Ik was met een groep vrienden in Londen. We moesten naar een evenement en besloten daarom snel ergens een pizza te eten voordat we erheen gingen.
Normaal gesproken kijk ik altijd eerst naar de reviews om te beslissen waar ik eet. Dit keer niet, want we hadden haast en kozen op het zicht een restaurant. Dat pakt eigenlijk nooit goed uit… altijd pech als we dat doen.
De pizza was aan de randen aangebrand en behoorlijk taai.
Het ergste vind ik eigenlijk dat de reviews al maanden geleden slecht waren.
Mijn klacht is dus niet zozeer dat ik een slechte pizza heb gegeten – dat is mijn eigen schuld (altijd reviews checken!) – maar vooral dat restaurants geen moeite lijken te doen om zichzelf te verbeteren.
Als eigenaar van een restaurant zou je je toch moeten afvragen: waarom krijg ik de laatste tijd slechte reviews?
Optie 1: Je bent manager en hebt een kok in dienst.
“Oei, de pizza’s zijn niet goed. Ik moet mijn kok ontslaan of aanspreken op zijn werk.”
Optie 2: Je bent zelf de kok in je eigen restaurant.
“Oei, blijkbaar kan ik geen goede pizza’s maken. Ik moet een cursus volgen om mezelf te verbeteren.”
Ik ben een man met een onverklaarbare fascinatie voor capuchons. Ze zijn mijn tweede huid—altijd om me heen, altijd vertrouwd. Ik draag ze niet alleen, ik lééf erin. Het voelt magisch als iemand er zachtjes aan trekt, een speels moment vol onverwachte connectie. En als mijn capuchon ergens blijft haken? Pure vreugde! Een klein avontuur in het alledaagse, alsof de wereld me even vasthoudt. Capuchons en ik? Een onafscheidelijk duo