Ik heb Nelleke in de tijd rondom de scheiding van mijn ouders leren kennen. Zo'n 15 jaar geleden. Op een camping nabij Haaksbergen (Twente) was een vast groepje terugkerende gasten tussen alle seizoensmensen. De meesten vanwege de sta-caravan die ze daar hadden (zoals mijn vader). Maar een enkeling kwam trouw om de zoveel tijd terug met hun tenten en/of caravans (volgens mij had de familie Bijleveld zelfs een vouwwagen). Zo ook dus de familie Bijleveld uit het Frieze Ferwerd (nabij Dokkum en Holwerd). Nelleke had twee oudere broers en een oudere zus, wat haar de jongste maakte. De meeste gezinsleden waren erg bezig met het organiseren van de activiteiten op de camping. Dat krijg je als je een meer dan regelmatige bezoeker bent. 
Ik heb geen idee meer hoe we elkaar hebben ontmoet, of dat het kwam door een ontstane vriendschap tussen haar ouders en mijn vader, hoe het ook zij, Nelleke en ik, we was een jaar jonger dan mij, trokken op een gegeven moment veel met elkaar op (mijn broertje soms op sleeptouw). Over de jaren werd dat een steeds grotere vriendschap, tot ongeveer de tijd waarin mijn vader de caravan verkocht en we amper meer in Haaksbergen kwamen. Daarna kwam een tijd waarin we zo nu en dan contact hadden, kaartjes met kerst en verjaardagen, heel af en toe een bezoekje, maar meer ook niet. En tsja, als 12 a 13-jarig jongetje kon je daar ook weinig aan veranderen.
In zomer 1996 waren mijn vader en ik in Twente, of mijn stiefmoeder en mijn broertje mee waren weet ik niet, wat we er deden, waarom we daar waren, heb ik ook geen idee meer van. We hebben ook Haaksbergen weer bezocht en besloten langs camping Stien 'n Boer te gaan, die tot onze grote verbazing helemaal veranderd was. 1 ding was hetzelfde gebleven. De familie Bijleveld stond op hetzelfde veldje (Lelyveld?) toen we daarover liepen, herinneringen ophalend. Wel geslonken, de oudste drie waren allang niet meer mee, maar Nelleke, nu 14, was er wel. Ze was heel stil (maar dat was ze eigenlijk altijd al geweest), heel bleek en ik moet zeggen dat ik behoorlijk was geschrokken van haar uiterlijk. Ze was best ziek, dat kon je wel aan haar zien. (Als ik het goed heb had ze groeiproblemen). Het ging allemaal wat onwennig, we spraken heel weinig met elkaar en ten tijde toen we weg gingen kon ik mij wel voor m'n kop slaan dat ik de tijd die we hadden niet beter hadden gebruikt voor allerlei leuke dingen en gesprekken. Tegenwoordig sla ik mezelf nog harder voor m'n kop aangezien die dag de laatste keer is geweest dat ik haar heb gezien.
Nelleke stierf plotseling op 3 juni 1997, precies twee weken voor haar 15e verjaardag na complicaties bij een operatie. 
Van wat ik heb begrepen was de operatie ervoor om haar organen meer ruimte te geven, deze kwamen nogal krap te zitten ivm groeiproblemen van de rest van haar lichaam. Er onstond klaarblijkelijk een bloeding tijdens de operatie die niet meer te stoppen was 
Samen met mijn vader ben ik naar haar begrafenis gegaan. Hij vroeg me nog of ik in de kist wilde kijken, maar ik vond het allemaal maar wat eng en onwennig, Dit was immers mijn eerste begrafenis, en ben dat dus niet gaan doen. Iets waarvan ik tegenwoordig best spijt heb, dat ik de kans om Nelleke nog eenmaal te zien, niet aan heb gegrepen.
