De derde en laatste rit die volledig in Italië werd verreden leverde ook weer bijzonder weinig genot op, zoals te verwachten viel. In het begin van de rit reed er een klein kopgroepje van vier weg, alle andere aanvalspogingen werden daarna geneutraliseerd door een beresterke Amanuel Ghebreigzabhier. Hij controleerde de boel namens Lidl-Trek, het werd meteen duidelijk dat die ploeg van plan was om met Pedersen voor de ritzege te gaan. Zo'n beetje halverwege de rit volgde er een lastige klim en op die klim mocht Amanuel weer aan de bak om tempo te maken, dat resulteerde erin dat een aantal renners moesten lossen, bij een aantal andere renners scheelde het niet veel. Philipsen kwam op die klim al voorzichtig in de problemen, een teken aan de wand. Van de kopgroep van vier bleven er ondertussen maar twee over, alleen Alessandro Verre en Sean Quinn hielden stand. Verre reed hard door, hij wilde graag de bergpuntjes pakken. Hij reed al in de bollentrui, maar die trui leende hij van Vingegaard. Nu is de trui echt van hem, voorlopig althans. Na de klim volgde de tussensprint van de dag en vlak voor die tussensprint werden de twee geloste koplopers, Van Boven en Gamper, ingerekend. Lidl-Trek zette een treintje op poten voor Pedersen, die wat puntjes pakte. Ook Vingegaard besloot mee te sprinten, naast het rood gaat hij misschien ook wel voor het groen. Een Pogacartje doen, leuk hoor. Wel bijzonder dat Vingegaard überhaupt mee kon sprinten, zo'n beetje alle fietsen van de ploeg waren namelijk gestolen. Vingegaard was eigenlijk z'n beide fietsen kwijt, maar de fietsendieven besloten uiteindelijk alleen zijn reservefiets mee te nemen, zijn andere fiets werd na de diefstal in de bosjes gegooid. Het blijft een merkwaardige sport, dat fietsen stelen. Daar zitten vaak bendes uit Oost-Europa achter, blijkbaar geen jongens die vaak naar de koers kijken. Al kun je ze dat moeilijk kwalijk nemen op dagen als deze, wat was dit weer een povere rit zeg. Na de klim en de tussensprint werd het weer wat rustiger in het peloton, een aantal renners keerden terug, al werd een sukkelaar als Van Uden alsnog gelost op wat ongecategoriseerde strookjes bergop. Bernal passeerde ondertussen langs zijn fanclub in het dorpje waar hij nog een tijd heeft verbleven na zijn aankomst in Europa, toch nog iemand die een leuke dag heeft gehad. Met een enigszins uitgedund peloton trokken we verder, terwijl vooraan Verre moest lossen bij Quinn. De Amerikaan reed nog een tijdje solo verder, maar in de buurt van de zege kwam hij uiteraard niet. Nee, Amanuel had alles onder controle. Op een kilometer of 20 van het eind rekende hij hem in en daarna was zijn werk ook wel gedaan. Zonder het beulswerk van Amanuel reed het peloton ineens breeduit over de weg, het tempo zakte een beetje in aanloop naar de sprint. Het duurde even voor de boel weer op gang kwam, pas in de laatste acht kilometer begon men weer een beetje gas te geven. Net op dat moment haakte Philipsen af, na zijn zware val in de Tour is hij nu dus nog duidelijk niet op niveau. Dit soort ritten zijn voorlopig te zwaar, al kun je stellen dat zijn Vuelta sowieso al geslaagd is.
Weinig incidenten vandaag, ook wel eens lekker. Alleen een klein valpartijtje met Lopez van Astana en Van der Lee van EF, dat leek verder wel mee te vallen. Beter dan gisteren, toch best wat slachtoffers na de valpartijen tijdens die rit. De nooit uitvallende Martin die uitvalt, Zingle die dan uiteindelijk na meerdere keren zijn schouder uit de kom te hebben gehad dan toch niet meer opstapt en de immer volledig onopvallende Arcas die nu ineens wel opvalt door het nieuws te halen met een abandon. Enfin, dat terzijde, voor de derde dag op rij zouden we na een dag zonder spektakel aan het eind gaan sprinten, de vraag was alleen hoe groot de groep zou zijn. Ditmaal volgde er een sprint heuvelop, met aan het eind een paar lastige bochten. In aanloop naar de laatste drie kilometer, waar het iets steiler omhoog zou gaan, zagen we vooral Movistar, Visma en Lidl-Trek op kop rijden. Eerst leek het me het idee van Visma om Vingegaard vooral uit de problemen te houden, maar in de laatste kilometer draaide dat ineens helemaal anders uit. Lidl-Trek nam het commando in de laatste kilometer over, maar had net wat te weinig mannetjes over. Ze vlogen wel voor de eerste haarspeldbocht op een kilometer van het eind en in de volgende haarspeldbocht op een meter of 600 van het eind reden ze zo hard dat er flink in de remmen geknepen moest worden. Na het optrekken vanuit die haarspeldbocht vielen er overal gaten in het peloton, de boel zat in aanloop naar die haarspeldbochten al op een lint en na die bochten brak het koord overal. Ciccone mocht na die haarspeldbocht de sprint aantrekken voor Pedersen, die in ideale positie leek te zitten om de rit te winnen. In zijn wiel alleen Vingegaard, Aular en heel verrassend zat ook Gaudu daar. Een rare mengeling van sprinters en klassementsrenners, met dank aan het bochtenwerk. De aankomst was qua percentages niet eens zo lastig, maar iedereen die in aanloop naar de laatste kilometer te ver zat was meteen gezien. In de laatste 100 meter had men nog een paar bochten verstopt en degene die als eerste door de bocht ging zou de rit winnen. Dat leek Pedersen te zijn, dacht hij zelf waarschijnlijk ook. Hij zat dusdanig op zijn gemak dat hij breed uitstuurde, om de bocht eens lekker ruim aan te kunnen snijden. Na de bocht nog drie keer trappen en de ritzege was binnen, dat kon niet missen. Dat kon wel missen, want Gaudu schoof op en nam de binnenkant van de bocht, hij remde later dan Vingegaard en Pedersen, Vingegaard stak hij in de bocht voorbij en met meer snelheid en een betere lijn vloog hij na de bocht ook voorbij Pedersen. De Deen kon daarna niet meer versnellen, en dus won godbetert Gaudu de rit. Een waar mirakel, echt onvoorstelbaar. Voor de Vuelta begon schreef ik dat Gaudu vaak goed is in de Vuelta, maar dat het dit jaar zo'n beetje uitgesloten was dat hij zichzelf nog eens zou hervinden. Nou, het blijkt wederom waar te zijn dat hij goed is in de Vuelta, verder zat ik er helemaal naast. Amper drie weken geleden werd hij in de Tour de l'Ain iedere dag op 20 minuten gereden voor Nicolas Prodhomme en Cian Uijtdebroeks, nu gaat hij ineens bergop mee met Vingegaard en Ciccone en kan hij Pedersen vloeren in een sprint heuvelop. Op basis van zijn prestaties in eerdere jaren is het niet eens zo uniek, maar op basis van zijn huidige jaar is het echt bizar. Als je hem een paar maanden geleden nog hulpeloos zag spartelen in de Giro dacht je dat zijn carrière als een nachtkaars uit zou gaan, zijn recente Tour de l'Ain bevestigde dat nog maar eens, en nu is hij uit het niets ineens beter dan ooit, lijkt het. Scherper dan ooit ook, heeft hij toevallig samen met Ferrand-Prevot getraind? Al moeten we eerlijk zijn, Pedersen had deze rit natuurlijk gewonnen als hij die laatste bocht beter had aangesneden, als hij minder gemakzuchtig was geweest. Gaudu wint het hier ook op slimmigheid, blijkbaar heeft hij het parcours beter bestudeerd. Maar zelfs met een goede studie van het parcours kwam hij de rest van het jaar nergens, dus vragen we ons alsnog af waar hij deze benen aan te danken heeft. We vragen ons ook af waar we al deze ritten aan te danken hebben, op deze opmerkelijke sprint na was het verder weer een rit van niets. Wel een vermakelijke uitkomst, maar wij eisen meer van onze edele wielersport dan een veredelde TikTok. Vingegaard derde in zo'n rit, zelfs na zijn val lijkt hij echt perfect op schema te liggen om deze Vuelta te winnen. Bijzondere namen vooraan, uiteindelijk zakten de meeste sprinters er toch doorheen, of waren ze al niet eens meer aanwezig, waardoor je een mengeling ziet van klassementsrenners, beter klimmende sprinters en onbeschreven bladen als Bjorn Koerdt. En dus de wonderbaarlijke wederopstanding van Gaudu, wielrennen blijft een miraculeuze sport. Mannetje of 70 in dezelfde tijd, in het klassement zien we alleen Vingegaard lichtjes uitlopen dankzij de bonificaties. Door zijn derde plaats heeft hij nu ook de groene trui in zijn bezit, werelddominantie is aanstaande. Na drie tamelijk waardeloze dagen in Italië trekken we nu vanuit dat land naar Frankrijk. We gaan nog eens van start in de regio Piëmont, de vraag aan de lezer of ze hier waar voor hun geld hebben gekregen. De vierde rit zal een rit zijn die verschillende scenario's biedt. Het kan een dagje voor de vlucht zijn, al is het ook een ideale dag voor Mads Pedersen om wraak te nemen op zichzelf. Dat zal hij dan moeten doen tijdens de langste rit van deze Vuelta, we gaan zowaar een keer boven de 200 kilometer
Na drie dagen volledig in Piëmont te hebben gereden gaat de vierde rit ook weer van start in deze regio, maar tijdens deze etappe zoeken we eindelijk andere jachtgronden op. Van start gaan we in Italië, eindigen doen we in Frankrijk. De Vuelta, topkoers. De vierde en laatste rit die begint op Italiaanse bodem gaat van start in Susa, een plaatsje met 6000 inwoners in de provincie Turijn. In Susa is de Vuelta nog nooit van start gegaan, leert het roadbook mij. Had ik niet verwacht, eerlijk gezegd. De Giro is hier dan wel weer een aantal keer geweest, zo ging hier in de Giro van 2018 de 20e rit van start, een rit die zou eindigen in Cervinia. Een lange bergrit van 214 kilometer, die een prooi voor de vluchters zou worden. In de kopgroep zat Robert Gesink, maar hij maakte geen schijn van kans tegen een ontketende Mikel Nieve. De Bask won solo, met een voorsprong van twee minuten op Gesink en zes minuten op de eerste favorieten. Daags na het Landisje van Froome op de Finestre was dit de laatste kans voor Tom Dumoulin om alsnog het roze te veroveren, maar op de slotklim in Cervinia moest hij een groep met daarin grapjas Poels en Froome laten rijden. Hij verloor nog een paar secondjes en dus zou het bij een tweede plaats blijven. In andere jaren zijn we nog wel eens door Susa gereden, bijvoorbeeld in de Giro van 2005 en die van 2015, in 2015 was hier zelfs een tussensprint te vinden! In 1959 eindigde hier dan weer een tijdrit die werd gewonnen door Jacques Anquetil, dat is dan meteen een toffe naam om op je erelijst te hebben. We voegen er nu een start in de Vuelta aan toe, toch ook uniek. Susa ligt in het Valle di Susa, een vallei die dus naar de startplaats van vandaag is vernoemd. Dit bergdal is uitgesleten door de rivier de Dora Riparia die ontspringt op de Col de Montgenèvre, hey, grappig, daar gaan we toevallig naartoe vandaag. Als doorgangsgebied is de vallei zeer belangrijk. Door het dal ligt de snelweg A32 die