Ik lijk soms verdoofd, stoïcijns, Ik weet dat mijn vader doodziek is en gaat overlijden maar hoe bereid je je hier op voor? Soms ben ik bang voor de tijd die komen gaat, ik wil hem heel graag een lijdensweg besparen voor zover ik daar iets over te zeggen heb...
Maar echt beseffen dat mijn vader gaat overlijden doe ik niet altijd denk ik... Ik ben altijd papa's kleine meisje geweest, lijk als 2 druppels water op hem en hij is mijn partner in crime..
Wie heeft er ervaring en hoe ga je hier mee op? Kun je je erop voorbereiden? Ik loop soms wat verloren rond...
Gelukkig zijn de 2 chemo's tnt meegevallen qua bijwerkingen en 11 augustus horen we of het uberhaupt iets gedaan heeft.
Mijn vader is qua gezondheid slechter dan hij wil laten weten. Hij heeft geen kanker maar wel COPD tot het punt dat de arts tegen hem zei, meneer u moet onmiddellijk stoppen anders heeft u waarschijnlijk nog een maand of 4-5. Dat was in Februari. Nu is't Juli..
Hij heeft recent aangegeven dat 'ie na dit nieuws 2 Weken gestopt was met roken, maar daarna weer een sigaret van iemand aangeboden kreeg en zoiets had van "ik heb alles al gezien, heb alles gedaan, heb een leuk leven gehad, tegenwoordig is het leven niets meer aan en er is ook niks meer op TV, ik vind het wel prima"en is weer vol gaan roken.
Ik leef dus ook een beetje met diezelfde mindset "het kan binnenkort wel eens over zijn" "ik kan binnenkort een berichtje/belletje verwachten dat..."
Wat ik jou wil meegeven is, spendeer zoveel mogelijk tijd met je vader. Praat met 'm, lach met 'm, maak herinneringen en foto's. Probeer er zoveel mogelijk voor hem te zijn (hoe lastig het ook zal zijn op den duur, want kanker is zeker geen pretje..)
Heel erg veel sterkte
Sterkte 😚
Wat je wel kan doen, is tijd met hem doorbrengen. leuke dingen aan doen.
Veel sterkte.
Ik was op bezoek en ik had gewoon het gevoel dat het zou gaan gebeuren, ik informeer mijn broers en zussen die ook kwamen.
Net op het punt dat we even buiten haar kamer waren om snel te eten gebeurd het.
Probeer zover mogelijk nog leuke dingen te doen samen
Sterkte!!
Mijn vader heeft al een aantal jaar copd, 50 jaar gerookt, alcoholist ( was altijd voorbereid dat hij zich dood zou drinken) maar de ontdekking kwam pas na een longontsteking afgelopen April, toen zijn hoestje niet beter werd en uiteindelijk zijn baas zei; je moet eens naar de dokter gaan... foto- ct- petscan..quote:Op zondag 27 juli 2025 20:06 schreef Grotetijd het volgende:
Heel veel sterkte. Je zal je er al-tijd tot op zekere hoogte op voor kunnen bereiden en misschien zal dat de pijn verzachten tot op zekere hoogte maar een ouder verliezen blijft altijd zwaar natuurlijk.
Mijn vader is qua gezondheid slechter dan hij wil laten weten. Hij heeft geen kanker maar wel COPD tot het punt dat de arts tegen hem zei, meneer u moet onmiddellijk stoppen anders heeft u waarschijnlijk nog een maand of 4-5. Dat was in Februari. Nu is't Juli..
Hij heeft recent aangegeven dat 'ie na dit nieuws 2 Weken gestopt was met roken, maar daarna weer een sigaret van iemand aangeboden kreeg en zoiets had van "ik heb alles al gezien, heb alles gedaan, heb een leuk leven gehad, tegenwoordig is het leven niets meer aan en er is ook niks meer op TV, ik vind het wel prima"en is weer vol gaan roken.
Ik leef dus ook een beetje met diezelfde mindset "het kan binnenkort wel eens over zijn" "ik kan binnenkort een berichtje/belletje verwachten dat..."
Wat ik jou wil meegeven is, spendeer zoveel mogelijk tijd met je vader. Praat met 'm, lach met 'm, maak herinneringen en foto's. Probeer er zoveel mogelijk voor hem te zijn (hoe lastig het ook zal zijn op den duur, want kanker is zeker geen pretje..)
Heel erg veel sterkte
En het wrange is... hij is nu zonder enige moeite gestopt met drinken... iets wat wij al jaren proberen is de kanker zomaar gelukt...
Ik hoop voor jou dat het telefoontje nog lang uitblijft maar hoe dan ook, sterkte!
