Eenieder die zich hierin herkent, zelf (nog) twijfelt, of iets zinnigs mede te delen heeft, is welkom te reageren.
Anderen gelieve dit topic compleet te negeren.
Sinds een aantal jaren zit ik goed in mijn vel. Ik denk dat ik wel in staat ben om, naast op een goede manier voor mijzelf, ook goed voor een kind te zorgen. Het lijkt me geweldig om zo'n hummeltje kennis te laten maken met het leven. Om het zich te zien ontwikkelen. En bovenal, om het mijn liefde te geven.
Aan de andere kant ben ik ook bang. Bang dat het te veel van me vergt, emotioneel. Ik werk part-time in het onderwijs, oa. omdat ik anders veel te veel betrokken ben bij de kinderen. Met je eigen kind ben je natuurlijk 24/7 begaan. Continue. En naar mijn idee kom je zelf op de tweede plek. Ik heb het nog zo hard nodig om zelf op de eerste plek te staan. Niet alleen om te kunnen genieten, maar ook om te zorgen dat het (geestelijk, emotioneel) goed met me blijft gaan. Dat ik geen gigantische terugval krijg.
Mijn allerliefste weet van mijn twijfels. Hij is een paar jaar jonger (31) dan ik en nog niet bezig met al dan niet kinderen krijgen. We kennen elkaar nog niet eens een jaar. Onze relatie is gelukkig wel heel stabiel en solide. Met hem zou ik best een ukkie willen maken. Toch merk ik dat dit een punt is, waar we moeilijk over kunnen praten. Vandaar dat ik het prettig vind om mijn gevoelens hier van me af te schrijven.
Het zgn. oergevoel heb ik in het verleden een aantal malen gehad. Perioden dat ik over babies droomde, me heel bewust was van mijn cyclus etc. Momenteel voel ik dat niet. Ik heb het nu prima naar mijn zin. De gevoelens van twijfel komen dan ook vanuit mijn ratio. Ik word dit jaar 35. Het is tijd dat ik een keuze maak. Een keuze die in alle opzichten onomkeerbaar is. Dat vind ik zo beangstigend....
Ikzelf: ben dan wel geen 30+ maar ga wel reageren:
Mijn vriend en ik houden allebei veel van kinderen,
dus ik denk dat wij misschien als ik eind 20 ben wel kinderen willen.
Maar aan de andere kant begrijp ik jou beredenatie zo goed.
Ik weet niet hoe mijn leven gaat verlopen, weet niet of het altijd even goed
met mij zal gaan en ik ben bang dat ik het hebben van een kind niet aankan.
Maar gelukkig ben ik nog jong. Ik hoef nog niet te kiezen.
[Dit bericht is gewijzigd door Wolkje op 02-03-2003 14:25]
quote:Het blijft natuurlijk een hele grote en permanente stap, het is inderdaad een keuze voor het leven, maar je moet hem op een gegeven moment nemen, want hoe dan ook, je moet je leven ' opvullen' en dat kan natuurlijk perfect met kinderen.
Op zondag 2 maart 2003 14:21 schreef Moonah het volgende:
quote:Neuh, da's het probleem niet
Op zondag 2 maart 2003 14:22 schreef Wolkje het volgende:
Denk je dat je baan van invloed is op je keuze, Moonah?
.Het is nu juist ook wel een goede manier om toch met kinderen om te kunnen gaan, ervan te genieten, zonder dat ik ze zelf heb.
mijn collega's hebben bijna allen kinderen, voor mij hoeft 't niet,
ik wil ze niet in deze wereld neerzetten en gebonden zijn en me zorgen maken over hun toekomst, ik ga gewoon van mijn eigen leven genieten, de dingen doen die ik wil, waar ik nu/dan dus ook geld voor heb, hopelijk wel met een partner die er net zo over denkt
heb er veel en vaak over nagedacht, dit lijkt me het beste voor mij
quote:Zonder dat je 24/7, iedere dag, ook als het niet goed met je gaat,
Op zondag 2 maart 2003 14:24 schreef Moonah het volgende:[..]
Het is nu juist ook wel een goede manier om toch met kinderen om te kunnen gaan, ervan te genieten, zonder dat ik ze zelf heb.
er voor je kind moet zijn.. ik ben zelf heel bang dat ik op de een of andere
manier een slechte moeder zou zijn..
Volgens mij zou jij een hele lieve moeder zijn trouwens, Moonah
quote:Als ik zo vrij mag zijn, Moonah.
Op zondag 2 maart 2003 14:24 schreef Moonah het volgende:[..]
Neuh, da's het probleem niet
Het is nu juist ook wel een goede manier om toch met kinderen om te kunnen gaan, ervan te genieten, zonder dat ik ze zelf heb.
Ik denk namelijk dat jij door hetzelfde proces gaat als ikzelf en de vrouwen die ik ken voordat ze besloten aan kinderen te beginnen.
Maw, dat kindje komt er wel, is een kwestie van tijd.
Tot zover mijn redelijk aanmatigende oordeel.
Mijn ervaring is dat als het geestelijke 'zaadje' eenmaal geplant is, de rest ook komt.
En dan nog iets,
ik kende mijn lief al 6 jaar voordat we aan kinderen begonnen,
en ik kan je verzekeren dat je vantevoren geen idee hebt hoe de relatie zich ontwikkelt als er eenmaal kinderen zijn, hoe goed je elkaar ook kent.
Als jullie je goed en zeker voelen tav jullie relatie, dan is dat imo genoeg.
Het krijgen van kinderen is één groot avontuur,
waarvan je geen idee hebt wat je te wachten staat.
Mensen bereiden zich voor op een kind dmv financiële en relationele zekerheid bijv, maar er is niets dat je voorbereid op het hebben van het kind zelf.
Daarom vind ik altijd dat je je gevoel moet volgen en niet teveel moet afgaan op ratio,
want dat gaat compleet overboord op het moment dat je je kindje voor het eerst vasthoudt.
quote:Bedoel jij omdat de wereld niet zo'n idyllische plek is als je eigenlijk wel zou willen? Want die overwegeingen spelen ook door mijn hoofd.
Op zondag 2 maart 2003 14:27 schreef JollyBlaze het volgende:
ik wil ze niet in deze wereld neerzetten en gebonden zijn en me zorgen maken over hun toekomst
quote:Zoals je in je edit al schrijft: jij hoeft voorlopig nog niet te kiezen. Ga eerst maar eens goed voor jezelf zorgen
Op zondag 2 maart 2003 14:28 schreef Wolkje het volgende:
ik ben zelf heel bang dat ik op de een of andere
manier een slechte moeder zou zijn..
.quote:Oke, dit is wel een goede om te onthouden
Op zondag 2 maart 2003 14:39 schreef shmoopy het volgende:
Mijn ervaring is dat als het geestelijke 'zaadje'
.[..]
Bedoel jij omdat de wereld niet zo'n idyllische plek is als je eigenlijk wel zou willen? Want die overwegeingen spelen ook door mijn hoofd.
inderdaad, maar ja, ik ben tenminste wel blij dat ik het zo zie, want als dat niet het geval is kom je er later wel achter, of nog erger, je kind
kzou dan trouwens geen moeder zijn maar een vader
quote:Voor een vrouw is dat wel iets anders..
Op zondag 2 maart 2003 16:12 schreef FouteMensenStaff het volgende:
Kinderen? Moet er voorlopig niet aan denken, zie wel eens verder als ik een jaar of 40+ ben
Ook oneerlijk eigenlijk 
quote:Als ik 40 ben zien dat ik een vriendin van 27 heb, dan is het weer in evenwicht
Op zondag 2 maart 2003 16:14 schreef Qarinx het volgende:[..]
Voor een vrouw is dat wel iets anders..
Ook oneerlijk eigenlijk
Ik zou ze dolgraag willen, liefst had ik er al 1 of 2 rondlopen maar het is niet anders
quote:Als ik mag vragen... wat staat je dan te wachten? Bijvoorbeeld; wat was compleet anders dan je je had voorgesteld?
Op zondag 2 maart 2003 14:39 schreef shmoopy het volgende:
Het krijgen van kinderen is één groot avontuur,
waarvan je geen idee hebt wat je te wachten staat.
quote:Ik ben het met je eens dat ratio hier maar een kleine rol in speelt.
Op zondag 2 maart 2003 14:39 schreef shmoopy het volgende:
Mensen bereiden zich voor op een kind dmv financiële en relationele zekerheid bijv, maar er is niets dat je voorbereid op het hebben van het kind zelf.
Daarom vind ik altijd dat je je gevoel moet volgen en niet teveel moet afgaan op ratio,
want dat gaat compleet overboord op het moment dat je je kindje voor het eerst vasthoudt.
Echter, wat mij zelf betreft; ik heb op m'n 31e geen oer-moedergevoel (gehad). Aan de andere kant heb ik ook zeker niet het gevoel dat ik geen kinderen wil. Hoe kun je dan je gevoel volgen? En belangrijker; hoe kan ik dat gevoel nou wat duidelijker krijgen.
[Dit bericht is gewijzigd door femmeChantal op 02-03-2003 16:43]
Je hebt nog zoveel tijd, je bent nog best wel jong en er is niemand die zegt dat je binnen een bepaalde tijd kinderen moet krijgen. Alleen maar luisteren naar jezelf..
