TLDR: Eurbonds dreigen lokale verkiezingen (nog) minder relevant te maken.
We hebben verkiezingen. En wederom gaat het over van alles (migratie, Israël/Gaza, klimaat, woningnood) maar niet over waar het écht om draait: de machtsoverdracht die via de schulden van Europa plaatsvindt.
Terwijl Nederlanders discussiëren over koopkracht en zorgpremies, wordt in Brussel achter de schermen een veel fundamenteler besluit voorbereid: de invoering van Eurobonds (gezamenlijke Europese leningen die landen aan elkaar ketenen via gedeelde schulden).
Dit is geen financieel detail.
Dit is een machtsgreep verpakt als solidariteit.
Want zodra schulden op de balans van de EU en de ECB staan, verschuift de zeggenschap over begrotingen, belastingen en monetair beleid definitief van Den Haag naar Brussel en Frankfurt. Wie de schuld beheert, beheerst het beleid.
De Europese Unie heeft een eigen creditcard gekregen, en wat daarop wordt uitgegeven verschijnt niet in de nationale boekhouding.
Wat begon met tijdelijke coronabonds is intussen een structureel schuldenstelsel geworden.
Opgezet via het NextGenerationEU-fonds, goedgekeurd door onze eigen regeringsleiders, terwijl ze thuis zeiden dat “Eurobonds dood en begraven” waren. Inmiddels praat de Europese Commissie openlijk over nieuwe gezamenlijke leningen voor “defensie, klimaat en veiligheid”. Allemaal andere namen voor hetzelfde mechanisme.
De logica is altijd dezelfde: als we samen geld lenen, kunnen we “meer investeren”. Maar wie betaalt het terug? En wie beslist waaraan het wordt uitgegeven?
Het antwoord is simpel: niet de kiezer.
Nederlandse partijen zijn opvallend stil.
CDA heeft zijn verzet opgegeven.
GroenLinks/PvdA zijn uitgesproken voorstander.
VVD zegt “tegen”, maar stemt in Brussel meestal mee.
Alleen partijen als SP, JA21 en enkele anderen spreken nog over behoud van budgettaire soevereiniteit. Een beetje dan
Toch blijft het debat uit.
Geen enkel verkiezingsprogramma legt eerlijk uit wat het betekent als Europese schulden gemeenschappelijk worden. Geen journalist vraagt door. En intussen wordt de kapitaalmarktenunie, de infrastructuur voor Eurobonds, stap voor stap ingevoerd.
Eurobonds betekenen niet alleen dat de Nederlandse belastingbetaler straks garant staat voor andermans schulden, maar ook dat Europa zichzelf een eigen inkomstenbron verschaft:
nieuwe Europese belastingen onder de vlag van “eigen middelen”.
Dat is de stille overgang van een monetaire unie naar een fiscale unie.
Een federatie zonder stem van de burger.
Schulden op de balans van Europa zijn geen boekhoudkundige ingreep: het is politieke machtsovername in financiële vorm.