30+ en (nog) geen kinderen....

Ikzelf: ben dan wel geen 30+ maar ga wel reageren:
Mijn vriend en ik houden allebei veel van kinderen,
dus ik denk dat wij misschien als ik eind 20 ben wel kinderen willen.

Maar aan de andere kant begrijp ik jou beredenatie zo goed.
Ik weet niet hoe mijn leven gaat verlopen, weet niet of het altijd even goed
met mij zal gaan en ik ben bang dat ik het hebben van een kind niet aankan.
Maar gelukkig ben ik nog jong. Ik hoef nog niet te kiezen.

[Dit bericht is gewijzigd door Wolkje op 02-03-2003 14:25]

quote:

---

Op zondag 2 maart 2003 14:21 schreef Moonah het volgende:

---

quote:

---

Op zondag 2 maart 2003 14:24 schreef Moonah het volgende:

[..]

Het is nu juist ook wel een goede manier om toch met kinderen om te kunnen gaan, ervan te genieten, zonder dat ik ze zelf heb.

---

quote:

---

Op zondag 2 maart 2003 14:24 schreef Moonah het volgende:

[..]

Neuh, da's het probleem niet .
Het is nu juist ook wel een goede manier om toch met kinderen om te kunnen gaan, ervan te genieten, zonder dat ik ze zelf heb.

---

Ik denk namelijk dat jij door hetzelfde proces gaat als ikzelf en de vrouwen die ik ken voordat ze besloten aan kinderen te beginnen.
Maw, dat kindje komt er wel, is een kwestie van tijd.
Tot zover mijn redelijk aanmatigende oordeel.

Mijn ervaring is dat als het geestelijke 'zaadje' eenmaal geplant is, de rest ook komt.
En dan nog iets,
ik kende mijn lief al 6 jaar voordat we aan kinderen begonnen,
en ik kan je verzekeren dat je vantevoren geen idee hebt hoe de relatie zich ontwikkelt als er eenmaal kinderen zijn, hoe goed je elkaar ook kent.
Als jullie je goed en zeker voelen tav jullie relatie, dan is dat imo genoeg.

Het krijgen van kinderen is één groot avontuur,
waarvan je geen idee hebt wat je te wachten staat.

Mensen bereiden zich voor op een kind dmv financiële en relationele zekerheid bijv, maar er is niets dat je voorbereid op het hebben van het kind zelf.
Daarom vind ik altijd dat je je gevoel moet volgen en niet teveel moet afgaan op ratio,
want dat gaat compleet overboord op het moment dat je je kindje voor het eerst vasthoudt.

[..]

Bedoel jij omdat de wereld niet zo'n idyllische plek is als je eigenlijk wel zou willen? Want die overwegeingen spelen ook door mijn hoofd.

inderdaad, maar ja, ik ben tenminste wel blij dat ik het zo zie, want als dat niet het geval is kom je er later wel achter, of nog erger, je kind

kzou dan trouwens geen moeder zijn maar een vader

quote:

---

Op zondag 2 maart 2003 16:12 schreef FouteMensenStaff het volgende:
Kinderen? Moet er voorlopig niet aan denken, zie wel eens verder als ik een jaar of 40+ ben

---

_{Ook oneerlijk eigenlijk}

quote:

---

Op zondag 2 maart 2003 16:14 schreef Qarinx het volgende:

[..]

Voor een vrouw is dat wel iets anders..

_{Ook oneerlijk eigenlijk}

---

Ik zou ze dolgraag willen, liefst had ik er al 1 of 2 rondlopen maar het is niet anders

quote:

---

Op zondag 2 maart 2003 14:39 schreef shmoopy het volgende:
Het krijgen van kinderen is één groot avontuur,
waarvan je geen idee hebt wat je te wachten staat.

---

quote:

---

Op zondag 2 maart 2003 14:39 schreef shmoopy het volgende:
Mensen bereiden zich voor op een kind dmv financiële en relationele zekerheid bijv, maar er is niets dat je voorbereid op het hebben van het kind zelf.
Daarom vind ik altijd dat je je gevoel moet volgen en niet teveel moet afgaan op ratio,
want dat gaat compleet overboord op het moment dat je je kindje voor het eerst vasthoudt.

---

[Dit bericht is gewijzigd door femmeChantal op 02-03-2003 16:43]

* DuchessX is 29 en herkent het gevoel dat de tijd gaat dringen

Maar ik ben voorlopig nog lang niet aan kinderen toe, mss duurt dat ook nog wel een aantal jaar. En over een aantal jaar begint mijn vruchtbaarheid af te nemen, bestaan er grotere risico's wanneer je in verwachting bent etc..

