Niet werken, wel gamen

Ik bekritiseer ze wel, als je 40+ uur kan gamen kan je ook wel 40 uur werken.

quote:

Op vrijdag 19 september 2025 21:36 schreef mspoez het volgende:

[..]
Farmen en dat traden voor consumables geeft geen directe beloning, dat vraagt vooruitdenken en plannen en investering in latere endorfine. Ik volg je denkwijze hoor, en vraag me af hoe dit dan daarin past?

Farming geeft wel een directe positieve consequentie. Bij elk monster dat je afmaakt krijg je een beloning in de vorm van een drop, meestal wat geld en materialen (mats) om een item te kunnen fabriceren. Waarvan het tweede bij elke non-player-character shop een relatief grote hoeveelheid geld opbrengt.

Ten minste, dat was zo toen ik Lineage II speelde en veel later Black Desert Online.

Het werkt als een soort gokken - je weet vooraf nooit wat je krijgt maar het is wel zeker dát je wat krijgt.

Mijn ex was een gamer met een wajong, meer dan fulltime achter de pc maar dikke paniekaanvallen als hij naar de AH moest voor een boodschap. Sociale skills -100
Zolang ik hem ken heeft hij geen dag gewerkt, en nu hij geëmigreerd is naar Canada is het een harde eis dat hij gaat werken, ben erg benieuwd.

quote:

Op vrijdag 19 september 2025 12:01 schreef Marsenal het volgende:
Iedereen die wel eens een spaghetti in Factorio heeft ontspaghettied weet dat werken en gamen gewoon hetzelfde kunnen zijn.

OF NIET DAN, @:flippingcoin??

Dit.

quote:

Op vrijdag 19 september 2025 17:34 schreef FlippingCoin het volgende:

[..]
klopt

factorio spelen komt heel dicht in de buurt van software ontwikkelen

rt

quote:

Op donderdag 18 september 2025 20:43 schreef mspoez het volgende:
Hoe zit dat eigenlijk?
Er zijn best wat mensen arbeidsongeschikt, op enigerlei wijze niet in staat te werken. Van die mensen lukt het een flink aantal wel om 40, 50 uur per week te besteden aan een spel als WoW of LoL of (vul in) en daarin samen te werken in guilds of teams, afspraken te maken voor raids of ARAMs of weet ik wat.
Zo betrokken zijn in een game vraagt toewijding, structuur, zelfcontrole en doorzettingsvermogen.

Ik heb gezocht of ergens een verklaring te vinden is, onderzoek misschien, uitleg over wat de verschillen zitten kunnen zijn... Ervaringsdeskundigen te over maar niemand kan me vertellen hoe dat dan werkt.

Voor de duidelijkheid: ik bekritiseer dit niet, ik veroordeel niemand en ga ervan uit dat iedereen die een uitkering krijgt die ook nodig heeft. Ik vraag het me gewoon af. Iemand een idee?

Zoals bekend en waar ik hier verder niet te veel op in wil gaan begon mijn uiterlijk te veranderen in een soort karikatuur. Ik werd er extreem om gepest en kon me niet goed verweren, ook omdat ik het met de pesters eens was. Meisjes zeiden bijvoorbeeld tegen elkaar: “Ik heb nog nooit zo’n lelijke jongen gezien.” Toen ik op mijn zeventiende in de spiegel keek, schrok ik me rot , in één jaar tijd was ik zó veranderd dat alles vergroeid leek terwijl ik er het jaar ervoor nog compleet normaal uitzag.

Ik werd extreem depressief en angstig omdat ik overal werd buitengesloten. Uiteindelijk kwam ik in de Wajong terecht waar men me met rust liet. Mijn redding in 2005 was World of Warcraft. Ik begon vrijwel direct bijna fulltime te spelen en verloor me in de wereld. Ik zei tegen mezelf: is dit wat ik wil? Nee, maar met dit uiterlijk had ik toch geen andere keus, ik zat volledig klem en dat was geen illusie.
Ik speelde steeds meer: soms 90 uur per week, inclusief weekenden, zonder pauzes. Jarenlang bleef ik doorgaan van vanilla WoW naar TBC, WotLK, Cata, MoP, WoD, Legion, BfA, Classic… in totaal zo’n twintig jaar bijna fulltime, met nul sociale contacten. Mensen waren vergeten dat ik bestond en ik wilde niemand meer onder ogen komen vanwege mijn uiterlijk.

