Discussietopic: partner die heel veel gewicht aankomt

quote:

Op dinsdag 23 september 2025 10:40 schreef Saboo het volgende:

[..]
Maar hetzelfde geldt natuurlijk als iemand kaal wordt, een (medische) borstamputatie ondergaat, rimpels krijgt, een been moet afzetten en ga maar door. Terwijl je dan toch hoopt dat het emotionele aspect van een relatie de doorslag geeft. Ik ben bij posts zoals die van de TS oprecht altijd heel benieuwd hoe die daar dan tegenover staat.

Ik ben zelf "die vriendin" en ook wel meer dan 20 kg aangekomen (helaas) en van een gezond gewicht naar flinke obesitas gegaan. Gelukkig heeft het mijn relatie niet beïnvloed en zal ik mijn man nooit een onvertogen woord over mijn uiterlijk horen zeggen (wat hij echt denkt zal ik nooit weten Maar hij was in ieder geval blij genoeg om met me te trouwen .)

Anderszijds kun je je gevoelens ook maar beperkt beïnvloeden, dus als je echt een afkeer voelt van iemands uiterlijk... Tja... Dat lijkt me ook wel verwarrend voor jezelf als partner (maar ik zou iig niet op FOK! gaan posten hoe walgelijk ze was omdat ze bakken bami at. Arme meid.) Ik weet eerlijk gezegd ook niet hoe ik daar mee om zou gaan.
Toch heb ik het idee dat we zo'n afkeer bij gewicht sneller accepteren omdat we (imo iig gedeeltelijk ten onrechte) gewicht toch associeren met schuld en dus schaamte. Iets wat bij bv. kaalheid, ziekte en/of rimpels (denk ik....) veel minder is.

Op kaal worden of een amputatie heb je over het algemeen toch wat minder invloed dan op dik worden door te veel eten

quote:

Op dinsdag 23 september 2025 10:40 schreef Saboo het volgende:

[..]
Maar hetzelfde geldt natuurlijk als iemand kaal wordt, een (medische) borstamputatie ondergaat, rimpels krijgt, een been moet afzetten en ga maar door. Terwijl je dan toch hoopt dat het emotionele aspect van een relatie de doorslag geeft. Ik ben bij posts zoals die van de TS oprecht altijd heel benieuwd hoe die daar dan tegenover staat.

Ik ben zelf "die vriendin" en ook wel meer dan 20 kg aangekomen (helaas) en van een gezond gewicht naar flinke obesitas gegaan. Gelukkig heeft het mijn relatie niet beïnvloed en zal ik mijn man nooit een onvertogen woord over mijn uiterlijk horen zeggen (wat hij echt denkt zal ik nooit weten Maar hij was in ieder geval blij genoeg om met me te trouwen .)

Anderszijds kun je je gevoelens ook maar beperkt beïnvloeden, dus als je echt een afkeer voelt van iemands uiterlijk... Tja... Dat lijkt me ook wel verwarrend voor jezelf als partner (maar ik zou iig niet op FOK! gaan posten hoe walgelijk ze was omdat ze bakken bami at. Arme meid.) Ik weet eerlijk gezegd ook niet hoe ik daar mee om zou gaan.
Toch heb ik het idee dat we zo'n afkeer bij gewicht sneller accepteren omdat we (imo iig gedeeltelijk ten onrechte) gewicht toch associeren met schuld en dus schaamte. Iets wat bij bv. kaalheid, ziekte en/of rimpels (denk ik....) veel minder is.

Veruit de meeste mensen worden dik door levensstijl. Kaal worden kun je hoogstens tegengaan door behandelingen.

Toch een wereld van verschil vind ik.

Maar sowieso: ik vind het idee van bij elkaar blijven omdat je al langer bij elkaar bent raar. Natuurlijk bouw je iets op wat maakt dat je gehecht raakt aan elkaar. En dat is op zich een goede reden om te blijven. Maar onder de streep moet je wel gelukkig zijn met elkaar. Ook al ben je 30 jaar bij elkaar, als je liever de ander kwijt dan rijk bent, dan kun je het beste zo snel mogelijk vertrekken. Want je doet de ander geen plezier met blijven in een relatie die je niet meer wil.

quote:

Op woensdag 24 september 2025 09:23 schreef MultiBanaan het volgende:

[..]
Kaal worden of een medische amputatie zijn dingen die buiten jouw invloed liggen, dus dan ligt dat heel anders. Maar als er een vrouw is die zegt, ik voel me niet meer aangetrokken tot mijn partner omdat hij kaal is geworden, dan is dat haar goed recht. Maar als we dat sociaal gaan accepteren, dan moeten we zeker ook sociaal accepteren dat je afknapt op je te dik geworden partner.