Maar ik ben voorlopig nog lang niet aan kinderen toe, mss duurt dat ook nog wel een aantal jaar. En over een aantal jaar begint mijn vruchtbaarheid af te nemen, bestaan er grotere risico's wanneer je in verwachting bent etc..
Ik merk dat ik er steeds vaker aan denk en mee bezig ben.
Moeilijk, moeilijk...
Ik geef al 4 jaar zwemles aan schattige kinderen.
Maar natuurlijk ook aan minder schattige kinderen.
Ergens heb ik zoiets van, ik wil geen kinderen, want ik wil tegen de tijd dat ik min of meer volwassen ben (25 dus 
) nog wel even van mijn eigen leven en als het even meezit het samenzijn met mijn partner kunnen genieten.
Raar vind ik het niet, en ik zou het ook bij mezelf helemaal niet raar vinden, als dan toch ergens, rond die leeftijd je ineens je biologische klok hoort tikken, en je met zijn ritme vertelt: beslis nu of je kinderen wilt of niet.
Ik weet niet of ik een goeie moeder zou zijn, maar ik weet wel dat iedereen dat moeder instinct heeft, en dat we er daarom rond ons 30ste over na gaan denken, vooral als we tegen die tijd nog geen kinderen hebben.
Op het moment, maar dat is logisch, vind ik het heerlijk om aan het eind van een lesavond al die kinderen gedag te zeggen en ze een week niet meer te zien, verantwoordelijkheid voor een ogenblik dragen, een ogenblik plezier van ze hebben, en een ogenblik woedend op ze zijn.
Een vriendin van me, 16 jaar jong heeft nu al een kind. Was een foutje, uiteraard, maar ze heeft er voor gekozen het kind te houden en het samen met haar vriendin, ja, ze heeft inmiddels een vriendin, van 17 op te voeden.
Ik zou er niet aan moeten denken, je halve jeugd verpest, omdat je simpelweg niet vrij meer kan zijn, en teveel verantwoordelijkheid draagt.
Ik denk dat ik tegen de tijd dat ik echt volwassen ben, genoeg verantwoordelijkheids gevoel zal hebben om een kind op te kunnen voeden, maar wil ik dat wel..
het is en blijft moeilijk
Ook heb ik zelf zoiets van: de wereld is al overbevolkt genoeg, en in tehuizen zitten vele kinderen zonder ouders, die het al zwaar genoeg hebben.
Waarom dan geen kind adopteren? Ok, het zal vast zo zijn, dat je meer hebt met een kind dat je zelf gebaard hebt, daar is die moeder-kind band, maar ik vind dat de kinderen die op dat moment geen leven hebben, ook recht hebben op geluk.
Dat zal ook meewegen in mijn beslissing ooit, of ik kinderen wil of niet: ik zal zeker aan mijn partner de adoptie-optie voorleggen...
quote:Mijn moeder was 35 toen ze mij kreeg en ik leef nog hoor
Op zondag 2 maart 2003 17:00 schreef DuchessX het volgende:
* DuchessX is 29 en herkent het gevoel dat de tijd gaat dringenMaar ik ben voorlopig nog lang niet aan kinderen toe, mss duurt dat ook nog wel een aantal jaar. En over een aantal jaar begint mijn vruchtbaarheid af te nemen, bestaan er grotere risico's wanneer je in verwachting bent etc..
Ik merk dat ik er steeds vaker aan denk en mee bezig ben.
Moeilijk, moeilijk...
En we willen wel kids
Maar nu nog niet
Misschien over een jaar of 2. Moet makkelijk kunnen dan nog
Vanaf mijn eerste menstruatie wist ik zeker dat ik geen kinderen wilde. Ik ben dol op kinderen, een lieve oppas, aardige 'tante' en rechtvaardige juf maar zelf wil ik ze niet.
Ze zijn mij te klein, afhankelijk en klungelig en ze hebben recht op alle aandacht en tijd ze door deze fase heen te helpen. Grote kinderen zijn veel leuker. Babies vind ik een soort 'larven'.
Met mij sterft mijn familietak uit. Gelukkig heeft de familie mij nooit gedwongen daar iets aan te doen en zal dat ook niet doen. Ieder weldenkend mens die toch al tijd te kort komt en liefst gezond is zal zich bedenken in mijn ogen zolang er geen druk van buitenaf is.
Bovendien, het baren op zich is al een voorproefje van de beproevingen van het moederschap. Dat alleen al wou ik mezelf niet aandoen. Die topic hier over 'baren' en 'kindjes' durf ik niet eens te lezen, zo onpasselijk wordt ik van al die uitscheur- en perswee-verhalen. Bah, dat doe je jezelf toch niet vrijwillig aan? In al die jaren heeft nog niemand mij weten te overtuigen van het nut van het baren. Wel van de zegeningen van de geboortebeperking. De mensheid is namelijk geen met uitsterven bedreigde diersoort dus in het ter wereld brengen hoeft de opoffering niet te zitten.
In het goed zorgen voor de al geboren kinderen wel. Kinderen zijn fantastisch en als ik de tijd en ruimte had zou ik ook thuis wel kinderen vanaf 'de lastige leeftijd' willen opvangen en desnoods adopteren om ze te beschermen en helpen. De wereld is namelijk ongelooflijk hard. Vooral ook tegen kinderen. Kinderen zijn overal altijd als eerste de dupe van.
Ook met de wetenschap dat ik een kind zou baren dat gedurende het leven vernederd, mishandeld of vermoord kan worden en misschien gebrek of oorlog of wat dan ook zou moeten meemaken... die verantwoording kan ik niet nemen als moeder. Dus ik bescherm mijn kinderen door ze gewoonweg niet te verwekken.
Er is ook geen aandrang behalve vrees voor een eenzame oude dag. Maar die heben mensen met kinderen even zo goed. Het verhaal dat het vanzelf wel komt en de natuur is... dat hoor ik alleen van moeders en nooit van kindeloze vrouwen. Daarom post ik mijn verhaal hier. Opdat meisjes zelf een keuze kunnen maken zolang ze kinderloos zijn.
Laat je niet in de fuik van het ouderschap lokken als je er zelf geen extreme aandrang toe voelt. Laat je er ook nooit door een partner toe pressen. Ik heb het meermaals uitgemaakt met kinderdrangmannen en ze zijn elders prima terecht gekomen voor hun nazaat.
Bovendien, hoe lief ook je partner, je moet je moederrol altijd als zelfstandig iets blijven zien. Het moederschap houdt je levenslang: dat is geen kwestie van een 20jarenplan.
Je bent op de wereld gekomen om jou leven te voeren. Niet dat van een ander: je familie-naam, je man of je eventuele kinderen. Het is jou leven met jou lichaam.
Het is tegenwoordig helemaalje eigen keuze hoe je dat invult. Dat op zich is een ongelooflijke rijkdom die nog niet veel eerder in de geschiedenis voorkwam. Met die kennis en mogelijkheden moeten wij moderne vrouwen leren omgaan. Daar de waarde van inzien.
Ikzelf ben heel blij met mijn leven net zo vrij als dat van een vrij man.
quote:Eigenlijk had ik het zelf niet beter kunnen verwoorden
Op zondag 2 maart 2003 17:19 schreef Lurky het volgende:
heel lang verhaal
(ook al ben ik nog lang geen 30+ )
quote:Moonah, wil je uitleggen wat die rationele twijfel inhoudt?
Op zondag 2 maart 2003 14:21 schreef Moonah het volgende:
De gevoelens van twijfel komen dan ook vanuit mijn ratio.
Wat ik om me heen zie (en wat mezelf ook soms bezig houdt):
- wereld wordt er niet mooier op, is het verantwoord om hier een kind in te zetten?
Echter; dertig jaar geleden dachten mensen ook dat de wereld snel zou verslechteren. Bovendien leert de geschiedenis dat de mens erg flexibel is en zich makkelijk weet aan te passen aan veranderende omstandigheden. Een 'andere' wereld hoeft daarom niet minder levensgeluk te betekenen.
- zal ik een goede moeder zijn?
Iedereen heeft z'n goede en slechte kanten. Daarnaast heb ik wel eens gelezen dat degenen die daarover nadenken juist goede moeders zullen zijn; ze kunnen namelijk makkelijker dingen bij zichzelf herkennen en 'bijsturen'. (PS. Bij eventuele grote en (deels) onverwerkte dingen in het verleden kun je denk ik zelf het beste beoordelen in hoeverre dit een rol zal gaan spelen.)
- wanneer is het de 'juiste tijd'?
Ik zie dat dit helemaal geen argument is; het is namelijk nooit de juiste tijd.
PS. Ik lees net het verhaal van Lurky en haar opmerkingen over geen verantwoording kunnen nemen voor mishandeling/vernedering van kind, raken me wel. Wat ik hierboven over 'slechtere' wereld schreef, was meer in het algemeen (milieu-vervuiling, andere economische omstandigheden enz.). Hoe om te gaan met kans op mishandeling enz. van kind weet ik helaas niet, het lijkt me verschrikkelijk als zoiets gebeurd.
[Dit bericht is gewijzigd door femmeChantal op 02-03-2003 17:34]
We hebben het er nooit over omdat we er niet aan denken. We zijn te druk met onszelf.
quote:Heb je écht nog wel zoveel tijd als je "al" 35 bent???
