Mijn 
vriendin heeft sinds kort last van iets wat lijkt op depressiviteit wat i.i.g. gepaard gaat met regelmatige huilbuien.Dit houdt nu zo'n 3 dagen aan. Ze is in staat om op praktisch ieder moment in huilen uit te barsten. Ze vertelde me ook dat ze eigenlijk geen reden heeft om zich zo beroerd te voelen en dat dat op zich ook nog eens erg frustrerend is.
Nu zegt ze zelf dat ze hier al langer last van heeft. Dat is, het komt ieder jaar wel weer een keertje terug. Je zou denken dat het hier gaat om een zgn. winterdepressie en dit heb ik uiteraard ook al voorgelegd aan haar. Ze is het hier absoluut niet mee eens.. 
Goed, wat wil ik nu met dit topic? Ze denkt zelf dat ze (and I quote) een of andere stof mist die haar dit mistroostige en haast depressieve gevoel geeft. Is dit mogelijk? Zo ja, wat kan ze dan missien? Zijn er andere Fokkers die dit herkennen? Wat deden jullie er mee?
Ik ben benieuwd...
Purrrr
[Dit bericht is gewijzigd door Haanibal op 27-02-2003 15:11]
quote:Ze heeft vandaag een afspraak met haar dokter welke haar iig niet gaat vertellen maar even een dag in de zon te gaan lopen..
Op donderdag 27 februari 2003 15:11 schreef wouter25 het volgende:
Zo dit lijkt me erg zwaar voor jou, ik zou het echt niet weten, maar wil je wel even sterkte wensen. Ben je al met haar naar de dokter geweest? of mischien een keertje bloed laten prikken?
No offense, ik zeg niet dat jij of je vriendin ongelijk hebben, maar beter om hier door iemand naar te kijken, die geacht word daar meer van te weten
quote:Ik begrijp je bezorgheid en dit topic is ook echt niet bedoeld om vervolgens zelf te gaan dokteren. Zoals eerder vermeld is ze vandaag naar een echte dokter..
Op donderdag 27 februari 2003 15:15 schreef skyhigh het volgende:
Het lijkt mij een stuk verstandiger om, als ze er last van heeft, met deze klachten naar een huisarts te gaan. Zelf doktertje spelen, of zelfs psycholoogje, daar word niemand beter van.No offense, ik zeg niet dat jij of je vriendin ongelijk hebben, maar beter om hier door iemand naar te kijken, die geacht word daar meer van te weten
quote:Klinkt misschien raar, maar ik heb ergens gelezen dat vrouwen waarin de man klaarkomt (dus geen condoom) zich een stuk gelukkiger en minder gestressed voelen.
Op donderdag 27 februari 2003 15:08 schreef Purrrr het volgende:
Hoi,
Zijn er andere Fokkers die dit herkennen? Wat deden jullie er mee?
Ik ben benieuwd...
Purrrr
quote:nauw daar moet je niet zo boos op reageren, zonlicht doet nl veel als je zo gestemd bent hoor.
Op donderdag 27 februari 2003 15:13 schreef Purrrr het volgende:[..]
Ze heeft vandaag een afspraak met haar dokter welke haar iig niet gaat vertellen maar even een dag in de zon te gaan lopen..
mensen met depressies moeten ook soms lichtherapie doen, om in de wintermaanden het gebrek aan (zon)licht te compeseren.
je liet net doorschemeren dat je niet zo goed weet wat je er mee moet, doet iemand zijn best je wat te vertellen, reageer jij zo. Zal je vriendin van opknappen als je zo op haar reageert!
quote:Ik las het, ik was mijn eerdere post aan het tikken, en las het pas daarna....maar goede zaak, hopelijk kan deze man/vrouw meer duidelijkheid scheppen
Op donderdag 27 februari 2003 15:16 schreef Purrrr het volgende:[..]
Ik begrijp je bezorgheid en dit topic is ook echt niet bedoeld om vervolgens zelf te gaan dokteren. Zoals eerder vermeld is ze vandaag naar een echte dokter..
quote:Jup. Serotonine that is. Mijn moeder heeft er een tekort van en slikt daarom Seroxat (SERO staat voor serotonine).
Op donderdag 27 februari 2003 15:11 schreef Aventura het volgende:
Serotonine? Ik ben geen arts of psychiater verder hoor. Maar bijvoorbeeld antidepressiva werken daarop in geloof ik als je daarvan een tekort hebt. Ze geen wel eens dat je het aanmaakt door bijvoorbeeld sport, sex en na het eten van bananen en chocola. Maar zoals ik al zei ik weet het fijne er niet van.