Het was pas in de tijd hieropvolgend dat ik erachter kwam hoeveel ze wel niet voor me betekende. Nu ze weg was, en nooit meer terugkwam, begon ik haar pas echt te missen. Wat ook niet hielp was het feit dat ik erachter kwam hoeveel ik, zonder dat ik dat ooit door heb gehad, voor haar heb betekend. Zelfs in de tijd dat we elkaar niet of nauwelijks zagen of spraken. Volgens haar ouders zijn haar dagboeken namelijk aan mij gericht. Toen ik dat hoorde moest ik wel even slikken.
Nu, bijna 6 jaar later, is Nelleke helaas niet meer de enige die me is ontvallen. Ik ben twee grootouders kwijtgeraakt, een klasgenote, mijn overbuurman (waar ik oppaste), en dit zijn nog maar degenen die het dichts bij me stonden. Maar in tegenstelling tot deze gevallen van overlijden, die ik 'gewoon' heb geaccepteerd en mee om kan gaan, kan ik dat niet met die van Nelleke.
Als ik aan Nelleke terugdenk springen de tranen steeds weer in mijn ogen (om een kleine indicatie te geven van mijn huidige toestand nu ik me eindelijk zover heb gekregen om dit hier op FOK! op te schrijven). Zo erg zelfs dat mijn ogen al nat worden bij het horen of zien van de naam Nelleke alleen al.
Ze was nog zo jong, ze had nog een mooi leven voor haar kunnen hebben. Vak vraag ik me af hoe de nu 20-jarige Nelleke zou zijn, me dan in wanhoop afvragend waarom dat haar nooit gegund is. Dingen die ik niet heb met bijvoorbeeld mijn oma, of Hilja, dat meisje uit mijn klas.
Ook zou ik dolgraag in de tijd terug willen keren, dingen anders willen doen. We hebben een leuke tijd gehad samen, maar het was niet af! Zeker niet nu ik erachter ben wat we voor elkaar betekenden. We hebben dit nooit naar elkaar uitgesproken, en voor mezelf, nooit eerder beseft. Maar hoe zou het zijn gegaan als we dat wel hadden gedaan? Het had een vele hechtere vriendschap kunnen zijn of worden.
Kort samengevat, ik kan nu, bijna 6 jaar nadat ze is overleden, haar dood nog altijd niet accepteren. Daar waar ik dat bij anderen wel kan. En om de zoveel tijd dan bedenk ik me dat ik eens terug moet naar Ferwerd (waar ik sinds 1997 niet meer ben geweest), haar graf bezoeken (nooit meer gezien na haar begrafenis) en aansluitend haar ouders. Maar iets heeft me daar tot nu toe van weerhouden.
Ik wordt gek bij de gedachte en de herinnering aan haar, een herinnering die vervaagt zonder dat ik het wil.
Nelleke, ik zal je ondanks alles nooit (willen) vergeten
Nelleke Bijleveld
17 juni 1982 - 3 juni 1997
[Dit bericht is gewijzigd door TARAraboemdijee op 23-02-2003 05:57]
En iedereen kan het gebeuren. Zelfs de rijkste persoon op aarde kan het loodje leggen. Het hoort er gewoon bij. Dood gaan hoort bij leven. Zoals wit bij zwart hoort.Ik ben ook bang om mensen te verliezen waar ik van hou. Maar ik accepteer die onzekerheid en stel me sterk op. uiteindelijk moet je het alleen doen. Je wordt alleen geboren en gaat alleen dood.
Sterkte Tara. De dood accepteren is moeilijk. Maar het hoort erbij. Je kunt niet leven zonder dood te gaan. En de een gaat sneller dood dan de ander. En waarschijnlijk vind ze rust nu. Ik ben van mening dat dood zijn rust betekent. De ultieme rust.
Ik ben ook niet meer zo bang om mensen te verliezen. Ik weet dan dat ik toch door blijf gaan, ik weet dat ik altijd blijf adem halen en door blijf gaan.
Het is een overlevings instinct geloof ik. ALtijd doorgaan en blijven adem halen. Zelfs als je hele familie dood gaat.
maar nu ben ik wazig zeker 
Het is dit specifieke geval, die tegen mijn hele visie op dingen indruist. Waar ik bij anderen weken of maanden rouw en wel weer gewoon verder kan gaan met mijn eigen leven, kan ik dat, na bijna 6 jaar, nog steeds niet met Nelleke, dat is waar ik mee zit.
