Tong's ode aan de overleden Feijenoorder Rinus Israël (IJzeren Rinus).

Stel je mag een Nederlands Elftal aller tijden samenstellen. Je begint achterin, met de laatste man. Ronald Koeman zal voor velen de eerste optie zijn. Anders misschien Ruud Krol of Virgil van Dijk. Echter, misschien gaan ze twijfelen aan het einde van deze column. Er was immers een Amsterdammer die in Rotterdam furore maakte. Net zoals Robbie Rensenbrink en Ruud Gullit als Amsterdammers nooit voor Ajax gespeeld, wel wereldtoppers geworden.



In 1964 werd Rinus Israël, samen met o.a. doelman Jan Jongbloed, landskampioen met DWS. De laatste landskampioen voordat de grote drie clubs de buit gingen verdelen. Daarna ging Rob Rensenbrink ook voor deze Amsterdamse club spelen. Alle drie zouden 10 jaar later actief zijn op het WK-74. De één met meer succes dan de ander. Rinus Israël had zich in de tien jaar daartussen als grote voetballer laten zien. In de aanloop naar de succesperiode van Oranje en het Nederlandse voetbal was Ijzeren Rinus een pionier.

Niet alleen in de aanloop, met als prelude het landskampioenschap van DWS. Ook in de eerste succesperiode van het Nederlandse voetbal was hij een leider. Israël stapte van DWS over naar Feijenoord, waar hij als speler zijn grootste successen beleefde.

Driemaal een landskampioenschap, eenmaal de KNVB beker, de Europa Cup I en de UEFA Cup. Plus de wereldbeker. In de finale van de Europa Cup I in 1970 tegen Celtic uit Glasgow scoorde hij één van de twee Rotterdamse goals.

Legendarisch zijn de beelden van een majestueuze Rinus Israël die met één hand omhoog, als verdediger, juichend terug loopt na met een geplaatste kopbal gescoord te hebben in de EK-1 finale tegen Celtic. Een legendarische finale. Ajax verloor het jaar er voor de finale van AC Milan. Ajax viel in de val van het catenaccio. Verloor met 4-1. Feijenoord en Rinus kwamen namens Nederland revange nemen. Celtic was destijds een Europese grootmacht. Was in 1967 zelfs de eerste Britse club die de EK-1 wist te winnen.

Na tien jaar het ene nationale en internationale succes te hebben geboekt als aanvoerder van Feijenoord en Oranje ging hij afbouwen bij een andere Rotterdamse club, Excelsior. Zijn knieën wilden eigenlijk niet meer. Hetgeen op het WK-74 pijnlijk duidelijk werd. De laatste man, de ijzervreter, de charismatische voetballer, moest zijn plaats afstaan aan Arie Haan.

Na zijn vertrek bij Feyenoord speelde hij een seizoen bij Excelsior. In dat seizoen 1974-1975 werd-ie zelfs gekozen tot voetballer van het jaar. Een laatste man die bij een degradatiekandidaat, half invalide speler van het jaar wordt. Alleen een ijzervreter presteert zoiets. De laatste zeven jaar van zijn actieve spelerscarrière speelde hij bij PEC Zwolle (1975-1976 tot en met 1981-1982). Op het tandvlees speelde hij door. Tot op de tanden gewapend. Zijn maatje bij Feyenoord in het hart van de verdediging, de veel te jong overleden Theo (De Tank) Laseroms, zal trots op hem zijn geweest.

Rinus Israël, een Feyenoord instituut. Te vergelijken met De Kromme en Coentje. Geen wereldster geworden. Zou ook niks voor hem zijn geweest. De opa en familieman, tevens tabaksman werd trainer ('Hé krullebol'). Rinus Israël kaartte tot voor kort nog steeds met zijn vrienden in z'n stamkroeg. Grote mond, hart van goud. Goud waard geweest voor het Nederlandse voetbal.

tong80

Bekijk deze YouTube-video

quote:

Op dinsdag 1 juli 2025 13:13 schreef Elan het volgende:
Erg mooi
Op dagen dat voetbaliconen verloren gaan maakt het niet meer uit voor welke club je bent

Dat maakt voor mij ook vaak niks uit hoor.