XTC slikken helpt ook, maar ja, dat werkt maar 6 uur en daarna krijg je een sterke afname en een terkort zelfs waardoor je weer terugvalt.
Sterkte!
Die mensen weten duidelijk NIET waar ze het over hebben.
Ik ben al twee jaar aan het knokken om mijn depressiviteit de baas te worden, op allerlei manieren, en weer aan het werk te kunnen.
Kom bij mij niet aan met het verhaal dat als iemand een paar dagen of een paar weken jankerig is en zich rot voelt, dat hij/zij dan depressief is.
We leven helaas in een maatschappij waarin mensen denken dat als ze zich rot voelen, dat ze dan naar de dokter moeten rennen voor wat anti-depressiva.
Maar mensen moeten eens leren om naar hun lichaam te luisteren en prioriteiten te stellen in hun leven over wat ze belangrijk vinden.
Heel lang moet het lichaam ondergeschikt zijn aan een combinatie roofbouw, slechte voeding, weinig slaap en gebruik van genotsmiddelen en weinig aandacht voor de conditie van het lichaam.
En als dat lichaam dan roept: ik kap ermee zolang jij niet naar me luistert, dan roept men: ik voel me zo depressief!
Sorry, verwacht van mij dan geen adviezen over naar de huisarts gaan.
Die man heeft wel wat beters te doen.
Voor wie het hier niet mee eens is, start ik een nieuw topic met de titel: "wat is nou eigenlijk een depressie".
Sorry, ik bedoel het lang niet zo bot als hier boven vermeld staat.
Maar ik vind het een belediging voor alle mensen die wél recht van spreken hebben over hun depressiviteit, als half nederland zich depressief noemt. Dat maakt dat mensen die daadwerkelijk last hebben van depressiviteit, met de nek aangekeken worden door de buitenwereld en als "aanstellers" worden betiteld.
Feiten graag, geen speculaties.
Greetz,
Ischa
Als ze echt structureel een stof miste, zou ze dat gevoel wel constant hebben, toch?
Als jullie de openingspost wat beter hadden gelezen hadden jullie kunnen zien dat de topicstarter schrijft:
quote:Met vriendelijke groet,
Op donderdag 27 februari 2003 15:08 schreef Purrrr het volgende:
Nu zegt ze zelf dat ze hier al langer last van heeft.
Fogerty (die zich stoort aan de "alleen bij mij is het echt erg"-houding. Wat weten wij daar nou van?)
quote:Daarmee bedoelt hij dat het elk jaar wel een keertje terugkomt. Tenminste, dat staat er.
Op zondag 2 maart 2003 18:56 schreef Fogerty het volgende:
Lieve mensen,Als jullie de openingspost wat beter hadden gelezen hadden jullie kunnen zien dat de topicstarter schrijft:
[..]Met vriendelijke groet,
Fogerty (die zich stoort aan de "alleen bij mij is het echt erg"-houding. Wat weten wij daar nou van?)
Topicstarter, misschien kun je iets duidelijker zijn. Heeft ze dit lange tijd achter elkaar, of elk jaar een paar dagen?
quote:Dit was geenszins de strekking van mijn woorden, Fogerty, maar bedankt voor je waarde-oordeel.
Op zondag 2 maart 2003 18:56 schreef Fogerty het volgende:(die zich stoort aan de "alleen bij mij is het echt erg"-houding. Wat weten wij daar nou van?)
Ik neem maar even aan dat je deze niet zo ongenuanceerd bedoelde als dat ie klonk. 
quote:Jawel hoor, ik bedoelde hem wel zo ongenuanceerd, maar dat komt omdat ik al drie jaar in R&P meelees en al iets teveel postings waaruit bovengenoemde houding spreekt heb mogen lezen. Jij echter post hier nog maar heel kort, dus je hoeft het je niet persoonlijk aan te trekken
Op zondag 2 maart 2003 22:31 schreef Ischa het volgende:
Dit was geenszins de strekking van mijn woorden, Fogerty, maar bedankt voor je waarde-oordeel.Ik neem maar even aan dat je deze niet zo ongenuanceerd bedoelde als dat ie klonk.
Ik zal even iets verder uitleggen hoe ik me voel...
kort samengevat:
Ik voelde me al een paar weken heel veel moe, lusteloos, heb heel veel geslapen, veel tijd voor mezelf gemaakt omdat ik dacht dat het dan wel weg zou gaan...