Ik zie mijn ouders gemiddeld 2x per week, ben sinds mijn moeders hartstilstand al mantelzorger en dat is nu in een extra versnelling gegaan, we proberen zeker mooie momenten te maken en herinneringen... foto's proberen we ook, maar daar heeft ie zo'n hekel aan...
Zie ook zijn youtube.
Misschien kan het je een beetje helpen.
Sterkte!
Sterkte
Als je je hart en je gevoel volgt, kún je niks verkeerds doen.quote:Op zondag 27 juli 2025 20:48 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
dan doe ik in elk geval niet iets verkeerd
Voorbereiden kun je in zoverre dat, dingen die je nog wilt delen of wilt uitspreken, nu moet doen. Niks knaagt meer dan achteraf constateren dat je iets "nog hád willen delen" met je vader maar het dan te laat is.
Het moment van overlijden zelf, wat onvermijdelijk is en gegarandeerd gaat komen, kun je je niet op voorbereiden. Dat komt, plotseling, verwacht, onverwacht, misschien gepland, intiem, berustend, .... als het zover is, neem het zoals het gaat, je hebt daar verder toch geen invloed op, instinctief doe je het eigenlijk altijd 'goed'.
Sterkte de komende tijd. En 'geniet' nog van je vader, zolang hij nog bij je is.
Gr R1
(ervaringsdeskundige inmiddels)
Ik ben o zo blij met een paar fimpjes van mijn overleden moeder. Een foto kun je wel terugkijken maar het zal je verbazen hoe snel je vergeet hoe iemands stem klonk. Probeer dat te 'vangen', nu het nog kan!quote:
foto's proberen we ook, maar daar heeft ie zo'n hekel aan...
Wilde je al taggen vanwege dit boek toen ik de OP las.quote:Op zondag 27 juli 2025 20:49 schreef maily het volgende:
Manu Keirse heeft boeken geschreven en lezingen gegeven over rouw.
Zie ook zijn youtube.
Misschien kan het je een beetje helpen.
Sterkte!
Veel sterkte TS. Hoop dat t nog een tijd mag duren
En daarna is het vooral rouwen voor de meeste personen. Er vrede mee krijgen dat het nou eenmaal is wat het is en na een tijd (hoelang wisselt per persoon natuurlijk) verder gaan met het leven zoals hij lijkt mij zou willen dat je doet.
Zelf heb ik dit (mijn moeder die overleden is) anders ervaren dan de gemiddelde persoon denk ik. Ik vond juist de periode tot haar overlijden erg omdat ik wist dat ze enigszins leed en er geen toekomst meer was (ze ging sowieso binnen 3 maanden overlijden). Toen ze dood was had ik eigenlijk het rouwproces al gehad omdat ik het juist erg vond dat ze dat nog moest meemaken op haar leeftijd. De vermoeidheid, weten dat je dood gaat etc.
Ik meld dit omdat naar mijn idee er niks ergs aan is om iemand los te laten als die persoon er echt niet meer is. Misschien dat dat op de 1 of andere manier helpt later voor jou (en als dat niet zo is dan lijkt het me niet erg dat ik mijn persoonlijke ervaring heb gedeeld)
Breng veel tijd met je vader door. Door gewoon bij elkaar te zijn. Het hoeft niet persee altijd iets ‘te doen’ te zijn.quote:
Ik lijk soms verdoofd, stoïcijns, Ik weet dat mijn vader doodziek is en gaat overlijden maar hoe bereid je je hier op voor? Soms ben ik bang voor de tijd die komen gaat, ik wil hem heel graag een lijdensweg besparen voor zover ik daar iets over te zeggen heb...
Maar echt beseffen dat mijn vader gaat overlijden doe ik niet altijd denk ik... Ik ben altijd papa's kleine meisje geweest, lijk als 2 druppels water op hem en hij is mijn partner in crime..
Wie heeft er ervaring en hoe ga je hier mee op? Kun je je erop voorbereiden? Ik loop soms wat verloren rond...
Gelukkig zijn de 2 chemo's tnt meegevallen qua bijwerkingen en 11 augustus horen we of het uberhaupt iets gedaan heeft.
Het geeft de mogelijkheid en ruimte om over dingen te praten als jullie willen, of niet.
Als je veel tijd met je vader doorbrengt kun je waarschijnlijk gevoelsmatig meer betekenis vinden, kwaliteit tijd ervaren in de tijd die jullie nog samen hebben.
Kook misschien zijn favoriete eten, kijk sport op tv met elkaar, als dat iets is wat jullie voorheen deden, luister naar muziek samen. Je kunt een fotoboek maken van ervaringen van jullie samen en aan hem geven.