In 2025 kan ik eindelijk zeggen dat ik gestopt ben met WoW. Ik ben gaan werken, maar loop eigenlijk tegen hetzelfde aan. Ten eerste had ik een jobcoach nodig, zonder hem was ik nooit door de sollicitatieprocedure gekomen. Ten tweede merk ik dat mensen mij uit de weg gaan, vooral vrouwen. Dat maakt me tegenwoordig echter weinig meer uit, mentaal ben ik zo belachelijk sterk ontwikkeld dat ik zelfs op mijn slechtste dagen nog functioneer. Vaak voel ik me een tien op tien qua ellende maar toch doe ik wat moet. Geen idee wat me sane houdt, misschien ben ik compleet gestoord maar ik kan me wel sane gedragen omdat ik het heb aangeleerd.

Mijn enige uitjes waren jarenlang ziekenhuizen en supermarkten, ik denk dat ik er gewoon aan gewend ben dat dit mijn leven is en dat het niet veel beter wordt. Nu werk ik als taxichauffeur, ongeveer 32 tot 40 uur per week, wat goed gaat ondanks dat ik vaak genegeerd word en daardoor geen sociale contacten kan opbouwen. Kritiek op mijn uiterlijk hoor ik nog regelmatig, maar het raakt me niet meer zo. De mensen die ik vervoer zijn over het algemeen erg tevreden, een paar van hen breng ik nu elke week.

Volgend jaar verhuis ik naar Denemarken en hoop ik officieel mijn gefaalde leven af te sluiten en het beste er van te maken zonder partner, kinderen en vriendschappen. Enige onwaarschijnlijke vriendschap die ik heb ontwikkeld is met mijn jobcoach.
Hij verhuist met zijn vriendin naar Denemarken en toen zei ik “ leuk, dat heb ik ook altijd gewild” en toen vroeg hij “ waarom ga je dan niet mee? Een nieuw begin , nieuwe omgeving en ik kan je helpen om aan het werk te komen” ik dacht er slechts 1 dag over na en toen besloot ik om mee te gaan.
Ik ben inmiddels bijna 46 en mijn jobcoach is 48.

[ Bericht 0% gewijzigd door -Deluzion- op 22-09-2025 02:43:38 ]

quote:

Op maandag 22 september 2025 02:36 schreef -Deluzion- het volgende:

[..]
Zoals bekend en waar ik hier verder niet te veel op in wil gaan begon mijn uiterlijk te veranderen in een soort karikatuur. Ik werd er extreem om gepest en kon me niet goed verweren, ook omdat ik het met de pesters eens was. Meisjes zeiden bijvoorbeeld tegen elkaar: “Ik heb nog nooit zo’n lelijke jongen gezien.” Toen ik op mijn zeventiende in de spiegel keek, schrok ik me rot , in één jaar tijd was ik zó veranderd dat alles vergroeid leek terwijl ik er het jaar ervoor nog compleet normaal uitzag.

Ik werd extreem depressief en angstig omdat ik overal werd buitengesloten. Uiteindelijk kwam ik in de Wajong terecht waar men me met rust liet. Mijn redding in 2005 was World of Warcraft. Ik begon vrijwel direct bijna fulltime te spelen en verloor me in de wereld. Ik zei tegen mezelf: is dit wat ik wil? Nee, maar met dit uiterlijk had ik toch geen andere keus, ik zat volledig klem en dat was geen illusie.
Ik speelde steeds meer: soms 90 uur per week, inclusief weekenden, zonder pauzes. Jarenlang bleef ik doorgaan van vanilla WoW naar TBC, WotLK, Cata, MoP, WoD, Legion, BfA, Classic… in totaal zo’n twintig jaar bijna fulltime, met nul sociale contacten. Mensen waren vergeten dat ik bestond en ik wilde niemand meer onder ogen komen vanwege mijn uiterlijk.

In 2025 kan ik eindelijk zeggen dat ik gestopt ben met WoW. Ik ben gaan werken, maar loop eigenlijk tegen hetzelfde aan. Ten eerste had ik een jobcoach nodig, zonder hem was ik nooit door de sollicitatieprocedure gekomen. Ten tweede merk ik dat mensen mij uit de weg gaan, vooral vrouwen. Dat maakt me tegenwoordig echter weinig meer uit, mentaal ben ik zo belachelijk sterk ontwikkeld dat ik zelfs op mijn slechtste dagen nog functioneer. Vaak voel ik me een tien op tien qua ellende maar toch doe ik wat moet. Geen idee wat me sane houdt, misschien ben ik compleet gestoord maar ik kan me wel sane gedragen omdat ik het heb aangeleerd.