Op zondag 2 maart 2003 16:54 schreef SEMTEX het volgende:
Je hebt nog zoveel tijd, je bent nog best wel jong en er is niemand die zegt dat je binnen een bepaalde tijd kinderen moet krijgen. Alleen maar luisteren naar jezelf..
Wanneer komt een vrouw ong. in de overgang dan? En wordt het niet steeds moeilijker om zwanger te raken als je ouder wordt?
Anyway, buiten dat... lijkt het me niet leuk om bijv. om m'n 40ste pas aan kinderen te beginnen... Tegen de tijd dat je kind een beetje volwassen is, ben jij al een oude tak.. Ik zou op zich nog wel iets mee willen maken van m'n kinderen dan... Geen 60 zijn, als zij 20 zijn...
Wat is het leven kort eigenlijk
Ik heb volgens mij écht 2 levens nodig, wil ik alles kunnen doen wat ik wil.. Ik zie mezelf dus over 10 jaar in dezelfde positie als Moonah.. dat ik neit weet wat ik wil.. omdat ik dan hoop m'n leven een beetje op de rails te hebben wat betreft werk en huisje.. misschien nog wel veel reizen..
Moeilijk!! Maar in m'n 20s begin ik zeker niet aan kinderen... geen tijd voor..
Overigens na een paar lange gesprekken met m'n oma.. ben ik idd wel wat banger geworden voor die eenzame oude dag waar lurky het over heeft.. M'n oma is al 30 jaar weduwe.. maar heeft altijd haar kinderen waar ze terecht kan, met wie ze mooie dagen doorbrengt.. zoals kerstmis enzo.. Lijkt me verschrikkelijk als ik geen nabije familie meer heb als ik rond de 70 ben.. (als ik dat haal tenminste)
Ik was een tijd geleden nog heel erg zeker van m'n zaak..(geen kids) maar als ik er soms over nadenk, ga ik toch best twijfelen... en zou ik het eigenlijk niet eens zo erg vinden als ik wél moeder werd.. (waah.. klinkt dat raar )
quote:
Op zondag 2 maart 2003 17:09 schreef SEMTEX het volgende:[..]
Mijn moeder was 35 toen ze mij kreeg en ik leef nog hoor
Mijn partner is wel weer 6 jaar ouder dan ik, hij wordt er ook niet jonger op.
Mijn vader en ik schelen 39 jaar en dat was niet altijd even leuk. Er was een hele generatiekloof tussen ons. Nou weet ik ook wel dat dat ook aan je hele persoonlijkheid ligt en niet aan je leeftijd, maar toch (slechte ervaringen).
quote:Mijn vader en ik schelen 35 jaar en dat is fantastisch! Hij had door al de nodige zaken op orde te hebben ook echt de tijd en nam het plezier met zijn kinderen er op uit te gaan. Hij is van een hele andere generatie en daardoor ook een levend stuk geschiedenis. Hij heeft mij de wereld laten zien en wat kan hij vertellen over hoe het er vroeger uit zag! Zelf was hij nakomelingetje dus kende dankzij zijn vader en opa zelfs de voorafgaande eeuw nog! Leeftijdsverschil kan ook leerzaam en leuk zijn.
Op zondag 2 maart 2003 22:23 schreef DuchessX het volgende:
Mijn vader en ik schelen 39 jaar en dat was niet altijd even leuk.
Mijn ouders waren ook al dertigers.
Echter: gedurende de zwangerschap ga je onder invloed van hormonen er makkelijker over denken.
Als je te lang wacht met kiezen hoef je niet meer te kiezen, dat dan weer wel.
quote:
Op zondag 2 maart 2003 14:21 schreef Moonah het volgende:
De gevoelens van twijfel komen dan ook vanuit mijn ratio.
quote:Ik bedoel, dat ik momenteel niet die oergevoelens heb. Ik weet echter wel dat ze ergens in mij ronddolen, omdat ik ze eerder wel heb gevoeld. En waar ik dus vanuit mijn ratio over twijfel, is dat ik een keuze niet meer zo heel lang kan uitstellen. Want anders hoef ik die keuze niet meer te maken. Waarmee ik hem in feite ook maak (door niet te kiezen). Snapt u het nog?
Op zondag 2 maart 2003 17:23 schreef femmeChantal het volgende:
Moonah, wil je uitleggen wat die rationele twijfel inhoudt?
Kortom, welke keuze ik ook maak, hij is altijd onherroepelijk.
Ik wil dat ook graag, maar ik ben bang. Bang voor het onbekende eigenlijk, en dat ik dan niet terug kan. Maar als ik realistisch denk, weet ik dat ik die verantwoordelijkheid inmiddels wel aankan. Ook als het wat minder met mij gaat. Want immers, ik zal nooit meer zo diep gaan als voorheen. Ik heb toch niet voor niets zoveel 'bijgeleerd' de afgelopen jaren?
Als je kinderen krijgt, raak je voor een groot deel je 1e plaats idd kwijt. Als je daar niet tegen kunt , moet je er echt niet aan beginnen.
Is heel erg waar. Maar dat geld andersom ook. Degene waar je het kind mee krijgt verdwijnt ook naar plek 2/3/4/5 etc.
Dat gaat helemaal vanzelf, en op de een of andere manier is het absoluut niet erg.....
quote:Elke stap die je neemt is een stap in het onbekende. Dat heeft iedereen... en niemand die je kan zeggen of het goed zal gaan of slecht.
Op maandag 3 maart 2003 11:20 schreef Moonah het volgende:
Overigens, door hier eea te schrijven, en er daardoor ook weer nogal intensief mee bezig te zijn, neig ik inmiddels wel naar "Ik wil graag een kind!".Ik wil dat ook graag, maar ik ben bang. Bang voor het onbekende eigenlijk, en dat ik dan niet terug kan. Maar als ik realistisch denk, weet ik dat ik die verantwoordelijkheid inmiddels wel aankan. Ook als het wat minder met mij gaat. Want immers, ik zal nooit meer zo diep gaan als voorheen. Ik heb toch niet voor niets zoveel 'bijgeleerd' de afgelopen jaren?
Vraag jezelf dit af: wanneer is het wel het goeie moment om een kind te nemen?
quote:precies
Op maandag 3 maart 2003 11:21 schreef velg het volgende:
Qoute:
Als je kinderen krijgt, raak je voor een groot deel je 1e plaats idd kwijt. Als je daar niet tegen kunt , moet je er echt niet aan beginnen.Is heel erg waar. Maar dat geld andersom ook. Degene waar je het kind mee krijgt verdwijnt ook naar plek 2/3/4/5 etc.
Dat gaat helemaal vanzelf, en op de een of andere manier is het absoluut niet erg.....
je 1e plaats bij je partner ben je kwijt. Je doet het uit liefde, maar het is een beetje tegenstrijdig, je offert namelijk wel iets op.
Daarnaast zal het kind je op enig moment proberen uit te spelen tegen je partner. Het hoeft niet vaak te gebeuren, maar misschien om te kijken hoever ze kunnen gaan. Bovendien ga je discussies en onenigheoid krijgen met je partner over aspecten in de opvoeding. Hoeft niet ernstig te zijn, maar hier ligt wel een valkuil.
quote:Ik ben nog maar 20... maar 30+ en nog geen kinderen.... klikt goed.
Op zondag 2 maart 2003 14:18 schreef Moonah het volgende:
Bij deze wil ik een topic starten waarin ik mijn gevoelens omtrent de keuze van al dan niet een kind krijgen kwijt wil.Eenieder die zich hierin herkent, zelf (nog) twijfelt, of iets zinnigs mede te delen heeft, is welkom te reageren.
Anderen gelieve dit topic compleet te negeren.
maar iedereen zegt tegen mij... ik spreek jou over 6 jaar nog wel eens weer
oftewel. Wat mij betreft ! Perfecte situatie. alleen schijnt die behoefte later pas te komen
quote:Euhm.... over een poosje...
Op maandag 3 maart 2003 11:23 schreef Mordreth het volgende:
Vraag jezelf dit af: wanneer is het wel het goeie moment om een kind te nemen?
Dat ik er veel over nadenk heeft vooral te maken met het feit dat mijn moeder een kraambed psychose kreeg na mijn geboorte.
Meestal gaat dat weg na een paar maanden maar bij mijn moeder niet, ze is nog steeds onstabiel...
Mijn pa zegt dat als hij het over kon doen en hij wist wat hij nu wist hij geen kinderen had genomen... Hij is zijn vrouw kwijt en deel van zijn leven, wel ontzettend blij met mij hoor. Ik ben alles voor hem. Maar ik kan aan hem zien dat hij er onder lijd, hij is nog steeds bij me moeder, hij houd van haar ook al is ze niet meer de vrouw waarmee hij trouwde, zij heeft hier ook niet om gevraagd...
Zelf ben ik ook niet zo stabiel en weet wel dat ik in ieder geval geen kinderen wil tot ik me stabiel voel en ben. Maar ook al is de kans kleiner dat ik zoiets als me moeder krijg als ik stabiel ben en sterk in me schoenen sta, de kans is er nog wel, die kans heeft iedereen.
Ik wil mijn kinderen niet door laten maken wat ik mee heb gemaakt, en mijn vriend wil ik dat ook niet aan doen.
Daarbij is deze wereld ook niet echt geweldig... maar jah creeren we niet ons eigen geluk? denk ik dan weer...