via de Fréjustunnel naar Modane in Frankrijk leidt. Naast de eerder genoemde Montgenèvrepas vormen ook de Mont Cenispas en de minder bekende Col de l'Echelle een verbinding met Frankrijk. Startplaats Susa is dus de belangrijkste plaats in de vallei, die al sinds de oudheid bewoond wordt. De Romeinen noemden onze startplaats Segusium, in de stad zijn nog resten uit deze periode te vinden zoals de Arco di Augusto (Boog van keizer Augustus) en een Amfitheater. Volgens een toeristische site kun je een bezoek aan de stad Susa alleen beginnen bij de Porta Paradiso, ook bekend als Porta Savoia, een uitzonderlijk voorbeeld van een stadspoort. Daarnaast staat de 14e-eeuwse gevel van de kathedraal van San Giusto, met binnenin het waardevolle houten koor uit die tijd, dat bestaat uit 18 koorbanken en de barokke zijkapellen. We zetten onze weg verder langs de Viale dell’Impero Romano. Zo komen we bij de Boog van Octavianus Augustus (8 v.Chr.). Deze herdenkingsboog in wit marmer uit de Susa-vallei ligt langs de weg die naar de Monginevro-pas leidt. Aan de linkerkant de overblijfselen van de toegang tot het castrum en, aan de overkant, het imposante Romeinse aquaduct. Naast het castrum staat het middeleeuwse kasteel (11e eeuw) dat bekend staat als kasteel van gravin Adelaide. Daar is tegenwoordig het stedelijk museum van de stad Susa gevestigd, het kasteel is de locatie van het Museo Civico. De innovatieve inrichting ervan vertelt over de cruciale rol die de Alpenpassen en het gebied van Val di Susa hebben gespeeld in de duizendjarige geschiedenis van de familie Savoye. Verderop komen we bij het Romeinse amfitheater (2e-3e eeuw) en de kerk van San Francesco, waarvan de stichting wordt toegeschreven aan dezelfde Franciscus die in 1214 door Susa kwam. Tot slot bereik je langs de Corso Trieste de barokke Chiesa del Ponte met het aangrenzende Museo Diocesano di Arte Sacra. Het klinkt bijna alsof het de moeite is om naar Susa te gaan. Uit deze stad was Maura Viceconte afkomstig, een langeafstandloopster. Meervoudig Italiaans kampioen en een keer 12e geworden op de Olympische Spelen in de marathon. Later helaas zelfmoord gepleegd. Het roadbook begint dan weer over Lorenzo Bernard, een parawielrenner en pararoeier, die in Parijs nog een medaille won op de Paralympische Spelen. Toch best knap, als je blind bent. Mist hij ook meteen alle pracht en praal in Susa, de binnenkant van de kathedraal ziet er bijvoorbeeld best aardig uit. Maar vooral die Porta Savoia doet 't 'm. Al is het triomfboogje ook niet verkeerd.
Hoewel ik niet heel enthousiast ga zijn over deze rit is dit wel de eerste etappe met een interessant begin. We gaan van start in het aangename Susa en daarna trekken we de fraaie Valle di Susa binnen, op weg naar Montgenèvre. Er zijn een talloze manier om vanuit Frankrijk naar Italië te rijden en we kiezen een van de makkelijkste wegen, maar alsnog gaat er in het begin van de etappe flink geklommen moeten worden. We hoeven niet over de Agnello, dat was echt top geweest, maar alsnog biedt het begin van deze rit kans aan de renners om een succesvolle vlucht op poten te zetten. Gezien het tweede deel van de rit kan dit alsnog makkelijk een sprint worden, maar dan moet een ploeg als Lidl-Trek wel alles op alles zetten om het begin te controleren en dat kan nu voor het eerst een beetje ingewikkeld worden. Na de start rijden we eerst een rondje door het antieke Susa, de Romeinse restanten stelen de show, daarna gaan we buiten de stad in de vallei officieel beginnen en in de buitengewoon mooie vallei rijden we eerst twee kilometer rechtdoor over een brede en vlakke weg naar het dorpje Chiomonte. Eenmaal in dit dorpje begint de weg voor het eerst merkbaar omhoog te lopen, het positieve punt van deze etappe is dat we bergop gaan beginnen. Na de doortocht in Chiomonte wordt het buiten het dorp weer even vlak, over een brede en vrij rechte weg rijden we door de bossen heen, met soms wat rotswanden tussendoor en een blik op de bergen in de verte. Deze weg begint na amper vijf kilometer koers opnieuw omhoog te lopen, nu echt. Na 4,8 kilometer beginnen we aan de eerste echte klim van deze dag, het is zo'n rit waar je er goed aan doet om voor de start alvast plaats te nemen op de rollen. De brede weg begint spontaan omhoog te lopen en de komende 5,6 kilometer zal het gemiddeld aan 5,6% omhoog blijven gaan naar het dorpje Exilles. Dit noemt de organisatie heel lelijk de Puerto Exilles, een beklimming van de derde categorie. Flashbacks naar Alto de Amerongse, gruwelijk. De naam is afgrijselijk, maar de klim naar Exilles is schitterend. Vooral omdat ik altijd blij ben als we beginnen met een klim, dat werkt gewoon altijd. Hoeft niet eens een beklimming van de buitencategorie te zijn, vanuit de start is een klimmetje aan 5% al goed genoeg om chaos te creëren. De weg omhoog blijft breed en heel goed, dit is een van de wegen richting Frankrijk en dus is de weg van alle gemakken voorzien. De klim begint met drie vrij eenvoudige kilometers, het gaat vooral steeds aan een procentje of vier à vijf omhoog, met ook een keer een makkelijke strook aan 3%, terwijl het uitzicht over het algemeen adembenemend is. Veel natuurschoon hebben we nog niet gezien, nu ineens volop. Onderweg passeren we ook nog een knap staaltje menselijk werk, op de top van een rots zien we aan de linkerkant van de weg het Forte di Exilles liggen, een indrukwekkend verdedigingswerk. Knappe jongen die hier de boel weet te bestormen, al kan het zo zijn dat het fort door de getrapte wattages op deze klim op zijn grondvesten zal schudden. We hopen op een spectaculaire start, Amanuel gaat er vandaag een zware taak aan hebben om alle aanvallen te neutraliseren. Voorbij het fort rijden we weer langs wat imponerende rotswanden, terwijl het tijdens het tweede deel van de klim iets lastiger wordt. In de tweede helft van de klim gaat het vooral aan 6% omhoog, met vlak voor de top zelfs een strook aan 7%. Nou, toch best mooi terrein voor aanvalslustige renners om zich te onderscheiden. Het peloton kan hier als het een beetje meezit meteen helemaal uit elkaar spatten, eindelijk een rit met enige potentie. Na 10,4 kilometer bereiken we de top van de Puerto Exilles, op dat moment rijden we langs het gelijknamige dorpje dat aan de linkerkant onder de weg te vinden is. Voorbij de top rijden we door twee kleine tunneltjes heen, waarna we heel snel onze weg richting Frankrijk gaan vervolgen. Amper 10 kilometer gehad en al een echte klim achter de rug, zo mag het altijd zijn.
Het was op zich leuker geweest om direct vanuit Susa omhoog te gaan naar Mont Cenis, dan hadden de renners het een flink stuk zwaarder gehad dan nu, zeker als we daarna over de Galibier waren gereden, maar bon, deze start is alsnog beter dan de start van de vorige etappes. Na drie dragen vol met helemaal niets is dit in ieder geval een soort van iets. Direct na de beklimming van Exilles volgt er een korte afdaling, het gaat eigenlijk slechts anderhalve kilometer omlaag. In deze anderhalve kilometer komen we twee brede haarspeldbochten tegen, dankzij de brede en goede weg mag dit geen probleem vormen. Enkele flauwe bochten later wordt de weg weer vlak, de komende vijf kilometer zal dat ook zo blijven. De renners rijden verder in de fraaie vallei, een vallei die her en der wordt opgeschrikt door wat minder fraaie mijnbouw. Het glooit hier wel wat, maar laten we het voorlopig even vlak noemen. In de buurt van het stuwmeer van Orfù rijden we langs wat rotswanden bijna een tunnel binnen, vlak voor de tunnel slaan we linksaf en daarna rijden we verder naar het plaatsje Oulx. Over een andere weg, die net zo goed en net zo breed is, komen we uit in dit plaatsje. Als we rechtdoor waren gereden kwamen we uit in Bardonecchia, waar de klim naar Jafferau ligt, een plaats die we beter kunnen vermijden om niet teveel terug te denken aan een ongeloofwaardig stukje wielrennen. Na 19 kilometer koers rijden we rechtdoor het dorpje Oulx binnen, een plaatsje waar we zowel in de Giro als in de Tour wel eens doorheen zijn gereden. En nu dus ook in de Vuelta, bingo! Oulx is een wintersportoord, al zit het echte wintersportgebeuren vooral in Sauze d'Oulx, dat ligt net boven Oulx. Daar kwam in 1986 een keer een Girorit aan, gewonnen door Martin Earley. Het is maar dat je het weet. Vanuit Oulx rijden we verder naar Cesana Torinese en dat doen we door tien kilometer lang de loop van de Dora Riparia te volgen. Tien kilometer lang volgen we dezelfde weg door een vallei, een beeldschone vallei. Groener kan het amper worden, je longen pompen zich hier automatisch vol met lucht. Dat is nodig ook, want de weg tussen Oulx en Cesana Torinese is niet vlak, in tien kilometer tijd komen we 250 meter hoger uit. De brede en perfect geasfalteerde weg loopt gemiddeld dus aan 2,5% omhoog, al is er in werkelijkheid eerder sprake van een aantal wat lastigere stroken afgewisseld met enkele vlakke stroken. De weg is voorzien van de nodige tunnels, tussen de tunnels in is het vooral op een tamelijk eenvoudige manier rechtdoor rijden in een schitterende omgeving. Voor de koers is het wellicht minder schitterend, met veel stroken vals plat en af en toe een iets steiler stukje tussendoor gaan deze kilometers lang duren, dit is even een fase waar we doorheen moeten. Na eindeloos veel vals plat omhoog gereden te hebben over een enorm brede weg in de groene vallei langs de Dora Riparia komen we na 29 kilometer koers uit in Cesana Torinese, een plaatsje waar we in de Tour van vorig jaar ook doorheen zijn gereden. Tijdens de vierde rit van die Tour verlieten we eveneens Italië om vervolgens Frankrijk te bereiken. We deden dat vanuit Pinerolo, via Sestriere reden we naar Cesana Torinese om vanuit dit plaatsje voor een deel dezelfde weg af te leggen. In Cesana Torinese komen we een rotonde tegen, als we hier linksaf zouden slaan zouden we naar Sestriere rijden, de plaats waar een paar maanden geleden Simon Yates de Giro naar zijn hand wist te zetten. Met dank aan het gebrek aan hersencapaciteit van Isaac del Toro, en natuurlijk met dank aan kampioenenmaker Wout van Aert. In de Giro van 2013 ging er een rit van start in Cesana Torinese, we reden toen naar de Col du Galibier. Giovanni Visconti won die rit, hij kon dat jaar plotseling goed klimmen. Tijdens de Olympische Winterspelen van 2006 werden er heel wat onderdelen georganiseerd in Cesana Torinese, onder meer het bobsleeën. Van sleeën is voorlopig geen sprake, na een eindeloze strook vals plat omhoog dreigt er nu net als in de Tour van 2024 een serieuze klim te gaan beginnen. We gaan weer écht omhoog.
