteren en jezelf en je gezondheid niet serieus nemen) is er immers niet mee weggenomen.
En wat veel mensen niet weten, en wat nu pas mondjesmaat bekend wordt, is dat anti-depressiva verslavend werken, en dat er veel bijwerkingen aan vastkleven bij het beginnen en het stoppen met anti-depressiva.
Mensen, alsjeblieft, laat je niet bij de eerste de beste dip een medicijn voorschrijven!
Voor wie behoefte heeft aan meer informatie over dit onderwerp, reageer dan op dit topic met een gerichte vraag of opmerking, dan kan ik relevante sites erop na slaan en wat goede links doorgeven.
* If you want to be happy, then be
Ischa
[Dit bericht is gewijzigd door Ischa op 02-03-2003 17:33]
Ik denk dat je meer een burn-out bedoelt..
quote:Precies! Mensen die bovenstaande lichamelijke klachten hebben, zijn eerder ready voor een burn-out dan dat ze depressief zijn.
Op zondag 2 maart 2003 17:50 schreef SEMTEX het volgende:
Ik denk dat je meer een burn-out bedoelt..
Dat is nou precies het punt dat ik ook wil maken.
Maar die conclusie trekken die mensen dan niet.
Mensen lijken maar al te graag in slachtofferrol te willen zitten; ik hoor de term "depressie" te pas en te onpas voorbijkomen.
Het ergert mij, omdat ik (en vast velen met mij) constant tegen rare vooroordelen van de maatschappij oploop als mensen weten dat ik momenteel niet kan werken doordat ik in therapie zit en depressief ben.
Ik krijg te horen dat "iedereen wel eens depressief is" en men vraagt mij waarom het na een half jaar nog niet over is.
Ik krijg de meest rare adviezen over me heen van mensen die ook depressief zeggen te zijn ("zal wel door het weer komen hoor, ik heb het wel vaker" riep iemand).
Nou jáááááá !
Noem het voortaan anders een burn-out als je geen zin meer in gezeur hebt
Of is dat te politiek correct ?
Volgens DSM IV heb je een depressieve stoornis als er sprake is van het volgende.
Tijdens een en dezelfde periode van veertien dagen treden minstens vijf kenmerkende symptomen op:
je bent neerslachtig, verdrietig, somber, huilerig;
je bent alle belangstelling en plezier kwijt bij het doen van dingen die je tot op dat moment graag deed;
je hebt veel minder of veel meer eetlust dan gewoon en je bent afgevallen of aangekomen;
je kunt moeilijk in slaap komen of je slaapt juist teveel;
je bent zo onrustig en prikkelbaar, of zoveel trager dan anders, dat het anderen is gaan opvallen;
je bent moe en je hebt nergens energie voor;
je voelt je minderwaardig ten opzichte van anderen of je hebt uitzonderlijke schuldgevoelens over dingen die je al dan niet gedaan hebt;
je hebt moeite je te concentreren, helder te denken of besluiten te nemen;
je hebt het gevoel dat je dood beter af zal zijn of je denkt aan zelfdoding;
Deze symptomen moeten dan ernstig genoeg zijn om je dagelijks leven overhoop te halen, problemen te geven bij het uitvoeren van je werk of het functioneren van je relatie;
De depressie heeft geen aanwijsbare oorzaak, zoals het (overmatig) gebruik van alcohol, drugs, medicijnen of het hebben van een lichamelijke ziekte;
De depressie is niet ontstaan als een reactie op het overlijden van een naaste.
Het bovenstaande geeft dus aan, dat je aan nogal wat kenmerken moet voldoen, wil er sprake zijn van een depressieve stoornis. Denk dus niet al te snel dat als je neerslachtig bent, u ook aan een depressieve stoornis lijdt. Dat wil overigens niet zeggen dat het niet zinvol is om bij deze klachten hulp te gaan zoeken!
quote:hmm,
Op zondag 2 maart 2003 18:30 schreef Ischa het volgende:
Depressie:Volgens DSM IV heb je een depressieve stoornis als er sprake is van het volgende.