In tegenstelling tot kaal worden, heeft dik worden in een relatie daarnaast ook wel emotionele implicaties voor de relatie. Ik zie dat toch als een vorm van geen moeite willen doen voor jezelf en je relatie, je partner als vanzelfsprekend gaan zien, niet alles uit je relatie en het leven willen halen. Dat zijn niet echt dingen waar de meeste mensen warm van worden

Ja, en tegelijkertijd kiest bijna niemand ervoor om dik te zijn. En tussen jezelf volvreten en “dik door medicatie” zit ook nog een groot grijs gebied. Dik door zwangerschap, medicatie die afvallen moeilijk (maar niet onmogelijk) maakt, emotionele problemen, hormonale problemen. Iemand die kaal wordt heeft invloed in de zin van haartransplantaties/haarstukken (je hebt hele mooie tegenwoordig die je bijna niet ziet). Maar zou je het fair vinden als iemand dat van zijn partner verwacht óf weg gaat?

Ik heb zelf als tiener een eetstoornis gehad. Toen ik mijn man leerde kennen en een gezond gewicht had zat ik nog in het staartje daarvan (ook nog ermee gediagnosticeerd). Door anti-depressiva beter geworden, en ook heel veel dikker.

Hoe dan ook, zelfs met obesitas 100x gelukkiger, 100x meer energie en ik denk ook een veel leuker persoon. Wsl dat iedereen het daarom ook wel prima vindt zo. Ik zit niet te zwelgen in zelfmedelijden ofzo want voor mij is het offer het waard geweest. Dan maar wat lelijk(er), maar wel een stuk vrolijker.

Blij dat het mijn man niet boeit. De (voor)oordelen van anderen vind ik soms ingewikkelder. Ik ben geen fat positivist ofzo (ik had het allerliefst een gezond gewicht gehad natuurlijk, ook met oog op gezondheid. Ik heb alleen geen zin meer daar obsessief mee bezig te zijn). Maar er zijn zoveel redenen en nuances waarom de ene dik is en de ander niet, dat “ieder pondje gaat door het mondje” en “eigen invloed” wel echt een te simpele voorstelling van zaken is. Dat, terwijl het vaak wel als excuus wordt gebruikt om grof op dikke mensen in te hakken of iemand erop af te wijzen. Dat dik je smaak niet is, is 100% gerechtvaardigd, maar de onderbouwing ervan vind ik soms wel kort door de bocht.

quote:

Op woensdag 24 september 2025 09:42 schreef VEM2012 het volgende:

[..]
Veruit de meeste mensen worden dik door levensstijl. Kaal worden kun je hoogstens tegengaan door behandelingen.

Toch een wereld van verschil vind ik.

Maar sowieso: ik vind het idee van bij elkaar blijven omdat je al langer bij elkaar bent raar. Natuurlijk bouw je iets op wat maakt dat je gehecht raakt aan elkaar. En dat is op zich een goede reden om te blijven. Maar onder de streep moet je wel gelukkig zijn met elkaar. Ook al ben je 30 jaar bij elkaar, als je liever de ander kwijt dan rijk bent, dan kun je het beste zo snel mogelijk vertrekken. Want je doet de ander geen plezier met blijven in een relatie die je niet meer wil.

De bottom line is inderdaad dat je bij elkaar moet willen zijn. Echt willen, niet uit gewoonte. Dat dat kan veranderen door de jaren door allerlei uiterlijke en minder zichbare veranderingen lijkt me gewoon erg logisch. En sommige veranderingen heb je meer in de hand dan anderen, maar als de aantrekkingskracht of de band vermindert of zelfs verdwijnt, is het beeindigen van de relatie uiteindelijk alleen maar een logische stap.

En ja, dat is kut als je aan de andere kant zit en niet het gevoel hebt dat het over is, maar dat is het grote nadeel van een relatie: de andere persoon kan te allen tijde besluiten dat het voorbij is. Jammer, maar helaas.

quote:

Op woensdag 24 september 2025 09:42 schreef VEM2012 het volgende:

[..]
Veruit de meeste mensen worden dik door levensstijl. Kaal worden kun je hoogstens tegengaan door behandelingen.

Toch een wereld van verschil vind ik.