Bij de rotonde in Cesana Torinese gaan we niet naar links, we gaan juist naar rechts en daarna rijden de renners over een brug, even later komen ze nog een rotonde tegen en niet lang daarna begint de weg omhoog te lopen. Over een snelweg rijden we Frankrijk tegemoet, maar dan wel een snelweg die de komende 8,3 kilometer aan 6,1% zal stijgen. We gaan naar Montgenèvre, een plaats die net over de grens in Frankrijk ligt. Montgenèvre gaan we bereiken via een ontzettend brede weg, normaal gesproken houdt dat in dat de klim gelijkmatig is. Niet in dit geval, na een makkelijke kilometer aan 5% volgt er een kilometer aan 10%, het loopt via een aantal haarspeldbochten zeer steil omhoog, ook al zie je dat niet. Na deze steile kilometer vlakt het dan weer af, er volgt een makkelijke kilometer, het is zelfs even een halve kilometer zo goed als vlak. De renners rijden even kort door een tunneltje, daarna loopt de weg weer wat steiler omhoog. Een kilometer aan 7%, daarna anderhalve kilometer aan bijna 9%. We bereiken vervolgens de volgende tunnel en dat is een wat langere. De renners verdwijnen even uit beeld, terwijl het in de resterende kilometers naar de top eerder vals plat omhoog zal lopen. Buiten de tunnel komen de renners uit in het grensdorpje Claviere, de Olympische ringen die een rotonde in het dorp versieren geven weg dat men hier tijdens de Olympische Winterspelen van 2006 ook is geweest. Bij de rotonde gaat het rechtdoor, waarna we dwars door het centrum van Claviere rijden, om buiten het centrum de magische grens te bereiken. Na 3,5 dagen fietsen verlaten we Italië, we betreden eindelijk Frankrijk. De Vuelta a España is in Frankrijk, nog steeds ongewoon. Even een passage langs een grenspost, een relikwie uit het verleden, en we rijden Frankrijk binnen. De laatste meters van de Montgenèvrepas zijn allesbehalve boeiend, zodra de chalets van het dorp in beeld komen mag je het niet eens meer vals plat noemen, we houden simpelweg plat over. Na 37,8 kilometer zijn we boven op deze klim van de tweede categorie, de Col de Montgenèvre. De Montgenèvrepas is een ruim 1850 meter hoge bergpas in de Cottische Alpen. De pasweg vormt de verbinding tussen het Italiaanse Cesana Torinese (Piëmont) en het Franse Briançon. Het is, samen met de nabijgelegen Col de l'Échelle, de laagste Alpenovergang in de Westelijke Alpen. We worden bedrogen, zo'n beetje de makkelijkste manier om naar Frankrijk te rijden komt voorbij. De Montgenèvrepas is een drukbreden weg, die ook gedurende de winter open wordt gehouden. Aan beide zijden van de grens verkeert de weg in goede staat en is deze goed uitgebouwd. Op de pashoogte ligt de Franse wintersportplaats Montgenèvre waarnaar de pas vernoemd is. In Montgenèvre staat een heuse obelisk op de top van de klim, deze is gebouwd in opdracht van Napoleon. Die gaf in 1804 de opdracht om een brede weg aan te leggen over de pas, en om te bewijzen dat hij die opdracht gaf moest er dan ook maar meteen een obelisk bij, ter markering van zijn unaniem belachelijk grote succesvolheid. In een verder verleden maakten verschillende legers gebruik van deze lage pasovergang om onder de sneeuwgrens op te rukken. Waarschijnlijk trok Hannibal Barkas in oktober 218 v.Chr. langs hier richting Italië, met enkele tienduizenden manschappen en 27 olifanten, boh! Zowel de Tour als de Giro zijn in het verleden ook regelmatig over deze pas getrokken, de Tour kwam hier vorig jaar dus nog voorbij. Op dezelfde manier als toen rijden we nu omhoog, tijdens die rit in de Tour van vorig jaar was nota bene Stephen Williams als eerste boven. Benieuwd wie er nu als eerste boven gaat zijn, na amper 40 kilometer zijn we boven op de tweede serieuze klim van de dag en als de renners zin hebben om lollig te doen kan er tegen deze tijd echt sprake zijn van een sterke kopgroep, terwijl de sprinters inmiddels om hun moeder aan het roepen zijn. Pedersen komt aardig over een berg, als hij zijn benen van Parijs-Nice heeft lacht hij om deze Montgenèvre, maar non-valeurs van het kaliber Casper van Uden liggen nu al minuten achter. Als Lidl-Trek sterk genoeg is kunnen ze de hele rit controleren, als ze niet sterk genoeg zijn gaan ze zeker tijdens dit deel van de rit op weinig steun kunnen rekenen. Het kan zowaar eens interessant worden, al wil jullie ook weer niet te hoge verwachtingen geven. In 2011 reed de Tour overigens ook eens over Montgenèvre, dat was de rit die in Pinerolo eindigde en waar Boasson Hagen uiteindelijk zou winnen. Voor we via Sestriere naar de steile Pramartino reden werd eerst de Montgenèvrepas bedwongen en Sylvain Chavanel kwam bij die gelegenheid als eerste boven. Daarvoor kwam de pas voor in de Giro van 2000, toen er een tijdrit werd verreden tussen Briançon en Sestriere. Een tijdrit van 34 kilometer met daarin de beklimming van de Montgenèvre én Sestriere, koekoek. Dat durven ze tegenwoordig niet meer, ben ik bang. Jan Hruska won die tijdrit, voor de volledigheid. In de Tour van 1999 reden we onderweg naar Sestriere ook over deze klim en in 1996 kwam ie zelfs twee keer voorbij. Eerst vanuit Frankrijk richting Sestriere, en dan daags nadien weer terug de grens over richting Gap. Zo'n beetje de enige keer dat de Montgenèvrepas vanuit Italië werd bedwongen, doorgaans zien we deze klim van de Franse kant. Je ziet de klim dus nooit vanuit Italië en nu ineens voor het tweede jaar op rij, in de Tour en de Vuelta godbetert. Het zijn vreemde tijden, je merkt het aan alles.
Eén keer eindigde er een rit in Montgenèvre. Dat was in de Tour van 1976, ONZE Joop Zoetemelk ging met de zege aan de haal. Hij was Bernard Thevenet en Lucien Van Impe net te snel af. In een heel grijs verleden kregen zowel Gino Bartali als Fausto Coppi het voor elkaar om hier als eerste boven te komen in de Tour, de heren zijn onvermijdelijk. Na de top van de klim komen de renners een rotonde tegen, na deze rotonde beginnen ze aan een afdaling van 11 kilometer richting Briançon. De afdaling begint met een passage in het centrum van Montgenèvre, de weg loopt hier rechtdoor aan 5% omlaag. Zodra we het centrum achter ons laten komen we weer een rotonde tegen, hier gaat het naar rechts en dan komen we opnieuw op de brede doorgaande weg terecht. Deze weg zal zes kilometer aan 6 à 7% omlaag lopen, met onderweg een stuk of vijf haarspeldbochten en een aantal andere bochten. Omdat de weg breed is zal dit niet direct voor problemen zorgen, buitengewoon steil loopt het ook weer niet omlaag. Al zien sommige van die haarspeldbochten er wel vrij steil en krap uit, terwijl we ook een paar bochten tegenkomen waar je niet goed doorheen kunt kijken. Maar al bij al is dit geen lastige afdaling. Wel wat draaien en keren, maar voor je het weet rijden we aan het eind van de bochtige zone via een bruggetje over de rivier de Durance en daarna gaat het een kilometer of vier quasi rechtdoor vals plat omlaag verder richting Briançon. Een valsplatte snelweg, rechtdoor omlaag. Nee, ik denk niet dat we hier al veel toestanden gaan beleven. Ter hoogte van het gehucht La Vachette bereiken we het voorlopige einde van de afdaling. De weg loopt daarna een kleine kilometer lichtjes omhoog, hierna loopt het dan juist weer wat vals plat omlaag verder richting Briançon. In aanloop naar de doortocht in die stad zien we in de verte al het fort van Vauban liggen. Er is ook nog een tweede fort, Fort des Salettes, op een berg buiten de stad. Beide forten zijn op een gegeven moment samen in beeld, dat levert een wondermooi beeld op. Eenmaal in Briançon komen we een rotonde tegen en even verderop een terugdraaiende bocht naar links, nu dalen we nog even wat steviger af over een brede weg richting het centrum van de stad. Steil weggetje omlaag na die bocht, het daalt een kilometer aan 10%. Geen lastig stuk verder, want de weg is breed en er zit in die kilometer alleen een flauwe bocht naar rechts. Aan het eind van deze afdaling komen de renners twee rotondes tegen waar ze weinig hinder van ondervinden. Vervolgens slaan ze rechtsaf en dan gaan ze op weg naar de laatste klim van de dag. Maar niet voordat we het nog even over Briançon hebben gehad. In deze stad ging in de Tour van 2022 nog een rit van start, over de Galibier reden we toen naar de Alpe d'Huez, waar Tom Pidcock met de zege aan de haal zou gaan vanuit de vlucht. In 2017 ging er ook een rit van start in Briançon, toen gingen we naar de Izoard en daar won Warren Barguil. In het verdere verleden was Briançon een stad die bijna nooit werd overgeslagen, de Tour is hier liefst 35 keer geweest. In recentere tijden komt Briançon niet meer zo vaak voorbij. Voor de laatste aankomst in de stad moeten we zelfs terug naar 2007, toen won de Colombiaan Mauricio Soler hier. In 2007 reed Soler in dienst van Barloworld en tijdens zijn eerste Tour de France viel hij vanwege zijn pijlsnelle demarrages meteen op. Zo'n beetje iedere bergrit ging hij in de aanval en dat leverde hem een tiende plaats op in het klassement, de bolletjestrui en de ritoverwinning in Briançon. In een rit over de Télégraphe en de Galibier wist hij van iedereen weg te rijden en daarna kwam hij solo aan na een lange afdaling. In 2005 won Vinokourov in de stad, terwijl in 2000 een andere Colombiaan, Santiago Botero, aan het feest was. In een veel verder verleden kom je uit bij namen als Coppi, Bartali, Bobet, Gaul, Merckx en Bahamontes, een erelijst om duimen en vingers bij af te likken. Maar goed, dat allemaal terzijde, in Briançon draait het natuurlijk vooral om de vestingwerken van my man Vauban. In de tijd van de Romeinen was Briançon al een versterkte plaats, en in de eeuwen daarna is de functie eigenlijk nooit veranderd. Altijd was er een belangrijke militaire functie en werd de stad omringd door vestingwerken en forten om de toegangsweg tot Italië te bewaken. Naast de stadsverdedigingswerken liggen ook enkele forten op enkele honderden meters boven de stad. Veel van deze vestingwerken zijn in het eerste kwartaal van de 18e eeuw gebouwd. Bouwmeester van de verdedigingswerken van de bovenstad was, uiteraard, Vauban. Dit ongekende fenomeen begint onvermijdelijk te worden, in de afgelopen Tour kwam hij ook weer veelvuldig voorbij en nu passeert hij zelfs de revue in de Vuelta. VAU-BAN VAU-BAN VAU-BAN!