Tijdens een en dezelfde periode van veertien dagen treden minstens vijf kenmerkende symptomen op:
je bent neerslachtig, verdrietig, somber, huilerig;
je bent alle belangstelling en plezier kwijt bij het doen van dingen die je tot op dat moment graag deed;
je hebt veel minder of veel meer eetlust dan gewoon en je bent afgevallen of aangekomen;
je kunt moeilijk in slaap komen of je slaapt juist teveel;
je bent zo onrustig en prikkelbaar, of zoveel trager dan anders, dat het anderen is gaan opvallen;
je bent moe en je hebt nergens energie voor;
je voelt je minderwaardig ten opzichte van anderen of je hebt uitzonderlijke schuldgevoelens over dingen die je al dan niet gedaan hebt;
je hebt moeite je te concentreren, helder te denken of besluiten te nemen;
je hebt het gevoel dat je dood beter af zal zijn of je denkt aan zelfdoding;Deze symptomen moeten dan ernstig genoeg zijn om je dagelijks leven overhoop te halen, problemen te geven bij het uitvoeren van je werk of het functioneren van je relatie;
De depressie heeft geen aanwijsbare oorzaak, zoals het (overmatig) gebruik van alcohol, drugs, medicijnen of het hebben van een lichamelijke ziekte;
De depressie is niet ontstaan als een reactie op het overlijden van een naaste.
Het bovenstaande geeft dus aan, dat je aan nogal wat kenmerken moet voldoen, wil er sprake zijn van een depressieve stoornis. Denk dus niet al te snel dat als je neerslachtig bent, u ook aan een depressieve stoornis lijdt. Dat wil overigens niet zeggen dat het niet zinvol is om bij deze klachten hulp te gaan zoeken!
dan voldoe ik nagenoeg aan alle criteria
(maar ik ga zeker niet zielig doen bij mensen ofzo)
mensen weten gewoon niet wat het is, gaan ze naar een weekje therapie vragen of je het al kan merken 
Wat ik altijd vreemd gevonden heb is dat; als een depressie daadwerkelijk een chemisch probleem zou is, de zogenaamde geneesmiddelen niet toereikend zijn. Ook ECT op zich lijkt niet afdoende om een depressie te "genezen". Het helpt de symptomen te verlichten maar het is bijna altijd nodig om bepaalde vorm van therapie te volgen.....
En dat is wel een significante aanwijzing dat er misschien wel eens iets heel anders gaande is want als het een chemische "aandoening" is wat voor zin heeft het dan om therapie te gaan volgen?
Wat is er aan de hand (denk ik)?
Ons hele leven wordt beheerst door regels, instructies, geschreven en ongeschreven. Vaak zijn het alleen maar andere mensen die ons vertellen wat goed is en wat slecht, wat we wel mogen en niet mogen, hoe we moeten denken en waarom we zo moeten denken, hoe we moeten presteren om iets te betekenen in deze maatschappij, wat voor gedrag juist is en welk gedrag zeker niet. Er zijn bijna net zoveel denkbeelden, meningen en begeleidende huisregels als dat er mensen zijn. Is het een klein wonder dat er steeds meer mensen soms even helemaal de weg kwijt raken?
Volgens mij heeft een depressie alles te maken met een manier van negatief denken die veroorzaakt wordt door een verlies aan controle over je eigen leven en dat kan een relatief onschuldige oorzaak hebben zoals een relatie die op de klippen loopt maar kan ook hele ernstige oorzaken hebben zoals in je jeugd misbruikt zijn. Een dipje, een burnout, een depressie, manisch depressief, zwaar depressief.....volgens mij allemaal variaties (van redelijk onschuldig tot heel ernstig) op hetzelfde thema.
Je kunt van karaktertrek wat melancholisch zijn, maar ook de meest vrolijke optimisten kunnen vatbaar zijn voor een depressie. Ik wil er zeker aan dat er wel degelijk mensen zijn bij wie een steekje los zit ( dan bedoel ik de manisch depressieve- en schizofrene personen) en dat die mensen ook zeker hulp nodig hebben.
Maar er zijn ook zoveel mensen die de kans hebben om wat van hun leven te maken en dat gewoonweg niet doen, omdat ze er te lui voor zijn of zichzelf teveel in bescherming willen nemen, of om welke reden dan ook. In het kader van: 'It's so much easier not to.'