Maar sowieso: ik vind het idee van bij elkaar blijven omdat je al langer bij elkaar bent raar. Natuurlijk bouw je iets op wat maakt dat je gehecht raakt aan elkaar. En dat is op zich een goede reden om te blijven. Maar onder de streep moet je wel gelukkig zijn met elkaar. Ook al ben je 30 jaar bij elkaar, als je liever de ander kwijt dan rijk bent, dan kun je het beste zo snel mogelijk vertrekken. Want je doet de ander geen plezier met blijven in een relatie die je niet meer wil.

Dat laatste is ook gewoon zo. Wat dat betreft ben je überhaupt niemand verantwoording schuldig over waarom je weggaat bij een partner (hoewel je als je trouwt wel iets afspreekt over voor- en tegenspoed natuurlijk. Maarja. Als de tegenspoed chronisch is geworden….).

Toch zit er wel een verschil in de algemene discourse. Als je bij je man of vrouw weggaat omdat ‘ie dik is geworden, dan “verdient” diegene dat “want leefstijl”.

Als je bij je partner weggaat omdat die een halve gezichtsverlamming heeft gekregen dan is dat zielig, en is de verlatende kortzichtig.

Ik denk dat niemand aantrekkingskracht kan forceren en dat dat in alle gevallen even tragisch en verdrietig is. Daarin hoeven dikke mensen geen speciale behandeling te krijgen omdat ze “het verdienen”. Terwijl dat volgens mij wel is waarom topics zoals dit geopend worden.

quote:

Op woensdag 24 september 2025 10:50 schreef MultiBanaan het volgende:

[..]
Dat is gelul. Dat je je machteloos voelt tegenover je dik zijn, betekent niet dat je machteloos bent tegenover je dik zijn. Medicijnen zoals anti depressiva kunnen iemand inderdaad flink laten aankomen, dit heb ik al benoemd in de OP als uitzonderingssituaties, en zoals ook al bewezen is, veruit de meeste mensen zijn geen uitzonderingssituaties.
Natuurlijk moet je mensen niet de grond in trappen omdat ze dik zijn, we zijn nog steeds allemaal mensen met gevoelens. Maar mensen moeten wel kritisch naar zichzelf blijven kijken, en redenen en nuances zijn niet meer dan dat, redenen en nuances, de meeste heel goed te overkomen zolang je maar niet de handdoek in de ring gooit en opgeeft, dan meet je jezelf een brevet van onvermogen aan.

Heb jij zelf overgewicht gehad, ooit?

quote:

Op woensdag 24 september 2025 11:00 schreef MultiBanaan het volgende:

[..]
Nee, want ik let zeer goed op wat ik eet. En dat is voor mij ook echt niet makkelijk, als ik aan al mijn impulsen toe zou geven dan was ik ook een stuk zwaarder geweest, maar ik heb daar allemaal systemen voor ingebouwd om dat te voorkomen

Er is echt een verschil tussen niet toegeven aan alle impulsen en echt aan geen impuls toe kunnen geven.

Fijn dat het je lukt met je systemen om te zorgen dat je niet zwaarder wordt. Hou dat vooral vol.

quote:

Op woensdag 24 september 2025 11:22 schreef MultiBanaan het volgende:

[..]
Bedankt, dat gaat me lukken. Dat is trouwens ook de reden dat het me lukt, omdat ik zo ervan overtuigd ben van de essentie ervan, dat ik het tegenover mezelf uitspreek: het gaat me lukken, koste wat het kost. Kan me voorstellen dat het een stuk moeilijker wordt als je die overtuiging niet hebt, daarom hoop ik dat de vele mensen die ermee worstelen, die overtuiging ook gaan krijgen, want ik gun ook hen gewoon het beste voor zichzelf.
Daarom heb ik ook zo'n gloeiende hekel aan die fatflueners en fat acceptance rotzooi, omdat die mensen massaal aansporen de handdoek in de ring te gooien, en hun eigenlijk van hun kracht afhandig maakt, door ze te vertelllen dat het allemaal niet zo'n zin heeft en niet per se hoeft. Allemaal voor hun eigen gewin, eigenlijk echt verdorven en misselijkmakend als ik erover nadenk. Mag hopen dat ik er niet meer ben wanneer de film Wall-E geen science fiction meer is, vrees dat de Westerse wereld daar wel op afstevent. Inderdaad de Westerse, want in de Oosterse wereld zie ik dat niet gebeuren, die hebben dat op een of andere manier in de cultuur ingebakken, het kan dus wel, en daar kunnen wij als arrogante Westerlingen nog wat van leren

Tja eigen effectiviteit is belangrijk. Dat is ronduit onderzocht. Maargoed, het is ook maar één van de vele determinanten die je succes bepalen.