Mijn enige uitjes waren jarenlang ziekenhuizen en supermarkten, ik denk dat ik er gewoon aan gewend ben dat dit mijn leven is en dat het niet veel beter wordt. Nu werk ik als taxichauffeur, ongeveer 32 tot 40 uur per week, wat goed gaat ondanks dat ik vaak genegeerd word en daardoor geen sociale contacten kan opbouwen. Kritiek op mijn uiterlijk hoor ik nog regelmatig, maar het raakt me niet meer zo. De mensen die ik vervoer zijn over het algemeen erg tevreden, een paar van hen breng ik nu elke week.

Volgend jaar verhuis ik naar Denemarken en hoop ik officieel mijn gefaalde leven af te sluiten en het beste er van te maken zonder partner, kinderen en vriendschappen. Enige onwaarschijnlijke vriendschap die ik heb ontwikkeld is met mijn jobcoach.
Hij verhuist met zijn vriendin naar Denemarken en toen zei ik “ leuk, dat heb ik ook altijd gewild” en toen vroeg hij “ waarom ga je dan niet mee? Een nieuw begin , nieuwe omgeving en ik kan je helpen om aan het werk te komen” ik dacht er slechts 1 dag over na en toen besloot ik om mee te gaan.
Ik ben inmiddels bijna 46 en mijn jobcoach is 48.

Klote om te horen man. Lijkt me een behoorlijke struggle inderdaad. Is het een medische aandoening, of heb je gewoon de genetische pechvogel gekregen? (klinkt lullig, zo bedoel ik het niet).

Ik heb al ruim 25 jaar banen waarbij ik onder werktijd kan handheld gamen.
Niet de volledige werkdag natuurlijk, maar er zijn altijd wel wat momenten waarop het kan.
Echt superchill.

Op het moment gebruik ik de Nintendo Switch 2 maar ik had ook onderstaande consoles:
• GameBoy
• GameBoy Advance / GBA SP
• PlayStation Portable
• Nintendo DS / Lite / DSi
• Nintendo 3DS / New 3DSXL
• PlayStation Vita
• Nintendo Switch / Oled
• PlayStation Portable Player

Werken voor je geld

[ Bericht 15% gewijzigd door Armani XL op 14-10-2025 20:09:58 ]

Mensen die werken verblijven in de matrix, ze bewandelen lekker makkelijk de gebaande paden.

Thuiszitten en nietsdoen vereisen zoveel meer mentaliteit en doorzettingsvermogen dan dag in dag uit zinloze taakjes voor wat geld uitvoeren

Zorgen die games niet gewoon voor dopamine? Iedere paar minuten wat dopamine is wel heel erg fijn voor de hersenen. Social media zoals insta en TikTok werken net zo. Kunnen mensen ook uren aan verspillen. Als je voor Uber werkt (als bezorger/chauffeur) dan speelt de app daar ook op in.

Je zou die mensen aan het werk kunnen krijgen door iets van Instant Gratification te verwerken in het werk. Al denk ik dat dopamineverslaving beter bestreden kan worden.

quote:

Op maandag 22 september 2025 02:36 schreef -Deluzion- het volgende:

[..]
Zoals bekend en waar ik hier verder niet te veel op in wil gaan begon mijn uiterlijk te veranderen in een soort karikatuur. Ik werd er extreem om gepest en kon me niet goed verweren, ook omdat ik het met de pesters eens was. Meisjes zeiden bijvoorbeeld tegen elkaar: “Ik heb nog nooit zo’n lelijke jongen gezien.” Toen ik op mijn zeventiende in de spiegel keek, schrok ik me rot , in één jaar tijd was ik zó veranderd dat alles vergroeid leek terwijl ik er het jaar ervoor nog compleet normaal uitzag.