Twijfel twijfel twijfel... Ik ben dol op kinderen en zou ooit best wel een kind willen samen met me vriend... Toch vind ik het ook een fijn idee om geen kinderen te nemen en gewoon van andere dingen te genieten die het leven bied. Ik ben nu nog te jong om een defenitieve keuze te maken.
Er kan nog zoveel veranderen wat me mening zou kunnen veranderen over dit onderwerp. Maar verlopig denk ik niet dat ik een kind neem in de toekomst.
Ik weet in ieder geval wel dat ik er wel heel goed over na denk voor ik er aan begin, zoals al eerder gezegd in dit topic, we kunnen die keuze maken, dat kon vroeger niet.
quote:Als ik het goed lees gaat de 'ratio-twijfel' bij jou dus niet zozeer over 'wil ik kinderen', maar 'wanneer wil ik kinderen'?
Op maandag 3 maart 2003 11:16 schreef Moonah het volgende:
Ik bedoel, dat ik momenteel niet die oergevoelens heb. Ik weet echter wel dat ze ergens in mij ronddolen, omdat ik ze eerder wel heb gevoeld. En waar ik dus vanuit mijn ratio over twijfel, is dat ik een keuze niet meer zo heel lang kan uitstellen.
Op maandag 3 maart 2003 11:16 schreef Moonah het volgende:
Want anders hoef ik die keuze niet meer te maken. Waarmee ik hem in feite ook maak (door niet te kiezen). Snapt u het nog?
[/quote]
Ja hoor, geen keuze is ook een keuze.
Tussen haakjes; alweer lang lang geleden hield de overheid een studie-campagne met als slogan 'Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid'. Deze slogan is een paar jaar geleden door een fertiliteitsarts verbasterd naar 'Een slimme meid plant haar zwangerschap op tijd'....
De laatste slogan drukt wel uit wat ik ondertussen ook ben gaan denken; als je zeker weet dat je kinderen wilt (en, niet onbelangrijk, partner 'werkt mee' 
), dan kun je misschien beter die wens centraal stellen en alle andere zaken er omheen plannen ipv de omgekeerde weg te bewandelen...
[Dit bericht is gewijzigd door femmeChantal op 05-03-2003 06:09]
Ik ben 25 en heb een stabiele relatie. De afgelopen zes maanden bekruipt mij het idee dat ook mijn biologische klok gaat lopen.
Waar ik twee jaar geleden schreeuwde... Kinderen: NOOIT, heb ik nu zoiets van... "Goh, eigenlijk niet zo erg als er nu sprake zou zijn van een "cadeautje".
Er zijn zeker nog een aantal dingen die ik wil doen voordat er uberhaupt sprake is van gezinsuitbreiding, maar het is momenteel is het oergrevoel wel degelijk aanwezig. Snappen jullie het nog
[Dit bericht is gewijzigd door zim_ra op 06-03-2003 19:23]
Het is een keuze om tegenop te kijken, maar geloof me, een dankbaarder taak dan het opvoeden van een kind bestaat niet Beetje normale ouder zal nooit zeggen dat een kind niet welkom was maar hier gaat het over de kwellende levensvraag: 'wil ik ouder worden van iemand'.
Dat is wel even wat anders. Er is is een wereld van verschil tussen oorzaak en gevolg. Aangezien de moderne mens ondanks een sexueeel actief leven vooraf daarin een keuze heeft is dit wel degenlijk een onderwerp om ernstig over te tobben en debatteren. Het is namelijk een meest ingrijpende en onomkeerbare keuze in het leven.
Die komen er ook niet, we keizen er voor om geen kids op de wereld neer te zetten. Ik zie niet in waarom dat persee zou moeten, het zijn altijd de anderen die zeuren dat je nog geen kinderen hebt.
Het is zo'n grote stap met zoveel (zware) verantwoordelijkheden, dat als ik daar echt over had kunnen nadenken er waarschijnlijk nooit aan begonnen was.
Toch ben ik erg blij dat ik die keus nooit heb hoeven maken. Op mijn 22ste raakte ik ondanks gebruik van voorbehoedsmiddelen zwanger en ben inmiddels moeder van 3 al grotere kinderen, waarvan slechts 1 echt is 'gepland'. Ook nog steeds een stabiele relatie, met de nodige crisisjes natuurlijk.
Het is pas van de laatste, zeg maar 30 jaar dat vrouwen uberhaupt een keuze hebben en moeten we daar blij mee zijn?????????
Aan de ene kant wel (als er maar kindertjes blijven komen hebben vrouwen ook geen leven meer), maar aan de andere kant is het zo natuurlijk om op een gegeven moment zwanger te raken en te doen wat onze voorouders ook al generatie op generatie doen. Het hoort toch bij het leven m.i.
Mijn ouders hebben zich gedeeltelijk 'opgeofferd' voor mij en nu is het mijn beurt, zoiets.
Proberen alles voor te zijn en een perfecte afweging te maken, wel of niet, is het kwellen van onszelf. Een echt goed antwoord is er toch nooit op te vinden. Voor mezelf geldt; laat het leven maar lekker over me heen komen, inclusief het krijgen van kinderen, en doe wat je gevoel je verder ingeeft. Komt volgens mij altijd goed.
Het enige wat wel van groot belang is (om het niet nog zwaarder te maken) is om een redelijk 'nestje' te bouwen, d.w.z. een redelijk stabiele relatie, fatsoenlijke behuizing (geschikt voor kids) en een klein beetje financiele zekerheid. De rest gaat gewoon vanzelf.
ik ben 32 en weet dat mijn klok ook tikt, ik ben dol op kinderen en ben de liefste tante die mijn nichtjes/neefjes maar wensen kunnen (tenminste dat zeggen hun moeders). Het verbasende van al de verhalen die ik hierboven gelezen heb is dat iedereen het heeft over het nemen van kinderen wanneer wel wanneer niet enz. ook ik vraag me wel eens af word het niet eens tijd? en dan stop ik het weer weg maar wat nou als ik het blijf wegstoppen en tegen de tijd dat alles is zoals ik wil om een kindje te krijgen komt het dan ook? is het dan niet te laat?
Mijn zus heeft 7 maanden geleden haar derde kindje gekregen en dat kwam als een complete verrassing, haar jongste was al negen intussen en aangezien ze al die tijd zonder voorbehoedsmiddelen geleefd had kwam het niet meer in haar op dat ze ooit nog zwanger zou worden al jaren niet meer, wat wil je ook na 9 jaar.... maar Job is er en gaat niet meer weg. Zei was 36 toen Job kwam (nu 7 maanden geleden) maar niet zonder problemen hij werd 10 weken te vroeg geboren en de eerste weken waren zwaar, heel zwaar voor iedereen die van haar en de kleine hield. Niet dat dat wat met leeftijd te maken heeft want datzelfde had ze al eens meegemaakt toen ze 21 was alleen heeft dat ventje het niet overleefd. Het gevoel wat er alleen wel heel sterk in mij leeft zeker toen dit allemaal speelde is dat je wel heel bevoorrecht bent als je moeder MAG worden en het feit dat je daar invloed op hebt in deze tijd vind ik eigenlijk alleen maar moeilijk.
Eerlijk gezegd zou ik een "ongelukje" heel prettig vinden want dan zou ik niet hoeven nadenken of de tijd goed is of niet dan is het er gewoon en ben je er blij mee en bouw je vanzelf je leven eromheen want wat dat betreft is het hele leven voor een groot gedeelte een verrassing met of zonder kindje. Maar aangezien ik de pil slik zal dat ongelukje wel niet komen en stoppen met de pil is voor mij op dit moment hetzelfde gevoel als met mijn ogen stijfdicht een druk kruispunt oversteken.
Maargoed voorlopig verschuil ik me nog eventjes achter het feit dat mijn relatie van anderhalf jaar nog jong is en we net een huis hebben gekocht en er nog een nieuwe keuken en nieuwe badkamer moet komen om het nog maar niet te hebben over vloerverwarming onder de nieuwe plavuizen vloer voor het geval ik ooit een kindje mag krijgen..... Daarentegen als ik morgen zo'n kleintje in mijn armen zou houden zou die vloer/keuken/badkamer me gestolen kunnen worden, zeker nu ik net terug ben uit spanje waar mijn beste vriendin van 32 net bevallen is van een wolk van een meid van 51 cm en 3,4 kg zwaar en ik haar twee weekjes heb mogen verzorgen.
Je ziet in mijn hoofd is het net zo verwarrend als ik de jouwe (tenminste dat gevoel kreeg ik toen ik je verhaal las).
groetjes
Ik ben 32, man en getrouwd met een prinses van 31. Je kent ons IRL, dat wil zeggen, we hebben elkaar wel eens een dag gezien (maar dat was dan ook wel gezellig 
).
Ook wij zijn (nog) kinderloos. En stellen onszelf dezelfde vragen als jij jezelf stelt. En die zijn voor een man net zo valide als voor een vrouw (ik ga er namelijk vanuit dat ik de rest van mijn leven nog bij haar blijf 
). Tot ons dertigste levensjaar hebben wij ons niet bezig gehouden met de vraag of we kinderen wilden. Daarna kreeg mijn vrouw een aandoening aan haar schildklier waarbij ze gedurende een jaar medicijnen moest slikken. Gedurende die periode mocht ze ook niet zwanger raken, dus was het onderwerp 'kinderen' ook geen issue bij ons.