Mischien geen leuk bericht voor je maar wel de waarheid. Nee, daar kun je je niet op voorbereiden. je weet dat het er aan komt en je kunt echt alles uit de kast halen wat je wilt maar als het moment daar is is de pijn er ook. Je kunt er alleen achteraf mee dealen. Strekte.quote:
Sinds mei weten we dat mijn vader uitgezaaide longkanker heeft, stadium 4 en de chemo die hij krijgt is puur levensverlengend,niemand weet hoeveel en hoelang maar uiteindelijk gaat dit hem het leven kosten..
Ik lijk soms verdoofd, stoïcijns, Ik weet dat mijn vader doodziek is en gaat overlijden maar hoe bereid je je hier op voor? Soms ben ik bang voor de tijd die komen gaat, ik wil hem heel graag een lijdensweg besparen voor zover ik daar iets over te zeggen heb...
Maar echt beseffen dat mijn vader gaat overlijden doe ik niet altijd denk ik... Ik ben altijd papa's kleine meisje geweest, lijk als 2 druppels water op hem en hij is mijn partner in crime..
Wie heeft er ervaring en hoe ga je hier mee op? Kun je je erop voorbereiden? Ik loop soms wat verloren rond...
Gelukkig zijn de 2 chemo's tnt meegevallen qua bijwerkingen en 11 augustus horen we of het uberhaupt iets gedaan heeft.
En het daarna aan je vader geven. Samen doorspitten
Dat lijden vind ik het ergste wat er is, mensen laten creperen omdat euthanasie een administratief monster is wat veel te lang duurt.quote:
Zoals ik ernaar kijk kan je je maar in beperkte mate überhaupt 'voorbereiden'. Iemand sterft en daarna gaat het zoals het gaat. Ik denk dat wat betreft het voorbereiden één van de belangrijkste dingen is dat je gezegd heb wat je wil zeggen terwijl hij nog leeft. Vragen hebt gesteld die je nog had. De dingen doen waarvan je (en wellicht hij ook) denkt dat nog goed zijn om te doen voordat het zover is.
En daarna is het vooral rouwen voor de meeste personen. Er vrede mee krijgen dat het nou eenmaal is wat het is en na een tijd (hoelang wisselt per persoon natuurlijk) verder gaan met het leven zoals hij lijkt mij zou willen dat je doet.
Zelf heb ik dit (mijn moeder die overleden is) anders ervaren dan de gemiddelde persoon denk ik. Ik vond juist de periode tot haar overlijden erg omdat ik wist dat ze enigszins leed en er geen toekomst meer was (ze ging sowieso binnen 3 maanden overlijden). Toen ze dood was had ik eigenlijk het rouwproces al gehad omdat ik het juist erg vond dat ze dat nog moest meemaken op haar leeftijd. De vermoeidheid, weten dat je dood gaat etc.
Ik meld dit omdat naar mijn idee er niks ergs aan is om iemand los te laten als die persoon er echt niet meer is. Misschien dat dat op de 1 of andere manier helpt later voor jou (en als dat niet zo is dan lijkt het me niet erg dat ik mijn persoonlijke ervaring heb gedeeld)
Bah, hoop het nooit meer mee te maken
Ik denk heel eerlijk gezegd dat zo'n "voorbereiding" niet veel toevoegd.quote:
Ik heb die ervaring. Ik dacht dat je je kunt voorbereiden. We wisten het bijna 5 jaar toen hij overleed. Maar het moment zelf...ik kan en wil het niet beschrijven, maar nee, het weten betekende voor mij uiteindelijk niet dat ik me er op kon voorbereiden, maar daar kwam ik pas op het moment zelf achter.
Mijn moeder ging voor iets simpels naar het zkh en is nooit meer wakker geworden (56), eigenlijk in 1 avond fout gegaan. Qua verwerking etc denk ik dat dat veel "makkelijker" is dan iemand die je liefhebt zien aftakelen.
Het feit dat je tijd hebt om afscheid te nemen betekent niet dat je dit ook daadwerkelijk kunt (wat logisch is).
Een vriend van mij heb ik verzorgd vanaf het moment dat hij de diagnose kanker had. Ook daar heb ik me niet kunnen voorbereiden op zijn dood, in de 8 weken dat hij nog leefde bekijk je het per dag. Je zit op de automatische piloot in zo'n periode.
Zorg dat de momenten samen er toe doen, dat wil ik je wel meegeven.
Heel veel sterkte gewenst.
Als jongste van 6 kinderen was ik natuurlijk als eerste aan de beurt om op jonge leeftijd met sterfgevallen geconfronteerd te worden. Op 16 jarige leeftijd mijn moeder na lang ziektebed op 57 jarige leeftijd zien sterven en 8 jaar later mijn vader toen hij 72 was.