Ik merk dat ik er steeds vaker aan denk en mee bezig ben.

Moeilijk, moeilijk...

Ik geef al 4 jaar zwemles aan schattige kinderen.
Maar natuurlijk ook aan minder schattige kinderen.
Ergens heb ik zoiets van, ik wil geen kinderen, want ik wil tegen de tijd dat ik min of meer volwassen ben (25 dus ) nog wel even van mijn eigen leven en als het even meezit het samenzijn met mijn partner kunnen genieten.

Raar vind ik het niet, en ik zou het ook bij mezelf helemaal niet raar vinden, als dan toch ergens, rond die leeftijd je ineens je biologische klok hoort tikken, en je met zijn ritme vertelt: beslis nu of je kinderen wilt of niet.

Ik weet niet of ik een goeie moeder zou zijn, maar ik weet wel dat iedereen dat moeder instinct heeft, en dat we er daarom rond ons 30ste over na gaan denken, vooral als we tegen die tijd nog geen kinderen hebben.
Op het moment, maar dat is logisch, vind ik het heerlijk om aan het eind van een lesavond al die kinderen gedag te zeggen en ze een week niet meer te zien, verantwoordelijkheid voor een ogenblik dragen, een ogenblik plezier van ze hebben, en een ogenblik woedend op ze zijn.

Een vriendin van me, 16 jaar jong heeft nu al een kind. Was een foutje, uiteraard, maar ze heeft er voor gekozen het kind te houden en het samen met haar vriendin, ja, ze heeft inmiddels een vriendin, van 17 op te voeden.
Ik zou er niet aan moeten denken, je halve jeugd verpest, omdat je simpelweg niet vrij meer kan zijn, en teveel verantwoordelijkheid draagt.
Ik denk dat ik tegen de tijd dat ik echt volwassen ben, genoeg verantwoordelijkheids gevoel zal hebben om een kind op te kunnen voeden, maar wil ik dat wel..

het is en blijft moeilijk

Ook heb ik zelf zoiets van: de wereld is al overbevolkt genoeg, en in tehuizen zitten vele kinderen zonder ouders, die het al zwaar genoeg hebben.
Waarom dan geen kind adopteren? Ok, het zal vast zo zijn, dat je meer hebt met een kind dat je zelf gebaard hebt, daar is die moeder-kind band, maar ik vind dat de kinderen die op dat moment geen leven hebben, ook recht hebben op geluk.
Dat zal ook meewegen in mijn beslissing ooit, of ik kinderen wil of niet: ik zal zeker aan mijn partner de adoptie-optie voorleggen...

quote:

---

Op zondag 2 maart 2003 17:00 schreef DuchessX het volgende:
* DuchessX is 29 en herkent het gevoel dat de tijd gaat dringen

Maar ik ben voorlopig nog lang niet aan kinderen toe, mss duurt dat ook nog wel een aantal jaar. En over een aantal jaar begint mijn vruchtbaarheid af te nemen, bestaan er grotere risico's wanneer je in verwachting bent etc..

Ik merk dat ik er steeds vaker aan denk en mee bezig ben.

Moeilijk, moeilijk...