Nu zou het dus wel kunnen, maar beginnen wij ons af en toe toch ook af te vragen of we dat echt wel willen. Mijn zus heeft nu een kleine en ook in onze vriendenkring vliegen de baby's je momenteel om de oren. En de beperkingen worden nu ook zichtbaar. Vrienden zijn nu 'ouders' geworden. Gaan geen carnaval meer vieren, kunnen alleen nog naar de camping is Zeeland, spontane uitstapjes kunnen niet meer zo makkelijk. Allemaal overkomelijk, maar het grootste nadeel: 'papa' en 'mama' hebben alleen nog tijd voor hun 'kind' en niet meer voor elkaar. Bovendien kennen we twee oudere, kindloze echtparen die een onwaarschijnlijk hechte band met elkaar hebben gekregen. Juist door het ontbreken van kinderen in hun relatie zijn zij naar elkaar toegegroeid. En dat is ook heel waardevol.
Aan de andere kant......als ik bij m'n zus ben doe ik niets liever dan met mijn 2-jarige neefje rondzeulen en kan ik me heel goed voorstellen dat het opvoeden van een kind je ongelofelijk veel levensvreugde geeft.
Bij ons is het dus niet de vraag wanneer we een kind zouden willen, maar nog steeds of we wel een kind willen. Maar ook ons biologisch klokje tikt door...
En onze grootste angst is dat we uiteindelijk beseffen dat we toch een kind zouden willen.....maar pas op een moment dat het daarvoor te laat is. 
[Dit bericht is gewijzigd door Hihat op 07-03-2003 11:29]
Ik zie vaak dat mensen kinderen nemen om een eenzaamheid te verbergen of een leegte op te vullen. Dat mag nooit een reden zijn.
Ik begrijp de keuze om kinderloos te blijven prima, niks mis mee. Ik vind ook dat andere mensen daar niet tegen iemand over moeten zeuren. Alleen denken wij nu dat we dit ook wel 5 jaar eerder hadden kunnen doen. Niet dat ik spijt heb dat we gewacht hebben, maar toen was ons leven niet eens veel anders dan het moment dat ik zwanger raakte.
Ik zeg nu: Wacht niet te lang
En echt wij hebben nog steeds genoeg aandacht voor elkaar en een prima sociaal leven. Je moet t allemaal gewoon anders indelen dan je gewend was en dan hoeft een kind je niet eens zoveel vrijheid te ontnemen.
Helaas is het einde van het verhaal altijd dat je uiteindelijk zelf de keuze moet maken, ik hoop alleen dat je voor jezelf de juiste maakt.
.Momenteel zijn mijn twijfels en gevoelens omtrent dit onderwerp weer wat gezakt. Maar er komt vast weer een moment dat ik dit topic weer omhoog schop .
Moeders van de wereld 
quote:Ik heb het gelezen, maar om hele verhaal nou samen te vatten. Hier beetje de strekking.
Op maandag 10 maart 2003 08:55 schreef Lurky het volgende:
Heb je het zelf gelezen? Kan je het dan even voor ons samenvatten?
Een aantal mensen spraken over een kinderloos leven en dan vooral met het vooruitzicht dat je als bejaarde kinderloos bent. Zo moest een man van in de 40 soms toch wel even slikken als hij vrienden met hun kinderen bezig zag met schaatsen ofzo. Een homo vind het een nadeel dat hij geen kinderen kan krijgen, terwijl hij dat wel wil en adoptie of dergelijks is toch anders. Anderen kijken vooruit dat ze het ondanks geen kinderen hebben toch wel leuk zullen hebben met leeftijdsgenoten. Oud worden met een partner lijkt belangrijker te zijn.
Gewoon even lezen, zowieso is Psychologie Magazine aan te raden voor mensen die geďnteresseerd zijn in emotionele dingen.
Mag ik even klagen hier. Mijn frustratie uiten.
Ik ben de laatste tijd toch weer meer en meer bezig met mijn kinderwens. Ik heb hem wel degelijk.
Een collega is net zwanger. Als we het erover hebben, word ik helemaal warm in mijn buik.
Net weer bij mijn vriendin geweest met haar allerliefste hummeltje. Pffff....
Maar ik durf niet. Ik ben zo bang. Zo bang dat het me niet gaat lukken. Dat ik de verantwoordelijkheid niet aan kan. Dat ik mijn energie nog te veel voor mezelf nodig heb.
Ik heb borderline, en dat grijpt toch nog steeds behoorlijk in op mijn leven.
Maar ik word 35 dit jaar!!! Dat wringt zo. Dan lees ik hier op het forum over misgelopen zwangerschappen, en dan realiseer ik me zo goed, dat die kans bij mij alleen maar groter wordt.
Plus het feit dat ik sinds kort weet dat ik DESdochter ben. Mijn zus probeert al 3 jaar zwanger te raken. Lukt maar niet. Het is al met al wel confronterend.
Komt bij dat mijn allerliefste absoluut niet met kinderen bezig is. Zijn vrijheid is hem zo lief, zegt hij. Hij wil later mss wel kinderen adopteren. Dat wil ik ook wel. Maar heel stiekem wil ik er ook eentje uit mijn buik.
Er valt hier weinig zinnigs over te zeggen. Maar het kronkelt in mijn buik. Onrust.
quote:Tuurlijk mag je klagen hier.
Op donderdag 17 juli 2003 23:19 schreef Moonah het volgende:
Bllleeeegghhh.
Mijn kind was niet geplanned, maar ik ben blij, dankbaar en zeer gelukkig met hem.
Eerlijk gezegd weet ik niet of ik bewust de beslissing had durven nemen om zwanger te worden, dus ik begrijp je twijfels wel. Daarom ben ik dankbaar dat het mij 'overkomen' is, alhoewel ik daarna een zeer bewuste keuze heb gemaakt om moeder te worden.
Tsja, raad is moeilijk in deze, maar ik denk dat de tijd je dwingt tot een keuze. Wellicht groei je gevoelsmatig naar een keuze toe.
Baseer de keuze niet op je lief, mijn toenmalige lief is mijn lief niet meer, ik ben dus een ouderwetse BOM.
quote:Bleg! Ik ken het gevoel... ben inmiddels al 30 en je ziet de rest van de vriendenkring en hier al aan kinderen beginnen of hebben ... ik krijg dan ook zo'n "omstuimig" gevoel die ik niet kan omschrijven. Zelf moeten we nog even wachten. Mijn paar jaar jongere lief is nog aant studeren (loopt co-schappen enzo) en ik verdien de kost hier in huis....
Op donderdag 17 juli 2003 23:19 schreef Moonah het volgende:
Bllleeeegghhh.
Mag ik even klagen hier. Mijn frustratie uiten.
Ik ben de laatste tijd toch weer meer en meer bezig met mijn kinderwens. Ik heb hem wel degelijk.
Omdat ik juriste ben, krijg ik vaak vragen van bankkantoren. Een keer raakte ik helemaal van streek (en nu weer merk ik)... hoewel onze secretaresse opnam en de vragenstelster raar opkeek dat ik er gewoon was terwijl zij dacht dat ik met zwangerschapsverlof was en de secr haar garandeerde dat het ab-so-luut niet zo was, laat staan dat ik zwanger was (ze wilde niet dat dat gekke mens die vraag aan mij ook stelde), stelde dat mens toch die vraag aan mij. Ik heel bot "nee" gezegd .. zegt ze "oh, ik dacht het echt" ... niet eens sorry ofzo (sindsdien staat ze bij mij en ander collega'tje bekend als onze "GROTE" vriendin )
Bah! Hoe durven mensen zich te bemoeien met je leven zeg...
Moonah: vroeger had ik die kinderwens niet. In mijn vorige relatie wilde ik ab-so-luut geen kinderen (van hem) met bepaalde gevolgen van dien. Nu begin ik die biologische klok te merken en wil ik in mijn huidige relatie zeker kids alleen we weten beiden dat we nog even moeten wachten...
Enne... ik ben blij dat je dit topic hebt geopend .. kunnen we af en toe van ons af klagen
quote:later? pas wel op, adoptie kan nl ook maar tot een zekere leeftijd (max. 40 jaar verschil tussen ouders & adoptiekind geloof ik) en bovendien gaat er een heel traject aan vooraf. (nadat je zelf al tot deze stap durft te beslissen). laat je partner dus toch maar snel weten hoe jij hierover voelt/denkt. succes!
Op donderdag 17 juli 2003 23:19 schreef Moonah het volgende:Komt bij dat mijn allerliefste absoluut niet met kinderen bezig is. Zijn vrijheid is hem zo lief, zegt hij. Hij wil later mss wel kinderen adopteren. Dat wil ik ook wel. Maar heel stiekem wil ik er ook eentje uit mijn buik.
quote:Ben weliswaar 30- (net 28 geworden) maar zit met hetzelfde probleem. Vriendjelief studeerd nog. Ik zou nu dolgraag zwanger worden. Om me heen al een aantal babietjes, mijn zus is bezig...
Op vrijdag 18 juli 2003 01:04 schreef Pandorah het volgende:[..]
Bleg! Ik ken het gevoel... ben inmiddels al 30 en je ziet de rest van de vriendenkring en hier al aan kinderen beginnen of hebben ... ik krijg dan ook zo'n "omstuimig" gevoel die ik niet kan omschrijven. Zelf moeten we nog even wachten. Mijn paar jaar jongere lief is nog aant studeren (loopt co-schappen enzo) en ik verdien de kost hier in huis....