Beneden in Briançon hebben de renners 49 kilometer afgewerkt, nog maar een kleine 160 kilometer te gaan! Het zwaarste gedeelte van de etappe is bijna voorbij, de koers kan bijna tot rust gaan komen. Toch wel razend benieuwd naar het koersverloop, de renners maken de koers en in dit geval kunnen ze alle kanten op. Er kan hier ook nog steeds doodleuk een klein kopgroepje wegrijden en dat men daarna met dichtgeknepen remmen over de Montgenèvre rijdt, valt helemaal niet uit te sluiten. Het kan ook volle bak koers zijn, je weet het niet en daarom gaan we toch maar plaatsnemen voor de buis. Iedereen die de klim naar Montgenèvre weet te overleven zal vermoedelijk ook de volgende klim overleven, vanuit Briançon gaan we beginnen aan een bekende klim, een klim die we niet helemaal gaan afmaken. We volgen voorlopig de route van de Tour van vorig jaar en van de Tour van 2022, al gaan we de route niet afmaken. In de Tour van 2022 reden we vanuit Briançon via de Lautaret over de Galibier om vervolgens af te dalen richting Valloire, waarna we uiteindelijk verder zouden rijden naar Alpe d'Huez. In de Tour van vorig jaar reden we vanuit Briançon via de Lautaret over de Galibier om te finishen in Valloire. Pogacar zou toen in de laatste meters van de Galibier Vingegaard lossen, om vervolgens in de afdaling zijn voorsprong uit te breiden. De Tour was toen meteen op de vierde dag gedaan, dat risico lopen we vandaag dan weer niet. We gaan nu immers niet omhoog tot de Galibier, nee, we stoppen met klimmen op de top van de welbekende Lautaret. Over bekende wegen gaan we omhoog naar het eerste deel van de Galibier, het minst interessante deel. Na de bocht naar rechts in Briançon rijden we een paar kilometer vooral rechtdoor vals plat omhoog richting Saint-Chaffrey, waar in 2022 een rit die in Briançon begon officieel van start ging na de neutralisatie. In Saint-Chaffrey ligt de voet van de Granon, de klim waar Tadej Pogacar een dag eerder kopje onder was gegaan. Prachtige rit was dat, met ook weer een beklimming van de Galibier. De Granon mag nog wel eens terugkeren in de Tour, me dunkt. Vanuit Saint-Chaffrey is het 12 kilometer fietsen tot aan Monêtier-les-Bains, waar de volgende klim officieel begint. In deze 12 kilometer tot Monêtier-les-Bains komen de renners alvast 160 meter hoger uit, het gaat continu een beetje sluimerend omhoog. De weg moeten we kennen, want we passeren hier ontzettend vaak, al is dat dan doorgaans uiteraard in een andere ronde. Zo rijden we ook weer langs Serre Chevalier, waar Primoz Roglic in de Tour van 2017 voor het eerst een rit wist te winnen. De weg is breed en recht en wordt af en toe onderbroken door een verdwaalde rotonde. Bovenal gaat het rechtdoor in een decor dat altijd de moeite is. Als we Monêtier-les-Bains passeren begint de weg wat meer omhoog te lopen, we beginnen voorbij dit dorpje officieel aan de beklimming van de Col du Lautaret. Helaas gaan we niet 23 kilometer aan 5% omhoog naar de top van de Galibier, nee, we stoppen op de top van de Lautaret en dus mogen we het vandaag gaan doen met een beklimming van 13,8 kilometer aan 4,3%. Dat klinkt gelijk een stuk minder indrukwekkend en zo is het ook. De Lautaret stelt eigenlijk geen reet voor, als we heel eerlijk zijn. Ja, de dikste sprinters worden er niet vrolijk van, maar verder komt niemand op dit veredelde vals plat in de problemen. De Galibier van deze kant duurt ook altijd een eeuwigheid, pas voorbij de Lautaret wordt die klim ineens de moeite waard. De beklimming van de Lautaret is vooral heel erg gelijkmatig en nooit erg steil. Na een eerste kilometer aan 4% is het zelfs drie kilometer zo goed als vlak. Het gaat omhoog aan 2% gemiddeld, niet heel spannend. Ook na dit vlakkere stuk wordt het niet direct interessant, we klimmen twee kilometer aan 4% en daarna twee kilometer aan 5%. Wel rijden we door een mooie omgeving, dat is dan tenminste nog iets. Vervolgens gaat het een kilometer aan 5,5% omhoog, maar daarna zakken we weer terug tot 4%. In de twee daaropvolgende kilometers gaat het aan 5% omhoog, waarna we al bijna op de top van de Lautaret zijn. Nog twee kilometer aan ongeveer 4% brengen ons naar de top van deze pas, waar we ook nog een complete toeristische nederzetting aantreffen. Ergens in deze omgeving hadden we rechtsaf kunnen slaan om verder naar de Galibier te rijden, maar we blijven vandaag op de brede, doorgaande weg. We rijden rechtdoor verder, na 77 kilometer bereiken we de top van de Lautaret, een beklimming van de tweede categorie, hierna gaat er een eeuwigdurende afdaling volgen. In totaal noteren we overigens een klim van 26 kilometer aan 3%, als we het stuk vals plat vanuit Briançon meerekenen. Het is vooral lang en eeuwigdurende, maar niet lastig. Deze klim is het probleem niet, het verloop van deze rit hangt vooral van de klim naar Exilles en de klim naar Montgenèvre af.
Op de Col du Lautaret, op een hoogte van 2,100 meter, is de Jardin botanique alpin gevestigd. Deze plantentuin, ook Jardin d'altitude des cinq continents genaamd, maakt onderdeel uit van het Station alpine Joseph Fourier. In deze tuin worden planten uit de Alpen, de Kaukasus, de Andes, de Himalaya en de poolstreken gekweekt. Dat is op zich nog wel een goed punt, we bevinden ons hier inderdaad op 2000 meter hoogte. En toch kunnen we gaan sprinten in deze rit, dan gaat er ergens iets mis. Het komt niet vaak voor dat we slechts over de Lautaret rijden, deze klim is eigenlijk altijd gekoppeld aan de Galibier. De laatste keer dat we over de Lautaret reden zonder de Galibier te zien dateert blijkbaar van de Tour van 2014, in een rit die zou eindigen in Risoul zouden we via de Lautaret en de Izoard naar dat skioord rijden, Joaquim Rodriguez was als eerste boven op de Lautaret in een etappe die uiteindelijk door Rafal Majka gewonnen zou worden. Zijn eerste profzege, je zou voor minder. Ook in de Tour van 2006 reden we over de Lautaret zonder er de Galibier aan vast te knopen, vanuit Gap ging het toen via de Izoard en de Lautaret naar de Alpe d'Huez. Saunier DuvalGod David de la Fuente was als eerste boven op de Lautaret, op Alpe d'Huez ging de zege die dag naar Frank Schleck. We volgen nu dezelfde weg omlaag als toen, een weg omlaag die we toch niet vaak zien passeren in koers. Voor het laatst in de Tour van 2011, toen we ook op weg waren naar Alpe d'Huez. Aan het eind van de eindeloze afdaling gaan we nu passeren aan de voet van die klim, een klim die we volgend jaar waarschijnlijk weer in de Tour zullen zien. Misschien dalen we dan ook wel weer op deze manier af, wie zal het zeggen. Voorbij de Col du Lautaret beginnen we aan een schrikbarend lange afdaling, het gaat de komende 34 kilometer omlaag in de richting van Le Bourg-d'Oisans. Het is best een bizarre afdaling, in de zin dat we direct na de top van de Lautaret geen enkele serieuze bocht tegenkomen. De weg is enorm breed en meestal voorzien van goed asfalt, al valt er her en der een scheurtje in het wegdek waar te nemen. Het gaat vooral heel geleidelijk omlaag, al komen we na een paar kilometer dalen ook een zone met wat haarspeldbochten tegen waar het eventjes aan een procent of zes zal dalen. Die haarspeldbochten zijn evenwel enorm breed, je kunt hier met een vrachtwagen zonder te remmen lachend doorheen. De omgeving is wonderschoon, de Alpen kunnen best aangenaam zijn. In de buurt van het dorpje Villar-d'Arêne is het enige deel van de afdaling waar we aan meer dan 5% naar beneden rijden voorbij, voorts gaat het alleen nog maar aan een procent of vier of zelfs minder dan dat omlaag. We komen wel wat bochtenwerk tegen, maar de meeste bochten zijn heel breed en lopen heel subtiel naar links of rechts. Ik zie geen enkele lastige bocht, je kunt hier zonder te remmen aan meer dan 100 per uur naar beneden knallen. Een waanzinnig snelle afdaling, zonder enige lastigheidsgraad. Na een tijd komen we wel weer een paar nieuwe haarspeldbochten tegen, maar de weg blijft breed en het gaat zeker niet steil naar beneden. Na die strook met wat haarspeldbochten duikt het peloton een langere tunnel in, buiten de tunnel scheren ze langs wat fraaie rotswanden af. Ze komen daarna nog een tunneltje tegen, waarna ze passeren in het dorpje La Grave. De omgeving wordt er voorlopig niet lelijker op, de afdaling niet lastiger. Voorbij dit wintersportoord karren we verder omlaag over een brede weg door een rotsachtige omgeving, het gaat hier een tijdje bijna volledig rechtdoor. We komen langs de Romanche terecht en we betreden even later de kloof van deze rivier, jeetje, het is best mooi hier. De afdaling was overigens al niet erg uitdagend, maar na een kilometer of 12 in dalende lijn is het helemaal gedaan, dan rijden we echt rechtdoor langs de Romanche, vals plat omlaag. De grootste uitdaging zit nog in het feit dat de renners door meerdere tunnels moeten rijden, verder is er genoeg tijd om te genieten van het decor. Ik zie rotswanden, ik zie het riviertje soms in beeld, ik zie ook een lange, rechte, vals platte weg omlaag. Een paar haarspeldbochten in de eerste 12 kilometer van de afdaling en dat was het verder, het stelt echt niets voor. Daarna rijden we een tiental kilometer vooral rechtdoor heel minimaal omlaag, waarna we uit gaan komen bij het Lac du Chambon. Een kicken meertje, langs het meer loopt de weg na meer dan twintig kilometer in dalende lijn een kilometer of twee vals plat omhoog. Langs het meer komen we ook weer een paar tunneltjes tegen, buiten de laatste tunnel bereiken we een kruispunt waar we rechtsaf hadden kunnen slaan om via Mizoën over de Col de la Sarenne te rijden, een andere kant van Alpe d'Huez. Doen we natuurlijk niet, ik had het als parcoursbouwer wel geweten. We volgen de doorgaande weg en daarna rijden we over de stuwdam heen, mooie plaatjes op overschot.