Ik werd extreem depressief en angstig omdat ik overal werd buitengesloten. Uiteindelijk kwam ik in de Wajong terecht waar men me met rust liet. Mijn redding in 2005 was World of Warcraft. Ik begon vrijwel direct bijna fulltime te spelen en verloor me in de wereld. Ik zei tegen mezelf: is dit wat ik wil? Nee, maar met dit uiterlijk had ik toch geen andere keus, ik zat volledig klem en dat was geen illusie.
Ik speelde steeds meer: soms 90 uur per week, inclusief weekenden, zonder pauzes. Jarenlang bleef ik doorgaan van vanilla WoW naar TBC, WotLK, Cata, MoP, WoD, Legion, BfA, Classic… in totaal zo’n twintig jaar bijna fulltime, met nul sociale contacten. Mensen waren vergeten dat ik bestond en ik wilde niemand meer onder ogen komen vanwege mijn uiterlijk.

In 2025 kan ik eindelijk zeggen dat ik gestopt ben met WoW. Ik ben gaan werken, maar loop eigenlijk tegen hetzelfde aan. Ten eerste had ik een jobcoach nodig, zonder hem was ik nooit door de sollicitatieprocedure gekomen. Ten tweede merk ik dat mensen mij uit de weg gaan, vooral vrouwen. Dat maakt me tegenwoordig echter weinig meer uit, mentaal ben ik zo belachelijk sterk ontwikkeld dat ik zelfs op mijn slechtste dagen nog functioneer. Vaak voel ik me een tien op tien qua ellende maar toch doe ik wat moet. Geen idee wat me sane houdt, misschien ben ik compleet gestoord maar ik kan me wel sane gedragen omdat ik het heb aangeleerd.

Mijn enige uitjes waren jarenlang ziekenhuizen en supermarkten, ik denk dat ik er gewoon aan gewend ben dat dit mijn leven is en dat het niet veel beter wordt. Nu werk ik als taxichauffeur, ongeveer 32 tot 40 uur per week, wat goed gaat ondanks dat ik vaak genegeerd word en daardoor geen sociale contacten kan opbouwen. Kritiek op mijn uiterlijk hoor ik nog regelmatig, maar het raakt me niet meer zo. De mensen die ik vervoer zijn over het algemeen erg tevreden, een paar van hen breng ik nu elke week.

Volgend jaar verhuis ik naar Denemarken en hoop ik officieel mijn gefaalde leven af te sluiten en het beste er van te maken zonder partner, kinderen en vriendschappen. Enige onwaarschijnlijke vriendschap die ik heb ontwikkeld is met mijn jobcoach.
Hij verhuist met zijn vriendin naar Denemarken en toen zei ik “ leuk, dat heb ik ook altijd gewild” en toen vroeg hij “ waarom ga je dan niet mee? Een nieuw begin , nieuwe omgeving en ik kan je helpen om aan het werk te komen” ik dacht er slechts 1 dag over na en toen besloot ik om mee te gaan.
Ik ben inmiddels bijna 46 en mijn jobcoach is 48.

Wel altijd full epic dus?

Fucking legend.

quote:

Op zondag 21 september 2025 21:19 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Mijn ex was een gamer met een wajong, meer dan fulltime achter de pc maar dikke paniekaanvallen als hij naar de AH moest voor een boodschap. Sociale skills -100
Zolang ik hem ken heeft hij geen dag gewerkt, en nu hij geëmigreerd is naar Canada is het een harde eis dat hij gaat werken, ben erg benieuwd.

Hoe beland je in een relatie met iemand die paniekaanvallen krijgt als hij/zij naar buiten moet?

quote:

Op dinsdag 14 oktober 2025 14:54 schreef onlogisch het volgende:

[..]
Wel altijd full epic dus?

Fucking legend.

Ja, je kunt er lacherig over doen, goedkoop proberen te scoren, maar WoW heeft mijn leven tegelijk gered én vernietigd.

Je hebt ook mensen die thuiswerken en dan vanaf een uur of 11:00 heel de middag gamen. Maar dan wel zeggen dat ze 40 uur gewerkt hebben in de week, dat is natuurlijk helemaal mooi want dan vang je veel meer dan met een uitkering.

quote:

Op dinsdag 14 oktober 2025 20:17 schreef Hyaenidae het volgende:
Je hebt ook mensen die thuiswerken en dan vanaf een uur of 11:00 heel de middag gamen. Maar dan wel zeggen dat ze 40 uur gewerkt hebben in de week, dat is natuurlijk helemaal mooi want dan vang je veel meer dan met een uitkering.

Hmm als ik thuiswerk kom ik 11:00 pas uit bed. Wel goede tip verder.