Ik vind het moeilijk dit soort dingen in een hokje te stoppen. Feit is wel, dat de bevolking steeds depressiever neigt te worden. Frapant vind ik dan dat deze stijgende lijn gelijk opgaat met de ongezonde leefwijze van onze bevolking.
Ik denk dat men door een gespannere manier van leven, met slechte voeding en (te) weinig beweging, en door zich bovendien alleen maar bezig te houden met lege zaken als geld en werk zichzelf gewoon de depressie inwerkt. Zaken die op korte termijn voldoening geven, maar uiteindelijk niet 'fullfilling' zijn voor je geestelijke balans.
maar volgens mij hebben de reacties die jij krijgt ook veel te maken met onbegrip. De meeste mensen zijn weleens een tijdje neerslachtig, maar komen er vanzelf weer bovenop. Het blijkt daarom voor de meesten een stuk moeilijker om zich te verplaatsen in jouw leven. "Hij moet zich niet zo aanstellen.""Kom op, ik ben ook weleens down, maar daarna er weer tegenaan." is wat men vaak denkt of over je wordt gezegd (achter je rug om).
Voor de duidelijkheid: ik heb zelf geen ervaring met langdurige depressie (gelukkig), maar dat is wat ik hoor.
Maybe
but all this time I've tried to walk with dignity and pride
quote:Mijn schoonmoeder heeft volgens de dokter een ernstige depressie, die al tien jaar duurt (naar mijn mening is de opvoeding daar een beetje bij in geschoten), en ze is alcoholverslaafd, dat wil je niet weten. Maar dat kan toch juist door een depressie komen? Maar toch is ze er veel slechter aan toe als ze zich weer een maand te pletter heeft gezopen. Dus is het ook een beetje de oorzaak. (denk ik).
Op zondag 2 maart 2003 18:30 schreef Ischa het volgende:
Depressie:Volgens DSM IV heb je een depressieve stoornis als er sprake is van het volgende.
...De depressie heeft geen aanwijsbare oorzaak, zoals het (overmatig) gebruik van alcohol, drugs, medicijnen of het hebben van een lichamelijke ziekte;
Ze krijgt nu eindelijk antidepressiva (heel onnatuurlijk, hoe normaal ze opeens wordt), en gesprekken.
[edit] Dit klinkt opeens heel negatief, maar ze is volgens mij een schat van een mens, maar heeft nogal een kwade dronk, vandaar dat ik die kant nog steeds niet heb leren kennen. Dit is dus geen negatief stukje over mensen met een depressie!![/edit]
Waarschijnlijk niet.
Dat is fijn aantoonbaar.
Lekker lichamelijk.
Mensen met een echte burn-out of depressie zijn misschien wel slechter af.
Het is vaak niet te zeggen hoe het komt, wanneer het begonnen is en hoelang het traject duurt en hoe het eruit ziet wat ze nog voor zich hebben.
Sorry dat ik wat cynisch overkom misschien, maar het ergeren aan mensen die zeggen dat ze zich niet goed voelen of zich teneergeslagen voelen zonder dat je precies weet wat er speelt, wat men heeft meegemaakt en hoe de vork dus precies in de steel zit, moet je echt afleren.
Er lopen nu eenmaal altijd mensen rond die doordat er dan wat meer aandacht komt voor hun persoon misschien wat snel zijn in het vertellen dat ze zich somber voelen em zoch depri zijn.
Je hebt zelf al e.e.a. opgezocht op internet over dit soort zaken, dat pleit voor je, zouden meer mensen moeten doen.