Ik vergelijk het zelf een beetje met een moeilijke opleiding doen (laten we advocaat even als voorbeeld nemen). Zo'n opleiding duurt eeuwen en kost veel doorzettingsvermogen om af te maken. Heel knap dus als je dat kunt, maar niet onmogelijk. Toch zijn er heel wat factoren die kunnen meezitten (als je ouders bv. advocaat zijn) en factoren die kunnen tegenzitten (als je bv. niet heel slim bent en ook geen bijles kunt betalen). Voor die groep is het dus al een stuk moeilijker, dus die moeten dat compenseren met andere skills die ze al dan niet onwikkeld hebben, en die zullen een stuk meer wilskracht nodig hebben. Dan is er ook gewoon een groep die gewoon nooit advocaat zal worden: Omdat ze echt te dom zijn, omdat ze moeten mantelzorgen, of weet ik wat.
Natuurlijk ga je niet tegen die groep zeggen "Tja Timmie. Ik zie niet gebeuren dat je met jouw IQ ooit een opleiding afrondt. Ik zou het maar opgeven". Maar je gaat ook niet zeggen "jeetje Timmie. Wat ben jij een loser dat het jou, met je IQ van 85, niet is gelukt om advocaat te worden". Je kunt immers ook niet aan de buitenkant zien of Timmie te dom was, ondanks dat hij kneiterhard gewerkt heeft. Of dat Timmie gewoon een luie flikker was zonder wilskracht.

Zo zie ik het ook met afvallen; tuurlijk ga je niet tegen iemand zeggen dat het nooit zal lukken. Maar het betekent ook niet dat iemand een loser is als het om wat voor reden niet lukt. Je weet immers niet hoe moeilijk het voor diegene is: en je weet niet welke factoren mee en tegen hebben gezeten, en hoe hard iemand zijn best doet. Tussen er niets aan kunnen doen door medicatie, en volledige controle erover hebben zit een groot grijs gebied.
Ik wis eigen invloed niet uit (als je niet je best doet wordt het nooit iets), maar ik denk wel dat die minder absoluut is dan we denken (Google eens op: fundamentele attributiefout).
Er is zoveel onderzoek geweest waaruit blijkt dat genen, je opvoeding, je sociaal ecomische klasse, intelligentie, je eetverleden en zelfs de plaats waar je woont samenhangen met de kans op overgewicht, dat je simpelweg niet kan zeggen dat iemand niet genoeg moeite doet, of het zomaar kunt relateren aan je eigen situatie en successen.

Fatfluencers die neerkijken op mensen die proberen af te vallen vind ik ook toxisch. Maar in een wereld waar social media ons doet geloven dat we allemaal gemaakt zijn voor grootsheid, terwijl 50% van de mensen lelijker dan gemiddeld is, 50% van de mensen dikker dan gemiddeld is en 50% van de mensen dommer dan gemiddeld is, kan ik moeilijk boos worden om influencers die zich hard maken voor een bepaalde mate van (zelf)acceptatie.

quote:

Op woensdag 24 september 2025 10:21 schreef miss_sly het volgende:

[..]
De bottom line is inderdaad dat je bij elkaar moet willen zijn. Echt willen, niet uit gewoonte. Dat dat kan veranderen door de jaren door allerlei uiterlijke en minder zichbare veranderingen lijkt me gewoon erg logisch. En sommige veranderingen heb je meer in de hand dan anderen, maar als de aantrekkingskracht of de band vermindert of zelfs verdwijnt, is het beeindigen van de relatie uiteindelijk alleen maar een logische stap.

En ja, dat is kut als je aan de andere kant zit en niet het gevoel hebt dat het over is, maar dat is het grote nadeel van een relatie: de andere persoon kan te allen tijde besluiten dat het voorbij is. Jammer, maar helaas.

Eens uiteraard, maar wel een toevoeging: de meeste mensen groeien denk ik ook gewoon uit elkaar. Op het moment dat je aan de relatie begint ben je op dat moment geweldig voor elkaar. Maar mensen veranderen. Uiterlijk, maar vooral ook in dingen die ze belangrijk vinden, karaktertrekken, hoe je reageert op gebeurtenissen. Wat ooit een onbreekbare band was gaat dan scheurtjes vertonen. En het is vaak ook een optelsom.