Nu 2,5 week geleden totaal ingestort en sindsdien voel ik me vreselijk instabiel... Ik voel me zo vreselijk verdrietig, heel zwaar, voel dan ook niks meer behalve dat zware gevoel. Het ene moment voel ik me goed, het andere moment stort ik weer in... De momenten waarop ik me slecht voel zijn nogal heftig, ben er heel erg bang voor... Ik kan dan echt niks meer, niets helpt dan ook op zo'n moment... Ik weet op zo'n moment dat ik een heel lieve vriend heb, heel fijne ouders en vrienden die er echt voor me zijn, dat ik blij ben met m'n leven maar ik voel er niks bij...
Afgelopen donderdag ben ik naar de huisarts gegaan, maar deze was principieel tegen medicijnen, met een psycholoog praten hoefde eigenlijk ook niet, ik was gewoon een gevoelig persoon en daar hoorde zo af en toe een depressie bij... daar kon ik dus helemaal niks mee... Ik wil weten waarom ik me zo voel...
De reden dat ik soms denk dat ik een bepaalde stof mis of er een gebrek aan heb ik dat dit depressieve gevoel bij mij altijd "op de loer ligt". En dat al heel erg lang. Ik ben als kind al naar psychologen gebracht, en ook in het begin van de middelbare school.... Daar zijn toen een aantal dingen uitgekomen, maar het heeft niet dat donkere gevoel weg kunnen halen....
Morgenvroeg heb ik een afspraak bij een andere huisarts (ik heb er 2) en ik hoop dat deze me iets serieuzer neemt....
Verder zu het ook wel leuk zijn als mensen hier op het forum niet al te makkelijk doen over mensen die zich niet fijn voelen... Je hoeft niet officieel depressief te zijn om je ellendig, wanhopig, bang te voelen en daartegen te moeten vechten...
Lotje
Iedereen gaat op z'n eigen manier om met verdriet of angst. Voor de één werkt het goed de stereo eens vol open te zetten en alles eruit te gooien, een ander gaat naar de sportschool en voelt zich daarna weer als herboren.
Lastig als je niet echt een aanwijsbare reden kunt vinden. Misschien een keer wat opschrijven wat je voelt?
Het zijn maar tips waarvan ik hoop dat je er iets aan hebt.
quote:Precies! Bovendien klopt er wel iets niet helemaal, wat die huisarts ook zegt. Dat je je ineens zwaar enzo voelt, dat hoort niet. Ik hoop voor je dat die andere huisarts níet zegt dat je je aanstelt, en in ieder geval sterkte
Op woensdag 5 maart 2003 22:45 schreef Lotjeb het volgende:Je hoeft niet officieel depressief te zijn om je ellendig, wanhopig, bang te voelen en daartegen te moeten vechten...
quote:XTC heeft het zelfde effect, maar dan op veel grotere schaal. Het kan dus idd een missende stof zijn (serotonine) of Dopamine kan ook de missende stof zijn... bij beide ga je je depressief voelen.
Op donderdag 27 februari 2003 15:11 schreef Aventura het volgende:
Serotonine? Ik ben geen arts of psychiater verder hoor. Maar bijvoorbeeld antidepressiva werken daarop in geloof ik als je daarvan een tekort hebt. Ze geen wel eens dat je het aanmaakt door bijvoorbeeld sport, sex en na het eten van bananen en chocola. Maar zoals ik al zei ik weet het fijne er niet van.
Ik wil je geen schrik aanjagen maar uhhhhhh wist je dat stoppen met seroxat een diffuse angststoornis kan oproepen? Heb je 20 mg?
Bij mij wel. De manier waarop mijn hersens informatie verwerken dus. Daar is/was iets fout mee. Hersens sturen je denken en doen aan. En als daar iets fout is dan is het een hele klus om uit te zoeken waar het aan ligt.
Pffffff lekker complex is het. En medicatie blijkt vaak DE oplossing te zijn.
quote:Heb net even gekeken en het idd 20 mg. Volgens huisarts was de enige bijwerking dat ik de eerste weken last van maag zou hebben....
Op donderdag 6 maart 2003 17:02 schreef Separeertje het volgende:
Waarom schrijft hij je seroxat voor ( paroxetin ) Is er een serotinine tekort? Zo ja hoe concludeert hij dat?
Ik wil je geen schrik aanjagen maar uhhhhhh wist je dat stoppen met seroxat een diffuse angststoornis kan oproepen? Heb je 20 mg?
Hij had je namelijk ook eerst 10 mg kunnen voorschrijven gedurende een aantal weken en dan bij no results de boel op te krikken naar 20 mg
Nu ik wat meer over het medicijn weet (internet, fok) was ik ook liever met 10 mg begonnen.... Nu ik voel wat het met m'n lichaam doet, een beetje eng..
quote:Ik slik nu zelf ong. 2,5 maand paroxetin en had in het begin ook wel last van bijwerkingen, maar inmiddels is het een stuk beter geworden. Ik ben in de tussentijd overgestapt op 30 mg, maar dat was slechts voor een kortere periode. Ik neem die pil altijd s'avonds zodat ik er minder last van heb, misschien is dit ook een idee voor jou?