Voorbij de stuwdam rijden we weer door een tunneltje heen, om vervolgens voorbij het stuwmeer nog eens vier kilometer af te dalen. Langs de rotswanden af komen we nu wel nog wat stevigere bochten tegen, al gaat het nog steeds niet heel steil omlaag. We zetten koers richting Le Freney-d'Oisans, als we tussen de bomen door via wat brede haarspeldbochten dit dorpje bereiken loopt de weg nog even kort omhoog, we fietsen buiten Le Freney-d'Oisans weer een fraaie kloof binnen en in de kloof rijden we een kilometertje vrij serieus omhoog, terwijl we onderweg ook weer een tunneltje passeren. Niet lang daarna beginnen we aan het laatste deel van de afdaling, het gaat aan het eind nog eens vier kilometer omlaag tot in het gehucht Le Clapier. We rijden hier overigens rond op het grondgebied van Les Deux Alpes, het oord waar Marco Pantani in de Tour van 1998 nog eens iedereen op een hoop reed. Ook de plek waar eens een rit in de Giro eindigde, dat was in 1994. Koersen op plaatsen waar het niet hoort, het is blijkbaar van alle tijden. Het laatste deel van de afdaling kent enkele bochten, maar de weg blijft breed en het loopt nog steeds niet steil omlaag. De meeste bochten lopen ontzettend goed, in meer dan 30 kilometer tijd komen we amper een bocht van belang tegen. In de laatste vier kilometer dalen we af door een fraai bos, met boven de bomen uit een paar kale bergtoppen. De omgeving is top, vooral als we in de allerlaatste meters van deze eindeloze afdaling langs een rotswand rijden die tot aan de hemel reikt. Na een laatste tunneltje slaan we beneden rechtsaf en daarna mogen we vier kilometer volledig rechtdoor rijden over een vlakke weg tot we uitkomen in Le Bourg-d'Oisans. Natuurlijk de plaats die vooral bekend is vanwege Alpe d'Huez, hier ligt de voet van die onvermijdelijke klim die nooit meer dan een paar jaar vermeden kan worden. In 2022 gingen we er in de mannelijke versie van de Tour voor het laatst omhoog, daarna kwamen we er vorig jaar in de Tour de France Femmes ook nog eens voorbij. In 2022 won Tom Pidcock op de Alpe d'Huez, hij deed dat vanuit de vlucht, die dag maakte hij vooral indruk door de Galibier omlaag te vliegen. In 2018 won Geraint Thomas dan weer op Alpe d'Huez, alleen al vanwege deze Britse feestjes zou je de klim eens wat langer moeten zien te ontlopen, maar dat lijkt ons niet gegund te zijn. Schrijf maar op voor de Tour van 2026, het zal weer van dat zijn. Le Bourg-d'Oisans, aan de voet van die 'iconische' klim, is ook haast onvermijdelijk. In de Tour van 2022 ging hier de dag na de aankomst op Alpe d'Huez een rit van start, een rit die zou eindigen in Saint-Étienne. Daar zou Mads Pedersen op een heuvelachtig parcours vanuit de vlucht weten te winnen, straf ritje was dat. Kan ie vandaag ook nog proberen, gewoon zelf in de aanval gaan! Van Le Bourg-d'Oisans naar Saint-Étienne toe volgden we deels het parcours dat we nu ook gaan volgen, zowel toen als nu zijn we vooral via de verschillende valleien op zoek naar een manier om zo makkelijk mogelijk de Alpen te verlaten. Shame, shame, shame. In de buurt van Le Bourg-d'Oisans hebben we ongeveer 115 kilometer afgewerkt en we kunnen wel stellen dat hier een ander deel van de rit gaat beginnen. De bergen liggen achter ons, we gaan vanaf nu vooral op een vlakke of dalende manier verder. Als er voor de sprinters een scheve situatie is ontstaan, en die kans is aanwezig, hebben ze nu nog dik 90 kilometer om die situatie recht te zetten. Dat zou moeten volstaan, de uitdagingen zijn nu op één hand te tellen. De afdaling vormde wellicht niet het meest geschikte terrein om terug te keren aangezien het een makkelijke afdaling zonder veel gekke bochten is, maar direct na de afdaling kun je op de rechte en vlakke weg richting Le Bourg-d'Oisans in geval van nood je ploeg alvast op kop gaan zetten. Alles zal hier nog speelbaar zijn, je zou bijna denken dat dit een spannende rit is. Le Bourg-d'Oisans is overigens de hoofdplaats van de streek Oisans, best een mooie streek. We rijden er al een tijd doorheen en het decor is niet te versmaden. Le Bourg-d'Oisans noemt zichzelf graag de fietshoofdstad van Frankrijk, wat vooral te maken heeft met de aanwezigheid van Alpe d'Huez, maar je kunt in deze streek aan veel meer leuke beklimmingen beginnen. Doen we alleen niets mee, gr de organisatie.
Vaak gaan we daags na een aankomst boven op Alpe d'Huez de volgende dag van start in Le Bourg d'Oisans. Je kunt dan alle kanten op, de Galibier ligt om de hoek, net als de Croix de Fer. Je kunt ook gewoon kiezen voor een tocht door de vallei in een poging de Alpen achter te laten. Dat gaan we nu doen, net als in de Tour van 2022 en die van 2018. Toen waren we steeds getuige van twee aankomsten bergop achter elkaar en vond de organisatie het wel tijd voor een makkelijkere rit. In 2018 reden we naar Valence, in 2014 richting Saint-Étienne. En nu gaan we richting Voiron, waar nog nooit iemand van heeft gehoord. Tijdens onze tocht over de hoofdweg in de vallei komen we vooral in de buurt van Le Bourg-d'Oisans enkele rotondes tegen, verder heeft deze passage weinig om het lijf. Voorbij Bourg d'Oisans rijden we een kilometer of vier rechtdoor over dezelfde weg, richting het gehucht Rochetaillée, daar waar de afdaling van de Croix de Fer eindigt. Enkele weken geleden reden we in de Tour ook nog door Rochetaillée heen, toen reden we vanuit Vif omhoog naar het gehucht om vanuit het gehucht naar Allemond te rijden en vanuit Allemond kun je dan weer beginnen aan de Croix de Fer. Of je slaat een eindje voor de top van de Croix de Fer af richting de Glandon, dat deden we tijdens de 18e rit van de Tour van dit jaar. Van Vif naar de Col de la Loze via Courchevel, het was weer een van die wonderdagen van Ben O'Connor, terwijl Pogacar en Vingegaard vooral naar elkaar aan het gluren waren. Halverwege de koers blies Visma het peloton op de Madeleine op, om vervolgens in de vallei richting Courchevel weer wat nieuwe vluchters weg te laten rijden. O'Connor profiteerde mooi, die laatste dagen van de Tour waren raar. Enfin, vanuit Vif reden we via Vizille omhoog naar Allemond en precies die weg gaan we nu in dalende lijn afwerken. Toen ging het eindeloos vals plat omhoog in aanloop naar de eerste klim van de dag, de Glandon, nu gaat het dus weer een tijd vals plat omlaag. We volgen de doorgaande weg en gaan naar links, we blijven de vallei van de Romanche volgen en na een aantal kilometer begint de weg in deze vallei licht naar beneden te lopen. Over de Route des Alpes rijden we door een prachtige omgeving verder, terwijl we ondertussen weinig bochten tegenkomen. Deze weg omhoog duurde in de Tour eindeloos, vals plat omlaag zal het gelukkig allemaal wat sneller verlopen. Ergens is dat ook weer zonde, zo hebben we minder tijd om van de mooie vergezichten te genieten. Er wordt koers gezet richting het eind van de Alpen en daardoor wordt de omgeving wel steeds minder mooi. De weg wordt ook steeds vlakker, al loopt het in totaal toch wel een kilometer of 20 naar beneden. De vallei van de Romanche wordt gevolgd tot in het dorpje Vizille. Hier staat een prachtig kasteeltje midden in het dorp, aan het water. Dit kasteel kunnen we ondertussen goed kennen, in de Tour kwamen we hier een paar weken geleden dus ook al voorbij. Vizille zagen we ook passeren in de Tours van 2018, 2020 en 2022, het is inmiddels een bekende plaats. De weg omlaag door de vallei kennen we inmiddels ook maar al te goed, die kilometers vliegen hier voorbij en op het decor na zullen ze niet memorabel zijn. De koers ligt hier wellicht al in een plooi, het kan een nutteloos stuk zijn, het kan ook zo zijn dat men hier alle zeilen aan het bijzetten is om de sprint voor elkaar te krijgen. Naast het kasteel kennen we Vizille vooral vanwege Thierry Claveyrolat, de Arend van Vizille, een renner die twee ritten won in de Tour en ook ooit de bergtrui veroverde. Won ooit nog de loterij, maar hij kwam tragisch aan zijn einde. Op 13 augustus 1999 veroorzaakte Claveyrolat een auto-ongeval door roekeloos rijden onder invloed. Hierdoor raakten in de tegemoetkomende auto een man en zijn zoon zwaar gewond. Claveyrolat pleegde kort daarna zelfmoord in de garage van zijn woning. Ook dat is wielrennen, een treurig verhaal is nooit ver weg. Dat je zo'n treurig verhaal in een maand tijd twee keer mag vertellen is uniek. Op 24 juli passeerden we hier in de Tour, op 26 augustus in de Vuelta. Vooruit, net iets meer dan een maand. Toen we in 2018 en 2022 op dezelfde manier omlaag reden naar Vizille zouden we vanuit deze plaats voorbij het kasteel aan een klimmetje beginnen, maar dat doen we nu dus mooi niet he.