---

En we willen wel kids

Maar nu nog niet

Misschien over een jaar of 2. Moet makkelijk kunnen dan nog

Vanaf mijn eerste menstruatie wist ik zeker dat ik geen kinderen wilde. Ik ben dol op kinderen, een lieve oppas, aardige 'tante' en rechtvaardige juf maar zelf wil ik ze niet.
Ze zijn mij te klein, afhankelijk en klungelig en ze hebben recht op alle aandacht en tijd ze door deze fase heen te helpen. Grote kinderen zijn veel leuker. Babies vind ik een soort 'larven'.
Met mij sterft mijn familietak uit. Gelukkig heeft de familie mij nooit gedwongen daar iets aan te doen en zal dat ook niet doen. Ieder weldenkend mens die toch al tijd te kort komt en liefst gezond is zal zich bedenken in mijn ogen zolang er geen druk van buitenaf is.
Bovendien, het baren op zich is al een voorproefje van de beproevingen van het moederschap. Dat alleen al wou ik mezelf niet aandoen. Die topic hier over 'baren' en 'kindjes' durf ik niet eens te lezen, zo onpasselijk wordt ik van al die uitscheur- en perswee-verhalen. Bah, dat doe je jezelf toch niet vrijwillig aan? In al die jaren heeft nog niemand mij weten te overtuigen van het nut van het baren. Wel van de zegeningen van de geboortebeperking. De mensheid is namelijk geen met uitsterven bedreigde diersoort dus in het ter wereld brengen hoeft de opoffering niet te zitten.
In het goed zorgen voor de al geboren kinderen wel. Kinderen zijn fantastisch en als ik de tijd en ruimte had zou ik ook thuis wel kinderen vanaf 'de lastige leeftijd' willen opvangen en desnoods adopteren om ze te beschermen en helpen. De wereld is namelijk ongelooflijk hard. Vooral ook tegen kinderen. Kinderen zijn overal altijd als eerste de dupe van.
Ook met de wetenschap dat ik een kind zou baren dat gedurende het leven vernederd, mishandeld of vermoord kan worden en misschien gebrek of oorlog of wat dan ook zou moeten meemaken... die verantwoording kan ik niet nemen als moeder. Dus ik bescherm mijn kinderen door ze gewoonweg niet te verwekken.
Er is ook geen aandrang behalve vrees voor een eenzame oude dag. Maar die heben mensen met kinderen even zo goed. Het verhaal dat het vanzelf wel komt en de natuur is... dat hoor ik alleen van moeders en nooit van kindeloze vrouwen. Daarom post ik mijn verhaal hier. Opdat meisjes zelf een keuze kunnen maken zolang ze kinderloos zijn.

Laat je niet in de fuik van het ouderschap lokken als je er zelf geen extreme aandrang toe voelt. Laat je er ook nooit door een partner toe pressen. Ik heb het meermaals uitgemaakt met kinderdrangmannen en ze zijn elders prima terecht gekomen voor hun nazaat.
Bovendien, hoe lief ook je partner, je moet je moederrol altijd als zelfstandig iets blijven zien. Het moederschap houdt je levenslang: dat is geen kwestie van een 20jarenplan.
Je bent op de wereld gekomen om jou leven te voeren. Niet dat van een ander: je familie-naam, je man of je eventuele kinderen. Het is jou leven met jou lichaam.
Het is tegenwoordig helemaalje eigen keuze hoe je dat invult. Dat op zich is een ongelooflijke rijkdom die nog niet veel eerder in de geschiedenis voorkwam. Met die kennis en mogelijkheden moeten wij moderne vrouwen leren omgaan. Daar de waarde van inzien.

Ikzelf ben heel blij met mijn leven net zo vrij als dat van een vrij man.

quote:

---

Op zondag 2 maart 2003 17:19 schreef Lurky het volgende:
heel lang verhaal

---

(ook al ben ik nog lang geen 30+ )

quote:

---

Op zondag 2 maart 2003 14:21 schreef Moonah het volgende:
De gevoelens van twijfel komen dan ook vanuit mijn ratio.

---

Wat ik om me heen zie (en wat mezelf ook soms bezig houdt):

- wereld wordt er niet mooier op, is het verantwoord om hier een kind in te zetten?
Echter; dertig jaar geleden dachten mensen ook dat de wereld snel zou verslechteren. Bovendien leert de geschiedenis dat de mens erg flexibel is en zich makkelijk weet aan te passen aan veranderende omstandigheden. Een 'andere' wereld hoeft daarom niet minder levensgeluk te betekenen.

- zal ik een goede moeder zijn?
Iedereen heeft z'n goede en slechte kanten. Daarnaast heb ik wel eens gelezen dat degenen die daarover nadenken juist goede moeders zullen zijn; ze kunnen namelijk makkelijker dingen bij zichzelf herkennen en 'bijsturen'. (PS. Bij eventuele grote en (deels) onverwerkte dingen in het verleden kun je denk ik zelf het beste beoordelen in hoeverre dit een rol zal gaan spelen.)

- wanneer is het de 'juiste tijd'?
Ik zie dat dit helemaal geen argument is; het is namelijk nooit de juiste tijd.

PS. Ik lees net het verhaal van Lurky en haar opmerkingen over geen verantwoording kunnen nemen voor mishandeling/vernedering van kind, raken me wel. Wat ik hierboven over 'slechtere' wereld schreef, was meer in het algemeen (milieu-vervuiling, andere economische omstandigheden enz.). Hoe om te gaan met kans op mishandeling enz. van kind weet ik helaas niet, het lijkt me verschrikkelijk als zoiets gebeurd.

[Dit bericht is gewijzigd door femmeChantal op 02-03-2003 17:34]