Daarom: ik ga geen relatie aan om de eindstreep te halen. Ik doe dat voor het hier en nu. Want ook al is het natuurlijk fijn om een geliefde om je heen te hebben op het moment dat je gaat (wat al geen garantie is), als dat het doel is, dan ligt de lat wel heel erg laag.

quote:

Op woensdag 24 september 2025 12:28 schreef VEM2012 het volgende:

[..]
Eens uiteraard, maar wel een toevoeging: de meeste mensen groeien denk ik ook gewoon uit elkaar. Op het moment dat je aan de relatie begint ben je op dat moment geweldig voor elkaar. Maar mensen veranderen. Uiterlijk, maar vooral ook in dingen die ze belangrijk vinden, karaktertrekken, hoe je reageert op gebeurtenissen. Wat ooit een onbreekbare band was gaat dan scheurtjes vertonen. En het is vaak ook een optelsom.

Daarom: ik ga geen relatie aan om de eindstreep te halen. Ik doe dat voor het hier en nu. Want ook al is het natuurlijk fijn om een geliefde om je heen te hebben op het moment dat je gaat (wat al geen garantie is), als dat het doel is, dan ligt de lat wel heel erg laag.

Dat bedoelde ik met minder zichtbare veranderingen.

Ik had zelf eigenlijk niet verwacht dat ik ooit echt lang zou blijven hangen bij één persoon, maar volgende maand zijn we 20 jaar samen, en we zijn elkaar nog steeds niet zat. Als het zo blijft, worden we samen oud. Er is nog steeds niemand bij wie ik liever ben. We zij beiden niet perfect, maar in ieder geval niet uit elkaar gegroeid of dusdanig veranderd dat de aantrekkingskracht verdwenen is, qua persoonlijkheid of qua uiterlijk. Het is wat mij betreft niet verstandig om het een doel op zich te maken om maar bij elkaar te blijven omdat je niet alleen oud wil worden of welke andere reden dan ook. De enige reden om bij elkaar te blijven moet zijn omdat je graag bij die ander bent. Soms is dat met (uiterlijke) veranderingen, soms zijn dat juist redenen om te vertrekken.

quote:

Op woensdag 24 september 2025 10:48 schreef Saboo het volgende:

[..]
Dat laatste is ook gewoon zo. Wat dat betreft ben je überhaupt niemand verantwoording schuldig over waarom je weggaat bij een partner (hoewel je als je trouwt wel iets afspreekt over voor- en tegenspoed natuurlijk. Maarja. Als de tegenspoed chronisch is geworden….).

Toch zit er wel een verschil in de algemene discourse. Als je bij je man of vrouw weggaat omdat ‘ie dik is geworden, dan “verdient” diegene dat “want leefstijl”.

Als je bij je partner weggaat omdat die een halve gezichtsverlamming heeft gekregen dan is dat zielig, en is de verlatende kortzichtig.

Ik denk dat niemand aantrekkingskracht kan forceren en dat dat in alle gevallen even tragisch en verdrietig is. Daarin hoeven dikke mensen geen speciale behandeling te krijgen omdat ze “het verdienen”. Terwijl dat volgens mij wel is waarom topics zoals dit geopend worden.

Natuurlijk kan de buitenwereld daar heel negatief op reageren als je weggaat bij je partner vanwege een ziekte of iets dergelijks. Echter, als een van de partners ziek wordt, zeker als de andere partner nog kerngezond is, dan verandert dat de dynamiek wel enorm.

Doet mij denken aan een relatie die ik had en op zeker moment, out of the blue, gaf ze aan dat zij nooit bij een partner kon blijven als die ziek zou worden, maar ook andersom niet zou willen dat iemand bij haar zou blijven als zij ziek zou worden. Vond ik op dat moment wat apart, maar ik dacht dat het vooral kwam door ons leeftijdsverschil. Echter, kort nadat we uit elkaar waren is ze ernstig ziek geworden. Ik vermoed dat ze het aan zag komen, maar dat heb ik haar nooit kunnen vragen, want ze had duidelijk gemaakt dat ze als het klaar is nooit meer contact wil en nou ja, dat heb ik uiteraard gerespecteerd.

Het is dus niet alleen vanuit de zorgende partner, maar ook vanuit de afhankelijke partner dat de dynamiek zo verandert dat je niet meer door zal willen. Dus waar de buitenwereld het gevoel heeft dat je je zieke partner in de steek hebt gelaten kan het ook zo zijn dat de zorgbehoevende partner de relatie heeft beëindigd, of gesaboteerd.