Je kan een depressie of het verschil met een dipje uit kunnen leggen met zoveel woorden maar ik heb er geen woorden voor.. Zo apart..
lekker vage post weer :p
'k ben dus niet de enige die hele dubbele gevoelens over dit onderwerp heeft.
ik lijd zelf aan/onder depressie en het is zó moeilijk om mensen die niet weten hoe dat is, uit te leggen hoe je je voelt!
ik heb soms wel eens de neiging te denken: 'had ik maar een of andere schlemielige handicap', dan kon iedereen tenminste zien wat er was.
ik liep vandaag vechtend tegen tranen door de stad, maar de mensen om mij heen hebben er waarschijnlijk niks van gemerkt, want mijn vertrouwde "muur" om me heen werkt perfect. ik maak grappen en lach naar iedereen, maar ondertussen... 
het oordeel van de buitenwereld over mensen die depressief zijn is vaak zo glashard ! mensen hebben geen idee hoe eenzaam het gevecht vaak is.
ik heb er niet voor gekózen om depressief te zijn, verdorie!
en ik zal knokken om koste wat het kost er weer uit te komen.
ik weiger mijzelf als slachtoffer te zien.
ik lees alles wat los en vast zit erover, ik doe mijn uiterste best om mezelf hier weer uit te hijsen.
maar de tering, wat kóst het een hoop energie...
als mensen daar nou eens bij stilstonden voordat ze hun oordeel velden, want ik hoor maar al te vaak dat mensen met een uitkering "het maar makkelijk hebben".
'je moest eens weten', denk ik dan.
dagje ruilen met mij? ik jouw kantoorbaantje en typmiepen en jij een dagje overspannen?
je zult zien dat het een dokwerker's job is, met dien verschille dat een dokwerker om 17.00 klaar is, en ik 24/7 met m'n depressieve brein zit opgescheept.
het klinkt allemaal erg somber, maar toch word ik niet een pessimist genoemd door vrienden, eerder een optimist!
there is no way to happiness, happiness is the way.
ja ja....
een peinzende ischa.
quote:Ik lijd zelf ook al zolang ik me kan herinneren aan depressies, en het valt idd niet uit te leggen aan mensen die het zelf niet ondervonden hebben. Dat heb ik jaren terug al opgegeven. Het is vaak ook zo frustrerend dat zulke mensen je soms als zwak, aanstellerig of zielig bestempelen, terwijl elke dag een gevecht met jezelf is.
Op woensdag 5 maart 2003 02:44 schreef Ischa het volgende:
ik lijd zelf aan/onder depressie en het is zó moeilijk om mensen die niet weten hoe dat is, uit te leggen hoe je je voelt!
quote:Herkenbaar. Zo heb ik zowat m'n hele leven rondgelopen, altijd vrolijk, altijd een masker op. Niemand had iets in de gaten. Die muur werkte perfect. Tot halverwege vorig jaar. Toen is de bom gebarsten. Alle emoties, opgekropte gevoelens, depressies kwamen keihard naar buiten, op het slechtst denkbare moment
ik liep vandaag vechtend tegen tranen door de stad, maar de mensen om mij heen hebben er waarschijnlijk niks van gemerkt, want mijn vertrouwde "muur" om me heen werkt perfect. ik maak grappen en lach naar iedereen, maar ondertussen...
en dat was het moment dat ik alles aan m'n ouders heb verteld en hulp heb gezocht..Hoewel de steun die ik kreeg overweldigend was, er goed over praten kon ik niet. Juist omdat diegenen de ervaring "depressiviteit" niet kennen. Je voelt je nog alleen.
En hoewel het wel langzaam maar zeker beter met me gaat, als ik naar het lijstje van symptomen hierboven kijk kan ik nog steeds bij elk puntje "ja" zeggen.
Voor mij is depressiviteit geen gevecht van dagen, geen gevecht van weken, ook geen gevecht van maanden, maar een gevecht van jaren. Een gevecht met jezelf, en een gevecht die je alleen moet voeren.
In de depresie scene heb je dus een aantal stadia's
De echte depressie is er dus in engere zin:
Slech eten slecht drinken, slechte stoelgang sociaal isolement etc etc dit is dus de categorie die echt depressief zijn.
Ik lees een aantal verhalen waarvanb men spreekt over de gemaskeerde depressie. Het zogenaamde met het masker oplopen. Deze depressie is vaak gebaseerd op rare live-events en eb noemt men dan ook een reactieve depressie ( ernstig levenstrauma, verwaarloosde jeugd etc )
Echter de gevallen somber en depressie worden nog wel eens door elkaar gehaald, want ook de persoonlijkheids stoornis zoals:
Afhankelijkheids stoornis
Borderline stoornis
Sociale deprivatie
Depressieve neurose
Narcistische pers stoornis kennen hun depressieve periodes.