Tijdens de lange weg tussen Le Bourg-d'Oisans en Vizille komen we enkele verkeersobstakels tegen, een paar rotondes en vluchtheuvels, maar overwegend rijden we gewoon over enorm brede wegen behoorlijk rechtdoor. We passeren wat dorpjes, maar voorbij Vizille komen we echt weer in de bewoonde wereld terecht. We slaan in dit plaatsje linksaf bij een rotonde en daarna volgen we een stukje route dat we dan weer kennen van de Tour van 2020. Tijdens de 16e rit van die Tour reden we van La Tour-du-Pin naar Villard-de-Lans, in de Vercors. Voor we de Vercors betraden kwamen we uit in Vizille en reden we vanuit deze plaats naar Le Pont-de-Claix, precies dat doen we nu ook. Voorbij de rotonde gaat het een kilometer of acht vooral rechtdoor richting La Pont-de-Claix, alwaar de lokale brug zeker de moeite waard is. De weg naar Le Pont-de-Claix is gigantisch breed en vooral ook gigantisch vlak. We rijden over de Route Napoléon, die route is hier praktisch een snelweg. De renners rijden een keer via een brug over de Romanche, want die rivier volgen ze nog steeds, verder maken ze erg weinig mee. Een paar rotondes onderweg, maar dat is het dan ook wel. Op het eind gaat het drie kilometer volledig rechtdoor, waarna we het centrum van Le Pont-de-Claix betreden. Als we een huis met een muurschildering aantreffen slaan we linksaf, zodra we het volgende geschilderde huis zien slaan we nog eens linksaf. Daarna rijden we langs de brug, de lokale VVV heeft het weer perfect uitgekiend. We fietsen nog eens over de Romanche, terwijl we ondertussen toch al snel een kilometer of 156 hebben afgelegd. Voorbij de brug rijden we een tijd rechtdoor, even verderop slaan we rechtsaf en een paar bochten later rijden we over de A51. Het peloton rijdt vervolgens rechtdoor Claix in, waar het volgende klimmetje van de dag gaat beginnen. Geen gecategoriseerd klimmetje, maar toch. Na nog een rotonde begint de weg omhoog te lopen, tijdens de bochtige passage in Claix gaat het toch omhoog aan 6%. In totaal gaat het 3,5 kilometer omhoog, waarvan 2,5 kilometer vrij serieus. Zo'n beetje 6% dus tijdens dat stuk, daarna loopt het nog een beetje vals plat omhoog verder buiten het dorp. We zien in de verte een fraaie rots liggen, met boven op die rots een fort, het Fort de Comboire. Na het klimmetje rijden we Seyssins binnen over een rechte weg die licht naar beneden loopt. Dit ongecategoriseerde klimmetje zagen we ook in de Tour van 2020, voorbij de klim sloegen we in Seyssins linksaf een weg in die ons omhoog zou brengen naar Saint-Nizier-du-Moucherotte, een langere en redelijk lastige klim. Na die 3,5 kilometer klimmen die we nu hebben gehad vindt de organisatie het alleen wel genoeg, we slaan in Seyssins niet linksaf richting Saint-Nizier-du-Moucherotte, de toegangspoort tot de Vercors, nee, we slaan juist rechtsaf en daardoor moet er gedaald worden naar het centrum van Seyssins. Dat dalen doen we over een weg vol rotondes, vluchtheuvels en middenbermen, de komende drie kilometer zijn daardoor best uitdagend. Het gaat behoorlijk stevig omlaag en we komen wat bochtenwerk tegen, met dus op de koop toe een hoop straatmeubilair. Het ongecategoriseerde klimmetje op pakweg 50 kilometer van het eind is een lichte uitdaging voor de renners, de afdaling misschien wel des te meer. We noteren in totaal 3,5 kilometer aan 5,5% omhoog, met vooral halverwege een redelijk steil stuk, met daarna een afdaling die bijna net zo lang is en bijna dezelfde percentages kent, met wat boobytraps erbij. Aan het eind van de afdaling slaan we in Seyssins linksaf bij een van de vele rotondes en daarna gaan we op weg naar Grenoble. Het klimwerk en het daalwerk zit er nu zo goed als op voor de renners.
Wil niet zeggen dat de rit nu meteen makkelijk wordt, beneden in Seyssins rijden we een tijd verder door de bebouwde kom, waarbij we op het grondgebied van Grenoble passeren. Grenoble is natuurlijk een bekende naam, het is een stad waar we in de Tour de afgelopen jaren enorm vaak zijn geweest. Eén renner gaat momenteel heel gelukkig zijn, we bevinden ons op de geboortegrond van Nans Peters en Nans is namens Decathlon aanwezig in deze Vuelta. Voorlopig volledig anoniem, zoals hij het hele jaar al volstrekt anoniem aan het rondrijden is. Een van de weinige renners die niet weet te profiteren van de Decathlonbonus, terwijl hij zonder die bonus nochtans ritten wist te winnen in de Giro en de Tour. Grenoble noemt zichzelf de 'hoofdstad van de Alpen', het slechte nieuws is dat we die Alpen achter ons gaan laten. In de Tour van 2020 ging er in Grenoble nog eens een rit van start, we reden toen voor het eerst naar de Col de la Loze, waar Superman Lopez zou winnen voor Roglic en Pogacar. In de Dauphiné van 2023 kwam er dan weer een rit aan op een steile muur boven Grenoble, op de zware Montée de la Bastille wist Giulio Ciccone te winnen. Die rit begon vanuit La Pont-de-Claix, waar we net doorheen zijn gereden aan de voet van het klimmetje dat de organisatie weigert te erkennen. Veel van Grenoble krijgen we overigens niet mee, we rijden vooral door de voorsteden van deze stad verder, waar we genoeg verkeersobstakels tegenkomen. Brede en vlakke wegen, dat wel, maar genoeg vluchtheuvels en andere ongein als we via Seyssinet-Pariset naar Sassenage rijden. Altijd leuk, rijden door zo'n stedelijk gebied, struikel je ineens over het straatmeubilair. Langs een park dat is vernoemd naar Karl Marx rijden we na 170 kilometer Sassenage binnen, hier beschikken ze over een kasteel én over een kicken grot. In Sassenage, waar eveneens een hoop vluchtheuvels te vinden zijn, bevinden we ons op een kilometer of 36 van het eind, daarnaast bevinden we ons hier op vier kilometer van de tussensprint. Richting die tussensprint rijden we overwegend rechtdoor, eigenlijk loopt een brede weg zelfs kaarsrecht verder, maar we komen toch ook weer een hoop vluchtheuvels tegen. De tussensprint van de dag volgt na 174,4 kilometer in Noyarey, voor we dit plaatsje bereiken rijden we onder een kabelbaan door. Opmerkelijk beeld, al is het ook opmerkelijk om overal bergen te zien liggen terwijl de weg volledig vlak is. We zijn terechtgekomen langs de Isère, de rivier die we richting en voorbij de tussensprint vol, definitief de Alpen uit. Een half kilometertje voor de tussensprint komen we een rotonde tegen, daarna volgt nog een vluchtheuvel en vervolgens gaat het in de laatste meters voor de tussensprint rechtdoor over een brede en vlakke weg. De tussensprint volgt net voor we het dorpje Noyarey betreden, hier ligt zoals te doen gebruikelijk ook meteen weer de bonussprint.
Nog 32 kilometer te gaan na de tussensprint, de finish komt in zicht. Voorbij de tussensprint blijven we langs de oevers van de Isère rijden, over wegen die bijna niet vlakker en rechter hadden kunnen zijn. Zonder enige noemenswaardigheid rijden we 14 kilometer na de tussensprint uit in Saint-Quentin-sur-Isère, waar we in de Tour van 2022 en die van 2018 ook al eens doorheen gereden zijn. In de Tour van 2018 lag er zelfs een tussensprint in Saint-Quentin-sur-Isère. Toen reden we van Le Bourg-d'Oisans naar Valence, blijft knap om midden in de Alpen te starten en dan toch een vlakke rit in elkaar te draaien. Doen we nu aan het eind ook, maar het begin van de rit kan ons dan weer hoop geven op een ander verloop. Over de 14 kilometer tussen de tussensprint en Saint-Quentin-sur-Isère valt echt bar weinig te zeggen, in het begin van dit stukje route rijden we meer door wat open velden met mooi zicht op de bergen, uiteindelijk bereiken we wat bossen waar de bomen de bergen aan het zicht ontnemen. We rijden nog een keer door een dorpje waar wat verkeersmeubilair ligt, maar verder gaat het gewoon heel erg rechtdoor zonder obstakels. Als we na 188 kilometer Saint-Quentin-sur-Isère bereiken slaan we daar in het centrum rechtsaf, om vervolgens rechtdoor te rijden naar Tullins. Bijna rechtdoor, nog wel een paar rotondes onderweg. We rijden via een brug over de Isère, daarna laten we de rivier en ook de Alpen achter ons. In Tullins rijden we het centrum binnen, we bevinden ons hier op 15 kilometer van de finish. We slaan enkele malen rechtsaf in Tullins, om vervolgens rechtdoor Fures binnen te rijden. Na 194 kilometer bereiken we Fures, we kunnen de finish van deze langste rit van de Vuelta bijna ruiken. In Fures loopt de weg even een paar meter omhoog, een half kilometertje net iets meer dan vals plat omhoog. Daarna zal het weer een aantal kilometer zo goed als vlak zijn, terwijl we rechtdoor over een brede weg via Vourey richting Moirans rijden. We zullen wederom iemand in het peloton aantreffen die goede gevoelens heeft bij deze wegen, ONZE Koentje Bouwman won in de Dauphiné van 2017 een rit in Tullins, jawel! Hij was de snelste van een kleine vluchtgroep die nipt uit de greep van het peloton wist te blijven, dat was de leukste tijd van Team LottoNL-Jumbo. Toen het nog een stel kneusjes waren en iedere overwinning betekenis had, wat een tijden.