Voor mijn moeder was het een lang proces, zij wou nog niet dood en maakte zich zorgen nog 2 tienerkinderen achter te laten. Ze had veel wil om te leven maar een dodelijke ongeneeslijke ziekte waar niemand tegen opgewassen is. En het klinkt luguber, maar bij het moeten aanzien van het lange lijden ervaarde ik ondanks mijn jonge leeftijd een gevoel van vrede om haar te zien sterven. Het was eindelijk klaar en eindelijk had ze rust... Dus dat hele proces was of ik het nu wou of niet de voorbereiding. En daarna kwam de verwerking van het gemis om dat een plaats te geven, daar zat dan weer de klem op de opluchting.
Bij mijn vader ging het veel sneller, die kreeg het te horen en was ook gelijk klaar en redelijk kort daarna gestorven. Met mijn vader had ik een veel minder emotionele band als met mijn moeder, zijn dood maakte mij radeloos en boos en het verwerken van zijn dood woog voor mij veel zwaarder. Juist vanwege de vraag waarom was er zo weinig emotionele band, nu is hij weg en die band zal ook nooit meer kunnen komen. Hele vreemde en rare emoties ervaren van boosheid en schuldgevoelens.
Dan zou je denken, ik heb al eens zo'n varkentje gewassen dan moet de tweede toch gemakkelijker gaan. Maar zo werkt dat nu eenmaal niet... En hoe het wel werkt moet je maar op je af laten komen en er mee dealen zoals het komt. Uiteindelijk valt alles op zijn plaats dan wordt het gemis een onderdeel van je leven en een stuk van jezelf. Niet dat je er harder van wordt, maar met leren leven met gemis bestaat uit vrede en de herinnering van mooie momenten.
Inmiddels ook wel wat vrienden ten grave gedragen er valt eigenlijk niets anders voor te bereiden dan de wetenschap dat we allemaal een keer doodgaan en daar is geen ontkomen aan.
Geen ervaring mee, mijn moeder raakte plots in coma en stierf 5 dagen later. Geeneens afscheid kunnen nemen dus.
Ik had haar nog zoveel willen vertellen en vragen dus denk dat dat heel belangrijk is: praat met hem over alles wat je wil, vraag hem alles wat je nog wil weten.
Ook heb ik spijt dat ik niet vaker tegen haar gezegd heb dat ik van haar hield, tuurlijk wist ze dat wel, maar woorden en zo.
Voorbereiden kan je idd niet, je kan er wel voor zorgen dat je later geen spijt krijgt van dingen die je niet gezegd en gevraagd hebt.
Het echte afscheid heb ik een paar dagen gedaan voordat ze overleed... heb er geen spijt van, sterker nog, we hebben hele fijne dingen met elkaar gedeeld die laatste momenten en die zal ik dan ook altijd koesteren (evenals onze geschiedenis)
Voorbereiden .... ach, zou kunnen. Rouwen heb ik moeten ondergaan, en het rouwproces is ook een genezingsproces. Mijn vader was al oud en dement en eigenlijk heb ik alleen gerouwd om de niet bestaande band die we hadden. Bij de uitvaart realiseerde ik me dat de kans echt voorbij was en dat ik 'm nooit meer zou zien.....quote:
Wie heeft er ervaring en hoe ga je hier mee op? Kun je je erop voorbereiden? Ik loop soms wat verloren rond...
Je kan wel proberen zoveel mogelijk fijne momenten met elkaar te hebben, en dat hoeft maar heel simpel te zijn, samen naar televisie kijken, lezen, wat eten, het hoeft allemaal niet zo hoogdravend, fijn samenzijn is al voldoende, daar kan je later heel veel kracht uit halen.
Sterkte!
Dat zou mij juist heel erg moeilijk vallen, iemand plotseling en onverwacht kwijtraken.quote:
Mijn moeder ging voor iets simpels naar het zkh en is nooit meer wakker geworden (56), eigenlijk in 1 avond fout gegaan. Qua verwerking etc denk ik dat dat veel "makkelijker" is dan iemand die je liefhebt zien aftakelen.
Aftakelen begint al vanaf je 40e (fatale ziektes even daargelaten) en als je weet dat het einde in zicht komt, kun je er naar toe leven. Achteraf geeft dat juist heel veel rust, dat je die kans hebt mogen hebben met elkaar.
Afscheid neem je pas op het allerlaatste moment dat iemand de aarde gaat verlaten, niet die 1, 2 of 5 jaar ervoor. Je kunt je daarop instellen, je kunt je daar verder niet op voorbereiden.quote:Het feit dat je tijd hebt om afscheid te nemen betekent niet dat je dit ook daadwerkelijk kunt (wat logisch is).
Ik heb de kans gekregen om (heel intiem) echt afscheid te nemen van mijn moeder, letterlijk 10 seconden later stopte haar ademhaling en haar hart ermee. Alsof het zo gedirigeerd was. Heel mooi (maar niet minder verdrietig, dat blijft, altijd)!