Ofwel gedichten.
Wie is er niet groot mee geworden?
Dit naar aanleiding van een vondst van een oeroud schoolschriftje, helemaal volgekrabbelt met de meest onleesbare hanepoten van een 12-jarig meisje die het leuk vond om allerlei gedichten over te schrijven in voornoemd schoolschriftje.
Drama, diepzinnig, pretentieus, ivorentorenverdrietjes.
Later zal ik hier een van die schrijfseltjes hier neerplempen. Bedenk wel, ik was 11 of 12 jaar oud en ik voelde het echt overal. Deze teksten. Zo gevoelig. Zo raak. Zo herkenbaar.
Nou ja, dat dus. Puur en onvervalst pubergeleuter. Maar toch he?
Emoties van een opgroeiend meisje in het na-oorlogse Nederland.