Hoe dan ook: van buitenaf kun je zoiets nooit beoordelen en kun je dat ook gewoon beter niet doen lijkt mij.

De een zal het niet erg vinden als de partner dikker word en de ander wel. Maar je zal ook dingen moeten accepteren in een relatie die je niet leuk vind. Anders moet je er niet eens aan beginnen lijkt mij.

Ik val niet op dik, en zou het ook niet leuk vinden als mijn partner over 10 jaar dik zou zijn denk ik. Maar... als het echte liefde is en je echt van elkaar houdt, zie je het denk ik minder of het is niet echt een ding denk ik. En waarom zou je als je ouder bent, nog altijd woest aantrekkelijk moeten zijn? Gewoon er netjes verzorgd uit zien is misschien ook gewoon oke als je ouder bent. Het is niet realistisch om als bijvoorbeeld 50 of 60 jarige nog als iemand van 20 te willen zijn en uit zien. Aantrekkingskracht verdwijnt nu eenmaal langzaam als je ouder word, met of zonder overgewicht. Heb bijvoorbeeld nog nooit een vrouw van 50 of ouder in de playboy gezien.

Als je heel lang bij elkaar bent, gaat de liefde en houden van wel dieper dan de buitenkant lijkt mij. Persoonlijk heb ik nog nooit er van gehoord dat iemand zijn of haar partner heeft verlaten vanwege het uiterlijk of gewicht. Natuurlijk, in het begin is het juist ontzettend belangrijk. Hoe oppervlakkig ook, maar zonder die aantrekkingskracht gaat het geen relatie worden, maar na zoveel jaren zou de liefde toch veel dieper moeten zitten dan die extra kilo's.

TS begint dit topic over gewicht. Maar ik vraag mij het af van al die vrouwen die niet op kaal vallen. Er zullen legio zijn die rond hun 20e een knappe jongen hebben ontmoet en oud mee geworden zijn. Terwijl de meeste mannen vroeg of laat kaal worden. Beetje het zelfde idee. Ga je iemand dumpen omdat hij kaal aan het worden is? Zou wel heel oppervlakkig zijn.

Uiteraard zit er bij gewicht nog verschil tussen een aandoening of je volvreten op de bank de hele dag. Maar dan is het niet alleen het uiterlijk en gewicht wat de afknapper is.

quote:

Op donderdag 25 september 2025 13:09 schreef Telefono het volgende:
De een zal het niet erg vinden als de partner dikker word en de ander wel. Maar je zal ook dingen moeten accepteren in een relatie die je niet leuk vind. Anders moet je er niet eens aan beginnen lijkt mij.

Ik val niet op dik, en zou het ook niet leuk vinden als mijn partner over 10 jaar dik zou zijn denk ik. Maar... als het echte liefde is en je echt van elkaar houdt, zie je het denk ik minder of het is niet echt een ding denk ik. En waarom zou je als je ouder bent, nog altijd woest aantrekkelijk moeten zijn? Gewoon er netjes verzorgd uit zien is misschien ook gewoon oke als je ouder bent. Het is niet realistisch om als bijvoorbeeld 50 of 60 jarige nog als iemand van 20 te willen zijn en uit zien. Aantrekkingskracht verdwijnt nu eenmaal langzaam als je ouder word, met of zonder overgewicht. Heb bijvoorbeeld nog nooit een vrouw van 50 of ouder in de playboy gezien.

Als je heel lang bij elkaar bent, gaat de liefde en houden van wel dieper dan de buitenkant lijkt mij. Persoonlijk heb ik nog nooit er van gehoord dat iemand zijn of haar partner heeft verlaten vanwege het uiterlijk of gewicht. Natuurlijk, in het begin is het juist ontzettend belangrijk. Hoe oppervlakkig ook, maar zonder die aantrekkingskracht gaat het geen relatie worden, maar na zoveel jaren zou de liefde toch veel dieper moeten zitten dan die extra kilo's.

TS begint dit topic over gewicht. Maar ik vraag mij het af van al die vrouwen die niet op kaal vallen. Er zullen legio zijn die rond hun 20e een knappe jongen hebben ontmoet en oud mee geworden zijn. Terwijl de meeste mannen vroeg of laat kaal worden. Beetje het zelfde idee. Ga je iemand dumpen omdat hij kaal aan het worden is? Zou wel heel oppervlakkig zijn.

Uiteraard zit er bij gewicht nog verschil tussen een aandoening of je volvreten op de bank de hele dag. Maar dan is het niet alleen het uiterlijk en gewicht wat de afknapper is.