Moeilijk. Soms ben ik dagen bezig met babietjes, rondlezen op het web, andere dagen probeer ik een beetje afstand te nemen, want ik maak mezelf alleen maar gek!
quote:Interresant topic dit, ook leuk om te lezen als je zelf al kinderen hebt!
Op donderdag 6 maart 2003 19:26 schreef Maanvis het volgende:
Nou Moonah, ik moet de eerste nog tegenkomen die spijt heeft van het krijgen van kinderen
Maar om even kort in te haken op wat Maanvis zegt:
Er zijn wel degelijk mensen die spijt hebben van het krijgen van kinderen. Wat die mensen zeggen is: "ik zou ze nooit meer willen missen, maar als ik opnieuw de keuze had zou ik er niet aan beginnen"
Het is nog wel een taboe, maar ik heb er niet zo heel lang geleden een artikel over gelezen. De mensen waarover het ging vonden het een opluchting eens te kunnen praten over hun gevoel van spijt en falen.
Verder vind ik ook dat je inderdaad zelf niet meer op de eerste plaats komt, je partner komt ook niet meer op de eerste plaats en jij komt voor je partner niet meer op nummer 1.
Maar..... er is een nieuw mensje waarvoor jullie beiden op de eerste plaats staan die niet alleen heel veel liefde vraagt maar ook heel veel onvoorwaardelijke liefde geeft.
En het is heel bijzonder om je partner als vader (in mijn geval) of moeder te zien. In plaats van alleen "je leven en je vrijheid" van je af te nemen, voegt het hebben van kinderen juist ook heel veel toe.
Ik ben jaloers op een 7 weken zwangere collega. Ik ben jaloers op Angela Schijf.
En toch hoef ik niet zelf zwanger te worden, geloof ik.
Mijn zusje is bezig met KI. Ze belde me vanochtend huilerig, vanwege de ingespoten hormonen. Ik kon nauwelijks oprechte troost bieden.
Laatst droomde ik over mezelf dat ik stiekem toch een kinderwens heb. Maar als ik wakker ben weet ik het weer niet. Voel ik dat ook niet.
Met mijn allerliefste durf ik er niet eens over te praten. Hij wil geen kinderen. Voorlopig. Hij durft nog niet eens te gaan samenwonen.
Bleeggghh. Ik ga maar poetsen ofzo.
En vanavond toch maar eens de stoute schoenen aantrekken en PRATEN...
Gatverdegatver.
quote:Ik denk inderdaad dat je erover moet praten. Je mag toch ook tegen je vriendje zeggen dat je die gevoelens van jaloezie hebt en dat je daardoor soms gewoon niet weet wat je wilt. Dan kun je ook samen met hem over je leeftijd gaan praten. Ik heb dat zelf ook wel eens tegen mijn vriend gezegd, ik ben nu 32, we willen graag kinderen maar eigenlijk willen we nog een heleboel jaar wachten. Maar ja, er is toch een biologische klok.
Op zaterdag 24 januari 2004 14:32 schreef Moonah het volgende:
Gatver...
Ik ben jaloers op een 7 weken zwangere collega. Ik ben jaloers op Angela Schijf.
En toch hoef ik niet zelf zwanger te worden, geloof ik.
Mijn zusje is bezig met KI. Ze belde me vanochtend huilerig, vanwege de ingespoten hormonen. Ik kon nauwelijks oprechte troost bieden.Laatst droomde ik over mezelf dat ik stiekem toch een kinderwens heb. Maar als ik wakker ben weet ik het weer niet. Voel ik dat ook niet.
Met mijn allerliefste durf ik er niet eens over te praten. Hij wil geen kinderen. Voorlopig. Hij durft nog niet eens te gaan samenwonen.
Bleeggghh. Ik ga maar poetsen ofzo.
En vanavond toch maar eens de stoute schoenen aantrekken en PRATEN...Gatverdegatver.
Ik vind die klok eigenlijk gewoon niet zo leuk, Lurky schreef hierboven ergens dat het leven gewoon te kort is, Het mag 3 keer zo lang duren zodat je tussen je 45e en 60e nog makkelijk kinderen kunt krijgen
Mijn hart bonst als een bezetene.
Ik ga zo eerst maar eens mijn zus bellen. Wij zijn twee handen op een buik.
Mss moet ik het maar uitmaken met mij allerliefste.
Maar da's nu wellicht te overhaast en te negatief gedacht.
Sjak en easy-going, tnx.
quote:Dat is inderdaad wel erg overhaast. Ik kan je wel een voorbeeldje geven, mijn vriendje schreeuwde altijd dat hij nooit wilde trouwen. Ik deed stoer en zei dat ik dat ook nooit wilde. Tot ik eindelijk eens eerlijk werd en heb gezegd dat ik het eigenlijk wel wilde. Doodeng was dat natuurlijk! Na lang er over praten en een aantal huwelijken meegemaakt te hebben zei hij opeens een keer dat hij misschien wel ooit met me wilde trouwen. En op dit moment is het zeker dat we ooit gaan trouwen...wanneer....ehhhh, dat horen jullie dan nog wel een keer, moet ie me eerst vragen.
Op zaterdag 24 januari 2004 15:06 schreef Moonah het volgende:
Heb net uitgebreid staan douchen. En denken. En voelen.
Mijn hart bonst als een bezetene.
Ik ga zo eerst maar eens mijn zus bellen. Wij zijn twee handen op een buik.Mss moet ik het maar uitmaken met mij allerliefste.
Maar da's nu wellicht te overhaast en te negatief gedacht.Sjak en easy-going, tnx.
En jouw vriend is niet echt tegen kinderen, hij weet het nog niet toch?
Dan kan je in ieder geval nog alle kanten op!
vindt. Lastige kwestie hoor. Moet je dan de liefde van je leven aan de kant zetten voor iemand die misschien wčl kinderen met je wil? Ik moet er niet aan denken dat ik voor die keuze zou komen te staan en ik vind het ook heel erg dat zij er wel constant aan loopt te denken wat nou het beste is...
Voor mezelf:
Ik ben 30 en hartstikke single momenteel. Kinderen zijn een ver-van-mijn-bed show door het feit dat ik geen relatie heb en toch maak ik me er regelmatig zorgen om. Het kan nog best even duren voordat ik iemand tegenkom met wie ik een leuke en stabiele relatie kan opbouwen, tegen de tijd dat we dan eventueel aan kinderen toe zouden zijn is mijn biologische klok ook alweer een aardig eind op weg.
Ik heb er geen kont aan om me er nu al zorgen om te gaan maken en toch doe ik het soms
quote:Je kan je ook zwanger laten maken door iemand, ook al heb je geen relatie. Dan heb je wel een kind en misschien wordt het dan wel wat met die persoon.. en zo niet heb je wel alvast een kind. (dan kan die relatie later nog)
Op zaterdag 24 januari 2004 16:49 schreef Loesje29 het volgende:
Mijn zusje (29) dacht altijd dat ze geen kinderen wilde en wil het de laatste tijd ineens wel heel graag. Haar vriend wordt echter over een week 40 en hij heeft vanaf het begin duidelijk gemaakt geen kinderen te willen omdat hij zichzelf daarvoor te oud
Lastige kwestie hoor. Moet je dan de liefde van je leven aan de kant zetten voor iemand die misschien wčl kinderen met je wil? Ik moet er niet aan denken dat ik voor die keuze zou komen te staan en ik vind het ook heel erg dat zij er wel constant aan loopt te denken wat nou het beste is...Voor mezelf:
Ik ben 30 en hartstikke single momenteel. Kinderen zijn een ver-van-mijn-bed show door het feit dat ik geen relatie heb en toch maak ik me er regelmatig zorgen om. Het kan nog best even duren voordat ik iemand tegenkom met wie ik een leuke en stabiele relatie kan opbouwen, tegen de tijd dat we dan eventueel aan kinderen toe zouden zijn is mijn biologische klok ook alweer een aardig eind op weg.
Ik heb er geen kont aan om me er nu al zorgen om te gaan maken en toch doe ik het soms
Eerst met mijn zus.
Aan haar toegegeven dat ik wél een kinderwens heb. Maar dat ik die wegrationaliseer omdat ik me vanwege mijn allerliefste die niet durf te permitteren. Ik verzin drogredenen omdat ik bang ben voor de afwijzing dat híj niet wil. Ik ben stabiel, ik zit goed in mijn vel, ik heb allerlei lastige zaken van vroeger goed verwerkt. Ik zou GVD een hartstikke goede moeder zijn.
Daarna gepraat met mijn allerliefste. Hij zegt dat hij totaal geen kinderwens voelt. Ik heb hem precies verteld wat ik hierboven schreef. En ik heb hem gevraagd erover te denken. En daarin de vraag mee te nemen, of hij bang is voor verantwoordelijkheden. Ik heb hem ook gezegd dat ik wellicht een keuze zal moeten maken. Niet als dreigement, of chantage. Maar omdat ik denk dat het een té groot offer is om mijn kinderwens op te geven.
Volgend weekend (of eerder) praten we er verder over.
Mijn buikpijn is weg. Stoute schoenen doen een mens goed.