Leeftijd en manier van sterven (ze heeft het nooit aan zien komen) spelen hier uiteraard in mee. Ik heb gewoon nog steeds een gevoel van onafgemaakte zaken rondom haar. Ik ben onrustig, wetend dat ik dat onafgemaakte en onafgeslotene nooit zal kunnen afmaken en afsluiten.
quote:Is moeilijk
Op zondag 23 februari 2003 06:13 schreef TARAraboemdijee het volgende:
Het is niet dat ik de dood an sich niet kan accepteren, ik heb een boel meegemaakt, en ik zie dood als een onontwijkbaar gedeelte van je leven. Zelfs mijn eigen dood zal ik denk ik kunnen accepteren mocht de tijd daar zijn.Het is dit specifieke geval, die tegen mijn hele visie op dingen indruist. Waar ik bij anderen weken of maanden rouw en wel weer gewoon verder kan gaan met mijn eigen leven, kan ik dat, na bijna 6 jaar, nog steeds niet met Nelleke, dat is waar ik mee zit.
Leeftijd en manier van sterven (ze heeft het nooit aan zien komen) spelen hier uiteraard in mee. Ik heb gewoon nog steeds een gevoel van onafgemaakte zaken rondom haar. Ik ben onrustig, wetend dat ik dat onafgemaakte en onafgeslotene nooit zal kunnen afmaken en afsluiten.
Maar het is wel belangrijk dat je het een plek geeft in je leven. In je hart moet je het een plek geven. Een onverwerkte plek dan maar. Maar wel een plekje.
Er valt niets aan te doen. Dus accepteren en het een plek geven is uiteindelijk toch de oplossing. En zo gaat het vaak, alles moet geaccepteerd worden. Het hele leven is een grote acceptatie fase.
Je denkt, je leeft je maakt mee en dient te accepteren.
Sterkte Tara.
Vaak komt zoiets inderdaad dan ook naar een tijdje boven, zeker als je het niet helemaal hebt verwerkt. Misschien is het daarom wel goed dat je het nu op hebt geschreven, omdat het dan kan zijn dat je begint met het "echte" verwerken.
Hoe dan ook wens ik je, nogsteeds, veel sterkte mee. Hopelijk kun je ooit vrede vinden met haar overlijden...
Heb ik ook wel eens gedaan en voor mij voelde t daarna een stuk beter...
Sterkte jongen!
En toch denk ik dat realiteitszin je hier overheen zal kunnen helpen.
Hoe hard het mss ook klinkt, ik heb het idee dat je haar idealiseert. Ik geloof zeker dat er indertijd een bijzondere band tussen jullie was. Maar imo is het niet voor niets dat die zich niet verder heeft ontwikkeld. Je schrijft 'het had een veel hechtere vriendschap kunnen zijn of worden'. Maar dat is dus niet zo geweest.
Ik ken je verder niet Tara, maar het komt op me over dat je iets mist in je huidige leven, iets dat zij je wellicht had kunnen bieden. Klopt dat? Want het verdriet dat je om haar hebt, is het verdriet van het gemis. En ik denk niet puur het gemis van haar als Nelleke, maar het gemis van iemand die bijzonder voor je is, en vooral, voor wie jij ook bijzonder bent....
Anyway, sterkte...
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
quote:inderdaad,
Op zondag 23 februari 2003 12:20 schreef Moonah het volgende:
En toch denk ik dat realiteitszin je hier overheen zal kunnen helpen.
Hoe hard het mss ook klinkt, ik heb het idee dat je haar idealiseert.
Wat is er mooier dan iemand idealiseren? Leven in een (geleefde) droom die gevoed wordt door positieve gedachten.
Ik geef toe, ik zou het er ook heel erg moeilijk mee hebben. Het is zo verleidelijk in het verleden te blijven hangen, dromen en denken van hoe het was en welke mooie momenten jullie hebben gedeeld. Je zou er bij wijze van spreken je leven lang in kunnen blijven hangen. Weemoed bekruipt je bij die gedachten van het verleden.
quote:Wie de schoen past...