Dus een goed antwoord op je vraag kan ik in ieder geval niet geven! Daar zou je dus wat echt wat meer je verhaal over moeten doen.
Groetjes
ps:
burn-out bestaat niet! Het is klinisch bewezen dat dat dus echt een depressie is
quote:Een depressie waarbij de symptomen door het werk tot uiting komen. Dat noemen we dus een burn-out
Op woensdag 5 maart 2003 09:32 schreef Separeertje het volgende:
ps:
burn-out bestaat niet! Het is klinisch bewezen dat dat dus echt een depressie is
.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Het is gewoon eng hoe bekend dit klinkt 
. Nu wil ik niet zeggen dat ik aan een depressie lijdt, maar de mensen om me heen willen het graag die stempel geven. Ik voelde me al hele lange tijden zwaar klote, maar mn masker werkte altijd perfect...
Ruim een maand geleden moest ik mn moeder (en mn pa wist t ook snel daarna) wel een beetje een verklaring geven voor mijn gedrag omdat ik constant hoofdpijn, last van mn rug heb en duizelig ben. Alleen had mn vader regelmatig nog verkondigd dat al die 'overdreven zielige pubers' aanstellers waren en dat het gewoon aan de leeftijd lag.
Dit was nou niet bepaald een aanmoedigend advies om te gaan vertellen wat me dwars zat. Het ergste is eigenlijk nog dat ik dat zelf niet eens weet. Mn ouders denken nu dat ik gewoon ffies een tijdje 'overspannen' (ik weet er ffies geen anders woord voor) ben omdat ik te druk bezig ben geweest met school e.d.
Ze zijn er per ongeluk ook achtergekomen dat ik fanatiek ben bezig geweest met een mes en dat was voor mn ouders genoeg om dr werk aan te gaan besteden.
Alleen als ik nu es lees wat ik (toch nog heel onduidelijk) heb uitgetypt, vindt ik dat ik al snel zielig overkom. Tegenover vrienden en familie voel ik me dus ook zo (helemaal na een opmerking van een 'vriendin': "je kan niet altijd zielig zijn") met als gevolg dat ik helemaal niks meer vertel, aan niemand niet.(waardoor ik amper meer vrienden heb)
Is dit normaal?
k bedoel, ik las op een site iets over dat als een 'dipje' langer duurt dan 2 weken dat het dan "depressief" heet. ( 
)
Als laatste wil ik nog ffies kwijt dat ik het gevoel deel dat ik graag een aantoonbare 'ziekte' had. Uit mn bloedtest bleek dat ik gezond ben, maar (ik hoef niet depressief te zijn, daar geloof ik niet in) is dit dan echt een ziekte zonder naam?
quote:Als ik "gewoon" ziek ben en er is binnen een week geen voelbare verbetering of het is erger geworden en de oorzaak is volledig onbekend dan zoek ik een dokter op.
Op woensdag 5 maart 2003 15:28 schreef XimeniaX het volgende:Is dit normaal?
k bedoel, ik las op een site iets over dat als een 'dipje' langer duurt dan 2 weken dat het dan "depressief" heet. (
Als laatste wil ik nog ffies kwijt dat ik het gevoel deel dat ik graag een aantoonbare 'ziekte' had. Uit mn bloedtest bleek dat ik gezond ben, maar (ik hoef niet depressief te zijn, daar geloof ik niet in) is dit dan echt een ziekte zonder naam?
Als je meer dan twee weken in een dip zit en je leven dreigt enigzins te ontsporen en je hebt geen idee waarom dan zou ik precies hetzelfde doen. Betekent niet dat je ziek bent maar je hebt wel problemen en als je zelf de problemen niet opgelost krijgt, dan zoek je hulp. Fysieke gezondheid en mentale "gezondheid" zijn twee verschillende dingen. Persoonlijk vind ik depressie overigens ook geen ziekte maar het is wel een probleem wat opgelost moet en overigens ook kan worden.
|
|