Spannende tijd voor je nu.........maar je doet tenminste iets
quote:Goed dat je het gedaan hebt, dat je eerlijk tegenover jezelf en tegenover hem bent. Eerlijkheid duurt het langst, zei mijn oma altijd.
Op zaterdag 24 januari 2004 17:28 schreef Moonah het volgende:
Gepraat.
Sterkte deze week!
Hoe naar ook, bij mij zou het ook een groot probleem opleveren.
Mijn (pas) ex-vriendje wilde ze wel, maar alleen over een paar jaar. Ok, wachten wil ik wel. (We zijn om andere redenen uit elkaar gegaan).
Maar als ik een man zou tegenkomen die echt geen kinderen zou willen zou ik denk ik toch een heel groot probleem hebben.
Dan moet hij wel godvergetens leuk zijn zeg maar.
Op dit moment is het zo dat we een keuze moesten maken; of eerst voor mijn gezondheid een behandeling ondergaan die het krijgen van een kinderen met minstens een jaar uit zou stellen (ben nu 36 jaar) of toch eerst een kindje proberen te krijgen (helaas is het een besmettelijke ziekte, dus er is een heel kleine kans op besmetting voor het kindje).
Voor mij best een moeilijke keuze. De klok tikt immers, ben door allerlei toestanden aangewezen op IVF, dus ja, jezus, hoe langer ik het uitstel, hoe kleiner de kans dat ik ooit moeder word.
Maar voor mijn vriend was het eigenlijk al direct uitgemaakte zaak. Jij moet behandeld worden, klaar, punt. Hij ervaart dat zo anders dan ik, hij wil mij niet kwijt of ziek zien worden, dat telt voor hem het zwaarst. Een kindje is zoiets abstracts voor hem. Hij wil wel vader worden, denkt ook wel dat dat hij daarvan zal genieten, maar kan net zo gelukkig worden zonder.
Nu denk ik dat laatste ook wel, maar zou die wens om een kind op te zien groeien, te begeleiden, lief te hebben en voor te zorgen, lijkt me zo fantastisch. Dat wil ik gewoon niet graag missen.
Toch heb ik wat deze keuze betreft het wel erg van hem af laten hangen, want het zou voor hem ook niet eerlijk zijn om straks met een zieke vrouw (en misschien kind) te zitten.
Hmmm, wat wil ik hier nou voor jou mee zeggen, dit hiervoor was eigenlijk meer een voorbeeld van hoe verschillend onze kinderwens is. Praten, veel praten. Als het je allerliefste is, wil je hem ook niet kwijt.
Vraag je vriend of hij denkt ervan te kunnen genieten, stel het je samen voor hoe het is om een kindje te hebben. Ik weet namelijk ook van mijn vriend en andere vriendinnen dat veel mannen zich daar helemaal geen voorstelling van kunnen maken, zeker als ze wat ouder zijn. Dan hebben ze al een leven wat ze okay vinden, maar praat over wat het kan toevoegen. Ook aan jullie relatie. Het heeft bij ons ook vrij lang geduurd voordat mijn vriend eindelijk het gevoel had er wel aan toe te zijn. Het is niet zo dat ik hem omver geluld heb, maar wel door het er intensief over te hebben (want ik ken dat 'ik denk er een weekje over').
Nou goed, ik hoop echt voor jou dat dit niet betekent dat je zonder hem verder moet/gaat of dat je kinderwens niet vervuld gaat worden, dus dat je er samen uitkomt. Succes ermee he!!
[Dit bericht is gewijzigd door Sanseveria op 26-01-2004 06:24]
Bij mij is evt vruchtbaarheid ook niet zo vanzelfsprekend: Ik ben DES-dochter, en bovendien raakt mijn zus ook niet vanzelf zwanger. Maar dat is van later zorg.
Het weekend is nogal gespannen verlopen. Ik moest nog heel veel huilen en mijn allerliefste (wat hij dus echt is!!) kon daar niet mee omgaan. Hij voelde het, alsof hij de schuld ervan was. Natuurlijk was ik ook wel boos op hem, onbewust. Híj wil immers geen kind. Nu is het inmiddels rustig, en kunnen we gewoon weer knuffelen en zeggen dat we van elkaar houden.
Maar hoe in hemelsnaam verder???
Sanseveria, je geeft goede tips. Ik hoop dat hij er ook écht over wil/durft te praten. Ik hoop ook dat hij met een aantal bevriende vaders wil praten. Zíjn vrienden zijn over het algemeen nog geen vader (eentje), van mijn kant uit zijn er meer. Het enige voorbeeld dat hij dichtbij heeft, is zijn broer, en daar heeft hij niet veel mee op.
Ik ben voor mijzelf iig heel erg blij dat ik erover ben begonnen. Ik dacht werkelijk dat ik geen kinderwens (meer) had. Wat kan een mens zichzelf toch ontzettend voor de gek houden. Ík iig wel! Ik praat recht wat krom is... Gelukkig heb ik de signalen (de jaloerse gevoelens) goed geďnterpreteerd, en daaruit dus herleid dat ik wel degelijk moeder wil worden.
Graag zelfs!
Allemaal bedankt voor jullie reacties, da's toch erg fijn.
I'll keep you informed.
quote:Dat moet je ook niet doen, zeker niet voor een lief, zelfs als hij de allerliefste is
Op zaterdag 24 januari 2004 17:28 schreef Moonah het volgende:
Daarna gepraat met mijn allerliefste. Hij zegt dat hij totaal geen kinderwens voelt. Ik heb hem precies verteld wat ik hierboven schreef. En ik heb hem gevraagd erover te denken. En daarin de vraag mee te nemen, of hij bang is voor verantwoordelijkheden. Ik heb hem ook gezegd dat ik wellicht een keuze zal moeten maken. Niet als dreigement, of chantage. Maar omdat ik denk dat het een té groot offer is om mijn kinderwens op te geven.
Je moet jezelf kunnen zijn, op alle fronten. Maar ms is het ook wel zo dat deze man dan niet de allerliefste kan zijn, omdat hij jouw kinderwens niet in vervulling kan doen gaan en ik het idee heb dat dat toch iets is wat je graag wilt.
Toch een kind krijgen terwijl je allerliefste dat stiekem in zijn hart niet wil, is ook gene oplossing en zal ms juist wel leiden tot een breuk.
Ik denk dat het toch echt iets is wat je goed moet bespreken met je lief: misverstanden over dit soort zaken kunnen nogal verstrekkende gevolgen hebben
quote:Nou ja zeg, misschien moet je lief je wel het huis uitschoppen omdat je ZIJN wensen niet respecteerd, wat een motivatie zeg
Op maandag 26 januari 2004 19:27 schreef SEMTEX het volgende:[..]
Dat moet je ook niet doen, zeker niet voor een lief, zelfs als hij de allerliefste is
Je moet jezelf kunnen zijn, op alle fronten. Maar ms is het ook wel zo dat deze man dan niet de allerliefste kan zijn, omdat hij jouw kinderwens niet in vervulling kan doen gaan en ik het idee heb dat dat toch iets is wat je graag wilt.
Wellicht ben jij het monster omdat je wel van hem verwacht dat hij z'n leven opgeeft omdat JIJ iets wilt, het is schijnbaar totaal niet belangrijk of hij toevallig ook een mening heeft.
Of is hij de zaad en geld donor en niets anders? Lekkere moeder zeg.
Nee, zet nog maar een paar kinderen op deze wereld, waar er een tekort aan water, eten, ruimte en zuivere lucht is. Waar men elkaar al doodschiet omdat er lange tenen zijn, waar men liever van een ander steelt dan er zelf voor te werken.
Nee, het is leuker om je kind naar school te sturen en een grote kans hebben dat hij/zij onvoerd wordt door een pedofiel, verkracht wordt etc.
Verbeter de wereld en neem GEEN kinderen.
Michael
het is een keus, respecteer mekaar gewoon eens zeg
Waar ik fel op tegen ben is het willen hebben van kinderen ten koste van alles, en er wordt hier vaak wel vanuit een (1) richting gekeken, de potentiele moeder wordt bij voorbaat iets tekort gedaan.
Waarom wordt er niet eens gekeken naar het hele plaatje? zijn de financien in orde, is de omgeving geschikt, is de relatie stabiel, wat zijn de gezondheid risico's, wat wil je nog verder in het leven? etc, etc, etc.
Er zijn duizend vragen die beandwoord moeten worden maar het is toch altijd frappant dat er als een blind paard maar een kind genomen wordt.
Michael
quote:Maar Moonah, hoe zie je dat dan verder voor je?
Op zaterdag 24 januari 2004 17:28 schreef Moonah het volgende:
Gepraat.Eerst met mijn zus.
Aan haar toegegeven dat ik wél een kinderwens heb. Maar dat ik die wegrationaliseer omdat ik me vanwege mijn allerliefste die niet durf te permitteren. Ik verzin drogredenen omdat ik bang ben voor de afwijzing dat híj niet wil. Ik ben stabiel, ik zit goed in mijn vel, ik heb allerlei lastige zaken van vroeger goed verwerkt. Ik zou GVD een hartstikke goede moeder zijn.Daarna gepraat met mijn allerliefste. Hij zegt dat hij totaal geen kinderwens voelt. Ik heb hem precies verteld wat ik hierboven schreef. En ik heb hem gevraagd erover te denken. En daarin de vraag mee te nemen, of hij bang is voor verantwoordelijkheden. Ik heb hem ook gezegd dat ik wellicht een keuze zal moeten maken. Niet als dreigement, of chantage. Maar omdat ik denk dat het een té groot offer is om mijn kinderwens op te geven.