Jane Seymour was 67 in de Playboy. En Paay 60.

Er zijn nog zat vrouwen van 50 en ouder die er prachtig uitzien. Kate Beckinsale bv. Die niet alleen prachtig is om te zien, maar ook nog intelligent en met humor.

Dus ja, je kan ouder worden en aantrekkelijk blijven. Sowieso verandert je smaak ook wel mee met je leeftijd.

quote:

Op woensdag 24 september 2025 12:28 schreef VEM2012 het volgende:

[..]
Eens uiteraard, maar wel een toevoeging: de meeste mensen groeien denk ik ook gewoon uit elkaar. Op het moment dat je aan de relatie begint ben je op dat moment geweldig voor elkaar. Maar mensen veranderen. Uiterlijk, maar vooral ook in dingen die ze belangrijk vinden, karaktertrekken, hoe je reageert op gebeurtenissen. Wat ooit een onbreekbare band was gaat dan scheurtjes vertonen. En het is vaak ook een optelsom.

Daarom: ik ga geen relatie aan om de eindstreep te halen. Ik doe dat voor het hier en nu. Want ook al is het natuurlijk fijn om een geliefde om je heen te hebben op het moment dat je gaat (wat al geen garantie is), als dat het doel is, dan ligt de lat wel heel erg laag.

Mijn man en ik groeien juist steeds meer naar elkaar toe. Dit is mijn 4e relatie en de vorige 3 hadden me allemaal ten huwelijk gevraagd maar ik heb 3x bedankt terwijl die relaties ook wel goed waren, op een na. Mijn huidige man heb ik zelf gevraagd. Na ruim 10 jaar krijg ik nog steeds vlinders als ik hem zie. Terwijl we de 50 zijn gepasseerd en uiterlijk ook veranderen zijn we enorm gek op elkaar. Voor hem wist ik niet dat het zo zou zijn en ik ga er wel vanuit dat 'tot de dood ons scheidt' gaat gebeuren. Voordat ik mijn man leerde kennen stond ik er net zo in als jij, dat het niet voor altijd hoeft te zijn, maar nu denk ik dat dus wel.

quote:

Op dinsdag 23 september 2025 10:40 schreef Saboo het volgende:

[..]
Maar hetzelfde geldt natuurlijk als iemand kaal wordt, een (medische) borstamputatie ondergaat, rimpels krijgt, een been moet afzetten en ga maar door. Terwijl je dan toch hoopt dat het emotionele aspect van een relatie de doorslag geeft. Ik ben bij posts zoals die van de TS oprecht altijd heel benieuwd hoe die daar dan tegenover staat.

Ik ben zelf "die vriendin" en ook wel meer dan 20 kg aangekomen (helaas) en van een gezond gewicht naar flinke obesitas gegaan. Gelukkig heeft het mijn relatie niet beïnvloed en zal ik mijn man nooit een onvertogen woord over mijn uiterlijk horen zeggen (wat hij echt denkt zal ik nooit weten Maar hij was in ieder geval blij genoeg om met me te trouwen .)

Anderszijds kun je je gevoelens ook maar beperkt beïnvloeden, dus als je echt een afkeer voelt van iemands uiterlijk... Tja... Dat lijkt me ook wel verwarrend voor jezelf als partner (maar ik zou iig niet op FOK! gaan posten hoe walgelijk ze was omdat ze bakken bami at. Arme meid.) Ik weet eerlijk gezegd ook niet hoe ik daar mee om zou gaan.
Toch heb ik het idee dat we zo'n afkeer bij gewicht sneller accepteren omdat we (imo iig gedeeltelijk ten onrechte) gewicht toch associeren met schuld en dus schaamte. Iets wat bij bv. kaalheid, ziekte en/of rimpels (denk ik....) veel minder is.

Ja, dat kan invloed hebben.

Kaal wordt iemand wel geleidelijk. Op een gegeven moment zal de partner ook wel vinden dat kaalgeschoren er beter uitziet dan zo'n landingsbaan.

Amputaties zullen ook best van invloed kunnen zijn, maar dat vind ik toch wel heel wat anders dan iemand die aan tafel de teugels laat vieren en flink wat kilogrammen aankomt.

quote:

Op donderdag 25 september 2025 13:31 schreef VEM2012 het volgende:

[..]
Jane Seymour was 67 in de Playboy. En Paay 60.

Er zijn nog zat vrouwen van 50 en ouder die er prachtig uitzien. Kate Beckinsale bv. Die niet alleen prachtig is om te zien, maar ook nog intelligent en met humor.