Op woensdag 12 maart 2003 12:08 schreef Lotjeb het volgende:
mmm...... bijwerkingen zijn idd wat drastischer dan de huisarts me vertelde... Heb last van ongeveer alles in de bijsluiter...
Nu ik wat meer over het medicijn weet (internet, fok) was ik ook liever met 10 mg begonnen.... Nu ik voel wat het met m'n lichaam doet, een beetje eng..
Iig veel sterkte en weet dat alles (ooit) goed komt
quote:Nee, dan moet je dat niet doen. Pas in overleg met je arts.
Op woensdag 12 maart 2003 13:13 schreef Separeertje het volgende:
Als jij je wat beter voelt met 10 mg dan moet je dat gewoon doen! Weet niet of je last hebt van je spieren anders kan je over wegen om een anticholinergicum zoals artane of akineton ( 2 mg ) te vragen
Overigens duurt het vaak meerdere weken voordat het positieve effect van paroxetine merkbaar wordt. Omdat 10 mg vaak geen merkbare stemmingverbetering oplevert is het meestal de moeite waar om de bijwerkingen bij 20 mg in het begin op de koop toe te nemen (tenzij ze echt erg zijn).
Overigens is paroxetine geen tricyclische AD zoals je hierboven schrijft, maar een SSRI.
quote:Misschien dat het een goed bedoeld advies was, maar dat soort beslissingen moet je echt nemen in overleg met je huisarts. Hij/zij zal een weloverwogen beslissing genomen hebben om met 20 mg te beginnen. Het is niet verstandig om dit soort adviezen, hoe goed bedoeld ook, te geven
Op woensdag 12 maart 2003 13:13 schreef Separeertje het volgende:
Als jij je wat beter voelt met 10 mg dan moet je dat gewoon doen! Weet niet of je last hebt van je spieren anders kan je over wegen om een anticholinergicum zoals artane of akineton ( 2 mg ) te vragen
. De eerste periode is zwaar, maar je lichaam went eraan en na 2 a 3 weken voel je vaak dat het wat begint te werken. Met 10 mg duurt dat veel langer!Waar meestal geen rekening wordt gehouden is hoe het per persoon van invloed is.
Om zomaar even een voorbeeld te geven:
Er zijn mensen bekend die rapid metabolyser zijn die verwerken de medicatie veel sneller dan een "normaal persoon". En als jij klachten hebt moet je gewoon gaan!
edit:
overigens bedoel ik dat anti cholinergicum echt in overleg met je arts!
quote:Dat hoeft niet, ik heb het ook drie jaar geslikt na een ernstige depressie en therapie. Maar op een gegeven moment voelde ik me beter en heb het zelf afgebouwd zonder hulp van mijn huisarts.
Op donderdag 6 maart 2003 17:02 schreef Separeertje het volgende:
Waarom schrijft hij je seroxat voor ( paroxetin ) Is er een serotinine tekort? Zo ja hoe concludeert hij dat?
Ik wil je geen schrik aanjagen maar uhhhhhh wist je dat stoppen met seroxat een diffuse angststoornis kan oproepen? Heb je 20 mg?
Op een gegeven moment slikte ik 30 mg ( 3 tabl) op een dag maar had helemaal geen emotie's en gevoel meer.
Na een vrij lange periode had ik dat pas in de gaten en ging steeds minder seroxat slikken, daarna soms op willekeurige dagen (als het even niet ging).
Ik denk dat je het er beste afkomt als er geen regelmaat meer in zit.
Het gaat nu prima met mij en ik ben nu 11/2 jaar van de seroxat af 
Natuurlijk heb ik nog regelmatig een k*tdag, maar ik weet ook dat het weer overgaat.
quote:Heel erg fijn voor je dat je ervan af bent
Op woensdag 12 maart 2003 22:03 schreef Jominro het volgende:Ik denk dat je het er beste afkomt als er geen regelmaat meer in zit.
Het gaat nu prima met mij en ik ben nu 11/2 jaar van de seroxat af
, ik moet nog even. Maar ik denk dat je het wel lang geslikt moet hebben voordat je ermee kunt gaan expirimenteren, in de meeste gevallen volstaan 6-8 maanden slikken en daarna kun je gaan afbouwen. 3 jaar is trouwens wel erg lang, daar moet ik zelf niet aan denken