Volgend weekend (of eerder) praten we er verder over.
Mijn buikpijn is weg. Stoute schoenen doen een mens goed.
Stel, je zet door want hij houdt voet bij stuk, dan ben je dus een alleenstaande jonge, maar toch ook weer niet piepjonge vrouw met een kinderwens
En dan de man, de vader in spé, die moet nog gevonden worden.
Ik neem aan dat je niet een man, een vriend neemt om zwanger te worden, maar dat je gewoon verliefd wilt zijn en dan tzt samen er voor te gaan.
Maar hoe snel denk je die tegen het nog ranke lijf te lopen?
En hoe lang mag dat duren?
En stel je "vindt" hem niet, of niet iemand zo leuk als je huidige vriend?
Of kies je dan voor een donor, een anonieme of een bereidwillige kennis (ik zag er hier in dit topic al 1 
) om jou te be..uuh..peertjes?
Of hoeft het niet persé nog geboren te worden, mag het ook al geboren zijn en in jou de ideale (bom) moeder vinden
Om maar eens flink op de zaken vooruit te lopen
quote:Graag gedaan hoor, ik weet hoe een beladen en moeilijk bespreekbaar onderwerp dit is in je relatie. Je wilt hem het ook niet af gaan dwingen, of idd chanteren ofzo, maar soms komt het daar wel een beetje op neer. Plus idd je eigen verwarrende gevoelens.
Op maandag 26 januari 2004 18:45 schreef Moonah het volgende:
Ik hoop ook dat hij met een aantal bevriende vaders wil praten. Zíjn vrienden zijn over het algemeen nog geen vader (eentje), van mijn kant uit zijn er meer. Het enige voorbeeld dat hij dichtbij heeft, is zijn broer, en daar heeft hij niet veel mee op.Ik ben voor mijzelf iig heel erg blij dat ik erover ben begonnen. Ik dacht werkelijk dat ik geen kinderwens (meer) had. Wat kan een mens zichzelf toch ontzettend voor de gek houden. Ík iig wel! Ik praat recht wat krom is... Gelukkig heb ik de signalen (de jaloerse gevoelens) goed geďnterpreteerd, en daaruit dus herleid dat ik wel degelijk moeder wil worden.
Graag zelfs!Allemaal bedankt voor jullie reacties, da's toch erg fijn.
I'll keep you informed.
Het eerste stukje wat ik van je quote, over zijn omgeving, dat was bij ons ook het geval. Daar heb je dus niet veel aan, integendeel, want die bevestigen allemaal het beeld van 'vrij is fijn'.
Wat bij ons heeft geholpen is de dingen heel concreet te maken. Wij snowboarden bijvoorbeeld en als ik daar dan aan denk dat je ook met een kleintje op die piste staat, dan smelt ik al helemaal. Ik heb hem gevraagd zich dat soort situaties voor te stellen, dat hij zou leren snowboarden aan ons kind. Of hij dat leuk zou vinden en van zou kunnen genieten. Zo had ik nog wat meer dingen, en na een tijdje (duurde toch wel even hoor ) zag hij het ook echt zitten.
Tuurlijk heb je het ook over de minder leuke kanten; uit bed 's nachts, het opvoeden wat niet altijd even makkelijk gaat, maar dan is jullie relatie sterk genoeg om daar wel samen uit te komen.
Oh ja, dat zei ik ook tegen hem en dat was voor hem ook wel overtuigend; wij leren elkaar weer op een heel andere manier kennen en zien. Niet alleen maar als het koppel wat we nu zijn, maar ook als papa en mama. Daarin verandert denk ik ook best wel wat (en ik denk dat mijn vriend een geweldige vader zou zijn). Dat is toch ook weer spannend en nieuw?!
Nou, zo is het uiteindelijk dus wel gelukt . Nu denk ik dat jij ook redelijk overtuigend kunt zijn, dus zet 'm op. Als je hem niet kwijt wilt, dan zul je toch op niet al te lange termijn moeten weten waar je aan toe bent. Succes!
quote:Euh, voortaan niet meer zo snel en cru oordelen he?
Op dinsdag 27 januari 2004 05:25 schreef michaelf het volgende:[..]
Nou ja zeg, misschien moet je lief je wel het huis uitschoppen omdat je ZIJN wensen niet respecteerd, wat een motivatie zeg
Wellicht ben jij het monster omdat je wel van hem verwacht dat hij z'n leven opgeeft omdat JIJ iets wilt, het is schijnbaar totaal niet belangrijk of hij toevallig ook een mening heeft.
Of is hij de zaad en geld donor en niets anders? Lekkere moeder zeg.Nee, zet nog maar een paar kinderen op deze wereld, waar er een tekort aan water, eten, ruimte en zuivere lucht is. Waar men elkaar al doodschiet omdat er lange tenen zijn, waar men liever van een ander steelt dan er zelf voor te werken.
Nee, het is leuker om je kind naar school te sturen en een grote kans hebben dat hij/zij onvoerd wordt door een pedofiel, verkracht wordt etc.Verbeter de wereld en neem GEEN kinderen.
Michael
Ik denk er in principe net zo over als jij, maar weet ook dat als de ene partner eigenlijk geen kinderen wil (diep in zijn/haar hart) op redelijk volwassen leeftijd, dat ook eigenlijk niet zal veranderen. En je dus de andere partner je kinderwens 'op zal dringen', hoe cru dat ook moge klinken. De vraag is of je dat wilt en of je dn niet beter een partner kutn zoeken die dezelfde wens is.
Jammer dat mensen meteen zo heftig reageren.
quote:Er wordt in dit topic door de TS JUIST goed over nagedacht, lees dan
Op dinsdag 27 januari 2004 05:49 schreef michaelf het volgende:
Er zijn duizend vragen die beandwoord moeten worden maar het is toch altijd frappant dat er als een blind paard maar een kind genomen wordt.Michael
quote:Gelieve deze discussie elders te voeren, daar de insteek van dit topic een heel andere is.
Op dinsdag 27 januari 2004 05:49 schreef michaelf het volgende:
wow, degene die geen kinderen wilt wordt als de schuldige neergezet, hij zou tenslotte haar wens niet respecteren, en dan mag "hij" zich schijnbaar niet verdedigen.
[/quote]quote:Ik ben me zeer bewust van het feit dat ik niet in de positie verkeer om nog maar eens even een nieuwe vent te zoeken die me een kind gaat schenken!
Op dinsdag 27 januari 2004 05:57 schreef milagro het volgende:
Maar Moonah, hoe zie je dat dan verder voor je?
Stel, je zet door want hij houdt voet bij stuk, dan ben je dus een alleenstaande jonge, maar toch ook weer niet piepjonge vrouw met een kinderwens
Ik wil ook helemaal niet weg bij mijn allerliefste. Ik weet niet hoe het anders uit te drukken, maar op 'mens-niveau' passen wij erg goed bij elkaar.
Bom-moeder is ook geen optie. Punt een wil ik een kind zijn/haar vader niet onthouden. Punt twee lijkt het me veel te zwaar om er alleen voor te staan.
En, een kind hoeft idd niet per sé uit mij geboren te worden. Maar adoptie kent ook leeftijdsgrenzen.
Jaaaaah, veel food-for-thought.
, ze gaat nu verloskunde studeren, maar ook daarbij denkt ze constant aan een groter gezin. Sommige vrouwen hebben zeer duidelijke ideeën over kinderen krijgen en hebben het gezin als ideaal..dat blijkt.Persoonlijk kan ik mij een kinderloos leven al niet meer voorstellen, en zie het niet als een extra last, maar als extra verrijking van je leven..
Of is dat, zoals vaak, gewoon niet uit te leggen, je wilt het, je voelt het..
Of, voel je het omdat je wéét dat het in zekere zin nu of nooit is? En dat dan in combinatie met een vriend voor wie het enkel 'nooit' is?
Dat komt nl ook voor, dat je door dat besef ineens "in paniek" raakt en dat gevoel verwart met een daadwerkelijke kinderwens, waarvoor je in dit geval ws veel voor moet opgeven?
quote:Dat laatste dus.
Op dinsdag 27 januari 2004 19:01 schreef milagro het volgende:
Moonah, wat denk je dat een kind je gaat geven, dat je nu mist of zult missen?
Of is dat, zoals vaak, gewoon niet uit te leggen, je wilt het, je voelt het..
Denk ik.
quote:Maar dit zou wellicht ook mogelijk zijn. Al denk ik niet dat het dat is.
Of, voel je het omdat je wéét dat het in zekere zin nu of nooit is? En dat dan in combinatie met een vriend voor wie het enkel 'nooit' is?
Dat komt nl ook voor, dat je door dat besef ineens "in paniek" raakt en dat gevoel verwart met een daadwerkelijke kinderwens, waarvoor je in dit geval ws veel voor moet opgeven?
Aaaarrrgggghhh!!! 
Maar bedankt voor je 'meedenken' milagro.
Je begint een soort eigenbedrijf, voorafgegaan door een droom. In dit geval was die droom de kinderwens en zal het gezin je eigenbedrijf worden. ;-)