Dus ja, je kan ouder worden en aantrekkelijk blijven. Sowieso verandert je smaak ook wel mee met je leeftijd.

Toegegeven, ik kijk niet iedere playboy meer na

Ben het verder met je eens dat smaak met de leeftijd wel mee veranderd. Al betrap ik mijzelf er op dat ik de dames die aardig jonger dan mij zijn gemiddeld genomen aardig aantrekkelijker vind. Maar dat is persoonlijk natuurlijk.

quote:

Op vrijdag 26 september 2025 10:17 schreef oppiedoppie het volgende:

[..]
Mijn man en ik groeien juist steeds meer naar elkaar toe. Dit is mijn 4e relatie en de vorige 3 hadden me allemaal ten huwelijk gevraagd maar ik heb 3x bedankt terwijl die relaties ook wel goed waren, op een na. Mijn huidige man heb ik zelf gevraagd. Na ruim 10 jaar krijg ik nog steeds vlinders als ik hem zie. Terwijl we de 50 zijn gepasseerd en uiterlijk ook veranderen zijn we enorm gek op elkaar. Voor hem wist ik niet dat het zo zou zijn en ik ga er wel vanuit dat 'tot de dood ons scheidt' gaat gebeuren. Voordat ik mijn man leerde kennen stond ik er net zo in als jij, dat het niet voor altijd hoeft te zijn, maar nu denk ik dat dus wel.

Maar ho... als je de eindstreep haalt, prima. Natuurlijk is het fijn om met iemand te zijn waar je nooit meer vanaf wil. Ik bedoel meer te zeggen dat ik veel meer kijk naar het hier en nu. Waar andere mensen toch heel erg bezig zijn met de relatie te laten slagen en 'slagen' is voor hen dan dat die voortduurt.

quote:

Op vrijdag 26 september 2025 12:56 schreef Telefono het volgende:

[..]
Toegegeven, ik kijk niet iedere playboy meer na

Ben het verder met je eens dat smaak met de leeftijd wel mee veranderd. Al betrap ik mijzelf er op dat ik de dames die aardig jonger dan mij zijn gemiddeld genomen aardig aantrekkelijker vind. Maar dat is persoonlijk natuurlijk.

Ik heb ook al heel lang geen Playboy meer ingekeken, maar ik kon mij Paay nog wel herinneren en toen ik opzocht hoe oud ze was (als fossiel, aldus Theo Maassen), zag ik Jane Seymour staan (tenminste, haar leeftijd toen ze in de Playboy stond).

En smaak van mannen verbreedt vooral. De ondergrens verandert niet zo heel veel. Als je 16 bent dan vind je 14-25 interessant, ben je 60 kijk je naar 25 (one can always hope...) - 55 ofzo.

quote:

Op vrijdag 26 september 2025 13:01 schreef VEM2012 het volgende:

[..]
Maar ho... als je de eindstreep haalt, prima. Natuurlijk is het fijn om met iemand te zijn waar je nooit meer vanaf wil. Ik bedoel meer te zeggen dat ik veel meer kijk naar het hier en nu. Waar andere mensen toch heel erg bezig zijn met de relatie te laten slagen en 'slagen' is voor hen dan dat die voortduurt.

Die valkuil heb ik al gehad en mijn man ook dus elk jaar rond kerst doen wij een 'evaluatie' en kijken we hoe het gaat. Om te voorkomen dat je om valse redenen bij elkaar blijft. Met een vette knipoog natuurlijk verklaren we plechtig dat 'het contract weer met een jaar wordt verlengd'.

We hebben beide in het verleden te lang doorgemodderd in een relatie terwijl je als je eerlijk was al wist dat het niet ging werken. En dat is zonde van de tijd dus begrijp heel goed wat je bedoeld.

quote:

Op vrijdag 26 september 2025 15:06 schreef oppiedoppie het volgende:

[..]
Die valkuil heb ik al gehad en mijn man ook dus elk jaar rond kerst doen wij een 'evaluatie' en kijken we hoe het gaat. Om te voorkomen dat je om valse redenen bij elkaar blijft. Met een vette knipoog natuurlijk verklaren we plechtig dat 'het contract weer met een jaar wordt verlengd'.

We hebben beide in het verleden te lang doorgemodderd in een relatie terwijl je als je eerlijk was al wist dat het niet ging werken. En dat is zonde van de tijd dus begrijp heel goed wat je bedoeld.

Die fout heb ik natuurlijk ook meermaals gemaakt. You live, you learn…