Op zondag 23 februari 2003 12:45 schreef KonnieKipke het volgende:
Wat is er mooier dan iemand idealiseren?
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
quote:Dit is een mooie...dit zou ook op mij van toepassing kunnen zijn, ware het niet dat ik het beeld dat ik heb van mijn ex gedurende die 2 jaar opgebouwd heb. Natuurlijk had zij haar slechte kanten, die heeft iedereen, maar het totaalpakket, gewoon de gehele meid, dat was er wel een waarvan ik hield zoals ze was. Dat doet pijn, ook nu na meer dan 2 maanden. Ik heb niet het gevoel dat ik haar nu achteraf idealiseer...ik hield gewoon van dr.
Op zondag 23 februari 2003 12:45 schreef KonnieKipke het volgende:[..]
inderdaad,
Wat is er mooier dan iemand idealiseren? Leven in een (geleefde) droom die gevoed wordt door positieve gedachten.
Ik geef toe, ik zou het er ook heel erg moeilijk mee hebben. Het is zo verleidelijk in het verleden te blijven hangen, dromen en denken van hoe het was en welke mooie momenten jullie hebben gedeeld. Je zou er bij wijze van spreken je leven lang in kunnen blijven hangen. Weemoed bekruipt je bij die gedachten van het verleden.
quote:Het was hecht, het was bijzonder, maar als ik had geweten wat ik nu wet, van mijzelf, en van haar, dan had dat anders kunnen zijn, dat bedoelde ik ermee te zeggen.
Op zondag 23 februari 2003 12:20 schreef Moonah het volgende:
Je schrijft 'het had een veel hechtere vriendschap kunnen zijn of worden'. Maar dat is dus niet zo geweest.
quote:Niet helemaal waar, het is het gemis van iemand die bijzonder voor me bleek te zijn, maar toch echt puur Nelleke als persoon. Het gat wat is ontstaan door haar overlijden is grotendeels door anderen opgevult. Bij sommigen zelfs veel beter. De vervanging is er zeg maar, dat is het dus niet.
Ik ken je verder niet Tara, maar het komt op me over dat je iets mist in je huidige leven, iets dat zij je wellicht had kunnen bieden. Klopt dat? Want het verdriet dat je om haar hebt, is het verdriet van het gemis. En ik denk niet puur het gemis van haar als Nelleke, maar het gemis van iemand die bijzonder voor je is, en vooral, voor wie jij ook bijzonder bent....
quote:Dank je
Anyway, sterkte...
ik denk dat je jezelf de rest van je leven verwijten kan blijven maken, maar jij wordt er niet gelukkiger door en ik denk nelleke ook niet. Wat je nu wist wist je toen nog niet en je was jong (bent ) en het nare is dat je de tijd niet kan terughalen.
Wat een van de anderen zei, misschien moet je haar een afscheidsbrief schrijven met daarin al je gevoelens en je richten tot haar...en die dan eventueel op haar graf leggen...besef dat zij wil dat jij gelukkig bent en niets liever dan dat...
tara, ik weet niet of het helpt, maar er valt je niets te verwijten...echt niet...en het is duidelijk dat je zelf je eigen scherprechter bent en dat dat het zwaar maakt...maar kijk naar voren, hoe zwaar dat ook is...
en misschien is er nooit een echt afscheid geweest omdat je niet wist hoe..en misschien ben je daar nu erg aan toe...
hoe dan ook enorm veel sterkte en het is heel dapper om dat hier neer te zetten
quote:Nou, dat is iig fijn te horen
Op zondag 23 februari 2003 23:19 schreef TARAraboemdijee het volgende:
Het gat wat is ontstaan door haar overlijden is grotendeels door anderen opgevult.
.Ik denk dat het goed is als je actief werkt aan de verwerking van je verdriet. Anderen hebben al suggesties gedaan. Mss helpt het als je er een soort ritueel van maakt voor jezelf.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
|
|