De enige rit op Frans grondgebied van deze Vuelta eindigt in Voiron, een stad in het departement Isère en de regio Auvergne-Rhône-Alpes waar ongeveer 21.000 mensen wonen. Voiron ligt aan de voet van het bergmassief de Chartreuse en wordt wel eens informeel de hoofdstad van de Chartreuse genoemd. Er is veel reliëf op het grondgebied van de gemeente, met enkele heuvels die tot boven de 600 m uitsteken. In het uiterste noorden loopt een bergflank boven de 800 m. Door de stad loopt de Morge, een stortbeek, die enkele kilometers verder in de Isère uitmondt. De Chartreuse om de hoek, overal heuvels om Voiron heen, en wij eindigen met wat veredeld vals plat in het centrum. Voiron is een plaats die al bestond in de vroege middeleeuwen. De kerk Saint-Pierre gaat terug op een kerk uit 752. De stad was gebouwd rond een middeleeuws kasteel. Tussen de 11e en de 13e eeuw werd een muur om de stad gebouwd. Tot 1355 behoorde het gebied aan de graven van Savoye, ha, daar zijn ze weer. In Piëmont hebben we menig kasteel van deze familie gezien, ook bij de start passeren we langs een poort die de naam Savoye draagt. En bij de finish komen ze gewoon weer terug, natuurlijk. Na de tijd van de graven van Savoye werd het gebied onderdeel van Dauphiné en Frankrijk en verloren de stad en het kasteel hun strategisch belang. Het kasteel verkommerde en werd in de 18e eeuw afgebroken. Enkel de Tour Barral bleef bewaard. Al in de 17e eeuw was er nijverheid in de stad. Er werd hennep en leer verwerkt. Centrum van deze activiteiten was de Morge, die waterkracht leverde. In de 19e eeuw kwam er zijde- en papierindustrie in de gemeente. De stad groeide en het centrum verplaatste zich meer naar het oosten. Daar werd vanaf 1864 de monumentale nieuwe parochiekerk Saint-Bruno gebouwd, deze fraaie kerk zal op de achtergrond te zien zijn als de renners beginnen aan de laatste strook van 350 meter naar de finish. Vanaf de jaren 1950 volgde een grote stadsuitbreiding met de bouw van nieuwe wijken zoals Brunetière, Baltiss en Le Colombier. Nuttige informatie weer van Wikipedia, maar ze weten dat te overtreffen: In Voiron zijn verschillende soorten industrie gehuisvest: Skifabricage (het bedrijf Skis Rossignol is wereldwijd bekend), textielindustrie, metaalverwerking, meubelindustrie, voedings- en genotmiddelenindustrie : de distilleerderij van de likeur chartreuse bevindt zich sinds 1935 in Voiron, detailhandel en pappierindustrie! Het roadbook noemt Maison Bonnat, een chocolatier die al meer dan 140 jaar aanwezig zou moeten zijn in de stad. In Voiron is de koers met enige regelmaat gepasseerd, in de Dauphiné van 2019 eindigde hier bijvoorbeeld een rit. Een etappe met een vergelijkbare aankomst eindigde in een sprint en in die sprint wist Wout van Aert Sam Bennett en Julian Alaphilippe te vloeren. Net geen volledig vlakke sprint, waardoor ook renners als Stybar en Gilbert in de top 10 eindigden. In de Tour van 2020 reden we onderweg eens door Voiron, in een rit tussen La Tour-du-Pin en Villard-de-Lans. Voiron vormt de toegangspoort tot de Chartreuse en tijdens die etappe zouden we naast de Vercors ook de Chartreuse verkennen, we reden over de Col de Porte en dat deden we niet lang nadat we door Voiron waren gereden. In een heel grijs verleden eindigde er ooit nog eens een rit in Voiron in de Dauphine, we moeten daarvoor helemaal terug naar 1956. Stan Ockers won een korte rit die van start ging in Annecy. In de Tour ging men alleen in 1977 eens van start in Voiron, in een voorzichtig gesponsorde etappe. Van Rossignol Voiron naar Saint-Étienne, maar Rossignol is dus de skifabriek. In Saint-Étienne zou Joaquim Agostinho winnen, maar er staat een streep door zijn naam. Drie minuten later werd Antonio Menendez tweede, maar ook door zijn naam staat een streep. Derde werd Eddy Merckx, door zijn naam staat dan weer geen streep. We noemen hem dan maar de morele winnaar van de enige Tourrit die ooit van start ging in Voiron, ofschoon Eddy soms ook wel eens vals wilde spelen. Een aankomst hebben ze in de Tour nog niet gehad, maar nu wel in de Vuelta. Het kan raar lopen. Uit Voiron zijn een paar oud-profs afkomstig met een bescheiden palmares, ene Pierre Villard bijvoorbeeld. Een huidig prof uit Voiron is Geoffrey Bouchard, de renner van Decathlon-AG2R die helaas voor hem niet aanwezig is in deze Vuelta. Bouchard werd geboren in Dijon, verhuisde daarna naar Grenoble en van Grenoble verhuisde hij weer op zijn 14e naar Voiron, waar hij lid werd van de lokale wielerclub, UC Voiron. Via een lange omweg wist hij in 2019 prof te worden bij AG2R, hij was toen al 27. Hij reed jarenlang rond als amateur terwijl hij daarnaast gewoon werkte, op latere leeftijd kon hij alsnog de stap zetten om prof te worden en dag legde hem geen windeieren. Bergtrui gewonnen in de Vuelta en in de Giro, je zou voor minder. Een ritje in de Tour of the Alps is verder zijn enige profoverwinning, op 33-jarige leeftijd is hij momenteel op zoek naar een contract, het is nog steeds onduidelijk of hij bij de ploeg kan blijven. Op basis van zijn resultaten dit jaar zou je geen contractverlenging aanbevelen. Hoog boven Voiron torent het Statue Notre-Dame de Vouise uit, misschien moet Bouchard eens een kaarsje op gaan steken bij dit standbeeld van Maria met kind.
In startplaats Susa, in Italië, wordt het overdag 19 graden. Er is een klein beetje kans op regen, terwijl het ook vandaag weer windstil is. Het gaat een merkwaardige dag worden voor de renners, want in het begin van de rit moeten ze naar 2000 meter hoogte en daar zal het nog wat frisser zijn. Boven op de Col du Lautaret zou het maar 13 graden zijn, da's best fris. Het bijzondere is dan ook weer dat we daarna gaan afdalen richting de warmte, in Le Bourg-d'Oisans wordt het 24 graden, terwijl het een eindje verderop in Grenoble 32 graden zou moeten worden. In finishplaats Voiron houden we het op 31 graden, nogal een verschil met het miezerige weer in het begin van de rit. Flink temperatuurverschil, dat kan soms hard aankomen bij de renners. Gedurende de dag is er een beetje kans op regen, al komt de meeste regen (inclusief onweer) waarschijnlijk pas in de avond. Tegen die tijd zijn de renners al op weg naar Spanje. In Voiron ook totaal geen wind, dat speelt voorlopig gewoon geen enkele rol. Het is de langste rit van de Vuelta en dus beginnen we behoorlijk vroeg, om 11:25 staan de renners aan het vertrek in Susa. Een minuut of 18 later gaan ze officieel beginnen, het is weer een willekeurige neutralisatie. Het meest tragische van deze etappe is nog wel dat we de start gaan missen, Eurosport gaat pas om 14:00 live. Om 11:43 beginnen de renners, we missen de eerste twee uur van deze rit dus. Vaak kun je de eerste twee uur prima missen, maar nu niet. Nu is alles juist te doen in die eerste twee uur, de samenstelling van de vlucht en het tempo in het peloton gaan bepalen of dit een dag voor de vluchters wordt of toch gewoon een dag voor de sprinters. Om 14:00 zitten we al in de afdaling van de Lautaret, wat belachelijk zeg. De Belg is pas om 15:05 live, we missen vandaag gewoon het mooiste deel van de rit. Onkunde, pure onkunde. Genoeg langere ritten waar je prima het begin kunt skippen, maar hier kan dat absoluut niet. Laten we dan maar hopen op een floprit met een kopgroepje van een man of drie, anders wordt het wel extra pijnlijk dat we het niet kunnen zien.
Deze rit kan alle kanten op. Zo, daar hebben jullie niet van terug. Ik denk dat deze rit valt of staat met de intenties van Lidl-Trek. Gisteren waren ze heel duidelijk, er mocht een klein groepje vertrekken en daarna besloot men alles te controleren. Overal sprong men op het wiel, niemand kwam meer weg. Die tactiek kunnen ze vandaag ook proberen te hanteren, al is het begin van deze rit wel lastiger. Eerst klimmen we naar Exilles en na heel wat vals plat werk gaat het omhoog naar Montgenèvre, een serieuze klim. Toch zijn het ook weer geen beklimmingen van de buitencategorie, we hoeven het ook weer niet te overschatten. Je kunt daar de minder goed klimmende sprinters wel in de problemen brengen, maar een Pedersen en ook een Aular kunnen zich prima over die hellingen trekken. Lidl-Trek heeft meer een klimploeg bij dan een sprintploeg, zij moeten in staat zijn om een tempo te ontwikkelen dat goed te doen is voor Pedersen terwijl de andere sprinters het zwaar hebben en de vluchters tegelijkertijd niet de ruimte krijgen om ver weg te rijden. Het is ook maar de vraag welke renners zin hebben om nu al in de aanval te gaan, de meeste jongens die iets beter kunnen klimmen zullen misschien liever wachten op de ritten die volgen na de ploegentijdrit. Ik denk uiteindelijk dat de aanvalslust gaat meevallen, dit lijkt me nog geen dag waar het halve peloton in de aanval wil. Ik denk dat Lidl-Trek gaat controleren, Mads Pedersen zal meteen wraak willen nemen na zijn blunder van gisteren. Ik denk dat enkele sprinters in de problemen komen, maar ik denk ook dat ze meer dan genoeg tijd hebben om nog terug te keren. Een aantal jongens zullen de hele dag achter de feiten aan gaan rijden, een Van Uden komt daarvoor in aanmerking, maar verder zouden we toch met een aardige groep naar de finish moeten rijden. Lidl-Trek zal wel gaan bepalen hoe groot die groep is, na de beklimmingen in het begin is het nog heel ver naar de finish en het is ook maar de vraag of je de rest van de dag alleen op kop kunt of wil rijden. Zou kansen kunnen bieden voor andere renners om weer terug te keren, maar de eerste prioriteit is natuurlijk dat er geen sterke vlucht ontsnapt. Een sterke vlucht kan het hier prima halen, maar of we zo'n sterke vlucht gaan krijgen zullen we niet live kunnen volgen, ellende. Ik ga, om het mezelf makkelijk te maken, gewoon uit van een sprint. Lidl-Trek gaat dit regelen, en daarmee basta.
1. Pedersen. Hij mag vandaag wraak gaan nemen. Deze aankomst ligt hem nog beter dan de vorige, jawel!
2. Philipsen. Op basis van gisteren lijkt de kans nogal groot dat hij vroeg op de dag moet lossen, het voordeel blijft evenwel dat hij een hele ploeg om zich heen heeft die hem daarna terug kan brengen. De aankomst is makkelijker dan gisteren, dus hij hoeft nu aan het eind niet te laten lopen, normaliter.
3. Aular. Oorluis wordt altijd derde, of, nouja, ook wel eens zesde. Dat was met klassementsrenners, die zullen hier niet mee gaan sprinten en dus wordt hij wel weer derde!
4. Turner. Die zag ik gisteren de sprint aantrekken voor Ganna, waarna Ganna volledig ontplofte en er doorheen zakte. Wat een onzin, jij moet gewoon zelf gaan sprinten Ben. Dan kun je mooi nutteloze ereplaatsen bij elkaar schrapen.
5. Gruel. Omdat we in Frankrijk zijn noemen we dan toch maar een Fransoos. Gaudu zal niet iedere dag gaan sprinten, vandaag is het de beurt aan de andere bebrilde rappe man van Groupama-FDJ. Al een keer 24e en een keer 18e, dan weet je dat een vijfde plek dichtbij is. Waarom zijn we eigenlijk in Frankrijk? En waarom rijden we een rit van dik 200 kilometer met in de eerste 70 kilometer allemaal bergen en daarna 130 kilometer vooral vlak en afdalingen? Waarom rijden we dwars door de Alpen om uiteindelijk buiten de Alpen te finishen? Wat is het toch ook een merkwaardige sport, he.
Ik eis dat de renners in het dorpje Puerto Exilles massaal koffiepauze gaan houden tot 14:00u.Je zou ook kunnen stellen dat het parcours is bedacht door halve garen.quote:Op dinsdag 26 augustus 2025 10:30 schreef Dutch_view het volgende:
Het uitzendschema van deze rit is bedacht door halve garen
Mwah, ik vind het best interessant om een keer een rit te hebben die in het begin lastig is en daarna vlak blijft. Dat geeft de mogelijkheid voor aanvallers en voor de beter klimmende sprinters om dingen te ondernemen en als het dan om redenen los is, dan is het ook echt goed los.quote:
[..]
Je zou ook kunnen stellen dat het parcours is bedacht door halve garen.
Maar dan moet je zo'n rit natuurlijk wel vanaf het begin uitzenden, en niet denken dat dat later wel kan omdat het een sprint zal worden, dat is natuurlijk heel raar.
Ik betwijfel of dat hem gaat lukken. Al zal Trek dan wel de hele dag op kop van het pulleton moeten leuren.quote:
Dus we kunnen net op tijd inschakelen om Philipsen te zien terugkeren in het peloton.
https://racecenter.lavuelta.es/en/
Kan hard gaan op de volgende klim natuurlijkquote:
Anderhalve minuut al. Die zijn weg.
Benieuwd hoe Pedersen deze kans gaat laten liggen.
Nu al 2:30, ze zijn vertrokken.quote:Op dinsdag 26 augustus 2025 12:08 schreef franklop het volgende:
[..]
Kan hard gaan op de volgende klim natuurlijk
Heel verstandig om deze rit niet uit te zenden vanaf de start, we gaan zoals verwacht gewoon sprinten.
Gaan ze Philipsen mee laten sprinten, dat is nog wel een interessante vraag.quote:
[..]
Nu al 2:30, ze zijn vertrokken.
Heel verstandig om deze rit niet uit te zenden vanaf de start, we gaan zoals verwacht gewoon sprinten.
Als ze oorlog maken, zal het pas op de Lautaret gebeuren. Hoe eerder ze beginnen, hoe langer ze het zelf vol moeten houden natuurlijk en dan kom je weer in de situatie dat ze het op de Lautaret niet meer kunnen controleren. Ze weten ook wel dat ze geen steun gaan krijgen, heel misschien van Israel mocht Vernon de Lautaret overleven.quote:
Kopgroep heeft amper een halve minuut verloren op Montgenèvre, komt niet echt over alsof Lidl-Trek oorlog aan het maken is.
Als je wat sprinters lost zou ik als Movistar wel een mannetje of twee erbij steken. Je zal wel op tijd oorlog moeten maken. Philipsen wil je dan toch wel op 2 minuten hebben bovenin Lautaret.quote:
[..]
Als ze oorlog maken, zal het pas op de Lautaret gebeuren. Hoe eerder ze beginnen, hoe langer ze het zelf vol moeten houden natuurlijk en dan kom je weer in de situatie dat ze het op de Lautaret niet meer kunnen controleren. Ze weten ook wel dat ze geen steun gaan krijgen, heel misschien van Israel mocht Vernon de Lautaret overleven.
Movistar zal ook wel iets doen als Philipsen weg is lijkt me, Oorluis lijkt in prima doen.quote:
[..]
Als ze oorlog maken, zal het pas op de Lautaret gebeuren. Hoe eerder ze beginnen, hoe langer ze het zelf vol moeten houden natuurlijk en dan kom je weer in de situatie dat ze het op de Lautaret niet meer kunnen controleren. Ze weten ook wel dat ze geen steun gaan krijgen, heel misschien van Israel mocht Vernon de Lautaret overleven.
Maar de Lautaret stelt geen reet voor.quote:
[..]
Als ze oorlog maken, zal het pas op de Lautaret gebeuren. Hoe eerder ze beginnen, hoe langer ze het zelf vol moeten houden natuurlijk en dan kom je weer in de situatie dat ze het op de Lautaret niet meer kunnen controleren. Ze weten ook wel dat ze geen steun gaan krijgen, heel misschien van Israel mocht Vernon de Lautaret overleven.
Philipsen had het gisteren al bijzonder moeilijk op niets.quote:
[..]
Maar de Lautaret stelt geen reet voor.
Lekker het tempo drukken.quote:
Alpecin wordt op kop van het peloton gemeld.
Zou dat wat uitmaken? Morgen starten ze pas na 18u (de top dan) en pakt hij waarschijnlijk toch weer rood terugquote:
Het spannendste is wellicht nog of Jonas 9 plekken achter Gaudu gaat eindigen om het rood weg te geven.
Waarschijnlijk doet hij het alsnog, daar niet van. Met beetje pech heeft hij nog wel puntentrui
Voor Gaudu wel denk ik. Een dagje rode trui is toch mooi meegenomen.quote:
[..]
Zou dat wat uitmaken? Morgen starten ze pas na 18u (de top dan) en pakt hij waarschijnlijk toch weer rood terug
Waarschijnlijk doet hij het alsnog, daar niet van. Met beetje pech heeft hij nog wel puntentrui
Bij Visma doen ze wel vaker kriegelig over het rijden in een trui van de organisatie. Maar zou inderdaad kunnen dat hij alsnog in een andere trui moet rijden.quote:
[..]
Zou dat wat uitmaken? Morgen starten ze pas na 18u (de top dan) en pakt hij waarschijnlijk toch weer rood terug
Waarschijnlijk doet hij het alsnog, daar niet van. Met beetje pech heeft hij nog wel puntentrui
We zijn pas bij etappe 4.quote:
De hele vuelta is tot nu toe geen reet aan met al die laffe ritten met massa aankomsten.
Ik heb vooral het idee dat de inzet en motivatie van de renners stukken minder is dan in de Tour (en ook de Giro). Tot nu toe is er weinig strijd om het verwachte scenario te vermijden.quote:
De hele vuelta is tot nu toe geen reet aan met al die laffe ritten met massa aankomsten.
quote:
Snap nou ook niet echt wat het idee van dit profiel is.
De renners zijn nog fris en morgen is er een TTT. Ik lees bijvoorbeeld dat FDJ niet in aanval wil omdat ze een goede TTT willen rijden voor Gaudu.quote:
[..]
Ik heb vooral het idee dat de inzet en motivatie van de renners stukken minder is dan in de Tour (en ook de Giro). Tot nu toe is er weinig strijd om het verwachte scenario te vermijden.
Als de vermoeidheid erin sluipt kan je nog een sterke kopgroep krijgen waar de peloton zich op stuk bijt.
Ik zag ook niet echt op een Gaudu te wachten maar paar ploegen die iig sprinters eraf beuken zo leuk zijn, of een fatsoenlijke kopgroep.quote:
[..]
[..]
De renners zijn nog fris en morgen is er een TTT. Ik lees bijvoorbeeld dat FDJ niet in aanval wil omdat ze een goede TTT willen rijden voor Gaudu.
Als de vermoeidheid erin sluipt kan je nog een sterke kopgroep krijgen waar de peloton zich op stuk bijt.
Zoals altijd maken de renners de koers.
Goede warming-upquote:
Bruno jongen, spaar je energie voor morgen
Barcelo, Van Boven, Sjors
Hij heeft niet eens gesprint, bleef gewoon in het wiel van Planckaert hangen.
En Pedersen, ach.
Die zal gewoon niet voldoende hersteld zijnquote:
Toch te zwaar geweest voor Jasper vandaag of kapot iets?
Dat wordt weer leuk in de niet te zware vluchterstritten met figuren als Nico Denz.quote:
Wel weer een hilarisch sterke Planckaert, uit het niets een fenomeen geworden. Wint gewoon bijna hier.
En Pedersen, ach.
Philipsen doet het vooral zelf.quote:
Wat doet hij verkeerd dan?quote:
Lidl-Trek mag zich ook wel schamen.
Die gingen bij een bocht compleet de mist inquote:
Philipsen moet hier toch duidelijk kunnen communiceren wat hij wil, ze doen hier alles perfect en dan gooien ze op deze manier de ritzege weg.
Lidl-Trek mag zich ook wel schamen.
Het was wel weer een opmerkelijke finale. Had ook wel wat beter neergelegd kunnen worden.quote:
[..]
Die gingen bij een bocht compleet de mist in
Leuke uitslag, lachwekkende finale, kutetappe. Tot morgen.
Hij had wat meer naar het midden kunnen sprinten.quote:
Dat zou dom zijn, want dan opent hij de weg voor de rest. Door tegen de boarding te springen dwingt hij de tegenstand om om Philipsen heen te sprinten, en dat is vaak een gegarandeerde nederlaag tegen iemand met meer snelheid.quote:
[..]
Hij had wat meer naar het midden kunnen sprinten.
Ook een schuld van de niet rechte weg zie ik nu.quote:
[..]
Dat zou dom zijn, want dan opent hij de weg voor de rest. Door tegen de boarding te springen dwingt hij de tegenstand om om Philipsen heen te sprinten, en dat is vaak een gegarandeerde nederlaag tegen iemand met meer snelheid.
Op zich wel duidelijk dat Philipsen ook niet de power had om er nog even keihard langs te komen, anders was hij misschien al eerder langs Planckaert gegaanquote:
Philipsen gooit het op slechte benen, en Planckaert die hem niet hoorde door het publiek.
Die had al z’n energie verspeeld bij de tussensprintquote:
Is Jake Stewart wel in orde? Die jongen eindigt steeds ver weg. Trekt niet de sprint aan voor Vernon dus
(Toen versloeg Viviani Moreno Hofland in de Giro)
Jan Ullrich die even een pot Nutella drinkt voor de camera
[ Bericht 0% gewijzigd door Momo op 26-08-2025 19:15:17 ]
quote:Op dinsdag 26 augustus 2025 18:44 schreef Momo het volgende:
[ afbeelding ]
Jan Ullrich die even een pot Nutella drinkt doet voor de camera
Vocsnor (met MJ) maakt echt kwaliteitsvlogsquote:
[ afbeelding ]
Jan Ullrich die even een pot Nutella drinkt voor de camera
Leuk van Ullrich dat hij reageerde quote:
[ afbeelding ]
Jan Ullrich die even een pot Nutella drinkt voor de camera
, ter context: dit was dus nadat Vocsnor in zijn vlog een paar dagen geleden had gezegd dat het gerucht rondging dat Ullrich dit tijdens zijn carrière buiten het seizoen deed. Ze waren toen in de stad met het hoofdkantoor en de fabriek van Nutella.